Er staat madame weer een nieuwe uitdaging te wachten. Ze werd opgetrommeld door Ray, een vriend des huizes, met de vraag of madame het zag zitten om onder zijn regie toneel te spelen. Ray is aan het eind van een drie jaar durende regiecursus. Voor zijn eindwerk (voorjaar 2008) moet hij een toneelstuk regisseren. Nogal wiedes. Minder wiedes is dat hij zelf voor acteurs/actrices moet zorgen. Hij nam meteen zijn toevlucht tot madame. Als jij mee doet, ben ik gered. zei hij. Het mag ook een monoloog zijn. Ja hallo! Madame zal met haar gaatjesgeheugen eens een ellenlange monoloog gaan instuderen! Gelukkig vond Ray nog een acteur en twee actrices om mee te doen. Gisteravond was de eerste kennismaking.
Toen Ray meedeelde dat hij geen tekstbrochures had, maar wel een thema, trok iedereen grote ogen. Hij dacht aan improvisatietoneel. Maar dat zat bij niemand lekker. Zijn thema, de problematiek van mensen zonder papieren, was niet bepaald een gegeven waar iedereen naar hartenlust kon over fantaseren. En dus stelde madame pardoes voor om tegen de volgende bijeenkomst een basistekst te schrijven. Ray zorgt voor de gegevens. Deadline: begin september. Heilige Pathos, bid voor ons.
In de vroege avond beweerde mijnheer dat het vandaag niet meer zou regenen. Madame wees op de donkere wolken in de lucht. Dat ziet er toch niet gezond uit zei ze. Maar volgens het evangelie van mijnheer was dat de avond die aan t vallen was. En madame geloofde hem, onvoorwaardelijk. Toen Woefke een uurtje later bedelde voor haar avondwandeling, trok madame snel een wollen jasje aan en hield haar pantoffels aan. Het zou toch niet regenen. Ze waren nog maar net buiten of de hemelsluizen werden opengezet. Terwijl Woefke lustig verder dartelde, zwol in madams brains een tekstballon aan, vol windhozen, bliksems, bommen en granaten. t Zou niet meer regenen, hè! t Was t vallen van de avond! Toen ze thuis kwam was ze afgekoeld letterlijk en figuurlijk. Toch kon ze het niet laten om met haar natte haren mijnheers gezicht eens flink in te smeren, zodat hij kon mee genieten van 'het vallen van de avond'.
Om de kas te spekken organiseerde de school van Directrice weer een eetfestijn. Het ging door van 14u tot 19u. Op het menu stond: kip met appelmoes. Mijnheer en madame besloten om hun kieken niet al te laat te gaan verorberen. Dan hadden ze nog een ruime vrije avond. Ze arriveerden om 15u. En wat bleek? De kippenbakker was nog niet gearriveerd, want kip met appelmoes werd er pas geserveerd vanaf 17u. Was Directrice het vergeten melden of had madame de kleine lettertjes niet gelezen? Hoe dan ook, madame en mijnheer hadden geen zin om gedurende 2 uur de tijd te doden met kinderanimaties. Ze consumeerden een kopje koffie - en madame nog portie lekkere ananasvla en betaalden de bestelde kip met appelmoes, maar wachtten niet tot de kiekens gebakken waren. De feitelijke opzet (=de schoolkas spijzen) was immers voldaan. Ze hadden wel niet gegeten, maar thuis haalde madame kippenfilets uit de diepvriezer, brouwde er nasi goreng bij. En dat was ook lekker.
Madame had gisteren een rustig dagje gepland. Maar ze had buiten de waard gerekend, of beter: buiten de tuinkabouter. Die vriendelijke man kwam zoals steeds onaangekondigd maar altijd welkom zich in de namiddag aanmelden om de laurierhaag te snoeien. Madame nam geen tijd om de teloorgang van haar vrije namiddag te betreuren maar schoot meteen in actie. Ik zal helpen, zei ze.
