Inhoud blog
  • Bye bye bloggen.be
  • De dokter zei...
  • Verhuisleed
  • Gordijnenrails
  • De verhuis
    Archief per maand
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 09-2005
    E-mail mij

    Foto
     


    BLOGROL

    Affodil

    Annemie

    Blah

    Chelone

    Friedkitten

    Myette

    Osahi

    Paz
    Speedy

    Tom Lievens

    Madame

    31-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Keukenhulpje

    Knoopke en Joost vieren straks oudjaar met drie vrienden. Knoopke had een vijfsterrenmenu samengesteld. Ze kookt graag én lekker. Maar met die wonde aan haar hand (zie kerstfeest) was het niet simpel om zelfs maar gewone gekookte patatten klaar te maken, laat staan een vijfsterrenmenu ineen te boksen. Madame ging een handje helpen. Voor Knoopke het thuisnest verliet, had madame altijd de keukentouwtjes in handen. Dit was de eerste keer dat Knoopke als “chef” samen met haar moeder in de keuken stond. Hoe zou dat aflopen?

     

    Wel, het is een amusante bedoening geworden, vonden zowel Knoopke als madame. Het was voor beiden prettiger koken dan alleen te staan kokkerellen. Omdat Knoopke dirigeerde, kon madame zorgeloos groenten snijden, patatten jassen, eiwitten stijf kloppen e.d. zonder  rekening te moeten houden met de volgorde van het recept. Daar zorgde Knoopke voor. Anderzijds moest Knoopke zich van het manuele werk niets aantrekken en kon ze al haar aandacht toespitsen op het recept en de aanvoer van ingrediënten, kommen, mixer enz. Tussendoor deden ze van mekaar keukenweetjes op. Zo weet madame nu hoe ze lekkere selderpuree moet maken. En Knoopke weet nu hoe ze gelatineblaadjes moet gebruiken.

     

    Het nagerechtje zorgde voor extra ambiance. Het was een nieuw recept. Of het iets lekker ging worden wist geen van beiden. Het recept was als volgt:

     

    Maak een crumbledeeg (van boter, suiker, meel, amandelpoeder)

    Leg op de bodem van een ovenbestendig kommetje stukjes aardbeien

    Bedek de aardbeien met snippers/plakjes kaas “Oud Amsterdam”

    Bedek de kaas met crumbledeeg

    Bak in de oven van 200°. (15 à 20 min.)

    Madame twijfelde of er wel kaas bij moest. Maar Knoopje dacht dat die kaas juist voor een aparte smaak zou zorgen. Er werd besloten om het uit te proberen. Ze maakten één zo’n nagerechtje klaar. Dat ene dessertje was nog maar net gebakken of ze vlogen er beiden met een lepeltje naartoe om te proeven. Hhhhoe! Hhhhet was nog hhhheel hhhheet! Even wachten en blazen en dan allebei nog eens een lepeltje proeven. Ze keken mekaar aan, met een verheerlijkt gezicht. Jongens, was dat lekker! Samen hebben ze het kommetje leeg gesmuld. Dat dessert was met eenparigheid van stemmen goedgekeurd. Mét de kaas!

     

    Madame vond het spijtig dat ze om 17u uur moest vertrekken Ze had graag nog meer geholpen. Maar Knoopke verzekerde haar dat ze de rest wel alleen en/of met de hulp van Joost aankon. Madame moest die avond nog naar een feestje bij bomma. (verslag daarover volgt morgen)

    31-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Viva bomma

    …petate mé saucisse.”  Dit triviaal volksliedje spookt door madame’s hoofd. Omdat het zo’n beetje de sfeer weergeeft van het feestje van gisteren…

     

    Wie uitgenodigd is op het eindejaarsfeestje van de bomma zegt: “we moeten naar “t feestje van de bomma” en niet “we mogen naar het feestje van de bomma”. Het is een eindejaarstraditie waar tegenop gekeken wordt. Wat niet wil zeggen dat bomma een onmogelijk mens is. Integendeel! Het is een schat! De tegenzin heeft enkel te maken met… Tja, waarmee? Het geheel eigenlijk.

     

    De eerste onprettige gewaarwording was er al bij het binnen komen. Je werd hartelijk verwelkomd, dat wel. (Al zweemt daar, naar madame’s fijngevoeligheid toch een tikkeltje “must”) Daarna werd je geacht ergens in het salonnetje te gaan zitten of te staan lummelen. Het was er ijzig stil  -geen achtergrondmuziek- en schemerig. Er hing wel een luster, maar die werd niet aangestoken. Het licht van de aangrenzende living gaf volgens bomma voldoende licht. Na 10 minuten onwennigheid kwam er champagne. Of tenminste iets dat moest doorgaan voor champagne. Een half uurtje later – de gasten drumden nog steeds samen in het duister salonnetje – kwamen er warme hapjes. Ze werden nogal tumultueus geserveerd, want in de keuken leek er, naar jaarlijkse gewoonte, vanalles mis te lopen. Bij het eerste hapje onderdrukte madame een “bweik” en slikte beleefdheidshalve het bladerdeeggebakje gevuld met smaakloze spinazie in. Nadien nam ze er eentje met visvulling. Maar ook dat was flauw en flets van smaak. Tijdens die would-be receptie liep bomma de benen onder haar lijf. Ze rommelde in de keuken, zette wijnglazen op de tafel, gromde op de oven en rammelde met potten en pannen. Miek ging een handje helpen. Maar het bleef een chaotische bedoening.

     

    “Aan tafel!”  Zou het daar gezelliger worden? Een rechthoekig tafeltje en een ronde tafel waren tegen mekaar geschoven. Met als gevolg dat madame, die in ’t midden aan de tafel zat, schuin met haar rug naast haar linker tafelgenoot zat. Geen aangename conversatiepositie! Op het uiterste uiteinde van de feesttafel stonden kommen en sauspannetjes klaar. Waarschijnlijk om het eten in te serveren. Maar dat serviesgoed is er de hele avond blijven staan. Er was paniek in de keuken. Bomma kreeg – ook naar jaarlijkse gewoonte - het hoofdgerecht niet gelijktijdig warm. De gekookte patatten waren eerst klaar. Ze werden op tafel gezet en, in afwachting tot de rest klaar was, afgedekt met zilverpapier. De kipfilets, die ongeveer een uur op een schotelverwarmer hadden gestaan (bomma dacht dat het een elektrisch vuurtje was), waren lauwwarm. Geërgerd duwde bomma ze in de magnetron, wat maakte dat ze de vis niet kon opwarmen. En dan waren er nog boontjes en asperges. Alles werd een voor een, met een tussenpauze van zowat 10 minuten, aangevoerd en met zilverpapier bedekt. Restte er nog de saus. Je hoorde bomma klipperen en klepperen met een garde en ten langen leste werd de champignonsaus – die volgens haar zowel bij de kip als bij de gekookte zalm paste – in het kookpotje op tafel gezet. “Smakelijk allemaal!”

     

    Euh… smakelijk? Bomma is een rechtoe-rechtaan kokkin die meent dat ze kan koken. Maar met die zelfgenoegzaamheid staat ze alleen. Iedereen vindt en wéét dat haar gerechten nipt te vreten zijn. Happen, minimaal kauwen en doorslikken is de enige manier om haar gerechten naar binnen te krijgen. Aan de zurige rode wijn (alhoewel anno 1996 en 1994) werd met kleine slokjes genipt.  Al moet gezegd: het voorafje met gerookte forel was deze keer appetijtelijk en de soep was ook lekker. Na het hoofdgerecht volgde een hoorn des overvloeds aan desserts. Een plak ijsroom, een schotel waarop zes hompen kaas van elk zowat 1 kilo gesmakt werden en twee stokbroden – die Miek aan tafel nog in stukken mocht snijden. En om af te ronden een schaal vers fruit.

