Ook voor madame werd het stilaan tijd om uit te kijken naar feestkledij voor het huwelijk van Knoopke en Joost. Ze zag er tegenop. Iets jeugdig modieus en tegelijk ladylike vinden voor haar leeftijd en model is geen sinecure. De voorbije weken had ze al gegoogeld naar “ceremonie- en feestkledij”. Er kwamen mooie dingen te voorschijn, dat wel. De mannequins oogden allemaal fantastisch in hun zwierige rokken en weinig verhullende topjes. Voor madame was het echter allemaal iets te bloot.

Ze vroeg Zus om mee te gaan winkelen. Zus is heel modebewust en is altijd piekfijn gekleed. Met haar maatje 38 is dat natuurlijk een stuk gemakkelijker dan met madame’s 44. Tijdens de queeste vond Zus tientallen kleedjes waarmee zij in de suite zou kunnen lopen. Maar als madame ze aantrok, leek ze ofwel op een patattenzak ofwel op een levend lijk. De stelling dat zwart altijd deftig staat, gaat bij madame niet op. In de zesde winkel vond madame uiteindelijk haar gading. En guess what! Het werd een zwart-wit combinatie met… een frivool topje.

02-06-2007 om 15:18 geschreven door Madame

Vanmorgen stak de krant half in de brievenbus en was nat. Gek, want nadat de postbode geweest was, had het niet geregend. Nu lopen er wel katten en honden in de buurt, maar zO hoog kunnen die niet plassen. Madame onderzocht de zaak. Ze moest niet ver zoeken. De laurierstruik naast de brievenbus was zodanig uitgedeind dat de brievengleuf amper te zien was en de beregende laurierbladeren hadden op de krant gedrupt. Dat de brievenbus er zo slordig bij stond, was een doorn in madame’s oog. Daar zou ze vandaag eens korte metten mee maken.

Met takkenschaar en snoeischaar vloog ze er in. Ze voelde zich een beetje kapper die een bros moet knippen. Drie uur lang snoeide en knipte ze. Ze pauzeerde slechts tien minuutjes om een praatje te maken met de buurman die zijn hondje uitliet. Hij had ook laurierhagen. "Eigenlijk moet je zo’n laurierhaag ieder jaar snoeien." zei hij.  Madame wist dat wel, maar zowat 80 lopende meter laurierhaag voor en achter kortwieken, vergt heldenmoed.
 

Toen ze ongeveer 10 m. laurierhaag had bijgewerkt, had ze twee blaren, een stramme rug en knikkende knieën. “Genoeg voor vandaag”, besloot ze en zette zich aan tafel met een cryptogram en een tas koffie. Even later werd aan de deur gebeld. Het was de buurman. “Ik kom me excuseren”, zei hij, “ik heb zojuist de laurierhaag tussen onze tuinen gekortwiekt en er zijn stukken in jullie tuin gevallen. Zal ik het opkuisen?”  “Ach nee, zei madame, “dat zal ik wel doen. Dat is een kleine moeite.” Toen zei buurman: “Of zal ik met de elektrische haagschaar jullie kant ook komen knippen? Dat is op 10 minuutjes gedaan.” Op 10 minuten 15 meter laurierhaag bijknippen?!?! Dat wou madame wel eens zien! Ze aanvaardde het aanbod met alle plezier.

Buurman haalde zijn haagschaar en inderdaad binnen de 10 minuten was de hele reutemeteut netjes gekortwiekt. Madame stond paf. Zij had uren gesloofd en die machine deed dat in een mum van tijd. Ze was bijzonder geïnteresseerd in die machine. Buurman legde haar geamuseerd uit hoe die machine werkte. En madame’s besluit stond vast: zo’n elektrische haagschaar komt hier ook.

31-05-2007 om 21:28 geschreven door Madame

De retouches aan Joosts pak waren uitgevoerd en madame mocht het gaan ophalen. Ze wandelde de winkel binnen. Toen de eigenaar en verkoopster haar opmerkten, veranderde hun ernstige mime in een guitige glimlach. Het overkomt madame nogal dat ze geen klant is, maar een anekdote. Vandaag liet ze alweer een onorthodoxe indruk na.

