Vandaag ,op de verjaardag van mijn jongste zus, heb ik mijn laatste bestralingen gekregen , hopelijk de laatste , zekerheid heb je nooit ,dat heb ik nu wel goed genoeg geleerd. Was toch wel wat emotioneel toen ik voor de laatste keer de machine in gang hoorde schieten, er ging in die korte periode vanalles door mijn hoofd , maar vooral een grote OEF ik ben er nog . enkele maanden geleden nooit gedacht dat ik het nieuwe jaar ging halen en nu zijn we al halfweg en vooral op het einde van de chemo's en de bestralingen. Het enige wat nu nog rest is die 5 jaar hormonentherapie. Buiten dat die soms enorm op mijn gemoed kan gaan spelen heb ik gelukkig niet veel last ervan en ben blij want 5 jaar is toch niet niks. De pijn in de voeten en de opgezwollen enkels zijn er helaas nog ,maar de dokter is ervan overtuigd dat dit door de chemo komt en zou binnen een maand of 4 moeten voorbij zijn. Ik hoop het want word er soms gek van , elke dag pijn hebben is zeker niet leuk en thuis zeg ik dat wel eens maar ik ga me toch altijd sterk proberen houden terwijl ik dat vaak niet ben. Maar zoiets zit nu eenmaal in mijn karakter en zal nooit plooien he ! we blijven vechten voor het geluk ! Het leven is veel te mooi om op te geven !
Was vandaag in gesprek met iemand die ik ken van vroeger en die vroeg me hoe het met me was, ik zei dat het wel ging , dat ik gelukkig ben , heb niets te kort en heb een lieve man. Als ik rond me kijk dan krijg ik zo'n rustgevend gevoel. De dieren zijn gelukkig , we hebben een prachtig uitzicht waar ik uren van kan genieten. Ja ik ben echt gelukkig ,zonder twijfel. Heb niets te kort,geen dromen meer na te jagen.
Zegt die persoon : heb ik het dan verkeerd gehoord dat je ziek bent ?
Ah nee , dat heb je niet verkeerd gehoord , ik ben ziek maar ik vecht terug en jah soms vergeet ik het zelfs eens dat ik ziek ben zoals nu ,als mensen me vragen of ik gelukkig ben.
Die mevrouw kreeg waarlijk tranen in haar ogen en noemde me een 'grootse dame, veel mensen klagen en zagen over hun 'zwaar' leven terwijl ze het veel minder zwaar hebben en jij spreekt er niet eens van'
En ja dat is ook wel waar , mensen vergeten vaak hoeveel geluk ze wel hebben , denken enkel aan wat ze missen ipv wat ze hebben. Heeft me aan het denken gezet en ja ik blijf bij mijn eerste gedachte ' ik ben gelukkig,dank je'
Beetje rare titel ... Kan hem op 2 manieren opvatten maar ik bedoel dus de goede manier. buiten de enorme pijn aan mijn voeten (neuropatische zenuwpijnen) heb ik niet echt veel last meer , ben niet meer zo fit als vroeger maar komt wel goed. in september start ik met reactief , een programma speciaal voor kankerpatienten die moeten herstellen. het lijkt allemaal zo raar ,zelfs het woordje kankerpatient . Voor veel mensen ben ik al genezen, mijn haar groeit al goed terug wenkbrauwen beginnen terug te komen en buiten de hormonentherapie krijg ik geen behandeling meer dus denken velen dat het voorbij is. Maar zo voel ik me helemaal niet , nu pas komt het besef van wat er allemaal gebeurd is , de strijd die ik heb geleverd ,het vele afzien. En ook al houd ik me vaak sterk toch voel ik me vaak slap,bang nooit meer dezelfde te worden als voor de kanker :( Altijd maar rekening houden met je lichaam , moe te zijn na de domste inspanning,pijn te hebben bij het minste en vooral de littekens. Mensen merken er niets van en zelf heb ik er grotendeels geen last van maar je word er wel telkens door herinnerd dat je een kankerpatient bent. Ik wil zeker niet klagen,ben dankbaar dat ik er nog ben en dat het gevecht al bij al nog meeviel maar dan heb je die donkere dagen ook he. volgende week naar de cardioloog om eens te kijken of mijn hart niet te veel heeft afgezien van de taxotere en de week er op dan terug naar het ziekenhuis om mijn pac te spoelen en om een bloedonderzoek te doen. Dit gebeurd elke 6 weken ,zeker voor een jaar of 2 of zelfs langer. Ze willen die niet te snel weg doen voor het geval ik zou hervallen want jammergenoeg gebeurd dat vaak. Maar daar denken we dus niet aan ! We gaan voor volledig herstel !
