Het is inmiddels winter geworden en nog steeds zijn mijn papieren niet goedgekeurd. Maar wat nu precies het probleem is wordt niet duidelijk. Het is lastig communiceren met de ambtenaren op het Ministerie, je mag ze niet bellen of opzoeken, alleen verzoeken indienen...die zij dan zonder veel commentaar blijven afwijzen. Ook Job van Melle van DOG doet zijn best maar komt er niet doorheen. Om gek van te worden!
Weer gaan we naar Zeist, het zou weleens de laatste poging kunnen worden. De sneeuw knerst onder onze voeten als we de lange oprijlaan oplopen naar het slot. Heeft het in Zimbabwe ooit gesneeuwd? Geen idee.. Job probeert optimistisch te blijven maar kan ons niet echt overtuigen. Als we teruglopen belanden we in een sneeuwballengevecht. Leuk, maar nu even niet!!
Een paar dagen later kijken we naar een reportage over stropers in Zuid-Afrika, op jacht naar ivoor. De zwarte handel in ivoor lijkt moeilijk te bestrijden maar wij voeren onze eigen strijd die ook met ivoor heeft temaken: tegen de ambtenaren in hun ivoren torens..
Dan wordt er gebeld. Job aan de lijn.......de aanvraag is goedgekeurd!!! Jullie gaan naar Zimbabwe!@!!!@@@!!!@@@!
(Tip: luister naar de beroemdste zanger uit Zimbabwe, zie link in de bijlage)
Mijn opa kijkt me vragend aan. We lopen in het arboretum bovenop de Wageningse berg. Het is een mooie herfstdag en de bomen in het park zijn getooid in vlammende herfstkleuren.De bomen komen uit de hele wereld. We vergapen ons aan indrukwekkende sequoia's uit Amerika en kleine sierheesters uit Indonesie. Prachtig.
Zou er in Zimbabwe ook zoiets als 'herfst' bestaan?
Ondertussen vertelt mijn opa over zijn jeugd in Edam en over zijn bakkerijtje in de Beemster waar hij het grootste deel van zijn leven gewoond heeft. Als klein bakkertje moest hij soms diep in het stof voor de belangrijke herenboeren in de polder. Nog steeds heeft hij het niet erg op boeren maar nu zijn kleinzoon op de Landbouwhogeschool zit moet hij toegeven dat er toch ook wel aardige boeren bestaan.. Veel gereisd heeft hij niet, daar was geen tijd en geld voor. Vakantie bestond uit een dagje naar het strand- op de bakfiets- en in zijn diensttijd was hij in Friesland gelegerd. Verder is hij nooit geweest maar hij weet er smakelijk over te vertellen. Ook over vandaag is hij weer enthousiast. Vanochtend liepen we over de balustrade van de sterflat en overal loerde hij naar binnen. Hij moet er nog erg om lachen... rommelige kamers en studenten die tot diep in de middag in hun ochtendjas rondlopen...
Ik vertel hem over het studentenleven en over het Wageningen-gevoel. Het lijkt wel een soort virus, iedereen maakt plannen om te reizen en werken over de hele wereld. We staken onze duim omhoog en liftten naar Kopenhagen, Berlijn of Athene. Later met Veronica naar Zuid-Italie waar een Italiaanse vriend ons in een heel klein dorpje meenam naar een pizzeria waar hij vaste klant was. Hij liep nog even de keuken in om er voor te zorgen dat de pizza's wel piccobello zouden zijn.. Toch durfde ik het niet aan om voor een tropische studie te kiezen: ik zag mij al staan in de tropen als irrigatiedeskundige met twee linkerhanden....daar heeft niemand wat aan. Maar het is toch gelukt: ik ga naar Zimbabwe!! Niet als techneut maar als leraar samen met Veronica!! Eigenlijk wilde ze helikopterpiloot worden, maar de kleine lettertjes bij de test nekten haar....afgekeurd vanwege haar ogen. Prachtige ogen!
Tegen de bergrand aan de rand van het Arboretum staan ook Afrikaanse bomen. We lezen de bordjes en mijn opa schiet in de lach. Daar staat een Baobab, een apenbroodboom!! Het brood groeit in de bomen, in Zimbabwe zijn helemaal geen bakkers nodig!!
We staan bovenop de Wageningse berg en ik realiseer me dat mijn opa nooit verder is geweest dan Wageningen en nooit op een hoger punt heeft gestaan dan dit punt!! We kijken uit over de Rijn en de Betuwe naar het Zuiden. Zimbabwe lijk oneindig ver weg....
Ik weet dat hij het liefst mee zou gaan........ maar in gedachten reist hij altijd met me mee!
"Toch", zegt opa Hasker ," de Wageningse berg is ook prachtig"!!!!!!
