Vorige maand had madame voor Draakjes verjaardag online een juwelenkistje gekocht. Het was wel tweedehands maar oogde nagelnieuw. Alleen het sleuteltje om het kistje af te sluiten was er niet bij. Pft! Dat wordt toch niet gebruikt. Dat vliegt in een schuif en later, als men er toevallig eens op uit komt, weet men niet meer waar het voor diende. Het trieste lot van veel sleuteltjes.

Ding, dong! Volk aan de voordeur. Het was, zo bleek, de verkoopster van het juwelenkistje. Ze was haar zolder aan ’t opruimen en had het sleuteltje gevonden. Madame stond paf. Een maand na aankoop doet dat mens de moeite om aan huis een onnozel sleuteltje te brengen? Ze had er zelfs een briefje bij geschreven voor het geval madame niet thuis was.

Het mag sentimenteel klinken, maar zo’n geste raakt madame. Want het gaat om meer dan een futiel sleuteltje. Het was spontane eerlijkheid. Een tanende deugd die bij velen in een vergeetschuifje ligt.

30-08-2007 om 18:43 geschreven door Madame

Af en toe heeft een mens behoefte aan zoete energie. Sommigen grijpen dan naar chocolade, anderen naar een koekje of een ijsje. Madame houdt het bij tomeloze suikerdrang meestal op een paar klontjes in de koffie. Niet dat ze er meteen van barst van de energie. Het pept slechts lichtjes op. Wat wel helpt, is de koffie die mijnheer haar gisteravond presenteerde. Hij verraste haar nl. met “un cortado con leche condensada”. Een mondvol Spaans, dat ze meebrachten van een vakantie in Tenerife, voor een klein kopje koffie. Poepsimpel om te maken en o zo heerlijk!  

Vul ¼ van een mokkatasje met gecondenseerde, gesuikerde melk.

Vul aan met heel sterke koffie.

Roer grondig om en geniet met de ogen dicht van die goddelijke, vloeibare praline.

29-08-2007 om 13:56 geschreven door Madame

Een werkvergadering op restaurant. Echte zakenlui vinden dat allicht niet zo leuk meer. Maar madame kraaide :”jippie!”. Uren aan tafel keuvelen vindt ze zalig! Ze had met Ray in resto halfweg afgesproken, d.w.z. krek in ’t midden tussen hun woonplaatsen in, om de eenakter te bespreken die madame voor hem geschreven had.

“Zelden ziet men zulke diepzinnige gezichten als bij het bestuderen van de spijskaart.” Dixit Emanuel Wertheimer. En hij kon het weten, want hij was een diplomaat. Hij zal tijdens de culinaire staatsaangelegenheden zijn gasten wel meermaals ernstig zien overwegen hebben of ze nu een bisque d’homard zouden nemen of een foie gras.  Ray en madame doken pas na een uur kwebbelen (bij aperitiefje) in de ernst van de spijskaart. ’t Was een klasse restaurant met geen al te uitgebreide spijskaart. Overwegend vers bereide schotels dus. Het zou dus geen lange diepzinnige studie vergen.

Tussen de aangeboden heerlijkheden, zoals zalmfilet met kreeftensaus, zeetong meunière, penne met zalm, rumsteak béarnaise sprong er bij madame één gerecht tussenuit. Een vleesschotel die haar deed watertanden, nl. Vlaamse stoverij met bruine Corsendonk en frietjes, of op zijn patatkraams gezegd: ne friet met stoofvlees. Niet echt een goesting naar rato van het etablissement. Maar het stond op de spijskaart en madame had er zin in. Het was bijzonder lekkere stoverij. Ze had alleen een mooiere presentatie verwacht. Het oog wil toch ook wat? Twee sprietjes krulsla als versiering boven op de stoverij, maar verder geen greintje groente oogde niet echt bistro-like. Ray had zalm gekozen en zijn schotel was wel decoratief gedresseerd. Was volgens de Ratatouille van dienst stoofvlees te ordinair om het een culinair tintje mee te geven? Of zal madame de spijskaart voortaan toch diepzinniger moeten bestuderen?

28-08-2007 om 16:22 geschreven door Madame

Wat verondersteld werd een hobbykamer te worden, was een rommelkamer. “Trek de deur dicht en het stoort niet” was geruime tijd madame’s moto. Maar geregeld werd er wat bij gestouwd en stilaan werd het naar madame’s normen toch te gortig. Vanmorgen kreeg ze een aanval van opruimwoede. Er moest en zou in die kamer orde gecreëerd worden.

