Vandaag hebben we een taxi genomen naar school omdat Señorita Céci vandaag niet naar school ging omdat ze een cursus had en ons daardoor niet kon meenemen. De taxichauffeur was heel onvriendelijk tegen ons! Eerst was hij heel boos iets aan het zeggen, maar we begrepen hem niet. Hij was duidelijk heel boos want hij reed heel roekeloos, hij reed bijna op een andere auto en toen we aankwamen waren we allebei wagenziek, terwijl we daar normaal gezien nooit last van hebben.  Toen we aankwamen aan de school vroeg hij ons 5 dollar, maar Susana had gezegd dat we maximum 2,5 dollar mochten geven! Dus zeiden we dat we dat veel te veel vonden, de taxichauffeur werd toen heel boos. We zeiden dat we even de directeur gingen halen. De directeur was heel bezorgd toen we zeiden dat we een probleempje hadden met de taxichauffeur en kwam ons meteen ter hulp gesneld. Hij begon te praten en discussiëren met de taxichauffeur en heeft uiteindelijk 3 dollar betaald. Hij zei dat het heel goed was dat we hem waren komen halen want 5 dollar is veel te veel! Toen de school begon was het voor mij niet zo leerrijk eigenlijk omdat Señorita Céci ( = mijn mentor) en de kinderen niet aanwezig waren op school. Señorita Céci had me gevraagd of ik 160 figuurtjes wou knippen. 4 uur later waren ze eindelijk allemaal uitgeknipt! Enkele dagen geleden hadden we een planning van het programma gekregen van de volgende 3 maanden. Daar hadden we enkele vragen bij, dus stelden we die tijdens de speeltijd aan de directeur. Zo is er binnenkort een voetbaltornooi voor de vaders van de kinderen en een missverkiezing voor de moeders van de kinderen. Dat vinden we wel vreemd en we zijn benieuwd hoe dat eraan toe zal gaan. Wat me vandaag ook wel opviel in de school is dat er ook straathonden in de school zitten en soms ook in de klassen komen! Toen ik klaar was met alles ging ik naar de directeur. Ik heb dan met hem even gepraat. Hij vroeg waar België juist lag en ik moest het aanduiden op de kaart, hij schrok heel hard want het is echt wel heel pequeño            (= klein). Hij vroeg ook waar ik juist in belgië woonde, dus tekende ik de kaart van België op het bord en heb ik aangeduid waar Antwerpen ligt. Hij vond het allemaal heel interessant. Ik heb hem ook wat verteld over de chiro. Hij vond het heel raar dat we op kamp in tenten slapen en vroeg me of er dan geen gevaarlijke dieren de tent binnendrongen. Maar ik legde uit dat in België geen gevaarlijke slangen,  gevaarlijke spinnen of andere gevaarlijke dieren zitten, dus dat we in België gemakkelijk in een tent kunnen slapen. Het heeft ook geprobeerd om het woord ‘ jongen’ uit te spreken, dat was wel heel grappig, ik moest echt mijn lach inhouden! Hij sprak het ongeveer uit als ‘chongkgen’. Hij zei me dat Nederlands precies wel een moeilijke taal is, maar ik zei dat ik Spaans toch moeilijker vond! Na school bracht de directeur ons naar ergens in Ambato en is een Señorita met ons mee een stukje verder gewandeld, tot we de weg wisten naar de Choko Banana. Daar kregen we weer lekker eten. Daarna gingen we naar huis om te douchen, propere kleren aan te doen en opnieuw met een taxi ( deze keer een vriendelijk chauffeur!) naar school te gaan want het was oudercontact. Het was enkel oudercontact voor het zevende leerjaar ( = 6^de leerjaar bij ons). In het begin hield de directeur een toespraak voor de ouders en stelde ons voor ( hij zei zelfs tegen de ouders dat we nu zelfs al bijna beter waren dat de studenten van vorig jaar, maar dat waren ook twee gevallen apart heb ik gehoord) . Daarna moest Droïma alle namen van de kinderen afroepen en als de ouder van het kind aanwezig was, moest hij/zij dat zeggen. Dit zorgde soms wel voor hilarische momenten, want de namen zijn heel lang en soms moeilijk om uit te spreken! Daarna zei de directeur  dat hij de kinderen had onderverdeeld in 3 groepen: de kinderen zonder problemen, de kinderen die het goed deden op school en de slechten! Maar de directeur was over het algemeen vrij tevreden over deze klas. Dan werd elk kind afgeroepen en in welke groep hij/zij zat. Wat ik wel heel raar vond was dat de financiële toestand van sommige ouders werd besproken omdat ze niet rond kwamen met hun geld en dat waar iedereen bij was. De ouders betalen 1,5 dollar per 3 maanden per kind. Dat is niet zoveel maar voor sommigen is dat een probleem. Toen het oudercontact gedaan was, wilde een vader nog iets bespreken in verband met het voetbaltornooi van binnenkort. Een moeder kwam vragen of ze door mocht gaan, maar de directeur zei dat ze nog even moest blijven. Ondertussen zei hij wel tegen ons dat wij al doorgingen. Hij bracht ons naar Susana. Onderweg vroeg hij of hij ons eens mocht uitnodigen bij hem thuis om te komen eten samen met zijn familie. We vonden het wel in orde maar toch ook wel heel vreemd! Het is in België echt niet normaal dat je zomaar buiten de uren bij je directeur thuis gaat eten! Susana gaf ons nog een boekje met een overzicht van alle feesten, we dachten eerst dat het van een heel jaar was, maar het was enkel van januari en begin februari! Het is hier precies elke dag feest, we gaan ook elke avond slapen met schoten van vuurwerk! We zullen nog moeten kiezen uit al die feesten! Daarna kregen we telefoon van Boris, een jongen uit Wallonië die eens wou afspreken met ons omdat we ook van België waren. We aten samen met hem en nog twee andere jongens in de Choko Banana. Zij zitten hier voor een jaar! Dat zou ik niet kunnen denk ik, een jaar is echt wel heel lang! Het was wel moeilijk om met hem te communiceren want  hij sprak Frans, maar met al dat Spaans en Engels, was het moeilijk om ineens terug Frans te spreken en we zeiden in onze uitleg vele dingen in het Spaans, maar hij begreep ons wel.  Na het eten namen we een taxi naar huis om onze kleren te wassen. Anderhalf uur later waren we klaar ( we moeten het met de hand wassen, dus het neemt wel wat tijd in beslag). Nu ga ik proberen vroeg te gaan slapen want het is echt nodig, ik ben vanmorgen wéér opgestaan met hoofdpijn, dus ik denk dat mijn lichaam dringend slaap nodig heeft! Slaapwel! ps. De foto's zijn ook van in het schooltje maar niet van mijn klasje.

