Ik ben Lotte Fransen
Ik ben een vrouw en woon in Momenteel Quito! (Ecuador) en mijn beroep is Laatste jaarsstudente Orthopedagogie te Hasselt.
Ik ben geboren op 30/06/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Volleybal.
Op deze site kan je al mijn avontuurlijke belevingen hier in Ecuador volgen. Wat houd je tegen een berichtje achter te l
Lotte in Ecuador!
18-03-2008
Weekendje Quilotoa
Zaterdagmorgen vertrokken we om 9u met dertien (Tiny, Sofie, Sophia, Hannah, Sigrid, Thijs, Ruud, Elise, Laurie, Nora, Riene, Daniel de gids en ik) richting Cumanda, waar we de bus richting Latacunga zouden nemen. Alleen Marieke was er niet bij want zij was vrijdagavond richting Attacamas aan de zee vertrokken. In Cumanda aangekomen werd het duidelijk dat er nog een Nederlands meisje (Miranda) en een Duits meisje (Sara) ons zouden vergezellen. Riene heeft ze hier ooit leren kennen en blijkbaar gingen ze met ons mee, wat niemand van ons van te voren wist. Het was twee uur rijden met de bus tot Latacunga en daar moesten we overstappen op een andere bus richting Quilotoa. Ook deze rit duurde twee uur. De reis duurde niet echt lang omdat ik even heb liggen doezelen en de omgeving die je passeert was ook zo mooi en indrukwekkend. Er is ook zoveel te zien!
Zielig detail: bij vertrek met de bus was er een man die twee (levende!) kippen bij had, die aan elkaar vastgebonden waren met hun poten. Hij had deze onder in de laadbak van de bus gelegd. We waren al een hele tijd aan het rijden toen we ineens glas hoorden kapot vallen. De bus stopte en iemand ging kijken wat er precies vanuit de bus gevallen was. 100 meter terug lag een krat met flesjes bier ennnnnnnnnn de twee kippen! Om de één of andere reden was die laadbak opengegaan en waren de kippen mee uit de bus gevallen! Zielig! Denk wel dat ze het niet overleefd hadden Ze zagen er alleszins levenloos uit
Maar het uitzicht onderweg was dus wel heel subliem Veel bergen, dallen, kleine dorpjes of hier en daar een huisje, echte Indiaanse Ecuadorianen onderweg,
Ergens vind ik het wel een beetje jammer dat ik hier vier maanden in Quito zit, omdat Quito naar mijn mening redelijk normaal is. Ik had Quito veel vuiler en veel armer verwacht dan dat het eigenlijk is. In die kleine dorpjes zie je pas het echte Ecuador vind ik. Daar heerst de echte Ecuadoriaanse cultuur die ik hier in Quito een beetje mis. De Indianen van in de bergen hier hebben kleurrijke kleren aan, alle vrouwen hebben een rok, met kleurrijke ponchos, hun sokken hoog opgetrokken en een hoed op. Mooi vind ik dat Die typische traditionele kledij.
Moet hier vaak terug aan Panamà denken, daar werd ik wel echt in de Indiaanse cultuur gedompeld. Daar had ik het gevoel dat ik echt bij hen behoorde, ik voelde me daar dan ook totaal geen toerist maar één van hun. Hier heb ik dat wel niet echt, ik voel me niet zo zeer verbonden met de Ecuadorianen. Wellicht omdat ik in zon grote stad zit en omdat Quito zo Westers is tegenover de typische kleine dorpjes hier.
Maar hoe dan ook ben ik blij dat ik al een beetje gezien heb van de typische Ecuadoriaanse cultuur.