     

    Gezelligheid was er geen troef. En dat lag in wezen niet aan bomma. Die deed, op haar manier, haar uiterste best om er een feest van te maken. Het lag voor een groot deel aan het gezelschap. De aangetrouwde familie is niet echt communicatief. Er vielen geregeld onaangename, doodse stiltes in de gesprekken. De kleinzoon van bomma en zijn echtgenote hebben gedurende de hele avond amper drie zinnen gezegd. Gelukkig was mijnheer die morgen om 5.45u opgestaan en kon hij eerlijk en oprecht zijn vermoeidheid aanwenden om op te stappen.

     

    Bedankt, bomma! Voor al de moeite! Geniet een jaar lang van de onvolledige almanak die je gekregen hebt. Ja, je leest goed: onvolledige almanak. Dat was de mop van de avond. Madame la blonde, was de maand mei vergeten af te printen. Hopelijk was dat haar laatste flater van dit jaar.

    31-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    28-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Frau Feltwebel

    Mijnheers bloedonderzoek van vorige week leverde geen abnormaliteiten op. Buiten een hoge cholesterol, waarvoor hij reeds geruime tijd medicatie neemt, was alles tiptop in orde. Met die gegevens ging mijnheer weer op visite bij de geduchte oogarts. Madame ging mee deze keer. Nee, niet als een Warrior Woman die haar ventje eens duchtig zou gaan verdedigen tegen het brute geweld van die Frau Feltwebel. Madame voerde gedwee de commando’s van de oogarts uit. Frau Feltwebel had nl. bevolen om bij de tweede visite een begeleider mee te brengen. Mijnheers pupillen moesten met druppels vergroot worden en daarna zou hij niet met de auto mogen rijden.

     

    Was het omdat madame zich onbewust toch een beetje als een gebelgde Xena gedroeg of omdat de resultaten van het bloedonderzoek haar eerste diagnose onderuit haalden, Frau Feltwebel was in ieder geval verbazend kalm deze keer, ja bijna gelaten. Ze keek met haar optisch toestel diep in mijnheers ogen en vond geen uitzonderlijke afwijkingen. Besluit: mijnheers oogzenuw was de boosdoener. Hij kreeg vitamine B1 en B12 voorgeschreven.

     

    Nu mag de oogarts wel een norse matrone zijn, noch mijnheer, noch madame twijfelen aan haar vakkennis. Dus, de eerstvolgende drie maanden zal mijnheer braaf de voorgeschreven vitamines slikken. Daarna moet hij zich weer onderwerpen aan een duchtig oogonderzoek. Verslag over die rencontre: eind maart 2007.

    28-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kalender 2007

    Voor bomma, een dame van in de tachtig, een geschikt eindejaarscadeautje vinden is niet simpel. Toch hebben mijnheer en madame er iets op gevonden: een zelfgemaakte verjaardagskalender 2007 met op iedere maandpagina een familiekiekje. Met de gratis downloadbare software Tkexe is zoiets een koud kunstje. De agenda komt kant en klaar te voorschijn. Het enige dat nog te doen valt is, foto’s uitzoeken, zo nodig ietwat bewerken met Photoshop en invoegen.

    Toen madame de kalenderpagina’s uitgeprint had, dook evenwel nog een probleempje op. De bladen moesten geperforeerd worden zodat bomma ze iedere maand kan afscheuren. Eerst probeerde madame het met een patroonwieltje. Maar dat tekende enkel wat reliëfpuntjes in het papier. Het scheurde nog slechter dan WC-papier. (Dat scheurt ook zelden op de gaatjes.
    ) Madame begon toen weer op z’n MacGyvers te denken. (Ze kan het niet laten!) Ze haalde de naaimachine boven, verwijderde spoel en draad en stikte nette, rechte lijnen gaatjes in het papier. Bingo! Het papier scheurde moeiteloos. Dan de boel nog hechten met vier nietjes, de boord afplakken met gekleurde tape en kijk! Een kalender die recht van de drukker lijkt te komen. Bomma zal blij zijn!

    28-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    27-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geurvaasje

    Vergeten brandspiritus te kopen was een foutje tijdens het kerstfeest. Madame probeerde of een spiritusvuurtje het ook zou doen met lampenolie. Maar dat lukte niet. Er stonden nog twee (elektrische) fonduestellen op tafel en mits wat aanpassing kon het gezelschap uiteindelijk daarmee voort.

     

    Gisteravond ging madame het schaaltje lampenolie leegmaken. Ze dacht: “’k kiep dat spul in m’n Berger geurvaasje, stook het op en geniet nog wat van de geur.” ’t Was wel neutrale lampenolie, maar dat zou ook wel aangenaam ruiken, dacht ze.  Toen ze het vaasje opende om de lampenolie er in te gieten, plofte de wiek in het vaasje. Oeps! Hoe moest ze dat nu weer oplossen. De wiek er uit vissen lukte niet. De tuit van het vaasje was te smal.  Bij schijnbaar onmogelijke toestanden begint madame meestal op z’n MacGyvers te brainstormen. Zo ook nu. Wat is een wiek? Eigenlijk niet meer dan een tres katoen, ja? Madame nam een versleten zakdoek, knipte hem een beetje op maat en rolde hem op. Ze dompelde die katoenen sigaar eerst in een restje lampenolie en frommelde hem daarna in het vaasje. Het uiteinde van de geïmproviseerde wiek duwde ze tegen de katalysator. Voilà! Dat moest lukken! Ze bracht voorzichtig de vlam naar het vaasje en whoem! Een steekvlam van 10 cm schoot aan en bleef branden. Dat hoort zo met een Berger geurvaasje. Eerst de grote vlam enkele minuten laten doorbranden, dan uitblazen, het vaasje afdekken, en daarna kringelt er via de katalysator geurige damp op. Tenminste als je geparfumeerde Berger lampenolie gebruikt. Uit madame’s Bergervaasje walmde vettige smoor met de geur van verbrand frietvet. In een mum van tijd stonk het hele huis naar walgelijke frieten. Yikes!

     

    Madame MacGyver had gefaald. Gedeeltelijk dan toch. En dat zint haar niet. Vandaag heeft ze het hele procédé herhaald, maar dan met Berger lampenolie ‘au lavende’. Welkom allemaal, in madame's lavendelvelden van de Provence.

    27-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    26-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grandeurgevoel

    Al had madame na het kerstfeest het te veel aan vlees en groenten gul uitgedeeld, in bar en ijskast bleef nog een aanzienlijke hoeveelheid eten en drinken achter. Met als gevolg dat mijnheer en madame nog twee dagen glamoureus getafeld en nagetafeld hebben. Zondag was er nog genoeg vlees voor een luxueuze ‘fondue à deux'. Ze maakten er de aangestoken fles Cahors 2001 bij leeg. Ze zaten wel aan de keukentafel, bij neonlicht, maar voelden zich als aristrocraten van een château aan de boorden van de Lot. ’s Anderendaags smeerde madame, met de flair van Mrs. Bouquet, de resterende ganzenleverpastei op haar boterham terwijl mijnheer, als een nouveau-riche, een kopje kreeftensoep leeg lepelde. Vandaag maakte madame van het overschot aan champignons, een half doosje room en stukjes ‘kalkoenfant’ een exquise kalkoenenfricassee, geserveerd in een kroon van deegwaren. De noblesse druipte er af.   Maar ook al waren op zeker ogenblik de feestelijke restanten op, mijnheer en madame genoten voort. Mijnheer smulde met verheerlijkte mime van een boterham met spekvet; madame smikkelde van een drie dagen oude rozijnenboterham met boter. Zaligheden moeten niet per se niet duur te zijn. Dat weet madame al langer. Een viertal winters geleden schreef ze (voor mijnheer) een gedicht over eenvoudig geluk. Een avondwandeling met Woefke had haar daartoe geïnspireerd. Hier komt het. (’t Is wel in ’t Engels. Hopelijk is dat geen probleem.)