Ik ben geboren in Beverwijk onder de rook van de Hoogovens. Uit mijn slaapkamerraam zag ik een landschap dat zo wegggerukt leek uit de boeken van Marten Toonder, vol schoorstenen die een gele rook uitbraakten en roet dat op het wasgoed in onze tuin vastkoekte. 's Avonds zag je de eeuwige vlammen en spookachtig verlichte terreinen met goederentreinen die denderden door de nacht. Stil was het er nooit door de plaatwalserijen waar het staal werd geplet in hete hallen waar we soms als kind een kijkje mochten nemen. Nooit was het er donker of stil. De stank was er altijd maar die ruik je alleen als je Beverwijk binnen rijdt. Achter de Hoogovens zie je de duinen, het strand ligt op fietsafstand en menig verjaardagsfeestje werd daar gevierd. Overdag zochten we hout en vingen we garnalen, 's avonds roosterden we de garnalen en stookten het vuur hoog op. We zongen en vertelden verhalen. Met de toekomst hield ik me niet bezig. Afrika kende ik alleen uit de Scheepsjongens van Bontekoe: Kaap de Goede Hoop, schipbreuk, onbewoonde eilanden .... Als kind was ik een lezer en dromer en dat ben ik nog. Ik droom van Zimbabwe, zijn mijn papieren nu in orde, zou Job van Melle inmiddels iets meer weten??
We zitten aan een lange tafel. Ik blader door een oud exemplaar (uit 1985) van het tijdschrift "Onze Wereld". Er staat een interview in met Robert Mugabe, premier van het 5 jaar oude land Zimbabwe: "een interview met een autoritaire, maar ook verlichte leermeester". Vroeger heette Zimbabwe Rhodesie. Nu moet het jonge land Zimbabwe worden opgebouwd en Jan Pronk - minister van Ontwikkelingssamenwerking- zijn hulp aangeboden. Daarom zitten we nu in slot Zeist aan het Broeder en Zusterplein. Hier is de Evangelische Broedergemeente gevestigd en zetelt ook Job van Melle.
Job van Melle is directeur van Dienst Over Grenzen (DOG), een organisatie die contacten heeft in een aantal landen, waaronder Zimbabwe. Job zoekt artsen, fysiotherapeuten, technischi en ...leraren! Maar zoekt hij mij??? Als we naar afloop Slot Zeist verlaten verlaten weten we iets meer, maar er is nog een lange weg te gaan. Een weg dwars door het bureaucratisch oerwoud waar stempels en papieren belangrijk zijn. Ik voel me vaak Toss, de vader van Otje uit het boek van Annie M.G. Schmid...geen papieren, geen papieren..
Wat een prachtig slot en wat een schitterende Engelse landschapstuin. Het is herfst, we schoppen tegen de bladeren. Zouden ze ons willen uitzenden, naar Zimbabwe??? Of blijft het bij een mooie droom als in het lied ' the pianoman' ??
Eigenlijk heet ik anders, maar mijn vader noemt me altijd Jim. Lekker kort, daar hou ik van. In mijn boekenkast staat een boek van Kingsley Amis: Lucky Jim. Het gaat over een jongeman die niet alles in zijn leven even handig aanpakt, sterker nog.. het lijkt soms aardig uit de hand te lopen. Toch blijft hij proberen en tot zijn stomme verbazing blijkt alles aan het eind toch weer goed te komen: alles lukt in zijn leven! Ik voel me vaak Lucky Jim. Ik wou graag naar Afrika, maar met alleen mijn organisatietalent en doorzettingsvermogen zou ik het niet eens proberen...maar gelukkig heb ik Veronica! Zij heet ook anders, maar ik ken geen mooiere naam en geen mooier meisje en geen mooier liedje dan Veronica van Cornelis Vreeswijk, de Zweedse troubadour uit IJmuiden.. In Zweden staat Cornelis Vreeswijk in zeer hoog aanzien. In Nederland is hij vooral bekend van het liedje 'de nozem en de non'. Veel artiesten zingen zijn liedjes!
Het is herfst in Nederland, geen tijd om te reizen. We graven ons in voor de kou, er is ons een zeer strenge winter beloofd. We leven in oktober 2011, ik luister naar de cd Oktober van Bluf, een sfeervol album dat past bij de herfst. Voor me ligt een doos vol brieven uit de 90-er jaren van de vorige eeuw. De schrijvers van deze brieven zijn moderne ontdekkingsreizigers, avonturiers, ik weet niet hoe ik ze moet noemen. Maar ze pakken me volledig in. Zelf hou ik niet van reizen, maar reisverhalen lees ik graag. Zeker over Afrika! De hoofdpersonen heten Jim en Veronica en hoe meer ik me in hun brieven verdiep, hoe meer ik me Jim ga voelen. Zoveel dat ik het gevoel heb zelf op reis te gaan en....bij een wereldreis hoort tegenwoordig een reisblog.... Als jij mijn reisblogs wilt lezen, nodig ik je bij deze van harte uit aan om mee te lezen!
Zoals ze in Zimbabwe zeggen: FAMBA ZVAKANAKA! (goede reis!)
terug naar zimbabwe / back to Zimbabwe
"Willen jullie echt naar Afrika??'
