Onder shoppen verstaat men doorgaans: kuieren, kiezen, kopen. Bij madame ligt dat enigszins anders. Ze stapt naar de winkels waar ze vermoedelijk hebben wat ze nodig heeft en maakt er duidelijk wat ze wil. Vindt ze er haar gading niet, gaat ze naar een volgende winkel. Doorgaans komt ze een paar uurtjes later met de nodige spulletjes thuis. Gisteren viel dat evenwel dik tegen. In de kaaswinkel hadden ze de gewenste kaas niet - in de zomer is het assortiment zachte kazen kleiner. In drie winkels met fantasiejuwelen geen halsketting te vinden die aan madames omschrijving voldeed. In de schoenwinkeletalages stonden enkel pumps voor superslanke voetjes, geen elegante schoenen voor een madame die met beide voeten stevig op de grond staat. De gedroomde handtas lag ook nergens uitgestald. Onverrichter zake en met ettelijke kilometers in de benen droop madame terug naar huis. Het zinde haar niet dat ze voor Piet Snot geshopt had. Ze had zich voorgenomen om die dag tenminste met nieuwe schoenen en handtas thuis te komen. En als ze iets in haar kop heeft, heeft ze het niet in haar kont. Alhoewel haar benen haar amper nog konden dragen, stapte ze naar de laatste redding: een duurdere schoenwinkel maar wel met de reputatie dat je er nooit buiten gaat zonder je gading te hebben gevonden. En inderdaad. Uit de 21ste schoendoos kwam een fris schoentje te voorschijn waar madames voet probleemloos in schoof. De bijpassende handtas was in een mum van tijd gevonden. Thuisgekomen, dropte ze uitgeput maar tevreden in de zetel, legde de benen omhoog en zakte onderuit bij de film Pulp Fiction. Leuke film trouwens. Wel wat bloederig, maar heerlijk ironisch.
De afspraak was om 11u. Maar ze was iets te vroeg. Geen nood, ze kon in afwachting genieten van een bakje koffie en een professioneel praatje met de zaakvoerder. Om 11u. stipt leidde de assistente madame binnen in haar chambre séparée. Het viel meteen op dat er geen douchecel stond. Eigenaardig! Volgens de gesprokkelde internetinformatie had er een douchecel moeten staan. Nu ja, er kome wat komt! De Aziatische assistente sprak Engels: You may undress, madam. Just leave your panties on. Ze controleerde eerst madames nagels nog om te zien of die gelakt waren en legde daarna in een nis twee papieren voetsporen op de grond. Eens in ontblote toestand mocht madame haar voeten op de papieren voetsporen zetten. En dan begon het manueel spuiten van madames algehele carrosserie. t Was eerder nevelen. Het voelde aan als stukje voor stukje beroerd worden door een klamme mist. Heel aangenaam! Na het vochtige werk werd madame body nog geföhnd en klaar was kees. Op amper 15 minuten zag heel madames hebben en houden er zo zonnig bruin uit als had ze topless aan een Costa gelegen. En dat zonder kreeftenrood worden, zonder pijn en zonder vervellen. Hou je verbeelding nu wel een beetje in toom. Madame ziet er niet uit als een bronzen Tahitiaanse hoelamoemoe. Ze heeft bewust voor de lichtste tint bruin gekozen. Het was trouwens maar een test. Voor de trouw van Knoopke en Joost gaat ze met decolleté verschijnen. En een getaande huid oogt dan toch appetijtelijker dan kippenwit, niet?
FYI Er was geen douche omdat de zaakvoerder van airbrush tanning in een douchecabine afgestapt was, wegens veelvuldige ontevredenheid van de klanten. Hij gebruikt nu de Sun FX methode.
Nu is het genoeg geweest! De eerstvolgende dagen steekt madame in de tuin geen vinger meer uit! Dat ongeoefende spieren opstijven, tot daar toe! Maar zo stokstijf als gisteren en vandaag, wil ze niet meer meemaken. Weet je dat ze bijna niet meer uit bad kon! De hijskracht in haar armen volstond amper om zich 10 cm op te krikken. En daarna: Splash! Plonsde ze met heel haar hebben en houden terug in het badwater. Die oefening heeft ze drie keer herhaald en telkens belandde ze weer tussen de badeendjes. Uiteindelijk heeft ze zich op haar knieën kunnen manoeuvreren en is dan met medewerking van beenkracht uit bad gesukkeld. Doseer je krachten.Ze hoort het je al zeggen. Maar hoeveel Newton of Joules of Watt of Volt of wat ook de eenheid van haar spierkracht ook moge zijn, mag ze gebruiken om s anderendaags geen wrak te zijn?
