Vandaag zijn we vroeg opgestaan en hebben we een lekker ontbijt klaargemaakt, met vele soorten fruit! Daarna zijn we naar de Choko Banana gegaan, Susana ging samen met ons naar een winkeltje gaan om een transformator ( ze hebben hier andere stopcontacten als in België) te kopen, want degene dat ik gekocht had werkte niet. Onderweg liet ze nog enkele dingen zien: het postkantoor, een hele mooie grote kerk zijn we gaan bezoeken, een internetcafé, Tegen 11 uur hadden we een afspraak met onze lerares die ons een intensieve cursus Spaans ging geven. We maakten enkele afspraken en gingen toen terug naar de Choko Banana. Daar hebben we even onze mails nagekeken en daarna gingen we met 4( voor de eerste keer zonder begeleiding) de stad in. We ontdekten al snel een plaatselijk marktje, er waren allemaal verschillende soorten kraampjes en allemaal heel dicht op elkaar gepropt. Er werden kleren verkocht, groenten, fruit, vlees, Een beeld dat me blijven hangen is was van een kindje van ongeveer 9 jaar dat op haar rug een baby droeg. De mensen hier staren ons soms ongegeneerd aan! ( ik denk dat sommige van hen voor de eerste keer een blanke zien en dan moet dat inderdaad wel vreemd zijn voor hen) Wat ook heel vreemd is hier, is dat ze varkenskoppen verkopen om op te eten.Als je dat wil eten, wordt er gewoon een stuk van de kop gesneden en eten ze het zo op.Soms zie je op straat een skelet van een varken liggen, dit zijn dan de resten van deze lekkernij?! Susana heeft ons wel gezegd dat we dat nooit mogen eten, omdat het niet hygiënisch is en dat we dan heel ziek zouden worden.Nadat we even op het marktje rondgelopen hadden gingen we verder, opeens ontdekten we een hele lange steile trap die ons veel hoger in de stad bracht waardoor we een heel mooi uitzicht hadden van de stad. Toen we terug beneden kwamen zijn we wel erg geschrokken. Een vrouw sprak ons aan met de vraag of we Engels konden, toen we ja antwoorden , zei ze dat we hier zo snel mogelijk weg moesten omdat we ons in een heel gevaarlijke omgeving bevonden. Enkele vrienden van haar waren hier al overvallen! Dus daar waren we toch even niet goed van. Die vrouw heeft ons dan mee begeleidt naar de Choko Banana waar we weer veilig waren.Susana had voor ons eten klaargemaakt, dat vonden we wel heel leuk en heel vriendelijk! Susana zorgt echt goed voor ons! Na het middageten gingen we nog even in een park zitten om iets te drinken en te genieten van het uitzicht en het zonnetje. Tegen 16 uur gingen we naar de Spaanse les. Dit was heel zwaar en heel vermoeiend! Je moet je volledig concentreren op het Spaans en dat is wel even wennen, zeker ook omdat het 3 uur duurt. Ik heb wel het gevoel dat we veel bijgeleerd hebben. Na de Spaanse les zijn we even terug gegaan naar de Choko Banana, ik was heel moe en had veel hoofdpijn dus ik heb daar dan even gerust. Tegen half 9 zijn we dan een beetje verder iets gaan eten.Daarna namen Droïma en ik de taxi naar ons huis, we hadden aan Susana gevraagd of we te voet konden gaan, maar dat mochten we niet van Susana omdat het veel te gevaarlijk is.
Vandaag moesten we vroeg opstaan, want we hadden met Herman afgesproken om samen met hem en zijn vrouw en vrienden te ontbijten in zijn hotel. Daarna kregen we een rondleiding van Arturo in Quito. Heel warm weer en we hebben veel mooie dingen bezocht. We zijn naar een museum over de geschiedenis van Quito gegaan en hebben ook veel kerken bezocht. Wat me heel hard opviel en wat wel confronterend was, waren de kinderen die enorm bedelden. Het was hard op ze te negeren, dit moeten we wel doen want als je één kind geld geeft moet je ze allemaal geld geven. Er kwamen ook veel kinderen en volwassenen dingen verkopen, vragen om je schoenen te poetsen, Een beeld van vandaag dat ik nooit zal vergeten was een kindje van ik schat ongeveer 9 jaar die zomaar over straat liep met een mes van een halve meter, dit choqueerde me wel even! Wat ik ook heel raar vond wat je dikwijls vond op straat was een weegschaal met als tekst: blijf gezond! Weeg je op tijd! (natuurlijk wel in het Spaans) Dan kon je betalen op je te laten wegen. Tegen 15 uur gingen we terug naar het appartement van Arturo om onze bagage te gaan halen. We namen een taxi om naar een plaats te gaan waar veel bussen rijden. Het is vreemd dat de bussen niet echt aan een halte stoppen, als je bus voorbij komt moet je gewoon fluiten en dan op de bus springen.2,5 uur later kwamen we aan in Ambato. Wat me erg opviel toen de bus in Ambato rondreed was dat er enorm veel afval gewoon op de grond ligt, dit trekt dan weer heel veel straathonden. Ook het gevaarlijk verkeer choqueerde me toch wel, de bus reed door en als ze aan een kruispunt kwam tutte ze even om te melden dat ze eraan kwam of het nu rood was of niet! Toen moesten we opnieuw een taxi nemen om naar het huis van Susana te gaan. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen en kregen we eten.Arturo ( de zoon van Susana) liet ons zijn kamer zien en heeft een klein optreden gegeven op zijn drum en Wim met een electrische gitaar. Even later was Miki ( een vriendin van Susana en we huren bij haar het huis) aangekomen, samen met haar en Arturo gingen we naar ons huis. Toen we aan het huis aankwamen waren we echt stil geworden, dit was geen huis dit was gewoon een villa! Het huis is heel groot en heel luxueus. Morgen zal ik fotos nemen en dan kunnen jullie ons huis ook eens zien!
