Het is niet het feit dat je gewoon iets niet meer wil doen, het gaat om meer, veel meer! Je denkt, ik ben er toch niet zo gewelidig in als ik dacht dus stop ik er gewoon mee! Je wilt het ergsn niet, maar ergens zie je geen andere optie. Ik wil/wou stoppen met schrijven, ja ja schrijven. Om een of andere reden heb ik eindelijk ingezien dat ik er niets van kan en eigenlijk ben ik er slecht in!
Ik weet niet exact waarom ik er ineens op kwam, maar dat is ook de reden dat alle vorige berichten liedjes waren en geen zelf geschreven teksten. Ik was ermee gestopt, met alles! Met tekenen, met schrijven, met alles dat ik in de kunst deed, op mijn hobby na, want daar kon ik niet mee stoppen. Ik heb al mijn teksten en gedichten opgeborgen en afgetaped, de tekeningen in een mapje en weg. alles steekt in in mijn kast. Je ziet het wel nog, want het is een open kast zo met allemaal vakjes in enzo. Nuja, het i niet zo makkelijk uit te leggen hoe mijn kast er juist uit ziet. Maar waar het em om ging was dat ik ging stoppen met schrijven, ik ben er toch niet goed in. Zoals je ziet ben ik niet zo goed in mijn eigen beloften, ik beloof mezelf iets en dan doe ik dat niet of verbreek ik die. Naar anderen toe doe ik dit niet of minder of minder erg, maar bij mezelf? Eerlijk gezegt, ik wil wel heel graag terug gaan tekenen en schrijven, vooral tekenen (ik heb niet echt veel meer om over te schrijven). Alleen heb ik gezegt dat ik dat niet meer ging doen + ik ben niet eens zeker of ik er goed in ben. Dus ben ik eigenlijk aan het twijfelen of het wel de moeite is, is het dan niet beter dat ik gewoon die droom opberg? Eerlijk? Het is toch zo, als je in iets wel wat goed bnt, maar niet uitblinkt waarom dan verder doen? Ik kan misschien beter toch een studie doen die meer standvastig is dan modeontwerper! Wat kan ik daar ook mee bereiken? Een studie die ik niet nodig heb? Een diploma waar ik niets mee ben? Wat is het nut ervan? Leg me dat eens uit! Ik wil weten waarom zou ik die droom blijven volhouden als er toch niets van waar komt! Waarom zou ik de moeite doen?
The in and out of dating got me all confused I built up expectations and I'm feeling used Seems that everybody's into fast food, Everybody's into quick I want some one to take the time fine dining not rushing
Now it's nearly 7:30, I'm slipping on a dress I keep my fingers crossed, you're not like all the rest, So when you come to pick me up come right to my door Don't stay in your car and beep beep the horn
Baby I'm a hopeless romantic You pick the sounds for the background to our drive into town Baby don't be one of the traffic Had too many nights with the wrong guys Caught me at red lights
Tell me how many frogs do I have to kiss Before I find my prince, before I find my prince All you girls that are going through this Tell 'em how it is, tell 'em how it is
Pull up to a premire, red carpet good You take my coat, get my chair, like I hoped you would You're funny and your flirting is really working for me But where it goes from here Better wait and see
Baby I'm a hopeless romantic You pick the view to kiss to Make me go ooo ooo And baby it'll all turn out tragic And you'll push for more Back at my front door More than I'm ready for
Tell me how many frogs do I have to kiss Before I find my prince, before I find my prince All you girls that are going through this Tell 'em how it is, tell 'em how it is
Tell me how many frogs do I have to kiss Before I find my prince, before I find my prince All you girls that are going through this Tell 'em how it is, tell 'em how it is
You gotta tip the waiter, that's how it works You cant skip the starter and go straight to desert You've gotta pop the cork before you taste the wine Now make your man dash for the finish line...up in a row cause the dating game is woah, We get hooked up but the shame is Too much connection followed by rejections Gonna hurt a girl 'til she learns her lesson
Tell me how many frogs do I have to kiss Before I find my prince, before I find my prince All you girls that are going through this Tell 'em how it is, tell 'em how it is
Ze zeggen dat je 's ochtens het helderst bent en dat je dan moet schrijven, zelfs mijn vriend zegt dat. Maar 's ochtens, 's middags of 's avonds, of ik nu helder ben of niet, het komt niet. Niets komt, helder ben ik nooit volledig, ik denk altijd na. Niets maar dan ook niets komt. Ik denk 'Ik heb wel iets om over te schrijven' of 'Er is wel het een of het ander gebeurt', maar niets komt. Ik zit vast! Ik hoop dat er iets komt, maar niets komt. Altijd denk ik dan 'Ja dat is wel iets om over te schrijven', maar vanaf het moment dat ik wil typen denk ik 'Hoe schrijf je dat?' of 'Het is eigenlijk totaal niet belangrijk, het maakt niets uit'.
