In het postkantoor van Zvishavane staat een lange rij mensen te wachten voor de loketten. Het is heet in het gebouw, opschieten doet het niet en iedereen weet: dit kan uren duren! Maar het wonderlijke is dat niemand daar last van lijkt te hebben, er wordt vrolijk gepraat en gelachen.....dit kan je je in Europa echt niet voorstellen.. Veronica staat ook in de rij. Ze is met meneer Vuma -de administrateur van de school- meegereden in de schooltruck. Onderweg hebben ze veel lifters zien staan, wachtend in de hete zon, maar helaas kunnen ze niet iedereen meenemen. Via de bochtige Dadaya Road zijn ze gereden tot de T-splitsing met de Bulawayo Road en dan linksaf naar het mijnstadje Zvishavane, bekend om zijn asbestmijn. Nu staat Veronica in de rij te wachten en lijkt net zoveel plezier te maken als de mensen om haar heen, het lange wachten doet haar niets. Waarschijnlijk heeft ze behalve Fries- toch ook Afrikaans- bloed!! Na een lange tijd haalt mr. Vuma haar weer op. Hij heeft een grote zak post opgehaald voor de hele school. Post uit het binnenland doet er 3 dagen over, brieven uit Nederland zijn gemiddeld 8 dagen onderweg. Eens per week krijgen we de weekeditie van de NRC, zo blijven we toch op de hoogte
Op de terugweg staan de meeste lifters er nog steeds, ze zwaaien even enthousiast. Morgen maar weer proberen..
In mijn eerste lesweek probeerde ik tussen de lessen door wel eens thuis koffie te drinken, in de pauze. Maar ik had geen rekening gehouden met de gewoonte hier: met iedereen die je tegenkomt maak je een praatje! Mensen hebben hier altijd alle tijd, ik moet er echt aan wennen. Zelf zou ik gek worden in dat postkantoor in Zvishavane...
Thomas en Kuda zijn de eerste leerlingen die de moed hebben om bij ons blauw huis langs te komen, voor een praatje. Ze zijn erg geinteresseerd in deze 'murungu (blanke)', hun klasseleraar. Als ik vraag: 'zijn hier al eerder blanke leraren geweest' liggen ze dubbel van het lachen. Blijkbaar zijn 'murungu's erg grappig. 'Maar wat is er dan zo leuk aan blanken?', vraag ik. Grijnzend kijken ze me aan: 'jullie hebben altijd..... HAAST!! En- kijkend naar mijn pols- zegt Kuda: 'jullie hebben de horloges, maar wij hebben de tijd!!'
Veronica komt met een leuke brief aanzetten uit de postzak : onze spullen uit Nederland zijn aangekomen, de zeecontainer is gearriveerd!!!
We houden het erf, helemaal kaal, de slangen gaan dan meteen aan de haal. Wat ook goed helpt, is veel kabaal, de slangen gaan dan meteen aan de haal.
He wat is dat, een baviaan.... de mais kon hij zeker weer niet laten staan. Het was bijna rijp, zou morgen geplukt...., maar is heden door apen al afgerukt!
beesten beesten, oh wat een beesten..
Geloei in de verte, uit de rivier, de nijlpaarden komen gelukkig niet hier..., alleen als het droog is, jaren lang, dan komen ze hier en worden we bang.
Geluid in de tuin, vlak bij het huis.., het hek was toch dicht, het is hier niet pluis. Wat zou het zijn, nijlpaard of koe?? Maar gelukkig, gelukkig, het beest zegt boe!!
beesten, beesten, oh wat een beesten...
De leerlingen vinden het allemaal rot..., maar 't zwembad is al jaren kapot.. Krokodillen of niet, het doet ze geen zier..., ze zwemmen gewoon weer in de rivier!
Loop in de avond nooit zonder schoen.., je wilt toch geen zoen van een schorpioen..., maar al die beesten, ach, dat went....., zolang je maar niet......in Holland bent!!!!
Het is aardedonker, drukkend en warm en er hangt onweer in de lucht. We zitten op lage krukjes op het terras van het blauwe huis en kijken in de richting van de rivier de Ngezi. Ver weg achter de heuvels is het aan het weerlichten, een prachtig gezicht. We luisteren naar de wereldradio en proberen ondertussen op een vuurtje te koken: pompoen en zoete aardappelen. De stroom is weer eens uitgevallen en een vuurtje is snel gemaakt. De verslaggever van de wereldomroep wenst ons een goede nacht...
Benard- onze tuinjongen- heeft een groot gat in de grond gemaakt waar we in het vervolg ons afval kunnen verbranden, want een vuilniswagen komt hier niet. Ook is hij begonnen het erf kaal te maken en alle struiken weg te halen, daar kunnen anders slangen in gaan zitten. Verder komt er een siertuin en een moestuin, waarin we groenten en mais willen verbouwen. Geen schuttingen , wel doornstruiken om de tuin. Maar het is de vraag welke dieren hierdoor worden afgeschrikt... De nijlpaarden en bavianen in ieder geval niet!
Van een afstandje houden de bavianen alles goed in de gaten: wij filmen hen en zij bekijken ons! Maar ze kijken vooral naar onze maisplantjes...
Dat zal je altijd zien: het eten is gaar en op dat moment floepen de lichten weer aan! Ook het onweer komt nu dichterbij en het duurt niet lang of het begint te stortregenen, alle sluizen worden open gezet ! We zitten nog redelijk droog onder het afdak en genieten van het natuurspektakel, met aanrollende donder en bliksem die weerkaatst tegen de rivier en uren blijft hangen, grandioos! Vuurvliegjes, grote insecten die de lamp bestormen en overal bliksemstralen die de hele omgeving tot aan de rivier in een helle gloed zetten....dit is beter dan een aktiefilm in de bioscoop!
Als we in de klamboe kruipen is het al laat. Dit is zo'n totaal andere wereld dan we kennen..ik voel me even Marten Toonder die in zijn zelf bedachte wereld als Olivier B. Bommel verdwaalt....Maar dit is echt! Buiten horen we een beest door de tuin banjeren...het zal toch geen nijlpaard zijn????
In de tropen heb je geen wekker nodig, om zes uur gaat het licht aan en ontwaakt de savanne in een oorverdovend spektakel. In de slaapzalen bij de rivier de Ngezi springen de jongens uit hun bed, ze zijn opgewonden voor de eerste schooldag. In de slaapzalen van de meisjes op de heuvel is het al een drukte van belang, iedereen kwebbelt en kakelt dwars door elkaar heen. Overal ziet het groen van de uniformen van de leerlingen van Dadaya Highschool, een groene stroom gaat in de richting van de klaslokalen, er wordt gelachen en gezongen en iedereen is vrolijk. In de verte hoor je het lage geblaf van de bavianen die elkaar waarschuwen voor al die mensen... Ergens in de massa loopt Kuda naast Tina en ze hebben een hoop succes met hun imitaties van leraren.. Uit de blikken van de jongens is goed te zien waar Lovemore loopt met haar vriendinnen.. En Mr. Jim??? Tja, die kijkt vooral naar de grond......zijn moed bevindt zich momenteel ter hoogte van zijn enkels of nog lager...in zijn schoenen! ('dutch courage' noemen ze dat ook wel..) Jim is voor zijn doen netjes gekleed, Veronica heeft hem vanochtend geholpen met het knopen van zijn stropdas. Hoe warm het ook is, een leraar hoort zich netjes te kleden.. Als de schoolbel gaat verdwijnen de leeringen in hun lokaal: daar blijven ze de hele dag zitten, de leraren komen naar hen toe. Mr. Jim's hoopt op een plaatselijke aardbeving maar alleen zijn buik rommelt, er zit niets anders op dan gewoon het lokaal in te stappen. Bij zijn binnenkomst staan alle 40 leerlingen op: ' Good morning sir, how are you, sir?????" Daarna zijn ze stil. Voor een leraar uit de lage landen een vreemde gewaarwording. Ze luisteren een uur of desnoods de hele dag, dat maakt niet uit. Ze luisteren!! De spierwitte blanke leraar met zijn roodverbrande neus is hier een exotische verschijning! Ze moeten erg om hem lachen. Mr. Jim neemt ze in de eerste les mee op een wereldreis. Terwijl de meesten nog nooit het land uit zijn geweest of zelfs maar de beroemde Victoria watervallen hebben gezien! Er hangt een reusachtige zeppelin boven de school, iedereen stapt in. De 'grote sigaar' vliegt over het afrikaanse continent, beneden in de diepte kun je het glinsterend gele zand van de Sahara zien, gevolgd door het kobalt blauwe water van de Middellandse zee.. Wat een tocht!! De leerlingten verbazen zich er over hoe plat Nederland is en schrikken als ze horen dat dit land deels onder de zeespiegel ligt! Verder hebben ze horen zeggen dat mensen hier op klompen lopen, klopt dat?? Ja, in Volendam tenminste.. In dit vissersdorp eten ze rauwe haring met uitjes. En natuurlijk gaan ze met zijn allen op de foto, in klederdracht en op klompen.... Dan weer verder. Mr. Jim vertelt ze alles, over Job van Melle en Dienst over zijn jeugd en hoe hij als kind fantaseerde over Afrika...
Terug naar het zuiden, de warmte en de zomer. Weg met de winter!! De harde noordenwind blaast ze in een flits terug en ze dalen en dalen en stappen uit de zeppelin. Terug in de tropen!!!
De bel gaat, de volgende les begint!!!
Veronica wacht me op: hoe gingen je eerste lesjes????' 'Zvakanaka'' (best!).
Om zes uur gaat het licht buiten weer uit. We zitten buiten op het terras van ons blauwe huisje. Het is drukkend en warm en pikkedonker, buurman Tim speelt op zijn gitaar. En we weten het zeker: We gaan hier nooit meer weg!
Twee jongens komen druipend uit de rivier de Ngezi, het is een hete dag in januari en ze hebben net gezwommen. Het is streng verboden om in de rivier te zwemmen, dat weten ze, maar het zijn jongens... Een eindje verop ligt een groepje krokodillen in de modder en het geloei van nijlpaarden schalt door het hele dal. En wie goed luistert kan in de verte de machines van de goudmijn horen, waar het ertshoudende gesteente wordt verpulverd. 'Als ik toch eens rijk was', verzucht Kuda terwijl hij een steentje wegschopt, 'dan koop ik misschien wel die goudmijn daar en dan word ik pas echt rijk! Misschien ziet Lovemore me dan staan...'
'Je bloost', is het antwoord van zijn vriend Tinashe. . 'Al ken ik niemand die zo'n donkere huid heeft als jij, je staat in brand!! Inderdaad is Kudakwashe iemand die je in het donker makkelijk voorbij loopt. Zijn vrienden lachen hem vaak uit, maar daar kan hij wel tegen. Alleen van Lovemore kan hij het niet hebben... Lovemore -daarover zijn beide jongens het volledig met elkaar eens- is met afstand het mooiste meisje van de klas en van heel Dadaya Highschool. Mooi, maar onbereikbaar..
'Ssssssst'. Al wijzend naar de rivier maakt Tinashe het bekende sissende geluid van een slang. 'Zie je dat? Het lijkt wel of dat nijlpaard iemand op zijn rug draagt, als ik me niet vergis is dat onze nieuwe klasseleraar uit Nederland'!! Kuda ligt in een deuk van het lachen: ' hij ziet er met dat roodverbrande hoofd uit als een soort Livingstone die voor het eerst in Afrika komt...alleen de tropenhelm ontbreekt'!!
Stil kijken de jongens toe hoe de roodhuid op de oever klautert en in de richting van het blauwe huis loopt. Later als ze uitgezwommen zijn zien ze Livingstone met zijn vrouw op de grond zitten, op het terras voor het huis. 'Ik heb nog nooit een blanke op de grond zien zitten', merkt Tinashe op. 'Zijn ze zo arm of komen de meubels nog? '
De etensbel gaat en Kudakwashe schrikt op uit zijn droom. In gedachten zag hij zichzelf al studeren in Nederland, Mr. Jim zal dat wel voor hem gaan regelen..En na de studie een goede baan en dan zal hij genoeg geld verdienen om die goudmijn te kopen.. En dan zal Lovemore....
Morgen de eerste les van de nieuwe leraar. Spannend!
Ons nieuwe Afrikaanse leven beleven we als in een droom. Ik zie ons wandelen in de omgeving van de school en verdwalen. Overal Msasa-bomen, niet hoog, niet groot, niet dicht op elkaar maar toch genoeg om het zicht te ontnemen. Dan stuiten we op een rivier, dit moet de Ngezi river zijn. Maar welke kant moeten we op?? De schemering duurt hier maar kort en de duisternis valt snel. En hier is het echt donker! De sterren geven geven geen aanknopingspunten, de zuidelijke sterrenhemel zegt ons niets, de Grote Beer schijnt te zijn weggelopen. We zijn er niet gerust op, denkend aan alle goedbedoelde waarschuwingen vooraf over luipaarden en slangen...