’t Was geen sinecure. Vooraf gedegen uitstippelen wat waar moest komen, nameten of een ruimtelijker schikking wel mogelijk was en dan… hup met de geit! Boeken en dossiers sorteren, kasten en rekken versassen, schildermateriaal ordenen, tafeltjes verzetten, dingen naar de zolder sjouwen. Veel onherroepelijk elimineren kon ze niet. Mijnheer is nogal gehecht aan zijn “klein” materiaal. Trouwens, dat is zijn winkel. Sinds ze de garage eens opgeruimd had en alles naar vorm gesorteerd had, kan mijnheer niets meer vinden in de garage. Sedertdien durft ze zijn gerief nog nauwelijks vastpakken.

Na een uur of vijf kon je in de kamer beter ademen. Madame had minstens twee kubieke meter lucht bij gecreëerd. Je hoefde nergens meer over te stappen en niks meer opzij te zetten om in een kast te kunnen. En als top of the bill:  de kamer leek twee keer zo groot. Nadat alles opgeruimd was, ging madame nog minstens zeven keer een blik werpen in die kamer. Gewoon om van de ordelijke aanblik te genieten. Telkens ving haar lodderig oog nog wel onvolkomenheden op. Maar dat is voor latere datum. Vooralsnog heeft ze puik werk verricht – al zegt ze het zelf.

27-08-2007 om 20:38 geschreven door Madame

Mijnheer moet zijn titel van “lief ventje” even afstaan. Niet dat hij stout geweest is. Nee, nee. Hij is nog steeds even innemend. Het gaat hier over een ander lief ventje dat madame gecharmeerd heeft, nl. een schattige dreumes van 1,5 jaar en het zoontje van collega’s van mijnheer. Hoewel mijnheer die collega’s op het werk slechts sporadisch ontmoet en madame hen oppervlakkig kent, is er een wederzijdse sympathie gegroeid. Vorige zomer zijn ze eens met zijn allen, kleine Arne incluis, een terrasje gaan doen. Verder ontmoette madame hen enkel op personeelsfeestjes.

Gisteravond waren mijnheer en madame bij Arne’s ouders uitgenodigd voor een etentje. In de eerste plaats om samen een gezellige avond door te brengen maar tegelijkertijd om afspraken te maken voor een dagje en nachtje babysitten. Eind september moeten Arne’s ouders naar een trouwfeest. Omdat hun hele familie daarop aanwezig zal zijn, hadden ze mijnheer en madame gevraagd of zij zich over de kleine Arne wilden ontfermen. En waarom niet, hè? Zo’n pagadder brengt wat leven in de brouwerij. Al houden mijnheer en madame toch stiekem hun hart vast. Een pril lopertje kan voor bedaarde senioren behoorlijk vermoeiend zijn. Maar met Arne zien ze het wel zitten. Het is een lieve lachebek die zich goed weet te amuseren. Moest de verveling toeslaan speelt madame wel even mee of vertelt ze verhaaltje. En als de kleine wil ravotten, schakelt ze mijnheer wel in.

26-08-2007 om 11:29 geschreven door Madame

Van bij de eerste kennismaking (trailer op tv) was madame verliefd op dat tekenfilmbeestje. Ook mijnheer bezweek meteen voor zijn charme. Een rat als kok in een gastronomisch restaurant? Dat wilden ze zien!

Ze kozen voor een voorstelling in de oorspronkelijke taal, in hartje Antwerpen. De rit naar de cinemastad was ietwat chaotisch. Antwerpen heeft de laatste tijd van haar infrastructuur een potje gemaakt en kwistig met eenrichtingsborden gegooid. Gelukkig kent mijnheer de stad als zijn broekzak. Had madame alleen moeten rijden, zou ze hopeloos verdwaald zijn in een of ander havensteegje en Ratatouille nooit gezien hebben.

Aan de kassa trok madame eventjes grote ogen. 8,25 euro voor één cinematicket? En dan zijn er nog de consumptieprijzen: “in reclame: 1 softdrink van 50 cl + 1 medium popcorn: 5,20€  (i.p.v. 5,70€)”! Zijn dat de democratische prijzen van “een cinemake doen” tegenwoordig? Jawadde!

En daar zaten ze dan, de twee seniors, lekker achterover geleund in de fluwelen cinemazetels.  De film was super! Fascinerend, zowel qua verhaal als qua makelij. ’t Was van begin tot einde genieten. En na de film bleef een gelukzalig gevoel zinderen, het ontspannend gevoel dat men heeft als men iets moois beleefd heeft.

