Vandaag zijn Droïma en ik vrij vroeg opgestaan, want we wilden nog een uitstap maken die Susana ons had aangeraden. De jongens waren nog in dromenland, ze gingen ook niet meegaan want ze moesten op tijd de bus nemen naar Tena ( dat is nog 5 uur met de bus en ze wilden wel voor het donker thuis zijn). Wij namen de bus naar Otovallo, dat was ongeveer 2 uur op de bus zitten. Otovallo is een klein dorpje met een hele grote markt vol Ecuadoriaanse spulletjes! (Daar ben ik ondertussen verzot op!) Na een tweetal uurtjes bekijken en kopen namen we de bus verder naar Cuicocha. Toen we aankwamen in Cuicocha namen we een taxi die ons naar de vulkaan Cuicocha bracht. Deze vulkaan was vroeger niet actief en er was heel veel sneeuw op de top van de vulkaan, maar opeens is de vulkaan toch uitgebarsten, waardoor al de sneeuw gesmolten is en er een groot meer ontstaan is rondom de vulkaan. Het was écht een heel mooi uitzicht! Daarna namen we de taxi terug naar het centrum van Cuicocha. We moesten daar wachten op een bus die terug naar Quito reed, we kwamen nog een motorbende tegen die we wat beter hebben leren kennen. Echt grappige mannen, ze vertelden ons dat ze na 2 pintjes zat waren en vielen bijna achterover toen we vertelden dat we in België bijna 270 verschillende bieren hebben! Even later was onze bus er en vertrokken we naar Quito. We hadden gisteren met een vriend van Arturo afgesproken dat we met hem verder konden doorrijden naar Ambato, maar hij nam zijn GSM niet op, dus hebben we maar een bus naar Ambato genomen ( wel jammer want dat scheelt een uur! ( we waren vrij dom geweest want ondertussen hadden we niet meer zoveel geld en we moesten nog een bus nemen!). Na 3 uur op de bus te zitten, riep de chauffeur dat wij hier moesten uitstappen ( we hadden op voorhand gevraagd of hij ons kon roepen als we in Ambato waren). Daar stonden we dan: twee onschuldige meisjes helemaal meurig van de busreis, in het donker ergens ver buiten het centrum van de stad zonder geld om een bus of taxi te nemen… En voor mij was het al heel snel duidelijk, we moesten hier snel weg want het was hier niet echt een buurt om te treuzelen! Dus hebben we maar gewoon de eerste de beste taxi genomen naar de Choko Banana. Daar aangekomen hebben we dan even geld geleend van Susana om de taxichauffeur te kunnen betalen. (Dat zullen we toch geen twee keer voorhebben, want voor hetzelfde geld geraak je zelfs niet meer tot in Ambato!) In de Choko Banana namen we ons materiaal voor school ( dat hadden we vrijdag daar laten liggen) en gingen naar huis. We werkten nog wat verder voor school en gingen dan slapen. Ik was helemaal uitgeput want we hadden vandaag ongeveer 9 uur op een hobbelende bus gezeten, dat slorpt serieus energie!

02-03-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag, na zoveel dagen, eindelijk nog eens kunnen uitslapen, daar heb ik wel heel veel van genoten! Daarna zijn we naar de winkel gegaan ( de jongens kunnen in Tena niet zo heel veel kopen van voeding dus hebben ze hier enkele dingen gekocht die ze in Tena niet kunnen kopen). Daarna zijn we op een terrasje gaan ontbijten. Daarna namen we een taxi naar het centrum van Quito geweest, en hebben daar dan even rondgekeken. Daarna gingen we iets drinken op een terrasje, aan de overkant van het terrasje zagen we een theater en dat sprak ons wel aan om eens te bekijken. Het theater was vroeger 1 van de grootste theaters in Zuid-Amerika. Maar het heeft er in 1999 door een gaslek gebrand, vele stukken waren verwoest. Het was eigenlijk heel interessant om te foto’s van de brand te zien en foto’s van vroeger te zien en dan te vergelijken met wat het nu is. Daarna zijn we iets gaan eten. We hadden afgesproken met Fernando, hij was er dus ook. Daarna gingen we met z’n allen naar een café geweest waar het groepje van Arturo moest optreden. Het groepje heet Sudakaya en is vrij bekend in Ecuador, met Carnaval sluiten ze telkens het weekend af voor een publiek van meer dan 10 000 man! We hadden er natuurlijk al veel over gehoord, dus deze kans wilden we zeker niet laten liggen! Ik vond het optreden echt goed! Na het optreden gingen we eerst iets drinken in een Engelse pub daarna gingen we terug naar the Bungalow om de andere Belgen en Nederlanders terug te ontmoeten. Toen het feestje gedaan was wilden we eigenlijk naar goede gewoonte ‘ ne pitta gaan steken’ maar aangezien ze dat hier niet hebben, hebben we dan nog maar afgesloten met een pintje in een café. Uiteindelijk lagen we tegen 5 uur toch in ons bed en vielen als een blok in slaap!