Maar de redding is nabij, bij de rivier duikt een nijlpaard op en biedt ons een lift aan. We stappen voorzichtig op zijn rug en het enorme beest begint rustig te zwemmen. Het lijkt of hij (of zij?) dit vaker heeft gedaan.. In het stilstaande water passeren we een groepje krokodillen en luisteren naar de geluiden van de tropennacht. Oorverdovend, het getsjilp van de krekels overheerst. Maar verder zien we weinig. Na een bocht flikkeren lichtjes in de verte, zou dat de school zijn? We zien gedaanten bij de rivier, als we dichterbij komen blijken het zwemmers te zijn, leerlingen waarschijnlijk, zeker niet bang voor krokodillen...
Na ons te hebben afgezet, gaapt het nijlpaard met zijn bek wijd open, alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Tatenda (bedankt)!! We lopen de heuvel op, in de richting van een blauw huis. Uit de verte klinkt gezang van meisjes, prachtig! Dan komt er iemand naar ons toe. Hij stelt zich voor als Benard en biedt zich meteen aan als tuinman. "Leuk, een tuin, maar hebben we ook een huis? Yes, mr. Jim, dit blauwe huisje is voor jullie"!! Dit is vandaag bekend gemaakt! Een eigen huis, een plek onder de zon. Het is te mooi om waar te zijn!! En Tim wordt onze Nieuw-Zeelandse buurman!! En wat een uitzicht!! We zitten op de grond, op ons eigen terras. Meubels en spullen hebben we nog niet , maar de sterren stralen. Wat een leven! Als buurman Tim op zijn gitaar tokkelt komen de woorden vanzelf:
Uitzicht op de velden, mist bij de rivier. Verre landen roepen, maar wij blijven hier. Heel, andere sterren, maken ons soms klein, moeilijk telefoneren, met een party- lijn. Soms, soms breekt de hemel, en bliksem flitst omlaag, maar meestal is het heet en droog, en het leven gaat hier traag.
Het dringt nauwelijks tot ons door waar we zijn terecht gekomen. We denken eigenlijk helemaal niet! Als kleine kinderen die de wereld buiten hun tuintje verkennen, zo voelt het. Het is alsof je in een sauna loopt. De hitte valt over ons heen en bedwelmt ons. De stress van de reis valt van ons af. Als we de omgeving verkennen vervallen we in een langzaam -afrikaans- tempo. Al lopend maken we kennis met wat collega's. Enthousiaste mensen, ze zijn van onze komst op de hoogte. Al lopend langs de rivier ontmoeten we Tim, een Nieuw-Zeelandse collega die aan het rennen is. De nijlpaarden in de rivier laten zich horen, maar we zien ze niet. Over een week kunnen we in ons huis en voorlopig logeren we bij Mr. Mutomba, de directeur van de school. Aan tafel eten we zwijgend, het eten is op en top Engels. Het enige verschil met Engeland is dat Mrs. Mutomba het eten soms op een vuurtje buiten klaarmaakt....als de stroom weer eens uitgevallen is. 'No problem at all', zegt Mrs. Mutomba, ' hout genoeg'! Als haar man er niet bij is praat ze graag... Het is een vreemde gewaarwording, we zijn in een totaal andere wereld terecht gekomen. Met andere geuren, een onbekende sterrenhemel en soms een tropische bui. En heel, heel veel insecten.... Ik probeer mijn lessen voor te bereiden: natuurkunde, scheikunde en biologie, maar heb geen idee wat ik kan verwachten. Op de dag voordat de school weer open gaat, kondigen zwarte rookpluimen de komst van de bussen aan. Een voor een rijden bussen het terrein van de school op, uit alle streken van het land. De leerlingen begroeten elkaar enthousiast en hebben elkaar veel te vertellen. Chaos, drukte, gekwetter en gelach, de school komt tot leven! En nog steeds dringt het nauwelijks tot me door dat ik ze morgen in de klas krijg.. Dan is het zover. Alle leerlingen komen naar de kerk en worden welkom geheten door Mr. Mutomba......Hij heet ze welkom en brengt ze regelmatig aan het lachen.....en dan worden de nieuwe leraren voorgesteld. Tim komt naar voren, de leerlingen reageren opgewonden op zijn komst. En dan.....komt ik naar voren.......ik kijk de leerlingen aan.....honderden zwarte gezichten....en ik denk: hoe hou ik ze ooit uit elkaar?????? En op dat moment dringt het tot me door:je bent in afrika, of te wel: je bent in Afrika!!!!!!!!!!!