De winkeljuffrouw had het kostuum netjes ingepakt in een ellenlange hoes met kapstok. Ze vroeg: “Staat u ver geparkeerd, mevrouw?”

“Ja nogal. Ik sta op de markt.” antwoordde madame.

“Oh maar dan zal ik het anders inpakken.”

“Dat hoeft niet juffrouw. Ik sleur daar zo wel mee rond. Als het moet, rij ik zelfs met een kruiwagen in de stad rond, hoor. Menselijk opzicht is bij mij al lang verleden tijd.”

De lach van de verkoopster was een mengeling van verbazing en ongeloof. Madame zag duidelijk dat ze in gedachten een madame in haar deftige stad zag rond kruien met een volle kruiwagen mest. En madame genoot er van. LOL

30-05-2007 om 18:49 geschreven door Madame

Madame nam vandaag eindelijk de tijd voor die rotklus! Diepvriezers schoonmaken. Bah! Madame heeft twee kleine diepvriezers, wat wil zeggen dat ze die rotklus in duplo moest uitvoeren. Hoe andere huisvrouwen die klus netjes kunnen klaren is madame een raadsel. Bij haar loopt die karwei altijd uit op weidse watergladheid in keuken en garage.  Maar goed, ze zou alle leed lijden.

Gewapend met kommen, dweilen en een haardroger trok ze ten strijde. Een haardroger is bij diepvriezer reinigen normaliter een erg praktisch instrument. Daarmee smelt het ijs in een mum van tijd. En wat er leuker dan een rotklus heel snel achter de rug te hebben?

In het begin genoot ze van het wegblazen van de ijsschollen. Ze hanteerde de haardroger als een destructieve mitrailleur. Rekketekketekketek. De ijsschollen vielen in bosjes naar beneden. Maar na een tijdje bleek dat madame een haardroger heeft van goede kwaliteit. Ene die bij oververhitting “foert” zegt en pas 10 minuten later terug werkt. Daar zat ze dan, de scherpschutter zonder munitie, op haar gat in een grote plas ijswater werkloos toe te kijken hoe de ijsdruppels tergend traag in de kommen regende.

Bij tegenslagen wordt madame driftig, opstandig. “Ten aanval!” schreeuwt het dan van binnen, “het doel moet en zal bereikt worden!” Ze voerde kommen kokend water aan, zette ze in de diepvriezer en bracht continu vers kokend water aan. Het ijs begon weer te brokkelen. Toen na tien minuten haar haardroger weer werkte, zette ze die bij in voor het ultieme offensief. Na een uurtje was de diepvriezer verslagen = ijsvrij en brandschoon.

Nu had ze de knepen te pakken. Voor de tweede diepvriezer zette ze meteen het volle offensief in. Op een half uur was hij schoon. Dweilen nam nog een half uur in beslag. Mission accomplished. Daar is ze weeral een jaar vanaf.

29-05-2007 om 23:21 geschreven door Madame

Knoopke en Joost trouwen eind juli. ’t Werd dus stilaan tijd voor de “suite” om voor een feestelijke dos te zorgen. Gisteren was het mijnheers beurt om de marteling van broek-in broek-uit te ondergaan. Alhoewel het allemaal best meeviel. Ten eerste omdat mijnheer een mannequinmodel heeft en ten tweede omdat de winkeljuffrouw bijzonder goed geholpen heeft. Het resultaat is een lord van een mijnheer die zonder witteboordenkapsones fleurige élégance uitstraalt. Een standingvol eerbetoon aan het bruidspaar.

27-05-2007 om 15:22 geschreven door Madame

Op de agenda stond vandaag: naar Schellebelle voor een bedrijfsbezoek aan de firma Vandevelde NV, alias de fabrikant van o.a. de Marie-Jo beha’s. Voor de leken: een beha is een ding dat recht houdt wat anders hing. De rondleiding was super interessant. Dat “twee lapjes stof”, zoals madame’s moeder pleegde te zeggen, zoveel meer om het lijf hadden, had madame nooit gedacht.

