Zullen we vanavond een filmpje kijken? stelde mijnheer voor. Hé ja! zei madame, dat is een goed idee!
Ze had in de DVD-kast nog een fascinerende doos zien staan: een Italiaans historisch familieverhaal met klinkende namen als: Robert de Niro, Gerard Depardieu, Burt Lancaster en Donald Sutherland. Bovendien was de regisseur: Bernardo Bertolucci. Die film wou ze wel eens zien. Ja zei mijnheer, maar die film bestaat wel uit twee delen en duurt 5 uur. Het was inmiddels 22u. Dat betekende dat de film pas om 3u s nachts zou gedaan zijn. Ze besloten dan maar één deel te bekijken en het tweede deel voor morgenavond voor te houden. Mijnheer en madame nestelden zich in de zetel en lieten zich meeslepen met het eerste deel van de film 1900.
Einde eerste deel. Oh nee! zei madame toen, Ik wil het vervolg ook zien! Ja maar, argumenteerde mijnheer, het is al 00u30! Niks te jamaren, madame was te geboeid en te curieus. Mijnheer pruttelde niet lang tegen. Hij had de film al wel eens gezien, maar vindt het nooit erg om een mooie film meerdere keren te zien.
En zo kwam het dat mijnheer en madame, nazinderend over het fantastisch epos, pas om 3u15 in bed doken.
...en madame haar tante mocht gaan helpen. Een paar weken voordien had Moesje gevraagd om ten laatste om 9.30u aanwezig te zijn. De ladderlift werd wel pas om 10u verwacht, maar dan kon Moesje haar helpers nog briefen over wat en hoe de zaak ging aangepakt worden.
Met Woef nam madame deze keer geen risicos. Vooraleer te vertrekken maakte ze een ochtendwandeling zodat Woefke haar plasje kwijt kon. En s middags, als de verhuiswagen geladen was, zou ze Woefke nog eens gaan uitlaten.
Madame vertrok zoals altijd tijdig en belde stipt om 9u30 bij Moesje aan. Ah tante! Kom binnen! Je kan al helpen dozen naar beneden dragen (van de 2° verdieping via de trap!). De ladderlift komt pas tegen 12u. Wablieft?! Madame kreeg alle kleuren van de regenboog. Er was toch gezegd dat ze de ladderlift er om 10u zou zijn?! Ja, maar dat was in de loop van de week veranderd en Moesje was doodleuk vergeten madame daar van op de hoogte te brengen. Madames eerste gedacht ging uit naar Woefke. Als ze bleef wachten op de ladderlift, daarna de boel hielp verhuizen (met slechts 4 amateurverhuizers) zat ze s avonds onvermijdelijk weer met een nat tapijt en ammoniakstank in huis. Terug naar huis rijden en tegen 12u terug komen was ook te gek. Woefke was pas uitgelaten en een rit naar huis en terug duurde ongeveer 2 uur. Het meest redelijke besluit was dus: ter plaatse blijven en maar hopen dat Woefke haar blaas onder controle kon houden.
Madame raadde Moesje af om nog verder via de trap dozen naar beneden te zeulen. Met een ladderlift laadt je toch zonder je moe te maken en in no time een hele hoop dozen naar beneden. Moesje zette koffie, ging broodjes halen en tot 12u. werd het een gezellig onderonsje.
Om 12u. nog steeds geen ladderlift in zicht. Om 12u15 nog steeds geen ladderlift. Moesje pleegde een telefoontje. Waar blijft die ladderlift, mijnheer? De mijnheer aan de telefoon zei: Hij is onderweg. Om 12u30 nog steeds geen ladderlift. Moesje belde weer. Het antwoord was toen: binnen een kwartiertje is hij daar. Om een lang verhaal kort te maken: de ladderlift arriveerde om 13u30!!!
Alhoewel madame nog nooit een vrachtwagen geladen had, nam zij die taak voor haar rekening. In ruimtelijk ordenen is ze nogal onderlegd. Zelfs goed onderlegd, bleek nadien. Want om 15u30 ze was er in geslaagd om heel het hebben en houden van Moesje en echtgenoot in één enkele lichte vrachtwagen te stouwen. Bovendien was bij thuiskomst geen enkel stuk beschadigd. Er was tijdens de rit maar een item naar beneden gedonderd, nl. een doos met bestek. En o ja! Van de ladderlift was een stoel van twee hoog naar beneden gedonderd. In frut vaneen. Er stond gelukkig niemand onder en t was toch maar een versleten stoel.
