|
Dag 10: Col de la Bonnette
Vandaag werd er als toemaatje de beklimming van de col de la Bonnette geserveerd. Oorspronkelijk as het de bedoeling om vanuit Savines-le-Lac heen en weer te rijden naar de Bonette maar dit traject werd op algemeen verzoek afgelast.
Na het zeer verzorgde en uitgebreide ontbijt hebben we eerst afscheid genomen van Jean. Hij vertrok vandaag richting Mont Ventoux waar zijn Paula en enkele vrienden al een week verbleven. Een tocht voor Jean van om en bij de 150 km. Zijn vrienden zouden hem wel tegemoet rijden zodat hij de tweede helft van het traject toch gezelschap had.
De resterende renners zijn dus met zen allen mt het busje vertrokken richting Bacelonnette. Dit was de uitgelezen kans om onze terugtocht van morgen al eens te simuleren. We zijn dus met de 7 fietsen in de laadbak p stap gegaan. Zo hebben we enkele mankementjes en/of verbeterinkjes aan de posities in de laadbak kunnen uitvoeren om zo optimaal mogelijk gebruik te kunnen maken van deze laadruimte.
Julien zou niet mee fietsen maar mij weer begeleidien naar de top in het busje. Omstreeks 20 na 10 waren we net buiten Barcelonette en vonden we een ideale plek om de renners te lossen.
Na de nodige controle van het materiaal hadden zij nog een kleine 10 km vlak parcours om de spieren op te warmen om dan aan de gevreesde klim te beginnen.
De col de La Bonette zou de hoogste col van Europa zijn. Dat is niet helemaal waar, want verschillende cols zijn hoger want de top van de col zelf ligt 'maar' op 2715 meter. Het is het rondje om de Cime de la Bonette die deze top hoger dan 2800 meter maakt en die extreem steil is. Dit ommetje zou wel aangedaan worden door onze renners om dus op de hoogste col die ooit door de Tour de France is aangedaan terecht te komen. Maar voor de Fransen betekent dit dus dat zij de hoogste col hebben.
Afspraak was dat dit rondje in wijzerzin zou genomen worden.
Iedereen begon er aan en ook de cime werd door iedereen aangevat. Totdat Guy vond dat dit rondje rond de cime toch een heel steile klim was en besloot, na 300 meter, om terug te keren en het rondje in tegenwijzerzin te maken. Volgens hem zou die minder steil zijn. Dit was echter buiten de waard gerekend want juist in de tegenwijzerzin kom je de steilste stukken tegen. Maar uiteindelijk geraakte hij er toch en meer nog. Aangezien ik aan de andere kant van de top de renners stond op te wachten om een actiefoto te kunnen maken (binnenkort worden die wel eens op de blog gepubliceerd) besloot hij even door te rijden naar de andere zijde en enkele meters voorbij mij terug te keren om deze actie foto te laten maken. Het was niet met opzet gedaan maar mijn toestel stond per ongeluk verkeerd ingesteld zodat ik Guy toch even heb moeten terugroepen om nogmaals een stukje te dalen en opnieuw mijn richting uit te fietsen.
Ronny bereikte de top van de Bonette na 1 uur 35 minuten, gevolgd door Peter op een klein twintig minuutjes en vervoglens Guy, Patrick, Luc en Trikke. Een dikke proficiat aan allen voor dit huzarenstukje.
Tijdens onze klim naar de top van de Bonette genoten Julien en ikzelf van het natuurschoon, de col loopt door het Nationale Parc van de Mercantour, een van de wildste plaatsen in Frankrijk. Hier leven wolven, lynxen en vele andere beesten in relatieve rust. Wijzelf hebben enkel enkele wezels en een paar marmotten gezien. Waaronder een die zich al waggelend snel over de weg uit de voeten maakte. Boven op de Cime zijn we nog een paar meters hoger gegaan, naar de belvédére die daar gebouwd is en waar nog een beetje eeuwige sneeuw ligt en waar we een subliem zicht hadden over verschillende cols van de Alpen.
Op 8 kilometer van de top ligt ook nog een verlaten kazerne van de Franse berg-legereenheid de Chasseurs Alpins. En ietsje verderop staan er nog enkele bunkers van de Maginot linie.
Na de nodige ravitaillering (chocolade cake Katrien ;-) en colaatjes) ingedaan te hebben vatten ze de afdaling aan. Alleen Guy niet. Die had er genoeg van en besloot ook om mee in het busje te stappen. Spijtig genoeg voor hem vergeleek hij de afdaling in het busje als een vliegtuig reis. Iets waarvan we sinds Mallorca weten dat hij geen fan van is.
In het dal geraakten we bij de dalers en trokken zo naar Barcelonette waar we nog net op tijd in een van de restaurants aan de kerk nog een spaghetti bolognese konden krijgen. We zouden nu ook weer terug met zen allen met het busje naar Savines-le-Lac gaan.
Afspraak was dat we nu wel de pedalen van de fietsen zouden halen om zo iets of wat meer plaats te hebben tussen de fietsen om de voorwielen tussen te plaatsen. En je raad het nooit. Wiens pedalen kregen we er niet afgevezen. Juist. Die van Guy. Zelf met de werktuigen van een plaatselijke fietsenmaker lukte het van geen kanten om de rechterpedaal los te krijgen. Dus werd Guy zijn fiets zo maar in de camionette gezet. En trokken we naar ons hotel voor een verfrissende douche en een moment van rust.
Omstreeks half 6 was het verzamelen geblazen in de tuin van het hotel bij een goede Gouden Carolus, Leffe, Cola of Orangina. Ik had nog een (grote) zak chips en een pakje Apero Cubes die goed pasten bij deze biertjes, naast de nootjes en zoutjes van het hotel.
Om half acht trokken we dan naar het ondertussen bekende restaurant Le relais fleuri waar iedereen zich tegoed deed aan een Potence, een gegrild vleesgerecht geflambeerd met cognac en geserveerd met bijpassende sausjes, slaatje en frietjes.
Om af te sluiten werd en nog een dessertje genomen. De keuzes vielen op een Banana split, dame noire, chocolat leigeois, Fondant chocolat (een moelleuke), poire belle helene en andere desserjes met uiteraard een koffietje (allongé of double espresso). Het huis offreerde ons nog een soort limoncello als digestiefke.
En daarmee eindigt onze tocht van Averbode naar Savines-le-Lac.
Een avontuur dat bijna 2 jaar geleden ontstond in Italië door een eenvoudige opmerking van Peter en waar ondergetekende , zonder nadenken, zich onmiddellijk bij aansloot. Niet dat ik het mij beklaagd heb. Het is een fijne 10-daagse geweest waar ik veel van genoten heb en waarbij ik plezier gevonden heb in het bijstaan van zij die de echte inspanning hebben geleverd.
Bedankt Peter, Guy, Luc, Ronny, Jean, Jules, Trikke en Patrick (in willekeurige volgorde) voor deze aangename kennismaking met de amateur wielrenners.
Wie weet doen we volgend jaar nog eens iets dergelijks Bye (en tot morgen in het busje voor de terugweg naar huis).
|