     

    Letting the dog out (with you)

     

    Moon-beamed, glassy grass

    icy impasse

    bristled with glistening glow-worms

    that playfully wink their silver sperms

    poetry

    for free

     

    Dark, death autumn leafs

    bas-reliefs

    covered with frozen crust

    of festive diamond dust

    luxury

    for free

     

    Stiff, cool pine queens

    evergreens

    parade in crystal party dress

    artefact of royal finesse

    majesty

    for free

     

    Dimmed moon with cloudy aura

    angora

    cocoons the dog, you and me

    We stop for a kiss. You see,

    I’m happy
    for free

    26-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    25-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kerstfeest

    Het filmpje “White Trash Xmas” was niet zomaar madame’s keuze om iedereen een vreugdevolle Kerst te wensen (zie vorig blogje). Het Kerstthema van dit jaar was: “les cloches de Noël”. ‘Cloches’ zijn niet alleen klokken, “cloches” staat ook voor: clochards…

     

    Mijnheer en madame wachtten de genodigden op onder de carport. Ze hadden een warme muts op. Madame droeg knalrode handschoenen zonder vingertoppen. Er hing één enkele slinger gekleurde lampen. In een vuurkorf knetterden houtblokken. Een barbecuestel gloeide. Een pot Glühwein stond te dampen. Er was citroenjenever. En dan, om het daklozenplaatje compleet te maken: op de barbecue, in een pan met gaatjes (door mijnheer er in geboord) werden kastanjes gepoft. Iedereen was aangenaam verrast door het origineel concept. Alleen Sloeber, de Berner Sennenhond van Knoopke en Joost, vond het niet leuk dat hij er niet mocht bij zijn. Maar om ongelukken met de vuren te vermijden, was het beter dat hij in de afgesloten tuin bleef tot het kastanjes poffen gedaan was en er binnenshuis verder gefeest werd.

     

    En daar stonden ze met z’n allen, rond het vuur Glühwijntje of citroenjenever te slurpen, kastanjes te peuzelen en te ginnegappen. Plots hoorden ze een vreselijk gekerm. Het was Sloeber! Er was iets aan de hand met Sloeber! Meteen liepen Knoopke, ET en Simon naar het tuinhek.  Het kunnen ook anderen of meerderen geweest zijn, het ging zo snel. Aan het tuinhek was tumult, geroep, hondengekerm. Madame liep er toen ook naartoe. Toen ze er was, kermde Sloeber niet meer, maar Knoopke huilde: “Hij heeft me gebeten!” Haar linkerhand bloedde hevig. Kom, snel naar binnen! Hand onder de koude waterkraan! Simon zag meteen dat het een ernstige snee was. “Dat moet genaaid worden”, zei hij, “kom, naar Spoedgevallen!” Simon en Draakje reden met Knoopke naar het ziekenhuis. Joost mocht niet mee. Hij is te teergevoelig.

     

    Kerststemming was er niet meer. Iedereen was met z’n gedachten bij Knoopke. Het gebeuren werd gereconstrueerd. Sloeber was met zijn poot tussen de bovenste spijlen van het tuinhek blijven steken. Hij wou zijn poot er van tussen trekken, zat daardoor klem en deed zich pijn. Hij besefte niet dat, als hij zijn poot omhoog hief, hij er vanzelf uit kon. Knoopke wou hem helpen. In paniek en vanwege de pijn reageerde Sloeber met een knap. ET heeft hem er dan uit geholpen.

     

    Verslagen stonden de thuisblijvers rond de vuren. Uiteindelijk besloten ze om binnen te gaan en daar op de terugkeer van Knoopke, Draakje en Simon te wachten. Daar wachtte een tweede onaangename verrassing. Boven de buffetkast hing een glazen rek van zowat 2 meter lang. Hing. Want tijdens de buitenactiviteit was dat glazen rek naar beneden gedonderd. Gelukkig zonder al te veel brokken. Het rek was nog heel. De vele kerstpakjes op de buffetkast hadden voor een zachte landing gezorgd en daardoor was ook de buffetkast niet beschadigd. Er werd snel opgeruimd.

     

    Vanuit het ziekenhuis belde Simon geregeld op. Al bij al viel het ongeluk nogal mee. Acht draadjes in de grote snee, twee draadjes in twee kleinere wonden, antibiotica-infuus en röntgenonderzoek naar eventuele botscherven. Twee uur na hun haastig vertrek waren Knoopke, Draakje en Simon terug. Knoopke had pijnstillers gekregen en was niettegenstaande de ingebonden hand in staat om het kerstfeest te hervatten. Pas dan kreeg iedereen het interieur in de gaten. Madame had er een vuilnisbelt van gemaakt. Kartonnen dozen slingerden in ’t rond. Er stonden bakken met lege flessen, een groencontainer, een grote vuilnisbak. Een metalen ton met een bodempje wit zand deed dienst als asbak. Er hing een PMD-vuilniszak een de muur. De kerstboom was versierd met allerhande afval: botervlootjes, blikjes, waaiertjes van krantenpapier, gebruikte Senseo padjes, theezakjes, krullen verpakkingslint enz. en als piek een lege bus CIF. De tafel was gelijkaardig gedekt. Als onderlegger een stuk gazet, negen verschillende borden van de kringloopwinkel, negen verschillende glazen, plastic bekertjes. De servetten waren keukenrolpapier en staken in een servetring van stukken WC papierrolletjes. Ook het menu was navenant.

     

    *****

    Amuse-gueule

    Gepofte kastanjes onder de blote hemel

    Culinaire hapjes

    Bisque van kreeft uit de restcontainers van Comme Chez Soi

    Gescharrelde eitjes met snippers bieslook en waaiertje gejatte zalm

    Onbestemde schimmelzwammen gevuld met geprakte pastei van gestroopte gans

    Hoofdgerecht

    Vleesfondue van vers slachthuisafval

    Kleurrijk groentenpalet  zorgvuldig geselecteerd uit overschotten van de Mechelse veiling.

    Diverse van de camion gevallen dipsausjes

     

    Dessert

    Glascontainerglaasjes gevuld met ijskoude bric-à-brac


    *****

     

    Alles werd in clochardstijl geserveerd. Geen beste servies, maar plastic potjes, aluminium bakjes, kartonnetjes en blikjes. In tegenstelling tot andere kerstfeesten had madame deze keer weinig afwas. Bovendien sorteerden de gelegenheidsclochards hun afval zelf.

     

    Tussendoor werden kerstpakjes uitgewisseld. Zo maar eventjes 75 stuks! Ook voor de manier waarop had madame een formule uitgedokterd. Herinner je nog het blogje “nuts” van 25 november jl? Toen mijnheer en madame gezellig noten zaten te kraken? Ze gooiden de notenschelpen niet weg maar staken er een nummer in en plakten de twee helften terug aan mekaar. Uit die noten mocht nu ieder om beurt eentje nemen en kraken, vervolgens in de geschapen vuilnisbelt op zoek gaan naar het cadeautje dat met het nummertje overeenstemde en het aan de bestemmeling overhandigen.

     

    Uren aan een stuk bleven de blije, vrolijke verrassingen mekaar opvolgen. Omstreeks 3 uur waren de cadeautjes uitgedeeld en had iedereen voldoende gegeten en gedronken. Een kerst om nooit te vergeten. Om uiteenlopende redenen.

    25-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    21-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het goede lijf

    Een avondje uit, midden in de week. Moet kunnen! Madame woonde gisteravond een voorstelling bij van “Het Goede Lijf”, een theatershow van de bovenste plank.  “Het goede lijf” is feitelijk een vervolg op de vagina- en menopauzemonoloog. Het was alleszins op dezelfde leest geschoeid, nl. de frustraties van het vrouw-zijn. Meer bepaald over de onvrede van de vrouw over haar lichaam.


