Vier moedigen zullen het tij en onweer dat voorspeld wordt trotseren en van Scherpenheuvel naar Wirtzfeld fietsen. Een tocht van zo'n 150 km. Hopelijk worden de weergoden ons gunstig gezind en houden ze het onweer en de regen bij voor 's avonds.
Inderdaad slechts vier moedigen en niet vijf zoals oorspronkelijk voorzien. Patrick heeft omwille van zijn zware val in maart, waarvan hij nog steeds niet volledig hersteld is, moeten afhaken.
Maar geen nood. Peter, Luc, Guy en Jules zullen mekaar dus wat sneller moeten aflossen op kop om er de vaart in te houden. Van schuilen zal er geen sprake zijn.
De volgende dagen voorzien we, afhankelijk van het weer, tripjes van een 70 à 100 km.
Op zondag 19 juni pakken zij de terugtocht aan via een iets andere weg dan de heenweg;
Gedurende de hele tocht verblijven we in Hotel Drosson.
De kogel is door de kerk.In 2016 gaan we een beperkte ronde houden.
We hebben geopteerd voor een 5 daagse in de Ardennen. Als (dagelijkse) vertrekbasis nemen we hotel Drosson in Wirtzfeld. Van daaruit zijn tal van mooie routes mogelijk in zowel de Belgische Ardennen als net over de grens in Duitsland.
Deze 5-daagse gaat door van 15 tot 19 juni.
Hebben al toegezegd om mee te gaan: Peter, Guy en Luc Baens, Jules Vernelen en Patrick Huygens. Ikzelf zal ook deze keer weer in staan voor de logistieke begeleiding onderweg. Er is nog plaats genoeg. dus wie nog mee wil doen kan en mag contact opnemen met ons.
De maanden voordien (vanaf maart) zullen er regelmatig trainingsritten ingelast worden. Meer nieuws hierover volgt later nog.
Nu we toch al een paar weken thuis zijn hier nog een beetje nieuws over de beruchte "tunnel de chamblon".
Jullie herinneren zich alvast nog jullie boottochtje om aan de andere kant gebracht te worden aangezien de weg afgesloten was omdat er instortingsgevaar was in de tunnel en de omgeving.
Op dit ogenblik is alles nog steeds niet opgelost. Meer nog...
De 'geologische' verwachtingen waren dat vorige zondag een heel groot deel van de berg (800 000 kubieke meters rotsen) in het meer zou storten. Dit zou een nationale catastrofe geworden zijn omdat deze instorting een tsunami van, in het gunstigste gevel (afhankelijk van de snelheid van het instorten - 10 meter per seconde), 50 meter hoge golven zou veroorzaken. In het slechtste geval vreesde men zelf golven van 120 meter bij 30 meter per seconde.
Zover is het echter allemaal niet gekomen. de berg is beginnen schuiven en de rotsblokken vallen in het meer. Maar met een gezapige snelheid van .... 2 meter per dag!!! Toch is er al zo'n 1000 kubieke meter in het meer terecht gekomen.
Door dit instortingsgevaar werd de ferry dienst stopgezet tijdens het WE. Maar blijkbaar kan men nu weer verder.
Dag 10: Col de la Bonnette
Vandaag werd er als toemaatje de beklimming van de col de la Bonnette geserveerd. Oorspronkelijk as het de bedoeling om vanuit Savines-le-Lac heen en weer te rijden naar de Bonette maar dit traject werd op algemeen verzoek afgelast.
Na het zeer verzorgde en uitgebreide ontbijt hebben we eerst afscheid genomen van Jean. Hij vertrok vandaag richting Mont Ventoux waar zijn Paula en enkele vrienden al een week verbleven. Een tocht voor Jean van om en bij de 150 km. Zijn vrienden zouden hem wel tegemoet rijden zodat hij de tweede helft van het traject toch gezelschap had.
De resterende renners zijn dus met zen allen mt het busje vertrokken richting Bacelonnette. Dit was de uitgelezen kans om onze terugtocht van morgen al eens te simuleren. We zijn dus met de 7 fietsen in de laadbak p stap gegaan. Zo hebben we enkele mankementjes en/of verbeterinkjes aan de posities in de laadbak kunnen uitvoeren om zo optimaal mogelijk gebruik te kunnen maken van deze laadruimte.
Julien zou niet mee fietsen maar mij weer begeleidien naar de top in het busje. Omstreeks 20 na 10 waren we net buiten Barcelonette en vonden we een ideale plek om de renners te lossen.
Na de nodige controle van het materiaal hadden zij nog een kleine 10 km vlak parcours om de spieren op te warmen om dan aan de gevreesde klim te beginnen.
De col de La Bonette zou de hoogste col van Europa zijn. Dat is niet helemaal waar, want verschillende cols zijn hoger want de top van de col zelf ligt 'maar' op 2715 meter. Het is het rondje om de Cime de la Bonette die deze top hoger dan 2800 meter maakt en die extreem steil is. Dit ommetje zou wel aangedaan worden door onze renners om dus op de hoogste col die ooit door de Tour de France is aangedaan terecht te komen. Maar voor de Fransen betekent dit dus dat zij de hoogste col hebben.
Afspraak was dat dit rondje in wijzerzin zou genomen worden.
Iedereen begon er aan en ook de cime werd door iedereen aangevat. Totdat Guy vond dat dit rondje rond de cime toch een heel steile klim was en besloot, na 300 meter, om terug te keren en het rondje in tegenwijzerzin te maken. Volgens hem zou die minder steil zijn. Dit was echter buiten de waard gerekend want juist in de tegenwijzerzin kom je de steilste stukken tegen. Maar uiteindelijk geraakte hij er toch en meer nog. Aangezien ik aan de andere kant van de top de renners stond op te wachten om een actiefoto te kunnen maken (binnenkort worden die wel eens op de blog gepubliceerd) besloot hij even door te rijden naar de andere zijde en enkele meters voorbij mij terug te keren om deze actie foto te laten maken. Het was niet met opzet gedaan maar mijn toestel stond per ongeluk verkeerd ingesteld zodat ik Guy toch even heb moeten terugroepen om nogmaals een stukje te dalen en opnieuw mijn richting uit te fietsen.
Ronny bereikte de top van de Bonette na 1 uur 35 minuten, gevolgd door Peter op een klein twintig minuutjes en vervoglens Guy, Patrick, Luc en Trikke. Een dikke proficiat aan allen voor dit huzarenstukje.
Tijdens onze klim naar de top van de Bonette genoten Julien en ikzelf van het natuurschoon, de col loopt door het Nationale Parc van de Mercantour, een van de wildste plaatsen in Frankrijk. Hier leven wolven, lynxen en vele andere beesten in relatieve rust. Wijzelf hebben enkel enkele wezels en een paar marmotten gezien. Waaronder een die zich al waggelend snel over de weg uit de voeten maakte. Boven op de Cime zijn we nog een paar meters hoger gegaan, naar de belvédére die daar gebouwd is en waar nog een beetje eeuwige sneeuw ligt en waar we een subliem zicht hadden over verschillende cols van de Alpen.
Op 8 kilometer van de top ligt ook nog een verlaten kazerne van de Franse berg-legereenheid de Chasseurs Alpins. En ietsje verderop staan er nog enkele bunkers van de Maginot linie.
Na de nodige ravitaillering (chocolade cake Katrien ;-) en colaatjes) ingedaan te hebben vatten ze de afdaling aan. Alleen Guy niet. Die had er genoeg van en besloot ook om mee in het busje te stappen. Spijtig genoeg voor hem vergeleek hij de afdaling in het busje als een vliegtuig reis. Iets waarvan we sinds Mallorca weten dat hij geen fan van is.
In het dal geraakten we bij de dalers en trokken zo naar Barcelonette waar we nog net op tijd in een van de restaurants aan de kerk nog een spaghetti bolognese konden krijgen. We zouden nu ook weer terug met zen allen met het busje naar Savines-le-Lac gaan.
Afspraak was dat we nu wel de pedalen van de fietsen zouden halen om zo iets of wat meer plaats te hebben tussen de fietsen om de voorwielen tussen te plaatsen. En je raad het nooit. Wiens pedalen kregen we er niet afgevezen. Juist. Die van Guy. Zelf met de werktuigen van een plaatselijke fietsenmaker lukte het van geen kanten om de rechterpedaal los te krijgen. Dus werd Guy zijn fiets zo maar in de camionette gezet. En trokken we naar ons hotel voor een verfrissende douche en een moment van rust.
Omstreeks half 6 was het verzamelen geblazen in de tuin van het hotel bij een goede Gouden Carolus, Leffe, Cola of Orangina. Ik had nog een (grote) zak chips en een pakje Apero Cubes die goed pasten bij deze biertjes, naast de nootjes en zoutjes van het hotel.
Om half acht trokken we dan naar het ondertussen bekende restaurant Le relais fleuri waar iedereen zich tegoed deed aan een Potence, een gegrild vleesgerecht geflambeerd met cognac en geserveerd met bijpassende sausjes, slaatje en frietjes.
Om af te sluiten werd en nog een dessertje genomen. De keuzes vielen op een Banana split, dame noire, chocolat leigeois, Fondant chocolat (een moelleuke), poire belle helene en andere desserjes met uiteraard een koffietje (allongé of double espresso). Het huis offreerde ons nog een soort limoncello als digestiefke.
En daarmee eindigt onze tocht van Averbode naar Savines-le-Lac.
Een avontuur dat bijna 2 jaar geleden ontstond in Italië door een eenvoudige opmerking van Peter en waar ondergetekende , zonder nadenken, zich onmiddellijk bij aansloot. Niet dat ik het mij beklaagd heb. Het is een fijne 10-daagse geweest waar ik veel van genoten heb en waarbij ik plezier gevonden heb in het bijstaan van zij die de echte inspanning hebben geleverd.
Bedankt Peter, Guy, Luc, Ronny, Jean, Jules, Trikke en Patrick (in willekeurige volgorde) voor deze aangename kennismaking met de amateur wielrenners.
Wie weet doen we volgend jaar nog eens iets dergelijks Bye (en tot morgen in het busje voor de terugweg naar huis).
Het gevraagde ontbijt in Le Paradis was meer dan voldoende voor iedreen. Enkel de koffie had iets warmer mogen zijn maar daar gaan we niet over klagen.
Terwijl de renners zich in gang trokken voor wat de koninginnenrit van de dag zou worden ging ik snel even enkele boodschappen doen in de lokale Carrefour. Alleen... Alle wegen leiden naar de Carrefour in Briancon zolang er geen wegenwerken zijn. Enfin na een tijdje toch geraakt in de supermarkt en het nodige kunnen kopen voor onze laatste dagen Frankrijk.
Vervolgens, via diezelfde omwegen, op zoek gegaan naar de renners.
Zij moesten al onmiddellijk bij het verlaten van Briancon beginnen aan de klim van de Izoard (2361 meter hoog). Een col die zowel in het roadboek van de Tour als van de Giro voorkomt. De eertse maal dat hij aangedaan werd in de tour was in 1922 en de eerste die toen bovenkwam was de Belg Philippe Thys.
Aan km 8 van de beklimming kwam ik de eerste leden van de groep tegen (of waren het de laatste). Verderop volgden dan nog andere ploegrenners. Boven op de Izoard zelf blies een stevige wind. Het was dus zorg dragen om de renners uit de wind te zetten tijdens de bevoorrading.
Ronny onze berggeit kwam als eerste boven. Al vrij snel gevolgd door de andere leden van de ploeg. Al was het op een zeer lang gerekt lint.
Het traditionele kiekje mocht natuurlijk niet ontbreken voor de archieven. Hoewel de renners hier hun fiets vergaten mee op de foto te zetten. Wat aan sommige mensen wel eens de reactie zou kunnen uitlokken dat ze met het busje naar boven gegaan zijn enkel en alleen voor de foto. Niets is minder waar. De enige die met de bus naar boven gegaan was ben ikzelf.
Voor de afdaling was ik echter niet meer alleen. Jules hield het om gezondheidsredenen voor bekeken en stapte met mij mee in het busje voor de rest van de dag. Beneden zouden we ook nog Jean verliezen. Hij koos voor de korte weg naar Savine-le-Lac zodat we nog maar met 6 renners overbleven die de 2108 meters van de col de Vars zouden aanpakken. Halverwege de klim naar de Vars werd er halt gehouden aan de ingang van het dorp Vars voor het middagmaal. Klassiek stokbrood met kaas, hesp en Philadelphia. Aangevuld met stukjes droge worst én kerstomaatjes.