25-08-2007 om 11:22 geschreven door Madame

Ten huize Draakje ging een Tupperware demonstratie door. Madame was uitgenodigd. Tupperware party’s bestaan al decennia. Toch is madame’s keuken nooit een Tupperware potje te vinden geweest. Met z’n allen potjes monsteren en zich laten vermurwen om een o.a. de broccoli in een Tupperware groentebakje te bewaren, is niet aan haar besteed. Want hoe kwalitatief de waren ook mogen zijn, madame heeft  Tupperware spullen nooit mooi gevonden. Bovendien zijn ze schandalig duur. Als ze iets nodig heeft, gaat ze het wel kopen. Zich laten warm maken voor iets dat ze in feite niet nodig heeft, vindt ze tijdverlies. Ze had tegen Draakje gezegd dat ze naar de demonstratie kwam om de hoop te vergroten. Maar kopen? Nee. Dat was ze niet zinnens.

Met uitzondering van de schreeuwend rode, rubberachtige bakvormen - wie wil zijn smakelijke quiches of madeleinekes nu uit zo’n rood blubberding zien komen? - zijn de Tupperware potjes er qua kleurtjes en design blijkbaar iets op vooruit gegaan. Doch, met alle respect voor de dames die enthousiast zijn over hun Tupperware materiaal, madame had voor ieder aangeboden keukensnufje een goedkoper alternatief. Eiersla kan ze ook met een vork prakken i.p.v. met een Tupperware hak- en snijmolentje. En waarom zou een appel voor de lunch op het werk in een appelvormig appeldoosje (voor één appel) moeten?

En toch, niettegenstaande haar kritische kijk, heeft madame gisteravond een Tupperware ding gekocht, nl. een schotel om in de magnetron ovenschotels klaar te maken. Het ovenkrokante is er dan wel niet bij, maar om rap-rap iets op tafel te toveren, leek het wel interessant. De verleiding van een homeparty heeft bij madame dan toch gewerkt. Al zat daar deels de “commissie” voor de gastvrouw ook wel voor iets tussen.

24-08-2007 om 11:08 geschreven door Madame

Weet je waar de huisvuilzak bij madame van uitpuilt? Van plastic hoezen. En dat ergert haar mateloos. Heel onlangs zijn de shoppende huisvrouwen door de ecologisten afgestraft. Ze krijgen in de warenhuizen geen plastic draagtassen meer. Alsof dat verschil maakt. Als madame zich bediende van plastic draagtasjes – meestal neemt ze een kartonnen doos die dan nog dienst doet voor het oud papier – gebruikte ze die achteraf als vuilnisemmerzakjes. Maar bij gebrek aan plastic draagtassen, koopt ze nu plastic vuilzakjes. What’s the difference?

Madame gaat volledig akkoord met afvalpreventie. Maar dan moet het wel consequent gebeuren. Ze moet verdorie per week meer nutteloze plastic wegwerpen dan die paar, toch wel nuttige, draagtassen. Neem nu de sigaretten. Die zitten in een papieren doosje. Daarover zit een plastic hoes. En koop je de sigaretten met de 8 pakjes, zit er nog eens een plastic hoes rond (daar waar het vroeger papier was). Reclamefolders worden in plastic verzamelhoes in de brievenbus gedropt. Tijdschriften, worden met plastic overtrek geleverd. Frangipanes zijn in plastic vergepakt en iedere koek zit dan nog eens in een plastic zakje. Chocolade: per vier in plastic. En waarin zitten de blokjes voor de vaatwasmachine? In plastic hoesjes, in een plastic zak én in een kartonnen doos. Zelfs flessen zitten soms in een plastic keurslijf. En ga zo maar door.

Waarom al die overbodige verpakkingen? Minder plastic betekent voor bedrijven toch meer winst? Of is madame te eenvoudig van geest?

22-08-2007 om 16:19 geschreven door Madame

Tegen de tijd dat mijnheer van het werk zou thuiskomen ging madame een warme maaltijd op tafel zetten: steak met gebakken patatjes en gestoofde worteltjes. Mijnheer zit wel haast elke dag in de file, toch kan ze redelijk goed schatten rond welke tijd mijnheer arriveert. Ook vandaag was haar timing op vijf minuten na perfect. Alleen met de gebakken patatjes boterde het niet.

Waar mogelijk springt madame zuinig om met energie. Op de kleine kookplaat waarop de patatjes voorgekookt waren, stoofde ze de worteltjes. Met deksel op de pot bleven die wel warm genoeg. Op diezelfde kookplaat zou ze nadien de steak bakken. Maar eerst zette ze een grote pan op een grotere kookplaat voor de gebakken patatjes. Het moesten knapperig bruin gebakken patatjes worden. Krokant gebakken eet mijnheer ze het liefst. Plots bedacht ze zich. Patatjes moeten langer bakken dan steak. En die kleine kookplaat was nog warm. Ze zou dus zuiniger koken als ze de patatten op het kleine vuur voorbakte. Op het moment dat de steak moest gebakken worden, zou ze de pannen van plaats verwisselen.

