Vandaag heb ik geprobeerd om eerst wat uit te slapen, want ik ben nog steeds heel moe. Daarna hebben we ons Spaans geleerd. Na het eten zijn we een kijkje gaan nemen naar de vulkaan.Als we via onze straat naar boven wandelen hebben we een mooi uitzicht op de vulkaan.Daarna namen we de taxi naar Susana, we zijn dan met Christopher en Wim naar de megamaxi geweest, dat is een shoppingcenter. Daar ben ik een kleuterklasje tegengekomen, ik vroeg aan de señorita of ik een foto mocht nemen, ik moest eerst de toestemming vragen van de directeur. Het was geen probleem, dus nam ik enkele fotos, ik was al meteen verliefd op die kindjes, zeker toen ze begonnen te vragen wie we waren, vanwaar we kwamen, Daarna namen we opnieuw de taxi naar Susana, daar aangekomen kregen we lekker eten.Na het eten leerden we ons Spaans nog een beetje en gingen naar de Spaanse les. Deze les was ook weer vrij zwaar, op 3 uur tijd hebben we alle vormen van verleden en toekomstige tijd gezien en wees maar zeker dat ook in het Spaans heel veel uitzonderingen bestaan! Na deze vermoeiende maar leerrijke les gingen we terug naar Susana. We wilden de taxi nemen om thuis warme kleren aan te doen, maar Susana zei dat we met een vriend van haar ( Fernando) konden meerijden, hij bracht ons naar het huis, we deden warme kleren aan en Fernando bracht ons terug naar Susana. Soms is het wel moeilijk om vele mensen zomaar te vertrouwen, in België zou ik nooit zomaar met een wildvreemde meerijden, maar Susana heeft het heel goed voor met ons dus we wisten dat het wel te vertrouwen was. Toen we weer aankwamen bij Susana hebben we gegeten in de Choko Banana. Arturo was aangekomen ( hij zit in de week op zijn appartement in Quito voor te studeren, maar in het weekend komt hij naar huis) dus we hebben even met hem bijgepraat. Tegen 22uur vertrokken we naar de vulkaan. De zus van Susana en de schoonbroer van Susana zouden rijden met hun pickup. Drie andere jongens gingen ook nog mee. Met 7 in de pickup en er was nog wel wat plaats! Susana had ons gewaarschuwd dat het erg koud zou worden en ze had gelijk, we bevroren bijna! Met onze kappen op en een dekentje over ons vertrokken we. Het was op zich niet zo heel koud buiten, maar als je een uur in de wind zit begin je dat toch te voelen! Na een uurtje rijden kwamen we aan bij de vulkaan, in het begin zagen we nog niets, maar na een tijdje begon hij te spuiten. We werden er helemaal stil van! Iedereen heeft wel al eens een vulkaan gezien op TV, in een boekje, op het internet, Maar als je het in het écht ziet is het toch helemaal anders! We konden de vulkaan ook horen bubbelen! Het was wel spannend, ik denk dat we ongeveer op 20 kilometer van de vulkaan zaten. Het was echt heel spannend om zo dichtbij een actieve vulkaan te staan en hem echt te zien spuiten!Na een uurtje vol bewondering te hebben gekeken, gingen we terug naar Susana thuis. Tegen 1 uur kwamen we daar terug aan, Jaimé was aangekomen ( dit is de man van Susana, hij is kapitein van een schip en is daardoor niet veel thuis) Jaimé is een hele vriendelijke man en heel bezorgd, hij vroeg meteen of alles goed was met ons, of we ons een beetje thuis konden voelen, We namen afscheid van de jongens ( zij vertrekken morgen naar Tena, zodat ze maandag ook naar hun school kunnen gaan, ze moeten morgen 5uur op de bus zitten!) De schoonbroer en zus van Susana brachten ons naar huis en ondertussen is het weer bijna half 3, dus we gaan eens slapen! Vandaag was een vermoeiende dag, zeker ook omdat het zo warm was! ps. Moeilijke gewoonte uit België om af te leren: in Ecuador mag je geen toiletpapier in het toilet gooien! Het moet allemaal in een vuilbakje naast het toilet! Het klinkt misschien stom, maar het is écht moeilijk om af te leren!Ps. 2 Vandaag de eerste dag dat ik niet heb moeten creperen voor mijn maag en darmen! Hopelijk blijft het zo!!!