18-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Gisterenavond had Susana ons nog gebeld om te zeggen dat de directeur vandaag jarig was, dus we maakten nog een kaartje en namen Belgische chocolade voor hem mee. Vanmorgen ben ik opgestaan met barstende hoofdpijn! (Waarschijnlijk een mengeling van  vermoeidheid en de dingen die we hier moeten verwerken) Dan maar een pijnstiller genomen want geen denken aan dat ik me ziek zou melden op het schooltje! We namen wel een taxi, want ik zag het echt niet zitten om heel het stuk te voet te doen met die hoofdpijn.  Toen Señorita Céci ons oppikte aan de Kathedraal (daar spreken we elke morgen af en zij neemt ons mee naar school) vroegen we nog eens voor de zekerheid of de directeur echt wel jarig was vandaag. Paniek! Zij was zijn verjaardag vergeten, dus stopten we onderweg bij een bakker en kocht ze nog een taart. Ze zei ons wel dat we hem absoluut geen gelukkige verjaardag mochten wensen als de andere leerkrachten erbij waren en voor ons cadeautje moesten we ook wachten tot we met hem alleen waren.  Toen we aankwamen kregen we weer van alle kinderen een kus. Over de verjaardag van de directeur werd er niets gezegd. Toen we in het klasje kwamen, begon ik meteen te verbeteren. De juf ging weg en bleef vrij lang weg. Dat vond ik wel vreemd, maar ondertussen verbeterde ik verder en had ik af en toe een gesprekje met enkele kleuters die eens kwamen horen wat ik aan het doen was. Ineens kwam een kleuter naar mij om te zeggen dat ik eens moest komen kijken, hij trok me mee naar een groepje kleuter van voor in de klas. Ik schrok wel even heel hard van wat ik daar zag, blijkbaar had er een kleuter bruine crème bij en had die kleuter heel haar gezicht een dikke laag gegeven en enkele andere kleuters ook! Ik heb dan maar gezegd dat ze de crème moest wegsteken in haar boekentas en begon hun gezichten te wassen. Tegen de tijd dat de juf terug binnen kwam, had ik alle gezichten gewassen. Daarna gingen we naar buiten, want het was goed weer en speelden enkele tikspelletjes op de speelplaats. Toen we terug naar binnen gingen kregen de kleuters opnieuw een werkblaadje rond Kerstmis (achteraf vroeg ik aan Solé, die ook kleuterleidster is, of het normaal is dat ze nu rond Kerstmis werken en ze zei dat ze dat ook wel vreemd vond, dus ik ga het eens vragen aan de juf hoe dat komt).  Daarna was het speeltijd. Toen de bel ging namen alle leerkrachten hun kinderen mee naar de klas en lieten hen daar alleen achter om terug naar het kantoor van de directeur te komen. We gingen de verjaardag vieren van de directeur. Ze vroegen Droïma en mij om de directeur te gaan halen, maar ik denk dat hij nattigheid voelde want hij wilde niet meekomen.  Dan maar zonder directeur terug naar het bureau gegaan. Enkele andere leerkrachten gingen met mij mee om hem opnieuw te gaan halen. Ik moest hem een arm geven en meetrekken. Toen we in de bureau kwamen stond er een taart klaar. De directeur gaf een heel ontroerende toespraak en bedankte ons. Voor we de taart gingen opeten, moesten we eerst nog kip met rijst en groenten eten en thee drinken. Daarna aten we nog taart. Ik was blij dat de taart op was want ik zat boemvol! Toen de directeur me nog een stukje aanbood zei ik: “Nee, bedankt.” Maar hij zei: “Si, si!” Ik bleef maar zeggen dat ik het een hele lekkere taart vond, maar dat ik echt genoeg had gehad. De directeur lachte het wat weg door te zeggen: “Als je nee zegt dan bedoel je eigenlijk ja.” En zo kon ik dus nog een stukje taart eten! Ondertussen dacht ik aan de kinderen, zijn ze nu helemaal alleen in de klas?! Tijdens het eten kwam mijn verjaardag ter sprake, de directeur zei me dat we dan cavia zullen eten, ik ben eens benieuwd! Na 3 kwartier gingen we dan toch eindelijk terug naar de klas. Toen we aankwamen, was er gebeurd wat ik had verwacht: heel de klas stond op zijn kop! Ze hadden met water gemorst, waardoor het een hele modderboel was geworden, er lagen overal boekjes en speelgoed, de kinderen stonden op de tafels of op hun stoel, enkele kinderen waren aan het vechten,…  De juf werd boos, de kinderen moesten alles meteen opruimen en 5 minuten later konden de kinderen opnieuw aan hun werkblaadje verder werken. Daarna mochten de kinderen naar huis gaan, ze kregen nog een briefje mee dat ze morgen niet naar school moesten komen. Morgen gaat de juf naar een cursus en moeten de kinderen niet komen. Ik heb enkele opdrachtjes gekregen die ik moet doen morgen. Ik ben eens benieuwd of er echt geen enkele kleuter zal komen, want zo 1 dag op voorhand een briefje meegeven… Daarna gaven Droïma en ik ons cadeautje af aan de directeur, we waren nu met hem alleen.  De directeur wilde het cadeautje eerst niet aannemen, maar na lang aandringen nam hij het toch aan. (Hij deed het wel niet open, hij nam het aan en legde het op de kast zonder ernaar te kijken.) Daarna gingen we naar de Choko Banana, waar we wéér mochten eten! We zeiden wel op voorhand tegen Susana dat we al gegeten hadden in de school, dus dat we niet teveel meer moesten hebben! We kregen een groene groente als voorgerecht, dat was wel raar je moest de blaadjes eruit trekken en dan kon je een stukje van onderkant opeten.  Daarna keken we nog even ons mails na en vertrokken naar huis. Onderweg stopten we even bij dé rivier van Ambato. Daarna gingen we nog even naar de winkel ( vooral voor water, want je mag hier niet van de kraan drinken). We zetten als ons gerief in ons huis en gingen nog eens naar de vulkaan kijken, maar er waren vrij veel wolken dus je kon de vulkaan niet zo heel goed zien. We hebben met Susana afgesproken dat wanneer de vulkaan uitbarst ze ons gaat bellen ( ook al is het in de nacht) en dan kunnen we samen gaan kijken!

Ps. Er ligt hier enorm veel zwerfvuil en daardoor zijn er ook heel veel straathonden. Soms zelfs rashonden die hier door de straten dolen!

17-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag weer vroeg opgestaan. Het ging wel al iets beter dan de vorige dagen, maar het is toch nog vroeg hoor! Vandaag dragen alle kinderen en leerkrachten een jogging omdat ze vandaag turnen krijgen. De directeur is wel altijd grappig: hij vergeet altijd Droïma haar naam en zegt altijd joemita tegen Droïma! De andere leerkrachten hebben ons gezegd dat zolang hij Joemita zegt, wij hem maar Lorenzo moeten noemen in plaats van Oswaldo! J Tijdens de dril-oefeningen ’s morgens is er een kind dat iets verkeerd deed ( ik heb niet gezien wat) de directeur roept boos op het kind, loopt er naar toe, trekt aan zijn oor en slaat het kind in het gezicht, het kind geeft geen kik …! SLIK… Even in shock… Buiten Droïma en ik, kijkt niemand raar op. Ik probeer dan maar terug te ademen en het even in mijn hoofd te laten rusten. Daarna gaan we naar de klas, de kleuters geven hun huiswerkschriftje aan mij af en ik begin te verbeteren, ik zie enkele kinderen hun huiswerk vlug nog maken in de hoek van de klas. Ondertussen is de juf druk in de weer met enkele ouders die vragen hebben. Na een half uur worden de kinderen aan het werk gezet, ze krijgen hun werkje van gisteren terug en moeten nu naast de stal nog twee houten stukjes kleven. Daarna wordt de datum van vandaag opgezegd, de juf wordt heel boos omdat de kinderen 2008 op de verkeerde plaats zeggen. Daarna worden de werkblaadjes van de voorbije dagen uitgedeeld, dit duurt heel lang. Maar voor mij is het ondertussen een goede oefening om de namen beter te leren kennen ( 32 moeilijke Spaanse namen onthouden is niet gemakkelijk! Maar ik vind het toch heel belangrijk dat ik ze stilletjes begin te leren kennen, want dan worden de gesprekjes tussen mij en de kinderen toch iets persoonlijker). Tegen 9 uur komt de turnleraar binnen, de kleuters moeten tijdens de turnles eerst heel lang lopen, ongeveer een kwartier aan een stuk ( voor kleuters is dit heel lang!) Na een tijdje beginnen ze dan ook heel hard te klagen tegen mij. Ik heb wel wat medelijden met hen, maar moedig hen aan om verder te lopen en geef hen ondertussen wat complimentjes, waardoor ze na enkele rondjes telkens heel trots naar mij kijken en laten zien hoe goed ze het kunnen. Een aangrijpend beeld was wel, toen ik zag dat een kind een stukje mouche van de trampoline op de speeltijd scheurde en het in zijn mond stak om het op te eten. Daarna moeten ze een hele tijd bevelen opvolgen van de turnleraar, hij is heel streng en roept heel de tijd. De kleuters zijn het duidelijk gewoon, want ik denk dat als ik zo les zou geven in België er vele kleuters al snel zouden wenen. Maar het is gewoon een andere manier van lesgeven. Na de turnles had ik nog even een gesprekje met de turnleraar ( Señor Marcello). Hij praat heel snel en hij articuleert niet zo goed, waardoor ik vele keren moest vragen om zijn vraag nog eens te herhalen. Hij stelde ook wel vreemde vragen: Hoe vind je het hier? Ben je gelovig? Wat vind je van de directeur? ( Ik voelde me precies bij een ondervraging!) Daarna kwam een vraag die ik wel heel moeilijk vond om te beantwoorden: hoe geven ze turnen in België? Op zich is dit geen moeilijke vraag, maar ik wist niet goed wat hij wilde horen. Ik legde uit dat de turnles in België er helemaal anders aan toeging en ik gaf enkele voorbeelden wat we zoal in België tijdens de turnles doen. ( Dit was wel nog moeilijk om in het Spaans uit te leggen!) Daarna checkte hij nog even wat ik van deze turnles vond, ik was even overdonderd door die vraag, want ik wist eigenlijk niet zo heel goed wat ik ervan vond. Ik moest het eerst even laten bezinken. Ik zei dan maar dat ik het goed vond. Daarna bundelde ik samen met de juf de tekeningen van de kleuters. Toen was het speeltijd. Droïma vertelde me dat er twee kinderen van haar klas stout waren geweest. De directeur ging samen met de kinderen naar zijn kantoor en vroeg eerst nog een broeksriem van een ander kind! SLIK…. Weer in shock! We hopen uit de grond van ons hart dat er niet gebeurd is wat we denken dat er gebeurd is in dat kantoor! ... We durfden ook niet te vragen of dat mogelijk was…