    Om beurt staken An Nelissen, Janine Biscchops & Mitta Van der Maat zich in een ander personage. Ze hoefden zich daar niet voor om te kleden. Door hun schitterend acteren zag je An Nelissen als een dik veelvraatje, die niet snapte waarom al die magere meiden op kamp eetproblemen hadden: "Ze aten begot niks!" Mitta Van der Maat profileerde zich als een vrouwtje dat gefrustreerd was door haar rijbroekbillen, dan weer weer als meisje met een puistenkop. Janine Bisschops speelde de ene keer een tiener met omeletborstjes, de andere keer een vrouw met grote vagina die ze ten gerieve van het kleine pietje van haar man chirurgisch liet versmallen. Enz.

    Er zijn tranen gelachen. Maar ook stille traantjes geplengd. Want soms versmolt de humor in wrange tragiek. An Nelissens laatste act was de aangrijpende sleutel tot gelukkig vrouw-zijn. Ze speelde een meisje wiens linkerkant volledig verlamd was en toch spontaan genoot van vreugde en pret. Ze aanvaardde dat ze een lelijk eendje was. En net door dat aanvaarden leefde ze intens en zonder frustraties.

    Het was een performance om duimen en vingers af te likken. Alle frustraties waarmee vrouwen vanwege hun lijf zitten, werden ongezouten en met een flinke dosis satire behandeld. "Hou van je lijf en stop met er iets aan te (willen) doen. 't Is immers goed! Er is niks aan kapot!" was de boodschap. En ze kwam duidelijk over.

    Prettig extraatje: op het einde van de voorstelling werd Janine Bisschops in de bloemetjes gezet. Ze verjaarde. Ze werd 64.

    21-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    20-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oogarts

    Omdat zijn zicht verslechterd leek, ging mijnheer eergisteren naar de oogarts. Snel even de dioptrie laten nazien, dacht hij, en dan nieuwe brilglazen bestellen. Wishful thinking, kameraad! Het onderzoek duurde drie uur en heeft een staartje.

     

    Mevrouw de oogarts leek op het prototype van een kloeke Frau Feltwebel. Nu ja, daar kan ze niets aan doen, een uiterlijk krijg je van thuis mee. Waar ze wel iets kon aan doen was haar streng en dominant optreden. Mijnheer, die normaliter niet snel geïntimideerd is, werd er kleintjes bij. Temeer omdat hij, voor hij in het kabinet van Frau Feltwebel binnenmocht, al behoorlijk geambeteerd was. In de wachtzaal kreeg hij het gevoel dat hij best even zijn blaas zou ledigen en ging dus naar ’t toilet. Deur vast, plasje maken en dan gebeurde het. Hij kreeg de deur van het toilet niet los. Wat hij ook probeerde, de deurknip bleef onwrikbaar. Mijnheer heeft nochtans een krachtige grip. Het enige dat hem nog te doen stond was: roepen. De receptioniste kwam ter hulp. Ze zou met de sleutel de deur aan de voorkant proberen los te maken. Dat lukte niet meteen. Ze wrikte en wrong terwijl mijnheer binnenskamers en binnensmonds vloekte en gromde. Uiteindelijk lukte het. Geprikkeld zette mijnheer zich terug in de wachtkamer. In die stemming werd hij met Frau Feltwebel geconfronteerd. Haar bevelen knakten als de vechtgeluiden van een karatedan met zwarte gordel. Mijnheer had de indruk in een inquisitietribunaal terechtgekomen te zijn, met als aanklager een vrouwelijke Robespierre. Je zou voor minder in je schulp kruipen, nietwaar mijnheer?J  Na drie uur disciplinair onderzoek concludeerde Frau Feltwebel: vitamine B tekort, gezonder gaan leven, minder drinken, niet roken, dringend naar de dokter voor bloedonderzoek en deze week terugkomen. Ze belde mijnheers huisarts op en overdonderde ook hem met haar korte, krachtige, militaire bevelen. Gisteravond is mijnheer gaan laten bloed trekken. In afwachting van de resultaten houdt hij Frau Feltwebels diagnose wel voor mogelijk, maar gezien haar dramatisch draconisch optreden toch met een grote korrel zout.

    20-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    19-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tuinkabouter

    Sedert vandaag is bij mijnheer en madame een tuinkabouter aan ’t werk. Nee, niet zo’n pinnenmutsmanneke met lange baard en lollykleurtjes. Een echte, die het gras, het onkruid en de struiken smurft. Augustus jl. had madame bij de PWA een tuinman gevraagd. De lieve dame van dienst zei toen dat het wel eens lang kon duren vooraleer de aanvraag kon ingevuld worden, want in de hele grootgemeente waren op dat moment slechts drie PWA tuinmannen in dienst. Een veertiental dagen geleden is er een vierde bijgekomen. Mijnheer en madame zijn de uitverkorenen die van de diensten van de vierde man mogen gebruik maken.

     

    Vorige week kwam Tuinsmurf zich aanmelden. Bij de rondleiding in de tuin merkte madame dat hij zich enorm moest inhouden om niet meteen komaf te maken met het welig tierend onkruid. Zo te zien was hij er liefst direct ingevlogen. Hij vroeg zelfs of hij de herfstbladeren mocht opruimen. Tuinsmurf was prompt een tuinman naar madame’s hart. Vandaag was zijn eerste werkdag. Oprit en carport hebben er in geen jaren zo goed uitgezien. Onkruid en mos zijn tot een absoluut minimum herleid. De entree is al feestelijk netjes tegen de kerst. Nu de binnendecoratie nog.

    19-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    18-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Filmster

    Actrice voor één nacht, wat een ervaring! Een gebeuren waar madame nog dagen, weken zal van nagenieten! De zenuwen van de dag tevoren bleken absoluut overbodig te zijn geweest. De Werner Rainer Fassbinder van die avond was een lieve jongen met opmerkelijk veel vakkennis voor een eerstejaarsstudent. Madame voelde zich onder zijn regie meteen op haar gemak. Ook met haar tegenspeelster - een spontane, uitbundige, dame - klikte het op slag.

     

    “Camera! Camera loopt! En actie!” Na die woorden moest madame zich gedurende hooguit 30 seconden even inleven in een situatie. Aan de toog zitten en onwennig rondkijken, een sigaret opsteken, aan een glas wijn nippen, naar haar tegenspeelster glimlachen, sigaretten nemen en daarbij een glas omstoten. Vele tientallen korte shots. Tussendoor was het wachten tot de regisseur en de cameraman klaar waren voor een volgende take. Filmacteurs en filmactrices moeten blijkbaar meer wachten dan acteren.

     

    De lesbische scène, waar madame zo bang van was, verliep als een fluitje van een cent. Dat was uiteindelijk niet meer dan twee subtiele close-ups van de dames met de lippen op mekaar. De dansscène daarentegen, was behoorlijk vermoeiend. Zes keer de ziel uit je lijf dansen, kroop bij madame niet in haar kleren. Niet dat het van de eerste keer niet goed was. Madame slaagde er meestal in om in 1 à 2 takes goed te doen. De dansscène werd vanuit alle mogelijke perspectieven opgenomen: over schouder madame, over schouder tegenspeelster, kikkerperspectief, vogelperspectief, turn-around van de camera. In slechts één scène is geblunderd. Die moest 9 keer overgedaan worden. Madame's tegenspeelster kreeg de slappe lach. De ober, naar wie ze moest knipogen, trok telkens zo’n aanstekelijk komisch grimas, dat ze het telkens uitproestte. En natuurlijk lag dan heel het gezelschap dubbel van ’t lachen.

