De werkzaamheden in de tuin gaan nog steeds door. Madame vatte de strijd aan met de uit de kluiten gewassen laurierstruiken. Mijnheer maakte werk van een nieuw tuinpoortje – wat uiteindelijk een scenario werd dat voor “In de gloria “ kon dienen.  

Het nieuw tuinpoortje zou vooraan tussen carport en zijgevel komen, daar waar een verwilderde struik een bestaand stukje omheining omver duwde. Mijnheer zwoegde zich in het zweet om de struik te verwijderen. Dan mat en paste hij het poortje en vees de scharnieren aan de carport vast. Restte enkel nog een steunpaal in de grond te heien. Toen dabde mijnheer in het (weinige) haar. In de grond, krek op de plaats waar de steunpaal moest komen, liep een afwateringsbuis. Hij KON daar geen paal zetten. Madame werd erbij geroepen. Gedeelde besluiteloosheid is halve besluiteloosheid. “En als je dat poortje nu eens daar hangt?” zei madame tenslotte. Ze wees naar een doorgang tussen voorgevel en carport. “Ja, dat zou kunnen” zei mijnheer. En weer mat en paste hij het poortje, vees de scharnieren terug los en bevestigde ze verderop aan de carport.  Tussendoor braken nog vijzen af, was een paal te lang, maar dat terzijde. Na enkele uren kwam le moment suprême: mijnheer hing het poortje in de hengsels. En het paste! Het paste wonderwel! Madame juichte… te vroeg. Toen mijnheer het poortje opendeed, blokkeerde het na 75° draaien tegen de carport. F#*@, Sh#§, en diets meer. Nu ja, driemaal is scheepsrecht. Het nieuwe poortje hangt er nu en draait  perfect 90° open.

30-04-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Gisteravond, tijdens het wandelingetje met Woefke, kwam madame buurman Antoine tegen.  Daar kwam, zoals steeds als je Antoine ontmoet, een gezellige babbel van. Na enkele interessante koetjes en kalfjes kwam het onderwerp van het gesprek bij de  hypochondrische buurvrouw terecht, degene die iets tegen barbecues heeft (zie blog ”een dagje ouder” van 24 april). Die kenau is al tientallen jaren de SS-er van de buurt en is blijkbaar met de jaren geen haar op gebeterd. Antoine vertelde:

“Vroeger belde ze dagelijks naar de politie. Tot de politie het beu was en zich niet meer wou verplaatsen als zij belde. Als ik vroeger met de vrachtwagen thuis kwam en er vanalles uit laadde, om er - met medeweten van mijn baas - aan te werken, belde ze mijn baas. Nu belt ze minder. Nu neemt ze foto’s. Drie weken geleden werden hier stenen geleverd, voor mijn nieuwe oprit. Daar heeft ze foto’s van gemaakt. Mensen komen bij mij iets lenen, daar maakt ze er foto’s van. Parkeer ik mijn auto tegenover haar oprit, maar wel aan mijn kant van de straat, zet ze tien minuten later ook haar auto buiten, aan haar kant van de straat tegenover mijn oprit. Niets waar ze tegendraads kan op reageren ontsnapt aan haar oog. De straat is van haar. Zij bepaalt wat niet mag. Auto’s mogen van haar niet op straat parkeren.  Alles wat volgens haar zwartwerk zou kunnen zijn, fotografeert ze. Weet je dat vroeger de buren uit de ganse straat op het punt gestaan hebben om samen te leggen en haar huis te kopen, zodat we er vanaf zouden zijn? Dat is toen spijtig genoeg niet kunnen doorgaan. Intussen zijn we haar pesterijen gewend. We laten ze in haar eigen vet koken. Het stoort ons niet meer.”  

Madame moest er om lachen. Ze herinnerde zich een lollig voorval van enkele zomers geleden. Op het gazon van de kenau, pal aan de straat, zag ze glazen confituurpotje staan, met een briefje er bij: “gelieve hier uw peukjes in te werpen”. Grinnikend ging madame toen naar huis, nam een plastic zakje en maakte er alle in asbakken leeg. “Wat ga je doen?” vroeg mijnheer. “Ah!” zei madame “ik ga een beleefde vraag van de buurvrouw beantwoorden. Ze vraagt nl. om alle peukjes in haar confituurpotje te willen gooien. ’t Is een kleine moeite.” Madame wachtte wel valavond af. Die practical joke haalde ze liefst ongemerkt uit. Ze heeft haar grap evenwel niet kunnen uitvoeren. Toen ze er met haar peukjes aankwam, was het potje weg.

28-04-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De twee klimrekken (een voor de wisteria en een voor de clematis) van licht hardhout contrasteerden mooi met de donkere tuinmuur. De tuin leek ineens veel speelser. Tot mijnheer thuis kwam. “Die dingen moeten geschilderd worden” zei hij, “anders verrotten ze.” Madame kreeg een wee gevoel in haar maag. Schilderen!? Zo’n kruiselings verbonden latten?! Ooit had ze een houten pergola met fijn lattenweefwerk tot tweemaal toe gegrondverfd. Toen de pergola uiteindelijk verrot was – wegens min of meer bewuste verwaarlozing – slaakte ze een snode zucht. Die rotklus hoefde ze nooit meer te doen!

Niet in haar beste hum, omdat ze toch weer zo’n vermaledijd lattenwerk moest schilderen, haalde ze vanmorgen verf en borstel boven. Aanvankelijk wou ze de rekken een lichte kleur geven. Maar mijnheer opperde: “Waarom? Dat wordt toch groen!” Daar had hij een punt. Ze opteerde dan maar voor het restant ebbenhoutkleurig vernis van de ramen en deuren. Die beschermvernis smeerde nogal goed. En smeren deed het!  Zowel op de latjes, die verdomd dunne randjes hebben en om de 10 cm onder een andere lat wegduiken, als op de kranten die er onder lagen als op madame’s handen en armen. ’t Was één grote smeerboel! Drie volle uren heeft ze gekliederd en gesakkerd op dat stom latwerk tot uiteindelijk de klimrekken vlekkerig bruin glommen en zijzelf plakte.

Rotklus geklaard. Mijnheer heeft de klimrekken gemonteerd. Nu is het wachten op de oogverblindende bloemen die zich wellustig om de weersbestendige klimrekken zullen kronkelen.