Nooit zijn we Europa uitgeweest en nu vliegen in 1 nacht naar zuidelijk Afrika. Nooit ben ik langer dan 6 weken van huis geweest...hoe zou het zijn om 3 jaar weg te zijn. Zullen we last van heimwee hebben? We zullen het allemaal zien.
Na een rustige vlucht landen we in de hoofdstad van Zimbabwe, Harare. Meneer Kavai van de Zimbabwe Council of Churches (de ZCC) brengt ons naar een leuk hotelletje. Dezelfde dag regelt hij onze werkvergunning en de volgende dag staat hij klaar om ons naar Dadaya te brengen. Het is zonnig, rond de 20 graden en er staat ons een rit van 5 uur te wachten. Het is 5 januari 1993, ons grote avontuur gaat beginnen!!
Achterin de laadbak zit nog een persoon, maar dat ontdekken we pas halverwege: meneer Kavai heeft zijn broer meegenomen, als gezelschap voor de terugweg, anders is hij zo alleen!! Maar voorlopig wordt de broer achterin opgeborgen..
Het landschap ziet er vrij leeg uit. We rijden op een tweebaansweg naar het Zuiden, het verkeer rijdt links. Af en toe zien we een boerderij en hier en daar wat hutjes en veel lage groene bomen. Mensen lopen langs de weg, vrouwen soms met een kind achterop de rug gebonden of met een bundel takken op het hoofd, soms met allebei. Als we onderweg even stoppen zien we een schildpad en onze eerste aap!
Langzamerhand naderen we het einddoel. We verlaten de hoofdweg en volgen een weggetje dat het best te omschrijven is als 2 smalle fietspaden naast elkaar (een striproad), wel fietspaden met gaten. De gaten in het asfalt worden steeds groter, soms moeten we stapvoets rijden. Van apen kijken we al niet meer op, volgens meneer Kavai zijn het bavianen. De omgeving wordt steeds rotsachtiger en heuvelachtig.Het is hier veel groener dan ik had gedacht. En we worden steeds stiller.... Na de laatste bocht zien we het bord. We stoppen bij het hek. Een vreemd idee, hier gaan we 3 jaar wonen... We lezen: DADAYA HIGHSCHOOL.
Dominicanenklooster Huissen, met Pete Pronk (blog 8)
Ik heb het idee dat ik het verhaal van Jim en Veronica nu ze zo ver weg zijn anders moet vertellen. Daarom leek het me een goed idee om me op te geven voor een cursus ' Verhalen Vertellen'. Ik zit in een klooster met lange gangen en sobere kamers samen met acht anderen te luisteren naar cursusleider Pete Pronk, een man met een grote bos grijs haar, een zwarte (!) borstelige snor en het stemgeluid van Ko van Dijk. Hij vertelt ons dat hij ons mee zal nemen op een reis, een reis van drie dagen. De zolder waar we zitten heet 'Sjoel' en deze ruimte noemt Pete 'de werkplaats'. Naast verhalenverteller is hij ook 'stemdeskundige' en ik begrijp.. de stem...... is....... het ventiel .....van ..de ziel .......... ................nou, ik ben voor minder weggerend!! Op de achtergrond hoor ik Gregoriaanse klanken en heerlijke etensgeuren verspreiden zich. Vanavond neem ik wel een borrel. Jammer dat dit geen trappistenklooster is want ik had wel een eigen brouwsel gelust....
De volgende dag trekt de mist in mijn hoofd op. Pete's enthousiasme werkt aanstekelijk en ik begin de ademhalingsoefeningen leuk te vinden en zie nu ook hoe aardig en inlevend mijn reisgenoten zijn. De verhalen nemen ons mee en als in een achtbaan scheren we langs diepe dalen en angsten om dan vervolgens steeds hoger en hoger te komen tot in de wolken vol luchtkastelen waar sprookjesprinsen wonen die ook weer verhalen vertellen die steeds fantastischer worden.. En na een avond waarin we dansen en dromen en praten en wijn drinken beginnen we de volgende dag met een kerkdienst samen met de paters die in witte gewaden hun liederen zingen en vervolgens weer wegstuiven om buiten het klooster hun dingen te doen..Wij blijven binnen en gaan verder waar we gisteren zijn gebleven.....ik wil hier nooit meer weg! Maar aan alles komt een eind. Het laatste verhaal gaat over abseilen en het voelt alsof we afdalen naar de gewone wereld waar we terecht komen op een vrachtboot varend op de IJssel tussen Kampen en Zwolle en waar Tonnie het wasgoed mag ophangen....dit was iets wat ze haar hele leven al eens had willen doen, haar allergrootste wens!!.....en zo varen we stroomopwaarts terug naar Huissen.