     

    Het einde van het scenario was gewijzigd. Madame moest niet sterven, maar met tranen in de ogen op straat lopen. Ja hallo! Hoe maak je tranen? De regieassistente had de oplossing: een flesje contactlenzencleaner. Madame spoot er een geut van in het putje van haar ogen, et voilà, de tranen waren er. En geloof het of niet, maar toen madame er zich bij inleefde, kwamen de echte tranen nog boven ook.

     

    Of madame het goed gedaan heeft? Ze denkt het wel. Als de regisseur na een take zei: “Amai madame! Mijn haren kwamen overeind! Schitterend!” dan mag madame tevreden zijn over haar prestaties, niet?

    18-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    17-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zenuwen

    Een week of twee geleden kreeg madame een mail van een onbekende student aan de filmschool. Hij zocht een actrice van 20 à 30 jaar voor een filmopname. Een schoolopdracht. Madame verwees hem door naar internetsites van toneelverenigingen. Begin vorige week kreeg ze van hem weer een mail. Hij had een actrice gevonden, maar dat meisje had zich op de valreep teruggetrokken. Of madame die rol niet wou invullen?
    “Mijn beste jongen,” mailde madame, “ik ben 62 lentes jong. Ik denk niet dat ik de rol van een frisse jongedame kan spelen.”  

    Hij antwoordde: “Uit noodzaak heb ik de leeftijd van de acteurs en actrices aangepast. Het mogen ook mensen van eind 40 begin 50 zijn. Dus zo’n groot probleem gaat dat niet worden.”

    Die jongeman had madame nog nooit gezien. Hoe kon hij weten dat ze nog goed geconserveerd is? Madame bewonderde het doorzettingsvermogen van de jongeman. En eens meespelen in een filmpje? Waarom niet? Is weer eens wat anders. Ze liet hem weten dat ze hem zou depanneren. Daarop kreeg ze zijn telefoonnummer, zijn adres, de gegevens over plaats en datum van de opnames en na twee telefoontjes ook het script. Toen ze het script gelezen had, schrok ze zich een hoedje en lachte zich tegelijk een kriek.  “Oh nee!, dacht ze, Waar ben ik nu weer aan begonnen!” Madame moet namelijk de rol spelen van ene Katrien. Katrien gaat een café binnen en wordt er opgevrijd door…….. een andere dame! Dan volgt, in het café, een lesbische liefdesscène! Bij een volgend cafébezoek is de andere dame afwijzend en geeft Katrien een mep. Katrien weent en gaat naar huis. In een volgende take ligt ze in de zetel tussen de pillen en sterft.

    Mama mia! Madame heeft al wel een beetje amateurtoneel gespeeld, maar nog nooit een een filmrolletje en zeker geen lesbische scène! Vanavond gaan de opnames door. Madame is één bundel zenuwen. Cross your fingers!

    17-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    16-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Schoonzus werd 60

    Je dacht toch niet dat de 60ste verjaardag van Schoonzus zomaar, als een doordeweekse dag, zou voorbijgaan, zeker? Ah nee! Ook voor haar is een happening op touw gezet. Alleen kon madame, nu Broer internet heeft, er niets over in haar blog zetten. Nu de surprises achter de rug zijn, kan ze dat wel.

     

    Schoonzus wou, net als Broer, geen feest voor haar 60ste verjaardag. Haar kinderen en Broer besloten dan, naar analogie met de dropping voor Broer, voor haar een autodropping te organiseren. En de ‘bende van Madame’ was natuurlijk bereid om mee te doen.

     

    Het plan

    Met de GPS wordt Schoonzus naar verschillende locaties gestuurd, alwaar opdrachten moesten uitgevoerd worden. Na elke goed uitgevoerde opdracht krijgt ze een voorwerp. Alle voorwerpen samen vormen een rode draad die leidt naar het geschenk dat ze van Broer en kinderen gaat krijgen.

     

    Opdracht 1 – Mystery guest ontmaskeren

    Er was een oude collega opgetrommeld: de mystery guest. Schoonzus mocht vragen stellen en de mystery guest alleen met ‘ja’ of ‘nee’ antwoorden. Schoonzus stelde erg gerichte vragen en alhoewel ze die collega in geen jaren gezien had, kwam ze nogal snel bij de oplossing. Lief detail: de oud-collega had voor schoonzus een prachtig boeket bloemen meegebracht. Toen de opdracht vervuld was, kreeg ze als eerste ‘rode draad hint’ een flesje rum. Wat zou dat te maken hebben met het te verwachten verjaardagscadeau? Ach, er kwamen nog hints. Eventjes afwachten maar.

     

    Opdracht 2 – Volleybalspel

    Schoonzus had vroeger volleybal gespeeld. Er is geprobeerd om die volleybalclub ter gelegenheid van haar verjaardag samen te brengen. Maar dat is niet gelukt. Dus lieten ze haar een spelletje volleybal op de laptop spelen. ’t Was een lollig spel maar aartsmoeilijk. Probeer zelf maar eens! volleybal Schoonzus slaagde niet in de opdracht om 5 punten te scoren. Maar ach, de puntenregeling werd even aangepast – ipv 1 punt voor elke score, 1 punt voor elke gemiste bal. Daarmee was de opdracht vervuld én de leute beleefd. Het tweede voorwerp was: pletwals Rolly van Bob de Bouwer.

    Het moet gezegd, met slechts twee hints in haar bezit raadde Schoonzus bijna welk cadeau ze zou krijgen. Broer speelde toen een beetje vals en probeerde met alle macht haar (juiste) redenering over een andere boeg te gooien. Schoonzus begon te twijfelen.

     

    Opdracht 3 – Verjaardagen opsommen

    Van alle aanwezigen (en dat waren er 11!) moest Schoonzus zeggen op welke dag ze verjaarden. Madame zou het met haar gatenkaasgeheugen nooit gekund hebben. Schoonzus echter kon ze op één na allemaal feilloos en in sneltempo citeren. Chapeau! Na deze verbazende prestatie kreeg ze een reep chacha. Ze maakte de analogie naar ‘cha-cha-cha’ en weer zat ze pal bij de oplossing. Maar gluiperige Broer greep weer in en deed haar twijfelen. Stouterd!

     

    Opdracht 4 – Elvis-songs herkennen

    Joost en Knoopke hadden op hun laptop 10 Elvis-songs gesaved. Maar om het wat moeilijker te maken hadden ze in de liedjes de woorden uit de titel gewist. Het werd een jolige bedoening. Terwijl iedereen op het ritme van de muziek meedanste en/of playbackte, zong schoonzus uit volle borst mee. Daardoor kwam de titel er meestal vanzelf uit. Hier en daar moest ze heel diep in haar geheugen gaan zoeken, maar ze bracht het er met een 10/10 van af. Hint 4 van de rode draad was een tube gel. Dat bracht Schoonzus in de war. Want dat had volgens haar niks te maken met dansen zoals rum(ba), cha-cha(cha).

     

    Opdracht 5 – steken naaien

    Schoonzus is altijd heel onderlegd geweest in handwerken en mocht haar handvaardigheid nog eens tentoonspreiden. Ze moest acht verschillende naaisteken (platsteek, steelsteek, knoopjessteek enz.) op een lapje naaien. En ja hoor, ze kende ze nog! Bij deze opdracht gaf de jury haar 9/10. Als rode draad voorwerp kreeg ze een “meringue” gebakje. En weer maakte ze de link met “dansen”. Niet slecht Schoonzus! Niet slecht! Maar de Rolly (ze kwam niet op “pletWALS”) en de gel (die stond voor vetkuif en rock&roll) deden haar twijfelen.

     

    Laatste opdracht – vlaggen associëren met gemaakte reizen

    Deze opdracht vond plaats in een gezellige taverne, waar iedereen vergast werd op een bord lekkere spaghetti. Broer had opdracht 6 voorbereid en het duivels moeilijk gemaakt. Schoonzus kreeg 10 afbeeldingen van vlaggen en 10 kiekjes uit vroeger gemaakte reizen. Ze moest bij de vlaggen én de kiekjes het bijhorend land plaatsen EN bovendien nog weten in welk jaar ze er geweest waren. Dat leidde tot discussies, temeer omdat Broer zich in één jaartal vergist had. LOL  De laatste hint was een potje salsasaus.