26-04-2007 om 21:33 geschreven door Madame

Madame had voor haar verjaardag van mijnheer een royale cadeaucheque gekregen die ze kon uitgeven in een plantencentrum. En zoiets laat ze niet beschimmelen! De tuin kan trouwens nog veel plantjes gebruiken. Ze kocht deze keer wel meer praktische dingen, zoals rasters voor klimplanten, onkruidverdelger, een zak turf, bodembedekkers. Maar ze hield wel het budget in ’t oog. Want deze keer zou ze een lang gekoesterde droom waar maken. Madame heeft nl. een zwak voor weelderig tierende klimplanten. En in haar ogen is “blauwe regen” (wisteria) de koningin van de klimplanten. Eindelijk waagde ze het om een wisteria te kopen.

Gepantserd met factor 20 trok ze de tuin in. De eucalyptus moest ook nog geplant worden. Daar begon ze mee. De wisteria hield ze als toetje. Voor de eucalyptus moest eerst gras verwijderd worden en een diep gat gegraven. Dat gat moest ze opvullen met een mengeling van turf en de uitgegraven grond. Jongens, was dat korvee! Dat eucalyptus goed was tegen verkoudheden was nu al duidelijk. Madame heeft bij het planten alle rinovirussen uitgezweet. Maar hij staat er: apetrots en pronkerig. Laat nu de koalabeertjes maar komen!

Toen alle andere tuinklussen geklaard waren, zocht madame met veel liefde een plekje uit voor de wisteria. Ze koos een plaats die ze vanuit het keukenraam kon zien, zodat ze zowel binnen als buiten van de bloemenweelde kan genieten. Mama mia! Blauwe regen! Eerlang bloeit er blauwe regen in de tuin!

25-04-2007 om 17:36 geschreven door Madame

In de tijd toen madame alles alleen moest beredderen, sakkerde ze geregeld omdat ze niet voldoende ‘klusjesman’ was. Gelukkig was er toen een handige buurman die telkens paraat stond als madame in de shit zat: als de boiler plots heet water begon te sproeien, als haar auto rook spuwde, enz. Handige Harry en zijn vrouw zijn schatten van mensen. En ook al is door verhuizing het contact wat verwaterd, madame heeft voor hen nog steeds een speciaal plaatsje in haar hart. Vorige week kreeg ze plots de gelegenheid voor een kleine wederdienst.

Harry speelt toneel in een vereniging waar madame ooit ook meespeelde. Nu is Mme. Harry onlangs tot voorzitster van die toneelvereniging gebombardeerd, wat maakt dat ze taken toebedeeld krijgt waarvan ze geen kaas gegeten heeft. Een van die taken was: een geschikte komedie uitzoeken. En daarvoor riep ze madame’s hulp in. Madame sprak meteen af om vandaag samen naar de toneelbibliotheek in Hasselt te rijden. Madame was er nog al geweest en zou er Mme. Harry met plezier wegwijs maken.

Interieur en indeling van de toneelbibliotheek waren sedert madame’s laatste bezoek wel veranderd en verfraaid maar dankzij behulpzaam personeel én computercatalogus konden ze snel in de toneelbrochures duiken. De opdracht was: 10 komedies uitzoeken voor 4 heren en 3 dames. Om de kwaliteit van de stukken te monsteren namen ze nauwelijks de tijd. Dat moest het leescomité maar uitvissen. En was er uiteindelijk niks bruikbaars bij, Mme. Harry kende nu de weg om nog meer toneelbrochures te gaan ophalen. Binnen het uur was de klus geklaard en buiten lonkten de terrasjes.

Zalig was het! Onbezorgd terrassen en en passant een lacune van 3 jaar bijpraten. De tijd vloog ongemerkt voorbij tot het moment dat de files zich beginnen te vormen. Tijd om op te stappen. Ze verlieten Hasselt wel niet geheel feilloos. Madame heeft het nog nooit klaargespeeld om vanuit de ondergrondse parking in Hasselt linea recta op de autosnelweg te geraken. Maar ze kwamen er. De verwachte files bleven uit en dus kon er ten huize Mme. Harry nog een nababbel bij koffie en koekjes af. Harry. Handige Harry was inmiddels ook thuis. Die ‘bezige dar’ was die namiddag bij zijn dochter een nieuw terras gaan leggen.

De vriendschap is hernieuwd. Er zijn beloftes gedaan om geregelder contact te hebben. Loze beloftes? Nee, nee. Sedert vorige maand is Mme. Harry een prille internetster. En net zoals madame destijds op de hulp van handige Harry hulp mocht rekenen, zal Mme. Harry nu op madame’s hulp mogen rekenen.

24-04-2007 om 21:32 geschreven door Madame

Plots was het zo ver. Plots werd madame van alle kanten gelukgewenst voor haar 63^ste verjaardag. Ze had helemaal niet naar die verjaardag toegeleefd, wél naar de barbecue die te ze die dag op touw gezet had. Daarmee werd niet alleen haar verjaardag gevierd, tegelijk kreeg ook mijnheer verjaardagswensen en -cadeautjes. Hij werd 61 toen hij, laagvliegend met de auto, samen met madame van Polen huiswaarts keerde. Niet bepaald een feestelijke situatie. Maar dat werd gisteren goedgemaakt. Toen was het feest in duplo.

De hele bende was er: ET, Miek, Cook, Knoopke, Joost, Draakje, Simon, Kwik en Flupke. Alhoewel een fris briesje de warme zonnestralen iets te veel temperde, was het aangenaam vertoeven op het terras. Vooral omdat er af en toe aan lichaamsbeweging gedaan werd. Iedereen wou wel eens een matchke pingpong spelen. En Kwik en Flupke hadden o.a. dolle pret met zeepbellen blazen.

De jarigen werden met cadeautjes overladen (waarvoor nogmaals hartelijk dank, jongelui!)  Stuk voor stuk verrassende en originele cadeautjes. ET spande evenwel letterlijk en figuurlijk de kroon. Omdat madame in de tuin druk doende was, had hij voor haar twee tuinplanten bij: een sinaasappelboompje en een eucalyptusboom die zo maar eventjes 25m hoog kan worden! Madame was er dolblij mee maar moest toch even slikken! Waar in de tuin kon ze zo’n huizenhoge woudreus kwijt?! Geen nood! Vanmiddag hield ze daarover met mijnheer een crisisvergadering en na een kwartiertje was de plantplaats bepaald. Het wordt een schitterend zicht!