Ook op de top van de col de Vars was het niet al te warm. We mochten alweer Ronny als eerste verwelkomen maar de anderen lieten zich niet onbetuigd en kwamen ook snel na elkaar aan op deze top. Deze col werd al meer dan 30 keer door de tour aangedaan. De eerste maal dat hij werd aangedaan was in datzelfde jaar 1922 en de eerste renner die toen bovenkwam was, jawel, ook de Belg Philippe Thys. Voor de souveir werd hier ook het traditionele kiekje genomen
Na de beklimming van de col de Vars bleven er nog ruim 70 km te fietsen met op het einde nog de beklimming van de Pontis. Er werd een nieuwe stop voorzien even buiten Barcelonette op zon 35 km van Savines. De renners zouden dan nog wel de laatste col moeten bedwingen. Voor Trikke was het daar echter ook genoeg voor vandaag en hij besloot ook in het busje te kruipen.
Zelf konden wij de rest van de groep niet mee volgen op de col de Pontis. De bochten zijn er soms zo steil dat we de kans liepen om de wagen te beschadigen.
Het busje trok dus richting Savines - le -Lac waar we iets voor 4 uur aankwamen en waar we Jean terugvonden die zich te rusten had gelegd onder het prachtige zonnetje Een uurtje later kwamen ook de dappersten binnen gereden op de parking van het hotel. Doodop en kapot. Zelf Peter gaf toe dat het van het goede teveel was geweest vandaag.
Na de choco recovery was het dus weer tijd om te gaan douchen en even te verpozen.
Omstreeks half acht trokken we dan naar de stad zelf om er te gaan eten. Ik had voordien al een korte wandeling gemaakt en onze tafel in het eerste restaurant dat ik tegenkwam al gereserveerd. We kozen voor het men en dat is iedereen wel meegevallen. Gaande van warme geitekaasjes, over mosselen en garnaaltjes gratin over gefrituurde visjes als voorgerecht tot varkenswangetjes en / of lamskoteletjes en als dessert Tarte Tatin. Iedereen vond zijn gading.
Ronny stak het vuur aan de lont door ondergetekende van zijn visjes te willen laten proeven waarna het gespreksonderwerpen en de steken onder water en de anekdotes van de voorbije dagen te boven gekomen. Deze verhaaltjes zijn evenwel g*%£?./¨*£%¨*/?.....
Morgen de kers op de taart. De beklimming van de col de la Bonnet. De col waarop de hoogst berijdbare weg voor wagens ligt
. In Europa althans.
De dag van de waarheid vandaag. Zouden we wel of niet met de boot verder kunnen gaan of niet.
Het ontbijt was uitgebreid genoeg met hartig en zoet beleg en met roerei. Alleen... Het stokbrood had wat krokanter mogen zijn. Onze ervaring met Le Bon Acceuil was dus niet overwegend positief. Maar kom...
De renners vertrokken om 9 uur om de eerste col van de dag aan te vatten. Alpe dHuez. Jean en Jules zouden rechtstreeks naar de col du lautaret fietsen en dus niet Alpe dHuez nemen.
Ikzelf moest omrijden om nadien via de Croix de Fer en de Glandon ook op de Lautaret uit te komen. Helaas kwam ik boven op de eerste col, de col d'Ornon, in zulk slecht weer terecht (mist, donker en regen) dat ik, zonder het te beseffen, de afslag naar de Croix de Fer heb gemist. Resultaat. Voor ik het goed en wel besefte was ik op weg naar Gap. Terugrijden zou me evenveel km kosten als het ommetje doen via Gap over Briancon naar de Lautaret. Ondertussen kwam ik dan wel voorbij Savinnes-le-Lac onze eindbestemming. Maar die moest ik pas morgen bereiken.
Jean en Jules geraakten al snel aan de ingestorte tunnel van Chambon. Waar zij zonder problemen mee overkonden varen op een van de overzetbootjes. Ook de achtevolgers die eerst Alpe dHuez hadden aangedaan geraakten vlot via de bootjes aan de andere kant van de tunnel. Zo was dat mogelijke probleem ook van de baan. Het enige nadeel was dat zij gedurende het hele traject geen bevoorrading konden hebben van mij aangezien ik die omweg moest doen.
Zelf kwam ik iets na één aan op de Lautaret. Waar Jean en Jules mij stonden op te wachten. Het duurde toch nog wel een kleine 2 uurtjes alvorens de rest van de groep aankwam. Er werd nog snel iets gegeten en aangezien het al zo laat was werd er beslist om de Galibier maar links te laten liggen. Mede door de donkere wolken die zich daar begonnen op te stapelen en de koude wind die er al op de Lautaret woei.
De afdaling van de Lautaret verliep vlot en al snel waren we in Briancon waar we naar de appartementen Le Paradis trokken. Langs buiten zag het er niet zo uit maar eenmaal binnen op het appartement was het even verwonderd kijken. Ruime appartementen met 2 ruime slaapkamers en nog een stapelbed in de ruime living en een slaapbank. En dat voor de schappelijke prijs van 170 euro voor de twee appartementen samen.
De was werd ingezet en iedereen ging - om beurt - zijn douchke nemen. Waarna sommigen een dutje deden om te bekomen van de geleverde inspanningen. Om 6 uur was er afgesproken in appartement 1 om een aperitiefke te nemen; Waarna we op stap gingen richting oude stad om een restaurantje te vinden. Net voor de toegangspoort van de stad vonden we een Italiaans restaurant waar iedereen wel zijn gading vond op het menu. Het waren hoofdzakelijk T-bone steaks die gekozen werden. En zoals het past in Frankrijk mcht er niet vergeten worden om toespijs te nemen.
De avond werd afgeslotenmet een Stroobants koffieke met een stukje brownie in het appartement waar de Baenskes logeren.
De nacht was wat aan de frisse kant geweest en ook relatief vochtig in de Haute Savoie met als gevolg dat Jean zijn pas gewassen kleren die
bijna droog waren toen hij ging slapen maar die hij buiten had laten hangen terug kleddernat waren.
Maar de dag begon met een stralende zon. Hoewel er boven het dorp een dikke laag mist hing maar die, tegen dat we vertrokken, snel opgelost was.
Dat beloofde veel goeds voor vandaag. Het ontbijt werd naar onze chalets gebracht door onze gastvouw Marie France. Een uitgebreid Frans ontbijt (sucré)
maar deze keer met een chocoladebroodje en een croissant waar ge U tegen kon zeggen. En meer dan genoeg aangezien we nog een volledig stokbrood hebben
gerecupereerd voor onderweg. Ons verblijf in de Chalets de Pertuis zal bij menigeen onder ons nog lang herinnerd worden door de vriendelijke ontvangst,
de goede (maar klein en knusse) accommodatie en de verrukkelijke schotels die we te eten gekregen hebben.
Iets voor negen vertrokken we dan richting Vénosc. Het begon onmiddellijk met een venijnige klim van een goede 18 km en een stijging van een kleine
1000 meters. De Col de Porte. Ik zou er een eerste bevoorradingspunt houden om vervolgens verder te rijden naar de top van de tweede col ergens ter hoogte
van Venon. Hier hebben we Guy zijn voorband ook moeten verbangen. Na het obligate foto pozeer moment onder het aankondigingsbord van de col de Porte trokken de
renners weer verder voor een flinke afdaling van zo'n kleine 12 tal km waarna het zo'n 10 km vlak was door Grenoble om vervolgens opnieuw te klimmen.
Ikzelf had mij iets buiten Venon geïnstalleerd - aan km 49,5 - om de renners te bevoorraden met de ondertussen bekende kaas en hesp broodjes. Vandaag aangevuld
met stukjes Comté blokkaas en kerstomaatjes.
Jules voelde zich daar niet zo goed meer en na alweer een beetje sleutelwerk aan een paar fietsen trok hij samen met mij verder in de bus. Wij trokken
dan maar door naar de top van de col de Luitel op zo'n 1262 m hoogte. Aangezien wij een goede voorsprong hadden op de renners, het was immers weer ettelijke
km klimmen geblazen voor hen, besloot ik er een kleine wandeling te maken. De Luitel in namelijk een beschermd natuurpark. En met dit prachtige weer was het
een aangename wandeling geworden. Jules had zich ondertussen op een tuinbank gelegd en had zelf een hazenslaapje gedaan. Iets wat hij later nog zou doen
terwijl ik iets verderop aan het wachten was op de renners voor, alweer, de herinneringsfoto. Tot hij uit zijn slaap gewekt werd door Ronny die als eerste
aankwam.
Van hieruit was het nog een goede 40 km tot in Vénosc. Jules en ikzelf reden dan maar ineens door tot het hotel 'Au bon Accueil'. Voor mij was dit mijn eerste
kennismaking met de Alpen, buiten een verblijf meer dan 30 jaar geleden - onze huwelijksreis - in Saint-Gervais hier niet ver vandaan. Het 'accueil' was
vlot en vriendelijk maar voor de rest was het hotel zeer basic. In tegenstelling tot wat ons gezegd was kregen we nu toch 2 - 3 persoonskamers, 1 - 2 persoons
kamer en 1 - 1 persoonskamer toegewezen i.p.v. de 'gite' aan de overkant van de straat.
Het aangeboden 4-uurtje viel best wel mee bij de renners die iets na 4 toekwamen. Pasta a volonté met verschillende sausen of zelf rijst met kip. Een geluk
dat de meesten onder ons zich hier uitgebreid tegoed aan gedaan hebben want het avondmaal stelde niets voor. Een gehaktbal(letje op zen Hollands) met 2 bloempjes
broccoli en een aardappel in de schil, dat alles overgoten met een koude bruine 'jus'. Zelf de muntthee die Peter, Luc en Jules bij de smakeloze frangipane
taart bestelden leek eerder op de gemixte overschot van de broccoli restantjes dan op muntthee.
Morgen wordt de tocht een uitdaging. Afwachten of de renners kunnen overgezet worden door de bootdienst of niet. Dit leidde aan tafel zelf tot een hevige
discussie tussen Jean en mezelf over hoe het kwam dat ze hier in het hotel daar geen informatie over hadden voor hun gasten. Meer nog dat ze ons vroegen
om hen te laten weten of de info en toezegging die ik gekregen had dat we de bootjes wel mochten gebruiken wel waar was gebleken. En dat de renners overgezet
waren. We zien wel wat er gebeurt. anders zoeken we een oplossing door een deel van de omweg te rijden om vervolgens met het busje opgepikt te worden aan
de voet of top van een of andere col.
De dag begon met een mooi stralend zonnetje in tegenstelling tot de vorige dagen waar we telkens af te rekenen hadden met regen en plensbuien. Hopen maar dat het deze dag droog zou blijven. Na het - sobere - Franse ontbijt trokken de renners richting Saint-Martin-de-Gavel. Hiervoor moesten ze onmiddellijk beginnen aan een beklimming van zon 5 à 6 km. Maar op de top (1144 m) wachtte hen een lekkere afdaling van ongeveer 36 km. Ik moest dus zorgen dat ik zo snel mogelijk in Saint-Martin was. Tegen 20 na 10 waren ze reeds daar. Met een gemiddelde van meer dan 32 per uur niet slecht gedaan. 10 minuutjes later vertrokken ze weer richting Trouet-Cremaire over verschillende colletjes.
Ik moest echter vanaf dit eerste bevoorradingspunt eerst 12 km in tegenovergestelde richting gaan om nieuwe voorraden in te doen voor het middagmaal. En om diesel te tanken. Nadien zou ik dan op mijn weg terug komen om zo opnieuw op het uitgestipelde parcours te komen en de renners nog trachten in te halen alvorens in Trouet aan te komen.
Het werd een race tegen de tijd. Voor de 12 km naar de Intermarché en terug en mijn boodschappen te doen en te tanken had ik op de kop af 45 minuten nodig. En toen begon de achtervolging op de kop-groep die maar bleef duren. Mede door enkele afgesloten wegen en missertjes op de GPS. En door de door Peter uitgestipelde route. Het was vandaag nationaal BAC-examen (het examen dat de studenten van het laatste jaar moeten afleggen om naar de unif te mogen gaan). En onderweg kwam ik zelf een scholiere tegen die met haar paard en rugzak blijkbaar op weg naar huis was. Om je maar te zeggen in welke afgelegen oorden we doortrokken.