     

    Het cadeau

    Broer en kinderen overhandigden plechtig hun cadeau. Schoonzus kreeg een danscursus aangeboden. Ze had al zo lang zin om een danscursus te volgen. Maar Broer wou niet mee. Hij vond dat maar niks. Vandaag, op de dag dat zijn vrouwtje 60 werd, overhandigde hij haar een ondertekende oorkonde, waarmee hij zich verbond om samen met haar een danscursus te volgen. Een teder gebaar én een serieuze opoffering.

     

    Staartje

    Aan de taverne nam de bende van Madame afscheid van de jarige. Maar dat was slechts schijn. Want even later arriveerden ze ook aan de woning van Schoonzus. Soep liet hen stiekem binnen. En toen kreeg Schoonzus van hen ook een cadeau: een (occasie) computer mét draadloze internetkaart. Nu kan ook zij internetten.

    16-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    14-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PC-dokter(s)

    ET is, samen met Joost,  PC-dokter van de familie. Madame had hem gevraagd om de C-schijf van haar PC te komen ontlasten. Die stond propvol programma’s, zodat er niet voldoende ruimte over was om te defragmenteren. Enkele weken geleden had ze al eens geprobeerd om vanalles naar een andere schijf te versassen. Maar wat ze ook deed, het waren muggenpisjes in de zee. Het defragmentatieprogramma bleef hardnekkig om meer plaats emmeren. En toen kwam de PC-dokter. Hij maakte vlot 5% van de C-schijf vrij. Maar de grote boosdoener was volgens hem: de e-mailbox. Madame had blijkbaar de slechte gewoonte om ALLE mails in foldertjes te classeren. Na jaren zijn dat dikke classeurs! Als madame daar in snoeide zou haar probleem opgelost zijn.

     

    Zo gezegd, zo gedaan. Uuuuren is madame zoet geweest met mails verwijderen. Vele honderden mails verdwenen. Maar toen ze ten langen leste naar de eigenschappen van de C-schijf ging kijken, was er slechts een habbekrats meer plaats op de C-schijf. Verbeten begon ze naar andere zware files te zoeken. En wat ontdekte ze toen? Dat de Content van haar Frontpage Files zowel op de C-schijf stond als op de F-schijf. Dubbele boekhouding dus. Weg daarmee! Delete! Maar als ze dacht dat ze daarmee de hoofdvogel geschoten had, was ze er naast. De C-schijf was nog steeds niet leeg genoeg. Fuck! Ze brieste als een woest paard.  Maar ze moest en zou de C-schijf  uitmesten tot er kon gedefragmenteerd worden. Ze overliep alle programma’s en botste uiteindelijk op: “Partition Magic”. Wat was dat? Had ze dat nodig? Zou ze dat mogen verwijderen? Ze startte het programma om te zien of ze het kon gebruiken. En of ze het kon gebruiken! Dat was exact wat ze nodig had! Daarmee kon ze de C-schijf namelijk groter maken! Met een klein hartje – want ze had zoiets nog nooit gedaan – volgde ze de aanwijzingen van het programma. Uiteindelijk begon het programma autonoom te werken. Een uur lang. Ze was er niet gerust in. Wie weet wat ze aangevangen had. Maar na een uur kraaide ze victorie. De C-schijf was 30% groter en bood nu voldoende plaats voor een defragmentatie. Gloria alleluia! Madame reikte zichzelf het diploma uit van: “doktores in C-schijf-vergrotingen” en loopt al de hele avond over wolkjes.

    14-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    13-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stomme koe

    Madame wil haar frustraties kwijt. Daarom schrijft ze nog een blog vandaag. Maar vooraleer het verhaal te beginnen, eerst een beetje theorie. Een broodbakmachine bestaat uit de machine met onderaan een ingebouwd verwarmingselement. Boven dat verwarmingselement past een uitneembaar keteltje voor de ingrediënten. In dat keteltje zit een kneedhaak. Voilà. Dat moest je weten vooraleer je de flaters van een stomme koe te weten komt.

     

    ET komt morgenmiddag en madame wou hem verrassen met een lekker zelf gebakken brood. Ze nam het keteltje uit de machine en begon de ingrediënten af te wegen. Eerst de gist. Voorzichtig vulde ze een minuscuul maatbekertje met de juiste hoeveelheid. Voilà! Dat mag al in het keteltje. Nu de spelt. Die moest ze niet afwegen want enkele dagen tevoren had ze een serie potten met de juiste hoeveelheid spelt gevuld (zie “kokeneten spelen”) Dan nog zout, suiker, vetstof en water. Zou ze een beetje melk bij het water doen? Melk geeft het brood een fijnere structuur en smaak. Zo gezegd zo gedaan. Ze goot 1/3 melk in de maatbeter en 2/3 water. En ook dat ging de pot in. So far so good. Dacht ze. Want plots rook ze, als bij ingeving, aan de melk. Bah! Zuur! Miljaarde, miljaarde! Als een wilde woesteling griste ze het keteltje vast en kiepte de inhoud integraal in de groencontainer. Chagrijnig en uit haar hum begon ze opnieuw. Eerst het keteltje uitwassen. Dan gist afwegen en de pot in. Spelt erbij kiepen. Ze vlamde er het zout, suiker en vetstof bij en dan restte haar alleen nog de toevoeging van melk met water. En toen, toen ze de aangelengde (verse) melk aan de andere reutemeteut wou toevoegen, stond ze van de hand Gods geslagen. Want het bakketeltje, waar ze de vloeistof wou aan toevoegen, was… leeg!!! Waar waren dan de ingrediënten die ze zojuist in de pot gekiept had?!?!  Stel je haar verbijstering voor toen ze ontdekte dat ze die niet in het keteltje maar recta linea in de broodbakmachine gekiept had. Bovenop het verwarmingselement! Stomme koe!!! Furieus draaide ze de broodbakmachine ondersteboven. De spelt viel en stoof er uit. Het aanrecht was één groot meellandschap. Maar dat zou madame een zorg wezen! Die machine moest en zou proper gemaakt worden. Ze ging er heftig tegenaan, heftiger dan Sien en Maria met hun microvezeldoekjes. En grommen dat ze deed! Maar alles kwam uiteindelijk goed. Alle meelsporen zijn uit de machine. Het aanrecht is netjes. En voor ET staat een heerlijk brood te wachten.

    13-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    11-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lang tafelen

    Met elf zaten ze gisteravond aan tafel in een sjiek restaurant. Een gezamenlijke hommage van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen aan Ma voor haar 90ste verjaardag. Het eten was fantastisch lekker. Madame heeft niet in ieders bord gekeken, maar wat op haar bord lag was hemels. Ze had als voorgerecht een triootje van kreeft, zalm en ganzenleverpastei en als hoofdgerecht kalfszwezerikken Orloff. Culinaire hoogstandjes. Het enige minpunt was de bediening. Vriendelijke diensters, dat wel. Ook de nieuweling, met Frans accentje, was heel voorkomend. En al liet zij hier en daar een steekje vallen, dat werd gul aanvaard. Het waren de pauzes tussen aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht en koffie die de spuigaten uitliepen. Tussen de diverse gerechten móet een break ingelast worden. Maar een uur tot anderhalf uur wachten op het volgende gerecht is van het goede te veel. Madame kan daar behoorlijk pissig van worden. Maar! Ze blijft beleefd! Ze vroeg aan de dienster: “Excuseer mevrouw. Is er een probleem in de keuken? Is het daarom dat wij zo lang moeten wachten?”   “Nee, nee,” antwoordde ze, “wij geven eerst alle klanten een voorgerecht en daarna beginnen we aan de hoofdschotels.” Aha! Dat betekent dus dat, als je om 18 uur binnenkomt, je pas een hoofdgerecht krijgt als degenen die om 20 uur binnengekomen zijn hun voorgerecht gehad hebben. Kan voor de koks een relaxe manier van werken zijn, maar de eerste klanten zien wel scheel van goesting en ongeduld.

