Wakker geworden met enorm veel pijn , ik ben een harde en kan tegen veel maar dit is echt niet normaal. Stekende pijn ter hoogte van mijn nieren, vooral als ik me neerleg en wil rechtkomen en zeker als ik diep inadem. Paar pijnstillers genomen en gehoopt dat het ging overgaan maar beter word het precies niet echt.
Heb een helse nacht achter de rug en het word erger en erger dus bel ik laar even naar oncologie. Ik moest meteen gaan want ze vond het toch ook maar raar. Daar aangekomen mocht ik naar radiologie ,daar hebben ze een echo genomen van mijn lever en nieren en een longfoto genomen. Helaas was er niets te zien en werd ik terug naar huis gestuurd, ik begreep er niets van. Ben echt niet de persoon om voor de stomste pijn te gaan janken of panikeren en ik blijf erbij dat er iets abnormaals aan de hand is maar zwijg en kga naar huis. Kan helemaal niet slapen, op mijn zijde liggen snoert me de adem af ,op mijn rug liggen doet onmenselijke pijn en het ergste is dat ik amper recht raak om terug uit bed te gaan. Midden in de nacht strompel ik op handen en knieen naar beneden, wil mijn keptje niet storen en heel de tijd wakker maken dus probeer even beneden tot rust te komen ( vond hij natuurlijk niet leuk want hij wou me wel steunen) K'heb zo erg afgezien,huilend van de pijn leg ik me op de grond,ik kan dit niet meer aan ,zoveel pijn heb ik nog nooit gehad en geloof me vrij ,pijn is mijn 2 de naam ,heb al veel afgezien. Ik voel gewoon dat dit niet normaal is en beslis dat ik morgen terug naar de kliniek ga,ze moeten verder kijken.
Heb nog geluk dat mijn vintje vroeg opstaat en zodra hij zijn tasje koffie binnen heeft kom ik met de vraag of hij me naar spoed wil brengen , hij is natuurlijk wat kwaad als ik vertel dat ik niet heb geslapen en enorm afzie ,moest ik volgens hem meteen gezegd hebben en dan kon hij me direct gevoerd hebben, maar ja wat moet je s'nachts op spoed gaan doen, die stellen dan toch alles uit tot de dag nadien. aangekomen op spoed leg ik uit wat er is en dat ik de week voordien chemo heb gehad zodat ze hier mss de link bij kunnen leggen. ik krijg meteen 2 zware pijnstillers en voel me direct een stuk beter,oef eindelijk eens even geen pijn. Pijn of geen pijn,adem of geen adem toch moet ik nog een sigaretje gaan roken he ... Wat erg om zo afhankelijk te zijn van die stomme sigaret maar kheb geluk,de verpleegster rookt ook dus ze begrijpt me en laat me doen, al mag ik niet ver weg gaan en aan de poort moet gaan roken zodat ze me vinden als de resultaten van mijn bloed er zijn. Teruggekomen moet ik meteen onder de mri met een ingespoten vloeistof willen ze kijken naar mijn longen en ja blijkbaar is er iets want opeens word ik apart in een kamer gestopt en komt iedereen binnen met mondmaskers en moet ik zelf ook ene op. Uitkeg krijg ik nog niet meteen want ik moet wachten op dr schotte , zij komt me dan vertellen dat mijn witte bloedcellen extreem laag staan mede door de chemo en dat er vocht in het vlies van mijn longen zit waardoor ik een zware longontsteking heb en dat is dus gevaarlijk geworden door die bloedcellen die zo laag zijn en ik dus niet kan terug vechten. Ik moet dus blijven en word in een isolatiekamer gestopt en mag geen bezoek ontvangen buiten ons gezinnetje. Maar ja rond 6 u is de zin naar een sigaret er terug en ga ik op pad ,niet gerekend op de boze hoofdverpleegster van die afdeling .... Volgens haar mag ik de kamer niet verlaten en ik begrijp haar wel maar leg haar uit dat ik echt zin heb in een sigaret en dat haar preken niet gaan halen ,probeert ze dan uit te leggen dat dit fataal kan zijn voor me door mijn bloedwaarden maar dat telt voor mij ook niet,tenslotte hebben ze me gisteren wel zo naar huis laten gaan .... Dan wil ze de dokter bellen maar moet ik een kwartiertje wachten want dr zit in vergadering, ik kijk haar even aan en ben het gezag beu en zeg dat ik haar echt begrijp en dat ze groot gelijk heeft maar dat ik binnen dat kwartier al terug zal zijn en ben maar weggegaan. Mijn sigaret heeft aan geen kanten gesmaakt en op de terugweg moet ik kurt enkele malen vastnemen want krijg geen adem meer en word misselijk , al zeg ik dat natuurlijk niet want moet toch altijd stoer blijven he hahaha terug boven heb ik dan maar beslist dat dit mijn laatste sig was en heb het dan ook maar gezegd aan de boze hoofdverpleegster. Al heb ik de rest van mijn verblijf mogen voelen dat ik haar had misdaan , werd steeds als laatste bedient ook al waren er nog kamers achter me en als ik iets vroeg mocht ik het wel 4 x vragen voor ik iets kreeg maar dat stoorde me niet echt , ben graag op mijn gemak dus moesten zij maar weten. na 5 dagen mocht ik naar huis met nog extra antibiotica en was zeer blij,de pijn was weg en nergens beter dan thuis he ! En heel erg trots op mezelf want had nog steeds geen enkele sigaret meer gerookt en het viel wel mee.