Vandaag zijn we heel vroeg opgestaan om eerst onze kleren ( met de hand!) te wassen en buiten op te hangen. Na ons ontbijt vertrokken we te voet naar Susana, zij ging ons naar haar zus Cécil brengen. Cécil, iemand van Cecil haar werk, susana, Droïma en ik zijn toen naar het schooltje vertrokken. Na een tijdje stopten we in een soort van garage, we vroegen of het schooltje hier was, maar Susana zei ons dat ze hier eerst groenten en fruit kwamen ophalen om naar een herberg te doen waar arme mensen kunnen gaan eten. Na ongeveer een half uurtje rijden kwamen we aan in het schooltje; Droïma en ik waren toch een beetje zenuwachtig en heel benieuwd naar de directeur, de leerkrachten, de kinderen, na lang roepen aan de poort kwam er een juffrouw de poort open doen. We gingen naar de bureau van de directeur en werden heel vriendelijk onthaald. De directeur vroeg ons enkele dingen en we spraken enkele dingen af voor volgende week. Onze namen waren heel moeilijk voor de directeur, ik denk dat hij er na een tijdje helemaal niet meer aan uit kon. Het was eerst en vooral moeilijk om onze namen uit te spreken, dan moesten we hem ervan overtuigen dat wij in België wel degelijk maar 1 achternaam hebben en niet zoals hier de achternaam van vader én de achternaam van moeder. Hij vroeg ons om onze pas eens te laten zien en tot zijn grote verbazing stond er echt maar 1 achternaam! ( we hebben de achternaam van onze moeders toch moeten opschrijven) Daarna was het voor hem helemaal onbegrijpelijk dat Droïma een tweede voornaam had en ik niet. Het was wel een grappig gesprek zo. De directeur ( señor Oswaldo) was heel vriendelijk en heel sympatiek! Hij zei ons dat we maandag als we naar school kwamen chique kleren moesten aandoen omdat we ons zouden voorstellen voor heel de school en ook omdat er elke maandag iets voor het vaderland werd gedaan ( wat juist, hebben we niet zo goed begrepen, dat zullen we maandag wel zien!) Er waren enkele dingen die ons verboden werden door de directeur, de meeste dingen waren vanzelfsprekend, maar 1 ding vonden we toch wat raar: We mogen absoluut niet eten in het bijzijn van de kinderen! Ze mogen dat zeker niet zien! Na ons gesprek gingen we terug naar de auto, het was juist speeltijd, dus vele kinderen kwamen naar ons toegelopen en riepen: Hola! of señorita! enkelen wilden ons ook graag aanraken en keken heel verwonderd naar ons. ( Hoewel er vorig jaar ook twee studenten van onze school stage hadden gedaan in dat schooltje) Na deze kennismaking heb ik echt zin gekregen in stage doen! Ik kijk er echt naar uit. Tijdens onze rit naar huis mochten we vanachter in de pick up zitten, we trokken enkele fotos van het landschap, maar even later riep Susana dat we onze fototoestellen moesten wegdoen omdat ze het anders zouden afnemen. Aangekomen bij Susana gingen we terug te voet naar ons huis omdat Susana onze reispas nodig had. Tegen half 2 gingen we terug naar Susana om te gaan eten. ( Ik heb tegen Susana gezegd dat we morgenmiddag thuis zouden eten want mijn maag en darmen kunnen de voeding even niet meer aan) Toen we gegeten hadden hebben we ons Spaans geoefend. Solé ( de dochter van Susana) heeft me daarbij een beetje geholpen en vooral uitgelachen! Dan zijn we naar de Spaanse les gegaan, het blijft heel vermoeiend, maar ik heb wel het gevoel dat we op 3 dagen al veel verder zitten met ons Spaans. Na de Spaanse les zijn we nog enkele dingen gaan kopiëren voor de directeur van het schooltje, hij had ons dat gevraagd. Toen namen we de taxi naar ons huis, we hadden Cristopher en Wim uitgenodigd om bij ons te komen eten. We maakten samen spaghetti en hebben lekker gegeten, het was heel gezellig!