Ze heeft nog een andere reden om vooralsnog niet meer in de tuin te werken. Ze heeft haar nagels gelakt. Waarom? Hihi. Dat verneem je in de volgende blog.
Nagalore stuurde madame vanavond het stokje van Wordpress. De opdracht of het stokje bestaat er in om een stukje te schrijven over "Wat zou je nog willen doen vooraleer je het tijdelijke met het eeuwige verwisselt?" Daarna moet madame het stokje doorgeven aan 3 andere bloggers.
Madame dacht diep na. Heeft ze nog wensen die ze wil vervuld zien voor ze stoffelijk overschot wordt?
Ze zocht eerst in de rubriek: wereldse geneugtes. Maar wat zijn heerlijke geneugtes? De lotto winnen? Stupid! Als ze onder de graszoden ligt, heeft ze niks meer aan bommen geld, tenzij een fijnere pelouse op haar graf. Wat niet wil zeggen dat ze het fijn zou vinden om met het geld de kinderen blij te maken. Een cruise? Het is heerlijk dobberen op de oceanen,als het niet stormt, als de boot niet kapseist, als het niet te heet is, als de medepassagiers geen snobs zijn. Als, als, als Dat zijn te veel onvaste waarden om de laatste dagen mee te verluchtigen. Feesten? Madame is zinnens minstens de 80 te halen. Rond die tijd is ze te stram en misschien te dement om ongeremd te boemelen, te dansen en te springen tot een kot in de nacht. Bovendien neemt ze daar in de tegenwoordige tijd reeds iedere gelegenheid voor te baat.
Tweede rubriek: spirituele geneugtes. Dat ligt dichter bij haar persoontje. Geestelijk genieten is per slot van rekening ultiem geluk. Dus ja, alvorens voorgoed heen te gaan zou diep innerlijk gelukkig-zijn voor het vertrek tof zijn. Maar wat ontroert madame? Een goed boek? Absoluut! Maar ze heeft momenteel geen enkele specifieke wens daaromtrent. Het Louvre of het Museum van Schone Kunsten? Ja, maar dan op het moment dat ze in een rolstoel zit. Te voet kan ze het nu al niet meer aan. Reizen naar architecturale cultuursteden? Nah. Dat kan je ook via het internet. Natuur beleven? Ze woont op de buiten en geniet elke dag van de natuur. Nostagische muziek beluisteren? Doet ze nu ook.
En toch madame zou, voor ze de kraaienmars blaast, nog een laatste keer gezellig willen samenzijn met haar familie en vrienden. Als het enigszins kan, zou ze hen nog levenswijsheid willen meegeven, met als voornaamste boodschap: het leven is kort, geniet van elk moment, dat heb ik ook gedaan en ben merendeels gelukkig geweest.
Niet te koud en niet te heet, ideaal om in de tuin te werken, besloot madame. Nu ze de elektrische haagschaar weet liggen, dacht ze ettelijke meters laurierhaag te kortwieken. Maar dat pakte niet uit zoals ze verwachtte.
Het zwaarste werk dat madames armspieren de laatste tijd verricht hadden, was boodschappen binnen sleuren. Zwieren en zwaaien met zon kanjer van een Metabo was bijgevolg een uitputtingsslag. Bovendien was de haagschaar zo bot als een hak. Daarbij kwam dan nog dat de te knippen struiken dermate uit de kluiten gewassen waren dat heel wat takken te dik waren voor de haagschaar. Madame moest dus nog met luid gekreun en gesteun de takkenschaar inzetten.
Het ergerlijkste was evenwel het vervoeren van de afgesneden takken. De kruiwagen piepte namelijk. En geen klein beetje. Die tjiep! ging door merg en been. In een straal van zowat 200 m. moeten zowat alle buren gehoord hebben wanneer madame met de kruiwagen reed. Toen ze na het snoeien nog wat onkruid vervoerde, stonden Antoine en Maria buiten. Ah, jij bent dat met die piepende kruiwagen! zei Maria, Ik heb dat al de hele dag gehoord en wist niet wie het was! Terwijl madame een praatje sloeg met Maria was Antoine stiekem vertrokken en kwam terug met een bus olie. Hij smeerde madames kruiwagen en na het praatje kon madame geruisloos vertrekken. Bedankt Antoine!
Van 9u tot 16u heeft madame onverdroten in de tuin gezwoegd: hagen geknipt, onkruid gewied en onkruidverdelger gesproeid. Zowat 1/10 van de begroeiing ziet er nu onberispelijk uit. Met madame is het echter minder goed gesteld. Haar knoken zijn geradbraakt. Maar! Ze piepen niet!
Er was nog eens een uitnodiging binnengewaaid om in Nederland naar een toneelopvoering te gaan kijken. Mijnheer en madame gaan graag in Nederland naar t toneel. De vorige ervaringen met Nederlands amateurtoneel waren zo prettig dat mijnheer en madame er zich bij voorbaat over verkneukelen.
En ja hoor, de voorstelling van gisteravond was weer eens geweldig. Elk personage, hoe klein de rol ook was, stond er. Elke zin kreeg zijn waarde. Naar het einde van het stuk toe, toen een zeeroverachtige computerfreak met Schotse kilt, lange rosse haren, ooglapje en haakhand op kwam, lagen mijnheer en madame plat van t lachen. Zijn dominant optreden was subliem. Hij was slechts 10 minuten en scène, maar het waren 10 volle minuten van bewonderen, gieren en schateren. De open doekjes en staande ovatie waren absoluut verdiend. Voor wie het zelf wil meemaken, zie http://www.narrekap.nl
Ook voor madame werd het stilaan tijd om uit te kijken naar feestkledij voor het huwelijk van Knoopke en Joost. Ze zag er tegenop. Iets jeugdig modieus en tegelijk ladylike vinden voor haar leeftijd en model is geen sinecure. De voorbije weken had ze al gegoogeld naar ceremonie- en feestkledij. Er kwamen mooie dingen te voorschijn, dat wel. De mannequins oogden allemaal fantastisch in hun zwierige rokken en weinig verhullende topjes. Voor madame was het echter allemaal iets te bloot.
Ze vroeg Zus om mee te gaan winkelen. Zus is heel modebewust en is altijd piekfijn gekleed. Met haar maatje 38 is dat natuurlijk een stuk gemakkelijker dan met madames 44. Tijdens de queeste vond Zus tientallen kleedjes waarmee zij in de suite zou kunnen lopen. Maar als madame ze aantrok, leek ze ofwel op een patattenzak ofwel op een levend lijk. De stelling dat zwart altijd deftig staat, gaat bij madame niet op. In de zesde winkel vond madame uiteindelijk haar gading. En guess what! Het werd een zwart-wit combinatie met een frivool topje.
Vanmorgen stak de krant half in de brievenbus en was nat. Gek, want nadat de postbode geweest was, had het niet geregend. Nu lopen er wel katten en honden in de buurt, maar zO hoog kunnen die niet plassen. Madame onderzocht de zaak. Ze moest niet ver zoeken. De laurierstruik naast de brievenbus was zodanig uitgedeind dat de brievengleuf amper te zien was en de beregende laurierbladeren hadden op de krant gedrupt. Dat de brievenbus er zo slordig bij stond, was een doorn in madames oog. Daar zou ze vandaag eens korte metten mee maken.
Met takkenschaar en snoeischaar vloog ze er in. Ze voelde zich een beetje kapper die een bros moet knippen. Drie uur lang snoeide en knipte ze. Ze pauzeerde slechts tien minuutjes om een praatje te maken met de buurman die zijn hondje uitliet. Hij had ook laurierhagen. "Eigenlijk moet je zon laurierhaag ieder jaar snoeien." zei hij. Madame wist dat wel, maar zowat 80 lopende meter laurierhaag voor en achter kortwieken, vergt heldenmoed.