Vanmorgen tegen 5 uur opgestaan en ineens drong het helemaal tot mij door: Vandaag vertrek ik naar Ecuador! Tegen 6 uur zijn we dan vertrokken naar de luchthaven, daar aangekomen werd ik aangenaam verrast door een deel van de leidingsploeg! Dat had ik helemaal niet verwacht! Het was nog zo vroeg! Tegen half 9 was het dan zover: afscheid nemen, het minst leuke wat deze reis meebracht! Ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen, dat was wel even hard, maar ik denk dat deze 3 maanden voorbijgaan vliegen omdat ik zoveel ga beleven! Daarna moesten we inchecken en langs de douane. tegen 10 na 10 zaten we dan eindelijk op het vliegtuig en een half uur later zijn we vertrokken. tegen 13 uur kregen we al lekker? eten op het vliegtuig, tegen 16 uur kregen we zelfs een ijsje als 4-uurtje, jaja we werden verwend op het vliegtuig! Tegen 20 uur kwamen we dan eindelijk aan in Atlanta! plaatselijke tijd = 14 uur, dat was even wennen! inchecken en de douane in Atlanta was écht niet leuk! We moesten kei lang aanschuiven, zo kei serieus mé vingerafdrukken geven en de mensen daar waren heel onvriendelijk! Tegen 16.30 vertrokken we naar Quito, rond 22 uur zijn we hier dan aangekomen. Herman Rossiers ( docente van bij ons op school) en Arturo ( zoon van Susana en Jaimé) kwamen ons ophalen op de luchthaven. Ze hebben nog wel lang moeten wachten want we moesten heel lang aanschuiven bij de douane, bijna een uur! daarna op zoek naar onze bagage! Alle bagage gevonden behalve 1 valies van Wim was nergens te bespeuren. Dan zijn we naar de receptie alles gaan regelen, die valies stond nog in Atlanta en gaan ze morgen opsturen. Daarna zijn we naar het appartement gegaan van Arturo, hij was ons komen halen met een pickup wij vanachter bovenop onze bagage! dat was wel leuk, maar ook wel even schrikken, want ze rijden hier wel gevaarlijk! Er staan hier wel rode lichten maar iedereen rijdt er toch gewoon door! Na ons even opgefrist te hebben op het appartement van Arturo zijn we nog even iets gaan drinken, het was leuk om een eerste beeld te krijgen van Quito! Uiteindelijk tegen half 3 naar het appartement gegaan om te slapen en dat was ook heel hard nodig!!!!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Marike
Ik ben een vrouw en woon in Reet (België) en mijn beroep is bijna kleuterleidster.
Ik ben geboren op 23/01/1987 en ben nu dus 38 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: CHIRO!!!.
Vanmorgen tegen 5 uur opgestaan en ineens drong het helemaal tot mij door: Vandaag vertrek ik naar Ecuador! Tegen 6 uur zijn we dan vertrokken naar de luchthaven, daar aangekomen werd ik aangenaam verrast door een deel van de leidingsploeg! Dat had ik helemaal niet verwacht! Het was nog zo vroeg! Tegen half 9 was het dan zover: afscheid nemen, het minst leuke wat deze reis meebracht! Ik vond het heel moeilijk om afscheid te nemen, dat was wel even hard, maar ik denk dat deze 3 maanden voorbijgaan vliegen omdat ik zoveel ga beleven! Daarna moesten we inchecken en langs de douane. tegen 10 na 10 zaten we dan eindelijk op het vliegtuig en een half uur later zijn we vertrokken. tegen 13 uur kregen we al lekker? eten op het vliegtuig, tegen 16 uur kregen we zelfs een ijsje als 4-uurtje, jaja we werden verwend op het vliegtuig! Tegen 20 uur kwamen we dan eindelijk aan in Atlanta! plaatselijke tijd = 14 uur, dat was even wennen! inchecken en de douane in Atlanta was écht niet leuk! We moesten kei lang aanschuiven, zo kei serieus mé vingerafdrukken geven en de mensen daar waren heel onvriendelijk! Tegen 16.30 vertrokken we naar Quito, rond 22 uur zijn we hier dan aangekomen. Herman Rossiers ( docente van bij ons op school) en Arturo ( zoon van Susana en Jaimé) kwamen ons ophalen op de luchthaven. Ze hebben nog wel lang moeten wachten want we moesten heel lang aanschuiven bij de douane, bijna een uur! daarna op zoek naar onze bagage! Alle bagage gevonden behalve 1 valies van Wim was nergens te bespeuren. Dan zijn we naar de receptie alles gaan regelen, die valies stond nog in Atlanta en gaan ze morgen opsturen. Daarna zijn we naar het appartement gegaan van Arturo, hij was ons komen halen met een pickup wij vanachter bovenop onze bagage! dat was wel leuk, maar ook wel even schrikken, want ze rijden hier wel gevaarlijk! Er staan hier wel rode lichten maar iedereen rijdt er toch gewoon door! 