Om 17u30 was alles in het nieuwe huis uitgeladen. Madame bedankte voor het aangeboden avondmaal want ze wou meteen naar huis. Bij thuiskomst zou Woefke negen uur binnen gezeten hebben. Hoogstwaarschijnlijk wachtte madame nog de klus van tapijt schoonmaken en geur verdrijven. Maar wonder boven wonder, Woefke had geen druppel urine geloosd. Oef!
Vorige donderdag, terwijl madame bij Moesje aan t behangen was, had Woefke dus op het tapijt gepist. Het was een plas van je welste en een stank waarbij je wasknijpers op je neus wil zetten. s Anderendaags was het tapijt nog niet opgedroogd en de stank nog niet weg. Terwijl madame vrijdagnamiddag met Knoopke op pad was, had Polska haar uiterste best gedaan om de mat proper te krijgen. Wat haar grotendeels gelukt is. Maar de geurhinder bleef. Zaterdagmorgen pakten mijnheer en madame het tapijt vast en legden het omgekeerd buiten in de zon, die toen gedurende zowat twee uurtjes geschenen heeft. Toen de eerste regendruppels vielen moest het tapijt natuurlijk weer naar binnen. Madame McGyver was inmiddels dat ammoniakparfum spuugzat en bedacht een originele geurvreter. Ze kiepte handenvol waspoeder op de natte rand en wreef het zachtjes in. En inderdaad het waspoeder neutraliseerde de ammoniakgeur, zoals ze gehoopt had. Als ze het tapijt zo lieten liggen tot s anderendaags zou het waspoeder waarschijnlijk ook een groot deel nattigheid opgeslorpt hebben
s Anderendaags ging madame kijken of haar uitvinding resultaat had opgeleverd. Ze zag meteen dat het waspoeder een roestbruine kleur gekregen had. Dat leek te werken. Maar wat was dat daar naast die bewaspoederde rand? Merde! Woef had een nieuwe plas op het tapijt gedeponeerd! Hoe is het mogelijk! Woef is al jaren zindelijk! En plots vind ze het plezant om 's nachts het tapijt te plassen! Madame schold Woef uit voor piskous en wildplasser en tapijtenmaniak. Maar na haar woedeuitbarsting waarbij Woefke haar met onschuldige verwondering aankeek zat er niets anders op dan ook dat stukje tapijt met waspoeder te bewerken. En weer bleef het tapijt 24u. omgekeerd liggen.
Maandagmorgen. Madame was op tijd opgestaan om het waspoeder te verwijderen, de mat om te keren en alles op zijn plaats te zetten. Je houdt het niet mogelijk, maar Woef had een nieuwe, ovalen, natte plek op het tapijt geaquarelleerd. Madame verteerde haar gramschap met baritongegrom. Resoluut kwakte ze een graai waspoeder op de verse vlek.
Diezelfde avond draaide madame het tapijt om. Ze legde kranten onder de nog vochtige vlekken (ze zou ze dagelijks verversen) en bewerkte het hele tapijt met azijnwater. Ze hoopte dat Woefke de geur van azijn niet lekker vond en bijgevolg niet associeerde met een lekkere plasplaats. Wat uiteindelijk geholpen heeft, is onduidelijk. Maar sedertdien heeft Woef niet meer op het tapijt geplast.
Madame is gechoqueerd en verbolgen. Wat haar neef molenaar haar vandaag vertelde, is ongehoord schrijnend!
Tante Marie, moeder van neef molenaar, verblijft al ettelijke jaren in een rusthuis. Ze zit in een rolstoel en is incontinent. Wat niet wegneemt dat ze nog steeds geniet van het leven. Telkens ze bezoek krijgt, schitteren haar mooie blauwe ogen en babbelt ze honderduit. Begin dit jaar kreeg ze bezoek van haar broer. Hij vertelde dat hij eerlang zijn gouden huwelijksjubileum ging vieren en dat hij Marie zou uitnodigen voor een groots feest met familie en vrienden. Tante Marie was in de wolken. Nog eens tussen de mensen komen en dan nog wel om te feesten! Ze keek er naar uit. Een paar maanden later ontving ze de uitnodiging. Ze kocht op slag nieuwe kleren, haalde haar juwelen boven, ging naar de kapper voor een permanent, regelde met haar dochter vervoer voor die dag. Kortom, ze leefde naar dat feest toe. Een week voor het jubileumfeest kreeg haar dochter een telefoontje. Het was de zoon van de gouden jubilarissen. Tja, tante Marie zit in een rolstoel. Het gaat nogal moeilijk zijn om haar aan de feesttafel een plaats te geven. En dan die incontinentie Wij zouden liever hebben dat ze niet komt. De dochter antwoordde daarop: Sorry, maar ik ben geen boodschapper. Als je haar iets te vertellen hebt, dit is haar telefoonnummer.