Terwijl tuinkabouter de verwilderde laurier te lijf ging, speelde madame met bladrijf en kruiwagen opruimdienst. Gedurende 4,5 uur non-stop bukken, rapen, werpen, rijden, kiepen, rijven en zweten. Het laatste half uur was er te veel aan voor madame. Benen, rug, botten en spieren waren op het randje van een total loss. Maar ze gaf niet op. Ze ging door tot het laatste blaadje opgeruimd was. Pas daarna slaakte ze pijnlijke tremelootjes: a.a.a.ah! o.o.o.oh! oe.oe.oe.oeh! en viel met een plof in de zetel. Ze had noch kracht, noch zin om nog voor het avondeten te zorgen. Ze wou rusten, rusten, rusten.
En wat zei mijnheer toen hij thuis kwam en madame als roestige robot zag strompelen? Hij zei: Ik wou eigenlijk vanavond gaan chinezen. Ga je mee?
Zij antwoordde: Als je een takelwagen besteld.
Waarop hij repliceerde: Ik zal de kruiwagen pakken.
Ze zijn dan toch in alle deftigheid naar het Chinees restaurant gereden. Madame tippelde er wel met jichtige pasjes binnen en buiten, maar het gezellig etentje werkte als een pijnstiller. En toen ze nadien de verzorgde, evenwijdig geknipte laurierhaag zag, was ze blij, ook al kraakte alles in haar lijf. Het noeste werk van tuinkabouter en haar bijdrage hadden iets opgeleverd.
Volgens de Dalai Lama moet je eens per jaar ergens naartoe waar je nog nooit geweest bent. Madame overschrijdt ruimschoots dat quotum. Toch werkt ze het af en toe het avontuur nog in de hand. Ze schreef in voor een valkenierswandeling.
De valkenierswandeling, onder begeleiding van een valkenier, die aldoor een heuse Afrikaanse uil op de hand droeg, duurde zowat 2,5 uur. Het was evenwel geen zware wandeling. Want elke 500m werd halt gehouden voor een educatief interludium over buizerds, valken en uilen. Heel interessant. Vooral de streek was prachtig: ongerepte bossen, heidelandeschap, een ruisend riviertje. Een echt sprookjesbos! De wandeling eindigde met een demonstratie met een buizerd en een valk. De buizerd was het sierlijkst om zien. Wat madame het meest bekoorde, was zijn geruisloze vlucht dwars door een lange, dubbele rij dames. Sommigen mochten en durfden, met valkeniershandschoen aan, de buizerd op hun hand laten landen. Madame niet. Die houdt het bij een merel op een ovenhandschoen.
Een doffe knal verstoorde de rust. Het kwam uit de keuken. Zou de deur dicht gewaaid zijn? Madame ging kijken. Nee, de deur stond nog vierkant open en er waren geen schilderijen naar beneden gedonderd. Fli-fla-fladder! Aha! Daar zat de deugniet. In de keuken, op de vensterbank, probeerde een merel dwars door het vensterraam het grote zwerk te bereiken. Madame sloot onmiddellijk de toegang tot living af. Want als het beestje daar in het hoge gebinte geraakte, kon het lang duren eer het zijn vrijheid terug had. Om van het ongemak van de splashy lozingen nog maar te zwijgen. Op de vensterbank in de keuken lag blijkbaar al een hoop troep. Tot madames verbazing was die niet wit, maar zo sepia als menselijke diarree. Madame probeerde het beestje te pakken, maar het panikeerde, knalde herhaaldelijk tegen het raam en produceerde nog meer poep. Verdorie, had zaterdag ze toch maar naar de film Dr. Dolittle gekeken, dan had ze misschien geweten hoe ze het beestje kon duidelijk maken dat de deur open stond. Nu ja, proberen is kans. Zo zoetgevooisd als ze kon zei ze: Kom schatje, ik doe je geen pijn, hoor. Ik wil je alleen maar helpen. En geloof het of niet, de merel draaide zijn kopje in madames richting en leek te luisteren. Madame probeert het beestje nog eens te pakken en heel even zette het zijn pootjes op haar vinger. Maar dan sloeg de paniek weer toe. Ok vogeltje, even geduld, we komen er wel. Geïnspireerd door de valkenierswandeling die ze morgen gaat meemaken, greep madame een ovenhandschoen, schoof die over haar hand en beroerde de merel er mee. Hij vloog op en... landde op de handschoen. Terwijl madame allerlei lieve dingen in mereltjes oor whisperde bewoog ze uiterst voorzichtig haar hand richting open deur. Het beestje luisterde en bleef zitten! Zelfs toen het pal voor de open deur kwam te zitten, verroerde het geen vin. Met sierlijke zwaai lanceerde madame de merel de lucht in. By birdie! Tot een volgende chat!