Zeg nu zelf, dat was toch schitterend denkwerk. Madame was behoorlijk trots op haar zuinige aanpak. Toen de patatjes begonnen te sissen, was het tijd om de pannen van plaats te wisselen. En daar liep het verkeerd. De steak braadde rondom knapperig bruin, maar de patatjes bleven bleek en flets. Mijnheer was intussen thuis gekomen. De worteltjes en de steak waren klaar, maar die verdomde patatten vertikten het om knapperig te bruineren.

Inderdaad, madame was vergeten het vuur op te zetten. Kan iedereen overkomen, toch? Maar afbladderende geheugens rapper, zeker? En toch hebben de patatten gesmaakt. Terwijl ze een kleine portie slappe patatten aten, zette mijnheer de pan terug op het (brandend) vuur. En de tweede portie was bruin, knapperig en lekker.

22-08-2007 om 00:39 geschreven door Madame

Dames die overdag in een nette taverne zitten te consumeren noemt men in het sappig Aantwaarps: pateekesmadammen. Madame was vandaag ook zo’n pateekesmadame – zij het met een croque monsieur i.p.v. pateekes. Ze had nog eens met blogmaat Jetje in een taverne/restaurant afgesproken om bij te babbelen. Ze “koffieboomden” meer dan vier uur aan een stuk  (’t Was geen “klets”, ’t was een hele boom J ) zonder zich ook maar één moment te vervelen. ’t Ging er vrolijk aan toe. Jetje ginnegapt graag en madame ook. Beider hupse mentaliteit veroorzaakte geregeld lachsalvo’s, wat schaamteloos afbreuk deed van de Aantwaarpse term “pateekesmadammen”. Pateekesladies worden verondersteld zich in een wolk van distinctie te wikkelen. En dat kon men van Jetje en madame niet echt zeggen. Die keuvelden en lachten terwijl hun ogen voortdurend twinkelden van de pret. Ernstige onderwerpen kwamen nochtans ook aan bod. Maar wat ook besproken werd, optimisme was troef. Zo’n namiddag een jolige pateekesmadame mogen zijn, deed madame goed. Het was bijzonder ontspannend en smaakt naar nog!    

20-08-2007 om 23:42 geschreven door Madame

Miek en Cook hadden de virtuele immobiliën markt afgeschuimd, op zoek naar een huis met tuintje. Er was geen haast bij, want ze wonen momenteel in een gezellig huurhuis. Maar - madame heeft het vroeger ettelijke keren meegemaakt, met huurhuizen dan – als er geen haast bij is, stoot je natuurlijk binnen de maand op een sympathiek huis aan een sympathieke prijs. Miek en Cook hadden er ettelijke uren over gepalaverd en gedroomd. Definitief toehappen zat er echter nog niet echt in. Ze vroegen of mijnheer en madame eens mee wilden gaan kijken en er hun mening over zeggen.

Aan de voorkant had madame zo iets van: “Oei! Is dat hun droomhuis?” Daar zat de leeftijd waarschijnlijk voor iets tussen. Het huis was ongeveer van madame’s leeftijd - en die oogst met haar 63 jaar ook niet veel bewondering meer. Wat niet wil zeggen dat ze bouwvallig is. Het huis trouwens ook niet. Van binnen was het een juweeltje: super gezellig, ruim, licht, modern, comfortabel. Geen huis, maar een thuis. Terwijl madame zich vergaapte aan het verrassende interieur, controleerde mijnheer de degelijkheid van elektriciteit en bouwstructuur. Daar viel niets op aan te merken.

Mijnheer en madame gaven hun zegen. Nu is het aan Miek en Cook om al dan niet tot de aankoop over te gaan.

19-08-2007 om 16:21 geschreven door Madame

De dienstencheques voor tuinsmurf waren op. Klein euvel, op de PWA-dienst kan madame er gaan bijkopen. Normaliter is die dienst elke voormiddag open. Maar, het dametje van de PWA-dienst is in bevallingsverlof en daarom was de dienst deze maand maar een dag of vier open. Dat was ruim op voorhand meegedeeld en zelfs nog eens bevestigd per brief. En nu denken jullie zeker dat madame weer aan vergetelh__d leed en voor een gesloten deur kwam te staan? Mis poes! Madame wist perfect dat de PWA-dienst vandaag open was.