Bij het afscheid omhelzen we elkaar. Ooit komen we hier terug, dat is zeker. Maar nu gaan we huiswaarts. De TV blijft 's avonds uit en de krant laat ik links liggen. Een gevoel dat nog dagen zal blijven... Pas in het weekend druk ik er een dvd-tje in. Ik zie een verhalen verteller met muziek. En wat voor muziek! Een oude man van 75 maakt muziek van een onwerkelijke schoonheid. Zijn 'Hallelujah" gaat rechtstreeks de hemel in, Leonard Cohen: live in London. Ik ben er stil van en ik blijf zeker een uur zo zitten. Als ik mijn ogen sluit zie ik al mijn negen reisgenoten voorbijkomen en ik zie een varende boot met kledingstukken die wapperen in de wind... Pete, je bent geweldig, een man om van te houden. Bedankt allemaal, het was een reis om nooit te vergeten.
De vader van Cormelis Vreeswijk moest voor zaken naar Zweden. Terug in IJmuiden pakte hij zijn koffers en en nam met zijn gezin de boot naar Stockholm. Later schreef Cornelis daar zijn "ballades voor een gewapende bedelaar" en groeide uit tot een van de grootste Zweden die ooit heeft geleefd. Ik hou ook van het avontuur, niet weten waar je heen gaat. Als ik in een reisgids lees dat de stad Carcassonne in Frankrijk zijn gelijke in Europa niet heeft, lees ik niet verder maar wil er heen! (de reisgids klopt trouwens, maar dat is een ander verhaal)
Van Zimbabwe weten we weinig, van Dadaya Highschool in Zvishavane nog minder. Ik ga er lesgeven, dat weet ik wel. Hoe het er uit ziet? Geen idee, we hebben geen foto's gezien. Helemaal goed! Wonen we in een huis of een hut?? Is er woonruimte geregeld?? Zou best kunnen... We zeggen de huur van onze flat in Zwolle op en verkopen onze mooie rode Skoda aan een Tsjechische opkoper. Inclusief de zak met zand uit Wijk aan Zee (om de auto op de weg te houden in de storm..) Familie en vrienden kijken welke spullen ze kunnen gebruiken en welke kamerplanten ze willen verzorgen. De spullen die wij meenemen worden opgehaald en per zeecontainer vooruit gestuurd. In gedachten zijn we al onderweg..
In tegenstelling tot vader Vreeswijk worden wij wel voorbereid op onze uitzending, in het Zendingshuis in Oegstgeest samen met andere ontwikkelingswerkers-in-de-dop. Het is heerlijk om -zonder schuldgevoel - met gelijkgestemden een hele week over andere landen te praten, we leven als het ware tussen twee werelden in.. En het wordt ons op het hart gedrukt: 'de dag dat je vertrekt is de laatste dag in je leven zonder heimwee....'
Er wacht ons nog een moeilijk afscheid op Schiphol. Maar gelukkig: iedereen belooft langs te komen!!
In het vliegtuig kijken we elkaar aan, moe van alle emoties. Maar het is gelukt. Het grote onbekende ligt voor ons. Een avontuur van 3 jaar is begonnen. Het is trouwens niet helemaal waar dat we helemaal niets van Dadaya weten. We hebben toch nog wat informatie gekregen:
Het is inmiddels winter geworden en nog steeds zijn mijn papieren niet goedgekeurd. Maar wat nu precies het probleem is wordt niet duidelijk. Het is lastig communiceren met de ambtenaren op het Ministerie, je mag ze niet bellen of opzoeken, alleen verzoeken indienen...die zij dan zonder veel commentaar blijven afwijzen. Ook Job van Melle van DOG doet zijn best maar komt er niet doorheen. Om gek van te worden!
Weer gaan we naar Zeist, het zou weleens de laatste poging kunnen worden. De sneeuw knerst onder onze voeten als we de lange oprijlaan oplopen naar het slot. Heeft het in Zimbabwe ooit gesneeuwd? Geen idee.. Job probeert optimistisch te blijven maar kan ons niet echt overtuigen. Als we teruglopen belanden we in een sneeuwballengevecht. Leuk, maar nu even niet!!
Een paar dagen later kijken we naar een reportage over stropers in Zuid-Afrika, op jacht naar ivoor. De zwarte handel in ivoor lijkt moeilijk te bestrijden maar wij voeren onze eigen strijd die ook met ivoor heeft temaken: tegen de ambtenaren in hun ivoren torens..