Onder shoppen verstaat men doorgaans: kuieren, kiezen, kopen. Bij madame ligt dat enigszins anders. Ze stapt naar de winkels waar ze vermoedelijk hebben wat ze nodig heeft en maakt er duidelijk wat ze wil. Vindt ze er haar gading niet, gaat ze naar een volgende winkel. Doorgaans komt ze een paar uurtjes later met de nodige spulletjes thuis. Gisteren viel dat evenwel dik tegen. In de kaaswinkel hadden ze de gewenste kaas niet - in de zomer is het assortiment zachte kazen kleiner. In drie winkels met fantasiejuwelen geen halsketting te vinden die aan madames omschrijving voldeed. In de schoenwinkeletalages stonden enkel pumps voor superslanke voetjes, geen elegante schoenen voor een madame die met beide voeten stevig op de grond staat. De gedroomde handtas lag ook nergens uitgestald. Onverrichter zake en met ettelijke kilometers in de benen droop madame terug naar huis. Het zinde haar niet dat ze voor Piet Snot geshopt had. Ze had zich voorgenomen om die dag tenminste met nieuwe schoenen en handtas thuis te komen. En als ze iets in haar kop heeft, heeft ze het niet in haar kont. Alhoewel haar benen haar amper nog konden dragen, stapte ze naar de laatste redding: een duurdere schoenwinkel maar wel met de reputatie dat je er nooit buiten gaat zonder je gading te hebben gevonden. En inderdaad. Uit de 21ste schoendoos kwam een fris schoentje te voorschijn waar madames voet probleemloos in schoof. De bijpassende handtas was in een mum van tijd gevonden. Thuisgekomen, dropte ze uitgeput maar tevreden in de zetel, legde de benen omhoog en zakte onderuit bij de film Pulp Fiction. Leuke film trouwens. Wel wat bloederig, maar heerlijk ironisch.
De afspraak was om 11u. Maar ze was iets te vroeg. Geen nood, ze kon in afwachting genieten van een bakje koffie en een professioneel praatje met de zaakvoerder. Om 11u. stipt leidde de assistente madame binnen in haar chambre séparée. Het viel meteen op dat er geen douchecel stond. Eigenaardig! Volgens de gesprokkelde internetinformatie had er een douchecel moeten staan. Nu ja, er kome wat komt! De Aziatische assistente sprak Engels: You may undress, madam. Just leave your panties on. Ze controleerde eerst madames nagels nog om te zien of die gelakt waren en legde daarna in een nis twee papieren voetsporen op de grond. Eens in ontblote toestand mocht madame haar voeten op de papieren voetsporen zetten. En dan begon het manueel spuiten van madames algehele carrosserie. t Was eerder nevelen. Het voelde aan als stukje voor stukje beroerd worden door een klamme mist. Heel aangenaam! Na het vochtige werk werd madame body nog geföhnd en klaar was kees. Op amper 15 minuten zag heel madames hebben en houden er zo zonnig bruin uit als had ze topless aan een Costa gelegen. En dat zonder kreeftenrood worden, zonder pijn en zonder vervellen. Hou je verbeelding nu wel een beetje in toom. Madame ziet er niet uit als een bronzen Tahitiaanse hoelamoemoe. Ze heeft bewust voor de lichtste tint bruin gekozen. Het was trouwens maar een test. Voor de trouw van Knoopke en Joost gaat ze met decolleté verschijnen. En een getaande huid oogt dan toch appetijtelijker dan kippenwit, niet?