De week verliep en tante Marie kreeg geen telefoon. De dag van het feest stak bij de dochter een bericht in de bus dat ze op het postkantoor een aangetekend schrijven moest afhalen. Ze stond toen net op het punt om tante Marie op te halen. Dat aangetekend schrijven moest maar wachten tot maandag. Ze bracht haar moeder naar de feestzaal. Aan de ingang stond de zoon van de jubilaris. Hij ging voor de deur staan en zei: Sorry, maar zij is niet welkom. Wat er op dat moment in tante Marie omging, heeft neef molenaar niet verteld. Maar madame kan zich goed voorstellen hoe pijnlijk dat moet geweest zijn. Maries dochter belde daarop naar haar broer molenaar. Broer molenaar, gevoelig maar ook erg spontaan van natuur, was in alle staten. Hals over kop reed hij naar de feestzaal. Hij zou die smeerlappen daar eens leren dat zijn moeder uitgenodigd was. In het café, dat bij de zaal hoorde, vroeg hij of hij de jubilaris mocht spreken. Niet de jubilaris, maar drie struise koks kwamen daarop naar hem toe. Ze vroegen hem om op te rotten. Het zou er bovenarms opgezeten hebben, als zijn vrienden niet op hem ingepraat hadden. Bleek van woede en trillend van de ingetoomde agressie vertrok hij.
De dochter van Marie haalde de maandag daarop het aangetekend schrijven af. Het was een brief van de zoon van de jubilarissen met de boodschap dat tante Marie wegens te veel last niet gewenst was op het jubileumfeest. Neef molenaar lichtte toe: Oom Jubilaris was van 1988 tot 1994 burgemeester van Hemiksem. Een oud mensje met een pamper en een rolstoel oogde waarschijnlijk niet in de uitgenodigde crème van de bourgeoisie.
Een collega van mijnheer vertrekt volgende week met heel zijn hebben en houden naar de Ardèche. Nee, niet op vakantie met een sleurhut. Hij gaat er zich vestigen als zelfstandige. Mijnheer en madame waren uitgenodigd op het afscheidsfeestje.
Het ging er bijzonder gemoedelijk aan toe. De toekomstige Français et Française hadden een tent opgezet in de tuin. (Hun huis was reeds grotendeels ontruimt.) Her en der stonden knabbeltjes op de tafels en het drinken was selfservice uit flesjes of plastic bekertjes. Goed gezien! Geen afwas tijdens de verhuisperikelen en gastheer en gastvrouw konden rustig met de genodigden keuvelen. De klap op de vuurpijl waren de hapjes. In plaats van de traditionele ovenhapjes werden er frietjes en frikandellen gebakken. Ieder mocht zijn bakje friet halen en er zelf een kwak mayo of ketchup op kiepen. Madame vond het reuze! Zo simpel en tegelijk een symbolisch vaarwel aan het land van pateekes en friet. Adieu sympathieke collega! Mijnheer gaat je missen op het werk maar wenst je bonne chance met het verwezenlijken van je levensdroom.
Het was zover. Zowel Knoopke als madame mochten hun respectievelijke trouwjurk en feestkledij gaan passen. Ze maakten er een namiddagje uit van. Eerst nuttigden ze samen een krokante baguette in een broodjeszaak. Daarna reden ze naar de winkel waar madames feesttenue pasklaar hing. Toen madame uit het pashokje kwam, keek Knoopke aangenaam verrast. Zowel appearance als appeal van de moeder van de bruid mochten gezien worden.
Het spannendste moment was wel het passen van Knoopkes trouwjurk. Na het laatste bezoek aan de bruidkledingzaak in Maastricht, had Knoopke telefonisch nog enkele wijzigingen doorgegeven. Het was dus bang afwachten of die wijzigingen wel het verhoopte effect hadden. En ja hoor, ze had de juiste beslissing genomen. Ze zag er beeldig uit. Lengte en neepjes werden correct afgespeld. De winkeluitbaatster voegde nog wat speelsheid toe. Et voilà! Daar komt de schitterende bruid!