Het werd een gezellige familiale bedoening. Er was slechts een kleine obstructie: de buurvrouw. Verscheidene jaren had de buurvrouw zich op de vlakte gehouden, maar gisteren kwam ze nog eens uit haar pijp. Ze telefoneerde, wou mijnheer spreken. Ze eiste dat mijnheer de barbecue - die nog niet brandde en op drie meter van de scheidingsmuur stond -  op een andere plaats zette. Van waar hij nu stond zou de rook in haar slaapkamer binnen dringen. Mijnheer merkte op dat haar slaapkamervensters gesloten waren en dat de wind uit een andere hoek kwam. Hij zag geen enkele reden om de barbecue te verplaatsen. Buurvrouw werd kribbig: “ja maar ik ben bang van vuur” en “dat is gevaarlijk” en “die rook is hinderlijk”. Maar mijnheer hield voet bij stuk: de barbecue bleef staan waar hij stond. Waarop buurvrouw dreigde: “awel, dan plant ik aan mijn kant hoge bomen, dan hebben jullie geen licht meer. Né na!”  Tja, ze bestaan nog, buren die er op gebrand zijn om roet in het eten te gooien. Gelukkig is “de bende van madame” immuun voor kenaus.
 

Toen het allengs donker werd en killer, trok de troep binnenhuis. Daar hebben ze nog tot laat in de avond gezelschapsspellen gespeeld. En zo werd iedereen ongemerkt een dagje ouder.

22-04-2007 om 20:38 geschreven door Madame

Een paar jaar geleden opperde madame dat ze in de living liever glasgordijnen zou zien dan die beige zonwerende paneelgordijnen. Mijnheer stelde zich ontvankelijk op en liet madame gordijnenwinkels afschuimen. Het werd een lange speurtocht. Want het mochten geen klassieke glasgordijnen worden. Daarvoor was het interieur te modern.  Op zekere dag viel haar oog op Chinese paneelgordijnen: verticale panelen glasgordijn van ongeveer 40cm breed met horizontaal latjes in verwerkt. Ze was er op slag verliefd op en sprak er met mijnheer over. Hij was niet laaiend enthousiast maar legde zich bij madame’s keuze neer.

Madame is niet iemand die impulsief koopt. Weken, maanden bleef ze dromen van die Chinese glasgordijnen en afwegen of ze wel degelijk tot een mooier en gezelliger interieur zouden bijdragen. Het ging tenslotte om een aanzienlijk kapitaal. Tot vorige maand, toen was voor haar de kogel door de kerk: ze zou die Chinese louver drapes gaan bestellen. Miek en Cook waren die avond op bezoek en madame vertelde over de komende vernieuwing. Mijnheer zei: “Ik ben er eigenlijk niet voor te vinden, maar je doet maar.”

Gordijnen kopen zonder mijnheers instemming? Nee. Dan mag ze nog zo vrijgevochten zijn, dat doet ze niet. Ze lag er wel niet de hele nacht van wakker, maar het hield wel geruimte tijd haar gedachten bezig. De avond daarop stelde ze een compromis voor: het bestaande systeem behouden (= verticale lamellen van 15 cm) maar dan in wit, doorschijnend glasgordijn. Daar kon mijnheer zich in vinden. Dat liet ze niet meer koud worden. De dag nadien ging ze de bestelling plaatsen.

De glasgordijnen lamellen zijn vandaag toegekomen. Madame wachtte geen moment om ze op te hangen.  Ze werkte zonder opzien; wou het geheel pas zien als alle lamellen opgehangen waren. Toen kwam le moment suprême: het moment dat ze van op afstand het effect van de gordijnen wou monsteren. Het was alsof ze plots voor een authentieke Rubens stond: zo intens genoot ze. Het was op z’n Eddy Wally’s: gezegd: fantastisch, geweldig en waaw!  Dat gefilterd licht, die floue tuin, dat verzacht interieur… madame was zo zielsblij als een kleuter met de klokken van Rome. En als kers op de taart: mijnheer vond het ook mooi.

20-04-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Ze ging vanmorgen met de rapte de zwenkparasol ineen steken. Slechts 5 vijzen, daar draait madame haar hand niet voor om. Het montageplan was wel van Ikea-duidelijkheid, maar dat zou wel lukken.

Voet en staander met vier vijzen aan mekaar vastmaken was in een wip geflikt. Dan moest de parasol in zijn geheel over de staander geschoven en vast gevezen worden. Nog steeds geen enkel probleem. Maar daarna begon het circus. “Hold crank F with one hand, move plastic part H to Point E with another to fasten umbrella.” Probeer dat koeterengels maar eens te begrijpen!  En de tekening die er naast stond, was al even duidelijk. Dan maar op het gevoel gewerkt. Madame duwde crank F omhoog en plots begon de parasol zijn vleugels te spreiden, terwijl dat volgens het plan pas de volgende stap was. Tegelijkertijd dreigde de hele santenkraam om te vallen. Daar stond  ze dan die reuzenvleermuis in evenwicht te houden. Ze draaide nog eens aan een wieltje met als gevolg dat de parasol nog verder open ging. Wat nu? Zo blijven staan tot mijnheer thuis kwam, lag nogal moeilijk. Die was voor twee dagen op teambuilding. Ze moest iets verzinnen. Het enige dat ze kon doen was die parasol uit de houder liften, op de grond leggen en dan uitzoeken hoe het mechanisme werkte. Ze schroefde, trok en zwoegde tot het spul op de grond lag. Het zeildoek, met een middellijn van ongeveer 3 meter, bedekte het hele terras. Zo kon ze verdomme nergens aan!  Ze ijsbeerde een paar keer rond die platte parasol en besloot toen hem terug in de staander te hijsen. Ze trok en tilde het gevaarte uit zijn horizontale positie. Het was alsof ze Nessie uit zijn Loch opviste zo zwaar. Ze beefde van ’t kracht zetten en na enkele mislukte pogingen slaagde ze er uiteindelijk in om de paal terug in de houder te mikken. Handmatig de baleinen samen persen lukte niet. Er restte niets meer dan wat met het zwengeltje te spelen. En kijk, op een zeker moment verslapte de parasol. Snel greep ze een koord, snoerde de parasol vast en siste: “Gedaan met je foefjes! Jij blijft dicht!”

Toch gaf ze niet op. Die parasol moest en zou functioneren. Ze testte diverse keren het zwengeltje uit en kwam tenslotte tot de constatatie dat het hele gevaarte aan een dun koordje wiebelde. Dat zat volgens haar vrouwelijke logica niet pluis. En inderdaad, toen ze dat bakbeest nog eens neerhaalde – in gesloten toestand deze keer – merkte ze dat de top van de parasol in een houder moest geklikt worden. Dat stond nochtans niet op het montageplan!!!

