Alsof madame nog niet genoeg verhuisd heeft, is ze nu ook met haar blog verhuisd. Ze was uitgekeken op de krappe layout alhier en zocht een luchtiger verblijf. Haar hele hebben en houden (=archief) laat ze hier achter en begint met een propere lei op

http://madameblogt.wordpress.com/

17-01-2008 om 09:30 geschreven door Madame

17-01-2008 om 09:27 geschreven door Madame

Eind vorige week kreeg Draakje, tot haar verbazing, telefoon van Belgacom. “Aanstaande woensdag, tussen 8u en 16u30, komen wij in opdracht van Scarlet je internet aansluiten.” Vreemd. Heel vreemd. Want Draakje heeft een abonnement bij Edpnet, die haar een ADSL-lijn bezorgt. Ze heeft geen uitstaans met Belgacom en zeker niet met Scarlet. Telefonisch legde ze haar oor te luisteren bij Edpnet. Daar werd bevestigd dat Belgacom inderdaad de ADSL-lijn zou komen activeren en dat die operatie een beetje in coöperatie met Scarlet verloopt. Probeer daar maar eens een touw aan vast te knopen. Maar vastgeknoopt touw of niet, Draakje werd wel verplicht om, ten gerieve van Belgacoms ruime marge, een dag verlof te nemen.

“Ach, ga jij maar werken” zei madame “ik komt tegen 7u wel naar je appartement en zal blijven tot die mannen geweest zijn.” Ze zou zich op het appartement nog wel een dagje kunnen bezighouden. 
 

Vanuit de thuisbasis had ze nog gevulde verhuisdozen meegebracht. Die zou ze eerst naar boven brengen, want in de gemeenschappelijke gang mochten geen voorwerpen geparkeerd worden. En dan, ineens, zo maar, flitste een pijnscheut door madame’s linkerknie. Ze zakte door haar been en vloekte. Enkele dagen geleden had ze het nogal een paar keer meegemaakt. Dan hinkte ze een tiental minuten rond en stilaan verdween de pijn. Het zou deze keer ook wel over gaan, zeker? Maar eerst zou ze die verhuisdozen naar boven brengen. Pijnlijke knie of niet, ze wou de buren niet hinderen. Op haar gat schoof ze trapje per trapje naar het gelijkvloers en klauterde dan moeizaam met de volle verhuisdozen naar boven. Die operatie herhaalde ze drie keer. Ze voelde zich idioot. Net een kleuter die leert traplopen. De trapoefening bleek niet bepaald bevorderlijk. De pijn bleef aanhouden. “Nie versagen” zuchtte madame en vulde hinkepinkend Draakjes kleerkast, ruimde de slaap- en badkamer op, hing glasgordijnen…

Om 11u30 meldde de Belgacom-man zich. Hij frommelde met wat apparatuur aan de telefoonaansluiting en vroeg toen:

“Waar komt de telefoonleiding binnen, madame?”

“Ik zou het bijgot niet weten” zei madame.

“In de kelder misschien?”

Madame herinnerde zich dat de elektriciteitskast zich in de garage bevond. Hoogst waarschijnlijk kwam ook daar de telefoonleiding binnen. Maar de garage was op slot. De dame van de benedenverdieping had het vruchtgebruik van de garage en voor zover madame wist, had alleen die dame de sleutel van de garage. Madame strompelde naar beneden  - die knie vertikte het nog steeds om pijnloos te functioneren – en belde bij Madame Van Beneden aan. Die gaf niet thuis. Wat nu?

“Zal ik morgen terugkomen?” vroeg de Belgacom-man.

Ja hallo! Madame zal nog eens een dag komen “Belgacomsitten”, zeker! It’s now or never! Ze drukte op alle bellen van de blokbewoners en kreeg van een vriendelijke mijnheer te horen, dat de mensen van het 1° verdiep rechts en van het 2° verdiep rechts ook een sleutel hadden van de garage. Madame pikkelde naar de respectievelijke verdiepingen. Maar ook daar was niemand thuis. De Belgacom-man kon dus niet anders dan zijn spulletjes inpakken. Op dat moment hoorde madame gestommel. Hoera! Madame Van Daarneffen kwam thuis! Ze belde aan en kreeg gewillig de sleutel van de garage. Een half uurtje later was de ADSL-lijn dan toch geactiveerd.