01-03-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vanmorgen opnieuw een taxi genomen, want señorita Céci moest naar een cursus dus ze kwam niet. De directeur vertelde ons vanmorgen dat hij onze mapjes met officiële documenten heeft teruggevonden, wat een opluchting! ( Hij was ze vergeten in het ministerie van onderwijs). Daarna begon ik aan mijn onthaal, het was een hele zware dag vandaag, want ik denk dat de kinderen een beetje nood hebben aan vakantie, het was voor hen heel moeilijk om zich te concentreren. Na het onthaal maakte ik een knutselwerkje rond het cijfer 4 met de kinderen. Toen ze klaar waren had ik nog even tijd en deed ik de stoelendans nog eens met de kinderen. Daarna was het speeltijd. Daarna wilde ik het spelletje ‘Schipper mag ik overvaren’ uitleggen en spelen met de kinderen. Maar de kinderen waren heel druk en waren heel de tijd aan het praten. Dan heb ik eerst maar een spelletje aangeleerd om de kinderen rustig te laten worden. Daarna kwam de directeur binen om te kijken wat ik aan het doen was. Ik had juist een kind aan de kant gezet omdat hij niet wilde luisteren, de directeur vroeg meteen wat hij daar aan het doen was. ( Ze zijn hier niet gewoon om op deze manier te straffen.) Ik vertelde hem dat ik het kind even aan de kant had gezet omdat hij even niet wilde luisteren. De directeur werd een beetje boos op me omdat ik het kind niet naar hem had gestuurd ( geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt!) Toen vroeg hij of ik een riem bij had, ik zei maar vlug nee en zei dat dat ook niet nodig was, ik praatte even met het kind en liet hem toen vlug naar zijn plaats gaan. Daarna hoorde de directeur alle kinderen uit over wat ik allemaal deed met hen. Ze moesten ook de liedjes zingen die ik hen aangeleerd had ( wat ze trouwens heel goed deden!) Daarna gaf de directeur mij een knuffel en zei me dat ik goed bezig was ( vreemde manier van een compliment te geven hé?) Daarna heb ik hem subtiel gezegd dat de kinderen eigenlijk al een kwartier gedaan hadden met school ( het is altijd heel moeilijk en spannend om zo’n dingen te zeggen want je weet nooit hoe hij gaat reageren!). Hij zei me dat hij nog 5 minuten iets moest zeggen, daarna mochten de kinderen door. Na school zijn we meteen naar de Choko Banana gegaan, hebben we gegeten en zijn we naar Quito vertrokken. Na 3 uur op een hobbelige bus te zitten, kwamen we aan in de busterminal van Quito. We namen een taxi naar de plaats waar de jongens zaten. De jongens hadden afgesproken met nog 3 Belgen uit onze school die toerisme studeren. Daar hebben we dan eerst iets gedronken, ik kreeg al meteen van de jongens de bijnaam ‘Pocahontas’ omdat ik ondertussen al ongeveer even bruin zie als de Ecuadoriaanse bevolking . Daarna zijn we Mexicaans gaan eten. We gingen nog even langs de appartementen van de Belgen en daarna gingen we naar het appartement van Arturo. Daar aangekomen waren alle vrienden van Arturo op het appartement ( ik kan u verzekeren het zijn allemaal nogal ruige mannen zenne!). We hebben dan wat kennis gemaakt met de vrienden van Arturo en tegen half 11 zijn we vertrokken om het nachtleven van Quito eens te gaan verkennen. Eerst gingen we nog even naar Yannick ( 1 van die 3 Belgen) zijn appartement geweest om hem op te halen. We hadden afgesproken met nog 3 andere Belgen en 4 Nederlanders in The Bungalow ( = een soort van discotheek). Ze zijn hier soms wel discriminerend: de jongens moesten 4 dollar inkom betalen en de meisjes mogen gratis binen ( goed voor ons natuurlijk!). Daarna hebben we iedereen zo een beetje beter leren kennen en het werd een hele leuke avond, tegen 3 uur gingen we toch maar slapen in het appartement van Arturo, want we waren toch wat moe van de laatste weken.

29-02-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag namen we opnieuw een taxi want Señorita Céci ging voor de speeltijd naar de dokter gaan, dus ze kwam niet naar school. Toen we aankwamen vroeg de taxichauffeur weer veel meer normal dan anders, maar we hebben ons niet laten doen hoor, we weten ondertussen wel hoe we dat moeten aanpakken. Daarna hadden de kinderen eerst Engelse les van Señorita Gabriella. Het was leuk om haar weer terug te zien en wat bij te praten! Spijtig genoeg zal ze waarschijnlijk dit weekend toch niet kunnen meegaan naar Quito, want ze moet zaterdag een presentatie geven. Maar ze gaat waarschijnlijk zondag wel mee naar Otovallo! Na de Engelse les deed ik mijn onthaal. Ik had een brief gekregen van het klasje uit belgië , de kinderen waren weer heel enthousiast! Het klasje uit België hadden geschreven dat ze het heel leuk vonden om te jumpen, dus heb ik de kinderen van hier ook leren jumpen ( in hoeverre ik dat zelf natuurlijk kan!). De kinderen vonden dat wel heel leuk maar ook wel heel vermoeiend! Ze vonden het ook heel moeilijk om het woord jumpen uit te spreken ( het was meer iets van joempa). Daarna was het speeltijd, toen señorita Céci aankwam vroeg ze meteen of ik nog een leeg evaluatieformulier had want zij ging dat vandaag opnieuw invullen. Ik vroeg haar of zij wist waarom de directeur gisteren zo deed tegen ons. Ze vertelde me dat hij eigenlijk zot is en dat er iets scheelt met hem ( en dat is dan de directeur van een school!) Ik zei haar dat ik helemaal geen probleem heb dat hij mijn evaluatieformulier invult, maar dat hij dat wel in samenspraak met haar moet doen dan en dat hij op zen minst eens moet komen kijken. Ik vroeg haar ook of zij tips had om de band terug een beetje beter te krijgen, want op deze manier vind ik het toch niet leuk hoor! Señorita Céci zei me dat ik me niet ongerust moest maken en dat ik rustig moest blijven, zij ging een keertje praten met de directeur. Ik ben wel heel blij dat zij mij zo steunt! Na de speeltijd moest ik bij de directeur komen, Señorita Céci was er ook en we overliepen samen mijn evaluatieformulier. Ik had in het totaal van Señorita Céci 19,6 op 20 gekregen! De directeur zei dat het heel goed was en ondertekende zonder boe of ba mijn evaluatieformulier. Na de speeltijd heb