17-06-2016 om 22:15 geschreven door Jan  

17-06-2016 om 17:56 geschreven door Jan  

17-06-2016 om 10:20 geschreven door Jan  

16-06-2016 om 22:22 geschreven door Jan  

16-06-2016 om 08:40 geschreven door Jan  

15-06-2016 om 21:40 geschreven door Jan  

14-06-2016 om 06:32 geschreven door Jan  

10-06-2016 om 10:25 geschreven door Jan  

20-01-2016 om 00:00 geschreven door Jan  

26-08-2015 om 08:34 geschreven door Jan  

Dag 10: Col de la Bonnette Vandaag werd er als toemaatje de beklimming van de col de la Bonnette geserveerd. Oorspronkelijk as het de bedoeling om vanuit Savines-le-Lac heen en weer te rijden naar de Bonette maar dit traject werd op algemeen verzoek afgelast. Na het zeer verzorgde en uitgebreide ontbijt hebben we eerst afscheid genomen van Jean. Hij vertrok vandaag richting Mont Ventoux waar zijn Paula en enkele vrienden al een week verbleven. Een tocht voor Jean van om en bij de 150 km. Zijn vrienden zouden hem wel tegemoet rijden zodat hij de tweede helft van het traject toch gezelschap had.

De resterende renners zijn dus met zen allen mt het busje vertrokken richting Bacelonnette. Dit was de uitgelezen kans om onze terugtocht van morgen al eens te simuleren. We zijn dus met de 7 fietsen in de laadbak p stap gegaan. Zo hebben we enkele mankementjes en/of verbeterinkjes aan de posities in de laadbak kunnen uitvoeren om zo optimaal mogelijk gebruik te kunnen maken van deze laadruimte. Julien zou niet mee fietsen maar mij weer begeleidien naar de top in het busje. Omstreeks 20 na 10 waren we net buiten Barcelonette en vonden we een ideale plek om de renners te lossen.

Na de nodige controle van het materiaal hadden zij nog een kleine 10 km vlak parcours om de spieren op te warmen om dan aan de gevreesde klim te beginnen.

De col de La Bonette zou de hoogste col van Europa zijn. Dat is niet helemaal waar, want verschillende cols zijn hoger want de top van de col zelf ligt 'maar' op 2715 meter. Het is het rondje om de Cime de la Bonette die deze top hoger dan 2800 meter maakt en die extreem steil is. Dit ommetje zou wel aangedaan worden door onze renners om dus op de hoogste col die ooit door de Tour de France is aangedaan terecht te komen. Maar voor de Fransen betekent dit dus dat zij de hoogste col hebben. Afspraak was dat dit rondje in wijzerzin zou genomen worden.

Iedereen begon er aan en ook de cime werd door iedereen aangevat. Totdat Guy vond dat dit rondje rond de cime toch een heel steile klim was en besloot, na 300 meter,  om terug te keren en het rondje in tegenwijzerzin te maken. Volgens hem zou die minder steil zijn. Dit was echter buiten de waard gerekend want juist in de tegenwijzerzin kom je de steilste stukken tegen. Maar uiteindelijk geraakte hij er toch en meer nog. Aangezien ik aan de andere kant van de top de renners stond op te wachten om een actiefoto te kunnen maken (binnenkort worden die wel eens op de blog gepubliceerd) besloot hij even door te rijden naar de andere zijde en enkele meters voorbij mij terug te keren om deze actie foto te laten maken. Het was niet met opzet gedaan maar mijn toestel stond per ongeluk verkeerd ingesteld zodat ik Guy toch even heb moeten terugroepen om nogmaals een stukje te dalen en opnieuw mijn richting uit te fietsen.

Ronny bereikte de top van de Bonette na 1 uur 35 minuten, gevolgd door Peter op een klein twintig minuutjes en vervoglens Guy, Patrick, Luc en Trikke. Een dikke proficiat aan allen voor dit huzarenstukje.

Tijdens onze klim naar de top van de Bonette genoten Julien en ikzelf van het natuurschoon, de col loopt door het Nationale Parc van de Mercantour, een van de wildste plaatsen in Frankrijk. Hier leven wolven, lynxen en vele andere beesten in relatieve rust. Wijzelf hebben enkel enkele wezels en een paar marmotten gezien. Waaronder een die zich al waggelend snel over de weg uit de voeten maakte. Boven op de Cime zijn we nog een paar meters hoger gegaan, naar de ‘belvédére’ die daar gebouwd is en waar nog een beetje ‘eeuwige’ sneeuw ligt en waar we een subliem zicht hadden over verschillende cols van de Alpen.