Na de speeltijd ( nog steeds in shock) moesten de kleuters even met hun hoofd op de bank liggen. De juf en ik hingen de namen die ik gemaakt had op in de klas. De kleuters mochten daarna kijken en 1 voor 1 hun naam zoeken in de klas. De juf werd heel boos en riep op de kinderen als ze de foute naam namen. Dit doen we twee keer. Daarna moeten de kinderen om beurt aan het bord gaan staan en moeten ze enkele dingen tekenen ( een vierkant, een ronde, een driehoek, het cijfer 1, het cijfer 2,…) Daarna mogen de kleuters alleen doorgaan naar huis. Daarna bracht de directeur ons en nog enkele andere leerkrachten naar een rond punt want verder. Daar stapten Señorita Céci ( = mijn mentor), nog een leraar, Droïma en ik uit. De man van Señorita Céci pikte ons op en zette ons af in het centrum van Ambato af. De leraar ( ik ben zijn naam vergeten) ging mee met ons naar de Choko Banana stappen. Ondertussen praatten we wat. Hij is wel soms vrij direct: Mag ik jullie GSM-nummer? Ik ben vrijgezel en als ik eens uitga zal ik jullie bellen! Uitgaan met een collega van je mentor is in België niet echt gepast, maar hier is het blijkbaar normaal. Toen we aankwamen bij de Choko Banana hebben we lekker gegeten en daarna hebben we even onze mails nagekeken en Droïma heeft even met haar ouders gebeld. Toen gingen we samen met Susana naar een marktje op zoek naar een joggingbroek voor mij, want ik had dit niet bij en ik wil zeker in orde zijn op school met mijn kleren! Een goede joggingbroek gevonden voor 9 dollar! Alles is hier zo goedkoop! Daarna gingen we terug naar de Choko Banana, aten we en namen een taxi naar huis. Ik ben zo blij dat Susana echt goed voor ons zorgt, ze helpt ons echt heel hard met alles! Ik ben haar echt heel dankbaar! Toen we thuis aankwamen hebben we ons materiaal in het huis gezet en zijn we nog eens naar boven gewandeld om naar de vulkaan te gaan zien. De vulkaan is echt mooi nu! Hij is echt heel actief, er komt al veel zwarte rook uit! Het zal niet lang meer duren vooraleer de vulkaan zal uitbarsten! We vinden het echt spannend en fascinerend! We hopen dat we de vulkaan kunnen zien als hij uitbarst! We zijn echt benieuwd naar wat we dan zullen horen en zien!

16-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Op aanvraag van Katrien een iets groter lettertype: Vandaag was het heel moeilijk om weer om 6 uur op te staan! Tegen kwart na 6 toch maar opgestaan, gewassen aangekleed en vertrokken.  We kwamen aan en konden niet zo goed volgen, de directeur en leerkrachten waren nog steeds in kostuum?! De directeur had gisteren toch gezegd dat we met gewone kleren naar school mochten komen? Toen we hierover meer uitleg vroegen werd het ons wat duidelijker: Maandag moeten we hele chique kleren aandoen, dinsdag en donderdag mogen we gewone kleren aandoen en woensdag en vrijdag worden we in sportieve outfit (= jogging) verwacht ( We denken omdat de turnleerkracht dan komt). Maar de directeur zei dat onze kleren vandaag zeker in orde waren. Toen we naar het klasje gingen keek de juf het huiswerk na, omdat dit 32 boekjes zijn duurde het heel lang! Ondertussen liepen de kinderen wat rond. Op een gegeven moment vroeg een kleuter me om een boekje voor te lezen, ik vroeg eerst aan de juf of ik dat mocht doen en ze zei dat het in orde was. 1 verhaaltje werden er uiteindelijk 5, omdat de juf veel tijd nodig had om het huiswerk te verbeteren. Ik hoorde wel dat ik soms nog wat fouten maakte of dat het wat trager ging, maar de kleuters bleven heel geboeid luisteren, dat vond ik wel heel leuk! Daarna krijgen de kleuters de opdracht om op een blaadje rondjes te tekenen, dit is om hun pols los te maken. De juf vroeg me of ik de kinderen in het oog wilde houden en of ik mijn handtekening op de papieren wou zetten. Toen de juf klaar was kregen de kleuters een werkblaadje rond Kerstmis, dat vond ik wel raar want het is ondertussen al 15 januari! Ze moesten de stal kleuren en dan het dak bewerken met snippers bruin papier en het gras werd opgevuld met opgerolde stukjes crêpepapier. Ondertussen maakte ik hun huiswerkboekje een nieuwe oefening. Op een gegeven moment wordt de juf heel boos omdat een kleuter wat groen crêpepapier op de weg had gekleefd en het mocht enkel op het gras. Ze was heel boos en riep heel hard op de kleuter. Daar was ik wel even van geschrokken, de kinderen zijn het precies ook gewoon want geen enkele kleuter begint te wenen als de juf op hen roept. De kleuters hebben wel veel bevestiging nodig ze komen dikwijls hun tekening aan mij laten zien en ik moet dan zeggen dat het heel mooi is! J Tijdens de speeltijd komen de kinderen veel vragen stellen aan ons. Wanneer er paarden voorbij het schooltje komen, zijn de kinderen heel enthousiast, ze komen me halen om mee te kijken. De kinderen klimmen op het hek, ik weet niet goed of het mocht of niet, maar toen ik de directeur een beetje verder zag lachen met de kinderen, wist ik dat het in orde was. Even later roept de directeur mij, hij is samen met enkele leerkrachten soep aan het eten, hij zei me dat ik moest proeven.  Ik voelde mij daarbij wel heel ambetant, omdat de kinderen met grote ogen aan het zien zijn hoe ik de soep aan het eten ben.  Even later krijg ik het er echt moeilijk mee en zeg ik dat ik wat last heb van mijn  maag en daarom de soep niet verder kan opeten,  het deed me deugd dat de directeur het in orde vond en de soep dan aanbood aan de kinderen.  Na de speeltijd werken de kinderen verder aan hun taakje.  Tegen 10 voor 12 laat de juf de kinderen door gaan. Droïma en ik gingen naar het kantoor van de directeur en wachtten daar op hem. Op een gegeven moment horen we de directeur ons roepen, we moesten vlug in de auto gaan bij de andere leerkrachten. We konden helemaal niet volgen, alles moest heel snel gaan terwijl de school eigenlijk nog niet gedaan was en nog niet alle kinderen buiten waren. De directeur vertelde ons dat er vandaag een feest was in Picaihua en dat hij daarom de kinderen wat vroeger naar huis heeft laten gaan! Even later zette hij ons ( Droïma, Señorita Céci en ik)  af, we namen verder de bus naar het centrum en gingen nog een stuk verder te voet naar Susana.  Daar aten we en even later vertrokken Droïma, Susana, solé en ik naar Picaihua. Daar aangekomen was er een groot feest aan de gang met een lange stoet. Daar kwam ik enkele kleuters van mijn klasje tegen, ze wilden samen met mij op de foto.  We wilden niet te lang blijven want ik moest nog wat voorbereiden voor morgen. Tegen 17 uur gingen we naar de auto, maar daar aangekomen ontdekten we wel iets heel dom! Voor onze auto stonden ongeveer 15 auto’s geparkeerd, waardoor we niet weg konden. Wachten dan maar….  Even later nam Susana een taxi naar huis, want zij moest werken in de Choko Banana. Na een uur te wachten kwam het volk stilletjes aan toestromen. Na een tijdje stonden er nog 4 auto’s voor onze auto en ook nog voor auto’s van andere mensen die aan het wachten waren. Dan hebben we maar met een deel mensen de auto’s opgepakt en verplaatst J. Na 2 uur waren we eindelijk verlost van de parking.  Aangekomen bij Susana namen we meteen ons materiaal en vertrokken naar huis met de auto. Toen we thuis aankwamen was de dochter van Miki op bezoek met haar 2 kinderen. De oudste was heel nieuwsgierig  naar ons en kwam praten met ons, dat was wel leuk.  Daarna hebben we gekookt en gegeten. Na het eten heb ik mijn voorbereidingen voor morgen gemaakt. Nu gaan we slapen want het vroege opstaan en de zware dagen begint echt wel moeilijk te worden.