Vandaag was het heel warm, echt een drukkend weertje. We stonden op en maakten een zachtgekookt eitje, maar toen we Miki om eierdopjes vroegen werd het al snel duidelijk dat et hier niet de gewoonte is om zachtgekookte eieren te eten. Na het ontbijt gingen we buiten in het zonnetje zitten om ons Spaans te leren. Even later belden onze ouders! Het was heel leuk om ons moeke nog eens te horen en wat bij te praten! Daarna namen we een taxi ( omdat het elk moment een stortbui kon zijn) naar Susana. Susana is eerst langs een hotel gegaan, ze verkoopt ijs aan het hotel en ze ging nu het geld en de facturen in orde brengen. Aan de ingang stond een bewaker ( er lopen hier heel veel bewakers en politie rond met grote geweren) we vroegen hem of we samen met hem op de foto mochten. Daarna is Susana met ons naar het ministerie van onderwijs gegaan, omdat we daar nog enkele papieren moesten in orde brengen. Het was heel lang aanschuiven en wachten, zo lang dat Droïma en ik vroeger moesten doorgaan omdat we anders te laat zouden komen bij de Spaanse les! Susana zou voor ons alles verder regelen! Susana doet echt veel voor ons! We hebben het echt getroffen met haar! We vertrokken meteen naar de Spaanse les. Op 3 uur tijd hebben we heel veel werkwoorden geleerd en verschillende tijden van de werkwoorden. De lessen zijn heel vermoeiend, omdat je je voortdurend moet concentreren op het Spaans. Garcia ( de vrouw die ons Spaanse les geeft) kan ook Engels, dus soms moet je je dan ook concentreren op het Engels en dan schakelt ze weer ineens over op het Frans en dan moeten we het nog naar het Nederlands vertalen. Dus al die talen tegelijk gebruiken is niet gemakkelijk! Na de Spaanse les gingen we in een restaurantje iets eten. Toen we nadien terug aankwamen bij Susana hebben we nog even op internet onze mails nagekeken. Opeens riep Susana ons, we moesten naar beneden komen! En wie stond daar? Een man met een fototoestel, hij kwam fotos trekken van ons voor in een tijdschrift. Dat tijdschrift zal binnen 14 dagen verkocht worden in heel Ecuador! Ik ben eens benieuwd! We bleven nog iets drinken in de Choko Banana ( = de cafetaria van Susana, onder het huis van Susana). Susana zette wat salsamuziek op en een ober van de cafetaria begon spontaan een salsashowke te doen voor ons! Dat was wel heel grappig, want in België zijn we eigenlijk heel stijf in het dansen ten opzichte van hier! Daarna liet Susana nog muziek hoor van Suyakaya ( = het groepje waar Arturo, de zoon van Susana in speelt) Toen we een taxi wilden nemen om naar huis te gaan zei Solé (= de dochter van Susana) dat ze susana en zij ons wel zouden wegdoen met de auto. Toen we bij ons huis kwamen reed Solé verder, we legden uit dat ons huis hier was, maar ze zei dat ze het wel wist maar dat we nog ergens naartoe gingen. We zijn dan een beetje verder gereden om nog eens naar de vulkaan te proberen kijken. Weer pech, nu was er te veel licht van de stad om de vulkaan te kunnen zien. We kunnen de vulkaan af en toe wel eens horen, hij maakt heel veel lawaai precies donder vlakbij ( eerlijk gezegd dachten we in het begin dat het donder was, tot Susana ons zei dat dat de vulkaan was, blijkbaar was hij eergisteren en gisteren al heel actief geweest!) Susana en Solé zijn heel blij dat we zo geïnteresseerd zijn in de vulkaan en om dingen te gaan bezoeken, want de studenten van vorig jaar waren blijkbaar helemaal niet zo geïnteresseerd in de dingen hier. Susana vertelde ons dat ze veel in het huis bleven en sliepen en zonden enzo. Vandaag kregen we van Susana een GSM ( de onze werkt hier niet omdat ze hier met een heel ander systeem werken) om te gebruiken voor als we in de problemen zitten of verdwaald zijn ofzo) Susana en Solé zetten ons af bij ons huis en we gingen slapen.