Terwijl ze naar het gemeentehuis reed, was ze in gedachten bij het PWA-moedertje en haar nieuwe baby. Vertederende beelden passeerden haar verbeelding. Ze dacht: waarom zou ik dat moedertje eens niet verrassen met een bloemetje? Ze stapte de bloemenwinkel binnen en kocht een plantje voor slechts 5 euro. Een attentie hoeft niet duur te zijn, hè? Ze stapte de PWA-dienst binnen en… het kersvers moedertje was er niet! Er zat een andere jongedame. Madame legde uit dat ze voor de jonge moeder een bloemetje had meegebracht. De plaatsvervangster zei dat ze het haar zou bezorgen.  “Van wie mag ik zeggen dat het is?” vroeg ze.  “Euh,” zei madame, “ ze kent me eigenlijk niet. En ik ken haar ook niet. Ik wou haar alleen maar proficiat wensen met de geboorte van haar…. Is het een jongen of een meisje?”

Het bleek een meisje te zijn. De vader werkt toevallig ook op het gemeentehuis. Hij zal het plantje straks meenemen. En dan maar raden van wie dat bloemetje toch mag zijn. J

17-08-2007 om 20:11 geschreven door Madame

In een vorige blog had madame een kanjer van een taalfout staan. Aardbijen ipv aardbeien. Een flater van je welste! Hoog tijd voor madame om nog eens een taaloefening te maken.

VUL IN

Broer was zo vriendel__k om haar voorzichtig op haar enormit__t te w__zen. H__ schreef: “Pikten de aard__ben niet? Of smaakten ze naar honing?”  B__w__len is madame gruwel__k verstrooid. Z__ vreest dat het voortekenen z__n van senilit__t. Enkele voorbeelden van haar recentel__ke afwezigh__d van geest:

Z__ zit boven aan de computer te schr__ven. Ze k__kt in haar kop koffie. Oeps! Leeg! Ze schr__dt de trap af. In de keuken opent ze de porsel__nkast en str__kt in haar haren. Wat kwam ze ook weer doen? Ze p__nigt haar hersenen. Uit__ndel__k denkt ze het te weten. Sigaretten! Die waren hoogstwaarsch__nl__k op. Dat ze f__tel__k koffie wou, besefte ze pas toen ze haar computer weer ber__kte.

Z__ ging spaghetti ber__den. Z__ zette water op het vuur en begon ajuin te sn__den voor de (let op!) bologn__se saus. Geen v__f minuten later begon ze te  tw__felen. Had ze er wel zout b__ gedaan? Ze proefde. Bw__k! Ja, z__ had er al zout b__ gekapt.

Madame’s t__del__k br__nmankement l__kt bedr__gend. Maar noemt men zulke hiaten __genl__k niet gewoon: vergetelh__d of verstrooidh__d?

16-08-2007 om 22:21 geschreven door Madame

…voor Kwiks vijfde verjaardag! Dat werd gevierd! De genodigden waren wel allemaal volwassenen, maar dat maakte voor Kwik geen verschil. Telkens een nieuwe gast arriveerde, was hij in de wolken. Dan begon hij te huppelen en riep verheugd: “Cadeautje! Cadeautje!” Om Kwik te plezieren verjongde trouwens iedereen met plezier zijn gedragcodes. Wat na een stuk of drie, vier Kirs niet de minste moeite kostte.

Eerst werd er in de tuin geknabbeld en getoast. Daarna blies de jarige appel voor een pannenkoekenfestijn. Pannenkoeken met bruine suiker of kandijsiroop! Heerlijk! En niet alleen voor de kindjes. De volwassenen vlogen er ook gretig in. (Nietwaar Joost? J)  ’t Waren trouwens lekkere flensjes. Lichtjes krokant gebakken. Njam, njam!

Daarna kwam de verjaardagstaart: een koekjestaart met roomboter en hagelslag, Kwiks lievelingstoetje. Na de pannenkoeken had madame niet veel zin meer in zoetigheid. Maar omdat Draakje de taart zelf gemaakt had, wou ze er wel eens een stukje van proeven. En ’t smaakte verdorie naar nog! Maar dat zou overdaad geweest zijn en desastreus voor haar lijn. Dus paste ze maar.

15-08-2007 om 23:09 geschreven door Madame

In de week kookt madame haast nooit. Mijnheer neemt zijn warme maaltijd op het werk en madame eet wel boterhammetjes. Maar als er iemand komt tafelen, staat madame met plezier aan het fornuis. Dan duikt ze in de internet kookboeken en probeert nieuwe recepten uit.