19-04-2007 om 20:52 geschreven door Madame

Eeuwen lang zijn lelieblanke maagden bezongen geweest als ultieme schoonheden. Tegenwoordig noemt men hen “bleekscheten”. Madame is zo een van dat wit kaliber. Met als gevolg dat 10 min. blootstelling aan de zon volstaan om haar gekookte-kreeftenrood te kleuren. Ze houdt ontzettend veel van licht en zonneschijn; ze kan er enorm van genieten, maar dan wel van uit een beschaduwd plekje. In de tuin zit ze dan ook steevast onder de notenbomen of onder de parasol. De huidige parasol dateert evenwel nog uit de jaren “stillekes”. Je weet wel, zo’n lullig ding dat enkel recht blijft in een tafel met in 't midden een vagina. Om onder die parasol, die qua oppervlakte niet meer is dan een paraplu in ’t kwadraad, de zon te blijven ontwijken, moet madame voortdurend de stoelendans doen. (Ole Galilei!) Maar aan al die ongemakken komt nu een einde. Madame heeft vanavond van Broer en Schoonzus een grote zwenkparasol gekregen. Vanaf morgen kan ze op een en dezelfde tuinstoel in de schaduw blijven zitten met een huid zo lelieblank als teer velijn.   

19-04-2007 om 00:18 geschreven door Madame

Vraagstuk: De afstand van de woning van Broer en Schoonzus tot aan de woning van madame is 25 km. Broer vertrekt te voet om 10u en stapt tegen een gemiddelde snelheid van 6 km per uur. Onderweg picknickt hij. Schoonzus vertrekt met de auto om 13u20 en houdt zich aan de snelheidsregels. Wie arriveerde eerst? (Voor de oplossing klik hier)

Schoonzus moest wel met de auto komen. Ze had voor mijnheer en madame verjaardagscadeautjes bij. Broer zou nogal gepuft hebben moest hij ze te voet meegebracht hebben. Madame kreeg nl. een hortensia en mijnheer een weigela. Madame was ontzettend blij met die twee mooie aanwinsten voor de tuin. ’s Avonds gaf ze hen meteen een zonnige staanplaats.

Het werd een gezellige babbelnamiddag waarbij de weetjes over de familie geüpdatet werden. Zo van: Moesje verhuist eind juni, tante zus is geopereerd, neef zo is nog eens terug naar Mexico geweest, enz. Allemaal schijnbaar triviale nieuwtjes maar toch wetenswaard omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Nog eens bedankt voor de bloemen, Broer en Schoonzus. Ook vanwege mijnheer. Hij vond het bijzonder attent.

18-04-2007 om 00:19 geschreven door Madame

Gisteren, meteen na het ochtendgloren, begon madame het terras te ‘hogedrukreinigen’. Heerlijk was het, zo’n hele voormiddag in het zonnetje kledderen met water en van onder het vuil blank beton te voorschijn toveren. Het slijk spatte daarbij op zodat ze er uiteindelijk als een vieze mud-woman uitzag en zelf aan afspuiten toe was. Maar dat hoorde er bij. Geef kinderen en/of madames die nog kinderlijk kunnen genieten zand en water en ze amuseren zich kostelijk.

’s Avonds werd het blanke terras ingehuldigd met een zalige maaltijd, waar madame haar ziel zou voor verkopen: du pain, du vin et du ...

17-04-2007 om 11:33 geschreven door Madame

Het begon vorige dinsdag. Toen mijnheer en madame die dag opstonden, lag het huis vol schuimige, slijmerige plasjes. Wel twintig!  ’t Was braaksel van Woefke, dat was duidelijk. Maar zoveel en zo schuimend? Madame belde meteen de dierenarts. Die was helaas op ronde en dus legde madame het maar uit tegen de vrouw van de dierenarts. Die vermoedde dat het om wormen ging en suggereerde om Woefke te ontwormen en mocht dat niet helpen, vanavond was de dierenarts thuis. Woefke kreeg daarop onmiddellijk een ontwormingsmiddel toegediend. En dan werd het afwachten.

Alles verliep goed die dag. Woefke leek zich normaal te gedragen. Tot ’s anderendaags ’s morgens. Toen lagen er weer schuimplasjes. Wel veel minder dan de dag voordien. Hetzelfde scenario herhaalde zich dag op dag, telkens met minder plasjes. Maar vrijdagmorgen werd madame toch ongerust. Ontwormen kon toch zo lang niet duren!  

Gisteravond stelde de dierenarts bij Woefke een maag- en darmontsteking vast. Hoogstwaarschijnlijk een meegebracht virus uit het woefkeshotel. Woefke kreeg meteen twee injecties, moet voor de maaltijd Primperan slikken en verder gedurende 10 dagen antibiotica nemen.

Diezelfde avond beleefden mijnheer en madame met Woefke nog bangelijke uren. Eenmaal thuis was ze onrustig en dizzy, alsof ze een halve fles whisky én zes blikjes Redbull leeggelebberd had. Ze nestelde zich in de zetel, sprong er 20 seconden later uit, legde zich op de vloer, stond na daarop weer op, deed een toer rond de living, ging weer liggen, stond op, liep buiten, kwam binnen, liep achterwaarts(!) terug buiten, kwam weer binnen, draaide rondjes enz, enz. Vermoedelijk een gevolg van de straffe pikuren. Maar wat het ook was, het bezorgde mijnheer en madame een klein hartje.

14-04-2007 om 12:57 geschreven door Madame

Is het de zon die zoveel werklust opwekt of heeft madame in Polen een ‘fitvirus’ opgedaan? In ieder geval, ze is niet meer te stuiten. De godganse dag werkt ze als een paard. Ze loopt de benen vanonder haar lijf tot ze ’s avonds geen ‘peup’ meer kan zeggen. Ze heeft haar zinnen gezet op een nette tuin en een bloemrijk terras. En wie haar kent, weet het: als ze iets in haar kop heeft, heeft ze het niet in haar staart. Ze heeft de gemetste plantenbak van het dakterras (circa 6 lopende meter!) een grote schoonmaakbeurt gegeven en klaar gemaakt voor nieuwe beplanting. Die bak grondig uitmesten was een titanenwerk, maar wel nodig. Allerhande zaadjes die vogeltjes aangebracht hadden, waren er wortel geschoten en uit de kluiten gewassen boompjes geworden. Het leek wel of er een bos op het dak aan ’t groeien was. En dan, nu haar vingernagels toch pekzwart zagen, nam ze het benedenterras onder handen. Ze toog naar de bloemenwinkel en bracht een koffer vol plantjes mee: geraniums, clematis, blauwe druifjes en diets meer. Vandaag potte en plantte ze tot voortuinperkje en gelijkvloersterras er fleurig uitzagen. Zelf zag ze er minder fleurig uit: zo zwart als een pot en bekaf. Ze had het gevoel dat haar benen tot aan haar knieën afgesleten waren. Maar als ze na een diep reinigende douche vanuit een luilekkere tuinzetel het terras overkeek, was ze in de zevende hemel. Toen mijnheer thuis kwam stond er romige courgettesoep te dampen op de tuintafel. Buiten eten, in een bloemrijke omgeving: oergezellig en de kroon op het werk!

