Olala! Er zijn vier dagen voorbij gevlogen zonder bloggen. Madame begint slechte gewoontes aan te kweken. Ze heeft het nochtans niet echt druk gehad. Twee van de vier blogloze dagen zijn vrijelijk gespendeerd aan zalig nietsdoen, of beter: aan recupereren van de voorbije toomloze uitspattingen. De twee daarop volgende dagen heeft ze zich andermaal vastgebeten in “stemmen on line”.

Collega’s van Draakje hadden hun bedrijf ingeschreven voor de wedstrijd : “happy at work” van radio Donna. Het bedrijf dat de meeste stemmen haalt, schiet als hoofdvogel: een optreden van Stan van Samang. Madame is de leeftijd van dwepen met idolen lang voorbij, maar begrijpt best dat het jeugdige personeel heel enthousiast zou zijn met een optreden van die charmante kerel. En dus beet ze zich vast in het stemmen voor het bedrijf waar Draakje werkt. Wie madame kent, weet dat “zich vastbijten” betekent dat ze oogkleppen opzet, de kaken op mekaar klemt en niets meer voor ogen heeft dan het vooropgezette doel. Twee dagen heeft ze zich in de strijd geworpen. Heel even, in de nacht van dinsdag op woensdag, omstreeks 4u, stond Draakje’s bedrijf op de eerste plaats. Maar de vreugde was van korte duur. ’s Anderendaags waren ze weer gezakt. Na ruggespraak met Draakje bleek uiteindelijk dat madame Don Quichotte aan ’t spelen was. In het bedrijf zelf waren slechts enkele enkelingen op de hoogte van de inschrijving voor de ”happy at work” wedstrijd. Met als gevolg dat de stemmen enkel via madame’s “kanalen” kwamen. Exit  “happy at work”. Stan van Samang mag elders gaan zingen.

23-05-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Het is zo ver! Ik word 60 jaar jong en geef een groot feest. Het enige dat ik nog nodig heb is een startschot van al mijn vrienden… Bij deze ben je van harte uitgenodigd om samen met mij te komen genieten van al wat ik lekker vind en dit al swingend op de deuntjes van DJ …”

Wat een verrassing! Het was decennia geleden dat mijnheer zijn jeugdvriend Sil nog gezien had en plots nodigde hij mijnheer en madame uit om zijn 60^ste verjaardag te komen vieren. Met veel plezier aanvaardden ze de uitnodiging.

Reeds van bij de aankomst was animo troef. Sil had nl. nog meer gemeenschappelijke jeugdvrienden en -vriendinnen uitgenodigd, ooit dikke vrienden met een rijk arsenaal avonturen. Het hoeft dus niet gezegd dat de sfeer er meteen in zat. De al dan niet aangekomen kilootjes werden gemonsterd en op de korrel genomen (iemand was zo zowel in jaren als in gewicht verdubbeld = nu 120 kg), de loopbanen werden in vogelvlucht overlopen en natuurlijk werden er herinneringen opgehaald. Madame, die toch zo’n beetje als vreemde eend in de bijt viel, voelde zich meteen thuis in die bende jolige en spontane zestigers. Ze voelde het meteen: deze avond werd super!

Sil had moeite nog kosten gespaard. Hij had een sjiek restaurant afgehuurd. De zowat 120 genodigden werden vergast op een viersterrenbuffet en drank à volonté. Na de feestdis kwam de DJ in actie. Zowel jeugd als ex-jeugd zwierden meteen de beentjes los. In het begin slowden mijnheer en madame een paar keer maar dansten daarna even vrolijk op de stormachtige ritmes mee. Madame swingde, jivede en hucklebuckte ongebreideld. En dat, de crash van eergisteren indachtig, zonder overmatig drankgebruik!

Vanmorgen waren mijnheer en madame wel wat schor (vanwege het overtroeven van de geluidsboxen) maar de fun zindert nog na. Hopelijk brengen de vernieuwde vriendschappen nog leuke tijden mee.

20-05-2007 om 14:25 geschreven door Madame

Enkele spieren zijn nog stram, maar haar hersenkwabben kabbelen niet meer, ze loopt terug met stevige tred en spreekt weer met één tong. Het wrak is weer in blogbare staat.

Het verjaardagsfeestje van Knoopke was supergezellig. Exquise hapjes, lekker eten, aangepaste wijnen en een vrolijke bende. Madame genoot met volle teugen. Wat niet wil zeggen dat ze slempte. Nee, ze nipte, met gemodereerde mate, van de champagne, de witte wijn, de rode wijn, de koffie en de Limoncello. Toen ze naar huis reden, was madame wel alcoholhoudend, maar zeker niet aangeschoten.