16-01-2008 om 12:09 geschreven door Madame

De zevende dag rustte zij. Maar daarna herbegon het klussen bij Draakje. Er moesten nog drie deuren geschilderd worden en gordijnenrails gehangen worden. Voor dat laatste had madame al menige keer op haar hersenpan geklopt, kwestie van al haar verstand bijeen te schudden. In de gordijnkast hingen namelijk rails voor overgordijnen, maar er was geen plaats voor glasgordijnenrails. Hoe los je dat op? Er konden nog wel rails gemonteerd worden op het betonnen uitsteeksel van de raambekisting. Maar die was gepleisterd. Geen enkel vijsje dat daarin houvast zou vinden.

Madame stuurde draakje naar de winkel. “Breng ofwel een supersterke, dubbelzijdig klevende tape mee, ofwel een lijm waarmee je een olifant aan het plafond kan plakken.” zei ze. Draakje kwam terug met een halve kilo Bison lijm. Daarmee blijft je rail vast en zeker hangen, had de verkoper gezegd.

Het is er bij madame ingepompt. Vooraleer aan een toepassing te beginnen: RTFM (Read the fu##ing manual)! Ze las de gebruiksaanwijzing drie keer. Met dikke dotten of lijnen instrijken, aandrukken en daarna aankloppen (rubberen hamer). Dan 24 uur laten drogen.

Rubberen hamer!? Ze had alleen een ijzeren hamer. Mijnheer, die haar plannen kende, had nog gezegd: neem een houten blokje mee, want als je met lijm werkt, moet je de rail aankloppen en met een hamer klop je zo’n railtje in gruzelementen.” Madame was dat houten blokje natuurlijk vergeten. Maar geen nood. Ze zou er wel wat op vinden. Ze rommelde in Draakjes keukengerei en vond een houten roerspaan. “Bingo” zei madame. Draakje verbleekte en griste het roerspaan uit madame’s handen. “Dat hoort bij een volledig stel.” zei ze. Daarop toverde ze een flinterdun roerspaantje uit haar keukenschuif. “Gratis ergens bij gekregen. Klop daar maar mee.”

Bij het aankloppen van de eerste rail mokerde madame een barst in het spaantje. Bij de tweede rail sloeg ze er een stuk af. En bij de derde rail schoot er alleen nog maar de steel over. Maar! De rail plakte muurvast tegen de zoldering! Madame was zo fier als een gieter. En Draakje was blij. Want totnogtoe was het opendeurdag op haar appartement. (De overgordijnen zijn pas binnen 14 dagen klaar) Morgen zou ze de glasgordijnen kunnen hangen en daarmee toch al van iets meer privacy kunnen genieten.

14-01-2008 om 21:21 geschreven door Madame

Het is volbracht. Draakjes huisraad is van punt A naar punt B overgeheveld. Al bij al was het geen al te afmattende missie. Temeer omdat Simon en de twee ingehuurde verhuizers de zwaarste stukken al ingeladen hadden toen het trio Draakje-mijnheer-madame arriveerde. Om 20 rurale kilometers af te leggen hadden ze die ochtend 45 minuten nodig. Files, snelheidsbeperkingen, verkeerslichten, slome chauffeurs, tractors…. Alles wat een vlot ritje ook maar kon belemmeren had het belemmerd. Maar goed, zodra ze er waren, staken ze de handen mee uit de mouwen en op amper 1 uurtje tijd was de verhuiswagen geladen.

De autowegen zaten die ochtend weer nokvol. Om de files te vermijden reed mijnheer via sluipwegen naar Groot Antwerpen. “Sluip”wegen was het ideale woord. Ze slopen gestadig langs Kempische wegeltjes en konden, vanwege de kruipende tractoren en de ettelijke flitspalen, rustig het Kempisch patrimonium in zijn winterste weemoed bewonderen. Toch was de rit via de sluipwegen de snelste. De verhuiswagen, die vroeger vertrokken was en voor de “snel”weg geopteerd had, arriveerde een kwartier na mijnheer, madame en Draakje.