Enfin, bijna in Quilotoa aangekomen moesten we de bus verlaten omdat deze niet meer verder kon wegens een slechte weg. We hebben vanaf toen een jeep met grote laadbak genomen tegen betaling om verder tot onze bestemming te geraken. Kreeg die jeep toch geen platte band onderweg zeker Moesten we even wachten tot dat iemand een andere band kwam brengen, ondertussen begon het ook nog goed te regenen zodat we zeiknat aankwamen in Quilotoa. Quilotoa is een klein dorpje met een tiental huisjes, waaronder de meeste kleine hostelletjes zijn. Veel moet je niet voorstellen bij zon hostel, want het zijn kille stenen huisjes waar mensen wonen maar die een extra kamer hebben met een paar bedden waar toeristen kunnen overnachten. Wij sliepen bij mensen die David kent, David is de Ecuadoriaanse man van Melanie. Hij is gids en ging ons dit weekend dus ook mee vergezellen. Melanie was trouwens ook mee, samen met Nina, hun dochtertje van pas een jaar!
In het huis was het ontzettend koud! Dus we hebben ons allemaal verzameld rond de houtkachel die in het midden van het huisje stond. Tegen 20u kregen we soep, kip en rijst die de vrouw des huizes voor ons had gemaakt. Voor de rest van de avond hebben we gezellig zitten babbelen bij de houtkachel. We zijn allemaal redelijk vroeg gaan slapen omdat we er de volgende ochtend vroeg uit moesten. Ik sliep op een kamer boven met Tiny, Sophia, Hannah, Ruud en Thijs. Het was wel gezellig, maar koud! Melanie had ons op voorhand gezegd dat het nutteloos was om een pyjama mee te nemen omdat het veel te koud was. Gewoon in je kleren slapen was dus de boodschap. Ik had 2 T-shirten aan, 2 vesten, een lekker warme joggingbroek en 3 paar sokken. Boven mij lagen 2 dikke wollen dekens. Gelukkig dat ik mij zo goed had ingepakt, zo heb ik geen kou geleden. Ik had wel zo goed als nix geslapen Geen idee hoe het kwam eigenlijk. Om 5.45u ben ik opgestaan omdat ik wat misselijk was. Ik ben naar de wc (buiten!) gegaan en het was nodig hoor. Ik weet niet wat het was maar daar binnen hing zon vreemde geur wat me echt misselijk maakte. Denk dat het misschien iets van de kachel was, of van het gasvuur misschien. Ik heb niet kunnen ontbijten omdat ik echt niets binnenkreeg. Ik moest ook verschillende keren naar buiten om een luchtje te scheppen want het ging me echt niet goed daar binnen. Tegen 7.30u zijn we vertrokken voor onze 5uur durende wandeling. Eerst langs het Quilotoa kratermeer, wat ontzettend mooi is! Dat kratermeer is nog niet eens zon toeristische trekpleister, wat zonde is want het is echt de moeite! We hebben veel bergop en bergaf gelopen, maar vooral het bergop viel me toch zwaar. Ik was heel snel buiten adem en ik moest echt diep inademen om ook maar wat lucht binnen te krijgen. Beetje beangstigend was het wel, normaal heb ik nergens last van. Het was ook wel wat vervelend omdat ik vaak de misselijkheid weer voelde opkomen. Ik probeerde geregeld wat te eten of wat te drinken, maar telkens als ik ook maar een heel klein beetje at of dronk kwam de misselijkheid weer op. Ik kan dus concluderen wat ik altijd al heb vermoed: ik ben niet voor de bergen gemaakt!
Het was ook ontzettend jammer dat de batterij van mijn fototoestel snel op was, had hm nochtans heel de vrijdagnacht laten opladen. Dan moet ik maar beroep doen op Tiny haar fotos
Na een helse tocht die zeker de moeite waard was kwamen we om 13u aan in het dorpje waar een jeep ons weer opwachtte om ons naar de bus te brengen die ons terug richting Latacunga reed. In de jeep werd ik wel weer terug misselijk, het was dan ook een heel hobbeldebobbel! In de bus ging het gelukkig wel wat beter, ik heb redelijk lang geslapen.
Tegen 18.30u kwamen we thuis aan en heb ik wat brood met een warme choco gedronken. Gelukkig voelde ik me toen weer stukken beter, want ik had voor heel de dag nog niet echt iets fatsoenlijks gegeten of gedronken. Na een frisse douche dook ik moe maar blij dat ik hem weer zag, mijn bedje in