12-04-2007 om 21:26 geschreven door Madame

Wieliczka

Dat ze enkele dagen geleden de zoutmijn van Wieliczka gemist hadden, zat mijnheer en madame niet lekker. Op de terugweg besloten ze in de buurt van Krakow beter uit hun doppen te kijken. Madame zocht met spiedend oog naar alle borden met enige verwijzing naar sel, salt, saltz… tot ze plots een bord zag met de letters Kopalnia Soli. Ze volgden de pijlen en na tien minuten zigzaggen, bereikten ze de zoutmijn.

De zoutmijn bezoeken vergde een goede fysieke conditie. Het begon al met een trap afdalen van om en nabij de 350 treden. Daarna leidde de gids zijn volgelingen door gangen, op trappen, in grotten, langs meertjes, op nog meer trappen, in onderaardse kapellen, kerken en zelfs in een restaurant. Naast aanschouwelijke voorstellingen over hoe het zout gekapt en vervoerd werd, waren er verrassend mooie beeldhouwwerken in zout te zien. De gigantisch grote onderaardse kerk – waar nog iedere dag de mis gelezen werd - was het meest wonderlijke. (zie foto) Zoals in heel de mijn was er alles van zout:  het altaar, de vloer, de “kristallen” luchters… Bovendien was alles door mijnwerkershanden gecreëerd. Alleen mijnwerkers mochten/mogen er hun creativiteit botvieren. De achterwand van de ondergrondse kerk is nog niet afgewerkt. Die wacht nog op een kunstzinnige mijnwerker.

Na 2  uur ronddwalen in de zoutmijn verlangden mijnheer en madame naar de openlucht. Om terug aan de oppervlakte te geraken was er gelukkig een lift. Nu ja, ”gelukkig”… Het was de oorspronkelijke mijnwerkerslift, met getraliede ijzeren bakken van vier verdiepingen. Was de eerste bak nokvol toeristen gestouwd, schokte de lift twee meter hoger en werd de volgende bak geladen. En dan ging het omhoog, kriepend en krakend. Madame kneep ze behoorlijk. Toch was het bezoek de moeite waard.

Ze zouden nog naar Praag rijden. Maar mijnheer en madame hadden geen goesting meer om zonder landkaart, met een GPS die weinig van zeggen was, via rotwegen naar Tsjechië te rijden. Ze hadden hun buik vol van banen met twee baanvakken met meer dan 10cm diepe spoorvorming, putten in de weg, en last but nog least van de ettelijke wegenwerken. In Polen waren gemiddeld om de 10 km wegenwerken aan de gang. Als ze nog een keer in Polen overnachtten, konden ze ’s anderendaags op comfortabele Duitse autostrades rijden en misschien die dag thuis geraken.

Ze vonden een motel in de buurt van Legnica: het compleet tegengestelde van het luxe hotel in Dresden. Op de kamer stonden twee britsen met lakens die net tot aan het hoofdkussen reikten; op de badkamer (met lavabo weliswaar) slechts één toiletartikel, nl. een plat geknepen bus handzeep. Enne… madame heeft het niet tegen mijnheer gezegd, maar ’s morgens heeft ze in de badkamer een kakkerlak platgedrukt. Nu ja, het was maar voor een nachtje en het ontbijt was verzorgd en lekker. En de rekening viel mee (145 zloti’s = ongeveer 37 euro).

Van Legnica naar huis was nog ongeveer 1000 km. Maar omdat op de Duitse autostrades weinig snelheidsbeperkingen zijn, waren mijnheer en madame nog voor het donker thuis. En hier eindigt de Poolse story. Inmiddels zijn mijnheer en madame het dagelijks leven weer gewend, al zinderen de herinneringen nog na.

12-04-2007 om 00:46 geschreven door Madame

Przeworsk

Op dinsdag 3 april werden mijnheer en madame om 10u20 aan de toneelzaal van Przeworsk verwacht (zie foto). In de hall werden ze verwelkomd door Marta en de voltallige ploeg acteurs en actrices: jongens en meisjes van circa 16 jaar. Na een korte kennismaking werden ze naar de zaal geleid en kregen ereplaatsen aangewezen. Buiten alle verwachtingen in was het een mooie zaal, veel mooier dan onze doorsnee parochiezalen, met pluche zetels en opgaande rijen zoals in een cinemazaal. In een later gesprek met Marta vernamen mijnheer en madame dat ook tijdens het communisme de gemeenschap veel veil had voor het gemeenschapsleven.

De volgende 10 minuten dromden zowat 400 studenten en studentinnen Engels de zaal binnen. Om klokslag 10u30 begon de show. Mevrouw de directrice placeerde een Pools voorwoordje. Dan vertelden twee leerlingen om beurt in het Pools en het Engels over de korte inhoud van de komedie. En toen ging het doek open. Het decor was povertjes. Maar wat die pubers aan acteerwerk neerzetten, in de Engelse taal dan nog wel, chapeau!  Een vol uur hielden ze iedereen in de ban. Aanvankelijk lachte het publiek niet veel. Maar naarmate het stuk vorderde brandde geregeld een bulderend schateren los. Vooral als er liefdesscènes geïnsinueerd werden of als er gekust werd, was de zaal loeiend enthousiast. Pittig detail: bij liefdesscènes werd decent het licht uitgedaan, waarop het jonge publiek massaal teleurgesteld reageerde. Sommigen hadden die censuur blijkbaar verwacht, want hier en daar flitsten in de zaal zaklampen aan.J De eindscène, waarbij de held de heldin met haar gat bovenop een pakje boter zet en daarna hartstochtelijk kust, bleef wel “in beeld”, waarop het publiek uit de bol ging.

