De vader van Cormelis Vreeswijk moest voor zaken naar Zweden. Terug in IJmuiden pakte hij zijn koffers en en nam met zijn gezin de boot naar Stockholm. Later schreef Cornelis daar zijn "ballades voor een gewapende bedelaar" en groeide uit tot een van de grootste Zweden die ooit heeft geleefd. Ik hou ook van het avontuur, niet weten waar je heen gaat. Als ik in een reisgids lees dat de stad Carcassonne in Frankrijk zijn gelijke in Europa niet heeft, lees ik niet verder maar wil er heen! (de reisgids klopt trouwens, maar dat is een ander verhaal)
Van Zimbabwe weten we weinig, van Dadaya Highschool in Zvishavane nog minder. Ik ga er lesgeven, dat weet ik wel. Hoe het er uit ziet? Geen idee, we hebben geen foto's gezien. Helemaal goed! Wonen we in een huis of een hut?? Is er woonruimte geregeld?? Zou best kunnen... We zeggen de huur van onze flat in Zwolle op en verkopen onze mooie rode Skoda aan een Tsjechische opkoper. Inclusief de zak met zand uit Wijk aan Zee (om de auto op de weg te houden in de storm..) Familie en vrienden kijken welke spullen ze kunnen gebruiken en welke kamerplanten ze willen verzorgen. De spullen die wij meenemen worden opgehaald en per zeecontainer vooruit gestuurd. In gedachten zijn we al onderweg..
In tegenstelling tot vader Vreeswijk worden wij wel voorbereid op onze uitzending, in het Zendingshuis in Oegstgeest samen met andere ontwikkelingswerkers-in-de-dop. Het is heerlijk om -zonder schuldgevoel - met gelijkgestemden een hele week over andere landen te praten, we leven als het ware tussen twee werelden in.. En het wordt ons op het hart gedrukt: 'de dag dat je vertrekt is de laatste dag in je leven zonder heimwee....'
Er wacht ons nog een moeilijk afscheid op Schiphol. Maar gelukkig: iedereen belooft langs te komen!!
In het vliegtuig kijken we elkaar aan, moe van alle emoties. Maar het is gelukt. Het grote onbekende ligt voor ons. Een avontuur van 3 jaar is begonnen. Het is trouwens niet helemaal waar dat we helemaal niets van Dadaya weten. We hebben toch nog wat informatie gekregen: