11-04-2008 om 19:04 geschreven door Lotte  

Donderdag

Donderdag morgen stonden Tiny en ik om 8u op school omdat we een vergadering hadden met de ouders van de kinderen waar we mee gaan werken. Blijkbaar was er echter geen oudervergadering gepland (waren ze weer vergeten te regelen), dus stonden we daar weer mooi voor niets. Ergens kwam het misschien ook wel mooi uit omdat we die dag gingen vertrekken naar Canoa, dat aan de zee ligt. Wij dus maar terug naar huis… onderweg in de bus zagen we naast de weg nog een vrouw zitten met haar handen tegen haar voorhoofd en haar voorhoofd helemaal bebloed. Ook op de weg lag een plasje bloed en een paar meter verder lag een motor waar een man met helm naast stond. Waarschijnlijk had de man op de motor de vrouw omver gereden. We passeerden ze redelijk snel dus we hadden de vrouw en de motor maar in de vlucht gezien, maar we vonden het toch wel zielig, zeker hoe die vrouw daar zo zat. Enfin, aangezien we dus tegen half 10 weer thuis stonden konden Tiny en ik onze valies voor de zee al maken. Rond 11.15u vertrokken we met de taxi naar Cumanda waar we de bus konden nemen naar Canoa. Cumanda is een groot busstation waar je bussen naar alle hoeken in Ecuador kunt nemen. Er zijn daar heel veel loketjes van verschillende busmaatschappijen, wij moesten blijkbaar de busmaatschappij ‘Reina del Camino’ (koningin van de weg) hebben. Die hebben bussen die naar Canoa rijden.

Aan het loket hadden we dus gevraagd hoelaat de volgende bus naar Canoa vertrok. De vrouw achter het loket wist ons te vertellen dat de volgende bus naar Canoa om 21u vertrok. Hallo! Wij stonden daar om 12u! Lap! Het begon precies al goed! Gelukkig wees de vrouw ons ook nog op een andere bus die we eventueel konden nemen. Die bus vertrok om 13u en ging via Santa Domingo naar Bahia. Van Bahia zouden we dan een stukje de boot moeten nemen naar San Vicente en van San Vicente nog een stukje de bus nemen naar Canoa.

Zo gezegd, zo gedaan en tegen 13u vertrokken we richting Bahia voor ons weekendje zon, zee en strand… De busrit was wel redelijk heftig omdat de buschauffeur hennig hard en wild reed doorheen de bergen, zeker met al die bochten. Maar hoe dan ook zijn we veilig en wel, na 9u en maar één korte plaspauze, in Bahia aangekomen. Wat een verschil van temperatuur toen we de bus uitstapte! In Quito was het nog slecht weer toen we vertrokken en daar was het echt aangenaam warm, ook al was het toen al 22u! Nu stonden we wel al in Bahia, maar moesten we nog in San Vicente geraken… We hadden geen idee waar we ergens dat bootje naar San Vicente moesten nemen en aangezien het donker was en er niet veel licht in die straatjes aanwezig was, hebben Tiny en ik de eerste de beste taxi aangehouden die er toevallig reed en ons naar de baai laten voeren. Twee minuten later kwamen we daar dus aan en konden we het bootje (de grootte van een roeibootje maar dan met een motor) naar San Vicente nemen. We zaten met ongeveer 15 man in dat bootje denk ik, de rest waren gewone Ecuadorianen, dus we vielen weer lekker op met ons wit velleke en grote rugzakken.  Het bootavontuur duurde ook maar 5 minuutjes, dus we waren snel aan de overkant. Ze hadden ons gezegd dat we vanuit San Vicente de bus konden nemen voor 0,45 dollarcent naar Canoa, maar natuurlijk wisten we niet waar dieje bushalte was, en met ons tweetjes dat even gaan uitzoeken was ook niet echt een optie. Zo donker overal! Kleine straatjes en dan hier en daar wat mensen die ergens op straat zitten, laat maar zijn! Chance dat er aan de overkant van de weg enkele taxi’s stonden die ons naar Canoa konden brengen. Hier waren we wel 5 dollar voor kwijt, maar liever dat dan ontvoerd worden, toch!

Om iets na half 11 stopten de taxi voor ons hotelletje ‘Bambu’. Heel klein hotelletje met 16 kamers, aan het strand en heel gezellig! Canoa is een heel klein dorpje met veel huizen van riet, bambu en palmbladeren op het dak, de straatjes bestaan hoofdzakelijk uit zand zodat het net lijkt of je nog gewoon op het strand loopt. Het is ook nog helemaal niet zo toeristisch dus er hing een rustig sfeertje in het dorpje. Toen we bij de balie gingen inchecken tikte ineens iemand op Tiny haar schouder. Het was het Zwitsers meisje dat ook in de jungle was toen wij er waren, toevallig toch! Vervolgens werden we naar onze kamer gebracht: een hutje met twee bedden, wel geen eigen badkamer, die was gemeenschappelijk. We zijn direct ons bed ingekropen en hoplah, Lotte zat in dromenland!

