In het postkantoor van Zvishavane staat een lange rij mensen te wachten voor de loketten. Het is heet in het gebouw, opschieten doet het niet en iedereen weet: dit kan uren duren! Maar het wonderlijke is dat niemand daar last van lijkt te hebben, er wordt vrolijk gepraat en gelachen.....dit kan je je in Europa echt niet voorstellen..
Veronica staat ook in de rij. Ze is met meneer Vuma -de administrateur van de school-  meegereden in de schooltruck. Onderweg hebben ze veel lifters zien staan, wachtend in de hete zon, maar helaas kunnen ze niet iedereen meenemen.
Via de bochtige Dadaya Road zijn ze gereden tot de T-splitsing met de Bulawayo Road en dan linksaf naar het mijnstadje Zvishavane, bekend om zijn asbestmijn.
Nu staat Veronica in de rij te wachten en lijkt net zoveel plezier te maken als de mensen om haar heen, het lange wachten doet haar niets. Waarschijnlijk heeft ze behalve Fries- toch ook Afrikaans- bloed!!
Na een lange tijd haalt mr. Vuma haar weer op. Hij heeft een grote zak post opgehaald voor de hele school. Post uit het binnenland doet er 3 dagen over, brieven uit Nederland zijn gemiddeld  8 dagen onderweg. Eens per week krijgen we de weekeditie van de NRC, zo blijven we toch op de hoogte

Op de terugweg staan de meeste lifters er nog steeds,  ze zwaaien even enthousiast. Morgen maar weer proberen..

In mijn eerste lesweek probeerde ik tussen de lessen door wel eens thuis koffie te drinken, in de pauze. Maar ik had geen rekening gehouden met de gewoonte hier: met iedereen die je tegenkomt maak je een praatje! Mensen hebben hier altijd alle tijd, ik moet er echt aan wennen. Zelf zou ik gek worden in dat postkantoor in Zvishavane...

Thomas en Kuda zijn de eerste leerlingen die de moed hebben om bij ons blauw huis langs te komen, voor een praatje. Ze zijn erg geinteresseerd in deze 'murungu (blanke)', hun klasseleraar. Als ik vraag: 'zijn hier al eerder blanke leraren geweest' liggen ze dubbel van het lachen. Blijkbaar zijn 'murungu's erg grappig. 'Maar wat is er dan zo leuk aan blanken?', vraag ik. Grijnzend kijken ze me aan: 'jullie hebben altijd..... HAAST!!
En- kijkend naar mijn pols- zegt Kuda: 'jullie hebben de horloges, maar wij hebben de tijd!!'

Veronica komt met een leuke brief aanzetten uit de postzak : onze spullen uit Nederland zijn aangekomen, de zeecontainer is gearriveerd!!!