De verhuismannen waren prima werkkrachten. Slechts één keer hield mijnheer zijn adem in. De motor van de ladderlift was opgestart. Eén van de verhuismannen keek de benzinetank van de motor voor de ladderlift na en kwam tot de constatatie dat er moest bijgetankt worden. Hij nam een jerrycan en vulde benzine bij terwijl de motor draaide. Tijdens die operatie bungelde een sigaret tussen zijn lippen en lurkte hij daar rustig aan voort. Ontploffingsgevaar? Dat overkomt toch alleen maar een ander, zeker!

Verhuizen zonder pech overkomt alleen romanhelden. In het echte leven loopt bij elke verhuis wat mis. Van de buffetkast en barkast braken de poten af. De verhuizers gaan hierbij vrijuit. Het lag aan de meubelfabrikant. Die had voor het monteren van de poten te nipte vijzen gebruikt. Gelukkig was er mijnheer. Die ging betere vijzen kopen en herstelde de kasten op professionele wijze.

12-01-2008 om 18:30 geschreven door Madame

Deze week: Polska geopereerd aan pols, zes weken werkonbekwaam.

Vanmorgen: Draakje ziek – acute angina

Vandaag: Madame behangt 1 kamer in app. Draakje en schildert 2 binnendeuren (2x).

17u: normaliter mijnheer en madame naar Taiko voorstelling (drum en dans) – mijnheer heeft reservatie afgebeld.

20u: Miek en Cook leverden sofa voor Draakje – madame (nog steeds) in app. aanwezig.

22u : Madame bekaf. Ligt met poten omhoog.

Morgen verhuis Draakje.

10-01-2008 om 22:46 geschreven door Madame

Gisteren was het Verloren Maandag, de dag dat Antwerpenaars en Kempenaars traditiegetrouw worstenbrood eten. Voor madame kwam die traditie bijzonder goed uit. Ze had weer de ganse dag in Draakjes appartement gezwoegd (lees: geschilderd) en had die avond weinig tijd om een warme maaltijd klaar te maken. “Gauw even bij de bakker in het dorp binnenspringen en worstenbrood halen.” dacht madame. Mijnheer is trouwens een fervente liefhebber van worstenbrood. Hij zou blij verrast zijn.

“Gauw even” wordt met de dag minder en minder realiseerbaar. Ook bij de bakker stonden de files aan te schuiven, allemaal voor worstenbrood. Madame wachtte geduldig haar beurt af. Er was immers geen reden tot gejaagdheid. Er lagen nog zo’n honderd worstenbroden in de toog.  Nog één dame en dan was het madame’s beurt.

“Twee worstenbroden, asjeblieft. “ zei die dame.

“Je hebt geluk. Dat zijn de twee laatste.” zei de bakkerin.

Hoezo de twee laatste? En die hoop worstenbroden in de toog dan?

“Dat zijn er met witloof” verduidelijkte de bakkerin.

Worstenbrood met witloof?!?! Daar had madame nog nooit van gehoord. Sedert wanneer frommelt men witloof in worstenbrood?! Stomverbaasd bedankte ze voor het worstenbrood met witloof en reed naar een andere bakker. Ook daar stonden op worstenbrood beluste klanten aan te schuiven. En kijk! Daar lag ook worstenbrood met witloof in de toog! Witloof in worstenbrood?! Is dat een nieuwe rage, misschien? Gelukkig had die bakker nog échte worstenbroden, met worst, in voorraad en werd die avond, tot groot genoegen van mijnheer en Draakje, de traditie eer aangedaan.

08-01-2008 om 22:00 geschreven door Madame

Madame neuriede: ‘Gray, gray, my hair is gray’. Omdat ze ettelijke maanden niet meer naar de kapper geweest is, begint ze inderdaad een grijs nokje boven op haar geblondeerde kop te krijgen. Niet getreurd. Ze wil het zo. Ze is het beu om uren bij de kapper te zitten. Bovendien begint het hoogblond te conflicteren met haar leeftijd. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Madame neuriede “gray, gray, my hair is gray” omdat ze in Draakjes appartement zo fel te keer gegaan was met de grijze verf. Haar haren leek bescheten door grauwe duivenstront.  En niet alleen haar haren waren bedruipt. Haar trui, broek, gezicht, armen, handen, haar hele hebben en houden zag er uit als een grauwe geschelpte. Hoe ze het telkens klaar speelt om zichzelf mee te schilderen mag Joost weten. Het was nochtans druipvrije verf. Vanwege de artistieke feeling met de materie misschien?