Vanavond komen Miek en Cook op bezoek. Als voorgerecht krijgen ze een soepje van waterkers, spinazie en… een peer. Rare combinatie, zal je zeggen. Wel dat dacht madame ook. Daarom wou ze het juist uitproberen. De smaak van de soep was verrassend. Alhoewel ze donker grasgroen van kleur is en er geen room bij gebruikt is, smaakt ze superzacht. Vermoedelijk zorgt de peer voor de fluwelen afdronk.

Het hoofdgerecht is een soort steak Stroganoff, met paprika’s en cognac en room. Maar geen tomaten. Mijnheer kokhalst van tomaten. Dat onsmakelijk geluid wil madame de gasten besparen. Verder krijgen ze er aardappelkroketjes bij en een gemengde sla.

Het nagerecht heet “dessert d’amour”. De naam alleen al suggereert een zinnenstrelend toetje. Eigenlijk is het een simpel gerecht. Nu ja, l’amour is ook simpel. J Het gaat zo: room met vanillesuiker bijna stijf kloppen, bananen prakken en bij de room roeren. Bij dat papje schijfjes kiwi en aardbEIen serveren, bestrooien met schlilfers chocola en een toefje muntblaadjes er boven op. C’est tout!

Nu de tafel nog dekken en het gezelschap kan straks smulpapen.

14-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Cousine, de schilderartieste van de familie, kwam op bezoek. Madame onderhoudt haar website. Jarenlang stuurde Cousine nieuwe gegevens door met het beleefd verzoek of madame dat eens eventjes met de rapte op haar website wou zetten. Madame deed dat met plezier. Maar omdat haar workshops allengs succesvoller werden, vond Cousine het toch stilaan tijd om zelf de http-touwtjes in handen te nemen, zodat ze madame niet langer moest lastig vallen. Vandaag ging ze bij madame “les volgen”.

Cousine is vertrouwd met Word, Frontpage ging er dus in er in als zoete koek. Bij het FTP-programma daarentegen verloor ze haar kluts. Vooral bij de instructies over het overhevelen van de bestaande pages naar haar eigenste computer zat ze met de handen in het haar. Maar madame is een geduldige lesgeefster en na een uur of drie had Cousine het beet.

De “les” werd afgesloten met een lange, gezellige babbel. Wat madame wel verwacht had. Want van gedachten wisselen met Cousine is altijd onderhoudend en loopt daarom ook altijd uit. Of zou het aan madame liggen? J

13-08-2007 om 17:16 geschreven door Madame

De morgenstond heeft goud in de mond. Na drie kopjes koffie kreeg madame een aanval van werklust. Voor psychische arbeid wel te verstaan. Lijfelijk heeft ze geen poot uitgestoken, al had ze nog een berg strijk liggen. Tijdens het dagdromen bij de koffie borrelde inspiratie op. En dat liet madame niet koud worden. Ze heeft ze aan het toneelstuk voor Ray gewerkt. (zie blog “vergadering” dd  19-06-2007) Het stuk vorderde zienderogen en het werd hoe langer hoe boeiender. Er kwamen heel wat opzoekingen bij kijken. Om het verhaal van een Kosovaarse vluchtelinge op papier te krijgen, is inzicht nodig van de Kosovaarse geschiedenis, de Belgische wetgeving e.d. Madame ging er helemaal in op. Zonder dat ze het besefte, is ze er zes uur mee bezig geweest. Toen was haar geestelijke pijp uit.

11-08-2007 om 21:27 geschreven door Madame

Omdat madame haar altijd met de auto meenam naar Markant evenementen, wou buurvrouw van achter hoek madame eens trakteren. Er was afgesproken dat ze deze namiddag een terrasje zouden doen. Van dat “terrasje” kwam natuurlijk niets in huis. Dat viel in het water van de zeiknatte zomer. Maar binnen in de taverne was het ook knus zitten. De koffieklets (bij een lekkere coupe brésilienne) was trouwens zo geanimeerd dat het entourage niet meer opviel. En zoals bij de meeste koffiekletsen changeerden de onderwerpen van Brussel tot de nieuw patatten. Twee volle uren waren in no time vol gekletst. Ook al waren de onderwerpen weinig opzienbarend, zo’n los gekeuvel was best ontspannend.   