Maar 50 minuten en 36 km later zag ik ze eindelijk terug. Ze waren net begonnen aan de klim van de col du Chat met een gemiddelde stijgingspercentage van 8%. Een voorsmaakje van wat hen de komende dagen in de hoge Alpen te wachten staat. Waar de percentages nog hoger liggen.
Iets voorbij de col heb ik me dan opzij gezet om de Franse broden klaar te maken. Op algemene vraag had ik ook chocolade meegebracht en nog een bol kaas (van die kaas met de rode korst) om in blokjes te snijden. Dit alles ging er vlot binnen maar er diende gesleuteld te worden aan de fiets van Peter. Blijkbaar zit er iets mis met zijn trapas. Dit wordt weer wat technisch nazicht vanavond in Les Chalets de Pertuis. Tegen half 2vertrokken ze voor de laatste 40 km. Ikzelf hield nog even halt in Attignat-Oncin om te zien of iemand nog iets nodig had. Om 20 na 2 kwamen zij daar aan voor de laatste bevoorrading.
Iets na drieën arriveerden ze dan in Saint-Laurent-du-Pont aan de chalets. Deze keer hebben we de camionette volledig leeg gemaakt omdat Jules een paar schoenen ontbreekt. Maar deze waren nergens meer te vinden. Vermoedelijk moeten ze uit de wagen gehaald zijn in de hangar in Arbois en zijn we vergeten om ze er terug in te steken.
Na aan Peter zijn fiets gewerkt te hebben zijn hij en ik nog even naar het dorp gegaan om een aperitiefje in te slaan in afwachting van het avondmaal dat de eigenares ons tegen 19 uur zou brengen. De apero cubes van la Vache qui Rit en de Lays chips Poulet roti smaak viel heel goed in de smaak. Samen met een Pineau de Charentes of een portotje.
Het diner was om uw vingers van af te likken. Het begon met een quiche Lorraine gevolgd door een lokale schotel tomatensaus met gerookte worst en daarnaast nog een gratin van kleine pastas met een lokale kaas en spekblokjes. Ik heb van slag de recepten aan de bazin gevraagd. Zij wist ons te vertellen dat zij sinds kort een maaltijd aanbood aan haar gasten omdat er in het dorp s avonds nooit een restaurant open was (buiten het WE). Maar wij vonden allen dat haar kookkunsten meer dan voortreffelijk waren.
Na de afwas trakteerde Guy ons nog eens op een verse Stroobants koffieke als afzakkertje.
In jullie commentaren en reacties lees ik tips voor de renners van wat ze eten en wat ze lusten en wat ze moeten doen.
Zo waren de tomaatjes vandaag bij het eten een toegift aan Trikke die zei dat hij iedere dag tomaten at. En de dag ervoor, hoewel niet vermeld in het blogverslag, lag er plots een reep cote d'Or chocolade klaar tijdens een rustpauze. Dit ook weer na een kleine tip van enkele aanwezigen. ze laten wel verstaan wat ze wel of niet lusten tijdens hun tocht.
Wat de schoenen betreft. Neen hier moeten ze niet zoals in Mallorca achter de gordijnen kijken maar wel eens het schoen vak van hun reistassen opendoen. Gisterenavond vond Jules zijn schoenen - nog steeds kleddernat uiteraard - terug in het schoen vak van zijn reistas.
Zo zien jullie maar. Wij trekken wel onze plan en alles komt wel op zijn pootjes terecht t.g.t.
De dag begon goed met een uitgebreid ontbijt. Het nadeel was dat het weer eens de hele nacht geregend had en alles er nog kletsnat bij lag. Verder had ik er vandaag een begeleider bij in het busje. Jean had gisteren een off-day gehad en vond het beter om vandaag een snipperdag te houden.
Op het menu vandaag 120 km in de Jura met enkele hellinkjes die niet te onderschatten waren. En...
Amper vertrokken of het begon alweer te regenen. Niet plezant dus. En het zou, enkele korte momenten niet te na gesproken, de hele dag een van hetzelfde laken een broek zijn. Regen en regen en heel af een toe droog.
Zo was het droog bij de eerste stopplaats Collondon, ongeveer 40 km ver op het parcours. Het was ondertussen al een tijdje droog geweest en iedereen borg zijn regenjasje op en trok de schoenbeschermers uit. Het windjack aan en weg waren ze weer.
Amper waren Jean en ikzelf vertrokken met het busje of de eerste nieuwe regendruppels pletsten alweer tegen onze voorruit. En onze renners hadden dus weer prijs. En nu waren er wel plensbuien bij. Daarom besloten Jean en ikzelf om de eet-halte iets vroeger te houden. Een 5 tal km voor Ponthoux zagen we een alleenstaande voetbal kantine met een afdak en een bankje bij. Net goed genoeg om er onze broodjes te smeren (vandaag naast de kaas en hesp ook eens salami). Een beetje later kwamen de renners daar ook aan. Door en door nat. Snel iets eten was de boodschap om niet teveel af te koelen want het weer beterde er toch niet op.
Jules luisterde naar zijn lichaam en besloot ook mee in het busje te stappen. Gelukkig zijn er in Frankrijk nog geen GAS boetes want moest zijn openbare zedenschennis opgemerkt geweest zijn door een bevoegd ambtenaar, we zouden met een man minder onze reis verder gezet hebben. Het voordeel was dat hij een aangenaam eau de cologne geurtje verspreide in het busje.
Tijdens het laatste deel van het traject begon zowel de fiets als bus GPS kuren te vertonen. De fietsers konden nog keren maar op die smalle wegetjes konden we de bus niet meer keren en zijn we maar verder gereden. Na een ommetje van zon 20 km zijn we terug op het uitgestippelde parcours geraakt. Even buiten Choux zijn we dan blijven wachten op de fietsers voor een laatste bevoorrading. Bleek later dat enkele fietsers zon 100 meter voor ons aan het wachten waren geweest op de achterblijvers.
Tegen half 4 kwamen de renners aan in Les Clairmontelles. Kletsnat en bibberend van de kou. Helaas ging het resort pas open om 4 uur zodat ze nog een goed half uur hebben buiten moeten wachten. Gelukkig onder een afdak want het was nog steeds aan het regenen. De twee appartementen werden vlug ingenomen door iedereen. En om beurten onder de douche om iet of wat warmer te krijgen.