Toen ze ongeveer 10 m. laurierhaag had bijgewerkt, had ze twee blaren, een stramme rug en knikkende knieën. Genoeg voor vandaag, besloot ze en zette zich aan tafel met een cryptogram en een tas koffie. Even later werd aan de deur gebeld. Het was de buurman. Ik kom me excuseren, zei hij, ik heb zojuist de laurierhaag tussen onze tuinen gekortwiekt en er zijn stukken in jullie tuin gevallen. Zal ik het opkuisen? Ach nee, zei madame, dat zal ik wel doen. Dat is een kleine moeite. Toen zei buurman: Of zal ik met de elektrische haagschaar jullie kant ook komen knippen? Dat is op 10 minuutjes gedaan. Op 10 minuten 15 meter laurierhaag bijknippen?!?! Dat wou madame wel eens zien! Ze aanvaardde het aanbod met alle plezier.
Buurman haalde zijn haagschaar en inderdaad binnen de 10 minuten was de hele reutemeteut netjes gekortwiekt. Madame stond paf. Zij had uren gesloofd en die machine deed dat in een mum van tijd. Ze was bijzonder geïnteresseerd in die machine. Buurman legde haar geamuseerd uit hoe die machine werkte. En madames besluit stond vast: zon elektrische haagschaar komt hier ook.
Mijnheer had zijn jas nog maar net weggehangen of madame wierp de kaarten op tafel. Ik wil zon haagschaar, zei ze. Mijnheer antwoordde: Maar in de garage ligt toch een elektrische haagschaar!
De retouches aan Joosts pak waren uitgevoerd en madame mocht het gaan ophalen. Ze wandelde de winkel binnen. Toen de eigenaar en verkoopster haar opmerkten, veranderde hun ernstige mime in een guitige glimlach. Het overkomt madame nogal dat ze geen klant is, maar een anekdote. Vandaag liet ze alweer een onorthodoxe indruk na.
De winkeljuffrouw had het kostuum netjes ingepakt in een ellenlange hoes met kapstok. Ze vroeg: Staat u ver geparkeerd, mevrouw?
Ja nogal. Ik sta op de markt. antwoordde madame.
Oh maar dan zal ik het anders inpakken.
Dat hoeft niet juffrouw. Ik sleur daar zo wel mee rond. Als het moet, rij ik zelfs met een kruiwagen in de stad rond, hoor. Menselijk opzicht is bij mij al lang verleden tijd.
De lach van de verkoopster was een mengeling van verbazing en ongeloof. Madame zag duidelijk dat ze in gedachten een madame in haar deftige stad zag rond kruien met een volle kruiwagen mest. En madame genoot er van. LOL
Madame nam vandaag eindelijk de tijd voor die rotklus! Diepvriezers schoonmaken. Bah! Madame heeft twee kleine diepvriezers, wat wil zeggen dat ze die rotklus in duplo moest uitvoeren. Hoe andere huisvrouwen die klus netjes kunnen klaren is madame een raadsel. Bij haar loopt die karwei altijd uit op weidse watergladheid in keuken en garage. Maar goed, ze zou alle leed lijden.
Gewapend met kommen, dweilen en een haardroger trok ze ten strijde. Een haardroger is bij diepvriezer reinigen normaliter een erg praktisch instrument. Daarmee smelt het ijs in een mum van tijd. En wat er leuker dan een rotklus heel snel achter de rug te hebben?
In het begin genoot ze van het wegblazen van de ijsschollen. Ze hanteerde de haardroger als een destructieve mitrailleur. Rekketekketekketek. De ijsschollen vielen in bosjes naar beneden. Maar na een tijdje bleek dat madame een haardroger heeft van goede kwaliteit. Ene die bij oververhitting foert zegt en pas 10 minuten later terug werkt. Daar zat ze dan, de scherpschutter zonder munitie, op haar gat in een grote plas ijswater werkloos toe te kijken hoe de ijsdruppels tergend traag in de kommen regende.
Bij tegenslagen wordt madame driftig, opstandig. Ten aanval! schreeuwt het dan van binnen, het doel moet en zal bereikt worden! Ze voerde kommen kokend water aan, zette ze in de diepvriezer en bracht continu vers kokend water aan. Het ijs begon weer te brokkelen. Toen na tien minuten haar haardroger weer werkte, zette ze die bij in voor het ultieme offensief. Na een uurtje was de diepvriezer verslagen = ijsvrij en brandschoon.
Nu had ze de knepen te pakken. Voor de tweede diepvriezer zette ze meteen het volle offensief in. Op een half uur was hij schoon. Dweilen nam nog een half uur in beslag. Mission accomplished. Daar is ze weeral een jaar vanaf.