ik de kinderen het cijfer 4 aangeleerd, daarna was het tijd om naar huis te gaan. Señorita Céci deed me er nog eens aan denken dat ik morgen alleen in de klas stond want dat zij niet komt. Ze zei me ook dat de directeur haar beloofd had dat hij morgen eens zou komen kijken bij mij. Ik vind het wel heel goed dat zij me dat op voorhand gezegd heeft zodat ik morgen niet in paniek slaag als hij ineens de klas binnenkomt! ( Nu kan ik me een beetje voorbereiden voor als hij het niet goed vindt!) Na school ging ik mee met Natalia Mora, een kindje uit mijn klas. Ik had dit op voorhand besproken met haar moeder, dit is voor een taak voor school. Ik was na dit bezoek wel helemaal in shock! Eerst ging Natalia haar broertje, Jonathan van 2 jaar halen in de kinderopvang ( zonder haar mama!) daarna moesten we toch nog een heel eind stappen voor we bij hen thuis kwamen. Ondertussen was ik al te weten gekomen, dat hun moeder aan het werken was en dat ze pas thuis kwam als het donker was ( De twee kinderen van 5jaar en 2 jaar zitten dus een hele dag alleen thuis!) Toen ik binnenkwam in hun huis, kreeg ik het wel écht moeilijk. Iedereen heeft wel een beeld van ‘arm zijn’ maar als je dan ineens in een huis staat van echt arme mensen en beseft dat ze hier elke dag moeten leven en vooral overleven dan krijg je toch even een krop in je keel! ( natuurlijk liet ik dat niet merken aan de kinderen!) In het huis stonk het echt heel hard, écht waar de chirolokalen zijn er niets tegen! Ik schrok ook erg van de onhygiënische staat van het huis: heel veel vliegen, de keuken lag vol met beschimmelde etensresten, de borden onafgewassen met zoveel schimmel op dat er blauwe haren opstongen, de slaapkamer lag ook vol beschimmelde etensresten en zelf kleren die aan het schimmelen waren! Daarna begon Natalia te werken, écht waar mijn mond viel echt gewoon open van verbazing! Eerst ruimde ze heel de slaapkamer op, daarna maakte ze haar huiswerk op de matras van het bed. Nadat haar huiswerk af was keerde ze helemaal in haar eentje de tweepersoonsmatras om en dekte het bed mooi op. Daarna begon ze de kleren op te vouwen. Opeens hoorden we Jonathan wenen, hij was met geld dat hij gevonden had in het huis naar de buren gegaan ( die hebben een winkeltje) om snoep te gaan kopen, maar zij hadden hem weggestuurd zonder iets. De jongen was écht ontroostbaar, ik legde hem uit dat hij dat eerst aan zijn mama moet vragen en niet zomaar geld mag wegnemen. Toen hij een beetje gekalmeerd was zei ik dat hij heel flink was en dat hij na het eten een verrassing van me kreeg. Ondertussen was Natalia begonnen met heel het huis te keren, daarna ruimde ze heel de tuin op. ( ondertussen had Jonathan heel veel aandacht nodig, Natalia verzorgde hem zoals een echte mama!) Toen Natalia zowat heel het huishouden in orde had gebracht, zei ze vrolijk tegen mij: “ en nu ga ik koken!” Ik natuurlijk heel verbaast: “ Wat ga je dan maken?” Ze vertelde me dat ze elke middag eitjes eten en als ze geluk hebben eten ze soms ook een stukje fruit. Ze nam een stoel en ging aan het fornuis staan, ze deed het gasvuur aan en zocht boter of olie om in de ( echt wel heel vuile en onhygiënische) pan te doen. Eerst vond ze geen boter, maar daarna vond ze toch nog een lekje in een pot waar ondertussen schimmel in stond en vliegen in ronddreven. Zonder vreemd op te kijken gooide ze het in de pan, ik vroeg of dat geen kwaad kon, maar ze zei dat dat niet erg was. ( ik had ondertussen al besloten om niet mee te eten, want i kwas er zeker van dat mijn maag dit zeker niet zou aankunnen! Ik weet dat dat eigenlijk niet zo beleefd is, maar ik moet toch ook een beetje oppassen hé!) Ze liet Jonathan eerst eten, want hij was ondertussen al een tijdje aan het klagen omdat hij zo’n honger had ( wat knap voor een 5 jarige om te wachten met eten zodat haar jongere broertje eerst kon eten!!!) Daarna maakte ze nog een eitje voor haar, ze sneed een appelsien in stukjes mete en heel groot mes en at deze ook op. Na het middagmaal deed ze haar uniform uit, deed andere kleren aan en vouwde het netjes op. Daarna gaf ik hen een lekstok als verrassing, daar waren ze heel blij mee. Daarna speelden we nog enkele spelletjes. Na een tijdje nam ik afscheid van hen en gaf hen nog een lekstok en enkele ballonnen als bedanking dat ik op bezoek mocht komen. ( Ik Wilde graag nog wat langer blijven en wachten tot de mama thuis was zodat ik met haar ook nog een beetje kon praten, maar hun huis was écht wel in de achterbuurten van Picaihua, dus het is er ‘s avonds heel gevaarlijk en ik zag dus niet zitten om ‘s avonds helemaal alleen in het donker in zo’n gevaarlijke arme buurt rond te lopen!) Onderweg naar huis ( ik moest eerst het hele eind terug naar de school in de hoop dat er een bus voorbij zou komen) begon ik heel hard na te denken en een beetje te piekeren, want hoewel de kinderen heel gelukkig zijn, vond ik hetgeen ik allemaal gezien had toch shokerend en het zette me echt wel aan het denken… Aangekomen bij het school natuurlijk geen bus te zien! Ik belde naar enkele taxichauffeuren maar ze namen niet op… mmm… Wat nu gedaan? Ik ben dan naar het huis van Señorita Mariana gegaan, ik Wilde haar vragen of zij nog andere nummers heeft van taxi’s, maar ze was niet thuis. Ik dacht dan zal ik maar terug naar het schooltje gaan en wachten en hopen dat er ooit een bus voorbij zou komen. Maar onderweg naar het schooltje zag ik een taxi o peen oprit staan. Ik ging naar de man in de tuin en vroeg of hij mij naar Ambato kon brengen en dat was in orde! Toen ik aankwam in de Choko Banana werkte ik voor school. Daarna gingen we naar huis, ik maakte eitjes klaar en we aten. Daarna werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen. Morgen vertrekken we naar Quito, de jongens zullen ero ok zijn, het zal echt een bijeenskomst van Belgen en Hollanders worden, want we hebben met heel veel mensen afgesproken dit weekend in Quito! Dus dat zal heel leuk worden om elkaars ervaringen uit te wisselen en om eindelijk ook nog eens deftig Nederlands te kunnen praten!

