Nooit zijn we Europa uitgeweest en nu vliegen in 1 nacht naar zuidelijk Afrika. Nooit ben ik  langer dan 6 weken van huis geweest...hoe zou het zijn om 3 jaar weg te zijn. Zullen we last van heimwee hebben? We zullen het allemaal zien.

Na een rustige vlucht landen we in de hoofdstad van Zimbabwe, Harare. Meneer Kavai van de Zimbabwe Council of Churches (de ZCC) brengt ons naar een leuk hotelletje. Dezelfde dag regelt hij onze werkvergunning en de volgende dag staat hij klaar om ons naar Dadaya te brengen. Het is zonnig, rond de 20 graden en er staat ons een rit van 5 uur te wachten. Het is 5 januari 1993, ons grote avontuur gaat beginnen!! 

Achterin de laadbak zit nog een persoon, maar dat ontdekken we pas halverwege: meneer Kavai heeft zijn broer meegenomen, als gezelschap voor de terugweg, anders is hij zo alleen!! Maar voorlopig wordt de broer achterin opgeborgen..

Het landschap ziet er vrij leeg uit. We rijden op een tweebaansweg naar het Zuiden, het verkeer rijdt links. Af en toe  zien we een boerderij en hier en daar wat hutjes en veel lage groene bomen.
Mensen lopen langs de weg, vrouwen soms met een kind achterop de rug gebonden of met een bundel takken op het hoofd, soms met allebei.
Als we onderweg even stoppen zien we een schildpad en onze eerste aap!

Langzamerhand naderen we het einddoel. We verlaten de hoofdweg en volgen een weggetje dat  het best te omschrijven is als 2 smalle fietspaden naast elkaar (een striproad), wel fietspaden met gaten.  De gaten in het asfalt worden steeds groter, soms moeten we stapvoets rijden.
Van apen kijken we al niet meer op, volgens meneer Kavai zijn het bavianen. De omgeving wordt steeds rotsachtiger en heuvelachtig.Het is hier veel groener dan ik had gedacht. En we worden steeds stiller....
Na de laatste bocht zien we het bord. We stoppen bij het hek. Een vreemd idee, hier gaan we 3 jaar wonen... We lezen:

                                                                     DADAYA HIGHSCHOOL.