Knoopke en Joost trouwen eind juli. t Werd dus stilaan tijd voor de suite om voor een feestelijke dos te zorgen. Gisteren was het mijnheers beurt om de marteling van broek-in broek-uit te ondergaan. Alhoewel het allemaal best meeviel. Ten eerste omdat mijnheer een mannequinmodel heeft en ten tweede omdat de winkeljuffrouw bijzonder goed geholpen heeft. Het resultaat is een lord van een mijnheer die zonder witteboordenkapsones fleurige élégance uitstraalt. Een standingvol eerbetoon aan het bruidspaar.
Op de agenda stond vandaag: naar Schellebelle voor een bedrijfsbezoek aan de firma Vandevelde NV, alias de fabrikant van o.a. de Marie-Jo behas. Voor de leken: een beha is een ding dat recht houdt wat anders hing. De rondleiding was super interessant. Dat twee lapjes stof, zoals madames moeder pleegde te zeggen, zoveel meer om het lijf hadden, had madame nooit gedacht.
Om te beginnen was er de afdeling ontwerp, waar creatieve geesten schetsen maken en met lapjes stof en kant en lintjes en kralen e.d. frêle combinaties uittesten. Is uiteindelijk een nieuwe collectie ontworpen, wordt van ieder model een patroon getekend voor cups A tot en met F. Na het patroon wordt voor ieder model een soort draaiboek gemaakt, waarbij alle nodige materialen in detail beschreven worden: dikte van de naald, de sluithaakjes, het tussenstukje, de lapjes stof, de kant, de schouderbandjes, de lintjes, de labels enz. Madame stond versteld toen ze hoorde dat één beha uit 30 à 40 onderdelen bestond!
De firma Vandevelde gaat bijzonder prat op de kwaliteit van zijn producten en doet er dan ook alles aan om klasse materiaal af te leveren. Volgens madame gaan ze daar soms wel erg ver in. Zo worden bv. alle door hun leverancier geleverde rollen stof helemaal gecontroleerd: is het aantal meter op de rol juist, is de stof geen centimeter smaller, zitten er geen fouten in, is de elasticiteit zoals gewenst. Stukjes stof, kant, broderies, haakjes, lintjes worden met 3 verschillende waspoeders gewassen en nadien gecheckt op eventuele verkleuring of afwijkingen. Elastische stoffen ondergaan een rektest. Kant en broderie passeert het nauwlettend oog van een inspectrice die centimeter per centimeter speurt naar mogelijke afwijkingen. De lapjes stof worden op 1/10 van de millimeter juist geknipt. Ja, de controle van de kwaliteit was op het maniakale af.
Bij de snijmachine ontsnapte bij madame een waw!. Dat was leuk om zien! De fijne stoffen lagen in matrassen van 3 cm dik op de machine. Daar bovenop lag het snijpatroon. En daar boven kwam een plastic folie die met zuigkracht op het geheel geperst werd, zodat niets verschoof. Een druk op de knop en de geprogrammeerde snijmachine begon ieder patroondeeltje uit te snijden. Op geregelde tijdstippen klikte een slijpsteen tegen het mes en werd het mes geslepen. Fantastisch!
Een volledig verslag geven van alles wat er te zien was, zou te ver leiden. Maar een ding is zeker: vanaf vandaag heeft madame meer respect voor haar behas. Dat zijn voortaan niet zo maar een soutien-gorges, dat zijn aaibare kleinoden.
Olala! Er zijn vier dagen voorbij gevlogen zonder bloggen. Madame begint slechte gewoontes aan te kweken. Ze heeft het nochtans niet echt druk gehad. Twee van de vier blogloze dagen zijn vrijelijk gespendeerd aan zalig nietsdoen, of beter: aan recupereren van de voorbije toomloze uitspattingen. De twee daarop volgende dagen heeft ze zich andermaal vastgebeten in stemmen on line.