Vandaag zijn we vroeg opgestaan en hebben we een lekker ontbijt klaargemaakt, met vele soorten fruit! Daarna zijn we naar de Choko Banana gegaan, Susana ging samen met ons naar een winkeltje gaan om een transformator ( ze hebben hier andere stopcontacten als in België) te kopen, want degene dat ik gekocht had werkte niet. Onderweg liet ze nog enkele dingen zien: het postkantoor, een hele mooie grote kerk zijn we gaan bezoeken, een internetcafé, Tegen 11 uur hadden we een afspraak met onze lerares die ons een intensieve cursus Spaans ging geven. We maakten enkele afspraken en gingen toen terug naar de Choko Banana. Daar hebben we even onze mails nagekeken en daarna gingen we met 4( voor de eerste keer zonder begeleiding) de stad in. We ontdekten al snel een plaatselijk marktje, er waren allemaal verschillende soorten kraampjes en allemaal heel dicht op elkaar gepropt. Er werden kleren verkocht, groenten, fruit, vlees, Een beeld dat me blijven hangen is was van een kindje van ongeveer 9 jaar dat op haar rug een baby droeg. De mensen hier staren ons soms ongegeneerd aan! ( ik denk dat sommige van hen voor de eerste keer een blanke zien en dan moet dat inderdaad wel vreemd zijn voor hen) Wat ook heel vreemd is hier, is dat ze varkenskoppen verkopen om op te eten.Als je dat wil eten, wordt er gewoon een stuk van de kop gesneden en eten ze het zo op.Soms zie je op straat een skelet van een varken liggen, dit zijn dan de resten van deze lekkernij?! Susana heeft ons wel gezegd dat we dat nooit mogen eten, omdat het niet hygiënisch is en dat we dan heel ziek zouden worden.Nadat we even op het marktje rondgelopen hadden gingen we verder, opeens ontdekten we een hele lange steile trap die ons veel hoger in de stad bracht waardoor we een heel mooi uitzicht hadden van de stad. Toen we terug beneden kwamen zijn we wel erg geschrokken. Een vrouw sprak ons aan met de vraag of we Engels konden, toen we ja antwoorden , zei ze dat we hier zo snel mogelijk weg moesten omdat we ons in een heel gevaarlijke omgeving bevonden. Enkele vrienden van haar waren hier al overvallen! Dus daar waren we toch even niet goed van. Die vrouw heeft ons dan mee begeleidt naar de Choko Banana waar we weer veilig waren.Susana had voor ons eten klaargemaakt, dat vonden we wel heel leuk en heel vriendelijk! Susana zorgt echt goed voor ons! Na het middageten gingen we nog even in een park zitten om iets te drinken en te genieten van het uitzicht en het zonnetje. Tegen 16 uur gingen we naar de Spaanse les. Dit was heel zwaar en heel vermoeiend! Je moet je volledig concentreren op het Spaans en dat is wel even wennen, zeker ook omdat het 3 uur duurt. Ik heb wel het gevoel dat we veel bijgeleerd hebben. Na de Spaanse les zijn we even terug gegaan naar de Choko Banana, ik was heel moe en had veel hoofdpijn dus ik heb daar dan even gerust. Tegen half 9 zijn we dan een beetje verder iets gaan eten.Daarna namen Droïma en ik de taxi naar ons huis, we hadden aan Susana gevraagd of we te voet konden gaan, maar dat mochten we niet van Susana omdat het veel te gevaarlijk is.