09-08-2007 om 22:27 geschreven door Madame

09-08-2007 om 17:06 geschreven door Madame

Robotbenen. Dat is het gevolg van het boomschors kruien van gisteren. Madame schuifelt momenteel in huis rond met de élégance van een humanoid robot. Knoopke heeft het al meermaals gezegd: “Je moet doseren, mama!”  Maar zo zit madame niet in mekaar. Als er te werken valt, is er geen houden meer aan. Dan wil ze dat jobke per se afwerken. Zelfs om te eten maakt ze dan geen tijd. ‘s Anderendaags moet ze het dan wel bekopen. Maar!!! Wat moest gedaan worden is gedaan. En dàt goed gevoel is een paar dagen met roestige scharnieren rond kwakkelen meer dan waard.

08-08-2007 om 23:20 geschreven door Madame

Er was twee kubieke meter boomschors geleverd. Alle vooruit madame! Strooi het maar uit tussen de plantjes! Er was regen voorspeld voor het oosten van het land. Dus liet ze er geen gras over groeien en ging meteen na levering aan de slag. Ze had al het gereedschap klaar gezet toen ze bedacht dat ze toch maar beter het tuinhek afsloot alvorens te beginnen spitten en kruien. Woefke moest er zo eens tussenuit ritsen. Voor alle veiligheid ging ze nog eens kijken waar Woefke uithing. En lap! Het beest was nergens te bespeuren. Die was er waarschijnlijk van onder gemuisd terwijl madame het gereedschap buiten zette. Madame kankerde en urmde: “ Merde Woef! ’t Is niet het moment om er uit te trekken. Ik wil die boomschors weg voor het begint te regenen. Ambetant beest!”  Geprikkeld nam ze de leiband en ging op zoek naar haar landloper. Achter de eerste hoek van de straat stond Woefke te snuffelen. Toen madame riep, kwam ze happy naar haar toegelopen, alsof ze wou zeggen. “Hé baasje! Fijn jou te zien! Ik heb me rot geamuseerd!”  Madame mommelde nog wat, maar gaf Woefke geen uitbrander. Ze had geluisterd toen madame riep. Gehoorzaamheid bestraf je niet.

Gelukkig waren de weergoden haar gunstig. Er kwamen wel stapelwolken opzetten, maar het bleef droog. Madame kon non-stop kruiwagens vullen en afvoeren. Om 15u. lag alle boomschors in de bloemperken. Oef!

07-08-2007 om 16:43 geschreven door Madame

Het hondenpension voor Woefke was via het internet opgezocht en besteld.  Dat heb je met die moderne madammen. Die doen haast alles per internet.J  Per mail kreeg madame van de uitbater een uitnodiging om eens te komen kennismaken. Madame verliet dus de virtuele wereld en trok in levende lijve naar het hondenpension. Woefke mocht mee.

Eerst werd ze verwelkomd door een kakafonie van geblaf en gekef, daarna door de eigenaar. Hij gaf een blitz-rondleiding. Het was een woefkespensionnaat zoals de meeste anderen. Hokken, hokken en nog eens hokken. Ieder hok bestond uit: een binnenhok, een “overloop”, een buitenhok en een speelweide. Allemaal heel netjes weliswaar. “In juli en augustus is het altijd erg druk”, zei de uitbater. Hij stelde een paar vragen over Woefke, wat eet ze, is ze ingeënt, enz. Madame gaf telkens antwoord, maar ze had de indruk dat het hem geen moer kon schelen. Voortdurend flitste zijn blik naar wat zich op de achtergrond afspeelde. En als er één ding is waar madame een gloeiende hekel aan heeft, is het aan mensen die hun aandacht niet bij het gesprek houden. Ze rondde het gesprek snel af: “Ok. Je mag die reservatie als vast noteren.”

“Noteren”, dat had hij gehoord. Hij nam potlood en papier en vroeg naam en adres. Madame herinnerde er hem aan dat zij het inschrijvingsformulier on line had ingevuld. “Oh maar dan heb ik alles! “ zei hij en leek blij dat madame dan kon vertrekken. Hij keek er zijn computer nog eens op na en ja, het was in orde.  

Madame vertrok, ietwat ontstemd over de onpersoonlijke kennismaking. Toch geeft ze de uitbater het voordeel van de twijfel mee. Als hij meer belangstelling had voor wat er met de honden gaande was dan voor madame, is Woefke er in goede handen.

06-08-2007 om 22:50 geschreven door Madame

De kogel is door de kerk. Mijnheer en madame gaan in september voor 8 dagen op vakantie. Het vergde heel wat surfuren om de reisbestemming vast te leggen. Het werd uiteindelijk, met eenparigheid van stemmen, een last-minute vakantie naar de zuidwestkust van Cyprus. Mijnheer en madame zijn nog nooit in Cyprus geweest. Het wordt dus een ontdekkingsreis.