Op 8 kilometer van de top ligt ook nog een verlaten kazerne van de Franse berg-legereenheid de Chasseurs Alpins. En ietsje verderop staan er nog enkele bunkers van de Maginot linie.

Na de nodige ravitaillering (chocolade cake Katrien ;-) en colaatjes) ingedaan te hebben vatten ze de afdaling aan. Alleen Guy niet. Die had er genoeg van en besloot ook om mee in het busje te stappen. Spijtig genoeg voor hem vergeleek hij de afdaling in het busje als een vliegtuig reis. Iets waarvan we sinds Mallorca weten dat hij geen fan van is.

In het dal geraakten we bij de dalers en trokken zo naar Barcelonette waar we nog net op tijd in een van de restaurants aan de kerk nog een spaghetti bolognese konden krijgen. We zouden nu ook weer terug met zen allen met het busje naar Savines-le-Lac gaan. Afspraak was dat we nu wel de pedalen van de fietsen zouden halen om zo iets of wat meer plaats te hebben tussen de fietsen om de voorwielen tussen te plaatsen. En je raad het nooit. Wiens pedalen kregen we er niet afgevezen. Juist. Die van Guy. Zelf met de werktuigen van een plaatselijke fietsenmaker lukte het van geen kanten om de rechterpedaal los te krijgen. Dus werd Guy zijn fiets zo maar in de camionette gezet. En trokken we naar ons hotel voor een verfrissende douche en een moment van rust.

Omstreeks half 6 was het verzamelen geblazen in de tuin van het hotel bij een goede Gouden Carolus, Leffe, Cola of Orangina. Ik had nog een (grote) zak chips en een pakje Apero Cubes die goed pasten bij deze biertjes, naast de nootjes en zoutjes van het hotel.

Om half acht trokken we dan naar het ondertussen bekende restaurant ‘Le relais fleuri’ waar iedereen zich tegoed deed aan een ‘Potence’, een gegrild vleesgerecht geflambeerd met cognac en geserveerd met bijpassende sausjes, slaatje en frietjes. Om af te sluiten werd en nog een dessertje genomen. De keuzes vielen op een Banana split, dame noire, chocolat leigeois, Fondant chocolat (een moelleuke), poire belle helene en andere desserjes met uiteraard een koffietje (allongé of double espresso). Het huis offreerde ons nog een soort limoncello als digestiefke.

En daarmee eindigt onze tocht van Averbode naar Savines-le-Lac. Een avontuur dat bijna 2 jaar geleden ontstond in Italië door een eenvoudige opmerking van Peter en waar ondergetekende , zonder nadenken, zich onmiddellijk bij aansloot. Niet dat ik het mij beklaagd heb. Het is een fijne 10-daagse geweest waar ik veel van genoten heb en waarbij ik plezier gevonden heb in het bijstaan van zij die de echte inspanning hebben geleverd.

Bedankt Peter, Guy, Luc, Ronny, Jean, Jules, Trikke en Patrick (in willekeurige volgorde) voor deze aangename kennismaking met de amateur wielrenners.

Wie weet doen we volgend jaar nog eens iets dergelijks  Bye (en tot morgen in het busje voor de terugweg naar huis).

21-06-2015 om 22:23 geschreven door Jan  

Het gevraagde ontbijt in Le Paradis was meer dan voldoende voor iedreen. Enkel de koffie had iets warmer mogen zijn maar daar gaan we niet over klagen.

Terwijl de renners zich in gang trokken voor wat de koninginnenrit van de dag zou worden ging ik snel even enkele boodschappen doen in de lokale Carrefour. Alleen... Alle wegen leiden naar de Carrefour in Briancon zolang er geen wegenwerken zijn. Enfin na een tijdje toch geraakt in de supermarkt en het nodige kunnen kopen voor onze laatste dagen Frankrijk. Vervolgens, via diezelfde omwegen, op zoek gegaan naar de renners.

Zij moesten al onmiddellijk bij het verlaten van Briancon beginnen aan de klim van de Izoard (2361 meter hoog). Een col die zowel in het roadboek van de Tour als van de Giro voorkomt. De eertse maal dat hij aangedaan werd in de tour was in 1922 en de eerste die toen bovenkwam was de Belg Philippe Thys. Aan km 8 van de beklimming kwam ik de eerste leden van de groep tegen (of waren het de laatste). Verderop volgden dan nog andere ploegrenners. Boven op de Izoard zelf blies een stevige wind. Het was dus zorg dragen om de renners uit de wind te zetten tijdens de bevoorrading.

