Dinsdag 19 februari

06.30u… Tiny haar wekker loopt af en wat volgt zijn drie diepe zuchten. Urgh, dit staat ons dus de komende 4 maanden te wachten. We strompelen naar ons ontbijt en gaan tegen 07.30u langs de kant van de weg staan om de bus te pakken naar onze stageplaats. We moeten 2 bussen nemen naar het schooltje, in totaal zitten we een klein half uurtje in de bus.

Hier kan je dus overal de bus nemen, waar je ook staat, je moet je arm maar uitsteken en dan stopt de bus. Het duurde echter een hele tijd voordat onze bus kwam, en ook bij het overstappen op de andere bus duurde het even voordat we tegoei door hadden welke bus we precies moesten nemen. Gevolg: 20 minuutjes te laat op onze eerste werkdag.

Geen nood hoor, is niet erg… In het schooltje zitten 80 kinderen van 4 tot 16 jaar met een mentale beperking. Om 8u komen de kinderen aan en krijgen ze ontbijt op school. Ik ga vandaag mee met juffrouw Marina, in het klasje zitten 11 kinderen van 5 tot 11 jaar. De kinderen moesten bolletjes maken van kleine stukjes papier en die dan op een blad plakken. Op het blad stonden de getallen van 1 tot 20 en op elk cijfer moesten ze een bolletje plakken. In totaal moesten ze dus 20 bolletjes op het blad hebben. Dit was niet simpel voor iedereen, bij sommigen duurden het dus hennig lang. Degene die iets eerder klaar waren mochten even puzzelen (puzzel van 10 stuks). Na het plakken las de juffrouw de helft van de klas een simpel verhaaltje voor, de andere helft van de klas was naar de therapie (geen idee wat ze daar precies doen). Daarna las ze hetzelfde verhaaltje voor aan de groep die het eerst naar de therapie was geweest en ging vervolgens de tweede groep naar de therapie. Na het voorlezen was het ‘speeltijd’. Tijdens de speeltijd ‘voetbalden’ de oudste kinderen, de kleinste liepen maar wat verweesd rond of hingen constant aan ons. De kinderen hier zijn heel aanhankelijk, ze willen voortdurend geknuffeld worden. Na de speeltijd hebben ze nog wat geoefend met schrijven. Echt schrijven kunnen ze niet hoor, bij enkelen moest ik zelfs helpen omdat ze hun potlood niet tegoei konden vasthouden. Tegen 12u kregen ze pasta met tonijn voorgeschoteld. Na het eten mogen de kinderen naar huis en tegen 13u is iedereen weg en zijn wij dus ook afgewerkt. ’S Middags zijn we even naar het internetcafé geweest en hebben we het ’s avonds niet te laat gemaakt want…

06.30u… PIEP PIEP!!! Daar gaat ie weer… met kleine oogjes stappen we weer de bus op richting de school voor onze 2^de stagedag. Vandaag zal ik bij juffrouw Anita in het klasje staan. Hier zitten 6 kinderen van 6 tot 13. Hier heb ik bijna heel de dag alleen gestaan want er was blijkbaar een lerarenvergadering ofzo want Tiny stond ook de hele tijd alleen. ABNORMAAL,  het waren maar 6 kindjes, maar heb zo mijn handen vol gehad! Er waren er een paar hennig vervelend. Express vervelend! Terwijl de één stiften door heel de klas aan het gooien was, en ik hem duidelijk maakte dat dit niet mocht, had een ander de GSM van de juffrouw uit haar tas ontfrutseld en moest ik daar weer achteraan. Ik hoef mijn rug ook maar te draaien of er had weer iemand iets mispeuterd. Zo was ik twee vechtende kindjes uit elkaar aan het trekken, draai ik mij om, staat er daar ene met zn mond vol blauwe glitters… Had hij blijkbaar ergens een potje met blauwe glitters vandaan gehaald en had hij dat in z’n mond gekapt. Heel zijn tong vol glitters… Nice…