Jipie! Madame mocht nog eens gaan behangen. Wat is het fijn om de behanger van de familie te zijn!J
Om 9u s morgens had ze haar behangerstafel opgesteld in het nieuwe huis van Moesje. (Moesje verhuist volgende week naar haar eigenste huisje met tuintje.) Het leek een gemakkelijke klus te worden. Geen al te hoge zoldering en drie effen muren zonder al te veel hindernissen. Het aantal rollen behangpapier leek wel wat krap uitgerekend. Extra zuinig omspringen met behangpapier was dus de boodschap.
s Middags moest ze haar werk even staken. Snel even naar huis om Woefke te voederen en uit te laten. Eten deed Woefke met alle plezier. Maar toen madame het beestje de deur wees om te plassen, kroop het ostentatief in een hoekje. Het stortregende op dat moment. Bij zon hondenweer wil ik niet buiten was de duidelijke boodschap. Madame besloot Woefke te verschalken. Ze nam de leiband. Woefke kwam kwispelend uit haar schuilplaats. Gaan wandelen met het baasje, dat zinde haar wel, ook al goot het pijpenstelen. Maar in plaats van de straat op te gaan, zwenkte baasje de tuin in en gebood Woefke ter stelle te plassen. En jij gelooft dat! Woefke rende naar de achterdeur en ging daar zitten wachten tot baasje de deur open deed. Madame, inmiddels zeikend nat, gromde, keef, ziedde. Maar Woef bleef doorweekt zitten wachten tot madame de deur open deed. Foert hond! Je hebt de kans gehad om je blaas leeg te maken! Ik ga terug behangen!
De vierde muur behangen werd een onderneming vol hindernissen: een raam, houders voor gordijnstokken, stekkers, zwengels voor de luiken, chauffage, chauffagebuizen. Als toemaatje waren net voor het laatste prullenwerk de rollen behangpapier op. Het werd puzzelen met knipsels. Om 18u20 lag madame op haar buik om onder de chauffage, achter twee buizen, de laatste passende stukjes te plakken. Het waren wel de laatsten, maar ze wrongen zo enorm tegen dat madame's shits en fucks er uit gutsten.
Toen madame thuis kwam speurde ze het huis af naar eventuele urineplassen. Wonder boven wonder leek Woefke nergens iets bevuild te hebben. Ze bakte een portie frieten (mijnheer was niet thuis) en zette zich er mee aan de livingtafel, met zicht op de tv. De frieten roken en smaakten heerlijk. Maar na een tijdje mengde zich een ammoniakwalm met de geur van de frietjes. Snuffelend zocht ze naar oorzaak. Shit! Onder haar stoel, op het tapijt stonk het naar hondenpis. Verdomme, verdomme, verdomme!
Er staat madame weer een nieuwe uitdaging te wachten. Ze werd opgetrommeld door Ray, een vriend des huizes, met de vraag of madame het zag zitten om onder zijn regie toneel te spelen. Ray is aan het eind van een drie jaar durende regiecursus. Voor zijn eindwerk (voorjaar 2008) moet hij een toneelstuk regisseren. Nogal wiedes. Minder wiedes is dat hij zelf voor acteurs/actrices moet zorgen. Hij nam meteen zijn toevlucht tot madame. Als jij mee doet, ben ik gered. zei hij. Het mag ook een monoloog zijn. Ja hallo! Madame zal met haar gaatjesgeheugen eens een ellenlange monoloog gaan instuderen! Gelukkig vond Ray nog een acteur en twee actrices om mee te doen. Gisteravond was de eerste kennismaking.
Toen Ray meedeelde dat hij geen tekstbrochures had, maar wel een thema, trok iedereen grote ogen. Hij dacht aan improvisatietoneel. Maar dat zat bij niemand lekker. Zijn thema, de problematiek van mensen zonder papieren, was niet bepaald een gegeven waar iedereen naar hartenlust kon over fantaseren. En dus stelde madame pardoes voor om tegen de volgende bijeenkomst een basistekst te schrijven. Ray zorgt voor de gegevens. Deadline: begin september. Heilige Pathos, bid voor ons.
In de vroege avond beweerde mijnheer dat het vandaag niet meer zou regenen. Madame wees op de donkere wolken in de lucht. Dat ziet er toch niet gezond uit zei ze. Maar volgens het evangelie van mijnheer was dat de avond die aan t vallen was. En madame geloofde hem, onvoorwaardelijk. Toen Woefke een uurtje later bedelde voor haar avondwandeling, trok madame snel een wollen jasje aan en hield haar pantoffels aan. Het zou toch niet regenen. Ze waren nog maar net buiten of de hemelsluizen werden opengezet. Terwijl Woefke lustig verder dartelde, zwol in madams brains een tekstballon aan, vol windhozen, bliksems, bommen en granaten. t Zou niet meer regenen, hè! t Was t vallen van de avond! Toen ze thuis kwam was ze afgekoeld letterlijk en figuurlijk. Toch kon ze het niet laten om met haar natte haren mijnheers gezicht eens flink in te smeren, zodat hij kon mee genieten van 'het vallen van de avond'.