Mijnheer had haar om 11u in Draakjes appartement afgezet. Hij moest naar een andere “werf”. Miek en Cook zijn hun nieuw stekje aan ’t voorbereiden voor de verhuis. De onderlegde mijnheer was daar uitgenodigd voor technische hulp en bijstand. Om 17u ging hij zijn madame weer ophalen. Die zag er, niettegenstaande de asgrijze doodsspatten, na 6 uur nonstop ladder op, ladder af nog tamelijk kwiek uit. Maar ’s avonds, na enkele uren zalige rust, gaven haar spieren, die die dag genadeloos uit hun sabbatjaren gerukt waren, forfait. Madame’s bewegingen evenaarden die van Boris Karloff als Frankenstein. Maar ze was genadeloos. “Eén dag krijgen jullie rust, mannekens”, gromde ze tegen haar stramme ledematen, “maar daarna is ’t gedaan met profiteren. Dan gaan we weer schilderen.”

06-01-2008 om 10:54 geschreven door Madame

“Het is een mooi appartementje, mama. Een grote living, twee slaapkamers, een nette keuken en een prachtige badkamer. In sommige kamers moeten de muren nog wel overschilderd worden. In de slaapkamer en de living is één muur in een depressieve donkerbruine kleur en de andere muren in de slaapkamers zijn pistache. Yikes!  De acht binnendeuren staan in de grondverf, die moeten ook nog allemaal geschilderd worden. En er zijn nergens overgordijnen en geen glasgordijnen. Op 11 januari verhuis ik. Zie jij het zitten om...”

Aldus sprak Draakje de week voor Kerstmis. Madame was toen nog de benen onder haar lijf aan ’t uitlopen voor de kerstfeesten. Ze richtte de ogen even ten hemel, zuchtte en zei: “Dat fiks ik wel, meisje.”

Zo kwam het dat madame gisteren met ladder, een pot boredauxverf en schoofzakje naar groot Antwerpen toog. Volgens de winkeljuffrouw volstond 2,5 liter om de donkerbruine muren met twee lagen te overschilderen. Ze had het ongetwijfeld vakkundig uitgerekend. Alleen was er geen licht in de kamers en het daglicht was die dag winters donker. Om zeker geen plekje over te slaan rolde ze de verf met grote overlappingen over de muur. Toen ze aan de tweede muur (die groter was) moest beginnen, was de verf tot minder dan de helft geslonken. Dat werd krap. Ze moest de eerste laag maar wat grover werken zodat ze voor de afwerking nog voldoende verf had. Voor de laatste vierkante meters moest madame het bodempje verf uitschrapen. Maar het was gelukt. Of de muur vlekkeloos (letterlijk dan) geschilderd was, zal zaterdag pas blijken. Want het was inmiddels 16u30 en nog donkerder geworden.

Zaterdag is het plafond van de kleine slaapkamer aan de beurt. Dat plafond is momenteel zwart met witte stippen – moest voor de vorige huurster een sterrenhemel insinueren – en moet wit worden. Daar gaat madame haar “pere” nog mee zien. Plafonds schilderen is trouwens niet haar meug.   

04-01-2008 om 10:07 geschreven door Madame

Een glaasje champagne was de enige uitspatting die mijnheer en madame zich veroorloofden tijdens de overgang van oud naar nieuw. Na het vele kerstgedruis deed het goed om vanuit de luie zetel 2008 te kunnen binnenglippen. Klokslag middernacht kwam er meer leven in de brouwerij. In alle windstreken besprenkelde vuurwerk het firmament met kleurrijke spetters. Dan volgde een resem telefoonoproepen.

Drrrring!…Mijnheer nam op. ”Hallo!…” Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Er klikte een vage plop. “Hallo!…” Mijnheers ‘hallo’ klonk quadrafonisch in het toestel. “Waarschijnlijk een slechte verbinding. Ze zullen wel terug bellen.” zei mijnheer en hing op. Inderdaad. Vijf minuten later… Drrrrring!… Weer hetzelfde klikje en verder niets. Datzelfde scenario herhaalde zich zowat vier keer. Het leek wel alsof een automatische centrale een boodschap wou doorspelen maar dat de apparatuur stuk was. Na de vijfde keer kreeg mijnheer het op zijn zenuwen. “Godverd… Gaat dat zo de hele nacht blijven duren, of wat?”