Thuis gekomen gingen mijnheer en madame nog wat napraten.    

“Zal ik voor jou nog een Portootje inschenken?” zei mijnheer.

“Welnee” zei madame, “geef maar nu maar eens een whisky’tje.”

Het was jaren geleden dat madame nog whisky gedronken had. En nu mijnheer geen sterke drank meer drinkt, stond er nog een behoorlijke voorraad. 

Er waren heel wat onderwerpen om over te praten: het komend huwelijk van Knoopke en Joost,  de zetelverwarming in de auto (tijdens de heenrit dacht madame dat ze een opvlieger kreeg, tot bleek dat haar zetelverwarming nog op stond), het verjaardagscadeau voor een vriend van mijnheer die 60 wordt enz. De onderwerpen bleven onafgebroken aanrukken en de whisky ook. Madame praatte allengs geanimeerder. Ze converseerde, dronk en tetterde uren aan een stuk. Stilaan werden haar LL-en dikker, kregen haar SS-en een flochke en voelde ze haar hersenen uitlopen als een te lang gechambreerde chocomousse. Tot ze merkte dat de dageraad al licht begon af te geven.  “OepZ! IZ ‘t al zo Llaat! Dan zaLL ik maar eenZ gaan sLLapen.”, lalde ze. Ze stond op, ging de gang in en voelde zich slagzij maken. Ze hoopte nog dat de muur haar zou tegenhouden. Maar die stoute muur deed niets en madame flikkerde tegen de vlakte. Wat er verder gebeurde is troebel en wazig… Volgens mijnheer is ze nog eens gevallen en kroop ze ten langen leste op handen en voeten naar bed.

Om 13u30 werd madame wakker. Mijnheer had haar zachtjes gewekt en vroeg: “Zal ik een kopje koffie brengen?”

“Ja graag.” antwoordde madame, “en breng asjeblieft ook een droge boterham.”

“Moet er niets op?”

“Nee. Alleen brood. Om de whisky in mijn maag op te slorpen.”

“Zal ik een spons brengen?”

18-05-2007 om 22:23 geschreven door Madame

Nog even geduld... madame is BIJNA nuchter...

18-05-2007 om 14:17 geschreven door Madame

Om hemels te genieten hoeft het niet altijd du pain, du vin et du Boursin zijn. Met gewone kaas is het rijtje ook zalig. Maar het neusje van de zalm is toch: met Epoisse. Het rijmt wel niet, maar die Franse kaas slaat alles.

Vorig jaar, toen madame eens naar de wekelijkse markt ging, had een marktkramer, voortgaand op madame’s voorkeuren, Epoisse aanbevolen. Sedertdien zijn mijnheer en madame belust op die kaas. Het is een Franse kaas die je door en door gerijpt (= quasi lopend) moet nuttigen. Pas dan komt zijn grandioos bouquet tot uiting. Tongstrelend! Naar het schijnt maken gerenommeerde koks Epoisse af met Porto en serveren hem in een eierdopje bij het ontbijt. Mijnheer en madame nuttigen hem evenwel onversneden en genieten bij iedere beet en iedere afdronk met de ogen dicht.  Dat genot viel hen vanavond nog eens te beurt. Want madame houdt bewust lange pauzes tussen de decadente geneugtes. “Verlangen naar” is immers een extra smaakmaker.;-)

14-05-2007 om 20:59 geschreven door Madame

De zaterdag was voorbehouden voor Joost. De bruidegom ging een trouwpak kiezen en zijn aanstaande schoonmoeder was gevraagd om hem te assisteren. Het werd een jolige zoektocht.

Joost en madame zouden vier winkels bezoeken maar bleven in de tweede winkel hangen. Want alhoewel Joost een gloeiende hekel heeft aan kleren passen (zoals de meeste mannen), in die winkel werd het een vermakelijke bedoening.  Het klikte er namelijk meteen tussen Joost, madame en verkoopster. Dat meisje had zo’n sprankelende en enthousiaste aanpak dat zowel Joost als madame meteen geneigd waren om in die winkel iets te kopen, op voorwaarde natuurlijk dat het pak hen 100 % beviel.

Joost en madame waren het vooraf over eens: het moest een modern pak worden, niks traditioneels. De verkoopster liet enkele kostuums zien. Joost en madame haalden hun neus op. Die pakken waren veel te klassiek! Het meisje weerlegde dat en kwam met een ontwapenende filosofie voor de dag:  “de bruidegom moet dermate gekleed zijn dat hij de bruid eer aandoet en dat doet hij niet door de aandacht op zich te vestigen, maar wel door de bruid te laten schitteren.”  Dat was een schot in de roos. Madame kreeg er zowaar kippenvel van.