Na het douchen weden de fietsen onder handen genomen voor een uitgebreide poetsbeurt en een technisch nazicht van enkele fietsen door Jules.
Tegen half 7 trokken we dan naar de bar voor een aperitiefje gevolgd door het avonddiner. Het avondeten bestond uit een tomaten carpaccio gevolgd door een pasta met kip en champignonsaus. Als dessert was er nougat ijs met frambozen-coulis. Tegen 9 uur trokken we dan naar appartement 17 voor een goede Stroobnats koffie. Eindelijk....
.
Morgen staat er ons weer een rit van 120 km te wachten. Te beginnen met een steile klim van zo'n 7 km gevolgd door een fijne afdaling avn een 30-tal kilometers.
Dus tijd voor het verslag van onze rit van gisteren.
De hele nacht en ook nog s morgens was het aan regen. Miezerige regen waarbij alles kletsnat wordt. En het zag er naar uit dat het voor de hele dag was.
Na het ontbijt trokken de renners richting Arbois. Een rit van 150 km en een 1600 tal hoogtemeters. Continu kleine klimmen die elkaar opvolgen. Maar iedereen zag het wel zitten. Hoewel... de regen hadden ze toch liever niet gehad. Ikzelf ging ondertussen zoals gisteren gemeld naar de Carrefour om onze voorraden aan te vullen. Helaas geen kleine colaatjes, geen kleine Perriekes, geen brood in de Carrefour. Enfin het nodige gekocht wat ik kon gebruiken. Onderweg zou ik wel brood kunnen kopen.
Ik was maar een half uur weggebleven en kreeg de mannen maar niet te pakken. Ze waren er weer een vaart aan het inzetten. Uiteindelijk na 28 km ben ik ze dan toch tegengekomen. Na enkele kilometerkes achter hen aan gereden te zijn ben ik doorgereden op zoek naar een eerste stopplaats.
Die vond ik net aan de buitengrens van de gemeente Combeaufontaine. Ik was maar aan de bushalte gestopt zodat de renners hun bevoorrading droog in het bushokje konden doen.
Voor de middag stop werd er afgesproken in Oiselay-et-Grachaux. Maar zoals altijd wijzigt dat wel eens. In het dorpje ervoor zag ik aan mijn linkerkant plots een oude wasplaats. Ideaal om er te zitten (op de rand van de wastobbe) en droog onze pistolekes op te eten. Pistolekes die ik voordien in Jussy nog had weten te kopen. Naast de klassieke kaas en hesp had ik vandaag ook nog een paar pistolekes met Philadelphia met look en kruiden gesmeerd. Ook deze gingen er vlotjes binnen.
Volgende bevoorradingsafspraak was in Torpes. Dat vond ik plaats nabij de gemeenteschool. Terwijl ik de appelsienen aan het klaarmaken was hoorde ik plots een keer fluiten. Rechts af slagen dus en zoef waren ze mij voorbij gereden. Een geluk dat Ronny aan de staart van de groep nog mijn gefluit hoorde en de hele groep terug riep. Er bleef de renners nadien nog een kleine 40 kilometers te rijden.
Omstreeks 4 uur kwamen ze dan aan in Arbois. Ik had met de hotelbaas al geregeld dat we de tuinslang mochten gebruiken om de fietsen een eerste afspoelbeurt te geven op de straat voor het hotel. Op 100 meter van het hotel had hij ook een hangar waar we dan de fietsen verder konden afkuisen en opbergen in de camionette. Zo konen we ook al eens uittesten hoe we naar huis zouden terug rijden.
Het onthaal door de hotelbaas was zeer vriendelijk en gedienstig. Direkt een paar afspraken gemaakt ivm het ontbijt, de kamers verdeeld, enz... Hij belde ook naar een nabijgelegen restaurant om een tafel te reserveren voor ons vanavond (niet zo evident blijkbaar om in Arbois een goed restaurant te vinden bij prijs). Hij heeft ook gebeld naar de wasserij om eventueel een waske te kunnen laten doen maar helaas dat ging niet meer. Het was trouwens een droogkuis en daar zijn we niet veel mee.
Na de verzorging en douches zijn we in afwachting om te kunnen gaan eten op zoek gegaan naar een cafe. Ofwel was er juist iets te doen in Arbois (de bar van het hotel was toevallig vandaag gesloten, de eerstvolgende die we tegen kwamen ook) ofwel wouden ze ons perse wijn doen drinken (want alle en vele wijnhuizen hadden hun deuren wagenwijd open staan voor ons). Uiteindelijk na wat rondslenteren in de stad vonden we een bar-tabac open waar we terecht konden.
Omstreeks 7 zijn we dan richting restaurant getrokken. Klasse dat wel. De bediening door 2 jonge dames die blijkbaar van de nabijgelegen gereputeerde hotelschool van Genève kwamen was perfect. Zo dacht (of moest dat) het meisje die ons bediende de bestelling van de 9 man van buiten te kunnen onthouden. Helaas voor haar lukte dat niet. Toch beweerde ze dat ze bestellingen tot 14 personen van buiten kon onthouden. Helaas voor haar waren wij een 'moeilijke' tafel blijkbaar. De enners hadden allen hun zin gezet op een goei entrecote daarbij nog een keuze makend uit 2 verschillende sauzen en dan nog verschillende a points, bien cuits, saignants, etc... Dat kon ze allemaal niet onthouden en dus is ze toch maar haar notaboekje gaan halen. Enkel mijn gerecht kon ze onthouden. Een kaasfondue Bourguignone met bijhorende vleessoorten. iedereen was enthousiast over zijn gerecht. het geheel werd nog afgesloten door een heerlijk dessert en een goeie straffe koffie.
Bourbonne les Bains blijkt een kuuroord te zijn want onze mede hotelbewoners zijn curisten die s morgens al om 7 uur weg zijn naar de baden. Evian en Vittel zijn wel niet ver van hier vandaar zeker.
Dit even terzijde.
Vooraleer aan het verslag van vandaag te beginnen nog een gebeurtenis van gisteren meedelen. Ronny is de eerste van de groep die af te rekenen had met een ekke band. Meer zelf. Op het vlakke ontplofte zijn band gewoon.