Vandaag moesten we vroeg opstaan, want we hadden met Herman afgesproken om samen met hem en zijn vrouw en vrienden te ontbijten in zijn hotel. Daarna kregen we een rondleiding van Arturo in Quito. Heel warm weer en we hebben veel mooie dingen bezocht. We zijn naar een museum over de geschiedenis van Quito gegaan en hebben ook veel kerken bezocht. Wat me heel hard opviel en wat wel confronterend was, waren de kinderen die enorm bedelden. Het was hard op ze te negeren, dit moeten we wel doen want als je één kind geld geeft moet je ze allemaal geld geven. Er kwamen ook veel kinderen en volwassenen dingen verkopen, vragen om je schoenen te poetsen, Een beeld van vandaag dat ik nooit zal vergeten was een kindje van ik schat ongeveer 9 jaar die zomaar over straat liep met een mes van een halve meter, dit choqueerde me wel even! Wat ik ook heel raar vond wat je dikwijls vond op straat was een weegschaal met als tekst: blijf gezond! Weeg je op tijd! (natuurlijk wel in het Spaans) Dan kon je betalen op je te laten wegen. Tegen 15 uur gingen we terug naar het appartement van Arturo om onze bagage te gaan halen. We namen een taxi om naar een plaats te gaan waar veel bussen rijden. Het is vreemd dat de bussen niet echt aan een halte stoppen, als je bus voorbij komt moet je gewoon fluiten en dan op de bus springen.2,5 uur later kwamen we aan in Ambato. Wat me erg opviel toen de bus in Ambato rondreed was dat er enorm veel afval gewoon op de grond ligt, dit trekt dan weer heel veel straathonden. Ook het gevaarlijk verkeer choqueerde me toch wel, de bus reed door en als ze aan een kruispunt kwam tutte ze even om te melden dat ze eraan kwam of het nu rood was of niet! Toen moesten we opnieuw een taxi nemen om naar het huis van Susana te gaan. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen en kregen we eten.Arturo ( de zoon van Susana) liet ons zijn kamer zien en heeft een klein optreden gegeven op zijn drum en Wim met een electrische gitaar. Even later was Miki ( een vriendin van Susana en we huren bij haar het huis) aangekomen, samen met haar en Arturo gingen we naar ons huis. Toen we aan het huis aankwamen waren we echt stil geworden, dit was geen huis dit was gewoon een villa! Het huis is heel groot en heel luxueus. Morgen zal ik fotos nemen en dan kunnen jullie ons huis ook eens zien!