15-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag de grote dag! Voor de eerste keer naar het schooltje! Om 10 voor 6 ging mijn wekker, oh wat deed dat pijn! Tegen zes uur uit mijn bed gekomen en meteen voelde ik dat ik heel zenuwachtig was om naar het schooltje te gaan. Na het ontbijt zijn we te voet vertrokken naar de hoek van de kathedraal. Daar hadden we afgesproken met een leerkracht die ons rond 7 uur ( alles is hier rond…. Ze zeggen hier nooit om dat uur zal ik er zijn ) zou komen oppikken. Onderweg oefende ik mijn presentatie nog een keer. We oefenden ook ons volkslied want Herman had ons gezegd dat het zou kunnen dat de directeur zou vragen om het te zingen. Tegen 10 voor 7 stonden we vol spanning op de hoek te wachten. 7 uur niemand te zien. 5 na 7 nog steeds niemand te zien, ondertussen maar oefenen op onze presentatie en de zenuwen stegen! Tegen kwart na 7 een rode auto, een vrouw wuifde naar ons. Dit was Señorita Ceci. Aangekomen in de school werden we hartelijk ontvangen door de kinderen op de speelplaats, ze gaven ons allemaal kusjes. Even wisten we niet goed of we dit mochten toelaten of niet, maar toen we zagen dat Señorita Ceci de kinderen ook kussen gaf, kusten we er op los! J We gingen naar het kantoor van Señor Oswaldo ( dat is de directeur van de school). We begroetten hem, toen moesten we opschrijven hoe laat we waren aangekomen. Toen de andere leerkrachten binnenkwamen, gaven zij ons ook kussen! Dat was wel even raar want in België is het helemaal niet de gewoonte dat je als je ergens stage gaat doen alle leerkrachten een kus gaat geven! Toen de leraar van turnen binnenkwam, spoorde de directeur hem aan om ons nog een kus te geven ( waarom weten we niet goed) Daarna gaf de directeur ons nog enkele korte instructies voor onze presentatie en toen gingen we naar de speelplaats. We wisten niet goed waar we moesten gaan staan, voor de kinderen? Achter de kinderen? Naast de kinderen?... We besloten dan maar om voor de kinderen te gaan staan, maar een beetje aan de kant. De kinderen gingen allemaal in rijen staan, de leerkracht turnen, Señor Marcello gaf de kinderen bevelen die zij moeten uitvoeren. ( Het is een mengeling tussen legerachtig drillen en speelse ochtendgymnastiek, maar het is zeker wel serieus bedoeld!) Daarna werd het volkslied gezongen, het was een heel lang lied! Tot mijn grote verbazing kenden alle kinderen het lied helemaal vanbuiten, zelfs de allerkleinsten! Ondertussen blijven er nog kinderen toestromen. Na het volkslied gaat er 1 klas van voor staan, 1 leerling moet in de micro duidelijk zeggen welke dag we vandaag zijn en geeft bevelen aan zijn klas om een soort van versje op te zeggen. Wanneer ze terug naar hun plaats gaan, wil ik vol bewondering in mijn handen klappen, maar gelukkig houd ik mij nog op tijd in, want het was duidelijk niet de gewoonte dat er een applaus op zou volgen. De directeur kijkt naar de leerling en deelt hem mee dat het niet goed was en dat het in het vervolg veel beter moet! Daarna zongen de kinderen nog een lied ( weer een heel lang) even later komt er nog een groep van ongeveer 15 kinderen binnen ( ik denk dat hun bus te laat was) De directeur wendt zich tot hen en is boos omdat ze te laat zijn, als straf moeten ze aan de kant blijven staan en mogen niet meedoen. Daarna stelde de directeur ons voor. En toen moesten we onze presentatie doen! Met stress in heel mijn lichaam loop ik naar de micro. Het was heel belangrijk dat ik begon met buenos dias niños ( goedemorgen kinderen) Na mijn presentatie voelde ik me al een stuk beter, het was me gelukt en de kinderen en leerkrachten hadden me begrepen! Na de presentatie van Droïma kregen we een groot applaus en de kinderen zongen nog een lied. ( Ze zongen ongeveer 20 minuten!) daarna nemen alle kinderen een zakdoek uit hun zak en zwaaiden ermee naar ons terwijl ze naar hun klas gaan. De kinderen die geen zakdoek bijhebben worden door de directeur even aan het haar getrokken! ( Hij doet dit wel op een vriendelijke manier, maar het was toch heel vreemd om dit te zien!) Toen we in de klas kwamen, viel het me meteen op dat het lokaal er helemaal anders uitziet dan in België in een kleuterklas. Er stonden allemaal bankje en stoeltjes. Alle kinderen dragen uniformen en de kleuters dragen boven het uniform nog een wit schortje. Het viel me nu pas op dat er zoveel kleuters waren. Ik vroeg de leerkracht hoeveel kleuters er juist waren en ze zei me dat het 32 kinderen waren! Alles in de klas overviel me echt, het is zo anders dan in België! Het lijkt eigenlijk op een eerste leerjaar maar de speelsheid van een kleuterklas voel je toch ook wel. De kleuters gingen allemaal in op hun stoeltje zitten en de les begon. De kleuters kregen zonder al te veel uitleg een werkblaadje dat ze moesten maken. Tijdens het maken van het werkblaadje, liepen de kleuters soms door de klas om naar de juf te gaan om uitleg te vragen. Soms waren er ook gewoon kleuters tikkertje aan het spelen of sloegen ze op het hoofd van de kleuter voor hen. In het begin leek het wel een apenkot! En het was wel even wennen dat dit allemaal in orde was voor de juf. Soms kwamen er ook kleuters naar mij om te vragen wie ik was, vanwaar ik kwam of gewoon om vanalles te komen vertellen tegen mij. Soms verstond ik hen niet, maar gelukkig bestaat er een taal die overal ter wereld te begrijpen is: gebarentaal en gezichtsexpressie! Daardoor kon ik hen toch grotendeels begrijpen en gepast reageren. Na 2 uur aan het werkblaadje te werken ( kleuren, knippen en plakken. In België duurt dit maximum 25 minuten.) was het speeltijd. Tijdens de speeltijd gingen we naar het bureau van de directeur om een beetje met hem bij te praten en daar mochten we iets eten ( op de speelplaats mogen we dat absoluut niet doen!). Even later ging de directeur naar buiten, maar wij moesten blijven zitten. Opeens ging de telefoon, PANIEK! Wat moesten we doen? Opnemen? Laten rinkelen? De directeur gaan zoeken, maar we moesten hier blijven? Toch maar voor het laatste gekozen, maar natuurlijk tegen dat de directeur in zijn kantoor was, was de telefoon al gedaan met rinkelen. De directeur lachte heel hard, omdat we niet hadden opgenomen, hij vond dat heel dom van ons… ( Maar voor ons is het eigenlijk niet zo beleefd om zomaar de telefoon op te nemen in het kantoor van de directeur!) Dus les 1: Als de telefoon gaat moeten we opnemen. Na de speeltijd krijgen de kleuters nog een werkblaadje waar ze opnieuw 2 uur aan kunnen werken. De kleuters lopen ook soms naar buiten enzo. De juf had me gevraagd of ik de schriftjes van schrijven en rekenen wou verbeteren en een nieuwe opgave wou opschrijven. Natuurlijk wilde ik dat wel doen. ( Wel even onderschat: 120 schriftjes verbeteren en in elk schriftje een nieuwe opgave opschrijven!) Daarna mochten de kleuters hun boekentas nemen en naast hun bank gaan staan, ze zongen nog enkele liedjes en mochten toen naar huis gaan. Toen kwam Droïma me halen, want de directeur vroeg naar mij. De directeur vroeg me of ik het leuk vond en ik moest nog een handtekening zetten op een papier. Daarna vroeg hij of het goed was dat hij ons naar huis bracht. ( Een kwartier vroeger dan de school gedaan was.) Mijn juf zei me dat het in orde was, dus vertrokken we met de directeur naar ons huis. Onderweg stopten we even, hij kocht een ijsje voor ons. ( Het was moeilijk, want er was ons eigenlijk aangeraden om geen ijs te eten, omdat het kan zijn dat dat niet hygiënisch is, maar langs de andere kant mochten was ons ook gezegd dat we niets mochten weigeren van de directeur omdat dat anders een belediging is. We gingen dan maar voor de beleefdheid en aten ons ijsje braafjes op, de directeur heeft ons wel gezegd dat het in orde was voor ons om te eten.) Toen de directeur ons afzette bij ons huis, bedankten we hem en gingen naar binnen. We waren doodmoe! We namen onze laptop en gingen naar Susana. Daar kregen we weer lekker eten. Daarna maakten we er een rustige namiddag van, even alles laten bezinken en wat communiceren met het thuisfront! We zijn op tijd naar huis vertrokken, maakten eten klaar en ik leerde nog wat voor mijn Spaans. We gaan vanavond vroeg slapen want morgen zal het weer snel 6 uur zijn!