Ik probeerde de kinderen maar wat bezig te houden door ze puzzels, tijdschriften en blokken te geven. Ik heb ze ook even laten tekenen, maar dat waren ze al snel beu. Ik ben de dag hoe dan ook heel doorgekomen… Toen we thuis kwamen hebben we wel een hele tijd op ons bed gelegen, we waren stikkapot! We zitten nu ondertussen sinds maandagavond in het appartement (is eiglijk een gewoon huis) hier in Noord-Quito. Er zijn 4 kamers met 12 bedden, 3 badkamers, een living, een kamer met een tv (en veel DVD’s!) en een redelijk grote en moderne keuken. Sofie, Tiny en ik liggen op één kamer en dan komt vrijdag Laurie of Elise er nog bij. Momenteel zijn Rine, Thijs, Hannah en Marieke hier. Maandag komen Sigrid en Sofia terug, maar die zijn nu een week aan het rondreizen, hen hebben we dus nog niet gezien. Vrijdag komen Elise, Laurie en Ruud hier ook aan. Dus dan wordt het hier een stuk drukker

Vrijdag 22 februari…

Vandaag ga ik mee met juffrouw Gypsy en vrijwilligster Fanny. Het klasje bestaat uit 12 kinderen van 4 tot 12. Hier heb ik niet echt veel gedaan, ik zat er maar wat voor spek en bonen bij… ze waren ook al met twee begeleidsters. Net na de speeltijd werd ik gevraagd of ik even kon helpen in een ander klasje. Mij goed… Het was het klasje met de hyperactieve kinderen (maar liefst 12 stuks!). Er stond een vervanglerares (het was haar eerste dag) en ze wist duidelijk met de kinderen geen raad! De lerares was een Ecuadoriaanse maar haar man was een Duitser en ze heeft 25 in Duitsland gewoond. Ze was nu net 5 dagen terug hier in Ecuador. Ze begon tegen mij te praten in het Duits, ik verstond haar wel maar ik kreeg nix terug in het Duits gezegd. Je zit dan ook zo met het Spaans in uw hoofd dat het moeilijk is om zomaar ineens over te schakelen. De kinderen waren superdruk en ze zagen dat ze geen weet met hen wist. Die juffrouw keek mij ook echt aan van wat moet ik doen! Ik dacht hallo! Gij zijt degene met ervaring en degene die vloeiend Spaans spreekt, ik niet! Aangezien de kinderen zo druk waren stelde ik voor om de groep in 2 te verdelen. De juffrouw zei dat ze over ‘familie’ gingen praten vandaag, dat stond toch op het programma blijkbaar. Aangezien mijn Spaans nog niet optimaal is heb ik achter hun familie gevraagd aan de hand van tekeningen. Ze moesten allemaal hun familie tekenen, en dan ging ik rond om te vragen wie ze getekend hadden, hoeveel broers of zussen ze hadden, huisdieren,… Wat je toch allemaal niet kunt bereiken met wat enthousiasme… De kinderen werden plots heel rustig. Allemaal waren ze druk aan het tekenen en wilden ze hun tekening telkens trots aan mij laten zien. Wanneer er een paar klaar waren werden deze weer wat vervelend en begonnen ze overal rond te lopen en zaten ze overal aan. Ik heb wat plaatjes genomen die op de kast lagen en heb ik deze kinderen wat bezig gehouden door te vragen wat ze op dat plaatje zagen. Ik leer zo ook bij, want sommige dingen weet ik ook niet en dan vraag ik wat het is… goed voor mijn Spaans! De kinderen hier in deze school aanvaarden je wel snel, eerst testen ze je wat uit, maar vervolgens eisen ze je aandacht meestal op een positieve manier op. Als ik nu op school aankom vliegen er een heel deel kinderen op mij af om mij hallo te zeggen. Hoewel het niet echt de doelgroep is waar ik in de toekomst mee wil werken, denk ik wel dat ik deze 4 maanden hier kan uithouden. Ik ga niet met tegenzin naar daar en de tijd gaat ook vlug voorbij. Ben eens benieuwd wat het volgende klasje dinsdag voor mij in petto heeft. Nu maandag hebben we vrij blijkbaar want ze hebben dan een soort pedagogische studiedag.

In de namiddag kwamen Elise, Laurie en Ruud aan in het appartement. Laurie en Elise wouden allebei bij ons liggen, en aangezien er maar één bed vrij was hier was het even een dilemma. Wie ging hier liggen en wie boven? Ze hebben het opgelost door hier bij ons nog een bed bij te leggen. Er is toch plaats genoeg… We liggen nu dus gezellig met ons 5 op één kamer.

Het verslag van het weekend volgt nog!

Beso,

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Lotte  

19-02-2008 om 21:50 geschreven door Lotte