Twee uur lang heeft Joost gewillig kostuums, hemden, dassen en broeksriemen gepast, tot er uiteindelijk een “waw!” van een bruidegom stond, een cavalier die zijn Knoopke aangenaam zal verrassen en haar alle eer zal aandoen.

13-05-2007 om 11:36 geschreven door Madame

Mijnheer en madame zijn geen uitgesproken muziekkenners, maar eens luilekker de halve finale van het Eurovisie Songfestival laten binnenwaaien vinden ze wel gezellig. Al was het maar om eens ongeremd te kunnen bekritiseren. Hun opmerkingen waren weer niet van de poes. Hierna een bloemlezing.

-          Die Barbies mogen ze terug inpakken.

-          ‘k Denk dat we eens naar Moldavië op vakantie gaan.

-          Niet alleen zijn de rokjes korter, de guitaren hangen ook lager.

-          Dat trekt op niks. Afvoeren!

-          Die kiekens met hun struisvogelpluimen werken op mijn zenuwen

-          Oei! Die heeft haar borsten te hoog opgetrokken, haar kin hangt er op.

-          Die met veel haar mogen van voor staan en de kletskoppen moeten van achter staan. Da’s niet eerlijk.

-          Da’s wel mooi, maar die gecastreerde noten er tussen doen pijn aan mijn oren.

-          Oh nee! Stuur die Belgen naar huis! Asjeblieft!

Al geven die opmerkingen de indruk dat mijnheer en madame de boel afkraakten, genoten hebben ze ook. Er waren mooie liedjes bij. Zo was mijnheer wég van de jazzy madame aan de bushalte en madame dweepte met “shake it up, shaked hem er in”J

11-05-2007 om 01:20 geschreven door Madame

Net voor Nagalore de tip gaf om naar “vuile pens” te googelen – en bijgevolg ook voor jouw reactie, Draakje (zie reacties op blog “maag en darmen”), had madame zowat 20 sites met “vuile pens” bezocht en gelezen. Haar maag draaide er van om. Vuile pens is ongebleekte pens en stinkt. Sommige sites beweren dat het een beetje stinkt, maar madame weet beter….

Zowat een kwart eeuw geleden was ze, samen met haar man, in Duitsland een kortharige Duitse staander gaan kopen. Een puppy “mit einem achtenswerten Stammbaum”. Een prachtbeest, dat wel! Zijn pracht werd kracht bijgezet met beendermeel en pens ( “vuile pens” zo blijkt nu). Geuren kan men niet memoriseren, maar madame weet nog perfect hoe wansmakelijk die pens stonk. Het was als het ware een bouquet garni van lijkgeur, tampons en inlegkruisjes. Wal-ge-lijk! Telkens ze het beest pens moest voeren, zette ze ramen en deuren open en ademde ze zoveel mogelijk langs de mond – kwestie van de geur zoveel mogelijk te laten passeren. Het beest was verzot op pens en groeide op tot een ontzettend mooie “Ueberhund”. Hij kreeg helaas Hitler-trekjes = Ich bin der Führer. Had hij niet genoeg pens gekregen, pakte hij zijn voederbak in de bek, draaide er met zijn kop als een discuswerper mee rond en keilde dan de kom dwars door de keuken. Zijn heersersmentaliteit werd allengs erger. Toen de jongste dochter geboren was, vreesde madame dat zijn bruut geweld ongelukken zou teweegbrengen. Hij is toen verkocht aan een heuse jager. Daar is het beest vast gelukkiger geweest dan op het appartement van madame en Co. Madame denkt nog met liefde terug aan die prachthond, maar niet zonder walging voor de pens die hij te vreten kreeg.

Madame toog naar de dierenwinkel, waar ze de Woefkes dagelijkse Duck Compact koopt, en vroeg er naar “vuile pens”. Dat hadden ze niet, wel Duck met pens. Waarschijnlijk is die niet “vuil”, maar daarmee ging het toch al de juiste richting uit. Na het ontdooien steeg de gekende walm op, zei het iets gematigder dan vroeger. Woefke verorberde het spul alsof  het een delicatesse was.

08-05-2007 om 13:00 geschreven door Madame

Woefke had veel pijn vandaag. Dat liet het beestje voortdurend blijken. Ze week geen stap van madame’s zij, tenzij om rusteloos weg en weer te lopen en af en toe te gaan overgeven. Soms kwam ze met de voorpootjes op madame’s schoot staan en keek haar aan alsof ze wou zeggen: “Moeke, het doet zo’n pijn.” Madame’s hart brak. Maar meer dan een afspraak vastleggen bij de dierenarts en voor de maaltijd Perdolan geven, kon ze niet doen. Verdomde machteloosheid! De afspraak met de dierenarts kon pas ‘s avonds. Het duurde een eeuwigheid voor het zover was.