Ronny onze berggeit kwam als eerste boven. Al vrij snel gevolgd door de andere leden van de ploeg. Al was het op een zeer lang gerekt lint. Het traditionele kiekje mocht natuurlijk niet ontbreken voor de archieven. Hoewel de renners hier hun fiets vergaten mee op de foto te zetten. Wat aan sommige mensen wel eens de reactie zou kunnen uitlokken dat ze met het busje naar boven gegaan zijn enkel en alleen voor de foto. Niets is minder waar. De enige die met de bus naar boven gegaan was ben ikzelf.

Voor de afdaling was ik echter niet meer alleen. Jules hield het om gezondheidsredenen voor bekeken en stapte met mij mee in het busje voor de rest van de dag. Beneden zouden we ook nog Jean verliezen. Hij koos voor de korte weg naar Savine-le-Lac zodat we nog maar met 6 renners overbleven die de 2108 meters van de col de Vars zouden aanpakken. Halverwege de klim naar de Vars werd er halt gehouden aan de ingang van het dorp Vars voor het middagmaal. Klassiek stokbrood met kaas, hesp en Philadelphia. Aangevuld met stukjes droge worst én kerstomaatjes.

Ook op de top van de col de Vars was het niet al te warm. We mochten alweer Ronny als eerste verwelkomen maar de anderen lieten zich niet onbetuigd en kwamen ook snel na elkaar aan op deze top. Deze col werd al meer dan 30 keer door de tour aangedaan. De eerste maal dat hij werd aangedaan was in datzelfde jaar 1922 en de eerste renner die toen bovenkwam was, jawel, ook de Belg Philippe Thys. Voor de souveir werd hier ook het traditionele kiekje genomen

Na de beklimming van de col de Vars bleven er nog ruim 70 km te fietsen met op het einde nog de beklimming van de Pontis. Er werd een nieuwe stop voorzien even buiten Barcelonette op zo’n 35 km van Savines. De renners zouden dan nog wel de laatste col moeten bedwingen. Voor Trikke was het daar echter ook genoeg voor vandaag en hij besloot ook in het busje te kruipen.

Zelf konden wij de rest van de groep niet mee volgen op de col de Pontis. De bochten zijn er soms zo steil dat we de kans liepen om de wagen te beschadigen. Het busje trok dus richting Savines - le -Lac waar we iets voor 4 uur aankwamen en waar we Jean terugvonden die zich te rusten had gelegd onder het prachtige zonnetje Een uurtje later kwamen ook de dappersten binnen gereden op de parking van het hotel. Doodop en kapot. Zelf Peter gaf toe dat het van het goede teveel was geweest vandaag.

Na de choco recovery was het dus weer tijd om te gaan douchen en even te verpozen. Omstreeks half acht trokken we dan naar de stad zelf om er te gaan eten. Ik had voordien al een korte wandeling gemaakt en onze tafel in het eerste restaurant dat ik tegenkwam al gereserveerd. We kozen voor het men en dat is iedereen wel meegevallen. Gaande van warme geitekaasjes, over mosselen en garnaaltjes gratin over gefrituurde visjes als voorgerecht tot varkenswangetjes en / of lamskoteletjes en als dessert Tarte Tatin. Iedereen vond zijn gading.

Ronny stak het vuur aan de lont door ondergetekende van zijn visjes te willen laten proeven waarna het gespreksonderwerpen en de steken onder water en de anekdotes van de voorbije dagen te boven gekomen. Deze verhaaltjes zijn evenwel g*%£?./¨*£%¨*/?.....

Morgen de kers op de taart. De beklimming van de col de la Bonnet. De col waarop de hoogst berijdbare weg voor wagens ligt . In Europa althans.

Bijlagen:
Izoard.jpg (69.8 KB)   
VArs.jpg (129.6 KB)   

Deze foto, gemaakt door Patrick, mag ik jullie niet onthouden.

Guy doet een laatste schietgebedje alvorens de overtocht aan te vatten.

19-06-2015 om 21:48 geschreven door Jan  

De dag van de waarheid vandaag. Zouden we wel of niet met de boot verder kunnen gaan of niet.

