Speciaal voor oma die toch wel iets meer over mijn stage wou weten... Bij deze een beetje uitleg over de kinderen waarmee ik werk!

De voorbije 4 weken heb ik op stage vooral met Sebastian gewerkt. Ik heb met hem verschillende oefeningen gemaakt om te kijken hoever hij staat wat betreft zijn schoolse vaardigheden. Zo kan hij tot 20 tellen, maar de getallen herkennen kan hij nog niet (enkel de 1,2,3 en 8). Ik heb met hem de kleuren overlopen door verschillende voorwerpen aan te duiden en te vragen welke kleur het voorwerp had. Hij kent alle kleuren en kan ook alle voorwerpen benoemen. Bij oefeningen waar verschillende voorwerpen getekend staan en hij 2 dezelfde voorwerpen er uit moet halen of het voorwerp moet aanduiden dat niet in het rijtje past, kan hij het juiste antwoord geven. Soms geeft hij ook expres een verkeerd antwoord of wijst zomaar een voorwerp aan zonder er eerst naar gekeken te hebben. Ik heb eens gevraagd of hij zijn familie wou tekenen, maar meer dan een paar strepen op het blad kwam er niet te staan. Wat het schrijven betreft lukt het hem ook nog niet zo goed. Hij houdt zijn potlood heel ver naar achter vast, waardoor hij enkel heel lichte lijntjes kan trekken. Ik heb hem voorgedaan hoe hij zijn potlood goed moest vastpakken en ik verbeterde hem wanneer hij zijn potlood weer verkeerd vastnam. Na enkele keren had hij het precies toch wel door en hield hij zijn potlood veel beter vast, waardoor hij beter op zijn potloodpunt kon duwen en hij beter zichtbaardere lijnen kon trekken. Wanneer ik hem vroeg om de getallen van 0 tot 3 te overtrekken, eerst samen en dan alleen, deed hij dit niet. Hij trok dan strepen over heel het blad en begon een beetje te kribbelen. Wanneer we het samen deden ging het goed, maar wanneer hij het zelf alleen moest doen deed hij steeds iets heel anders. Langer dan 5 minuten kan hij niet met iets hetzelfde bezig zijn want Sebastian is heel snel afgeleid en geeft vaak een verveelde indruk. Hij begint dan rond te kijken of zakt onderuit in zijn stoel. Soms durft hij ook wel zijn potlood op de grond te gooien of de blaren in zijn schrift te verkreukelen. Als ik hem terug tot de orde roep en zijn aandacht vraag dan gaat het meestal weer heel even goed, maar lang duurt dit meestal niet. Het enige waar hij zijn aandacht wel bij kan blijven houden en wat hij niet beu geraakt is het maken van puzzels. Hij doet dit duidelijk graag en hij heeft een redelijk inzicht. Bij het puzzelen blijft hij geconcentreerd en geeft hij niet snel op. Heel af en toe vraagt hij of ik hem wil helpen wanneer een puzzelstuk niet past op een bepaalde plaats.

Ik heb soms de indruk dat Sebastian meer kan dan dat hij laat zien. Hij is jammer genoeg gewoon veel te snel afgeleid en te ongeconcentreerd. Het is heel anders als een kind iets wel wilt leren maar het gewoon niet kan, bij hem heb ik echter soms het gevoel dat hij het wel kan maar het niet wilt. De laatste 2 weken heb ik me vooral bezig gehouden met het aanleren van veters strikken en de klok te leren herkennen. Bij het veters strikken moet ik hem nog helpen met de handelingen, maar hij weet ondertussen wel al wat er moet gebeuren. Hij kan de stapjes die ik hem heb aangeleerd al zeggen, maar hij kan ze nog niet helemaal uitvoeren. Hij wilt het wel leren, maar na 5 keer proberen merk ik wel dat het weer genoeg is en hij nood heeft aan iets anders. Ik zou hem ook graag de klok willen leren herkennen. De klok leren lezen zal nog wat te moeilijk zijn, maar we kunnen er toch al stilaan naar toe werken.