Vrijdag

Om 7u ging onze wekker af en ontwaakte ik voor de eerste keer onder mijn muskietennetje. Tegen 8u gingen we ontbijten onder een blauwe lucht en ons tafeltje vlak aan het strand. Ons ontbijt konden we kiezen op een menukaart, het werd een pannenkoek met banaan en een jugo de piña (verse ananassap). De bananen op de pannenkoek waren niet zo formidabel, maar het was nog te eten hoor. Ik klaag niet snel. Na het ontbijt vroegen we nog even aan de toog of het mogelijk was om te wisselen van kamer, omdat een kamer met eigen badkamer wel makkelijk zou zijn. Het was geen probleem om te wisselen, dus hebben we meteen onze spullen even verhuisd naar onze nieuwe kamer. Onze eerste kamer met gemeenschappelijke badkamer kostte ons 16 dollar, aan onze nieuwe kamer mét eigen badkamer waren we 22 dollar kwijt per nacht. Ontzettend weinig als je bekijkt dat dit hotelletje vlak aan het strand ligt en het nog veel minder is als je het in euro’s omrekent (ik weet niet hoe de dollar nu precies staat tegenover de euro, maar het zal misschien 14 euro zijn ofzo?)

Rond half 10 slenterden we dan eindelijk het strand op voor een rustig dagje luieren op het strand. De zon stond al hoog in de lucht en brandde al fel op m’n wit velleke. Drie dollar moesten we betalen voor een strandtentje, maar dat konden we wel goed gebruiken, dus werd ons een strandtentje toegewezen. Het strand was er redelijk breed, en er stonden een 15tal strandtentjes langs elkaar, belange nog niet allemaal bezet. We waren er nog redelijk vroeg bij, want er was nog niet veel volk op het strand. De zee was nog een stukje van ons tentje verwijderd, maar aan het zand voor ons zag ik dat de zee bij eb (of was het nu vloed ) toch dicht bij ons zou geraken. De zee was helder en er waren al sterke golven. Na een plonsje te hebben gewaagd in de zee, legden we ons languit in onze strandstoelen om te genieten van het lekker zonnetje, de geur van het zout van de zee en het geluid van de golven die omsloegen op het strand. Lang hebben we niet kunnen genieten van de stilte, want er stonden al snel 2 jongens vlak langs ons om een praatje te slaan. Ze heette Manuel en Carlos, woonden beide in Canoa, waren alle twee 23 jaar en fervente surfers. Tiny heeft een heel gesprek met Manuel gevoerd, ik met Carlos. We hebben er toch echt wel lang mee gebabbeld. Carlos wist me onder andere te vertellen welke plekjes ik in Ecuador nog zeker moest bezoeken en welke beesten er nu wel en welke nu niet in de zee rondzwommen . Hij was ook heel geïnteresseerd in hetgeen ik hier in Ecuador doe. Zo’n gesprekjes zijn wel goed voor mijn Spaans! Ik denk dat het 13u was vooraleer we zijn gaan eten bij het hotel (rijst met kip met een koude cola!). Na het eten zijn we weer terug onder ons tentje gaan liggen. Lang duurde het niet vooraleer Manuel en Carlos weer terug bij ons stonden. Ze gingen surfen omdat net na de middag de zee tot vlak voor ons tentje was gekomen en dan de betere golven zijn. Ze hadden wel maar één surfplank voor hun twee, dus moesten ze regelmatig afwisselen. Als de ene aan het surfen was dan wachtte de andere bij ons… Er waren wel meerdere jongens aan het surfen (bijna allemaal jongeren van Canoa zelf, soms waagde een Amerikaan zich ook aan de golven ). Sommige konden het echt goed! Ik vond het wel indrukwekkend om ze te zien surfen, lijkt me zo leuk as ge da echt goed kunt! Er was één jongen die echt heel goed kon surfen, die kwam daarna ook met ons babbelen toen Carlos en Manuel nog bij ons stonden. Hij heette Wilmer, was 21 jaar en was ook van Canoa zelf. De jongens hier zijn wel veel anders als de jongens in Quito. Hier zijn ze veel bruiner, groter, gespierder omdat ze bijna allemaal surfen en ze hebben zo’n leuk haar ! Veel jongens hebben langer haar, typisch surfstijl, meestal krullen of dreadlocks.

Enfin, de drie jongens zaten nog bij ons toen ik aan de toog van ons hotel precies iemand zag staan die ik kende… Goed kon ik het niet zien, omdat ze toch een 100 meter van mij verwijderd was. Ik zei al tegen Tiny: ‘tiens, ziet ge da meiske bij de toog staan? Die lijkt toch precies op Sigrid, nee ?’. Ik even naar daar gelopen en ging langs haar staan. Ze was aan het inchecken en had me nog niet direct zien staan. Ze leek niet meteen verrast mij te zien, ik was nochtans wel verrast om haar te zien. Sigrid heeft hier 6 maanden stage gelopen, ook in hetzelfde huis als mij gewoond dus, maar sinds vorige zaterdag is haar vriend overgevlogen en gaan ze nu nog een maandje samen reizen hier in Ecuador en daarna Peru, vooraleer ze terug naar Nederland vliegt. Wel toevallig zeg, dat ze nu ook net hier in Canoa was.