14-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. Jaimé en Susana gingen ons rond 10 uur-kwart na 10 ophalen om naar Baños te gaan. Naar Zuid-Amerikaanse gewoonte kwamen Jaimé en Susana te laat, tegen half 11 was hij bij ons huis. Zo vertrokken we naar Baños. Even later stopten we en kocht Susana aan de kant van de straat een soort langwerpig fruit van een meter. Je kon die openbreken en in de pel zaten een soort van grote zwarte pitten met wit vruchtvlees rond. Het smaakte heel zoet, een beetje zoals lychee. Ondertussen reden we verder. Daarna stopten we in een klein dorpje, er was juist een feest aan de gang. Een feest voor voetballers, enkele dorpen uit Ecuador waren vertegenwoordigd door hun eigen koningin en door hun voetbalploeg. Er was ook een koningin bij van ik schat ongeveer 8 jaar. In dat dorpje kochten we enkele souveniertjes, in de winkeltjes zag je de typische poncho en andere typische indianenkleren. We reden na een tijdje weer verder. Toen zagen we de vulkaan opeens weer heel dicht! We stopten op een plaats, waar de vulkaan zijn lava bij de vorige uitbarsting ( ongeveer 10 jaar geleden) heeft achtergelaten. De massa lava was ongeveer 8 meter diep. We hebben ook wat opgedroogd lava kunnen meenemen. Het waren heel mooie beelden en Jaimé heeft ons veel verteld over de vulkaan. Susana zei ons dat de vulkaan deze keer rond 20 januari zal uitbarsten, volgende week dus! Dat vonden we wel heel spannend: volgende week zou de plaats waar we nu stonden helemaal overspoeld worden met lava! Toen we weer verder reden zagen we onderweg enkele huizen die er vroeger gestaan hadden, je zag enkel nog maar een stukje van de daken. Even later parkeerde Jaimé zijn auto aan de kant van de weg en gingen we te voet verder. Toen we over een bruggetje liepen, zei Jaimé dat we eens naar beneden moesten kijken, onder ons liep een kolkende rivier! Heel spannend! Daarna gingen we naar de zoo, de zoo was heel leuk om te doen, maar er was niet zo heel veel verschil met de zoo in België. Daarna gingen we eten in een restaurantje in Baños, we aten er voor de eerste keer palmboom! Het had een beetje een bittere smaak als je het rauw at, maar als je het gekookt at was het wel lekker en speciaal. Jaimé bestelde een cerveza ( een pintje) en tot onze verbazing was dat ‘pintje’ bijna even groot als een fles wijn! 75 cl. ! Na het etentje liepen we nog wat rond in Baños. Baños is een heel mooi dorp, maar je ziet wel dat het er vrij toeristisch is, vele dingen staan er in het Spaans en in het Engels opgeschreven, je ziet er veel toeristen, de mensen bekijken je niet raar,… Daarna reden we verder naar een hele grote waterval! Het was heel mooi! We konden met een kabellift over de waterval heen vliegen, Jaimé vroeg ons of dat wilden doen en natuurlijk wilden we dat doen! Aan de overkant aangekomen zaten we in het begin van de jungle. Hele mooie planten, bomen, vruchten,…! Ook de rivier liep hier, het was echt een heel mooi landschap! We liepen verder de jungle in en opeens was er een bruggetje, mijn eerste gedacht was: geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om over zo een vervallen bruggetje te lopen met een grote kolkende rivier onder! Maar mijn nieuwsgierigheid naar wat er na het bruggetje zou komen kon ik niet weerstaan, dus ging ik met een bang hartje het bruggetje over, zeker toen Jaimé zei dat we er één voor één over moesten! Maar het was echt de moeite waard! Een beetje verder kwamen we aan het begin van de waterval, duizenden liters water die naar beneden vielen en beneden zo hard kaatsten tegen de grond dat het meters terug naar boven sprong! Echt heel mooi en het was echt de moeite waard om het onveilige? bruggetje te nemen. Toen namen we dezelfde weg terug en gingen terug met de kabellift naar de overkant. Onderweg naar huis kocht Susana aan de kant van de straat nog een oranje vrucht om eens te proeven. Het was ongeveer zoals passievrucht en heel lekker! Toen we in de Choko Banana aankwamen bekeken we onze mails even en kregen we eten van Susana. We namen afscheid van Jaimé ( hij moet opnieuw voor 2 weken naar Esmeraldas om te gaan werken). Opeens vroeg Susana of we nog even meegingen naar haar moeder, niets vermoedend gingen we mee. Daar aangekomen was er een soort van familiebijeenkomst. De zussen van Susana en de nichtjes en neefjes van Susana waren er ook. Het was fijn om iedereen beter te leren kennen, je voelde ook dat deze familiebezoeken voor deze mensen heel belangrijk zijn! Ze geven elkaar kussen, knuffels, schouderklopjes, complimentjes, ze maken grapjes,... kortom een heel gezellig sfeertje. Alles ging goed tot de familie verder doorliep in het huis en we een tafel vol eten zagen staan, mijn maag kromp al ineen bij het zien van al dat eten! Susana en Jaimé hadden ons al de hele dag door eten aangeboden en ik had al het gevoel dat ik veel te veel had gegeten en nu moest dit er nog allemaal bij! Aangezien het hier heel onbeleefd is om eten of drinken te weigeren, heb ik dan nog maar wat gegeten. Hopelijk komt dat morgen maar goed met mijn maag en darmen en herval ik niet terug met vele pijnen! Er was ook een meisje uit Duitsland bij, zij is 17 jaar en verblijft bij de zus van Susana. Zij is hier al van augustus en blijft hier nog tot juli! Na het etentje brachten Solé ( de dochter van Susana) en susana naar ons huis. Daar aangekomen begon ik echt wel stress te krijgen voor morgen! Ik oefende mijn presentatie die ik morgen zal moeten geven, ik ben echt benieuwd of ik het morgen nog zal kunnen als ik voor heel die school sta! Hopelijk geef ik maar een goede eerste indruk!