Om de kas te spekken organiseerde de school van Directrice weer een eetfestijn. Het ging door van 14u tot 19u. Op het menu stond: kip met appelmoes. Mijnheer en madame besloten om hun kieken niet al te laat te gaan verorberen. Dan hadden ze nog een ruime vrije avond. Ze arriveerden om 15u. En wat bleek? De kippenbakker was nog niet gearriveerd, want kip met appelmoes werd er pas geserveerd vanaf 17u. Was Directrice het vergeten melden of had madame de kleine lettertjes niet gelezen? Hoe dan ook, madame en mijnheer hadden geen zin om gedurende 2 uur de tijd te doden met kinderanimaties. Ze consumeerden een kopje koffie - en madame nog portie lekkere ananasvla en betaalden de bestelde kip met appelmoes, maar wachtten niet tot de kiekens gebakken waren. De feitelijke opzet (=de schoolkas spijzen) was immers voldaan. Ze hadden wel niet gegeten, maar thuis haalde madame kippenfilets uit de diepvriezer, brouwde er nasi goreng bij. En dat was ook lekker.
Madame had gisteren een rustig dagje gepland. Maar ze had buiten de waard gerekend, of beter: buiten de tuinkabouter. Die vriendelijke man kwam zoals steeds onaangekondigd maar altijd welkom zich in de namiddag aanmelden om de laurierhaag te snoeien. Madame nam geen tijd om de teloorgang van haar vrije namiddag te betreuren maar schoot meteen in actie. Ik zal helpen, zei ze.
Terwijl tuinkabouter de verwilderde laurier te lijf ging, speelde madame met bladrijf en kruiwagen opruimdienst. Gedurende 4,5 uur non-stop bukken, rapen, werpen, rijden, kiepen, rijven en zweten. Het laatste half uur was er te veel aan voor madame. Benen, rug, botten en spieren waren op het randje van een total loss. Maar ze gaf niet op. Ze ging door tot het laatste blaadje opgeruimd was. Pas daarna slaakte ze pijnlijke tremelootjes: a.a.a.ah! o.o.o.oh! oe.oe.oe.oeh! en viel met een plof in de zetel. Ze had noch kracht, noch zin om nog voor het avondeten te zorgen. Ze wou rusten, rusten, rusten.
En wat zei mijnheer toen hij thuis kwam en madame als roestige robot zag strompelen? Hij zei: Ik wou eigenlijk vanavond gaan chinezen. Ga je mee?
Zij antwoordde: Als je een takelwagen besteld.
Waarop hij repliceerde: Ik zal de kruiwagen pakken.
Ze zijn dan toch in alle deftigheid naar het Chinees restaurant gereden. Madame tippelde er wel met jichtige pasjes binnen en buiten, maar het gezellig etentje werkte als een pijnstiller. En toen ze nadien de verzorgde, evenwijdig geknipte laurierhaag zag, was ze blij, ook al kraakte alles in haar lijf. Het noeste werk van tuinkabouter en haar bijdrage hadden iets opgeleverd.
Volgens de Dalai Lama moet je eens per jaar ergens naartoe waar je nog nooit geweest bent. Madame overschrijdt ruimschoots dat quotum. Toch werkt ze het af en toe het avontuur nog in de hand. Ze schreef in voor een valkenierswandeling.
De valkenierswandeling, onder begeleiding van een valkenier, die aldoor een heuse Afrikaanse uil op de hand droeg, duurde zowat 2,5 uur. Het was evenwel geen zware wandeling. Want elke 500m werd halt gehouden voor een educatief interludium over buizerds, valken en uilen. Heel interessant. Vooral de streek was prachtig: ongerepte bossen, heidelandeschap, een ruisend riviertje. Een echt sprookjesbos! De wandeling eindigde met een demonstratie met een buizerd en een valk. De buizerd was het sierlijkst om zien. Wat madame het meest bekoorde, was zijn geruisloze vlucht dwars door een lange, dubbele rij dames. Sommigen mochten en durfden, met valkeniershandschoen aan, de buizerd op hun hand laten landen. Madame niet. Die houdt het bij een merel op een ovenhandschoen.