Tot 5u heb ik nog op het strand gelegen, daarna zijn Tiny en ik ons op de kamer gaan douchen en hebben ons klaargemaakt voor het avondeten. De zonsondergang hebben we wel even gemist, want wanneer de zon onderging om half 7 waren we nog volop bezig met ons haar te fatsoeneren. Ons avondeten (zelf gekozen) bestond uit een sanduche (broodje met groenten en kaas) en een jugo de piña. Bij het eten kwam er ineens een jongen bij ons zitten. We hadden hem nog nooit gezien, dus we vonden het een beetje vreemd waarom ie zomaar, ongevraagd bij ons kwam zitten . Hij heette Alberto en was ook van Canoa zelf. Echt veel zei hij wel niet uit zich zelf, dus nu en dan vroegen we wel iets aan hem omdat het anders ook maar zo stom was. We vroegen hem of hij de Bambu wist liggen, dat moest een soort danscafé zijn waar alle jongeren van hier een beetje samentroepen. Manuel en Carlos hadden gevraagd of we daar heen kwamen die avond, dus we waren wel van plan om er eens te gaan zien.

Alberto zei dat hij ook naar de ‘Bambu’ ging, en wou ons er dus wel de weg naar wijzen. Na onze tandjes flink te hebben gepoetst en ons nog even te hebben gecheckt in de spiegel zijn we tegen 20u al met Alberto naar de ‘Bambu’ geweest. Het danscafé heet dus eigenlijk de Mambo, maar ze noemen het ook de Bambu blijkbaar. Toen we er aan kwamen zat er nog helemaal niemand… Het was er wel gezellig, de muziek stond luid en alle caféetjes liggen daar eigenlijk half buiten. De meeste bestaan uit bamboe en er staan geen ramen ofzo in. Ze zijn dus allemaal redelijk open. We hadden ons aan een tafeltje gezet, waarna de neef van Alberto zich ook bij ons had gevoegd. Daar zaten we dan… met z’n vieren…

De geluidbox stond vlak langs mij, dus echt veel verstond ik niet van wat ze zeiden of vroegen. Echt veel zeiden of vroegen ze niet uit zichzelf, dus vroeg ik maar wat om de stilte te verbreken, maar ik verstond nix van wat ze mij antwoorden. Wel lekker vervelend, want ik wist soms begod niet of ik si moest zeggen en knikken, of dat ze misschien de vraag terug naar mij speelden. Ik hoopte ergens dat Manuel en Carlos snel zouden komen zodat ik verlost werd van deze vervelende situatie. We hebben lang kunnen wachten, want tegen 21u zag ik ze wel buiten staan babbelen met andere mensen, maar naar binnen kwamen ze niet, en ineens waren ze ook weg. Dus daar zaten we dan weer schoon. Met Alberto, zijn neef, ik met mijn Caiperinha’s en Tiny met haar Cuba Libre’s… Het was ganse avond happy hour, dus wanneer we iets bestelde kregen we 2 glazen in plaats van één.

Aangezien we daar op onze stoel haast in slaap vielen zijn we ingegaan op de vraag van de 2 jongens om met hen te dansen. De barman had speciaal voor ons Reggaeton opgezet zodat wij zouden gaan dansen. Tiny heeft met Alberto gedanst, ik met zijn neef. Hij kon echt wel niet dansen zeg, amai. Ik dacht dat ze hier aan de zee nog wel een stuk beter zouden dansen als in Quito, maar dat was bij dedeze toch niet waar. Hij probeerde de hele tijd mijn ritme bij te houden, maar om de één of andere reden lukte het hem precies niet zo goed.

Aangezien er buiten op straat (lees (z)(str)andweg) meer volk stond dan binnen, gingen we even naar buiten en daar kwamen we Manuel en Carlos tegen. Ik vroeg hen waar ze zolang bleven omdat we toch op hen aan het wachten waren binnen. Ze hadden ons dus wel al duidelijk zien zitten in het begin, maar ze durfden blijkbaar niet tot bij ons te komen omdat er andere jongens bij ons zaten. Ze zeiden dat ook, ze hadden nix tegen ons gezegd omdat we al ‘bezet’ waren. Nix bezet zei ik… We hebben even buiten staan dansen, waar het meeste volk stond, samen met Manuel, Carlos, Alberto en diens neef. Toen er binnen op de dansvloer wat meer volk was, zijn Tiny en ik daar weer terug gaan staan en heeft Tiny met Alberto zitten dansen en was ik even overgeschakeld op Wilmer. Ie danste toch al iets beter als die neef van Alberto… Tegen 12u zijn Tiny en ik naar onze kamer gegaan omdat we toch wel wat moe waren…

Tot zover Canoa... het vervolg volgt één van dees!

Kus!

Fotos van Canao kan je vinden op mijn space!
http://niscua.spaces.live.com/

09-04-2008 om 22:15 geschreven door Lotte