Collegas van Draakje hadden hun bedrijf ingeschreven voor de wedstrijd : happy at work van radio Donna. Het bedrijf dat de meeste stemmen haalt, schiet als hoofdvogel: een optreden van Stan van Samang. Madame is de leeftijd van dwepen met idolen lang voorbij, maar begrijpt best dat het jeugdige personeel heel enthousiast zou zijn met een optreden van die charmante kerel. En dus beet ze zich vast in het stemmen voor het bedrijf waar Draakje werkt. Wie madame kent, weet dat zich vastbijten betekent dat ze oogkleppen opzet, de kaken op mekaar klemt en niets meer voor ogen heeft dan het vooropgezette doel. Twee dagen heeft ze zich in de strijd geworpen. Heel even, in de nacht van dinsdag op woensdag, omstreeks 4u, stond Draakjes bedrijf op de eerste plaats. Maar de vreugde was van korte duur. s Anderendaags waren ze weer gezakt. Na ruggespraak met Draakje bleek uiteindelijk dat madame Don Quichotte aan t spelen was. In het bedrijf zelf waren slechts enkele enkelingen op de hoogte van de inschrijving voor de happy at work wedstrijd. Met als gevolg dat de stemmen enkel via madames kanalen kwamen. Exit happy at work. Stan van Samang mag elders gaan zingen.
Het is zo ver! Ik word 60 jaar jong en geef een groot feest. Het enige dat ik nog nodig heb is een startschot van al mijn vrienden Bij deze ben je van harte uitgenodigd om samen met mij te komen genieten van al wat ik lekker vind en dit al swingend op de deuntjes van DJ
Wat een verrassing! Het was decennia geleden dat mijnheer zijn jeugdvriend Sil nog gezien had en plots nodigde hij mijnheer en madame uit om zijn 60ste verjaardag te komen vieren. Met veel plezier aanvaardden ze de uitnodiging.
Reeds van bij de aankomst was animo troef. Sil had nl. nog meer gemeenschappelijke jeugdvrienden en -vriendinnen uitgenodigd, ooit dikke vrienden met een rijk arsenaal avonturen. Het hoeft dus niet gezegd dat de sfeer er meteen in zat. De al dan niet aangekomen kilootjes werden gemonsterd en op de korrel genomen (iemand was zo zowel in jaren als in gewicht verdubbeld = nu 120 kg), de loopbanen werden in vogelvlucht overlopen en natuurlijk werden er herinneringen opgehaald. Madame, die toch zon beetje als vreemde eend in de bijt viel, voelde zich meteen thuis in die bende jolige en spontane zestigers. Ze voelde het meteen: deze avond werd super!
Sil had moeite nog kosten gespaard. Hij had een sjiek restaurant afgehuurd. De zowat 120 genodigden werden vergast op een viersterrenbuffet en drank à volonté. Na de feestdis kwam de DJ in actie. Zowel jeugd als ex-jeugd zwierden meteen de beentjes los. In het begin slowden mijnheer en madame een paar keer maar dansten daarna even vrolijk op de stormachtige ritmes mee. Madame swingde, jivede en hucklebuckte ongebreideld. En dat, de crash van eergisteren indachtig, zonder overmatig drankgebruik!
Vanmorgen waren mijnheer en madame wel wat schor (vanwege het overtroeven van de geluidsboxen) maar de fun zindert nog na. Hopelijk brengen de vernieuwde vriendschappen nog leuke tijden mee.
Enkele spieren zijn nog stram, maar haar hersenkwabben kabbelen niet meer, ze loopt terug met stevige tred en spreekt weer met één tong. Het wrak is weer in blogbare staat.
Het verjaardagsfeestje van Knoopke was supergezellig. Exquise hapjes, lekker eten, aangepaste wijnen en een vrolijke bende. Madame genoot met volle teugen. Wat niet wil zeggen dat ze slempte. Nee, ze nipte, met gemodereerde mate, van de champagne, de witte wijn, de rode wijn, de koffie en de Limoncello. Toen ze naar huis reden, was madame wel alcoholhoudend, maar zeker niet aangeschoten.
Thuis gekomen gingen mijnheer en madame nog wat napraten.
Zal ik voor jou nog een Portootje inschenken? zei mijnheer.
Welnee zei madame, geef maar nu maar eens een whiskytje.
Het was jaren geleden dat madame nog whisky gedronken had. En nu mijnheer geen sterke drank meer drinkt, stond er nog een behoorlijke voorraad.