28-02-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag was het dag van de vlag, hier in Ecuador is dite en heel officiële en belangrijke dag. De directeur had ons gezegd dat we heel chique kleren moesten aandoen en dat we ons moesten schminken zoals de leerkrachten dat doen. Vanmorgen dan maar iets vroeger opgestaan om ons te schminken zoals de leerkracht. We hadden geen flashyblauwe oogschaduw bij, dus hebben we onze ogen maar wat sober gehouden. We deden wel flashyrode lippenstift aan, ik voelde me precies verkleed! Maar de leerkrachten en de directeur vonden ons heel mooi en knap, dus zij tevreden, wij ook! Maar dat was maar van korte duur. Eerst werd de directeur een beetje boos omdat ik geen lijntje in mijn linnen broek had gestreken. Ik zei maar dat ik geen strijkijzer heb hier en toen zei hij dat ik naar hem had moeten bellen, zodat hij er een lijntje in kon strijken! Hoe kan ik dat un weten? Ik vond dat ik chique kleren aan had en of er een lijntje in mijn broek zat of niet, wat maakt dat nu uit? Daarna verweet hij Droïma dat zij hem maandag had moeten zeggen dat wij onze mapjes met officiële documenten zouden meenemen, want un was hij ze kwijt en dat was onze schuld! Daarna begon de directeur het evaluatieformulier in te vullen van Droïma, daarna begon hijo ok aan dat van mij. Ik zei hem dat het eigenlijk de bedoeling was dat Señorita Céci dat moest invullen, maar hij zei: jaja en hij negeerde me verder en vulde het formulier verder in… Ik ben dan maar braafjes terug gaan zitten. Toen kwam Señorita Céci binen en ze keek naar het formulier, ze begon meteen te protesteren, de directeur had mij blijkbaar niet zo’n goede punten gegeven en señorita vond dat ik veel meer verdiende… Het werd een hele discussie! De directeur zei vlakaf: Marike is niet goed! En begon vanalles op te sommen wat ik niet goed deed, de moed zakte me écht in de schoenen! Ik werd echt boos want de directeur heeft mij in die twee maanden nog geen enkele keer bezig gezien en nu ging hij mij even helemaal afbreken! Hij is zelfs nog niet in de klas geweest, dus hij heeft mijn onthaalhoek ook nog niet gezien, echt nog niets eigenlijk! Daarna zei hij dat ik geen didactisch materiaal gebruik tijdens mijn lessen! Ik viel bijna van mijn stoel! Ik kookte echt vanbinnen!Señorita Céci verdedigde en zei me dat ik mijn materiaam uit de klas moest gaan halen om te laten zien. Ik ben dan heel snel naar de klas gegaan om mijn materiaal te gaan halen. Ik gaf het aan de directeur, maar hij legde het opzij en zei gewoon: jaja niet goed! Ondertussen waren de andere leerkrachten ook tussengekomen om mij te verdedigen! Ze zeiden tegen de directeur dat ik heel goed werkte, dat ik veel beter was dan de studenten van vorig jaar en dat ik heel goed bezig was! Maar de directeur dreef echt zijn zin door en zei heel boos dat ik helemaal niet goed bezig ben en dat ik helemaal niet goed ben! De emoties liepen ondertussen bij mij heel hoog op! Ikwas echt helemaal in de war, vorige keer had ik een 18/20 gekregen voor mijn stage en was bijna alles in orde en un niet meer? Vorige keer verstond de directeur mijn Spaans en un niet meer? Ik snapte er echt niets van! Toen zei de directeur heel droog dat ik geen goed contact heb met de kinderen! Dat was voor mij echt de druppel, ik ben rechtgestaan heb gezegd dat het heel oneerlijk van hem was om zulke dingen te zeggen terwijl hij geen enkele keer in mijn klasje was komen zien! Daarna ben ik heel boos en al wenend naar de toiletten gelopen. Ik was helemaal overstuur en in paniek! Ik heb me verstopt in de toilet, want ik Wilde zeker niet dat de kinderen me zo zouden zien! Na 5 minuten te kalmeren in het toilet, raapte ik al mijn moed bijeen en had ik zoiets van: Komaan Marike, niet opgeven je staat recht in je schoenen! Ik ben terug naar het kantoor gegaan en kwam onderweg Droïma tegen ze vertelde me dat ondertussen de leerkrachten me wel aan het verdedigen waren, maar dat de directeur bleef voortdoen, zij was ook heel gefrustreerd! Ondertussen waren alle leerkrachten tegen de directeur gekeerd en waren ze ook heel boos omdat hij zo deed! Toen we terug in het kantoor kwamen troosten de leerkrachten ons en zeiden ons dat we ons geen zorgen moesten maken, dat we wel heel goed bezig waren! (Over Droïma was de directeur ook helemaal niet tevreden!) Maar hij bleef zijn zin doordrijven. Even later kwam hij heel schijnheilig naar mij en vroeg me: Maar marike toch! Wat is er? Waarom ween je nu? Ik zei ( en het was heel moeilijk om beleefd te blijven!) dat ik het gewoon heel oneerlijk vond dat hij me zo afbrak terwijl hij mij nog geen 1 keer heeft bezig gezien en dat ik dat helemaal niet leuk vind! Hij