Woefke kreeg weer een injectie. Op madame’s verzoek een lichter prikje deze keer, zodat ze nadien weer niet stoned zou beginnen zwalken. De voorgeschreven antibiotica was nu iets sterker en de dierenarts benadrukte: “als ze donderdag niet beter is, kom dan terug voor een bloedonderzoek.”

Thuis gekomen was Woefke maar een beetje high deze keer. Ze was een tikkeltje onrustig, leverde schijngevechten met haar dekentje in de zetel, maar verder gedroeg ze zich normaal.

PS. Bedankt Knoopke en Affodil voor jullie wijze raad inzake Woefke’s voeding. Inmiddels vernam madame van de madame van het Woefkeshotel dat een 5-daags dieet met  “vuile pens” (wat dat ook moge zijn) ook zou helpen. Zelf geeft ze haar mopsjes eenmaal per week “vuile pens”. (Klinkt wel vies!) Madame zoekt nog uit wat het is. Ze is alleszins vast besloten om voortaan op de kwaliteit van Woefkes voeding te letten.

07-05-2007 om 23:04 geschreven door Madame

Omdat het de laatste tijd nogal hectisch geweest was, keek madame uit naar een rustige zondag. Lang luilakken, laten komen wat komt. Wat zou dat deugd doen!

Heerlijk uitgeslapen hees ze zich omstreeks 11u uit bed. Aan de slaapkamerdeur kwam Woefke haar begroeten. Wat zelden gebeurt. Gewoonlijk ligt Woefke in de zetel, kwispelt een paar slaperige staartslagen, opent lodderig een oog alsof ze wil zeggen: “Ben je er nu al? Ik slaap nog, hoor!” en maft daarna verder tot etenstijd. Maar deze (korte) ochtend achtervolgde Woefke madame overal. Zelfs tot in de douche! Eigenaardig!

Kort na de middag werd alles duidelijk. Woefke vond nergens rust. Dan ging ze liggen, dan weer wandelen, dan weer liggen. Kort nadat ze gegeten had, braakte ze tot tweemaal toe alles uit. Het braaksel was weer schuimig. Het was zo klaar als pompwater: Woefke sukkelde weer met maag en darmen. Madame reed cito presto naar de apotheek van dienst en haalde Primperan. Dat zou de pijn en braakneigingen al verlichten. En morgen belt madame in eerste instantie de dierenarts.

06-05-2007 om 20:22 geschreven door Madame

Het bedrijf waar mijnheer werkt, organiseerde haar jaarlijks personeelsfeest. Echtgenotes, partners, verloofden en kinderen, iedereen was uitgenodigd. De laatste twee jaar hadden mijnheer en madame wegens omstandigheden forfait moeten geven. Maar dit jaar waren ze nog eens van de partij.

Het personeelsfeest was, naar jaarlijkse gewoonte, super verzorgd. Aperitiefje bij het binnenkomen, bloemen voor de dames, een flesje wijn voor de heren, koude en warme hapjes en een diner om u tegen te zeggen. Naast springkasteel en speeltuigen waren er voor de kinderen clowns, grimeurs, en ballonartiesten. Maar ook de volwassenen werden vergast op een attractie: een vermakelijkheid waar madame paf bij stond…

Buiten stond een heuse ijscokar. Iedereen kon er een ijsje halen. De meesten haalden ook een ijsje, al was het maar om Hassan de ijscoman, bezig te zien. Wie een ijsje bestelde werd in de maling genomen. Hassan goochelde nl. met de ijsjes. Hij schepte het ijs met een lange staaf en kwakte het bovenop een stapel ijshorentjes. Wat daarna gebeurde was onvoorspelbaar en ging zo verrassend snel dat je mond er van open viel. Met de staaf, die op het ijs plakte, reikte hij het horentje aan de klant aan. Maar als die het ijsje wou pakken, zwaaide Hassan de staaf even tegen de bel van de ijscokar en bood meteen daarop het ijsje terug aan. Wie het dan wou pakken was de klos want het horentje was verdwenen, alleen het bolletje ijs hing nog er nog aan. De volgende klant kreeg dan weer wel een horentje mét ijs in handen, maar moest meteen daarop vaststellen dat het ijs verdwenen was. Hassan schudde nog andere vingervlugge pesterijtjes uit zijn mouw, maar het allemaal ging zo snel dat madame niet kon volgen. Ze heeft er een kwartier geamuseerd en met kinderlijke verbazing op staan kijken.

