10 dagen zijn ze er niet, de kwebbels en wij zijn even mama en papa af ... er is zeker gemis maar toegegeven: er is ook rust die deugd doet om over "tijd" nog maar te zwijgen ook al zijn we druk aan 't klussen de tijd die we samen nemen om te eten en bij te praten, lijkt eindeloos omdat er echt geluisterd wordt en gehoord wordt
ja, dit is toch wel kwali-tijd waar we veel aan hebben nodig om batterijen terug op te laden zodat we onze kids weer enthousiast kunnen onthalen bij thuiskomst! want ja, ook daar kijken we naar uit natuurlijk.
Gisteren hebben we met onze familie afscheid moeten nemen van iemand die we graag zagen het afscheid kwam veel te snel
een ziekte die op twee maanden tijd een lichaam volledig aantast 't is zoiets wat je onwezenlijk lijkt hoe machteloos staan we hier nog tegenover en hoe ga je ermee om
een lichaam dat vecht maar tevergeefs de laatste krachten vallen weg altijd sterk geweest en nu zo freel en uiteindelijk moeten opgeven
het doet pijn voor al wie achterblijft het verdriet is groot het doet ons stilstaan bij hoe alles verloopt en hoe alles uiteindelijk eindigt daar waar jij nu bent
ééntje ziek - die wordt in de watten gelegd met een drankje op een tafeltje naast de zetel en een knuffel een dagje educatief verlof - oma zorgt voor spel en plezier en aandacht
ze klaagt niet van rommel, ze heeft liters geduld een geplande activiteit wordt desnoods verzet soms is 't een drukke bende als ze met vier zijn en als het dan te bont wordt, komt opa er tussen en neemt er ééntje mee voor een bezoekje hier of daar
en als we toekomen, ligt onze jongste meestal gelukzalig in slaap en huppelt de andere rond om me alles te laten zien wat ze verzet heeft die dag
Oma en opa, dank je voor dat warme nest dat jullie hen keer op keer geven wanneer wij aan 't werk zijn of andere verplichtingen hebben
