Wij zijn hier in India allemaal geshockeerd van de gebeurtenissen in Mumbai. Niet dat we geen terroristen aanvallen kennen, want er ontploffen hier wel meer bommen dan in een geteisterde stad als Colombo, Sri Lanka, maar de manier waarop: voor het eerst gemunt op westerlingen en expliciet naar Joden, gewapende terroristen on the field in het midden van de strijd, zelfmoordcommando's eigenlijk, want er was geen way out. En dat het dan nog zolang duurde, nog steeds is de rust niet weergekeerd. De Indiers zijn er niet goed van. Ik kan mij terug plaatsen in het moment van de gewapende overval in Port Harcourt, maar die was voor bij na 45minuten. Man,man,man. Zelfs zij die het zonder kwetsuur overleefden zijn blij, opgelucht, maar getekend. Ik denk ook dat de meeste slachtoffers in et treinstation gevallen zijn waar granaten in het pak mensen gesmeten is (en er zijn daar altijd een hele pak mensen, ze slapen daar zelfs op de platform). Ik hoop dat het Noorden van Pakistan eindelijk eens met de grond wordt gelijkgemaakt. Het is een broeinest van terroristen.
In Chennai hebben we een cycloon(-tje) ontvangen en de Madrassers waren eerder bezig met het leegscheppen van hun ondergelopen huizen, maar straten lagen blank. Een avond waar het water net boven de uitlaat vd auto kwam (door veel gas te geven wordt het binnenstromen vh water verhinderd), dacht ik dat ik niet zou thuis geraken, maar het was uiteindelijk toch gelukt. Vandaag schijnt de zon alweer en hopelijk is het kwade achter de rug. Hieronder enkele fotootjes van langs de straat. Straat in Kotturpuram, in de ochtend nog te doen
In de loop van de dag, regen houdt aan in Chennai
Avond, trachten terug te rijden, water komt bijna in de uitlaat van de Maruti voor ons
Volgende ochtend zie je de huizen onder het water niveau
Straten volledig blank
Om de bus te pakken moet je je voten nat maken
zonder uitleg
Een busje in panne wordt geholpen (geduwd) door collega tuk-tuk (lokale VTB-VAB zou je zeggen)
Het is voor de trouwe lezers onder jullie wel lang wachten geweest vooraleer ik weer een blog neerpende. Niet dat er hier niets gebeurd maar nu zoek ik het excuus eerder in het feit dat ik door Katrien en Eline ge-introduceerd ben tot Facebook. Hoewel ik er mij in het begin niet makkelijk bij voelde heb ondertussen sommige oude vrienden en vooral vriendinnen teruggevonden, en het toffe is dat je kan zien in hoever zij dan ook verouderd (veranderd) zijn. Of welke hun kindjes zijn, man/vrouw, etc... Boeiend. Wat hier ondertussen is gebeurd op Chennaische bodem: Onze eigen Koning is op bezoek geweest. Dat is de lokale krant zelfs niet ontgaan.
Zoals je ziet hebben we zelfs handje geschud en kort kunnen kennis maken. De Koningin had verschrikkelijk last van de hitte (en het was warm ook, die middag), maar de Koning heeft moedig de tijd genomen om de weinige Belgen in Chennai een luisterend oor te schenken. Wij hebben ook te horen gekregen dat ons avontuur in India waarschijnlijk korter zal zijn dan we eerst hadden gedacht, dus zitten we momenteel met de spanning wat het volgende verhuis (en we zijn nog maar ge-installeerd!) met zich mee zal brengen. Sorry maar nexten bestemming is nog geheim.... Kindjes zullen wel eerst hun schooljaar uitdoen. Dus moeten we stillekesaan van alles profiteren dat we hier nog kunnen meemaken. Te beginnen met de lekkere Brunch aan zee en onze beste vrienden.
Verder zitten we momenteel in het midden van de "Monsoon". Voor vannacht wordt een cycloon verwacht. In ieder geval zijn we gisteren weer 14u afgesneden van electriek en het ziet ernaar uit dat we op electriek de komende 4 dagen niet zullen moeten rekenen. Hallellujah voor onze generator dus. Beide schepen hebben daar de voorbije nachten reeds schade door opgelopen, ene werkt onder Chennai en de andere langs de kade in een Shipyard in Sri-Lanka. De kinderen worden deze namiddag ook vroeger van school gehaald, 75% van onze mensen is niet komen opdagen, maar allez, in Afrika was dat ook zo.... Tiens, weer een gelijkenis. Maar India is en blijft een mooi land om te reizen, en met lekker eten (als je maag er tegen kan). Sedert onze terugkeer in Augustus ben ik nog maar 2 weken na elkaar in Chennai geweest, meestal is er iedere week wel een trip te maken voor het werk. Vorige week ben ik naar Karaikal gereden (6-7u rijden), dat is een nieuw project ten zuiden van Chennai. Onderweg heb ik enkele kiekjes kunnen nemen van het mooie India langs de baan.
Gezellig zitten aan Hotel Fisherman'Cove voor een Champagne-brunch
Langs de baan in Chennai: vuilnis verspreid
Op ons project in Karaikal: middag, werkers lopen naar het thee-kraampje
Hier zit ik samen met ons project-team (volledig met Indiers)
De Tuk-tuks geparkeerd langs de baan
Het Deense Fort uit 1620 in Tranquebar, gelegen naast Karaikal