Na het diner volgde een dansfeest. Madame dacht er die avond eens in te vliegen. Maar mijnheer had de vorige nacht weinig geslapen en snakte naar zijn bed. Liefhebbend volgde madame haar man. Volgende jaar is er immers weer een personeelsfeest. En dan is mijnheer misschien wel uitgeslapen.

05-05-2007 om 11:17 geschreven door Madame

Het was weer zover. Madame moest naar de kapper. Haar bijna halflang haar met muizengrijze uitgroei slodderde naar alle windstreken. Ze had al geprobeerd om het met een stel antieke kammetjes in toom te houden, maar daarmee was ze hooguit een kwartier netjes. Daarna transfigureerde de boel weer tot verwaaide hooiopper. Gezien het vorig kappersdebacle (zie blog “kutkapper” dd 20 maart) had ze zich voorgenomen om deze keer klaar, duidelijk en kordaat uit te leggen hoe het resultaat moest zijn.

Ze camoufleerde haar ontevredenheid van vorige keer met: “ik had graag advies”. Daarmee kreeg ze de gelegenheid om uit te leggen hoe ze haar kapsel wou. Ze zei: “ik wil deze keer enkel de twee kleuren van een gevlekte hyena en geen lapjeskatpalet zoals de vorige keer.” Dat sloeg in. Het verwachte kapsel beschreef ze als volgt: “Ik wil nu eens geen junkkapsel maar een klassiek kopje, met propere façade, het haar soepel achter de oren en van achter een beetje bouclé.”  Ze trokken grote ogen, de meester-kappers. Maar klantvriendelijk als ze zijn, waren ze het er beiden volmondig mee eens: daar zou madame heel mooi mee zijn.

Wat de kleur betreft, zijn de figaro’s er in geslaagd om de tinten van de Crocuta crocuta te evenaren. Madame kon er op z’n hyena’s mee lachen. ’t Was wel wat donker uitgevallen, maar het beviel haar. Het kapsel zelf voldeed perfect aan haar wensen. Eindelijk kon ze nog eens nog eens genoegzaam in de spiegel kijken. De dame van de spiegeling was eindelijk weer iemand die blij was met haar look.

03-05-2007 om 19:37 geschreven door Madame

Op 1 mei is het een particuliere traditie om Ma en Zus te bezoeken. Dan overhandigen mijnheer en madame hen een boeketje meiklokjes. Volgens de overlevering brengen meiklokjes de ontvanger geluk. En wat is er leuker dan met geluk trakteren? Voor Ma betekende het dit jaar tegelijk “gelukwensen met je nieuwe woonst”. Eind maart was ze verhuisd naar een serviceflat. Mijnheer en madame waren er –shame oh shame – sedertdien nog niet geweest.

Ma’s nieuwe adres bereiken verliep niet zonder hindernissen. Ze woont nu in het midden van de stad. Met een GPS is dat normaliter geen probleem. Maar als de hele stadskern voor een wedloop met dranghekken afgesloten is, zegt de GPS tot vervloekens toe: “Keer om! Keer om!” Maar hoe mijnheer en madame ook keerden en draaiden, nergens was een sluipweg te vinden. Er zat dus niets anders op dan een kilometertje te voet te lopen.

De serviceflat van Ma is een gezellig, ruim en licht appartementje, voorlopig met zicht op een braakliggende grond. Maar dat wordt nog een tuin. Het is er heel wat prettiger wonen dan op haar vorig adres. Ma voelt er zich ook goed. En dat is het belangrijkste.

Na een gezellige babbel togen Ma, mijnheer en madame, doorheen de massa wedloopsupporters, te voet naar Zus en van daar met de auto naar een restaurant met verwarmd buitenzitje. Het was er zalig vertoeven. Het eten was er gastronomisch lekker en het gezelschap uitbundig. Het spetterde anekdotes, woordspelingen en steken onder water. Een happening waar madame met volle teugen van genoot. Temeer omdat de wijn een gerenommeerde Bourgogne was.

02-05-2007 om 14:35 geschreven door Madame

De werkzaamheden in de tuin gaan nog steeds door. Madame vatte de strijd aan met de uit de kluiten gewassen laurierstruiken. Mijnheer maakte werk van een nieuw tuinpoortje – wat uiteindelijk een scenario werd dat voor “In de gloria “ kon dienen.  