Dan wordt er gebeld. Job aan de lijn.......de aanvraag is goedgekeurd!!! Jullie gaan naar Zimbabwe!@!!!@@@!!!@@@!
(Tip: luister naar de beroemdste zanger uit Zimbabwe, zie link in de bijlage)
Mijn opa kijkt me vragend aan. We lopen in het arboretum bovenop de Wageningse berg. Het is een mooie herfstdag en de bomen in het park zijn getooid in vlammende herfstkleuren.De bomen komen uit de hele wereld. We vergapen ons aan indrukwekkende sequoia's uit Amerika en kleine sierheesters uit Indonesie. Prachtig.
Zou er in Zimbabwe ook zoiets als 'herfst' bestaan?
Ondertussen vertelt mijn opa over zijn jeugd in Edam en over zijn bakkerijtje in de Beemster waar hij het grootste deel van zijn leven gewoond heeft. Als klein bakkertje moest hij soms diep in het stof voor de belangrijke herenboeren in de polder. Nog steeds heeft hij het niet erg op boeren maar nu zijn kleinzoon op de Landbouwhogeschool zit moet hij toegeven dat er toch ook wel aardige boeren bestaan.. Veel gereisd heeft hij niet, daar was geen tijd en geld voor. Vakantie bestond uit een dagje naar het strand- op de bakfiets- en in zijn diensttijd was hij in Friesland gelegerd. Verder is hij nooit geweest maar hij weet er smakelijk over te vertellen. Ook over vandaag is hij weer enthousiast. Vanochtend liepen we over de balustrade van de sterflat en overal loerde hij naar binnen. Hij moet er nog erg om lachen... rommelige kamers en studenten die tot diep in de middag in hun ochtendjas rondlopen...
Ik vertel hem over het studentenleven en over het Wageningen-gevoel. Het lijkt wel een soort virus, iedereen maakt plannen om te reizen en werken over de hele wereld. We staken onze duim omhoog en liftten naar Kopenhagen, Berlijn of Athene. Later met Veronica naar Zuid-Italie waar een Italiaanse vriend ons in een heel klein dorpje meenam naar een pizzeria waar hij vaste klant was. Hij liep nog even de keuken in om er voor te zorgen dat de pizza's wel piccobello zouden zijn.. Toch durfde ik het niet aan om voor een tropische studie te kiezen: ik zag mij al staan in de tropen als irrigatiedeskundige met twee linkerhanden....daar heeft niemand wat aan. Maar het is toch gelukt: ik ga naar Zimbabwe!! Niet als techneut maar als leraar samen met Veronica!! Eigenlijk wilde ze helikopterpiloot worden, maar de kleine lettertjes bij de test nekten haar....afgekeurd vanwege haar ogen. Prachtige ogen!
Tegen de bergrand aan de rand van het Arboretum staan ook Afrikaanse bomen. We lezen de bordjes en mijn opa schiet in de lach. Daar staat een Baobab, een apenbroodboom!! Het brood groeit in de bomen, in Zimbabwe zijn helemaal geen bakkers nodig!!
We staan bovenop de Wageningse berg en ik realiseer me dat mijn opa nooit verder is geweest dan Wageningen en nooit op een hoger punt heeft gestaan dan dit punt!! We kijken uit over de Rijn en de Betuwe naar het Zuiden. Zimbabwe lijk oneindig ver weg....
Ik weet dat hij het liefst mee zou gaan........ maar in gedachten reist hij altijd met me mee!
"Toch", zegt opa Hasker ," de Wageningse berg is ook prachtig"!!!!!!
Ik ben geboren in Beverwijk onder de rook van de Hoogovens. Uit mijn slaapkamerraam zag ik een landschap dat zo wegggerukt leek uit de boeken van Marten Toonder, vol schoorstenen die een gele rook uitbraakten en roet dat op het wasgoed in onze tuin vastkoekte. 's Avonds zag je de eeuwige vlammen en spookachtig verlichte terreinen met goederentreinen die denderden door de nacht. Stil was het er nooit door de plaatwalserijen waar het staal werd geplet in hete hallen waar we soms als kind een kijkje mochten nemen. Nooit was het er donker of stil. De stank was er altijd maar die ruik je alleen als je Beverwijk binnen rijdt. Achter de Hoogovens zie je de duinen, het strand ligt op fietsafstand en menig verjaardagsfeestje werd daar gevierd. Overdag zochten we hout en vingen we garnalen, 's avonds roosterden we de garnalen en stookten het vuur hoog op. We zongen en vertelden verhalen. Met de toekomst hield ik me niet bezig. Afrika kende ik alleen uit de Scheepsjongens van Bontekoe: Kaap de Goede Hoop, schipbreuk, onbewoonde eilanden .... Als kind was ik een lezer en dromer en dat ben ik nog. Ik droom van Zimbabwe, zijn mijn papieren nu in orde, zou Job van Melle inmiddels iets meer weten??