Een doffe knal verstoorde de rust. Het kwam uit de keuken. Zou de deur dicht gewaaid zijn? Madame ging kijken. Nee, de deur stond nog vierkant open en er waren geen schilderijen naar beneden gedonderd. Fli-fla-fladder! Aha! Daar zat de deugniet. In de keuken, op de vensterbank, probeerde een merel dwars door het vensterraam het grote zwerk te bereiken. Madame sloot onmiddellijk de toegang tot living af. Want als het beestje daar in het hoge gebinte geraakte, kon het lang duren eer het zijn vrijheid terug had. Om van het ongemak van de splashy lozingen nog maar te zwijgen. Op de vensterbank in de keuken lag blijkbaar al een hoop troep. Tot madames verbazing was die niet wit, maar zo sepia als menselijke diarree. Madame probeerde het beestje te pakken, maar het panikeerde, knalde herhaaldelijk tegen het raam en produceerde nog meer poep. Verdorie, had zaterdag ze toch maar naar de film Dr. Dolittle gekeken, dan had ze misschien geweten hoe ze het beestje kon duidelijk maken dat de deur open stond. Nu ja, proberen is kans. Zo zoetgevooisd als ze kon zei ze: Kom schatje, ik doe je geen pijn, hoor. Ik wil je alleen maar helpen. En geloof het of niet, de merel draaide zijn kopje in madames richting en leek te luisteren. Madame probeert het beestje nog eens te pakken en heel even zette het zijn pootjes op haar vinger. Maar dan sloeg de paniek weer toe. Ok vogeltje, even geduld, we komen er wel. Geïnspireerd door de valkenierswandeling die ze morgen gaat meemaken, greep madame een ovenhandschoen, schoof die over haar hand en beroerde de merel er mee. Hij vloog op en... landde op de handschoen. Terwijl madame allerlei lieve dingen in mereltjes oor whisperde bewoog ze uiterst voorzichtig haar hand richting open deur. Het beestje luisterde en bleef zitten! Zelfs toen het pal voor de open deur kwam te zitten, verroerde het geen vin. Met sierlijke zwaai lanceerde madame de merel de lucht in. By birdie! Tot een volgende chat!
Onder shoppen verstaat men doorgaans: kuieren, kiezen, kopen. Bij madame ligt dat enigszins anders. Ze stapt naar de winkels waar ze vermoedelijk hebben wat ze nodig heeft en maakt er duidelijk wat ze wil. Vindt ze er haar gading niet, gaat ze naar een volgende winkel. Doorgaans komt ze een paar uurtjes later met de nodige spulletjes thuis. Gisteren viel dat evenwel dik tegen. In de kaaswinkel hadden ze de gewenste kaas niet - in de zomer is het assortiment zachte kazen kleiner. In drie winkels met fantasiejuwelen geen halsketting te vinden die aan madames omschrijving voldeed. In de schoenwinkeletalages stonden enkel pumps voor superslanke voetjes, geen elegante schoenen voor een madame die met beide voeten stevig op de grond staat. De gedroomde handtas lag ook nergens uitgestald. Onverrichter zake en met ettelijke kilometers in de benen droop madame terug naar huis. Het zinde haar niet dat ze voor Piet Snot geshopt had. Ze had zich voorgenomen om die dag tenminste met nieuwe schoenen en handtas thuis te komen. En als ze iets in haar kop heeft, heeft ze het niet in haar kont. Alhoewel haar benen haar amper nog konden dragen, stapte ze naar de laatste redding: een duurdere schoenwinkel maar wel met de reputatie dat je er nooit buiten gaat zonder je gading te hebben gevonden. En inderdaad. Uit de 21ste schoendoos kwam een fris schoentje te voorschijn waar madames voet probleemloos in schoof. De bijpassende handtas was in een mum van tijd gevonden. Thuisgekomen, dropte ze uitgeput maar tevreden in de zetel, legde de benen omhoog en zakte onderuit bij de film Pulp Fiction. Leuke film trouwens. Wel wat bloederig, maar heerlijk ironisch.