Omstreeks 1u ging madame per mail enkele nieuwjaarswensen verzenden. En kijk! ET had een mailtje gestuurd: “Heb jullie geruime tijd en meerdere keren telefonisch proberen te bereiken om een gelukkig Nieuwjaar te wensen, maar geraak niet binnen…” Aha! Dat was de dader. Nadat madame ET per mail op de hoogte gebracht had over zijn defecte lijn bleef het stil en konden mijnheer en madame ongestoord genieten van een nachtfilm.

Dinsdag begon het spelletje opnieuw. Dring, hallo, klik, niets. Eigenaardig! ET wist toch dat zijn verbinding niet lukte. Zou hun eigen telefoonlijn dan defect zijn? Het werd gecheckt. En wat bleek? Alle telefoons waren zo dood als een pier. Op Nieuwjaarsdag een technieker bellen leek niet zo’n best idee. Mijnheer zou ’s anderendaags op zijn werk Telenet van het euvel op de hoogte brengen.

Woensdag in de voormiddag. Madame’s GSM tingeltangelt het oproepdeuntje. ’t Was mijnheer met de boodschap dat de pc’s op zijn werk niet online konden, of madame contact wou nemen met Telenet telefonie. Er zijn klusjes die madame tegen haar goesting doet. Maar aan helpdesks contacteren heeft ze geen gloeiende maar vlammende hekel. Vooral als het om technische dingen gaat. Maar goed, ze zou Telenet contacteren. Ze begon met surfen op de Telenet site, in de hoop het telefoonnummer van Telenet Telefonie te vinden. Maar zoals op de meeste serversites, waren telefoonnummers onvindbaar. Ze zullen waarschijnlijk wel ergens staan. Maar diep, diep begraven in een sub-sub-sub-pagina. Dan maar de klasseur van Telenet opgediept. En hip, hip, hoera, madame vond het telefoonnummer. Ze belde via Skype en kreeg een vriendelijke Dieter aan de lijn. Hij controleerde terstond de toestand van mijnheer en madame’s telefoonverbinding en bevestigde dat er een defect was.

Dieter: Wat je nu zou kunnen doen is de modem van de telefoon uittrekken.

Madame: En hoe zit dat beest er uit?

Dieter: Dat is een toestel waarin lampjes branden. Er staat een nummer op dat begint met “Aablabla” Wil je even kijken?

Madame: Euh… Dieter! Voor die modem staat een kast met whisky flessen. Lege whisky flessen. Ik moet eerst die kast opzij schuiven voor ik er aan kan. Leg me maar uit wat ik moet doen. Lukt het niet, bel ik wel terug.”

Dieter legde haarfijn uit wat madame moest doen: telefoonmodem uittrekken, een minuutje wachten en terug inpluggen. Daarna zou de telefoon weer moeten werken. Madame grrrr…omde. “Waarom moet ik verdomme altijd die technische dingen oplossen! Mijnheer is hier de techneut! Maar nee! Ik moet het weer doen!” (Niet echt rechtvaardig, maar als madame uit haar hum is, moet ze haar chagrijn ergens op kunnen uitwerken.) In haar grollende gramschap sleurde ze als een sterke Samson met één diepe kreun de hele kast met flessen opzij. De boel rammelde een beetje, maar alle flessen bleven rechtop staan.  In het donkere hoekje achter de kast krioelde het van de elektrische draden. In een verlengkabel met stekkerdoos waren drie stekkers ingeplugd. Welke stekker was nu van die verdomde modem! “Foert!” zei madame en trok alles uit. Tijdens de verplichte minuten wachttijd ijsbeerde ze. Haar humeur was nog steeds onderkoeld. Na de verplichte wachttijd plugde ze alles weer in en testte de telefoon. Ze hoorde een zalig zeurend gezoem. De buitenlijn was er weer! Ze blies een virtueel kusje richting Dieter, stuurde virtuele verontschuldigingen richting mijnheer en schonk voor zichzelf een live bakje welverdiende troost in.  

02-01-2008 om 00:00 geschreven door Madame