13-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag heb ik eindelijk eens goed kunnen uitslapen! Het was echt nodig! Nadat we hebben ontbeten, hebben we de was nog eens gedaan ( alweer met de hand! We kunnen ze ook laten doen, maar dan kost het wel wat geld en het is eigenlijk nog wel leuk om de was met de hand te doen ). Daarna zijn we te voet naar Susana gegaan. We hebben weer lekker gegeten ( buiten het vlees, daar heb ik maar een klein stukje van geproefd en dat vond ik niet zo heel lekker). Na het eten hebben we nog een tijdje met Jaimé gepraat om hem een beetje beter te leren kennen, hij kan Engels maar we hebben afgesproken om zoveel mogelijk Spaans te praten, hij kan ons wel in het Engels helpen als we het niet zo goed verstaan. Jaimé heeft ons ook enkele tips gegeven, zo zei hij dat als we ooit werden overvallen of in de problemen zaten, we moeten zeggen dat we familie zijn van hen. Susana en Jaimé kennen heel veel mensen in Ambato, als zij over straat lopen worden ze heel veel keer aangesproken! Susana en Jaimé hebben ons dan meegenomen naar QuisaPincha . Onderweg stopten we nog eens om de vulkaan nog eens te bekijken. Ik blijf echt overdonderd door de vulkaan. De naam van de vulkaan is Tungurahua. Het uitzicht dat we hadden over Ambato was ook heel mooi! QuisaPincha ligt nog in Ambato, het is een straat waar ze allemaal lederen dingen verkopen. We konden onze ogen niet geloven: voor leren schoenen betaal je ongeveer 20 dollar! Het is hier echt goedkoop! Ik heb enkele souveniertjes gekocht, echt hele mooie dingen! Jaimé heeft ons ook enkele trucjes geleerd over hoe we moeten afbieden. Het is ook wel vreemd als je aan de verkoper vraagt hoeveel iets kost zegt die bijvoorbeeld: 7 dollar en ik wil tot 5 dollar gaan. Jaimé zei ons dat we gemakkelijk kunnen afbieden tot 20% korting. Het is hier ook heel gewoon dat je dat doet, iedereen doet dat. Na anderhalf uurtje rond te wandelen, gingen we terug naar huis. Het was ongeveer een uur rijden met de auto. Onderweg stopten we nog bij een kerk, we gingen binnen zien en er was juist een doop bezig. We mochten zomaar foto’s nemen en de mensen liepen rond in de kerk, dat was wel even wennen! Toen we terug buiten kwamen stond er al een koppel klaar om te trouwen in de kerk. Toen we verder reden, stopte Jaimé even later opnieuw. We stonden bij een hutje waar mensen woonden, het was een heel aangrijpend moment en bijna niet te geloven dat er mensen in de hut woonden. De armoede hier grijpt me echt aan. Het is ook heel moeilijk om mensen die aan het bedelen zijn af te wijzen. Soms zou ik echt gewoon geld willen geven aan die mensen, maar ik weet dat dat echt niet beter is voor die mensen en Herman ( docent van onze school die in Ecuador gewoond heeft) heeft ons echt gewaarschuwd en gezegd dat we dat zeker niet mochten doen! Ook vele kinderen komen bedelen. Het moeilijkste vind ik is dat ze tijdens het bedelen echt klagen en smeken om geld. Ik verzeker u, dat doet écht iets met u, dan krijg je echt soms een krop in je keel als je ‘No gracias’ moet zeggen.

’s Avonds gingen we eten in de Choko Banana, daarna bracht Jaimé ons naar huis, zodat we vandaag een keer vroeg in ons bed kunnen kruipen, want ik wil zeker uitgeslapen zijn voor maandag, mijn eerste schooldag! Ik vind het echt wel spannend en begin al wat zenuwachtig te worden!

Ambato is duidelijk een feeststad! Het is heel moeilijk om in slaap te geraken, er zijn duidelijk hoorbaar vele feestjes aan de gang!! We horen vele "pangen", Jaimé vertelde ons dat dat vuurwerk is voor een feest.

12-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag heb ik geprobeerd om eerst wat uit te slapen, want ik ben nog steeds heel moe. Daarna hebben we ons Spaans geleerd. Na het eten zijn we een kijkje gaan nemen naar de vulkaan.  Als we via onze straat naar boven wandelen hebben we een mooi uitzicht op de vulkaan.  Daarna namen we de taxi naar Susana, we zijn dan met Christopher en Wim naar de megamaxi geweest, dat is een shoppingcenter. Daar ben ik een kleuterklasje tegengekomen, ik vroeg aan de señorita of ik een foto mocht nemen, ik moest eerst de toestemming vragen van de directeur. Het was geen probleem, dus nam ik enkele foto’s, ik was al meteen verliefd op die kindjes, zeker toen ze begonnen te vragen wie we waren, vanwaar we kwamen,…  Daarna namen we opnieuw de taxi naar Susana, daar aangekomen kregen we lekker eten.  Na het eten leerden we ons Spaans nog een beetje en gingen naar de Spaanse les. Deze les was ook weer vrij zwaar, op 3 uur tijd hebben we alle vormen van verleden en toekomstige tijd gezien en wees maar zeker dat ook in het Spaans heel veel uitzonderingen bestaan! Na deze vermoeiende maar leerrijke les gingen we terug naar Susana. We wilden de taxi nemen om thuis warme kleren aan te doen, maar Susana zei dat we met een vriend van haar ( Fernando) konden meerijden, hij bracht ons naar het huis, we deden warme kleren aan en Fernando bracht ons terug naar Susana. Soms is het wel moeilijk om vele mensen zomaar te vertrouwen, in België zou ik nooit zomaar met een wildvreemde meerijden, maar Susana heeft het heel goed voor met ons dus we wisten dat het wel te vertrouwen was.  Toen we weer aankwamen bij Susana hebben we gegeten in de Choko Banana. Arturo was aangekomen ( hij zit in de week op zijn appartement in Quito voor te studeren, maar in het weekend komt hij naar huis) dus we hebben even met hem bijgepraat. Tegen 22uur vertrokken we naar de vulkaan. De zus van Susana en de schoonbroer van Susana zouden rijden met hun pickup. Drie andere jongens gingen ook nog mee. Met 7 in de pickup en er was nog wel wat plaats! Susana had ons gewaarschuwd dat het erg koud zou worden en ze had gelijk, we bevroren bijna! Met onze kappen op en een dekentje over ons vertrokken we. Het was op zich niet zo heel koud buiten, maar als je een uur in de wind zit begin je dat toch te voelen! Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de vulkaan, in het begin zagen we nog niets, maar na een tijdje begon hij te spuiten. We werden er helemaal stil van! Iedereen heeft wel al eens een vulkaan gezien op TV, in een boekje, op het internet,… Maar als je het in het écht ziet is het toch helemaal anders! We konden de vulkaan ook horen bubbelen! Het was wel spannend, ik denk dat we ongeveer op 20 kilometer van de vulkaan zaten. Het was echt heel spannend om zo dichtbij een actieve vulkaan te staan en hem echt te zien spuiten!  Na een uurtje vol bewondering te hebben gekeken, gingen we terug naar Susana thuis. Tegen 1 uur kwamen we daar terug aan, Jaimé was aangekomen ( dit is de man van Susana, hij is kapitein van een schip en is daardoor niet veel thuis) Jaimé is een hele vriendelijke man en heel bezorgd, hij vroeg meteen of alles goed was met ons, of we ons een beetje thuis konden voelen,…  We namen afscheid van de jongens ( zij vertrekken morgen naar Tena, zodat ze maandag ook naar hun school kunnen gaan, ze moeten morgen 5uur op de bus zitten!)  De schoonbroer en zus van Susana brachten ons naar huis en ondertussen is het weer bijna half 3, dus we gaan eens slapen! Vandaag was een vermoeiende dag, zeker ook omdat het zo warm was! ps. Moeilijke gewoonte uit België om af te leren: in Ecuador mag je geen toiletpapier in het toilet gooien! Het moet allemaal in een vuilbakje naast het toilet! Het klinkt misschien stom, maar het is écht moeilijk om af te leren!  Ps. 2 Vandaag de eerste dag dat ik niet heb moeten creperen voor mijn maag en darmen! Hopelijk blijft het zo!!!