Het nieuw tuinpoortje zou vooraan tussen carport en zijgevel komen, daar waar een verwilderde struik een bestaand stukje omheining omver duwde. Mijnheer zwoegde zich in het zweet om de struik te verwijderen. Dan mat en paste hij het poortje en vees de scharnieren aan de carport vast. Restte enkel nog een steunpaal in de grond te heien. Toen dabde mijnheer in het (weinige) haar. In de grond, krek op de plaats waar de steunpaal moest komen, liep een afwateringsbuis. Hij KON daar geen paal zetten. Madame werd erbij geroepen. Gedeelde besluiteloosheid is halve besluiteloosheid. “En als je dat poortje nu eens daar hangt?” zei madame tenslotte. Ze wees naar een doorgang tussen voorgevel en carport. “Ja, dat zou kunnen” zei mijnheer. En weer mat en paste hij het poortje, vees de scharnieren terug los en bevestigde ze verderop aan de carport.  Tussendoor braken nog vijzen af, was een paal te lang, maar dat terzijde. Na enkele uren kwam le moment suprême: mijnheer hing het poortje in de hengsels. En het paste! Het paste wonderwel! Madame juichte… te vroeg. Toen mijnheer het poortje opendeed, blokkeerde het na 75° draaien tegen de carport. F#*@, Sh#§, en diets meer. Nu ja, driemaal is scheepsrecht. Het nieuwe poortje hangt er nu en draait  perfect 90° open.

30-04-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Gisteravond, tijdens het wandelingetje met Woefke, kwam madame buurman Antoine tegen.  Daar kwam, zoals steeds als je Antoine ontmoet, een gezellige babbel van. Na enkele interessante koetjes en kalfjes kwam het onderwerp van het gesprek bij de  hypochondrische buurvrouw terecht, degene die iets tegen barbecues heeft (zie blog ”een dagje ouder” van 24 april). Die kenau is al tientallen jaren de SS-er van de buurt en is blijkbaar met de jaren geen haar op gebeterd. Antoine vertelde:

“Vroeger belde ze dagelijks naar de politie. Tot de politie het beu was en zich niet meer wou verplaatsen als zij belde. Als ik vroeger met de vrachtwagen thuis kwam en er vanalles uit laadde, om er - met medeweten van mijn baas - aan te werken, belde ze mijn baas. Nu belt ze minder. Nu neemt ze foto’s. Drie weken geleden werden hier stenen geleverd, voor mijn nieuwe oprit. Daar heeft ze foto’s van gemaakt. Mensen komen bij mij iets lenen, daar maakt ze er foto’s van. Parkeer ik mijn auto tegenover haar oprit, maar wel aan mijn kant van de straat, zet ze tien minuten later ook haar auto buiten, aan haar kant van de straat tegenover mijn oprit. Niets waar ze tegendraads kan op reageren ontsnapt aan haar oog. De straat is van haar. Zij bepaalt wat niet mag. Auto’s mogen van haar niet op straat parkeren.  Alles wat volgens haar zwartwerk zou kunnen zijn, fotografeert ze. Weet je dat vroeger de buren uit de ganse straat op het punt gestaan hebben om samen te leggen en haar huis te kopen, zodat we er vanaf zouden zijn? Dat is toen spijtig genoeg niet kunnen doorgaan. Intussen zijn we haar pesterijen gewend. We laten ze in haar eigen vet koken. Het stoort ons niet meer.”  

Madame moest er om lachen. Ze herinnerde zich een lollig voorval van enkele zomers geleden. Op het gazon van de kenau, pal aan de straat, zag ze glazen confituurpotje staan, met een briefje er bij: “gelieve hier uw peukjes in te werpen”. Grinnikend ging madame toen naar huis, nam een plastic zakje en maakte er alle in asbakken leeg. “Wat ga je doen?” vroeg mijnheer. “Ah!” zei madame “ik ga een beleefde vraag van de buurvrouw beantwoorden. Ze vraagt nl. om alle peukjes in haar confituurpotje te willen gooien. ’t Is een kleine moeite.” Madame wachtte wel valavond af. Die practical joke haalde ze liefst ongemerkt uit. Ze heeft haar grap evenwel niet kunnen uitvoeren. Toen ze er met haar peukjes aankwam, was het potje weg.

28-04-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De twee klimrekken (een voor de wisteria en een voor de clematis) van licht hardhout contrasteerden mooi met de donkere tuinmuur. De tuin leek ineens veel speelser. Tot mijnheer thuis kwam. “Die dingen moeten geschilderd worden” zei hij, “anders verrotten ze.” Madame kreeg een wee gevoel in haar maag. Schilderen!? Zo’n kruiselings verbonden latten?! Ooit had ze een houten pergola met fijn lattenweefwerk tot tweemaal toe gegrondverfd. Toen de pergola uiteindelijk verrot was – wegens min of meer bewuste verwaarlozing – slaakte ze een snode zucht. Die rotklus hoefde ze nooit meer te doen!