Na de voorstelling werden mijnheer en madame uitgenodigd voor een diner. Voor hun buitenlandse gasten hadden de directrice, de onderdirecteur en Marta een exclusief restaurant uitgekozen: het restaurant van de camping Pastewnik . Het restaurant stond in een “ranch” met oude Poolse huisjes: zo’n beetje een mini-Bokrijk. Het interieur van het restaurant was authentiek antiek. Moderne apparatuur was er onopvallend in geïntegreerd. Zo stond bv. in het secretariaat de computer op een oude stoof. Mooi en heel apart!

En nog waren de egards niet gedaan. Mijnheer en madame mochten mee naar de school. Ze werden verzocht het gulden boek te tekenen en daarna werden ze naar een klas geleid, waar een dertigtal leerlingen Engels op hen wachtten. Toen mijnheer en madame binnen gingen stonden alle leerlingen beleefd recht en gingen pas zitten als de directrice er toelating voor gaf. Madame schrok ervan. Die discipline kende ze nog uit de tijd dat ze op pensionaat zat. Maar dat zoiets nu nog zwang was? Bij haar weten in Vlaanderen zeker niet meer! De leerlingen hadden een vragenlijst opgesteld: over toneel en cultuur in Vlaanderen, wat mijnheer en madame dachten van Polen, welke landen ze al bezocht hadden, enz. Voor hen was buitenlands bezoek écht bijzonder en het gaf hen de gelegenheid om hun Engels te toetsen. En zo verzorgden mijnheer en madame een geanimeerd uurtje Engelse les.

Marta was nog bereid om voor mijnheer en madame een begeleide stadswandeling te organiseren. Maar  daar bedankten ze voor. Ze waren al zo onthutst over de eer die hen te beurt gevallen was, dat ze snakten naar wat privacy. ’s Avonds kwam Marta nog gezellig nababbelen. Dat Polen ontzettend lief en vriendelijk zijn, blijft voor eeuwig in madame’s geheugen gegrift.

09-04-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Łańcut

Łańcut (spreek uit: Wangtsoet) was de eindbestemming van die dag. Vooraleer daar naartoe te rijden zouden mijnheer en madame eerst, op slechts 15 km van Krakow, de zoutmijn van Wieliczka bezoeken. Het mocht dan wel de grootste zoutmijn van Europa zijn, maar met die verdomd karige gegevens van de GPS vonden ze dat spul niet. Kregelig als ze toen waren, besloten ze dan maar in één trek door te rijden naar Łańcut. Het was een rit van slechts 185 km. Daardoor kwamen ze uren te vroeg in het gereserveerde motel aan. Het was toen gelukkig lekker weer buiten en het motel had een gezellige tuin. Enkele uren in het zonnetje relaxen deed toen deugd.

Tegen de avond arriveerde Marta. Wie is Marta? Wel, dat is de Poolse lerares Engels waarmee mijnheer en madame hadden afgesproken. Marta en madame hadden elkaar via het internet leren kennen. By mail had Marta opgetogen verteld over haar leerlingen die de Engelse vertaling van een toneelstuk van Vlaamse auteurs gingen opvoeren. Zij had zelf de regie gedaan. Het ene gemailde woord bracht het andere mee en mijnheer en madame werden uitgenodigd om als eregasten naar de voorstelling te komen kijken.

Marta verwelkomde mijnheer en madame met Poolse hartelijkheid, wat een totaal andere hartelijkheid is dan wat wij daaronder verstaan. Het is een vriendelijkheid die tegelijk respect inhoudt, een mix van beleefdheid en goedhartigheid. Heel aangenaam! Marta had voor haar twee Vlaamse gasten een celebrity programma opgesteld. Ze briefde hen die avond over wat hen te wachten stond en raadde hen bij haar vertrek aan om een wandeling te maken in het nabijgelegen park met kasteel.

Mijnheer en madame vonden de weg naar het park niet meteen. Ze moesten de weg vragen. Madame dook snel in haar boekje “Pools op reis” zodat ze aan tegen de eerste passant de hoogstnoodzakelijke woorden kon zeggen: “Gdzie park Łańcut?” (=waar park Łańcut) De gebaren waren duidelijk: altijd rechtdoor. J Het park was eerder een arboretum. Er stonden weinig bloemen, maar enorm veel knoestige oude eiken. Hier en daar ook jonge aangeplante bomen waarvan, volgens Marta, een stuk of zes door staatshoofden gepoot zijn. Het kasteel was wel indrukwekkend groot (zie foto) en deed madame op de een of andere manier aan De Schone Slaapster denken.

Over het motel wil madame nog iets kwijt. Het restaurant was pico bello, de kamer was netjes en lieflijk ingericht. Bij het binnenkomen viel evenwel een doordringend parfum op, alsof er reukkaarsen gebrand hadden. Maar nee, dat was een elektrisch ontgeurapparaatje. De geur was echter zo adembenemend (letterlijk te nemen) dat madame het toestel meteen uit de stekker trok. Fout! Want de dag nadien zweemde een putjesgeur in de kamer. Verder was er één ding te kort. Er was nl. geen lavabo. Boven de badkuip hing een spiegel en een rekje. ’t Was blijkbaar de bedoeling om je met het badwater te wassen. Dat was wel even op z’n padvinders wassen.

(wordt vervolgd)

08-04-2007 om 15:01 geschreven door Madame

Krakau

Het lag in de bedoeling om de 530km lange trip Dresden-Krakow even te onderbreken met een tussenstop in Wroclaw en daar even te toeristen. Maar twee redenen strooiden roet in het eten. Ten eerste was Wroclaw een grootstad waar het zonder GPS moeilijk oriënteren was. Uiteindelijk geraakten ze toch in het centrum. Ze vonden zelfs parking. Maar ’t was betalende parking en ze hadden nog geen zloti’s. Bovendien stond drie parkeerplaatsen verder de politie met argusogen te waken. Volgens de overlevering zijn Poolse politieagenten geen doetjes die zwichten voor een innocente glimlach. Dus dropen ze wijselijk af en hielden Wroclaw voor gezien.

In de late namiddag arriveerden ze in Krakow. Een hotel was snel gevonden. Alhoewel het hotel boog op drie sterren en een majestueuze entree had, was het comfort op de kamer nipt comfortabel. ’t Was er netjes, al het nodige was aanwezig, maar toch er hing een kazernesfeer die verdoezeld werd door een make-over van nieuw behang, lambrisering en gordijnen. Het geelgekleurd badwater verraadde de echte staat. Maar vermits mijnheer niet als een frisse Chinees uit bad kwam, was er geen reden tot klagen.