Er waren heel wat onderwerpen om over te praten: het komend huwelijk van Knoopke en Joost, de zetelverwarming in de auto (tijdens de heenrit dacht madame dat ze een opvlieger kreeg, tot bleek dat haar zetelverwarming nog op stond), het verjaardagscadeau voor een vriend van mijnheer die 60 wordt enz. De onderwerpen bleven onafgebroken aanrukken en de whisky ook. Madame praatte allengs geanimeerder. Ze converseerde, dronk en tetterde uren aan een stuk. Stilaan werden haar LL-en dikker, kregen haar SS-en een flochke en voelde ze haar hersenen uitlopen als een te lang gechambreerde chocomousse. Tot ze merkte dat de dageraad al licht begon af te geven. OepZ! IZ t al zo Llaat! Dan zaLL ik maar eenZ gaan sLLapen., lalde ze. Ze stond op, ging de gang in en voelde zich slagzij maken. Ze hoopte nog dat de muur haar zou tegenhouden. Maar die stoute muur deed niets en madame flikkerde tegen de vlakte. Wat er verder gebeurde is troebel en wazig Volgens mijnheer is ze nog eens gevallen en kroop ze ten langen leste op handen en voeten naar bed.
Om 13u30 werd madame wakker. Mijnheer had haar zachtjes gewekt en vroeg: Zal ik een kopje koffie brengen?
Ja graag. antwoordde madame, en breng asjeblieft ook een droge boterham.
Moet er niets op?
Nee. Alleen brood. Om de whisky in mijn maag op te slorpen.
Zal ik een spons brengen?
Madame had geen hoofdpijn en slechts een beetje nadorst maar ze voelde zich een gammele zombie. Het verleden was vaag, het heden was onwezenlijk en toekomst bestond niet. Ze zwoer de dronkemanseed: Ik drink de eerstkomende weken geen alcohol meer!en dook terug in bed.
Om hemels te genieten hoeft het niet altijd du pain, du vin et du Boursin zijn. Met gewone kaas is het rijtje ook zalig. Maar het neusje van de zalm is toch: met Epoisse. Het rijmt wel niet, maar die Franse kaas slaat alles.
Vorig jaar, toen madame eens naar de wekelijkse markt ging, had een marktkramer, voortgaand op madames voorkeuren, Epoisse aanbevolen. Sedertdien zijn mijnheer en madame belust op die kaas. Het is een Franse kaas die je door en door gerijpt (= quasi lopend) moet nuttigen. Pas dan komt zijn grandioos bouquet tot uiting. Tongstrelend! Naar het schijnt maken gerenommeerde koks Epoisse af met Porto en serveren hem in een eierdopje bij het ontbijt. Mijnheer en madame nuttigen hem evenwel onversneden en genieten bij iedere beet en iedere afdronk met de ogen dicht. Dat genot viel hen vanavond nog eens te beurt. Want madame houdt bewust lange pauzes tussen de decadente geneugtes. Verlangen naar is immers een extra smaakmaker.;-)
De zaterdag was voorbehouden voor Joost. De bruidegom ging een trouwpak kiezen en zijn aanstaande schoonmoeder was gevraagd om hem te assisteren. Het werd een jolige zoektocht.
Joost en madame zouden vier winkels bezoeken maar bleven in de tweede winkel hangen. Want alhoewel Joost een gloeiende hekel heeft aan kleren passen (zoals de meeste mannen), in die winkel werd het een vermakelijke bedoening. Het klikte er namelijk meteen tussen Joost, madame en verkoopster. Dat meisje had zon sprankelende en enthousiaste aanpak dat zowel Joost als madame meteen geneigd waren om in die winkel iets te kopen, op voorwaarde natuurlijk dat het pak hen 100 % beviel.
Joost en madame waren het vooraf over eens: het moest een modern pak worden, niks traditioneels. De verkoopster liet enkele kostuums zien. Joost en madame haalden hun neus op. Die pakken waren veel te klassiek! Het meisje weerlegde dat en kwam met een ontwapenende filosofie voor de dag: de bruidegom moet dermate gekleed zijn dat hij de bruid eer aandoet en dat doet hij niet door de aandacht op zich te vestigen, maar wel door de bruid te laten schitteren. Dat was een schot in de roos. Madame kreeg er zowaar kippenvel van.
Twee uur lang heeft Joost gewillig kostuums, hemden, dassen en broeksriemen gepast, tot er uiteindelijk een waw! van een bruidegom stond, een cavalier die zijn Knoopke aangenaam zal verrassen en haar alle eer zal aandoen.