Vanmorgen tegen 5 uur opgestaan en ineens drong het helemaal tot mij door: Vandaag vertrek ik naar Ecuador! Tegen 6 uur zijn we dan vertrokken naar de luchthaven, daar aangekomen werd ik aangenaam verrast door een deel van de leidingsploeg! Dat had ik helemaal niet verwacht! Het was nog zo vroeg! Tegen half 9 was het dan zover: afscheid nemen, het minst leuke wat deze reis meebracht! Ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen, dat was wel even hard, maar ik denk dat deze 3 maanden voorbijgaan vliegen omdat ik zoveel ga beleven! Daarna moesten we inchecken en langs de douane. tegen 10 na 10 zaten we dan eindelijk op het vliegtuig en een half uur later zijn we vertrokken. tegen 13 uur kregen we al lekker? eten op het vliegtuig, tegen 16 uur kregen we zelfs een ijsje als 4-uurtje, jaja we werden verwend op het vliegtuig! Tegen 20 uur kwamen we dan eindelijk aan in Atlanta! plaatselijke tijd = 14 uur, dat was even wennen! inchecken en de douane in Atlanta was écht niet leuk! We moesten kei lang aanschuiven, zo kei serieus mé vingerafdrukken geven en de mensen daar waren heel onvriendelijk! Tegen 16.30 vertrokken we naar Quito, rond 22 uur zijn we hier dan aangekomen. Herman Rossiers ( docente van bij ons op school) en Arturo ( zoon van Susana en Jaimé) kwamen ons ophalen op de luchthaven. Ze hebben nog wel lang moeten wachten want we moesten heel lang aanschuiven bij de douane, bijna een uur! daarna op zoek naar onze bagage! Alle bagage gevonden behalve 1 valies van Wim was nergens te bespeuren. Dan zijn we naar de receptie alles gaan regelen, die valies stond nog in Atlanta en gaan ze morgen opsturen. Daarna zijn we naar het appartement gegaan van Arturo, hij was ons komen halen met een pickup wij vanachter bovenop onze bagage! dat was wel leuk, maar ook wel even schrikken, want ze rijden hier wel gevaarlijk! Er staan hier wel rode lichten maar iedereen rijdt er toch gewoon door! Na ons even opgefrist te hebben op het appartement van Arturo zijn we nog even iets gaan drinken, het was leuk om een eerste beeld te krijgen van Quito! Uiteindelijk tegen half 3 naar het appartement gegaan om te slapen en dat was ook heel hard nodig!!!!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Marike
Ik ben een vrouw en woon in Reet (België) en mijn beroep is bijna kleuterleidster.
Ik ben geboren op 23/01/1987 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: CHIRO!!!.
Vanmorgen tegen 5 uur opgestaan en ineens drong het helemaal tot mij door: Vandaag vertrek ik naar Ecuador! Tegen 6 uur zijn we dan vertrokken naar de luchthaven, daar aangekomen werd ik aangenaam verrast door een deel van de leidingsploeg! Dat had ik helemaal niet verwacht! Het was nog zo vroeg! Tegen half 9 was het dan zover: afscheid nemen, het minst leuke wat deze reis meebracht! Ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen, dat was wel even hard, maar ik denk dat deze 3 maanden voorbijgaan vliegen omdat ik zoveel ga beleven! Daarna moesten we inchecken en langs de douane. tegen 10 na 10 zaten we dan eindelijk op het vliegtuig en een half uur later zijn we vertrokken. tegen 13 uur kregen we al lekker? eten op het vliegtuig, tegen 16 uur kregen we zelfs een ijsje als 4-uurtje, jaja we werden verwend op het vliegtuig! Tegen 20 uur kwamen we dan eindelijk aan in Atlanta! plaatselijke tijd = 14 uur, dat was even wennen! inchecken en de douane in Atlanta was écht niet leuk! We moesten kei lang aanschuiven, zo kei serieus mé vingerafdrukken geven en de mensen daar waren heel onvriendelijk! Tegen 16.30 vertrokken we naar Quito, rond 22 uur zijn we hier dan aangekomen. Herman Rossiers ( docente van bij ons op school) en Arturo ( zoon van Susana en Jaimé) kwamen ons ophalen op de luchthaven. Ze hebben nog wel lang moeten wachten want we moesten heel lang aanschuiven bij de douane, bijna een uur! daarna op zoek naar onze bagage! Alle bagage gevonden behalve 1 valies van Wim was nergens te bespeuren. Dan zijn we naar de receptie alles gaan regelen, die valies stond nog in Atlanta en gaan ze morgen opsturen. Daarna zijn we naar het appartement gegaan van Arturo, hij was ons komen halen met een pickup wij vanachter bovenop onze bagage! dat was wel leuk, maar ook wel even schrikken, want ze rijden hier wel gevaarlijk! Er staan hier wel rode lichten maar iedereen rijdt er toch gewoon door! 