De afspraak was om 11u. Maar ze was iets te vroeg. Geen nood, ze kon in afwachting genieten van een bakje koffie en een professioneel praatje met de zaakvoerder. Om 11u. stipt leidde de assistente madame binnen in haar chambre séparée. Het viel meteen op dat er geen douchecel stond. Eigenaardig! Volgens de gesprokkelde internetinformatie had er een douchecel moeten staan. Nu ja, er kome wat komt! De Aziatische assistente sprak Engels: You may undress, madam. Just leave your panties on. Ze controleerde eerst madames nagels nog om te zien of die gelakt waren en legde daarna in een nis twee papieren voetsporen op de grond. Eens in ontblote toestand mocht madame haar voeten op de papieren voetsporen zetten. En dan begon het manueel spuiten van madames algehele carrosserie. t Was eerder nevelen. Het voelde aan als stukje voor stukje beroerd worden door een klamme mist. Heel aangenaam! Na het vochtige werk werd madame body nog geföhnd en klaar was kees. Op amper 15 minuten zag heel madames hebben en houden er zo zonnig bruin uit als had ze topless aan een Costa gelegen. En dat zonder kreeftenrood worden, zonder pijn en zonder vervellen. Hou je verbeelding nu wel een beetje in toom. Madame ziet er niet uit als een bronzen Tahitiaanse hoelamoemoe. Ze heeft bewust voor de lichtste tint bruin gekozen. Het was trouwens maar een test. Voor de trouw van Knoopke en Joost gaat ze met decolleté verschijnen. En een getaande huid oogt dan toch appetijtelijker dan kippenwit, niet?
FYI Er was geen douche omdat de zaakvoerder van airbrush tanning in een douchecabine afgestapt was, wegens veelvuldige ontevredenheid van de klanten. Hij gebruikt nu de Sun FX methode.
Nu is het genoeg geweest! De eerstvolgende dagen steekt madame in de tuin geen vinger meer uit! Dat ongeoefende spieren opstijven, tot daar toe! Maar zo stokstijf als gisteren en vandaag, wil ze niet meer meemaken. Weet je dat ze bijna niet meer uit bad kon! De hijskracht in haar armen volstond amper om zich 10 cm op te krikken. En daarna: Splash! Plonsde ze met heel haar hebben en houden terug in het badwater. Die oefening heeft ze drie keer herhaald en telkens belandde ze weer tussen de badeendjes. Uiteindelijk heeft ze zich op haar knieën kunnen manoeuvreren en is dan met medewerking van beenkracht uit bad gesukkeld. Doseer je krachten.Ze hoort het je al zeggen. Maar hoeveel Newton of Joules of Watt of Volt of wat ook de eenheid van haar spierkracht ook moge zijn, mag ze gebruiken om s anderendaags geen wrak te zijn?
Ze heeft nog een andere reden om vooralsnog niet meer in de tuin te werken. Ze heeft haar nagels gelakt. Waarom? Hihi. Dat verneem je in de volgende blog.
Nagalore stuurde madame vanavond het stokje van Wordpress. De opdracht of het stokje bestaat er in om een stukje te schrijven over "Wat zou je nog willen doen vooraleer je het tijdelijke met het eeuwige verwisselt?" Daarna moet madame het stokje doorgeven aan 3 andere bloggers.
Madame dacht diep na. Heeft ze nog wensen die ze wil vervuld zien voor ze stoffelijk overschot wordt?
Ze zocht eerst in de rubriek: wereldse geneugtes. Maar wat zijn heerlijke geneugtes? De lotto winnen? Stupid! Als ze onder de graszoden ligt, heeft ze niks meer aan bommen geld, tenzij een fijnere pelouse op haar graf. Wat niet wil zeggen dat ze het fijn zou vinden om met het geld de kinderen blij te maken. Een cruise? Het is heerlijk dobberen op de oceanen,als het niet stormt, als de boot niet kapseist, als het niet te heet is, als de medepassagiers geen snobs zijn. Als, als, als Dat zijn te veel onvaste waarden om de laatste dagen mee te verluchtigen. Feesten? Madame is zinnens minstens de 80 te halen. Rond die tijd is ze te stram en misschien te dement om ongeremd te boemelen, te dansen en te springen tot een kot in de nacht. Bovendien neemt ze daar in de tegenwoordige tijd reeds iedere gelegenheid voor te baat.
Tweede rubriek: spirituele geneugtes. Dat ligt dichter bij haar persoontje. Geestelijk genieten is per slot van rekening ultiem geluk. Dus ja, alvorens voorgoed heen te gaan zou diep innerlijk gelukkig-zijn voor het vertrek tof zijn. Maar wat ontroert madame? Een goed boek? Absoluut! Maar ze heeft momenteel geen enkele specifieke wens daaromtrent. Het Louvre of het Museum van Schone Kunsten? Ja, maar dan op het moment dat ze in een rolstoel zit. Te voet kan ze het nu al niet meer aan. Reizen naar architecturale cultuursteden? Nah. Dat kan je ook via het internet. Natuur beleven? Ze woont op de buiten en geniet elke dag van de natuur. Nostagische muziek beluisteren? Doet ze nu ook.