Mijnheer en madame zijn geen uitgesproken muziekkenners, maar eens luilekker de halve finale van het Eurovisie Songfestival laten binnenwaaien vinden ze wel gezellig. Al was het maar om eens ongeremd te kunnen bekritiseren. Hun opmerkingen waren weer niet van de poes. Hierna een bloemlezing.
-Die Barbies mogen ze terug inpakken.
-k Denk dat we eens naar Moldavië op vakantie gaan.
-Niet alleen zijn de rokjes korter, de guitaren hangen ook lager.
-Dat trekt op niks. Afvoeren!
-Die kiekens met hun struisvogelpluimen werken op mijn zenuwen
-Oei! Die heeft haar borsten te hoog opgetrokken, haar kin hangt er op.
-Die met veel haar mogen van voor staan en de kletskoppen moeten van achter staan. Das niet eerlijk.
-Das wel mooi, maar die gecastreerde noten er tussen doen pijn aan mijn oren.
-Oh nee! Stuur die Belgen naar huis! Asjeblieft!
Al geven die opmerkingen de indruk dat mijnheer en madame de boel afkraakten, genoten hebben ze ook. Er waren mooie liedjes bij. Zo was mijnheer wég van de jazzy madame aan de bushalte en madame dweepte met shake it up, shaked hem er inJ
Ongewassen (en ongeschoren J) stortte madame zich vandaag op haar administratie: te betalen facturen, te plegen telefoontjes, achterstallige e-mails, klassement enz. Met het hete hangijzer wachtte ze tot laatst
De Rijksdienst voor de Sociale Verzekeringen der Zelfstandigen had haar een brief gestuurd, met als onderwerp: onderzoek van de rechten op een pensioen. Was het werkelijk zover? Behoorde ze welhaast tot de gepensioneerden? Het beeld van een autobus met kleine verneutelde mensjes doemde op. Ze zocht tussen de grijze reizigers en was blij dat ze zichzelf niet terug vond. Het kon immers niet zijn dat zij daar al bij hoorde! En toch, de papieren waren duidelijk: nog amper een jaar en ze heeft de vrouwelijke pensioenleeftijd bereikt.
Om uw dossier zo vlug mogelijk te kunnen onderzoeken, verzoeken wij u de bijgevoegde documenten nauwkeurig in te vullen. Nu kwam de kat op de koord. Madame moest haar beroepsactiviteiten in administratieve vakjes gieten. Onbegonnen werk. Haar carrière was zon allegaartje dat er kop noch staart aan te krijgen is. Haar wispelturige loopbaan ziet er ongeveer als volgt uit: werknemer - werknemer in t buitenland werknemer - zelfstandige huisvrouw part-time werknemer zelfstandige - zelfstandige én part-time werknemer huisvrouw zelfstandige huisvrouw schepper van artistieke werken overlevingspensioen. Probeer dat maar eens in die voorgedrukte rasters te krijgen! Madame heeft wel de moeite gedaan om alle in en uit dienst data op te zoeken. Een titanenwerk! Rest nu enkel nog de beroepsloopbaan van haar overleden echtgenoot op te rakelen. Want Joost mag weten waarom - dat moeten de heren ook weten. De papieren zelf invullen doet madame lekker niet. Daarvoor gaat ze volgende week naar een zitdag. Zij heeft ontstelselmatig geleefd en de ambetantenaren mogen het systematiseren.
Simon – partner van Draakje Kwik - 1° zoontje van Simon Flupke - 2° zoontje van Simon
Meer familie Ma - moeder van mijnheer Bomma - schoonmoeder van mijnheer Broer - broer van madame Schoonzus - vrouw van Broer Directrice - 1° dochter van Broer en Schoonzus Moesje - 2° dochter van Broer en Schoonzus de Soep - zoon van Broer en Schoonzus
Cousine - 1° dochter van tante van madame
Medemensen
Polska – interieurverzorgster Jetje - tof blogmaatje Antoine - buurman, man van Maria Maria - buurvrouw, vrouw van Antoine
Tuinsmurf - de tuinman Ray - vriend regisseur
Beestenboel
Woefke – hond van mijnheer en madame Sloeber - Berner Sennen van Knoopke en Joost Stripke - Kat van Draakje