Morgen zijn we reeds een jaar verder en wat een verschil van leven .... ondertussen ben ik mama gewordn van een pracht van een dochter 'lyna' ben zo trots op haar , samen met de rest van ons gezinnetje maakt ze ons leven compleet. De voorbije periode was dus niet enkel negatief , heb er enkele mooie vriendschappen aan overgehouden en ben er sterker door geworden. Met hele grote bewondering ook voor mijn man want ik heb heel erg veel steun aan hem ,nog elke dag want ook al krijg ik geen bestralingen of chemo meer toch zijn we er nog niet helemaal. Ik blijf enorm sukkelen met mijn longen en mijn voeten maar we hopen dat dit ook nog allemaal goedkomt. momenteel moet ik nog om de 6 weken naar het ziekenhuis voor het spoelen van mijn pac ( port a cath) en voor een bloedcontrole waarin ze kijken naar de tumormarkers,witte bloedcellen , leverwaarden enz.... de volgende keer is in december en dan krijg ik een grote controle om te zien of de tumor weg is of niet dus duimen maar. ik schrijf hier niet veel meer omdat het zo druk is geweest met de baby en omdat ik ook telkens maar hetzelfde kan vertellen. tot binnenkort :)
We zijn ondertussen reeds eind maart en dus reeds enkele maanden vrij van chemo en bestralingen. helaas moeten stoppen met nolvadex want nadat ik in februari pijn kreeg in de nek bleek het dat ik met een trombose zat en hoogstwaarschijnlijk door de medicatie. ben nu gestart met zoladex 1 spuit per maand en femara 1 pilleke per dag en moet ook sindsdien elke dag een bloedverdunner spuiten tot eind april. We zijn dus weer goed volgeduwt met troep. en hoe voel ik me ? Pfff de ene dag fantastisch goed , de andere dag enorm emotioneel. mensen denken snel dat alles beter is maar dat is het niet , integendeel , soms voel ik me slechter dan tijdens de behandelingen. ik sukkel ook nog steeds enorm met mijn voeten , grote teennagels die maar voor ontstekingen blijven zorgen , nu ga ik ervoor langs bij een podoloog, man dat is afzien als die aan m'n tenen prutst en compassie heeft hij niet hoor hahaha.
kheb ook sinds ik die femara neem barstende koppijn en das niet erg als dat eenmalig is maar elke dag word serieus enerverend. Ik ben ook nog vaak moe , snel uitgeput en dat doet pijn , als ik eraan denk moet ik al huilen :( ik zou me zo graag eens goed voelen , pijnloos en energiek .... 15 maand gestopt met roken en ook daar merk ik niets van , heb nog steeds hartkloppingen,weinig adem enz .... Had zo gehoopt dat dat allemaal zou veranderen maar niets is minder waar. maar niet alles is slecht hoor , onze kleine meid is een schat van een kind, ze slaapt reeds uit en huilt enkel als ze honger heeft. het is een droomkindje ook al is het toch soms ook wel vermoeiend. en mijn ventje mag ik ook niet vergeten, ben nog steeds dankbaar dat hij in m'n leven is. Hij doet enorm veel voor me en verdraagd enorm veel van me. ben sinds kort gestart met een dieet en hopelijk lukt het me om de overtollige 18 kilo terug kwijt te raken. wil terug wat 'toonbaar' zijn voor m'n man. tot binnen enkele weken :)
Beetje rare titel ... Kan hem op 2 manieren opvatten maar ik bedoel dus de goede manier.
Morgen zijn we reeds een jaar verder en wat een verschil van leven ....