11-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag zijn we heel vroeg opgestaan om eerst onze kleren ( met de hand!) te wassen en buiten op te hangen. Na ons ontbijt vertrokken we te voet naar Susana, zij ging ons naar haar zus Cécil brengen. Cécil, iemand van Cecil haar werk, susana, Droïma en ik zijn toen naar het schooltje vertrokken. Na een tijdje stopten we in een soort van garage, we vroegen of het schooltje hier was, maar Susana zei ons dat ze hier eerst groenten en fruit kwamen ophalen om naar een herberg te doen waar arme mensen kunnen gaan eten. Na ongeveer een half uurtje rijden kwamen we aan in het schooltje; Droïma en ik waren toch een beetje zenuwachtig en heel benieuwd naar de directeur, de leerkrachten, de kinderen,… na lang roepen aan de poort kwam er een juffrouw de poort open doen. We gingen naar de bureau van de directeur en werden heel vriendelijk onthaald. De directeur vroeg ons enkele dingen en we spraken enkele dingen af voor volgende week. Onze namen waren heel moeilijk voor de directeur, ik denk dat hij er na een tijdje helemaal niet meer aan uit kon. Het was eerst en vooral moeilijk om onze namen uit te spreken, dan moesten we hem ervan overtuigen dat wij in België wel degelijk maar 1 achternaam hebben en niet zoals hier de achternaam van vader én de achternaam van moeder. Hij vroeg ons om onze pas eens te laten zien en tot zijn grote verbazing stond er echt maar 1 achternaam! ( we hebben de achternaam van onze moeders toch moeten opschrijven) Daarna was het voor hem helemaal onbegrijpelijk dat Droïma een tweede voornaam had en ik niet. Het was wel een grappig gesprek zo. De directeur ( señor Oswaldo) was heel vriendelijk en heel sympatiek! Hij zei ons dat we maandag als we naar school kwamen chique kleren moesten aandoen omdat we ons zouden voorstellen voor heel de school en ook omdat er elke maandag iets voor het vaderland werd gedaan ( wat juist, hebben we niet zo goed begrepen, dat zullen we maandag wel zien!) Er waren enkele dingen die ons verboden werden door de directeur, de meeste dingen waren vanzelfsprekend, maar 1 ding vonden we toch wat raar: We mogen absoluut niet eten in het bijzijn van de kinderen! Ze mogen dat zeker niet zien! Na ons gesprek gingen we terug naar de auto, het was juist speeltijd, dus vele kinderen kwamen naar ons toegelopen en riepen: ‘Hola!’ of ‘ señorita!’ enkelen wilden ons ook graag aanraken en keken heel verwonderd naar ons. ( Hoewel er vorig jaar ook twee studenten van onze school stage hadden gedaan in dat schooltje) Na deze kennismaking heb ik echt zin gekregen in stage doen! Ik kijk er echt naar uit. Tijdens onze rit naar huis mochten we vanachter in de pick up zitten, we trokken enkele foto’s van het landschap, maar even later riep Susana dat we onze fototoestellen moesten wegdoen omdat ze het anders zouden afnemen. Aangekomen bij Susana gingen we terug te voet naar ons huis omdat Susana onze reispas nodig had. Tegen half 2 gingen we terug naar Susana om te gaan eten. ( Ik heb tegen Susana gezegd dat we morgenmiddag thuis zouden eten want mijn maag en darmen kunnen de voeding even niet meer aan) Toen we gegeten hadden hebben we ons Spaans geoefend. Solé ( de dochter van Susana) heeft me daarbij een beetje geholpen en vooral uitgelachen! Dan zijn we naar de Spaanse les gegaan, het blijft heel vermoeiend, maar ik heb wel het gevoel dat we op 3 dagen al veel verder zitten met ons Spaans. Na de Spaanse les zijn we nog enkele dingen gaan kopiëren voor de directeur van het schooltje, hij had ons dat gevraagd. Toen namen we de taxi naar ons huis, we hadden Cristopher en Wim uitgenodigd om bij ons te komen eten. We maakten samen spaghetti en hebben lekker gegeten, het was heel gezellig!

10-01-2008 om 20:29 geschreven door Marike  

Vandaag was het heel warm, echt een drukkend weertje. We stonden op en maakten een zachtgekookt eitje, maar toen we Miki om eierdopjes vroegen werd het al snel duidelijk dat et hier niet de gewoonte is om zachtgekookte eieren te eten. Na het ontbijt gingen we buiten in het zonnetje zitten om ons Spaans te leren. Even later belden onze ouders! Het was heel leuk om ons moeke nog eens te horen en wat bij te praten! Daarna namen we een taxi ( omdat het elk moment een stortbui kon zijn) naar Susana. Susana is eerst langs een hotel gegaan, ze verkoopt ijs aan het hotel en ze ging nu het geld en de facturen in orde brengen. Aan de ingang stond een bewaker ( er lopen hier heel veel bewakers en politie rond met grote geweren) we vroegen hem of we samen met hem op de foto mochten. Daarna is Susana met ons naar het ministerie van onderwijs gegaan, omdat we daar nog enkele papieren moesten in orde brengen. Het was heel lang aanschuiven en wachten, zo lang dat Droïma en ik vroeger moesten doorgaan omdat we anders te laat zouden komen bij de Spaanse les! Susana zou voor ons alles verder regelen! Susana doet echt veel voor ons! We hebben het echt getroffen met haar! We vertrokken meteen naar de Spaanse les. Op 3 uur tijd hebben we heel veel werkwoorden geleerd en verschillende tijden van de werkwoorden. De lessen zijn heel vermoeiend, omdat je je voortdurend moet concentreren op het Spaans. Garcia ( de vrouw die ons Spaanse les geeft) kan ook Engels, dus soms moet je je dan ook concentreren op het Engels en dan schakelt ze weer ineens over op het Frans en dan moeten we het nog naar het Nederlands vertalen. Dus al die talen tegelijk gebruiken is niet gemakkelijk! Na de Spaanse les gingen we in een restaurantje iets eten. Toen we nadien terug aankwamen bij Susana hebben we nog even op internet onze mails nagekeken. Opeens riep Susana ons, we moesten naar beneden komen! En wie stond daar? Een man met een fototoestel, hij kwam foto’s trekken van ons voor in een tijdschrift. Dat tijdschrift zal binnen 14 dagen verkocht worden in heel Ecuador! Ik ben eens benieuwd! We bleven nog iets drinken in de Choko Banana ( = de cafetaria van Susana, onder het huis van Susana). Susana zette wat salsamuziek op en een ober van de cafetaria begon spontaan een salsashowke te doen voor ons! Dat was wel heel grappig, want in België zijn we eigenlijk heel stijf in het dansen ten opzichte van hier! Daarna liet Susana nog muziek hoor van Suyakaya ( = het groepje waar Arturo, de zoon van Susana in speelt) Toen we een taxi wilden nemen om naar huis te gaan zei Solé (= de dochter van Susana) dat ze susana en zij ons wel zouden wegdoen met de auto. Toen we bij ons huis kwamen reed Solé verder, we legden uit dat ons huis hier was, maar ze zei dat ze het wel wist maar dat we nog ergens naartoe gingen. We zijn dan een beetje verder gereden om nog eens naar de vulkaan te proberen kijken. Weer pech, nu was er te veel licht van de stad om de vulkaan te kunnen zien. We kunnen de vulkaan af en toe wel eens horen, hij maakt heel veel lawaai precies donder vlakbij ( eerlijk gezegd dachten we in het begin dat het donder was, tot Susana ons zei dat dat de vulkaan was, blijkbaar was hij eergisteren en gisteren al heel actief geweest!) Susana en Solé zijn heel blij dat we zo geïnteresseerd zijn in de vulkaan en om dingen te gaan bezoeken, want de studenten van vorig jaar waren blijkbaar helemaal niet zo geïnteresseerd in de dingen hier. Susana vertelde ons dat ze veel in het huis bleven en sliepen en zonden enzo. Vandaag kregen we van Susana een GSM ( de onze werkt hier niet omdat ze hier met een heel ander systeem werken) om te gebruiken voor als we in de problemen zitten of verdwaald zijn ofzo) Susana en Solé zetten ons af bij ons huis en we gingen slapen.