En toch madame zou, voor ze de kraaienmars blaast, nog een laatste keer gezellig willen samenzijn met haar familie en vrienden. Als het enigszins kan, zou ze hen nog levenswijsheid willen meegeven, met als voornaamste boodschap: het leven is kort, geniet van elk moment, dat heb ik ook gedaan en ben merendeels gelukkig geweest.
Niet te koud en niet te heet, ideaal om in de tuin te werken, besloot madame. Nu ze de elektrische haagschaar weet liggen, dacht ze ettelijke meters laurierhaag te kortwieken. Maar dat pakte niet uit zoals ze verwachtte.
Het zwaarste werk dat madames armspieren de laatste tijd verricht hadden, was boodschappen binnen sleuren. Zwieren en zwaaien met zon kanjer van een Metabo was bijgevolg een uitputtingsslag. Bovendien was de haagschaar zo bot als een hak. Daarbij kwam dan nog dat de te knippen struiken dermate uit de kluiten gewassen waren dat heel wat takken te dik waren voor de haagschaar. Madame moest dus nog met luid gekreun en gesteun de takkenschaar inzetten.
Het ergerlijkste was evenwel het vervoeren van de afgesneden takken. De kruiwagen piepte namelijk. En geen klein beetje. Die tjiep! ging door merg en been. In een straal van zowat 200 m. moeten zowat alle buren gehoord hebben wanneer madame met de kruiwagen reed. Toen ze na het snoeien nog wat onkruid vervoerde, stonden Antoine en Maria buiten. Ah, jij bent dat met die piepende kruiwagen! zei Maria, Ik heb dat al de hele dag gehoord en wist niet wie het was! Terwijl madame een praatje sloeg met Maria was Antoine stiekem vertrokken en kwam terug met een bus olie. Hij smeerde madames kruiwagen en na het praatje kon madame geruisloos vertrekken. Bedankt Antoine!
Van 9u tot 16u heeft madame onverdroten in de tuin gezwoegd: hagen geknipt, onkruid gewied en onkruidverdelger gesproeid. Zowat 1/10 van de begroeiing ziet er nu onberispelijk uit. Met madame is het echter minder goed gesteld. Haar knoken zijn geradbraakt. Maar! Ze piepen niet!
Er was nog eens een uitnodiging binnengewaaid om in Nederland naar een toneelopvoering te gaan kijken. Mijnheer en madame gaan graag in Nederland naar t toneel. De vorige ervaringen met Nederlands amateurtoneel waren zo prettig dat mijnheer en madame er zich bij voorbaat over verkneukelen.
En ja hoor, de voorstelling van gisteravond was weer eens geweldig. Elk personage, hoe klein de rol ook was, stond er. Elke zin kreeg zijn waarde. Naar het einde van het stuk toe, toen een zeeroverachtige computerfreak met Schotse kilt, lange rosse haren, ooglapje en haakhand op kwam, lagen mijnheer en madame plat van t lachen. Zijn dominant optreden was subliem. Hij was slechts 10 minuten en scène, maar het waren 10 volle minuten van bewonderen, gieren en schateren. De open doekjes en staande ovatie waren absoluut verdiend. Voor wie het zelf wil meemaken, zie http://www.narrekap.nl
Ook voor madame werd het stilaan tijd om uit te kijken naar feestkledij voor het huwelijk van Knoopke en Joost. Ze zag er tegenop. Iets jeugdig modieus en tegelijk ladylike vinden voor haar leeftijd en model is geen sinecure. De voorbije weken had ze al gegoogeld naar ceremonie- en feestkledij. Er kwamen mooie dingen te voorschijn, dat wel. De mannequins oogden allemaal fantastisch in hun zwierige rokken en weinig verhullende topjes. Voor madame was het echter allemaal iets te bloot.
Ze vroeg Zus om mee te gaan winkelen. Zus is heel modebewust en is altijd piekfijn gekleed. Met haar maatje 38 is dat natuurlijk een stuk gemakkelijker dan met madames 44. Tijdens de queeste vond Zus tientallen kleedjes waarmee zij in de suite zou kunnen lopen. Maar als madame ze aantrok, leek ze ofwel op een patattenzak ofwel op een levend lijk. De stelling dat zwart altijd deftig staat, gaat bij madame niet op. In de zesde winkel vond madame uiteindelijk haar gading. En guess what! Het werd een zwart-wit combinatie met een frivool topje.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