Het ontbijt vanmorgen was un petit repas sucré. Alleen maar zoetigheden zoals honing, confituur, croissantje, madeleine koekjes, suiskes,... Niets hartigs , dus geen kaas deze keer of hesp bij het ontbijt. Een hard gekookt eitje kon er wel nog af. In de plaats van yoghurtjes stond er dan wel weer fruit en appelmoes op tafel (in individuele verpakkingen).
O ja, de belangrijkste gebeurtenis van de dag vergeet ik nog bijna. Onze Peter is vandaag verjaard. Nogmaals van harte gefeliciteerd Peter.
Om iets voor 9 zijn we in Lacroix-sur- Meuse vertrokken. Voor wat een overgangsrit ging worden wat betreft de hoogtemeters. De kilometers mochten er wel weer zijn, 157 in totaal. Maar dit was blijkbaar geen probleem geweest aangezien de bende reeds om iets over half 4 aangekomen was in Bourbonne les Bains.
De dag zelf is vlotjes verlopen. Iets voor Sauvoy, na ongeveer 48 k, werd de eerste bevoorrading gehouden. Even de drinkbussen bijvullen, colaatje drinken, plasje doen en hop weg waren ze weer. Op naar bevoorradingspunt 2 voor het middagmaal.
Normaal gingen we stoppen in Frebécourt net voor Neufchateau na zon 89 km maar 4 km voor Frebécourt reed ik door het dorpje Domrémy-la-Pucelle. Een niemendalletje van een dorpje maar het s wel hier dat het geboortehuis van Jeanne dArc staat. Zelf de moeder van Jeanne heeft hier haar eigen standbeeld en krijgt er dezelfde egards als Jeanne.
Hier hebben ze het over la sinte Jeanne dArc, de heilige Jeanne dArc. Iets buiten het dorp is er zelf een basiliek kerk gebouwd ter ere van haar. Daar was veel parkeergelegenheid en zitplaatsen dus besloot ik maar om daar ons middaghalte te houden. De 6 grote baguettes die ik s morgens nog in Lacroix gekocht had gingen er vlotjes binnen. Niet vergeten om morgen een nieuwe voorraad kaas, hesp en eventueel ander beleg te gaan halen in de Carrefour op 300 meter van het hotel. Ook de watervoorraad en colaatjes dient opnieuw aangevuld te worden.
Er werd nog één bevoorradingspunt voorzien op zon 35 km van Bourbonne-les-Bains in Sauville. Daar waren de renners ook alweer sneller dan ik dacht. In de schaduw van de kerkhof muur werd weer bijgetankt. Deze keer was er ook vaag naar appelsienpartjes, iets wat ik in Mallorca gezien had dat de renners dat wel lusten.
Zoals eerder gezegd. Iets na half 4 zijn zij dan toegekomen in Bourbonne. Na de chocorecovery, de kamerverdeling, het recupereren van de reistassen en het opbergen van de fietsen in de bar (de andere gasten komen daar toch niet in aangezien zij een waterkuur aan het volgen zijn) trok iedereen zich terug voor de nodige rustpauzes en douches.
Waarna het verzamelen werd in onze bar. Voor een verfrissende pint of ....
Peter heeft ons allen getrakteerd op een aperitiefje bij het avondeten. Een specialiteit uit de streek is de 'pluma de cochon'. Een speciaal stukje vlees uit de rug van het varken. En toegegeven, wat mij betreft is het het beste stukje varkensvlees dat ik al gegeten heb. En de anderen zullen me geen ongelijk geven. Het dessert was hoofdzakelijk een gateau au chocolat (è van de 9 mensen). Jules en Jan hielden zich bij een zalig kaasbordje. Tegen half 10 werden we stilaan het restaurant uitgebonjourd. Iedereen trok zich terug op zijn kamer.
Ondergetekende profiteerde ervan om beneden nog zijn blogske te posten.
Slaapwel allen en tot morgen waar ons weerom een lange rit te wachten staat. En - helaas - zijn de weersvoorspellingen niet bijster goed.
Bourbonne les Bains blijkt een kuuroord te zijn want onze mede hotelbewoners zijn curisten die s morgens al om 7 uur weg zijn naar de baden. Evian en Vittel zijn wel niet ver van hier vandaar zeker.
Dit even terzijde.
Vooraleer aan het verslag van vandaag te beginnen nog een gebeurtenis van gisteren meedelen. Ronny is de eerste van de groep die af te rekenen had met een lekke band. Meer zelf. Op het vlakke ontplofte zijn band gewoon.
Het ontbijt vanmorgen was un petit repas sucré. Alleen maar zoetigheden zoals honing, confituur, croissantje, madeleine koekjes, suiskes,... Niets hartigs , dus geen kaas deze keer of hesp bij het ontbijt. Een hard gekookt eitje kon er wel nog af. In de plaats van yoghurtjes stond er dan wel weer fruit en appelmoes op tafel (in individuele verpakkingen).
O ja, de belangrijkste gebeurtenis van de dag vergeet ik nog bijna. Onze Peter is vandaag verjaard. Nogmaals van harte gefeliciteerd Peter.
Om iets voor 9 zijn we in Lacroix-sur-Meuse vertrokken. Voor wat een overgangsrit ging worden wat betreft de hoogtemeters. De kilometers mochten er wel weer zijn, 157 in totaal. Maar dit was blijkbaar geen probleem geweest aangezien de bende reeds om iets over half 4 aangekomen was in Bourbonne les Bains.
De dag zelf is vlotjes verlopen. Iets voor Sauvoy, na ongeveer 48 km werd de eerste bevoorrading gehouden. Even de drinkbussen bijvullen, colaatje drinken, plasje doen en hop weg waren ze weer.
Op naar bevoorradingspunt 2 voor het middagmaal.
Normaal gingen we stoppen in Frebécourt net voor Neufchateau na zon 89 km maar 4 km voor Frebécourt reed ik door het dorpje Domrémy-la-Pucelle. Een niemendalletje van een dorpje maar het s wel hier dat het geboortehuis van Jeanne dArc staat. Zelf de moeder van Jeanne heeft hier haar eigen standbeeld en krijgt er dezelfde egards als Jeanne.