Om te beginnen was er de afdeling ontwerp, waar creatieve geesten schetsen maken en met lapjes stof en kant en lintjes en kralen e.d. frêle combinaties uittesten. Is uiteindelijk een nieuwe collectie ontworpen, wordt van ieder model een patroon getekend voor cups A tot en met F. Na het patroon wordt voor ieder model een soort draaiboek gemaakt, waarbij alle nodige materialen in detail beschreven worden: dikte van de naald, de sluithaakjes, het tussenstukje, de lapjes stof, de kant, de schouderbandjes, de lintjes, de labels enz. Madame stond versteld toen ze hoorde dat één beha uit 30 à 40 onderdelen bestond!

De firma Vandevelde gaat bijzonder prat op de kwaliteit van zijn producten en doet er dan ook alles aan om klasse materiaal af te leveren. Volgens madame gaan ze daar soms wel erg ver in. Zo worden bv. alle door hun leverancier geleverde rollen stof helemaal gecontroleerd: is het aantal meter op de rol juist, is de stof geen centimeter smaller, zitten er geen fouten in, is de elasticiteit zoals gewenst. Stukjes stof, kant, broderies, haakjes, lintjes worden met 3 verschillende waspoeders gewassen en nadien gecheckt op eventuele verkleuring of afwijkingen. Elastische stoffen ondergaan een rektest. Kant en broderie passeert het nauwlettend oog van een inspectrice die centimeter per centimeter speurt naar mogelijke afwijkingen. De lapjes stof worden op 1/10 van de millimeter juist geknipt. Ja, de controle van de kwaliteit was op het maniakale af.

Bij de snijmachine ontsnapte bij madame een “waw!”. Dat was leuk om zien! De fijne stoffen lagen in matrassen van 3 cm dik op de machine. Daar bovenop lag het snijpatroon. En daar boven kwam een plastic folie die met zuigkracht op het geheel geperst werd, zodat niets verschoof. Een druk op de knop en de geprogrammeerde snijmachine begon ieder patroondeeltje uit te snijden. Op geregelde tijdstippen klikte een slijpsteen tegen het mes en werd het mes geslepen. Fantastisch!

Een volledig verslag geven van alles wat er te zien was, zou te ver leiden. Maar een ding is zeker: vanaf vandaag heeft madame meer respect voor haar beha’s. Dat zijn voortaan niet zo maar een “soutien-gorges”, dat zijn aaibare kleinoden.  

24-05-2007 om 23:47 geschreven door Madame

Olala! Er zijn vier dagen voorbij gevlogen zonder bloggen. Madame begint slechte gewoontes aan te kweken. Ze heeft het nochtans niet echt druk gehad. Twee van de vier blogloze dagen zijn vrijelijk gespendeerd aan zalig nietsdoen, of beter: aan recupereren van de voorbije toomloze uitspattingen. De twee daarop volgende dagen heeft ze zich andermaal vastgebeten in “stemmen on line”.

Collega’s van Draakje hadden hun bedrijf ingeschreven voor de wedstrijd : “happy at work” van radio Donna. Het bedrijf dat de meeste stemmen haalt, schiet als hoofdvogel: een optreden van Stan van Samang. Madame is de leeftijd van dwepen met idolen lang voorbij, maar begrijpt best dat het jeugdige personeel heel enthousiast zou zijn met een optreden van die charmante kerel. En dus beet ze zich vast in het stemmen voor het bedrijf waar Draakje werkt. Wie madame kent, weet dat “zich vastbijten” betekent dat ze oogkleppen opzet, de kaken op mekaar klemt en niets meer voor ogen heeft dan het vooropgezette doel. Twee dagen heeft ze zich in de strijd geworpen. Heel even, in de nacht van dinsdag op woensdag, omstreeks 4u, stond Draakje’s bedrijf op de eerste plaats. Maar de vreugde was van korte duur. ’s Anderendaags waren ze weer gezakt. Na ruggespraak met Draakje bleek uiteindelijk dat madame Don Quichotte aan ’t spelen was. In het bedrijf zelf waren slechts enkele enkelingen op de hoogte van de inschrijving voor de ”happy at work” wedstrijd. Met als gevolg dat de stemmen enkel via madame’s “kanalen” kwamen. Exit  “happy at work”. Stan van Samang mag elders gaan zingen.