     

    De moraal: Ga op restaurant rond 21u. De klanten van 18 u. zullen je wel vervloeken, maar jij moet dan tenminste geen uren op je eten wachten.

    11-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Amateurtoneel

    ‘t Was ‘luie zondag’ bij mijnheer en madame. Ze hadden hun dolce far niente liefst tot bedtijd doorgetrokken maar ze waren die avond uitgenodigd op een avondje amateurtoneel. Ze vertrokken in lakse stemming.

     

    ’t Was café-theater. Dat was een meevaller. Hun mineurstemming steeg. De voorstelling begon een kwartier te laat, maar dat was snel vergeven. Want het stuk was nog maar amper 10 minuten bezig of mijnheer en madame bloosden van genot. ’t Was zalig toneel! Het was lang geleden dat ze nog zo’n prachtige komedie gezien hadden. Het meest opvallende personage in het stuk was een gestreste zanger: een lijzige, flegmatische figuur met homomaniertjes die perfect Hasselts sprak (speciaal aangeleerd, zo bleek). Elke uitspraak van hem was een giller. Mijnheer en madame hebben zich enorm geamuseerd en waren blij dat ze niet toegegeven hadden aan hun goesting om thuis te blijven.

    PS. Op 15 en 16 december voert die toneelgroep dat stuk nog eens op. Wie meer gegevens wil, mag madame mailen.

    11-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    09-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kerstmarkt

    Mijnheer en madame zijn geen kerstmarktliefhebbers. Zo’n prularia- en glitter-cartoonale is niet aan hen besteed. En tóch bezochten ze gisteravond een kerstmarkt. In een bejaardentehuis nog wel! En val nu niet achterover: ze hebben er zich geweldig geamuseerd

     

    Antoine en Maria, twee toffe buren, zijn vrijwillige helpers in het bejaardentehuis en de grote bezielers van de jaarlijkse kerstmarkt. Tijdens een van madame’s avondwandelingen met Woefke had Antoine begeesterd verteld over “hun” kerstmarkt en nodigde mijnheer en madame uit om eens te komen kijken. “Wel ja”, dacht madame “waarom niet? Als we daar Maria en Antoine plezier mee doen.” En zo dacht mijnheer er ook over.

     

    Mijnheer en madame schoten wortel in de eet- en dranktent. (Natuurlijk J) Mijnheer voelde zich extra goed in die tent. Hij had ze destijds samen met Antoine ineengeknutseld. Herinneringen ophalen aan de stunts die ze daarbij uitgehaald hadden en het herbespreken van de technische details waren voor Antoine en mijnheer dé gespreksonderwerpen. Inmiddels genoot madame van Maria’s gezelschap en van een delicieuze Glühwein. Glühwein met een scheut Amaretto! Alsof een engeltje op haar tong piste!

     

    Wat mijnheer niet verwacht had, en als bijzonder prettig ervaarde, was dat hij er zoveel bekende mensen tegenkwam. Buurvrouwen, buurmannen, buurmeisjes, de broer van Antoine enz. Allemaal mensen die hij in jaren niet meer gezien had. Het was een prettig weerzien met veel gezellige babbels.

     

    Tenslotte gaf Antoine nog een rondleiding in het bejaardentehuis. Fier toonde hij de plaatsen waar hij, als vrijwilliger, zijn vrije tijd doorbracht. Mijnheer en madame stonden versteld, zowel over de netheid en luchtigheid van het bejaardentehuis als over de vele ruimtes en mogelijkheden voor creatieve vrijwilligers. Toen mijnheer de zaal zag met prachtige houtbewerkingmachines zei hij spontaan: “Wel! Als ik op pensioen ga, nu weet ik wat ik kan doen!”

    09-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    08-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kalkoenconsommé

    Wie madame vandaag zou bezig gezien hebben, lag waarschijnlijk plat van ’t lachen. Maar zij kon er niet om lachen. Ook al leek het een slapstick, vol smeuïge gags. Oorzaak van de hele idioterie was de consommé die madame de avond tevoren van karkas en beenderen van het kalkoenfantje gekookt had. Ter informatie: madame had nog nooit zelf consommé gemaakt. Mijnheer doet dat gewoonlijk. Maar ze had toegekeken en zou het zelf ook wel kunnen.

     

    Bij mijnheers rundsconsommé drijft na een nachtje afkoelen een stevige laag gestold vet boven de soep. Dat vet wordt verwijderd. Madame zou dus haar kalkoenenconsommé ook culinair degraisseren. Maar wat zag ze toen ze het deksel van de pot deed?  Een vettige soep, maar geen gestold vet. Hoe moest ze dat in godsnaam degraisseren? Eerste hulp bij onwetendheid: het internet. Ze googlede naar diverse sites over ontvetten en degraisseren. Overal stond “afscheppen”. Maar nergens HOE je dat moet doen. Met een lepel begon ze de bovenlaag van de soep weg te scheppen, maar er bleven ogen op drijven. En wat een kleverige bedoening was dat, zeg! Het aanrecht dreef van de gemorste vetogen. Terug naar Google. Uiteindelijk vond ze een tip. Er stond: “gebruik om het laatste vet te verwijderen een stukje keukenpapier.” En daar begon het echte geknoei. Madame legde voorzichtig een stukje keukenrolpapier boven op de soep. In een mum van tijd had dat papiertje zich vol gezogen. Bweik! Wat een vieze bedoening! Ze kwakte het kleverig papier in de gootsteen. Ze herhaalde die handeling nog een paar keer, maar kwam toen tot de conclusie dat dit geen oplossing was. Terug naar Google. Maar eerst even naar het toilet. Dat was dringend. Zo dringend dat ze naar het toilet stormde. Toen ze de toiletdeur opendeed voelde ze het: haar handen waren nog vettig en nu de klink ook. Damn!  

     

    Via Google vond ze weer een tip: “wrijf met een ijsklontje over de soep en het vet zal zich aan het ijsklontje vastzetten.”  Allee vooruit! Madame wreef met ijsblokjes over het soepoppervlak. Maar meer dan een paar korreltjes vet kwam er niet af. Dan maar terug naar de eerste methode: verduldig het bovenste van de soep met een lepel afscheppen. Na lang lepelen (en knoeien) was het vet van de soep. Nu kon ze eindelijk de soep op smaak brengen. Nog wat zout en peper… Shit! De pepermolen was leeg. Ze dook in het kruidenkastje, wou het potje met zwarte peperbollen nemen en stootte tegen de pot met Provençaalse kruiden. Die kwam op het aanrecht terecht en het deksel viel er af. De Provençaalse kruiden stoven in het rond. Het aanrecht, de broodbakmachine, de kookplaten, de frietketel, de vloer, alles lag onder de Provençaalse kruiden. Madame vloekte dat ’t kletterde. Wat een ravage! Overal vet en vettige spullen en nu nog een gigantische bouquet garni van Provençaalse kruiden. ’t Was alsof de hele keuken in een marinade lag.

     

    Madame heeft uiteindelijk alles tot een goed eind gebracht. De consommé is heerlijk. En na madame’s provisoire poetsbeurt heeft Polska van de keuken weer een plaatje gemaakt. Zo dadelijk komt mijnheer thuis en krijgt hij een bord lekkere consommé à la manière de madame maladroite”.

    08-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    06-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Olifantje

    Mijnheer mailde van op zijn werk: “Schatje, we zullen tegen morgenavond iets creatiefs moeten bedenken want ik breng weer eens een olifantje mee.”