Jeanne zelf.. Hier hebben ze het over la sainte Jeanne dArc, de heilige Jeanne dArc. Iets buiten het dorp is er zelf een basiliek kerk gebouwd ter ere van haar. Daar was veel parkeergelegenheid en zitplaatsen dus besloot ik maar om daar ons middaghalte te houden. De 6 grote baguettes die ik s morgens nog in Lacroix gekocht had gingen er vlotjes binnen. Niet vergeten om morgen een nieuwe voorraad kaas, hesp en eventueel ander beleg te gaan halen in de Carrefour op 300 meter van het hotel. Ook de watervoorraad en colaatjes dient opnieuw aangevuld te worden.
Er werd nog één bevoorradingspunt voorzien op zon 35 km van Bourbonne-les-Bains in Sauville. Daar waren de renners ook alweer sneller dan ik dacht. In de schaduw van de kerkhof muur werd weer bijgetankt. Deze keer was er ook vaag naar appelsienpartjes, iets wat ik in Mallorca gezien had dat de renners dat wel lusten.
Zoals eerder gezegd. Iets na half 4 zijn zij dan toegekomen in Bourbonne. Na de chocorecovery, de kamerverdeling, het recupereren van de reistassen en het opbergen van de fietsen in de bar (de andere gasten komen daar toch niet in aangezien zij een waterkuur aan het volgen zijn) trok iedereen zich terug voor de nodige rustpauzes en douches.
Waarna het verzamelen werd in onze bar. Voor een Belgisch biertje Barbar, Hoppus of kriekje. Aangezien het avondeten pas om half 8 is trokken enkelen onder ons de 'stad' in op zoek naar een ander terrasje. Of was het een ander biertje dat we zochten. Sommigen zochten ook een hapje om te knabbelen. Maar zondag .... alle winkels dicht en hier in Frankrijk moet ge geen kaasje of iets dergelijks verwachten bij uw biertje. We zijn ook nog even de stad in getrokken maar het leek ons meer een verwaarloosde stad die aan het teren was op haar 'termen'. Alles kan hier best eens een likje verf verdragen.
Peter heeft ons allen getrakteerd op een aperitiefje bij het avondeten. Een specialiteit uit de streek is de 'pluma de cochon'. Een speciaal stukje vlees uit de rug van het varken. En toegegeven, wat mij betreft is het het beste stukje varkensvlees dat ik al gegeten heb. En de anderen zullen me geen ongelijk geven. Het dessert was hoofdzakelijk een gateau au chocolat (7 van de 9 mensen). Jules en Jan hielden zich bij een zalig kaasbordje. Tegen half 10 werden we stilaan het restaurant uitgebonjourd. Iedereen trok zich terug op zijn kamer.
Ondergetekende profiteerde ervan om beneden nog zijn blogske te posten.
Slaapwel allen en tot morgen waar ons weerom een lange rit te wachten staat. En - helaas - zijn de weersvoorspellingen niet bijster goed.
Bij het ontwaken werd ik verrast door een lichte regenbui. Nochtans werd er voor vandaag een zonnige droge dag voorspeld. Maar kom, het duurde nog wel een 3 uurtjes vooraleer we vertrokken. Tegen dan was die regenbui al lang vergeten n lagen de wegen er terug droog bij.
Aangezien de langste rit (169 km) van de tocht op het menu stond (nu we in Alpe dHuez toch geen omweg moeten maken) werd er beslist om vroeg te gaan ontbijten. 7 uur ging niet omdat de bakker pas om kwart na 7 opengaat. Half acht hebben we dus maar afgesproken in de hoop dat we dan toch ten laatste om half 9 weg zijn.
De eerste 60 km van de rit zitten we nog in de Ardennen. Zowel de Belgische als de Franse. Met hier en daar kleine beklimmingskes (maximum hoogte minder dan 500 meter). Goed als training voor wat ons later deze week te wachten staat. Maar eenmaal goed en wel in Frankrijk volgen we hoofdzakelijk de Maas en is et relatief vak. Als we op tijd binnen zijn kunnen we nog zelf eerst ons avondmaal gaan vissen. We logeren namelijk in de Auberge de la Peche a la Truite.
We vertrokken om 10 na 9. Nog steeds onder een druilende regen. Amper 2 km verder zie ik Jean en Luc rechtsomkeer maken. Waren ze iets vergeten? Ben het vergeten te vragen. Straks aan tafel eens horen wat ze voor hadden. Al snel begon het droger te worden en kwam de zon er door. Tegen de eerste stop in de buurt van Bouillon (omstreeks kwart voor 11) was het droog en gingen bij de meesten de regenvestjes al uit.
En weg waren ze weer. Op naar Frankrijk en naar hun middagmaal.
Tegen half 1 had ik me op het kerkplein van Inor geïnstalleerd. Een klein pleintje met enkele bankjes. Ideaal om ene mei hesp en ene mei kees te eten. Ook de cake van oma ging er vlot binnen. Als hapje waren er nog enkele stukjes droge worst van Peter.
Het verdere verloop van de namiddag ging over de heuvelachtige wegen in en om de streek van Verdun. Waar we dus in bijna elk dorp dat we doorkruisten met onze neus op WO I gedrukt werden. Herinneringsslagvelden, monumenten, musea, etc... In overvloed.
Na een laatste stop in Le Petit Monthairon op zon 20 km van Lacroix sur Meuse ben ik da doorgereden. Ik was nog bezig met de zakken aan het uitladen toen de renners al arriveerden om iets voor 5. Na de recovery drink ging iedereen zijn fiets kuisen en een douche nemen. Waarna we samen, alvorens te gaan eten, een verfrissend drankje genomen hebben.
Het avondeten was weer lekker. Gaande van een volaille (zou het van de poule de Bresse zijn die hier zo maar rondlopen op het domein) over een varkenshaasje en natuurlijk de verse forel. Iedereen heeft er van genoten. En zeker de moelleux au chocolat kon iedereen best wel smaken. Ondertussen was het al wel iets voor 10 geworden. Morgen ontbijt om half acht voor weer een nieuwe tocht op ons programma.
BTW Jean was het licht verloren vanmorgen. Zijn achterlichtje was blijkbaar van zijn fiets gedonderd. Daar was hij op zoek naar gegaan.
Nu we toch al een paar weken thuis zijn hier nog een beetje nieuws over de beruchte "tunnel de chamblon".