23-05-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Het is zo ver! Ik word 60 jaar jong en geef een groot feest. Het enige dat ik nog nodig heb is een startschot van al mijn vrienden… Bij deze ben je van harte uitgenodigd om samen met mij te komen genieten van al wat ik lekker vind en dit al swingend op de deuntjes van DJ …”

Wat een verrassing! Het was decennia geleden dat mijnheer zijn jeugdvriend Sil nog gezien had en plots nodigde hij mijnheer en madame uit om zijn 60^ste verjaardag te komen vieren. Met veel plezier aanvaardden ze de uitnodiging.

Reeds van bij de aankomst was animo troef. Sil had nl. nog meer gemeenschappelijke jeugdvrienden en -vriendinnen uitgenodigd, ooit dikke vrienden met een rijk arsenaal avonturen. Het hoeft dus niet gezegd dat de sfeer er meteen in zat. De al dan niet aangekomen kilootjes werden gemonsterd en op de korrel genomen (iemand was zo zowel in jaren als in gewicht verdubbeld = nu 120 kg), de loopbanen werden in vogelvlucht overlopen en natuurlijk werden er herinneringen opgehaald. Madame, die toch zo’n beetje als vreemde eend in de bijt viel, voelde zich meteen thuis in die bende jolige en spontane zestigers. Ze voelde het meteen: deze avond werd super!

Sil had moeite nog kosten gespaard. Hij had een sjiek restaurant afgehuurd. De zowat 120 genodigden werden vergast op een viersterrenbuffet en drank à volonté. Na de feestdis kwam de DJ in actie. Zowel jeugd als ex-jeugd zwierden meteen de beentjes los. In het begin slowden mijnheer en madame een paar keer maar dansten daarna even vrolijk op de stormachtige ritmes mee. Madame swingde, jivede en hucklebuckte ongebreideld. En dat, de crash van eergisteren indachtig, zonder overmatig drankgebruik!

Vanmorgen waren mijnheer en madame wel wat schor (vanwege het overtroeven van de geluidsboxen) maar de fun zindert nog na. Hopelijk brengen de vernieuwde vriendschappen nog leuke tijden mee.

20-05-2007 om 14:25 geschreven door Madame

Enkele spieren zijn nog stram, maar haar hersenkwabben kabbelen niet meer, ze loopt terug met stevige tred en spreekt weer met één tong. Het wrak is weer in blogbare staat.

Het verjaardagsfeestje van Knoopke was supergezellig. Exquise hapjes, lekker eten, aangepaste wijnen en een vrolijke bende. Madame genoot met volle teugen. Wat niet wil zeggen dat ze slempte. Nee, ze nipte, met gemodereerde mate, van de champagne, de witte wijn, de rode wijn, de koffie en de Limoncello. Toen ze naar huis reden, was madame wel alcoholhoudend, maar zeker niet aangeschoten.

Thuis gekomen gingen mijnheer en madame nog wat napraten.    

“Zal ik voor jou nog een Portootje inschenken?” zei mijnheer.

“Welnee” zei madame, “geef maar nu maar eens een whisky’tje.”

Het was jaren geleden dat madame nog whisky gedronken had. En nu mijnheer geen sterke drank meer drinkt, stond er nog een behoorlijke voorraad. 

Er waren heel wat onderwerpen om over te praten: het komend huwelijk van Knoopke en Joost,  de zetelverwarming in de auto (tijdens de heenrit dacht madame dat ze een opvlieger kreeg, tot bleek dat haar zetelverwarming nog op stond), het verjaardagscadeau voor een vriend van mijnheer die 60 wordt enz. De onderwerpen bleven onafgebroken aanrukken en de whisky ook. Madame praatte allengs geanimeerder. Ze converseerde, dronk en tetterde uren aan een stuk. Stilaan werden haar LL-en dikker, kregen haar SS-en een flochke en voelde ze haar hersenen uitlopen als een te lang gechambreerde chocomousse. Tot ze merkte dat de dageraad al licht begon af te geven.  “OepZ! IZ ‘t al zo Llaat! Dan zaLL ik maar eenZ gaan sLLapen.”, lalde ze. Ze stond op, ging de gang in en voelde zich slagzij maken. Ze hoopte nog dat de muur haar zou tegenhouden. Maar die stoute muur deed niets en madame flikkerde tegen de vlakte. Wat er verder gebeurde is troebel en wazig… Volgens mijnheer is ze nog eens gevallen en kroop ze ten langen leste op handen en voeten naar bed.