In Krakow was het aangenaam vertoeven. De oude stad was volledig omringd door een groene gordel van parken. Alle straten leidden naar de marktplaats die, zo bleek achteraf, de grootste markt van Europa is. Mijnheer en madame hadden er niet bij stilgestaan, maar het was die dag palmzondag: een dag waarop katholiek Polen feest viert. Het zag zwart van ’t volk op de markt. De terrasjes zaten overvol. Er was een paasmarkt aan de gang met kraampjes waar alle soorten snuisterijen verkocht werden. Veel mensen liepen rond met een boeket gedroogde bloemen, alsof men op 1 april het begin van de lente viert. Maar die droogbloemen waren, volgens later geraadpleegde bronnen, bij gebrek aan tropische planten het Pools substituut voor de palmen op palmzondag. Later vernamen mijnheer en madame ook dat het vele volk te maken had met Paus Johannes Paulus II. De dag nadien, op 2 april, om 21u37 - het exacte tijdstip van zijn overlijden - vonden in het hele land godsdienstige herdenkingen plaats.

In het midden van de markt stond een prachtig gebouw, een soort paleis. De deuren stonden open en mijnheer en madame stapten binnen. Het was een overdekte markt waar hoofdzakelijk souvenirs en prullaria verkocht werden. Maar dat interieur, jongens! Madame kon een “oh!” niet onderdrukken. Alle winkeltjes huisden in stalletjes van prachtig houtsnijwerk.  De grootsheid van de kooplui uit de renaissance was tastbaar aanwezig.

Op de paasmarkt verorberden mijnheer en madame nog een Poolse braadworst en daarna slenterden ze naar het hotel. Er was nog enorm veel te zien in Krakau. Maar de vakantie was kort en er stond hen nog een avontuur te wachten: in Przeworsk (spreek uit: Psjevorsk).

(wordt vervolgd)

08-04-2007 om 10:45 geschreven door Madame

Dresden - 2

Vandaag zouden mijnheer en madame eens aan de andere kant van de Elbe gaan neuzen. Voor ze aan de brug kwamen zag hun lodderig oog aan de linkerkant nog zwarte barokke gebouwen staan. Nou, nou, dat vergde onderzoek!  En zo ontdekten ze bij toeval het mooiste laat barokke complex van Dresden, nl. De Zwinger - een majestueuze binnenplaats (oorspronkelijk gebruikt voor tornooien en feesten) omgeven door paviljoenen, trappen, torens, beelden, poorten, fonteinen, vijvertjes enz. Indrukwekkend! Het hoefde niet veel fantasie om er dames met hoepelrokken en parasols te zien flaneren. De noblesse was tastbaar. Madame had het gevoel dat ze er niet gewoon mocht stappen, maar dat ze moest “schrijden”.

Na het prinselijk flaneren in en rond de Zwinger zetten mijnheer en madame er weer een toeristentredje op. Ze kuierden over de brug en kwamen op een groene laan terecht, ruim en breed zoals de moderne pleinen aan de overkant, wat weer een majesteitelijk gevoel gaf. Aan de zijkanten weer overal winkels, maar kleiner en knusser deze keer. Tussen sommige winkeltjes waren mini shopping passages. In een van die passages zag madame plots twee musketiers lopen en achter een hoek verdwijnen. Oh vrouwelijke nieuwsgierigheid! Madame was niet meer te houden, ze wou die musketiers achterna. Met mijnheer in haar kielzog kwam ze op een groene binnenplaats met gezellig terras en antiek restaurantje. De ideale plaats voor een koffiepauze. De musketiers waren er ook. Ze zeiden iedereen een goedendag en liepen door. Madame was iets te laat om te kunnen vragen waarom ze als musketiers ronddwaalden. Dat zal dus eeuwig en altijd een vraagteken blijven.

Veel meer noemenswaardig leek er aan die kant van de Elbe niet meer te zien. Dan maar terug naar de oude stad. Op de brug vergaapten ze zich nog een tijdje aan een BMX showtje van de Dresdner jeugd. Al waren de stunts niet echt spectaculair – de grootste crack kon na de schans een pirouette draaien; de meesten hielden het bij een arm en een been uitsteken – was het best amusant. BMX fietsen en rollerskates, zo bleek later, waren erg populair bij de jeugd. Overal waren pleinen met schansen en oefenparcours aangelegd.

Van de stad hadden mijnheer en madame inmiddels een goed beeld kunnen vormen. Tijd nu voor een paar musea. Eerst naar het Verkeersmuseum, want auto’s en motoren zijn mijnheers stokpaardje. Vanwege de volledigheid (treinen, trams, auto’s, vliegtuigen, moto’s, fietsen - de afdeling boten was gesloten wegens vernieuwing) was de tentoonstelling van de grotere voertuigen ietwat beperkter dan verwacht. Wat niet wil zeggen dat het niet interessant was. Ruim twee uur vergaapten mijnheer en madame zich aan de archaïsche vervoermiddelen. Terwijl madame paf stond van de soms bizarre modellen, was mijnheer een en al interesse voor de destijds aangewende techniek. Mijnheer verliet het museum met een voldane zucht. Madame zuchtte ook, maar dan van vermoeidheid. Zo’n trappenhuismuseum kroop niet in haar kleren!

Vermoeide benen of niet, er was nog een museum dat hun nieuwsgierigheid wekte, nl. het Hygiënemuseum  (dat zowat 1,5 km van de oude stad lag). Wat een hygiënemuseum inhield, was hun een raadsel. Was het een museum over wc-papier of over tandenborstels? Veel meer konden ze zich bij het woord “hygiëne” niet voorstellen. Het museum herbergde evenwel veel en veel meer. ’t Was trouwens een joekel van een museum (2500 m2). Qua grootte te vergelijken met ons museum van Schone Kunsten. Een kwelling dus voor de reeds vermoeide dij- en kuitspieren. Maar eens in het museum ruimden alle pijnen plaats voor interesse, bewondering en verbazing. Alles, maar dan ook alles wat met het menselijk lichaam te maken had, was er ruimtelijk, artistiek, aanschouwelijk en interactief voorgesteld. Anatomie, foetussen, seks, longen, borsten, voedsel, gevoel, gehoor, huid, microbes, cosmetica, hersenen… Te veel om op te noemen. Het was onvoorstelbaar veelzijdig en interessant! Met goed ingevette en gemasseerde benen zou men er dagen kunnen spenderen. Maar voor madame’s wankele kniegewrichten werd het uiteindelijk te veel. Terwijl mijnheer de bijzondere tentoonstelling “Tödliche Medizin” (over de Holocaust) in zijn eentje bezocht, gunde ze haar benen wat rust. Er wachtte immers nog een fikse wandeling: eerst naar de oude stad voor een hapje en een drankje en daarna nog naar het hotel.