    “Oh! Nee!” zuchtte madame. “Toch weer niet zo’n dik beest!” Maar ze had geen tijd om er bij stil te staan. Er moest actie genomen worden.

     

    Ter verduidelijking: dat “olifantje” is een kalkoen. De laatste jaren krijgt mijnheer in de kersttijd van een zakenrelatie een eigen gekweekte kalkoen cadeau. Ieder jaar opnieuw zegt mijnheer: “geen te grote voor mij, aub.” En ieder jaar opnieuw ploft die hobbyist kalkoenenkweker een gigantisch beest van plus minus 20 kilo in mijnheers armen. Het lijkt eerder op een babyolifantje dan op een kalkoen. De eerste keer was madame zo stoutmoedig om het beest zelf te fileren. Ze had dat nog wel nooit gedaan, maar zei: “Da’s alleen maar een groot kieken, dat moet ik kunnen.”  Jongens, jongens, heeft ze zich daar te pletter aan gekerfd. Met als resultaat: enkele mooie filets en voor de rest heeft Woefke weken aan een stuk  kalkoenafval mogen vreten. De keer daarop droeg madame hun kerstolifantje naar een plaatselijke beenhouwer. Maar nu ze verhuisd zijn? Wie gaat nu dat beest uitbenen? Madame begon, op mijnheers verzoek, creatief te denken. En als madame creatief denkt, kan men zich aan alles verwachten, nietwaar?   Maar! Ze vond een schitterende oplossing! Morgenavond komt een achterneef – die beenhouwer is – bij mijnheer en madame thuis het “kalkoenfantje” in stukken snijden. Laat het olifantje nu maar komen!

    06-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    05-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Winkeltje spelen

    Madame heeft vandaag in haar eentje winkeltje gespeeld. Krek zoals in haar kindertijd. Met potjes, weegschaal, inpakpapier. Of ze aan ’t seniel worden is? Nee, nee. Ze heeft alleen enkele klussen geklaard waarbij ze het plezier ervaarde uit de tijd toen ze winkeltje en ‘kokeneten’ speelde.

     

    Het eerste vergelijk kwam op toen ze tientallen kerstcadeautjes aan ’t inpakken was. Vroeger, als Broer in haar winkeltje iets gekocht had, moesten alle gekochte waren ingepakt worden. Wikkelen, vouwen, knippen, plakken. Wat was dat toch plezant! Datzelfde plezier beleefde madame opnieuw met het verpakken van de kerstcadeautjes. Ze stond er voorwaar bij te lachen.

     

    De tweede klus gaf nog een sterker kinderlijk gevoel. Madame had 10 kg spelt gekocht. Een te grote zak om op te bergen en te zwaar om telkens weer boven te halen.  Ze besloot een tiental potjes te vullen met de afgewogen hoeveelheid bloem voor één brood. En daar stond ze dan in haar kleuterwinkeltje bloem af te wegen en in potjes te doen. Met evenveel geknoei als destijds.

    05-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    04-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geen goesting

    Madame’s moeder zei altijd: “goesting telt niet”. Die uitspraak heeft heel madame's carrière meegespeeld. Maar nu, in haar pré-pensioenjaren telt goesting wél. Mijnheer en zij aanvaarden goesting en/of geen goesting als volwaardig excuus om iets al dan niet te doen. Ook van anderen. Uitvluchten zijn niet nodig. Gewoon zeggen: “ik heb/had geen goesting” is even aannemelijk als: ”Schatje, ik heb je hemden niet gestreken, want ik had met het laatste gedemineraliseerd water de orchideeën begoten en ik ben niet in de winkel geraakt om gedemineraliseerd water te kopen, want toen ik wou vertrekken, liet ik pardoes mijn autosleutels in het rioolputje vallen en toen ben ik uren met een hark in ’t rioolputje aan ’t vissen geweest en toen ik uiteindelijk mijn sleutels had, waren de winkels dicht.” Het hier gebruikte excuus overkwam madame vandaag niet, hoor. Het is gebaseerd op iets dat haar zowat twintig jaar geleden overkwam. Toen vielen haar autosleutels, op zowat 20 km. van huis, écht in een rioolputje. Hoe ze dat toen opgelost heeft? Ze stapte naar een autogarage en vroeg of iemand haar kon depanneren door met behulp van een magneet haar autosleutels uit een rioolputje te vissen. Na lang vissen dropte de bereidwillige garagist  kleverige, stinkende autosleutels in haar handen. Yikes! Maar ze is thuisgeraakt! Madame had vandaag geen goesting om te werken. Ze heeft  zich uitsluitend met hobby’s bezig gehouden: computerspellen, schrijven en schilderen. Weinig opzienbarend. Maar als haar schilderij  af is valt er waarschijnlijk wel wat te zien. Alleen, wanneer ze dat schilderij gaat afwerken, staat nog niet vast. Want als ze geen goesting heeft om te schilderen doet ze dat niet.

    04-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame


    01-12-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Containerparktoezichter

    Veel rommel was er niet. Maar ‘t was toch tijd om wat op ’t containerpark te dumpen. Madame had alles voorgesorteerd. Ijzeren droogkuiskapstokken voor de metaalcontainer. Zwartverbrande houten lepels voor de houtcontainer. Textiel voor de kledingcontainer. Een defecte broodbakmachine voor het elektrisch huishoudmateriaal. En dan was er een serie jerrycans. Waar hoorden die? In de bak “Allerlei” of in de PMD-container? Ach, ze zou het wel aan de containerparktoezichter vragen. Met als aanschouwelijk materiaal twee jerrycans in de hand stapte ze op de gemeentelijke toezichter af. Hij stond op dat moment te staan toezien, met de rug naar madame gekeerd. Madame besloop hem dus feitelijk langs achter. Ze was zich daarvan bewust en besefte dat ze die werkman niet mocht laten opschrikken uit zijn opzichterwerk. Op vijf stappen van zijn lijf zei ze beleefd: “Excuseer, mijnheer.” De man keerde zich in het tempo van een vertraagde film om. Hij keek madame aan met een blik die deels op onweer stond omdat hij gestoord werd in zijn werk en deels geërgerd omdat er weer een trut was die niet wist waar ze met haar rommel moest blijven. “Excuseer mijnheer,” zei madame nogmaals. “Waar moet dit? Bij allerlei of bij PMD?”  Zijn lippen bewogen. Zonder geluid vormden ze drie letters: p m d. Daarna draaide hij zich in slow motion terug naar de kant die hij voor madame’s storend intermezzo aan ’t  observeren was. “Dank u wel” zei madame nog. Maar dat bereikte de man niet meer. Hij gaf zich ten volle aan de job waarvoor hij aangenomen was: containerparktoezichter.

    01-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame




    NOMENCLATUUR

    De familie

    Madame – zijzelf

    Mijnheer – partner van madame

    ET - zoon van mijnheer

    Miek – dochter van mijnheer

    Cook - partner van Miek

    Knoopke – 1° dochter van madame

    Joost- man van Knoopke

    Draakje – 2° dochter van madame

    Simon – partner van Draakje
    Kwik - 1° zoontje van Simon
    Flupke - 2° zoontje van Simon


    Meer familie
    Ma - moeder van mijnheer
    Bomma - schoonmoeder van mijnheer
    Broer - broer van madame
    Schoonzus - vrouw van Broer
    Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus
    Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus
    de Soep - zoon van Broer en Schoonzus

    Cousine - 1° dochter van tante van madame

    Medemensen

    Polska – interieurverzorgster
    Jetje - tof blogmaatje
    Antoine - buurman, man van Maria
    Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine

    Tuinsmurf - de tuinman
    Ray - vriend regisseur

    Beestenboel

    Woefke – hond van mijnheer en madame
    Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost
    Stripke - Kat van Draakje

    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs