Beetje rare titel ... Kan hem op 2 manieren opvatten maar ik bedoel dus de goede manier. buiten de enorme pijn aan mijn voeten (neuropatische zenuwpijnen) heb ik niet echt veel last meer , ben niet meer zo fit als vroeger maar komt wel goed. in september start ik met reactief , een programma speciaal voor kankerpatienten die moeten herstellen. het lijkt allemaal zo raar ,zelfs het woordje kankerpatient . Voor veel mensen ben ik al genezen, mijn haar groeit al goed terug wenkbrauwen beginnen terug te komen en buiten de hormonentherapie krijg ik geen behandeling meer dus denken velen dat het voorbij is. Maar zo voel ik me helemaal niet , nu pas komt het besef van wat er allemaal gebeurd is , de strijd die ik heb geleverd ,het vele afzien. En ook al houd ik me vaak sterk toch voel ik me vaak slap,bang nooit meer dezelfde te worden als voor de kanker :( Altijd maar rekening houden met je lichaam , moe te zijn na de domste inspanning,pijn te hebben bij het minste en vooral de littekens. Mensen merken er niets van en zelf heb ik er grotendeels geen last van maar je word er wel telkens door herinnerd dat je een kankerpatient bent. Ik wil zeker niet klagen,ben dankbaar dat ik er nog ben en dat het gevecht al bij al nog meeviel maar dan heb je die donkere dagen ook he. volgende week naar de cardioloog om eens te kijken of mijn hart niet te veel heeft afgezien van de taxotere en de week er op dan terug naar het ziekenhuis om mijn pac te spoelen en om een bloedonderzoek te doen. Dit gebeurd elke 6 weken ,zeker voor een jaar of 2 of zelfs langer. Ze willen die niet te snel weg doen voor het geval ik zou hervallen want jammergenoeg gebeurd dat vaak. Maar daar denken we dus niet aan ! We gaan voor volledig herstel !
Beetje rare titel ... Kan hem op 2 manieren opvatten maar ik bedoel dus de goede manier.