Niet in haar beste hum, omdat ze toch weer zo’n vermaledijd lattenwerk moest schilderen, haalde ze vanmorgen verf en borstel boven. Aanvankelijk wou ze de rekken een lichte kleur geven. Maar mijnheer opperde: “Waarom? Dat wordt toch groen!” Daar had hij een punt. Ze opteerde dan maar voor het restant ebbenhoutkleurig vernis van de ramen en deuren. Die beschermvernis smeerde nogal goed. En smeren deed het!  Zowel op de latjes, die verdomd dunne randjes hebben en om de 10 cm onder een andere lat wegduiken, als op de kranten die er onder lagen als op madame’s handen en armen. ’t Was één grote smeerboel! Drie volle uren heeft ze gekliederd en gesakkerd op dat stom latwerk tot uiteindelijk de klimrekken vlekkerig bruin glommen en zijzelf plakte.

Rotklus geklaard. Mijnheer heeft de klimrekken gemonteerd. Nu is het wachten op de oogverblindende bloemen die zich wellustig om de weersbestendige klimrekken zullen kronkelen.

26-04-2007 om 21:33 geschreven door Madame

Madame had voor haar verjaardag van mijnheer een royale cadeaucheque gekregen die ze kon uitgeven in een plantencentrum. En zoiets laat ze niet beschimmelen! De tuin kan trouwens nog veel plantjes gebruiken. Ze kocht deze keer wel meer praktische dingen, zoals rasters voor klimplanten, onkruidverdelger, een zak turf, bodembedekkers. Maar ze hield wel het budget in ’t oog. Want deze keer zou ze een lang gekoesterde droom waar maken. Madame heeft nl. een zwak voor weelderig tierende klimplanten. En in haar ogen is “blauwe regen” (wisteria) de koningin van de klimplanten. Eindelijk waagde ze het om een wisteria te kopen.

Gepantserd met factor 20 trok ze de tuin in. De eucalyptus moest ook nog geplant worden. Daar begon ze mee. De wisteria hield ze als toetje. Voor de eucalyptus moest eerst gras verwijderd worden en een diep gat gegraven. Dat gat moest ze opvullen met een mengeling van turf en de uitgegraven grond. Jongens, was dat korvee! Dat eucalyptus goed was tegen verkoudheden was nu al duidelijk. Madame heeft bij het planten alle rinovirussen uitgezweet. Maar hij staat er: apetrots en pronkerig. Laat nu de koalabeertjes maar komen!

Toen alle andere tuinklussen geklaard waren, zocht madame met veel liefde een plekje uit voor de wisteria. Ze koos een plaats die ze vanuit het keukenraam kon zien, zodat ze zowel binnen als buiten van de bloemenweelde kan genieten. Mama mia! Blauwe regen! Eerlang bloeit er blauwe regen in de tuin!

25-04-2007 om 17:36 geschreven door Madame

In de tijd toen madame alles alleen moest beredderen, sakkerde ze geregeld omdat ze niet voldoende ‘klusjesman’ was. Gelukkig was er toen een handige buurman die telkens paraat stond als madame in de shit zat: als de boiler plots heet water begon te sproeien, als haar auto rook spuwde, enz. Handige Harry en zijn vrouw zijn schatten van mensen. En ook al is door verhuizing het contact wat verwaterd, madame heeft voor hen nog steeds een speciaal plaatsje in haar hart. Vorige week kreeg ze plots de gelegenheid voor een kleine wederdienst.

Harry speelt toneel in een vereniging waar madame ooit ook meespeelde. Nu is Mme. Harry onlangs tot voorzitster van die toneelvereniging gebombardeerd, wat maakt dat ze taken toebedeeld krijgt waarvan ze geen kaas gegeten heeft. Een van die taken was: een geschikte komedie uitzoeken. En daarvoor riep ze madame’s hulp in. Madame sprak meteen af om vandaag samen naar de toneelbibliotheek in Hasselt te rijden. Madame was er nog al geweest en zou er Mme. Harry met plezier wegwijs maken.

Interieur en indeling van de toneelbibliotheek waren sedert madame’s laatste bezoek wel veranderd en verfraaid maar dankzij behulpzaam personeel én computercatalogus konden ze snel in de toneelbrochures duiken. De opdracht was: 10 komedies uitzoeken voor 4 heren en 3 dames. Om de kwaliteit van de stukken te monsteren namen ze nauwelijks de tijd. Dat moest het leescomité maar uitvissen. En was er uiteindelijk niks bruikbaars bij, Mme. Harry kende nu de weg om nog meer toneelbrochures te gaan ophalen. Binnen het uur was de klus geklaard en buiten lonkten de terrasjes.