Voor hun laatste avondmaal in Dresden togen mijnheer terug naar het afgietsel van onze Brusselse rue des Bouchers. Ze opteerden die avond voor een restaurant met klasse en lieten zich verleiden door het uithangbord: “Kunst Café Antik”. De benaming “kunst café” klonk hen alleszins elitairder in de oren dan “steak house”. Het bijvoegsel “antiek” werd pas duidelijk toen ze binnen waren. Stel je een grote antiekwinkel voor, die uitpuilt van de porseleinen beeldjes, kristallen kroonluchters, bombastische kaders, Chinese vazen, antieke tafels en stoelen. Wel, temidden van die antiquarische snuisterijen mocht men aan de antieke tafels (die te koop waren) plaatsnemen en eten. Mijnheer en madame gaven er zowel hun ogen als hun maag de kost. In zo’n bizar restaurant hadden ze nog nooit gegeten.

Dat was de afsluiter van hun Dresdner avontuur. Morgen wacht hen een trip van 550 km naar het Poolse Krakow.

07-04-2007 om 13:12 geschreven door Madame

Moest men madame een autorit aanbieden van 3000 km zou ze beleefd bedanken. Kilometers vreten is haar ding niet. En toch was de 3000 km lange reis van oost naar west, dwars door Polen tot op zowat 130 km van Oekraïne, de moeite waard. Het werd een reis doorspekt van verrassingen, belevenissen en anekdotes. Temeer omdat mijnheer en madame geen landkaarten bij hadden. Waarom zouden ze? Ze hadden immers een GPS, voorzien van alle CD’s van de Europese landen. Alleen… in Polen gaf de GPS enkel de hoofdbanen aan. Zijstraten werden niet in kaart gebracht. Poolse adressen ingeven was dus ook uitgesloten. Vanaf de Poolse grens werd het dus plan trekken op grote schaal, zowel met de taal als met de geografie.  

Dresden

Deze voormalige Oost-Duitse stad staat te boek als het Florence aan de Elbe. Madame is nog nooit in Florence geweest, maar heeft toch het flauw vermoeden dat die flatterende subtitel lichtjes overdreven is. Waarschijnlijk omdat wij Vlamingen rot verwend met kunststeden als Brugge, Gent, Antwerpen enz. Maar toch, de eerste impressies over Dresden waren niet zo verbluffend.

Mijnheer en madame hadden aan de GPS gevraagd om hen naar een Ibis hotel in de Pragnerstrasse te leiden. Mijnheer volgde stipt de aanwijzingen en… reed klem midden in een bouwwerf. Met veel gesakker en enige rijvaardigheid manoeuvreerde hij de auto uit modder en braakafval. Inmiddels bleef de GPS volhouden dat de Pragnerstrasse daar om de hoek lag. Mijnheer draaide dan maar aan een volgende hoek af en kwam op een luchtig, hypermodern plein terecht, met recht voor zijn neus: drie Ibis hotels. Mooi zo. Ze hadden het gevonden. Alleen stond hun auto op dat moment potsierlijk, als enig voertuig, op een winkelwandelplein! Ja zeg! Een stomme Belg die daar verzeild geraakt is en wat dan nog? Madame liep snel het hotel binnen om te vragen of er nog een kamer vrij was. Helaas, geen plaats meer. Mijnheer sloop als het ware met de auto naar de andere kant van het autovrij plein. Daar stond nog een hotel. En ja, daar was nog een kamer vrij. Begrijpelijk. ’t Was een super-de-luxe en bijgevolg prijzig hotel. Maar dat kon mijnheer en madame niet schelen. Ze hadden onderkomen en genoten schaamteloos van de overtollige luxe – waaronder een regenwouddouche.

Tijdens een avondwandeling naar de oude stad snoven ze de sfeer op. ’t Werd een mengelmoes van sferen. Eerst de prachtig aangelegde moderne pleinen met aan weerszijden een vertegenwoordiging van alle Europese winkelketels: Quelle, Media Markt, H&M, Hünkemöller enz.  En dan plots, temidden van die luxe een enorm plein omgeven door Heras hekwerk, waarachter bulldozers alles kort en klein sloegen. Van dergelijke werven krioelde het in Dresden. Achter elke hoek, in elke straat waren prestigieuze nieuwbouwwerken of restauraties aan de gang, zodat Dresden een grote bouwwerf leek. Je kon er haast geen enkele foto maken of er stond een bouwkraan, sloopmachine of stelling op.

De oude, cultuurhistorische gebouwen hadden twee dingen gemeen: ze zagen pekzwart (pollutie?) en hadden allemaal minstens één schril gouden ornament. Waarom “schril”? Omdat het leek alsof in de goudverf een citroen was uitgeperst. Het was geler dan het warme (blad)goud dat wij kennen. Het blonk bovendien onnatuurlijk, ietwat plasticachtig. Madame huiverde er zowaar van. De historische gebouwen op zich waren nochtans indrukwekkend! En mooi! Daar zouden mijnheer en madame ’s anderendaags hun hart gaan ophalen. Eerst diende de innerlijke mens gesterkt.

Na een romantische wandeling aan de boorden van de Elbe, langs indrukwekkende gebouwen, daalden mijnheer en madame een statige trap af en belandden in een mini Rue des Bouchers vol restaurants. Ze nestelden zich op een terras onder een gasbrander en bestudeerden de spijskaart. Die bulkte van de exotische beesten: kangoeroe, krokodil, struisvogel, enz. Nee, dan maar liever vis, al bleek die volgens de beschrijving ook uit verre wateren te komen. Ze bestelden “red snapper”. Ze hadden  geen idee of het een haring of een haai zou zijn. Maar aan de naam te horen leek het alleszins iets dat beter op je bord tegenkomt dan in zee. (Achteraf bleek het een soort roodbaars te zijn die tussen de 2kg en 15kg kan wegen.) Mijnheer bestelde zijn red snapper met rijst en ongedefinieerde kruiden; madame wou hem gebakken in bananenbladeren. Madame’s schotel was de meest extravagante. Onder een hoop onappetijtelijke, zwartgeblakerde blaren lag, als een parel in een oester, een homp blanke vis. Maar lekker dat dat was! Om duimen en vingers af te likken!

06-04-2007 om 18:51 geschreven door Madame