Om 13u30 werd madame wakker. Mijnheer had haar zachtjes gewekt en vroeg: “Zal ik een kopje koffie brengen?”

“Ja graag.” antwoordde madame, “en breng asjeblieft ook een droge boterham.”

“Moet er niets op?”

“Nee. Alleen brood. Om de whisky in mijn maag op te slorpen.”

“Zal ik een spons brengen?”

18-05-2007 om 22:23 geschreven door Madame

Nog even geduld... madame is BIJNA nuchter...

18-05-2007 om 14:17 geschreven door Madame

Om hemels te genieten hoeft het niet altijd du pain, du vin et du Boursin zijn. Met gewone kaas is het rijtje ook zalig. Maar het neusje van de zalm is toch: met Epoisse. Het rijmt wel niet, maar die Franse kaas slaat alles.

Vorig jaar, toen madame eens naar de wekelijkse markt ging, had een marktkramer, voortgaand op madame’s voorkeuren, Epoisse aanbevolen. Sedertdien zijn mijnheer en madame belust op die kaas. Het is een Franse kaas die je door en door gerijpt (= quasi lopend) moet nuttigen. Pas dan komt zijn grandioos bouquet tot uiting. Tongstrelend! Naar het schijnt maken gerenommeerde koks Epoisse af met Porto en serveren hem in een eierdopje bij het ontbijt. Mijnheer en madame nuttigen hem evenwel onversneden en genieten bij iedere beet en iedere afdronk met de ogen dicht.  Dat genot viel hen vanavond nog eens te beurt. Want madame houdt bewust lange pauzes tussen de decadente geneugtes. “Verlangen naar” is immers een extra smaakmaker.;-)

14-05-2007 om 20:59 geschreven door Madame

De zaterdag was voorbehouden voor Joost. De bruidegom ging een trouwpak kiezen en zijn aanstaande schoonmoeder was gevraagd om hem te assisteren. Het werd een jolige zoektocht.

Joost en madame zouden vier winkels bezoeken maar bleven in de tweede winkel hangen. Want alhoewel Joost een gloeiende hekel heeft aan kleren passen (zoals de meeste mannen), in die winkel werd het een vermakelijke bedoening.  Het klikte er namelijk meteen tussen Joost, madame en verkoopster. Dat meisje had zo’n sprankelende en enthousiaste aanpak dat zowel Joost als madame meteen geneigd waren om in die winkel iets te kopen, op voorwaarde natuurlijk dat het pak hen 100 % beviel.

Joost en madame waren het vooraf over eens: het moest een modern pak worden, niks traditioneels. De verkoopster liet enkele kostuums zien. Joost en madame haalden hun neus op. Die pakken waren veel te klassiek! Het meisje weerlegde dat en kwam met een ontwapenende filosofie voor de dag:  “de bruidegom moet dermate gekleed zijn dat hij de bruid eer aandoet en dat doet hij niet door de aandacht op zich te vestigen, maar wel door de bruid te laten schitteren.”  Dat was een schot in de roos. Madame kreeg er zowaar kippenvel van.

Twee uur lang heeft Joost gewillig kostuums, hemden, dassen en broeksriemen gepast, tot er uiteindelijk een “waw!” van een bruidegom stond, een cavalier die zijn Knoopke aangenaam zal verrassen en haar alle eer zal aandoen.

13-05-2007 om 11:36 geschreven door Madame

Mijnheer en madame zijn geen uitgesproken muziekkenners, maar eens luilekker de halve finale van het Eurovisie Songfestival laten binnenwaaien vinden ze wel gezellig. Al was het maar om eens ongeremd te kunnen bekritiseren. Hun opmerkingen waren weer niet van de poes. Hierna een bloemlezing.

-          Die Barbies mogen ze terug inpakken.

-          ‘k Denk dat we eens naar Moldavië op vakantie gaan.