FYI Er was geen douche omdat de zaakvoerder van airbrush tanning in een douchecabine afgestapt was, wegens veelvuldige ontevredenheid van de klanten. Hij gebruikt nu de Sun FX methode.
Nu is het genoeg geweest! De eerstvolgende dagen steekt madame in de tuin geen vinger meer uit! Dat ongeoefende spieren opstijven, tot daar toe! Maar zo stokstijf als gisteren en vandaag, wil ze niet meer meemaken. Weet je dat ze bijna niet meer uit bad kon! De hijskracht in haar armen volstond amper om zich 10 cm op te krikken. En daarna: Splash! Plonsde ze met heel haar hebben en houden terug in het badwater. Die oefening heeft ze drie keer herhaald en telkens belandde ze weer tussen de badeendjes. Uiteindelijk heeft ze zich op haar knieën kunnen manoeuvreren en is dan met medewerking van beenkracht uit bad gesukkeld. Doseer je krachten.Ze hoort het je al zeggen. Maar hoeveel Newton of Joules of Watt of Volt of wat ook de eenheid van haar spierkracht ook moge zijn, mag ze gebruiken om s anderendaags geen wrak te zijn?
Ze heeft nog een andere reden om vooralsnog niet meer in de tuin te werken. Ze heeft haar nagels gelakt. Waarom? Hihi. Dat verneem je in de volgende blog.
Nagalore stuurde madame vanavond het stokje van Wordpress. De opdracht of het stokje bestaat er in om een stukje te schrijven over "Wat zou je nog willen doen vooraleer je het tijdelijke met het eeuwige verwisselt?" Daarna moet madame het stokje doorgeven aan 3 andere bloggers.
Madame dacht diep na. Heeft ze nog wensen die ze wil vervuld zien voor ze stoffelijk overschot wordt?
Ze zocht eerst in de rubriek: wereldse geneugtes. Maar wat zijn heerlijke geneugtes? De lotto winnen? Stupid! Als ze onder de graszoden ligt, heeft ze niks meer aan bommen geld, tenzij een fijnere pelouse op haar graf. Wat niet wil zeggen dat ze het fijn zou vinden om met het geld de kinderen blij te maken. Een cruise? Het is heerlijk dobberen op de oceanen,als het niet stormt, als de boot niet kapseist, als het niet te heet is, als de medepassagiers geen snobs zijn. Als, als, als Dat zijn te veel onvaste waarden om de laatste dagen mee te verluchtigen. Feesten? Madame is zinnens minstens de 80 te halen. Rond die tijd is ze te stram en misschien te dement om ongeremd te boemelen, te dansen en te springen tot een kot in de nacht. Bovendien neemt ze daar in de tegenwoordige tijd reeds iedere gelegenheid voor te baat.
Tweede rubriek: spirituele geneugtes. Dat ligt dichter bij haar persoontje. Geestelijk genieten is per slot van rekening ultiem geluk. Dus ja, alvorens voorgoed heen te gaan zou diep innerlijk gelukkig-zijn voor het vertrek tof zijn. Maar wat ontroert madame? Een goed boek? Absoluut! Maar ze heeft momenteel geen enkele specifieke wens daaromtrent. Het Louvre of het Museum van Schone Kunsten? Ja, maar dan op het moment dat ze in een rolstoel zit. Te voet kan ze het nu al niet meer aan. Reizen naar architecturale cultuursteden? Nah. Dat kan je ook via het internet. Natuur beleven? Ze woont op de buiten en geniet elke dag van de natuur. Nostagische muziek beluisteren? Doet ze nu ook.
En toch madame zou, voor ze de kraaienmars blaast, nog een laatste keer gezellig willen samenzijn met haar familie en vrienden. Als het enigszins kan, zou ze hen nog levenswijsheid willen meegeven, met als voornaamste boodschap: het leven is kort, geniet van elk moment, dat heb ik ook gedaan en ben merendeels gelukkig geweest.
Niet te koud en niet te heet, ideaal om in de tuin te werken, besloot madame. Nu ze de elektrische haagschaar weet liggen, dacht ze ettelijke meters laurierhaag te kortwieken. Maar dat pakte niet uit zoals ze verwachtte.
Het zwaarste werk dat madames armspieren de laatste tijd verricht hadden, was boodschappen binnen sleuren. Zwieren en zwaaien met zon kanjer van een Metabo was bijgevolg een uitputtingsslag. Bovendien was de haagschaar zo bot als een hak. Daarbij kwam dan nog dat de te knippen struiken dermate uit de kluiten gewassen waren dat heel wat takken te dik waren voor de haagschaar. Madame moest dus nog met luid gekreun en gesteun de takkenschaar inzetten.
Het ergerlijkste was evenwel het vervoeren van de afgesneden takken. De kruiwagen piepte namelijk. En geen klein beetje. Die tjiep! ging door merg en been. In een straal van zowat 200 m. moeten zowat alle buren gehoord hebben wanneer madame met de kruiwagen reed. Toen ze na het snoeien nog wat onkruid vervoerde, stonden Antoine en Maria buiten. Ah, jij bent dat met die piepende kruiwagen! zei Maria, Ik heb dat al de hele dag gehoord en wist niet wie het was! Terwijl madame een praatje sloeg met Maria was Antoine stiekem vertrokken en kwam terug met een bus olie. Hij smeerde madames kruiwagen en na het praatje kon madame geruisloos vertrekken. Bedankt Antoine!
Van 9u tot 16u heeft madame onverdroten in de tuin gezwoegd: hagen geknipt, onkruid gewied en onkruidverdelger gesproeid. Zowat 1/10 van de begroeiing ziet er nu onberispelijk uit. Met madame is het echter minder goed gesteld. Haar knoken zijn geradbraakt. Maar! Ze piepen niet!
Er was nog eens een uitnodiging binnengewaaid om in Nederland naar een toneelopvoering te gaan kijken. Mijnheer en madame gaan graag in Nederland naar t toneel. De vorige ervaringen met Nederlands amateurtoneel waren zo prettig dat mijnheer en madame er zich bij voorbaat over verkneukelen.
En ja hoor, de voorstelling van gisteravond was weer eens geweldig. Elk personage, hoe klein de rol ook was, stond er. Elke zin kreeg zijn waarde. Naar het einde van het stuk toe, toen een zeeroverachtige computerfreak met Schotse kilt, lange rosse haren, ooglapje en haakhand op kwam, lagen mijnheer en madame plat van t lachen. Zijn dominant optreden was subliem. Hij was slechts 10 minuten en scène, maar het waren 10 volle minuten van bewonderen, gieren en schateren. De open doekjes en staande ovatie waren absoluut verdiend. Voor wie het zelf wil meemaken, zie http://www.narrekap.nl
Ook voor madame werd het stilaan tijd om uit te kijken naar feestkledij voor het huwelijk van Knoopke en Joost. Ze zag er tegenop. Iets jeugdig modieus en tegelijk ladylike vinden voor haar leeftijd en model is geen sinecure. De voorbije weken had ze al gegoogeld naar ceremonie- en feestkledij. Er kwamen mooie dingen te voorschijn, dat wel. De mannequins oogden allemaal fantastisch in hun zwierige rokken en weinig verhullende topjes. Voor madame was het echter allemaal iets te bloot.
Ze vroeg Zus om mee te gaan winkelen. Zus is heel modebewust en is altijd piekfijn gekleed. Met haar maatje 38 is dat natuurlijk een stuk gemakkelijker dan met madames 44. Tijdens de queeste vond Zus tientallen kleedjes waarmee zij in de suite zou kunnen lopen. Maar als madame ze aantrok, leek ze ofwel op een patattenzak ofwel op een levend lijk. De stelling dat zwart altijd deftig staat, gaat bij madame niet op. In de zesde winkel vond madame uiteindelijk haar gading. En guess what! Het werd een zwart-wit combinatie met een frivool topje.
Vanmorgen stak de krant half in de brievenbus en was nat. Gek, want nadat de postbode geweest was, had het niet geregend. Nu lopen er wel katten en honden in de buurt, maar zO hoog kunnen die niet plassen. Madame onderzocht de zaak. Ze moest niet ver zoeken. De laurierstruik naast de brievenbus was zodanig uitgedeind dat de brievengleuf amper te zien was en de beregende laurierbladeren hadden op de krant gedrupt. Dat de brievenbus er zo slordig bij stond, was een doorn in madames oog. Daar zou ze vandaag eens korte metten mee maken.
Met takkenschaar en snoeischaar vloog ze er in. Ze voelde zich een beetje kapper die een bros moet knippen. Drie uur lang snoeide en knipte ze. Ze pauzeerde slechts tien minuutjes om een praatje te maken met de buurman die zijn hondje uitliet. Hij had ook laurierhagen. "Eigenlijk moet je zon laurierhaag ieder jaar snoeien." zei hij. Madame wist dat wel, maar zowat 80 lopende meter laurierhaag voor en achter kortwieken, vergt heldenmoed.
Toen ze ongeveer 10 m. laurierhaag had bijgewerkt, had ze twee blaren, een stramme rug en knikkende knieën. Genoeg voor vandaag, besloot ze en zette zich aan tafel met een cryptogram en een tas koffie. Even later werd aan de deur gebeld. Het was de buurman. Ik kom me excuseren, zei hij, ik heb zojuist de laurierhaag tussen onze tuinen gekortwiekt en er zijn stukken in jullie tuin gevallen. Zal ik het opkuisen? Ach nee, zei madame, dat zal ik wel doen. Dat is een kleine moeite. Toen zei buurman: Of zal ik met de elektrische haagschaar jullie kant ook komen knippen? Dat is op 10 minuutjes gedaan. Op 10 minuten 15 meter laurierhaag bijknippen?!?! Dat wou madame wel eens zien! Ze aanvaardde het aanbod met alle plezier.
Buurman haalde zijn haagschaar en inderdaad binnen de 10 minuten was de hele reutemeteut netjes gekortwiekt. Madame stond paf. Zij had uren gesloofd en die machine deed dat in een mum van tijd. Ze was bijzonder geïnteresseerd in die machine. Buurman legde haar geamuseerd uit hoe die machine werkte. En madames besluit stond vast: zon elektrische haagschaar komt hier ook.
Mijnheer had zijn jas nog maar net weggehangen of madame wierp de kaarten op tafel. Ik wil zon haagschaar, zei ze. Mijnheer antwoordde: Maar in de garage ligt toch een elektrische haagschaar!
De retouches aan Joosts pak waren uitgevoerd en madame mocht het gaan ophalen. Ze wandelde de winkel binnen. Toen de eigenaar en verkoopster haar opmerkten, veranderde hun ernstige mime in een guitige glimlach. Het overkomt madame nogal dat ze geen klant is, maar een anekdote. Vandaag liet ze alweer een onorthodoxe indruk na.
De winkeljuffrouw had het kostuum netjes ingepakt in een ellenlange hoes met kapstok. Ze vroeg: Staat u ver geparkeerd, mevrouw?
Ja nogal. Ik sta op de markt. antwoordde madame.
Oh maar dan zal ik het anders inpakken.
Dat hoeft niet juffrouw. Ik sleur daar zo wel mee rond. Als het moet, rij ik zelfs met een kruiwagen in de stad rond, hoor. Menselijk opzicht is bij mij al lang verleden tijd.
De lach van de verkoopster was een mengeling van verbazing en ongeloof. Madame zag duidelijk dat ze in gedachten een madame in haar deftige stad zag rond kruien met een volle kruiwagen mest. En madame genoot er van. LOL
Madame nam vandaag eindelijk de tijd voor die rotklus! Diepvriezers schoonmaken. Bah! Madame heeft twee kleine diepvriezers, wat wil zeggen dat ze die rotklus in duplo moest uitvoeren. Hoe andere huisvrouwen die klus netjes kunnen klaren is madame een raadsel. Bij haar loopt die karwei altijd uit op weidse watergladheid in keuken en garage. Maar goed, ze zou alle leed lijden.
Gewapend met kommen, dweilen en een haardroger trok ze ten strijde. Een haardroger is bij diepvriezer reinigen normaliter een erg praktisch instrument. Daarmee smelt het ijs in een mum van tijd. En wat er leuker dan een rotklus heel snel achter de rug te hebben?
In het begin genoot ze van het wegblazen van de ijsschollen. Ze hanteerde de haardroger als een destructieve mitrailleur. Rekketekketekketek. De ijsschollen vielen in bosjes naar beneden. Maar na een tijdje bleek dat madame een haardroger heeft van goede kwaliteit. Ene die bij oververhitting foert zegt en pas 10 minuten later terug werkt. Daar zat ze dan, de scherpschutter zonder munitie, op haar gat in een grote plas ijswater werkloos toe te kijken hoe de ijsdruppels tergend traag in de kommen regende.
Bij tegenslagen wordt madame driftig, opstandig. Ten aanval! schreeuwt het dan van binnen, het doel moet en zal bereikt worden! Ze voerde kommen kokend water aan, zette ze in de diepvriezer en bracht continu vers kokend water aan. Het ijs begon weer te brokkelen. Toen na tien minuten haar haardroger weer werkte, zette ze die bij in voor het ultieme offensief. Na een uurtje was de diepvriezer verslagen = ijsvrij en brandschoon.
Nu had ze de knepen te pakken. Voor de tweede diepvriezer zette ze meteen het volle offensief in. Op een half uur was hij schoon. Dweilen nam nog een half uur in beslag. Mission accomplished. Daar is ze weeral een jaar vanaf.
Knoopke en Joost trouwen eind juli. t Werd dus stilaan tijd voor de suite om voor een feestelijke dos te zorgen. Gisteren was het mijnheers beurt om de marteling van broek-in broek-uit te ondergaan. Alhoewel het allemaal best meeviel. Ten eerste omdat mijnheer een mannequinmodel heeft en ten tweede omdat de winkeljuffrouw bijzonder goed geholpen heeft. Het resultaat is een lord van een mijnheer die zonder witteboordenkapsones fleurige élégance uitstraalt. Een standingvol eerbetoon aan het bruidspaar.
Op de agenda stond vandaag: naar Schellebelle voor een bedrijfsbezoek aan de firma Vandevelde NV, alias de fabrikant van o.a. de Marie-Jo behas. Voor de leken: een beha is een ding dat recht houdt wat anders hing. De rondleiding was super interessant. Dat twee lapjes stof, zoals madames moeder pleegde te zeggen, zoveel meer om het lijf hadden, had madame nooit gedacht.
Om te beginnen was er de afdeling ontwerp, waar creatieve geesten schetsen maken en met lapjes stof en kant en lintjes en kralen e.d. frêle combinaties uittesten. Is uiteindelijk een nieuwe collectie ontworpen, wordt van ieder model een patroon getekend voor cups A tot en met F. Na het patroon wordt voor ieder model een soort draaiboek gemaakt, waarbij alle nodige materialen in detail beschreven worden: dikte van de naald, de sluithaakjes, het tussenstukje, de lapjes stof, de kant, de schouderbandjes, de lintjes, de labels enz. Madame stond versteld toen ze hoorde dat één beha uit 30 à 40 onderdelen bestond!
De firma Vandevelde gaat bijzonder prat op de kwaliteit van zijn producten en doet er dan ook alles aan om klasse materiaal af te leveren. Volgens madame gaan ze daar soms wel erg ver in. Zo worden bv. alle door hun leverancier geleverde rollen stof helemaal gecontroleerd: is het aantal meter op de rol juist, is de stof geen centimeter smaller, zitten er geen fouten in, is de elasticiteit zoals gewenst. Stukjes stof, kant, broderies, haakjes, lintjes worden met 3 verschillende waspoeders gewassen en nadien gecheckt op eventuele verkleuring of afwijkingen. Elastische stoffen ondergaan een rektest. Kant en broderie passeert het nauwlettend oog van een inspectrice die centimeter per centimeter speurt naar mogelijke afwijkingen. De lapjes stof worden op 1/10 van de millimeter juist geknipt. Ja, de controle van de kwaliteit was op het maniakale af.
Bij de snijmachine ontsnapte bij madame een waw!. Dat was leuk om zien! De fijne stoffen lagen in matrassen van 3 cm dik op de machine. Daar bovenop lag het snijpatroon. En daar boven kwam een plastic folie die met zuigkracht op het geheel geperst werd, zodat niets verschoof. Een druk op de knop en de geprogrammeerde snijmachine begon ieder patroondeeltje uit te snijden. Op geregelde tijdstippen klikte een slijpsteen tegen het mes en werd het mes geslepen. Fantastisch!
Een volledig verslag geven van alles wat er te zien was, zou te ver leiden. Maar een ding is zeker: vanaf vandaag heeft madame meer respect voor haar behas. Dat zijn voortaan niet zo maar een soutien-gorges, dat zijn aaibare kleinoden.
Olala! Er zijn vier dagen voorbij gevlogen zonder bloggen. Madame begint slechte gewoontes aan te kweken. Ze heeft het nochtans niet echt druk gehad. Twee van de vier blogloze dagen zijn vrijelijk gespendeerd aan zalig nietsdoen, of beter: aan recupereren van de voorbije toomloze uitspattingen. De twee daarop volgende dagen heeft ze zich andermaal vastgebeten in stemmen on line.
Collegas van Draakje hadden hun bedrijf ingeschreven voor de wedstrijd : happy at work van radio Donna. Het bedrijf dat de meeste stemmen haalt, schiet als hoofdvogel: een optreden van Stan van Samang. Madame is de leeftijd van dwepen met idolen lang voorbij, maar begrijpt best dat het jeugdige personeel heel enthousiast zou zijn met een optreden van die charmante kerel. En dus beet ze zich vast in het stemmen voor het bedrijf waar Draakje werkt. Wie madame kent, weet dat zich vastbijten betekent dat ze oogkleppen opzet, de kaken op mekaar klemt en niets meer voor ogen heeft dan het vooropgezette doel. Twee dagen heeft ze zich in de strijd geworpen. Heel even, in de nacht van dinsdag op woensdag, omstreeks 4u, stond Draakjes bedrijf op de eerste plaats. Maar de vreugde was van korte duur. s Anderendaags waren ze weer gezakt. Na ruggespraak met Draakje bleek uiteindelijk dat madame Don Quichotte aan t spelen was. In het bedrijf zelf waren slechts enkele enkelingen op de hoogte van de inschrijving voor de happy at work wedstrijd. Met als gevolg dat de stemmen enkel via madames kanalen kwamen. Exit happy at work. Stan van Samang mag elders gaan zingen.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