Het ontbijt was uitgebreid genoeg met hartig en zoet beleg en met roerei. Alleen... Het stokbrood had wat krokanter mogen zijn. Onze ervaring met Le Bon Acceuil was dus niet overwegend positief. Maar kom...

De renners vertrokken om 9 uur om de eerste col van de dag aan te vatten. Alpe d’Huez. Jean en Jules zouden rechtstreeks naar de col du lautaret fietsen en dus niet Alpe d’Huez nemen. Ikzelf moest omrijden om nadien via de Croix de Fer en de Glandon ook op de Lautaret uit te komen. Helaas kwam ik boven op de eerste col, de col d'Ornon, in zulk slecht weer terecht (mist, donker en regen) dat ik, zonder het te beseffen, de afslag naar de Croix de Fer heb gemist. Resultaat. Voor ik het goed en wel besefte was ik op weg naar Gap. Terugrijden zou me evenveel km kosten als het ommetje doen via Gap over Briancon naar de Lautaret. Ondertussen kwam ik dan wel voorbij Savinnes-le-Lac onze eindbestemming. Maar die moest ik pas morgen bereiken.

Jean en Jules geraakten al snel aan de ingestorte tunnel van Chambon. Waar zij zonder problemen mee overkonden varen op een van de overzetbootjes. Ook de achtevolgers die eerst Alpe d’Huez hadden aangedaan geraakten vlot via de bootjes aan de andere kant van de tunnel. Zo was dat mogelijke probleem ook van de baan. Het enige nadeel was dat zij gedurende het hele traject geen bevoorrading konden hebben van mij aangezien ik die omweg moest doen.

Zelf kwam ik iets na één aan op de Lautaret. Waar Jean en Jules mij stonden op te wachten. Het duurde toch nog wel een kleine 2 uurtjes alvorens de rest van de groep aankwam. Er werd nog snel iets gegeten en aangezien het al zo laat was werd er beslist om de Galibier maar links te laten liggen. Mede door de donkere wolken die zich daar begonnen op te stapelen en de koude wind die er al op de Lautaret woei. De afdaling van de Lautaret verliep vlot en al snel waren we in Briancon waar we naar de appartementen Le Paradis trokken. Langs buiten zag het er niet zo uit maar eenmaal binnen op het appartement was het even verwonderd kijken. Ruime appartementen met 2 ruime slaapkamers en nog een stapelbed in de ruime living en een slaapbank. En dat voor de schappelijke prijs van 170 euro voor de twee appartementen samen.

De was werd ingezet en iedereen ging - om beurt - zijn douchke nemen. Waarna sommigen een dutje deden om te bekomen van de geleverde inspanningen. Om 6 uur was er afgesproken in appartement 1 om een aperitiefke te nemen; Waarna we op stap gingen richting oude stad om een restaurantje te vinden. Net voor de toegangspoort van de stad vonden we een Italiaans restaurant waar iedereen wel zijn gading vond op het menu. Het waren hoofdzakelijk T-bone steaks die gekozen werden. En zoals het past in Frankrijk mcht er niet vergeten worden om toespijs te nemen.

De avond werd afgeslotenmet een Stroobants koffieke met een stukje brownie in het appartement waar de Baenskes logeren.

19-06-2015 om 21:34 geschreven door Jan  

Vandaag was de dag dat we met de ingestorte tunnel geconfronteerd zouden worden.

En dus ook de dag waar we de overzet zouden moeten gebruiken.

Het resultaat was positief zoals bijgaande foto's aantonen.

Een volledig verslag van de rit van vandaag volgt later op de avond nog wel.

19-06-2015 om 18:07 geschreven door Jan  

De nacht was wat aan de frisse kant geweest en ook relatief vochtig in de Haute Savoie met als gevolg dat Jean zijn pas gewassen kleren die bijna droog waren toen hij ging slapen maar die hij buiten had laten hangen terug kleddernat waren.

Maar de dag begon met een stralende zon. Hoewel er boven het dorp een dikke laag mist hing maar die, tegen dat we vertrokken, snel opgelost was. Dat beloofde veel goeds voor vandaag. Het ontbijt werd naar onze chalets gebracht door onze gastvouw Marie France. Een uitgebreid Frans ontbijt (sucré) maar deze keer met een chocoladebroodje en een croissant waar ge U tegen kon zeggen. En meer dan genoeg aangezien we nog een volledig stokbrood hebben gerecupereerd voor onderweg. Ons verblijf in de Chalets de Pertuis zal bij menigeen onder ons nog lang herinnerd worden door de vriendelijke ontvangst, de goede (maar klein en knusse) accommodatie en de verrukkelijke schotels die we te eten gekregen hebben.