10-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag zijn we vroeg opgestaan en hebben we een lekker ontbijt klaargemaakt, met vele soorten fruit! Daarna zijn we naar de Choko Banana gegaan, Susana ging samen met ons naar een winkeltje gaan om een transformator ( ze hebben hier andere stopcontacten als in België) te kopen, want degene dat ik gekocht had werkte niet. Onderweg liet ze nog enkele dingen zien: het postkantoor, een hele mooie grote kerk zijn we gaan bezoeken, een internetcafé,…  Tegen 11 uur hadden we een afspraak met onze lerares die ons een intensieve cursus Spaans ging geven. We maakten enkele afspraken en gingen toen terug naar de Choko Banana. Daar hebben we even onze mails nagekeken en daarna gingen we met 4  ( voor de eerste keer zonder begeleiding) de stad in. We ontdekten al snel een plaatselijk marktje, er waren allemaal verschillende soorten kraampjes en allemaal heel dicht op elkaar gepropt. Er werden kleren verkocht, groenten, fruit, vlees,…  Een beeld dat me blijven hangen is was van een kindje van ongeveer 9 jaar dat op haar rug een baby droeg. De mensen hier staren ons soms ongegeneerd aan! ( ik denk dat sommige van hen voor de eerste keer een blanke zien en dan moet dat inderdaad wel vreemd zijn voor hen) Wat ook heel vreemd is hier, is dat ze varkenskoppen verkopen om op te eten.  Als je dat wil eten, wordt er gewoon een stuk van de kop gesneden en eten ze het zo op.  Soms zie je op straat een skelet van een varken liggen, dit zijn dan de resten van deze lekkernij?! Susana heeft ons wel gezegd dat we dat nooit mogen eten, omdat het niet hygiënisch is en dat we dan heel ziek zouden worden.  Nadat we even op het marktje rondgelopen hadden gingen we verder, opeens ontdekten we een hele lange steile trap die ons veel hoger in de stad bracht waardoor we een heel mooi uitzicht hadden van de stad. Toen we terug beneden kwamen zijn we wel erg geschrokken. Een vrouw sprak ons aan met de vraag of we Engels konden, toen we ja antwoorden , zei ze dat we hier zo snel mogelijk weg moesten omdat we ons in een heel gevaarlijke omgeving bevonden. Enkele vrienden van haar waren hier al overvallen! Dus daar waren we toch even niet goed van. Die vrouw heeft ons dan mee begeleidt naar de Choko Banana waar we weer veilig waren.  Susana had voor ons eten klaargemaakt, dat vonden we wel heel leuk en heel vriendelijk! Susana zorgt echt goed voor ons! Na het middageten gingen we nog even in een park zitten om iets te drinken en te genieten van het uitzicht en het zonnetje. Tegen 16 uur gingen we naar de Spaanse les. Dit was heel zwaar en heel vermoeiend! Je moet je volledig concentreren op het Spaans en dat is wel even wennen, zeker ook omdat het 3 uur duurt. Ik heb wel het gevoel dat we veel bijgeleerd hebben. Na de Spaanse les zijn we even terug gegaan naar de Choko Banana, ik was heel moe en had veel hoofdpijn dus ik heb daar dan even gerust. Tegen half 9 zijn we dan een beetje verder iets gaan eten.  Daarna namen Droïma en ik de taxi naar ons huis, we hadden aan Susana gevraagd of we te voet konden gaan, maar dat mochten we niet van Susana omdat het veel te gevaarlijk is.  

07-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag moesten we vroeg opstaan, want we hadden met Herman afgesproken om samen met hem en zijn vrouw en vrienden te ontbijten in zijn hotel. Daarna kregen we een rondleiding van Arturo in Quito. Heel warm weer en we hebben veel mooie dingen bezocht. We zijn naar een museum over de geschiedenis van Quito gegaan en hebben ook veel kerken bezocht. Wat me heel hard opviel en wat wel confronterend was, waren de kinderen die enorm bedelden. Het was hard op ze te negeren, dit moeten we wel doen want als je één kind geld geeft moet je ze allemaal geld geven. Er kwamen ook veel kinderen en volwassenen dingen verkopen, vragen om je schoenen te poetsen,…  Een beeld van vandaag dat ik nooit zal vergeten was een kindje van ik schat ongeveer 9 jaar die zomaar over straat liep met een mes van een halve meter, dit choqueerde me wel even! Wat ik ook heel raar vond wat je dikwijls vond op straat was een weegschaal met als tekst: blijf gezond! Weeg je op tijd! (natuurlijk wel in het Spaans) Dan kon je betalen op je te laten wegen. Tegen 15 uur gingen we terug naar het appartement van Arturo om onze bagage te gaan halen. We namen een taxi om naar een plaats te gaan waar veel bussen rijden. Het is vreemd dat de bussen niet echt aan een halte stoppen, als je bus voorbij komt moet je gewoon fluiten en dan op de bus springen.  2,5 uur later kwamen we aan in Ambato. Wat me erg opviel toen de bus in Ambato rondreed was dat er enorm veel afval gewoon op de grond ligt, dit trekt dan weer heel veel straathonden. Ook het gevaarlijk verkeer choqueerde me toch wel, de bus reed door en als ze aan een kruispunt kwam tutte ze even om te melden dat ze eraan kwam of het nu rood was of niet! Toen moesten we opnieuw een taxi nemen om naar het huis van Susana te gaan. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen en kregen we eten.  Arturo       ( de zoon van Susana) liet ons zijn kamer zien en heeft een klein optreden gegeven op zijn drum en Wim met een electrische gitaar. Even later was Miki ( een vriendin van Susana en we huren bij haar het huis) aangekomen, samen met haar en Arturo gingen we naar ons huis. Toen we aan het huis aankwamen waren we echt stil geworden, dit was geen huis dit was gewoon een villa! Het huis is heel groot en heel luxueus. Morgen zal ik foto’s nemen en dan kunnen jullie ons huis ook eens zien!

05-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

05-01-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

18-12-2007 om 19:19 geschreven door Marike  

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Marike  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005 om 16:32 geschreven door Marike