reageerde met: ok, we gaan beginnen! We praten straks wel verder! Ik heb mij dan terug even opgekikkerd en ben naar buiten gegaan naar de kinderen. Toen begon het spektakel voor de dag van de vlag: een parade met vanvoor de fanfare van het school, daarachter de 3 beste leerlingen ( van het zesde leerjaar die de veste punten hebben) die de vlaggen mochten dragen en daarachter moest elke klas dan marcheren. Echt precies zoals in het leger! Er waren ook vele ouders komen kijken! Toen we na een tijdje in de school kwamen werd er nog een heel spektakel opgevoerd door het 6de leerjaar. Ze moesten marcheren, ze zeiden: jai k beloof en daarna kusten ze de vlag,… Het was allemaal heel vreemd! Daarna moest elke klas een liedje of versje doen voor de vlag. Ik had het liedje dat mijn kleuters zouden zingen goed geoefend gisteren zodat ik kon meezingen. Daarna kregen de 9 beste leerlingen van het 6de leerjaar cadeautjes. De veste leerling kreeg ook een medaille! De hele show heeft ongeveer 2,5 uur geduurd en de kleuters moesten heel de tijd rechtstaan! Opeens was er even paniek! Een kindje van mijn klas begon opeens heel hard te roepen en te wenen, ik snelde er naartoe en zag dat ze gestoken was door een wesp, ik nam haar op en snelde vlug naar de klas ( want ik zag de directeur al boos kijken omdat ze zoveel lawaai maakte). Ik verzorgde haar en gaf haar nadien wat ijs om op de steek te leggen. Daarna gingen we terug naar het spektakel. Na heel het gebeuren mochten de kinderen naar huis, er werden nog vele foto’s getrokken. Vele ouders kwamen aan me vragen (bijna smeken) of ik een foto Wilde trekken van mezelf met hun zoon of dochter. Toen ik dan zei dat dat zeker goed was en dat zij dan de foto mochten trekken, wilden ze dat niet want dat durfden ze niet, ze hadden schrik dat ze misschien iets verkeerd zouden doen! Dus ik vroeg elke keer aan een leerkracht of een kind van het zesde leerjaar of hij/zij de foto Wilde trekken. Daarna werden de leerkrachten uitgenodigd thuis bij de slimste jongen van de school ( hij die de vlag van Ecuador mocht dragen, die trouwens heel veel woog en hij moest die dan 2,5 uur dragen! Ik heb veel respect voor de kinderen die een vlag mochten dragen!). We gingen met de auto van Señor Marcello en de directeur reed ook naar het huis. Daar aangekomen kregen we eerst champagne en werd een toespraak gehouden door de directeur en daarna door de vader van de jongen. Daarna kregen we een Whisky met cola en daarna kregen we nog een pure Whisky met ijs! Señorita Adelaide zei dat ik haar moest helpen met drinken want dat ze geslagen wordt door haar man als ze gedronken heeft! Pfft die drinken hier toch wel veel hoor! En het was nog geen 12 uur! Ondertussen kwamen de mensen rond met snoepjes. Lisette ( een kindje van mijn klasje en de zus van de slimste jongen van de school) kwam me ondertussen bloemetjes geven. Toen de directeur dat zag zei hij dat Lisette ook een bloemetje moest komen geven aan hem. Lisette was heel verlegen en bracht hem een bloemetje, hij nam het aan en zei dat ze er nog een moest komen geven. Weer ging Lisette een bloemetje halen en gaf het aan de directeur toen zei hij dat ze er nog 1 moest komen geven ( hij was écht met haar voeten aan het spelen en ik zag dat ze heel verlegen was en schrik had van de directeur). Dus roepte ik haar bij mij en begon ik met haar te praten. Ik zei boos tegen de directeur dat ik het heel flauw vond dat hij zo met haar voeten speeld! Maar hij lachte mij gewoon uit. Daarna kregen we soep met kip in dat je moest afknabbelen. Daarna kregen we nog frietjes, gefrituurde kip en groentjes. Pfft da twas weer veel eten hoor! Daarna bleven we nog even zitten en praatten wat. Opeens begon Señorita Nelly te wenen, we vroegen wat er was en ze zei dat ze een beetje verdrietig was omdat wij daarstraks zo verdrietig waren! Dat vonden we wel schattig, maar we zeiden dat un alles wel in orde was. Daarna gingen we met de directeur eerst Señorita Nelly afzetten, zij liet nog even haar huis zien en ze zei dat ze ons eens ging uitnodigen op bezoek te komen. Daarna vroeg de directeur of ik graag eens een keertje wilde rijden. Ik zei dat ik dat wel wilde, maar enkel hier ( in de achterbuurten van Picaihua, daar is het niet druk en het zijn zandweggetjes) en niet in het centrum, omdat wij in België andere regels hebben in het verkeer en dat is te gevaarlijk voor mij dan! Dus ik heb met de pickup van de directeur gereden, dat was wel leuken ik heb het nog niet verleerd! De directeur zei me zelfs dat ik het heel goed kon! Jawel Meneer de directeur gaf me een complimentje! Toen we aan het centrum kwamen vroeg hij of ik niet nog wat verder wilde rijden of dat