Iets voor negen vertrokken we dan richting Vénosc. Het begon onmiddellijk met een venijnige klim van een goede 18 km en een stijging van een kleine 1000 meters. De Col de Porte. Ik zou er een eerste bevoorradingspunt houden om vervolgens verder te rijden naar de top van de tweede col ergens ter hoogte van Venon. Hier hebben we Guy zijn voorband ook moeten verbangen. Na het obligate foto pozeer moment onder het aankondigingsbord van de col de Porte trokken de renners weer verder voor een flinke afdaling van zo'n kleine 12 tal km waarna het zo'n 10 km vlak was door Grenoble om vervolgens opnieuw te klimmen. Ikzelf had mij iets buiten Venon geïnstalleerd - aan km 49,5 - om de renners te bevoorraden met de ondertussen bekende kaas en hesp broodjes. Vandaag aangevuld met stukjes Comté blokkaas en kerstomaatjes.

Jules voelde zich daar niet zo goed meer en na alweer een beetje sleutelwerk aan een paar fietsen trok hij samen met mij verder in de bus. Wij trokken dan maar door naar de top van de col de Luitel op zo'n 1262 m hoogte. Aangezien wij een goede voorsprong hadden op de renners, het was immers weer ettelijke km klimmen geblazen voor hen, besloot ik er een kleine wandeling te maken. De Luitel in namelijk een beschermd natuurpark. En met dit prachtige weer was het een aangename wandeling geworden. Jules had zich ondertussen op een tuinbank gelegd en had zelf een hazenslaapje gedaan. Iets wat hij later nog zou doen terwijl ik iets verderop aan het wachten was op de renners voor, alweer, de herinneringsfoto. Tot hij uit zijn slaap gewekt werd door Ronny die als eerste aankwam.

Van hieruit was het nog een goede 40 km tot in Vénosc. Jules en ikzelf reden dan maar ineens door tot het hotel 'Au bon Accueil'. Voor mij was dit mijn eerste kennismaking met de Alpen, buiten een verblijf meer dan 30 jaar geleden - onze huwelijksreis - in Saint-Gervais hier niet ver vandaan. Het 'accueil' was vlot en vriendelijk maar voor de rest was het hotel zeer basic. In tegenstelling tot wat ons gezegd was kregen we nu toch 2 - 3 persoonskamers, 1 - 2 persoons kamer en 1 - 1 persoonskamer toegewezen i.p.v. de 'gite' aan de overkant van de straat.

Het aangeboden 4-uurtje viel best wel mee bij de renners die iets na 4 toekwamen. Pasta a volonté met verschillende sausen of zelf rijst met kip. Een geluk dat de meesten onder ons zich hier uitgebreid tegoed aan gedaan hebben want het avondmaal stelde niets voor. Een gehaktbal(letje op zen Hollands) met 2 bloempjes broccoli en een aardappel in de schil, dat alles overgoten met een koude bruine 'jus'. Zelf de muntthee die Peter, Luc en Jules bij de smakeloze frangipane taart bestelden leek eerder op de gemixte overschot van de broccoli restantjes dan op muntthee.

Morgen wordt de tocht een uitdaging. Afwachten of de renners kunnen overgezet worden door de bootdienst of niet. Dit leidde aan tafel zelf tot een hevige discussie tussen Jean en mezelf over hoe het kwam dat ze hier in het hotel daar geen informatie over hadden voor hun gasten. Meer nog dat ze ons vroegen om hen te laten weten of de info en toezegging die ik gekregen had dat we de bootjes wel mochten gebruiken wel waar was gebleken. En dat de renners overgezet waren. We zien wel wat er gebeurt. anders zoeken we een oplossing door een deel van de omweg te rijden om vervolgens met het busje opgepikt te worden aan de voet of top van een of andere col.

Tot morgen.

18-06-2015 om 22:39 geschreven door Jan  

18-06-2015 om 07:14 geschreven door Jan  

Dames,

In jullie commentaren en reacties lees ik tips voor de renners van wat ze eten en wat ze lusten en wat ze moeten doen.

Zo waren de tomaatjes vandaag bij het eten een toegift aan Trikke die zei dat hij iedere dag tomaten at. En de dag ervoor, hoewel niet vermeld in het blogverslag, lag er plots een reep cote d'Or chocolade klaar tijdens een rustpauze. Dit ook weer na een kleine tip van enkele aanwezigen. ze laten wel verstaan wat ze wel of niet lusten tijdens hun tocht.