-          Niet alleen zijn de rokjes korter, de guitaren hangen ook lager.

-          Dat trekt op niks. Afvoeren!

-          Die kiekens met hun struisvogelpluimen werken op mijn zenuwen

-          Oei! Die heeft haar borsten te hoog opgetrokken, haar kin hangt er op.

-          Die met veel haar mogen van voor staan en de kletskoppen moeten van achter staan. Da’s niet eerlijk.

-          Da’s wel mooi, maar die gecastreerde noten er tussen doen pijn aan mijn oren.

-          Oh nee! Stuur die Belgen naar huis! Asjeblieft!

Al geven die opmerkingen de indruk dat mijnheer en madame de boel afkraakten, genoten hebben ze ook. Er waren mooie liedjes bij. Zo was mijnheer wég van de jazzy madame aan de bushalte en madame dweepte met “shake it up, shaked hem er in”J

11-05-2007 om 01:20 geschreven door Madame

Net voor Nagalore de tip gaf om naar “vuile pens” te googelen – en bijgevolg ook voor jouw reactie, Draakje (zie reacties op blog “maag en darmen”), had madame zowat 20 sites met “vuile pens” bezocht en gelezen. Haar maag draaide er van om. Vuile pens is ongebleekte pens en stinkt. Sommige sites beweren dat het een beetje stinkt, maar madame weet beter….

Zowat een kwart eeuw geleden was ze, samen met haar man, in Duitsland een kortharige Duitse staander gaan kopen. Een puppy “mit einem achtenswerten Stammbaum”. Een prachtbeest, dat wel! Zijn pracht werd kracht bijgezet met beendermeel en pens ( “vuile pens” zo blijkt nu). Geuren kan men niet memoriseren, maar madame weet nog perfect hoe wansmakelijk die pens stonk. Het was als het ware een bouquet garni van lijkgeur, tampons en inlegkruisjes. Wal-ge-lijk! Telkens ze het beest pens moest voeren, zette ze ramen en deuren open en ademde ze zoveel mogelijk langs de mond – kwestie van de geur zoveel mogelijk te laten passeren. Het beest was verzot op pens en groeide op tot een ontzettend mooie “Ueberhund”. Hij kreeg helaas Hitler-trekjes = Ich bin der Führer. Had hij niet genoeg pens gekregen, pakte hij zijn voederbak in de bek, draaide er met zijn kop als een discuswerper mee rond en keilde dan de kom dwars door de keuken. Zijn heersersmentaliteit werd allengs erger. Toen de jongste dochter geboren was, vreesde madame dat zijn bruut geweld ongelukken zou teweegbrengen. Hij is toen verkocht aan een heuse jager. Daar is het beest vast gelukkiger geweest dan op het appartement van madame en Co. Madame denkt nog met liefde terug aan die prachthond, maar niet zonder walging voor de pens die hij te vreten kreeg.

Madame toog naar de dierenwinkel, waar ze de Woefkes dagelijkse Duck Compact koopt, en vroeg er naar “vuile pens”. Dat hadden ze niet, wel Duck met pens. Waarschijnlijk is die niet “vuil”, maar daarmee ging het toch al de juiste richting uit. Na het ontdooien steeg de gekende walm op, zei het iets gematigder dan vroeger. Woefke verorberde het spul alsof  het een delicatesse was.

08-05-2007 om 13:00 geschreven door Madame

Woefke had veel pijn vandaag. Dat liet het beestje voortdurend blijken. Ze week geen stap van madame’s zij, tenzij om rusteloos weg en weer te lopen en af en toe te gaan overgeven. Soms kwam ze met de voorpootjes op madame’s schoot staan en keek haar aan alsof ze wou zeggen: “Moeke, het doet zo’n pijn.” Madame’s hart brak. Maar meer dan een afspraak vastleggen bij de dierenarts en voor de maaltijd Perdolan geven, kon ze niet doen. Verdomde machteloosheid! De afspraak met de dierenarts kon pas ‘s avonds. Het duurde een eeuwigheid voor het zover was.