Mijn vriend zei me "mja wete ik doe altij mijn best vo gelukkkig te make ik kgeef mijn hart en ziel aan ma soms heb ik het gevoel dat ge dat niet apricieert" Ik hou zielsveel van hem!! Hij zegt "ja ma soms heb ik het gevoel dat het ni zo is" (dat ik van hem hou). Ik wil er dan over praten met ham (via msn weliswaar), maar hij zegt dan "laat ma" of "laat valle" hij zegt zelfs "mja sry ma ik ben gwn ff alles beu". Is hij mij beu?? Nee zegt hij dan altijd. Maar wat is hij dan beu?? Als ik het niet ben wat dan wel? Ik begrijp hem wek, maar moet hij daarvoor mijn liefde in twijfel trekken? Is dat een reden om mij triest te doen voelen?
Ik voel me zelf niet zo goed, maar ik zit ook hem niet in twijfel te trekken?! Achja, het maakt niets uit. Het is toch allemaal maar zever en gedoe.
Waar maken wij ons druk om? Om het leven? Om de zovele littekens ervan? Om de nieuwe wondes, die niemand vind/ziet? Om liefde? Nee, het is allemaal maar zever en gedoe, het maakt toch niets uit!
Je denkt niet na, maar plost dringt het tot je door. Na al die tijd zie je het nu pas! De pijn is ineens zeer groot. De reden waarom ik mezelf niet ouder zie worden als 18 of 20 is omdat ik geen plan heb. Iedereen weet al wat hij wil gaan studeren of welke richting of welk beroep, terwijl ik dat helemaal niet weet. Ik heb geen plan! Ik zit vast! Ik heb al 19 keuzes op geschreven en 19 doorstreept met welke keer wel 2 of 3 redenen achter waarom. Het is gewoon zo dom! Ik heb niets! Helemaal niets! Dat is waarom ik niet in de toekomst wil kijken, waarom ik niet verder kan denken als 18! Er is niets achter mijn 18 of voor mijn 18! (Ben jarig als school al terug begonnen is). Mijn broer daarentegen! Die gaat burgerlijke ingenieur doen! Die is perfect natuurlijk! Ik niet! Ik ben ik! En ik heb niets! En ik ben dom! En ik kan niets aan! en ik kan niets volhouden! Ik kan het gewoon niet!
*! Psygologie (zwijgplicht + maakt mezelf depri)
*Theater ( te veel tekst + niet goed genoeg)
*Acteren (niet goed genoeg)
*! Schrijven: boeken (niet afgewerkt + niet literair) gedichten (niet literair + niet goed genoeg)
Misery Oh yeah Oh yeah So scared of breaking it But you won't let it bend And I wrote two hundred letters I won't ever send Somehow it is cut so much Deeper then they seem You'd rather cover up I'd rather let them be So let me be And I'll set you free
I am in misery There ain't no other Who can comfort me Why won't you answer me? Your silence is slowly killing me Girl you really got me bad You really got me bad I'm gonna get you back Gonna get you back
Your salty skin and how It mixes in with mine The way it feels to be Completely intertwined It's not that I didn't care It's that I didn't know It's not what I didn't feel, It's what I didn't show So let me be And I'll set you free
I am in misery There ain't no other Who can comfort me Why won't you answer me? Your silence is slowly killing me Girl you really got me bad You really got me bad I'm gonna get you back Gonna get you back
Say your faith is shaken You may be mistaken You keep me wide awake and Waiting for the sun I'm desperate and confused So far away from you I'm getting here Don't care where I have to go
Why do you do what you do to me, yeah Why won't you answer me, answer me yeah Why do you do what you do to me yeah Why won't you answer me, answer me yeah
I am in misery There ain't no other Who can comfort me Why won't you answer me? Your silence is slowly killing me Girl you really got me bad You really got me bad I'm gonna get you back Gonna get you back
Vandaag hebben we over tienerzwangerschappen gesproken, je bent een tienermoeder rond je vijftiende tot je negentiende. Ik vind het raar dat er een exacte leeftijd op staat. Iemand van twintig is geen tienerouder, maar iemand van een jaar jonger wel. En iemand van 22 kan evengoed niet klaar zijn voor kinderen of nog geen kinderen willen, terwijl iemand van zeventien wel al mentaal klaar zou zijn voor kinderen. Wat is het verschil? iemand van zeventien kan zich klaar voelen voor kinderen en kan er de middelen voor hebben en zou een kind houden; die persoon is dan een tienerouder, maar iemand van 22 niet. Terwijl iemand van 22 nog nier klaar kan zijn voor kinderen, er nog geen behoeften aan heeft.
Of stel je bent negentien, je wordt bestempled als tienerouder, maar je bent eigenlijk officieel volwassen.
Als ik denk aan tienerouder zijn dan denk ik eerst God nee!!!, maar dat hangt natuurlijk af van wie het zou zijn heb ik ondervonden. Met mijn ex (de geest/B.) denk ik Ooit, maar dan zou het puur zijn om evolutietheorie enzo. Hij is groot, slim en bruin (huid), ik ben kleiner door het roken, minder slim en ik bruin niet meer (vroeger wel). Dus als ik met hem dan iets zou willen is het puur de theorie van Darwin, evolutie. Met mijn huidige vriend denk ik Ooit, maar nu niet. Maar voor ik met mijn vriend was heb ik een ongelukje gehad met een vriend van me, hij is 20. Om een of andere reden door de vrees dat ik zwanger was (het was onveilig, maar optijd eruit getrokken niet dat dat helpt) heb ik een gevoel gekweekt; als ik denk aan tienouder zijn en hij is de vader, dan vind ik het niet erg, alleen zou het leuker zijn moest ik negentien zijn of 20. Terwijl als ik denk aan zwanger zijn van mijn vriend op mijn negentien of 20 dan denk ik nog steeds Ooit misschien, nu gewoon niet.
Ik weet niet aan wat het kan liggen, is het door dat het ongelukje met gewoon een vriend van me is? Is dat de reden waarom ik van hem wel een kind zou willen? Zou ik wel een kind willen?? Al wat ik weet is dat het heel lastig is voor mij om er over te denken, die vriend van me is ook niet echt bepaald de gewenste vaderfiguur. Integendeel eigenlijk, ik hoor soms maanden niets van hem en daarna praat hij met me via msn en cammen we, maar daarna weer niets. Misschien zeg ik tegen die vriend van me ja omdat hij een vriend is en niet meer.
Maar ik heb een vriend dus zal dat sowieso niet gaan en het is niet alsof ik zoiets zou plannen.
je hebt liefde en toch blijft de vorige bij me spoken
Je hebt liefde, je hebt alles wat je nodig hebt en toch kan je je gedachten er niet bij houden. Je wilt niet denken aan toen. Je wilt verder gaan, maar toch onbewust denk je heel de tijd aan toen. Je wilt niet aan het verleden denken, je wilt verder gaan met je nieuwe liefde. Je wilt leven in het heden en niet in het verleden. Je wilt verder gaan en om een of andere blijf je er toch aan denken. Heeft het iets te maken met de zovelen wondes die je er aan over hebt gehouden? Heeft het te maken met de zovelen littekens? Heeft het te maken met dat je je hart aan die persoon wou geven?
Ik snap niet waarom dat als je iemand anders zo graag ziet waarom de vorige persoon je toch nog s nachts blijft achtervolgen. De persoon is net een geest!
B. is een geest voor me! Hij achter volgt me tot in mijn dromen!
Ik heb nieuwe liefde gevonden en hij betekent veel voor me, maar toch blijft B. me achter volgen!
Om een of andere reden snap ik niet waarom aan hem blijf denken als ik iemand heb die veel beter is op alle opzichten. Hij achtervolgt me! Ik wil van hem af!
Laat me gerust!
Ik wil geen geest!
Ik wil vrij zijn!
Ik wil leven met de mensen die ik lief heb en mij graag zien en niet met zij die mij kwetsen; en toch achtervolgt hij me!
"Ik heb gewoon wat gelachen ^^ en gezag getoont !!!"