Wat de schoenen betreft. Neen hier moeten ze niet zoals in Mallorca achter de gordijnen kijken maar wel eens het schoen vak van hun reistassen opendoen. Gisterenavond vond Jules zijn schoenen - nog steeds kleddernat uiteraard - terug in het schoen vak van zijn reistas.

Zo zien jullie maar. Wij trekken wel onze plan en alles komt wel op zijn pootjes terecht t.g.t.

Groetjes. Jan.

18-06-2015 om 00:00 geschreven door Jan  

De dag begon goed met een uitgebreid ontbijt. Het nadeel was dat het weer eens de hele nacht geregend had en alles er nog kletsnat bij lag. Verder had ik er vandaag een begeleider bij in het busje. Jean had gisteren een off-day gehad en vond het beter om vandaag een snipperdag te houden. Op het menu vandaag 120 km in de Jura met enkele hellinkjes die niet te onderschatten waren. En...

Amper vertrokken of het begon alweer te regenen. Niet plezant dus. En het zou, enkele korte momenten niet te na gesproken, de hele dag een van hetzelfde laken een broek zijn. Regen en regen en heel af een toe droog.

Zo was het droog bij de eerste stopplaats Collondon, ongeveer 40 km ver op het parcours. Het was ondertussen al een tijdje droog geweest en iedereen borg zijn regenjasje op en trok de schoenbeschermers uit. Het windjack aan en weg waren ze weer. Amper waren Jean en ikzelf vertrokken met het busje of de eerste nieuwe regendruppels pletsten alweer tegen onze voorruit. En onze renners hadden dus weer prijs. En nu waren er wel plensbuien bij. Daarom besloten Jean en ikzelf om de eet-halte iets vroeger te houden. Een 5 tal km voor Ponthoux zagen we een alleenstaande voetbal kantine met een afdak en een bankje bij. Net goed genoeg om er onze broodjes te smeren (vandaag naast de kaas en hesp ook eens salami). Een beetje later kwamen de renners daar ook aan. Door en door nat. Snel iets eten was de boodschap om niet teveel af te koelen want het weer beterde er toch niet op.

Jules luisterde naar zijn lichaam en besloot ook mee in het busje te stappen. Gelukkig zijn er in Frankrijk nog geen GAS boetes want moest zijn ‘openbare zedenschennis’ opgemerkt geweest zijn door een bevoegd ambtenaar, we zouden met een man minder onze reis verder gezet hebben. Het voordeel was dat hij een aangenaam eau de cologne geurtje verspreide in het busje.

Tijdens het laatste deel van het traject begon zowel de fiets als bus GPS kuren te vertonen. De fietsers konden nog keren maar op die smalle wegetjes konden we de bus niet meer keren en zijn we maar verder gereden. Na een ommetje van zo’n 20 km zijn we terug op het uitgestippelde parcours geraakt. Even buiten Choux zijn we dan blijven wachten op de fietsers voor een laatste bevoorrading. Bleek later dat enkele fietsers zo’n 100 meter voor ons aan het wachten waren geweest op de achterblijvers.

Tegen half 4 kwamen de renners aan in Les Clairmontelles. Kletsnat en bibberend van de kou. Helaas ging het resort pas open om 4 uur zodat ze nog een goed half uur hebben buiten moeten wachten. Gelukkig onder een afdak want het was nog steeds aan het regenen. De twee appartementen werden vlug ingenomen door iedereen. En om beurten onder de douche om iet of wat warmer te krijgen. Na het douchen weden de fietsen onder handen genomen voor een uitgebreide poetsbeurt en een technisch nazicht van enkele fietsen door Jules.

Tegen half 7 trokken we dan naar de bar voor een aperitiefje gevolgd door het avonddiner. Het avondeten bestond uit een tomaten carpaccio gevolgd door een pasta met kip en champignonsaus. Als dessert was er nougat ijs met frambozen-coulis. Tegen 9 uur trokken we dan naar appartement 17 voor een goede Stroobnats koffie. Eindelijk.... .

Morgen staat er ons weer een rit van 120 km te wachten. Te beginnen met een steile klim van zo'n 7 km gevolgd door een fijne afdaling avn een 30-tal kilometers.

16-06-2015 om 21:22 geschreven door Jan  

16-06-2015 om 19:14 geschreven door Jan