Woefke kreeg weer een injectie. Op madame’s verzoek een lichter prikje deze keer, zodat ze nadien weer niet stoned zou beginnen zwalken. De voorgeschreven antibiotica was nu iets sterker en de dierenarts benadrukte: “als ze donderdag niet beter is, kom dan terug voor een bloedonderzoek.”

Thuis gekomen was Woefke maar een beetje high deze keer. Ze was een tikkeltje onrustig, leverde schijngevechten met haar dekentje in de zetel, maar verder gedroeg ze zich normaal.

PS. Bedankt Knoopke en Affodil voor jullie wijze raad inzake Woefke’s voeding. Inmiddels vernam madame van de madame van het Woefkeshotel dat een 5-daags dieet met  “vuile pens” (wat dat ook moge zijn) ook zou helpen. Zelf geeft ze haar mopsjes eenmaal per week “vuile pens”. (Klinkt wel vies!) Madame zoekt nog uit wat het is. Ze is alleszins vast besloten om voortaan op de kwaliteit van Woefkes voeding te letten.

07-05-2007 om 23:04 geschreven door Madame

Omdat het de laatste tijd nogal hectisch geweest was, keek madame uit naar een rustige zondag. Lang luilakken, laten komen wat komt. Wat zou dat deugd doen!

Heerlijk uitgeslapen hees ze zich omstreeks 11u uit bed. Aan de slaapkamerdeur kwam Woefke haar begroeten. Wat zelden gebeurt. Gewoonlijk ligt Woefke in de zetel, kwispelt een paar slaperige staartslagen, opent lodderig een oog alsof ze wil zeggen: “Ben je er nu al? Ik slaap nog, hoor!” en maft daarna verder tot etenstijd. Maar deze (korte) ochtend achtervolgde Woefke madame overal. Zelfs tot in de douche! Eigenaardig!

Kort na de middag werd alles duidelijk. Woefke vond nergens rust. Dan ging ze liggen, dan weer wandelen, dan weer liggen. Kort nadat ze gegeten had, braakte ze tot tweemaal toe alles uit. Het braaksel was weer schuimig. Het was zo klaar als pompwater: Woefke sukkelde weer met maag en darmen. Madame reed cito presto naar de apotheek van dienst en haalde Primperan. Dat zou de pijn en braakneigingen al verlichten. En morgen belt madame in eerste instantie de dierenarts.

06-05-2007 om 20:22 geschreven door Madame

Het bedrijf waar mijnheer werkt, organiseerde haar jaarlijks personeelsfeest. Echtgenotes, partners, verloofden en kinderen, iedereen was uitgenodigd. De laatste twee jaar hadden mijnheer en madame wegens omstandigheden forfait moeten geven. Maar dit jaar waren ze nog eens van de partij.

Het personeelsfeest was, naar jaarlijkse gewoonte, super verzorgd. Aperitiefje bij het binnenkomen, bloemen voor de dames, een flesje wijn voor de heren, koude en warme hapjes en een diner om u tegen te zeggen. Naast springkasteel en speeltuigen waren er voor de kinderen clowns, grimeurs, en ballonartiesten. Maar ook de volwassenen werden vergast op een attractie: een vermakelijkheid waar madame paf bij stond…

Buiten stond een heuse ijscokar. Iedereen kon er een ijsje halen. De meesten haalden ook een ijsje, al was het maar om Hassan de ijscoman, bezig te zien. Wie een ijsje bestelde werd in de maling genomen. Hassan goochelde nl. met de ijsjes. Hij schepte het ijs met een lange staaf en kwakte het bovenop een stapel ijshorentjes. Wat daarna gebeurde was onvoorspelbaar en ging zo verrassend snel dat je mond er van open viel. Met de staaf, die op het ijs plakte, reikte hij het horentje aan de klant aan. Maar als die het ijsje wou pakken, zwaaide Hassan de staaf even tegen de bel van de ijscokar en bood meteen daarop het ijsje terug aan. Wie het dan wou pakken was de klos want het horentje was verdwenen, alleen het bolletje ijs hing nog er nog aan. De volgende klant kreeg dan weer wel een horentje mét ijs in handen, maar moest meteen daarop vaststellen dat het ijs verdwenen was. Hassan schudde nog andere vingervlugge pesterijtjes uit zijn mouw, maar het allemaal ging zo snel dat madame niet kon volgen. Ze heeft er een kwartier geamuseerd en met kinderlijke verbazing op staan kijken.