Droïma niet nog wat verder wilde rijden, maar daarvoor hebben we hem vriendelijk bedankt: ten eerste ik heb mijn rijbewijs niet bij ( niet dat dat zo belangrijk is want er zijn hier wel meerdere mensen die zonder rijbewijs rijden) en ten tweede omdat ik mij écht niet in dit zotteverkeer ga wagen hoor! Daarna zette hij ons af bij de Choko Banana. Daar kregen we terug eten! Ik heb wel gezegd dat ik niets meer moest hebben want dat ik al gegeten had, gelukkig vond Susana dat geen probleem. Daarna ben ik beginnen werken voor school. ‘s avonds namen we een taxi naar huis en werkten we verder voor school. Ik heb dan nog bakbananen gemaakt ( wel op Marike’s wijze, een beetje improviseren é) maar al zeg ik het zelf, ze waren toch heel lekker! Daarna belden we nog even met de jongens om af te spreken, want dit weekend gaan we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador! Daarna gingen we slapen.

27-02-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag had ik echt een pechdag, meer hierover een beetje verder in mijn tekstje! Eerst zijn we ‘s morgens naar school geweest. Toen we aankwamen werden er weer veel grapjes gemaakt over Señor Venicio en ons, ze probeerden ons weer te koppelen ( we beginnen dat toch stilletjes aan beu te worden…). Daarna ging ik op uitstap met de kinderen naar een museum over de Galapagoseilanden ( wij zouden die graag gaan bezoeken, maar het is spijtig genoeg heel duur: 1200 dollar = ongeveer 1000 euro!). Gisteren had Señorita Céci gezegd dat we met de bus zouden gaan, maar vandaag zei ze dat we met een pickup zouden gaan. Ik was even heel verward: 32 kinderen en 2 leerkrachten in 1 pickup? Dat kon toch niet! Maar jawel hoor, alles is hier mogelijk! 5 kleuters vanvoor in de pickup op de passagierszetel, 10 kleuters op de achterbank en 17 kleuters en Señorita Céci en ik in de laadbak achteraanvan iets groter dan een vierkante meter! Amai, dat vond ik toch wel heel stresserend want de kinderen zagen er geen gevaar in als ze helemaal uit de laadbak gingen hangen. Ik heb hen dan verplicht om te gaan zitten, natuurlijk wel half op elkaar maar dat vond ik toch wel veiliger! En dan nog heb ik zoveel mogelijk kinderen vastgepakt uit stress dat ze uit de laadbak zouden vallen! Señorita Céci ondertussen met de kinderen zonder enige stress maar liedjes zingen met de kinderen! Ik snapte écht niet dat ze zo rustig kon blijven, ondertussen zat ik daar maar paniekerig die kinderen in het oog te houdenen ondertussen spookte maar in mijn hoofd: als we nu botsen, blijft er niets meer van ons over! Toen we aankwamen stopten we in het midden van de straat en moesten de kinderen uitstappen en naar de overkant lopen, ik ben dan maar snel in het midden van het straat gaan staan om de auto’s tegen te houden! Pfft, ik was blij dat we veilig binnen waren in het museum! We betaalden voor de gids en gingen naar binnen, de kinderen waren overdonderd door alle dieren die ze zagen. Het was echt fijn, want ik had het gevoel dat de kinderen de dag van hun leven hadden ( ze gaan bijna nooit op uitstap). Even later zei Señorita Céci me dat ze even wegging, de school van haar zoon was vlakbij en ze ging even goededag zeggen! Dat vond ik wel een beetje vreemd dat dat zomaar kon! Daarna kreeg een kind weer een bloedneus, dat was wel even een moeilijk moment want de gids kreeg de kinderen niet stil, dus moest ik ondertussen ook nog de kinderen stil krijgen en het in paniek geslagen kind met de bloedneus verzorgen. Tegen dat we bijna heel het museum rond geweest waren was Señorita Céci eindelijk terug. Daarna gingen we even naar het park aan de overkant om daar te wachten op de pickup. Ondertussen waren er mensen van de televisie gekomen en vroegen of ze de kinderen mochten filmen. De kinderen hebben dan een liedje gezongen dat ik hen aangeleerd had, terwijl de mensen van de televisie aan het filmen waren. Ik vond het wel heel leuk dat de kinderen van alle liedjes dat ze kennen mijn liedje kozen om te zingen! Daarna terug stressy momenten in de pickup, ik was weer heel blij dat we veilig in het schooltje waren! Toen hadden de kinderen speeltijd. Na de speeltijd heb ik met de kinderen nog een schrijfoefening gedaan. Daarna hebben we de stoelendans gedaan, de stoelendans is heel populair bij de kinderen! Ik heb die vorige week aangeleerd en sindsdien vragen ze elke dag om die te doen! Soms zetten ze tijdens de speeltijd zelfs de stoelen stiekem klaar, zodat ik na de speeltijd dan misschien de stoelendans zou doen ( dat is wel schattig, want dan smeken ze echt om het nog een keertje te doen). Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Wij gingen met de directeur naar het centrum van Ambato, tijdens de autorit deden we hem er nog eens aan denken dat we op het einde van de week ons evaluatieformulier nog eens moesten hebben. Ineens zei hij dat hij onze mapjes kwijt was met al onze officiële documenten! (= pechdag) Dat vinden we wel niet zo grappig, hoe kan je nu zoiets belangrijk kwijt geraken! We hebben hem gezegd dat hij nog maar eens goed moet zoeken, hij denkt dat hij het mapje gisteren is kwijtgespeeld in het ministerie van onderwijs! Hopelijk vindt hij het nog terug!! Daarna ben ik met mijn laptop naar een computerwinkel geweest, want mijn computer was kapot, ik kreeg hem niet meer opgestart ( = pechdag). Hopelijk komt dat ook in orde! Daarna ben ik naar de Choko Banana gegaan en hebben we gegeten ( niet teveel want mijn maag deed nog altijd lastig). Susana wist ons te vertellen dat er gisteren een jongen doodgeschoten was door een andere jongen en dat in een straat waar we elke dag door moeten! ( Het is in de straat van de moeder van Susana gebeurd) We vroegen of het daar dan gevaarlijk was of we daar wel mochten komen dan? Maar ze zei dat het er overdag niet gevaarlijk is alleen ‘s avonds mogen we er zeker niet komen. Maar ‘s avonds mogen we ook niet over de brug dus we nemen heel braafjes elke dag een taxi naar huis, dus je moet niet ongerust zijn hoor! ( De taxi kost maar 1 dollar, maar als je die elke dag moet nemen begint dat wel door te wegen in uw budget! Maar ja liever wat meer betalen dan risico’s nemen!) Daarna ben ik even naar een internetcafé geweest om mijn mails te checken, maar er was geen verbinding met het internet ( en dat in een INTERNETcafé!) Daarna naar een ander internetcafé geweest, weer geen internetverbinding! Daarna naar nog een internetcafé geweest, WEER geen internet. ( Het was duidelijk dat heel Ambato geen internetverbinding had) Dan heb ik even naar de Stijn gebeld om te vragen hoe alles was daar in België. Daarna wilde ik terug naar de horlogewinkel van gisteren gaan, want het bandje was al stuk ( goede kwaliteit! Maarja het koste ook maar 1 dollar). Toen ik aankwam vond ik mijn horloge nergens meer! Alles uitgezocht ( hij stak in mijn handtas), ik ben dan teruggegaan naar alle internetcafé’s om te gaan zoeken, maar niets te vinden! Conclusie: gepikt! (= pechdag) Hoe ze me dat geflikt hebben weet ik niet want ik heb écht niets gevoeld! Maar het zullen professionals geweest zijn zeker? Ik vind het wel heel spijtig dat hij gepikt is maar gelukkig was de rest niet weg! Daarna ben ik maar terug naar de Choko Banana geweest en vertelde het aan Susana, ze zei me dat ik heel voorzichtig moet zijn, want dat er hier ook mensen zijn die zelfs uw handtas gewoon opensnijden en er alles uitpikken! Maar ik ben eigenlijk wel heel voorzichtig hoor! Als ik ergens ga zitten zet ik mijn handtas altijd op mijn schoot en als ik wandel leg ik altijd mijn arm over mijn handtas, dus ik snap écht niet hoe ze dat hebben gedaan! Maar ja het zal een mysterie blijven denk ik! In de Choko Banana werkte ik voor school en leerden we de liedjes voor de dag van de vlag ( die zijn heel moeilijk om te zingen hoor! Heel officieel en heel lang!) Daarna ging ik met Droïma naar de post, want zij moest nog een kaartje opsturen, daarna gingen we een kijkje nemen in de bibliotheek. Ik Wilde graag een boekje zoeken dat ik eens kon voorlezen voor de kinderen ( ook dat zijn ze niet gewoon). Maar de kinderafdeling was gesloten, we weten niet goed waarom maar we zullen een andere keer nog eens moeten terugkomen. Daarna ging ik even naar de computerwinkel om te zien of mijn laptop al gemaakt was, maar de man zei dat ik om kwart na 7 nog eens moest terugkomen. ‘s Avonds aten we in de Choko Banana, want ik had geen goesting om vandaag te koken ( dat mag ook al eens é). Daarna hebben we nog een leeg evaluatieformulier afgedrukt want dat stak natuurlijk ook in het mapje! Tegen 7 uur ben ik dan terug naar de computerwinkel vertrokken. Toen ik aankwam was mijn computer gemaakt, er was blijkbaar een probleem met mijn Windows. Heel mijn computer staat nu wel in het Spaans, dus dat is wel even aanpassen ( gelukkig kan ik al wat Spaans ondertussen, maar die computertaal ken ik nog niet helemaal hoor!). Maar het belangrijkste is dat hij gemaakt is! Daarna namen we een taxi naar huis en werkte ik nog wat voor school en ging ik slapen.

Señorita Céci zei me dat ik donderdag voor de speeltijd weer alleen in de klas zal staan want ze gaat naar de dokter. Vrijdag zal ik ook alleen in de klas staan want dan komt zij ook niet. (Ik vind het niet erg om alleen in de klas te staan, ik vind het zelfs fijn dat ze mij hier zo vertrouwen, maar ik hoop wel dat ze daar nu geen gewoonte van zal maken hoor!)