Voor Woefke is intussen ook een luxehotel geboekt, maar dan wel in het thuisland. Woefke achterlaten is bij iedere buitenlandse reis wel een pijnpunt, maar het hoort nu eenmaal bij ‘op vakantie gaan’.

Madame gaat zich nog ettelijke uren amuseren met virtuele bezoekjes aan Cyprus, kwestie van er het meest attractieve niet te missen. En haar basisgrieks ophalen, gaat ze ook nog doen. Θa σaς δω aφρio!

04-08-2007 om 22:49 geschreven door Madame

Madame voelt zich gegeneerd. Om 19u had ze een afspraak bij de dokter. Is ze die afspraak toch glad vergeten, zeker! ’t Was pas om 23u, toen mijnheer vroeg: “Moest jij niet naar de dokter vandaag?” dat ze zich die afspraak herinnerde. Getver! Ze wordt enorm kort van memorie! Moest ze pijn gehad hebben, zou ze het zich natuurlijk wel herinnerd hebben. Maar het was een zoveelste bezoek voor haar “katrienewielen”, een onschuldige pijnloze huidschimmel. Madame heeft er al een paar jaar last van. Na een maand van zalfjes en medicatie verdwijnen de “wielen” (= ruwe, ronde vlekken met een kring rond) maar enkele maanden later komen ze terug. Deze keer wou ze bij de dokter het genezingsproces grondig laten opvolgen. Dat zal dus iets voor volgende week zijn. Hoe dan ook, maandag belt ze de dokter om zich voor haar vergetelheid te excuseren.

Eén troost:  volgens dichter, denker, schilder Gibran is vergeetachtigheid een vorm van vrijheid.

03-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Drie multifunctionele tafels van 100 x 60 cm, in hoogte verstelbaar - 49 euro” blokletterde een folder van een supermarkt in de buurt. “Enkel op donderdag 2 augustus”. Madame zag meteen het nut van die tafeltjes in: voor een barbecue, een buffet; als bijzettafeltje of behangerstafel; voor haar verfpotten als ze aan ’t schilderen slaat, enz. Om het koopje niet aan haar neus te laten voorbijgaan – van zo’n publiektrekkers is naar het schijnt de voorraad meestal beperkt-  zou ze om klokslag 9u aan die supermarkt staan. Ze kende de openingsuren wel niet, maar om 9u kon de voorraad toch nog niet uitgeput zijn...

8u10. Madame was haar tanden aan ’t poetsen toen de telefoon ging. Ze holde naar de telefoon, pakte op en besefte pas toen dat ze de tandpasta nog niet weggespoeld had. Ze slikte hem snel in en zei: “Hallo?” ‘t Was mijnheer. Hij had op weg naar ’t werk gezien dat er in die supermarkt al licht brandde. Madame zou misschien beter wat vroeger vertrekken.

8u25. Op de parking van de supermarkt stond geen enkele auto. Er brandde inderdaad licht in de supermarkt. Haha! Madame is dus eerst. Inderdaad, ze was eerst. Maar de deur was nog vast. “Openingsuren:”, las ze, “van 9u tot 18u.”  Mommelend bolde ze terug naar huis. Ze had op de parking kunnen wachten tot de deuren open gingen. Maar daar had ze geen zin in. ’t Was trouwens maar een ritje van 5 minuten. 

9u07. Madame arriveerde weer aan de supermarkt. Tot haar stomme verbazing stond de parking nu bomvol. Ze zag mensen met ladders buiten komen en met karretjes waarop grote pakken lagen. Als een pijl uit een boog schoot ze met haar karretje door de supermarkt. Waar lagen die tafeltjes nu toch! Een dame met zwaar beladen karretje blokkeerde de doorgang. Madame wou net zeggen: “Excuseer, mag ik passeren, aub?” toen ze in dat karretje een groot pak zag liggen met de afbeelding van de gegeerde tafeltjes. “Waar heeft u die tafeltjes gevonden, mevrouw?” vroeg madame. De dame antwoordde: “Ginder. Maar er zijn er niet veel meer.“ Madame zigzagde toen als een wegpiraat tussen de andere karretjes door. Oef! Daar lagen ze! ’t Waren er nog zes. Was ze tien minuten later toegekomen, had ze waarschijnlijk de boot gemist. Bij een volgende eendagsaanbieding toch maar beter een half uur op de parking wachten, zeker?

02-08-2007 om 20:48 geschreven door Madame

“Gaan we Chinezen?” vroeg mijnheer toen hij gisteravond thuis kwam. Madame had wel vers brood gebakken en er stond al platte kaas met bruine suiker op tafel, maar een Chinezeke slaat madame nooit af.

02-08-2007 om 07:45 geschreven door Madame