Gisterenavond had ik Marnix aan de telefoon omstreeks 22u30. Hij was omstreeks 21u15 in het station van Irun aangekomen. Hij was diezelfde morgen om 9u59 in het treinstel gestapt te Santiago, weliswaar op de verkeerde zetel maar wel in de juiste wagon. De kaartjesknipper maakte hem duidelijk dat hij zich moest verplaatsen. Marnix kwam naast een koppel uit Brugge terecht. De man die 65 jaar was geworden had samen met zijn vrouw een deel van de camino gestapt. Samen herkenden ze ofwel Marnix hier en daar zijn fietsroute ofwel die mensen dan een deeltje van hun wandelroute. Dat leverde voldoende stof voor aan elkaar hun pelgrimsbelevenissen te gaan uit wisselen. Vanuit de trein konden ze ook een stukje "Bilbao" meenemen. Het blijkt een heel mooie stad te zijn. Af en toe een dutje tussendoor en dan nog enkele belevenissen om en rond het spoor maakten dat deze dag treinen toch vlug om was. Eenmaal aangekomen moest Marnix de albergue municipal zien te vinden. Er hing een briefje aan de deur dat deze verblijfplaats er één was voor pelgrims op doortocht en niet op terugtocht. Eventjes paniek want na tienen geraak je in dit grensstadje moeilijk nog ergens binnen. Dan maar een pelgrimsleugentje om bestwil en zeggen dat je nog van plan bent om de camino del norte te rijden. Oef, zelfs na het inkijken van zijn credential krijgt hij de verlossende stempel. Dan nog ergens eten zoeken en zien dat hij na de maaltijd nog binnen kan in de slaapplaats. Een ietwat vreemde sfeer in dit grensstadje. Ik blijf dan nog wat praten met Marnix tot hij weet dat hij terug binnen kan. Ik had al eerder op de avond proberen te bellen maar toen bleek dat hij in een "goor" cafeetje zat waar hij nog iets kon eten. Wij konden elkaar niet verstaan er was teveel lawaai op de achtergrond. Op de terugweg naar zijn slaapplaats komt Marnix de winkel tegen waar hij s 'anderdaags zijn fiets kan ophalen. Groetjes, Lieve