26-02-2008 om 00:00 geschreven door Marike  

Vandaag heb ik eerst weer onthaal gedaan, de kinderen vinden de liedjes echt wel leuk. Ze zeggen altijd: otra vez! Otra vez! ( nog een keer!). Dus we zingen de liedjes wel meer dan 1 keer per dag, de kinderen kunnen ze zelfs al helemaal alleen zingen, zonder dat ik help! Daarna hebben de kleuters hun werkje van vrijdag afgemaakt. Daarna heb ik de kinderen de apendans aangeleerd, dat vonden ze wel leuk, mar ik vond het wel heel moeilijk om hen dat aan te leren. Eerst was het al moeilijk om de kinderen in een kring te krijgen, daarna was het moeilijk om ze allemaal naar rechts te laten lopen, maar na een tijdje begrepen ze het wel en dat was wel heel leuk! Daarna was het speeltijd, we moesten koffie drinken en Quichape eten dat is een soort van deeg met kaas gerold in maïsbladeren en dan gefrituurd, het was niet slecht maar wel heel zwaar! De directeur vond het heel raar dat we geen koffie lusten en maakte daaruit op dat niemand in België koffie lust. Maar we hebben uitgelegd dat ze dat in België wel lusten maar dat wij twee dat gewoon niet lusten, dat vond hij heel vreemd. Daarna vroeg hij waarom Droïma zaterdag niet op de voetbal was geweest. We zeiden hem dat ze er wel was, maar hij geloofde dat niet. Hij was zaterdag zelf niet lang geweest en zat heel de tijd in zijn kantoor, toen ik hem een buenos tardes(goedemiddag) ging wensen, zaten er vele ouders in zijn kantoor en ging ik maar vlug terug weg. Ik zei tegen Droïma dat ze best even kon wachten want de directeur was met die ouders aan het praten, maar Droïma is niet meer kunnen gaan want ineens was de directeur weg. Daarom geloofde hij niet dat Droïma geweest is ( en dan moet je weten dat wij eigenlijk de enige twee leerkrachten waren die aanwezig waren!). Na de speeltijd was het opnieuw oefenen voor de dag van da vlag, dat duurde heel lang en voor de kleuters was het heel moeilijk! Ze moesten mooi per vier achter elkaar gaan staan en marcheren, ze hadden het er heel moeilijk mee ( maar dat is eigenlijk normaal voor hun leeftijd denk ik). Señorita Céci en ik moesten heel de tijd zeggen: kijk naar voor, mooi achter de vorige, knieën meer naar boven, pas op voor de plassen, pas op dat je niet botst tegen de vorige,… ( ik vond het eigenlijk niet zo leuk, maar ik wilde zeker dat ze het goed deden als we voorbij de directeur kwamen want anders zou hij weer boos worden en beginnen te roepen tegen de kinderen). Toen we na de parade op de speelplaats kwamen, moesten de kinderen anderhalf uur mooi op hun plaats blijven staan om naar het optreden van het zesde leerjaar te kijken. De kinderen begonnen na een tijdje wel te klagen ( maar wat wil je anderhalf uur mooi op 1 plaatsje blijven staan met hun armen achter de rug in de warme zon zonder te bewegen, ik zou ook beginnen klagen hoor!). Tegen dat de oefening om was, was het tijd voor de kinderen om naar huis te gaan. Ik heb mijn lesjes dus niet meer kunnen doen. (je moet hier wel heel flexibel zijn want er komt heel veel tussen!) Toen we onderweg naar de Choko Banana gingen kreeg ik heel veel last van mijn maag en na het middagmaal was het helemaal niet meer te doen! Droïma had er ook wat last van, dus we denken dat het door het eten in Baños komt, waarschijnlijk was dit niet zo hygiënisch klaargemaakt, hopelijk hebben we geen bacterie ofzo! Tegen 3 uur gingen we naar het ministerie van onderwijs, we hadden mooie kleren aangedaan want dat moest van de directeur. Ik was toch wel een beetje zenuwachtig, want ik wist niet goed wat ze van ons verwachtten. We moesten onze reispas en gewone pas meenemen en ons stagecontract, ons evaluatieformulier van vorige maand en al onze officiële documenten. Toen we aankwamen was de directeur al aan het wachten op ons. We gingen samen naar binnen en het voelde precies aan als een mondeling examen! We moesten aan de ene kant van de tafel gaan zitten en langs de andere kant zat de directeur met de inspectrice. We moesten vertellen wat we eigenlijk allemaal deden in de school en wat we van de leerkrachten en de directeur vonden. We overliepen de formulieren, daarna bedankte ze ons heel hard omdat we hier wilden ‘werken’ en toen was het al gedaan. We moesten in de gang wachten want de directeur moest nog enkele dingen bespreken. Even later kwam hij naar ons, we vroegen of alles in orde was, maar hij antwoordde een beetje kortaf met nee en zei dat we al door mochten gaan. ( We denken dat het door de evaluatie van de school komt dat het niet in orde was). Daarna ging ik naar een winkel om een nieuw horlogebandje ( van 1 dollar) te kopen want dat van mij was kapot gegaan. Daarna gingen we naar de Choko Banana, werkten wat voor school en gingen we naar huis. Toen ik thuis kwam, voelde ik me echt niet goed, ik heb enkel een stukje fruit gegeten en ben tegen 8 uur gaan slapen. Morgen ga ik met de kinderen op uitstap, señorita Céci meldde dit pas vandaag aan de kinderen en mij, ze moesten tegen morgen 1 dollar meenemen. Ik ben wel benieuwd wat dat zal worden, die uitstap!

25-02-2008 om 00:00 geschreven door Marike