We zitten aan een lange tafel. Ik blader door een oud exemplaar (uit 1985) van het tijdschrift "Onze Wereld". Er staat een interview in met Robert Mugabe, premier van het 5 jaar oude land Zimbabwe: "een interview met een autoritaire, maar ook verlichte leermeester". Vroeger heette Zimbabwe Rhodesie. Nu moet het jonge land Zimbabwe worden opgebouwd en Jan Pronk - minister van Ontwikkelingssamenwerking- zijn hulp aangeboden. Daarom zitten we nu in slot Zeist aan het Broeder en Zusterplein. Hier is de Evangelische Broedergemeente gevestigd en zetelt ook Job van Melle.
Job van Melle is directeur van Dienst Over Grenzen (DOG), een organisatie die contacten heeft in een aantal landen, waaronder Zimbabwe. Job zoekt artsen, fysiotherapeuten, technischi en ...leraren! Maar zoekt hij mij??? Als we naar afloop Slot Zeist verlaten verlaten weten we iets meer, maar er is nog een lange weg te gaan. Een weg dwars door het bureaucratisch oerwoud waar stempels en papieren belangrijk zijn. Ik voel me vaak Toss, de vader van Otje uit het boek van Annie M.G. Schmid...geen papieren, geen papieren..
Wat een prachtig slot en wat een schitterende Engelse landschapstuin. Het is herfst, we schoppen tegen de bladeren. Zouden ze ons willen uitzenden, naar Zimbabwe??? Of blijft het bij een mooie droom als in het lied ' the pianoman' ??
Eigenlijk heet ik anders, maar mijn vader noemt me altijd Jim. Lekker kort, daar hou ik van. In mijn boekenkast staat een boek van Kingsley Amis: Lucky Jim. Het gaat over een jongeman die niet alles in zijn leven even handig aanpakt, sterker nog.. het lijkt soms aardig uit de hand te lopen. Toch blijft hij proberen en tot zijn stomme verbazing blijkt alles aan het eind toch weer goed te komen: alles lukt in zijn leven! Ik voel me vaak Lucky Jim. Ik wou graag naar Afrika, maar met alleen mijn organisatietalent en doorzettingsvermogen zou ik het niet eens proberen...maar gelukkig heb ik Veronica! Zij heet ook anders, maar ik ken geen mooiere naam en geen mooier meisje en geen mooier liedje dan Veronica van Cornelis Vreeswijk, de Zweedse troubadour uit IJmuiden.. In Zweden staat Cornelis Vreeswijk in zeer hoog aanzien. In Nederland is hij vooral bekend van het liedje 'de nozem en de non'. Veel artiesten zingen zijn liedjes!
Het is herfst in Nederland, geen tijd om te reizen. We graven ons in voor de kou, er is ons een zeer strenge winter beloofd. We leven in oktober 2011, ik luister naar de cd Oktober van Bluf, een sfeervol album dat past bij de herfst. Voor me ligt een doos vol brieven uit de 90-er jaren van de vorige eeuw. De schrijvers van deze brieven zijn moderne ontdekkingsreizigers, avonturiers, ik weet niet hoe ik ze moet noemen. Maar ze pakken me volledig in. Zelf hou ik niet van reizen, maar reisverhalen lees ik graag. Zeker over Afrika! De hoofdpersonen heten Jim en Veronica en hoe meer ik me in hun brieven verdiep, hoe meer ik me Jim ga voelen. Zoveel dat ik het gevoel heb zelf op reis te gaan en....bij een wereldreis hoort tegenwoordig een reisblog.... Als jij mijn reisblogs wilt lezen, nodig ik je bij deze van harte uit aan om mee te lezen!
Zoals ze in Zimbabwe zeggen: FAMBA ZVAKANAKA! (goede reis!)
terug naar zimbabwe / back to Zimbabwe
"Willen jullie echt naar Afrika??'