Ik toon natuurlijk geen gezag, ik lach niet. Ik ben gewoon, gewoon. Ik ben IK en niemand die soms geïnteresseerd is in me! Wat stel ik voor?? Een gewone leerling waar niemand een zier om geeft! Ben ik hun meter voor het komende jaar? Dan nog vinden ze me maar niets! Ze hebben toch nog 4 andere meters en 1 peter, waarom om mij dan geven? De andere 5 zijn zoveel leuker! Zoveel knapper! Zoveel interesanter!
Ik zit in een dipje, maar helpt het als niemand iets om me geeft? Nee niet echt!
Ja oke mijn vriend zei me net dat hij me van me hield en dat hij me niet kwijt wil (wel via sms), maar dan nog voelt dat niets als genoeg aan!
Wat heb ik tegen kermissen en pretparken? Om een of andere reden wil ik het ineens niet meer doen! Vroeger vond ik dat altijd leuk, ik vind het nog leuk! Alleen is het nu alsof iedereen me aantstaard omdat ik daar aan mee doe! Alsof iedereen me aanstraard omdat ik gil of juist niet gil! Iedereen loopt tegen je, kijkt je aan alsof je van een andere planeet komt! Ik begin drukke plaatsen te haten! Ik wil dan verdwijnen en niet in de menigte! Ik wil dan onzichtbaar worden! Is dat normaal! Geen idee! Ik weet helemaal niet waarom ik nu ineens de schrik krijg als ik het woord walibi of kermis of pretpark hoor! Wist ik maar waarom dat me ineens bang maakt en ik het liefste zou willen wenen!
De blikken die mensen je geven, de mensen die wachten, het maakt me gek!
Hoe moet ik nu weten waarom ik het haat!
Ik wil wel gaan! Met heel veel plezier! Echt! Het is alleen het gedacht dat me zo bang maakt!!!
Het is dom hoe je door gewoon een foto enorm veel pijn kan krijgen. Je weet dat je iemand hebt die je graag ziet en wel met je wil zin, maar toch al je ineens een foto ziet van je ex krijg je zo een steek in je hart. Alsof er net iemand een mes in stak. Alsof dat alles terug komt. Het is dom, want je wilt het niet en toch om een of andere reden blijft het pijn doen. Het is heel raar. Ik zou het liefst van al er niet aan willen denken, maar zo plots? Het blijft pijnlijk om een onverklaarbare reden!
Je wilt rijden naar de zonsopgang en toch blijf je ergens hangen met de zon in je handen en de maan in je zak die je dan naar de sterren smijt om ze een dansje te zien maken.
(kleine verwoording van lidjes samen)
Locnville sunrise
Locnville sun in my pocket
Ik kan het niet helpen dat ik af een toe eens naar mijn polsen kijk en de litteksn zie, die er nog steeds staan. Normaal verdwijnen ze na een tijdje, op mijn handen was dat zo net zoals op mijn pols. Maar nu?
Ik heb het gevoel dat zelfs de ondipe wondes een litteken werden. Misschien was mijn lichaam net zo uitgeput als ik was en heeft ze de moed opgegeven om de littekens te verwerken. De littekens op mijn rechter pols zijn wat aan het vervagen, maar die op mijn linker? Die staan er nog alle vier. Zelfs waar ze je bloed treken, dat litteken daar, die staat er nog. De vorige die daar altijd waren, verdewenen meteen.
Misschien is het gewoon omdat ze dieper waren als normaal, maar altijd als ik het wat moeilijk heb kijk ik ernaar. Het doet me aan vanalles denken. Het doet me aan de pijn denken, maar ook aan een van mijn beste vriendinnen die zei dat ze me zou volgen als ik zelfmoord zou plegen. Dus zat er niets anders op dan het niet opnieuw te proberen. Het zijn geen grote littekens, maar soms vallen ze meer op dan anders.
Maar nog niemand heeft er iets over gevraagd! Zelfs niet mijn beste vriendinnen die het wisten! Eentje wou alles weten omdat ze twee maanden in spanje zat, maar ze heeft nog niks gevraagd. Niet dat ik op alle vragen wil antwoorden, maar het is een gebaar. Het is een gebaar, het toont dat het je interesseert en niet omdat het gezegt geweest is. Ik heb er niets op tegen dat het niet gevraagd word, maar zelfs niet een zien of het met me gaat. Gisteren tijdens de middag kreeg ik het even lastig, ik heb me even in de zetel wat half neer gelegd. Het was gewoon een dipje, maar ik vond dat ik er niemand mee moest lastig vallen; en niemand heeft het gezien, dus mission acomplished!