Zalig was het! Onbezorgd terrassen en en passant een lacune van 3 jaar bijpraten. De tijd vloog ongemerkt voorbij tot het moment dat de files zich beginnen te vormen. Tijd om op te stappen. Ze verlieten Hasselt wel niet geheel feilloos. Madame heeft het nog nooit klaargespeeld om vanuit de ondergrondse parking in Hasselt linea recta op de autosnelweg te geraken. Maar ze kwamen er. De verwachte files bleven uit en dus kon er ten huize Mme. Harry nog een nababbel bij koffie en koekjes af. Harry. Handige Harry was inmiddels ook thuis. Die ‘bezige dar’ was die namiddag bij zijn dochter een nieuw terras gaan leggen.

De vriendschap is hernieuwd. Er zijn beloftes gedaan om geregelder contact te hebben. Loze beloftes? Nee, nee. Sedert vorige maand is Mme. Harry een prille internetster. En net zoals madame destijds op de hulp van handige Harry hulp mocht rekenen, zal Mme. Harry nu op madame’s hulp mogen rekenen.

24-04-2007 om 21:32 geschreven door Madame

Plots was het zo ver. Plots werd madame van alle kanten gelukgewenst voor haar 63^ste verjaardag. Ze had helemaal niet naar die verjaardag toegeleefd, wél naar de barbecue die te ze die dag op touw gezet had. Daarmee werd niet alleen haar verjaardag gevierd, tegelijk kreeg ook mijnheer verjaardagswensen en -cadeautjes. Hij werd 61 toen hij, laagvliegend met de auto, samen met madame van Polen huiswaarts keerde. Niet bepaald een feestelijke situatie. Maar dat werd gisteren goedgemaakt. Toen was het feest in duplo.

De hele bende was er: ET, Miek, Cook, Knoopke, Joost, Draakje, Simon, Kwik en Flupke. Alhoewel een fris briesje de warme zonnestralen iets te veel temperde, was het aangenaam vertoeven op het terras. Vooral omdat er af en toe aan lichaamsbeweging gedaan werd. Iedereen wou wel eens een matchke pingpong spelen. En Kwik en Flupke hadden o.a. dolle pret met zeepbellen blazen.

De jarigen werden met cadeautjes overladen (waarvoor nogmaals hartelijk dank, jongelui!)  Stuk voor stuk verrassende en originele cadeautjes. ET spande evenwel letterlijk en figuurlijk de kroon. Omdat madame in de tuin druk doende was, had hij voor haar twee tuinplanten bij: een sinaasappelboompje en een eucalyptusboom die zo maar eventjes 25m hoog kan worden! Madame was er dolblij mee maar moest toch even slikken! Waar in de tuin kon ze zo’n huizenhoge woudreus kwijt?! Geen nood! Vanmiddag hield ze daarover met mijnheer een crisisvergadering en na een kwartiertje was de plantplaats bepaald. Het wordt een schitterend zicht!

Het werd een gezellige familiale bedoening. Er was slechts een kleine obstructie: de buurvrouw. Verscheidene jaren had de buurvrouw zich op de vlakte gehouden, maar gisteren kwam ze nog eens uit haar pijp. Ze telefoneerde, wou mijnheer spreken. Ze eiste dat mijnheer de barbecue - die nog niet brandde en op drie meter van de scheidingsmuur stond -  op een andere plaats zette. Van waar hij nu stond zou de rook in haar slaapkamer binnen dringen. Mijnheer merkte op dat haar slaapkamervensters gesloten waren en dat de wind uit een andere hoek kwam. Hij zag geen enkele reden om de barbecue te verplaatsen. Buurvrouw werd kribbig: “ja maar ik ben bang van vuur” en “dat is gevaarlijk” en “die rook is hinderlijk”. Maar mijnheer hield voet bij stuk: de barbecue bleef staan waar hij stond. Waarop buurvrouw dreigde: “awel, dan plant ik aan mijn kant hoge bomen, dan hebben jullie geen licht meer. Né na!”  Tja, ze bestaan nog, buren die er op gebrand zijn om roet in het eten te gooien. Gelukkig is “de bende van madame” immuun voor kenaus.
 

Toen het allengs donker werd en killer, trok de troep binnenhuis. Daar hebben ze nog tot laat in de avond gezelschapsspellen gespeeld. En zo werd iedereen ongemerkt een dagje ouder.

22-04-2007 om 20:38 geschreven door Madame