Na het diner volgde een dansfeest. Madame dacht er die avond eens in te vliegen. Maar mijnheer had de vorige nacht weinig geslapen en snakte naar zijn bed. Liefhebbend volgde madame haar man. Volgende jaar is er immers weer een personeelsfeest. En dan is mijnheer misschien wel uitgeslapen.

05-05-2007 om 11:17 geschreven door Madame

Het was weer zover. Madame moest naar de kapper. Haar bijna halflang haar met muizengrijze uitgroei slodderde naar alle windstreken. Ze had al geprobeerd om het met een stel antieke kammetjes in toom te houden, maar daarmee was ze hooguit een kwartier netjes. Daarna transfigureerde de boel weer tot verwaaide hooiopper. Gezien het vorig kappersdebacle (zie blog “kutkapper” dd 20 maart) had ze zich voorgenomen om deze keer klaar, duidelijk en kordaat uit te leggen hoe het resultaat moest zijn.

Ze camoufleerde haar ontevredenheid van vorige keer met: “ik had graag advies”. Daarmee kreeg ze de gelegenheid om uit te leggen hoe ze haar kapsel wou. Ze zei: “ik wil deze keer enkel de twee kleuren van een gevlekte hyena en geen lapjeskatpalet zoals de vorige keer.” Dat sloeg in. Het verwachte kapsel beschreef ze als volgt: “Ik wil nu eens geen junkkapsel maar een klassiek kopje, met propere façade, het haar soepel achter de oren en van achter een beetje bouclé.”  Ze trokken grote ogen, de meester-kappers. Maar klantvriendelijk als ze zijn, waren ze het er beiden volmondig mee eens: daar zou madame heel mooi mee zijn.

Wat de kleur betreft, zijn de figaro’s er in geslaagd om de tinten van de Crocuta crocuta te evenaren. Madame kon er op z’n hyena’s mee lachen. ’t Was wel wat donker uitgevallen, maar het beviel haar. Het kapsel zelf voldeed perfect aan haar wensen. Eindelijk kon ze nog eens nog eens genoegzaam in de spiegel kijken. De dame van de spiegeling was eindelijk weer iemand die blij was met haar look.

03-05-2007 om 19:37 geschreven door Madame

Op 1 mei is het een particuliere traditie om Ma en Zus te bezoeken. Dan overhandigen mijnheer en madame hen een boeketje meiklokjes. Volgens de overlevering brengen meiklokjes de ontvanger geluk. En wat is er leuker dan met geluk trakteren? Voor Ma betekende het dit jaar tegelijk “gelukwensen met je nieuwe woonst”. Eind maart was ze verhuisd naar een serviceflat. Mijnheer en madame waren er –shame oh shame – sedertdien nog niet geweest.

Ma’s nieuwe adres bereiken verliep niet zonder hindernissen. Ze woont nu in het midden van de stad. Met een GPS is dat normaliter geen probleem. Maar als de hele stadskern voor een wedloop met dranghekken afgesloten is, zegt de GPS tot vervloekens toe: “Keer om! Keer om!” Maar hoe mijnheer en madame ook keerden en draaiden, nergens was een sluipweg te vinden. Er zat dus niets anders op dan een kilometertje te voet te lopen.

De serviceflat van Ma is een gezellig, ruim en licht appartementje, voorlopig met zicht op een braakliggende grond. Maar dat wordt nog een tuin. Het is er heel wat prettiger wonen dan op haar vorig adres. Ma voelt er zich ook goed. En dat is het belangrijkste.

Na een gezellige babbel togen Ma, mijnheer en madame, doorheen de massa wedloopsupporters, te voet naar Zus en van daar met de auto naar een restaurant met verwarmd buitenzitje. Het was er zalig vertoeven. Het eten was er gastronomisch lekker en het gezelschap uitbundig. Het spetterde anekdotes, woordspelingen en steken onder water. Een happening waar madame met volle teugen van genoot. Temeer omdat de wijn een gerenommeerde Bourgogne was.

02-05-2007 om 14:35 geschreven door Madame