Die houten klok die bij ons in het huis lag is daar heel goed voor. Het is ook een soort puzzel waarbij je alle getallen op de juiste plaats moet leggen. Ik laat hem dit momenteel veel doen: het opvolgorde leggen van de getallen tot 12, zodat hij de klok leert kennen.

Ik vind het best moeilijk om met hem te werken omdat hij voortdurend is afgeleid. Ik moet hem vaak terug tot de aandacht roepen en moet ook regelmatig ter plekke iets anders bedenken omdat hetgeen wat ik had voorbereid te snel klaar was.

Met Vladimir heb ik nu al 3 keer gewerkt, maar ik heb nog niet zo’n goed zicht op wat hij wel of niet kan. Het is ook moeilijk om dit in te schatten omdat je hem zo goed als niet verstaat.

Bij het inoefenen van de kleuren zei hij alle kleuren voor de eerste keer meteen goed, maar wanneer we ze nog eens overliepen verwisselde hij rood en blauw wel, en dit meerdere keren.

De dag voordien hebben Tiny en Sofie ook de kleuren overlopen met hem, maar toen kon hij blijkbaar geen kleuren benoemen en zei hij tegen alles blauw.

Puzzelen kan hij wel heel goed. Daar heeft hij wel inzicht in. Hij is dan heel geconcentreerd bezig en kijkt ook echt naar de vormen van de puzzelstukken. Vladimir luistert ook heel goed, wanneer hij even afgeleid is en ik hem tot de orde roep, let hij weer terug op.

Het grote probleem bij hem is echter dat hij een serieus spraakprobleem heeft. Dit beperkt hem in de communicatie met anderen. Vladimir is een ontzettend schattig, actief jongetje dat veel onverstaanbare dingen brabbelt, goed luistert en heel netjes is (hij ruimt speelgoed altijd mooi op).

Voor Giuseppe had ik enkele rekensommen klaarliggen. Hij kan enkel tellen met een telraam en dit met een beetje hulp van mij. De getallen tot 20 kan hij ook voluit schrijven, de getallen boven de 20 herkent hij niet. Hij kan woorden schrijven die ik hem dicteerde, maar hij vergat vaak enkele letters. Lezen kan hij ook, maar wel beperkt. Toen ik hem vroeg om zijn familie te tekenen, tekende hij enkel verschillende lijnen in verschillende kleuren. Toen ik vroeg wat hij zonet had getekend, wist hij het ook niet meer echt te benoemen.

Giuseppe snapt de bedoeling van memory niet goed en ook puzzelen gaat hem moeilijk af. Hier mist hij duidelijk wat inzicht in. Voor de rest is Giuseppe een heel rustige, lieve jongen.

Kassandra kan rekenen met een telraam, maar de echte betekenis van een rekensom kent ze wel niet. Wanneer je haar vraagt hoeveel één plus één is kan ze hier niet op antwoorden. Ze kan een beetje lezen, maar schrijven lukt nog niet zo goed, zo heeft ze veel moeite om haar naam zonder fouten te schrijven. Memory snapt ze goed en daar is ze ook heel listig in. Expres vals spelen is haar niet vreemd. Ze heeft ook een goed inzicht in het puzzelen.

Toen ik haar vroeg om haar familie te tekenen zei ze dat ze dat niet kon.

Omdat ik van haar ongewone thuissituatie afwist (haar vader heeft zijn eigen dochter verkracht toen ze 15 was, waar Kassandra uit geboren werd, haar moeder is dus ook haar halfzus), vroeg ik haar of ze dan zichzelf kon tekenen. Daarna vroeg ik haar of ze kon tekenen wie er nog bij haar thuis woonden. Ze tekenden zichzelf, haar oma en haar papa. Uit zichzelf begon ze ook wel wat over haar mama te vertellen, waar ze dus niet bij woont, maar heel de situatie is nogal onduidelijk, ook voor haar heb ik de indruk. Ze vertelde dat haar mama en papa terug een baby’tje hadden gekregen, maar waarschijnlijk had ze het dan over de vriend van haar mama, en niet haar echte papa. Maar haar echte papa, de man van haar oma noemt ze ook papa. De thuissituatie is ontzettend ingewikkeld heb ik de indruk.

Voor de rest is Kassandra wel een lief meisje. Ze heeft soms wel haar kuren, zeker wanneer ze samen met Estefany is. Kassandra ziet er heel normaal uit en ook fysisch scheelt er niets met haar.

Met Joana heb ik ook rekensommen gemaakt. Dit kan ze, met behulp van een telraam. Ook zij weet de betekenis van een rekensom niet zo goed. Ze kan haar naam schrijven, maar daar blijft het ook bij. Lezen kan ze ook nog niet echt. Memory kan ze goed, ze snapt de bedoeling er van en let ook heel goed op. Vals spelen ligt minder in haar aard. Puzzelen doet ze ook goed en hier is ze heel geconcentreerd in. Joana is het braafste van de drie meisjes, ze luistert ook het beste. Soms wordt ze onder druk van de andere twee meisjes wel meegesleurd in hun vervelend gedrag. Joana is ook redelijk betrouwbaar en behulpzaam, wanneer ik iets moet hebben maar ik niet weet waar het ligt, of ik iets niet weet, dan vraag ik het aan haar. Ze zal me altijd graag helpen. Ze is ook de enige van alle kinderen die mijn naam onthoudt, en dat al na het maar één keer gezegd te hebben! Joana heeft wel een beetje een probleem met praten, ze praat heel stil en onduidelijk. Ze geeft de indruk heel verlegen te zijn en weinig zelfvertrouwen te hebben.

Dan hebben we Estefany nog… Met Estefany heb ik tot nu toe nog maar 1 keer individueel gewerkt en daaruit heb ik kunnen opmaken dat ze enorm snel is afgeleid. Zeker wanneer er meerdere kinderen in het lokaal zijn. Tellen tot 20 kan ze goed, maar bij het rekenen had ze toch heel wat hulp nodig. Lezen en schrijven heeft ze nog niet echt geleerd. Memory had ze niet zo snel door en was ze ook snel beu. Wanneer we met de drie meisjes samen iets doen, is zij degene die het minst luistert en ook de anderen meesleurt in haar negatief gedrag.

Estefany is listig en kan zich echt tegendraads gedragen. Aan de andere kant kan ze ook heel lief zijn en goed luisteren. Door een gesprek met haar moeder weet ik dat ze thuis goed luistert en zich goed gedraagt. Ze krijgt wel medicamenten voor ADHD. Sinds ze deze medicamenten neemt is haar gedrag al erg veranderd in positieve zin zei haar mama.

23-04-2008 om 22:46 geschreven door Lotte  

Vrijdagmiddag rond 16u zijn we (Tiny, Sofie, Nora, Marieke, Laurie, Riene, Thijs, Ruud en ik, met andere woorden dus iedereen die nog in het huis zit) vertrokken naar Baños. Baños is een toeristisch dorpje waar je vanalles kan doen: mountainbiken, klimmen, raften, thermische baden bezoeken,... De reden waarom wij gingen was eigenlijk om er de bloemetjes buiten te gaan zetten...
Na 4u in de bus te hebben gezeten kwamen we vrijdagavond rond 20u aan in Baños. We hebben onze valiezen achtergelaten in ons gezellig en proper hotelletje, waarna ik met Tiny, Sofie, Nora, Marieke en Ruud zijn gaan uiteten. Riene, Laurie en Thijs gingen met een soort 'feestbus' de bergen op om daar naar hun ´vuurjongens´ te gaan kijken. Dit zijn jongens die ze al kende van een vorig verblijf in Baños en die vanalles met vuur doen. Veel is daar niet te zien schijnt, dus gingen wij gezellig op restaurant. Het eten was lekker en het restaurantje was heel leuk ingericht. Na het eten zijn we naar een bar geweest en hebben we daar wat gedronken. Veel volk was er daar nog niet, dus hebben Sofie en Nora zich even op de dansvloer gewaagd met Ecuadorianen. Ik was niet zo in een dansmood dus ik heb even gepast. Later op de avond kwam een groepje optreden en werd het wat drukker. Na een tijdje naar hen geluisterd te hebben zijn we nog naar een andere bar geweest. Daar zaten alleen maar blanken! Lang geleden dat we nog in een kamer zaten met enkel blanken! Buiten ons eigen huis dan natuurlijk...
Zo geweldig was het ook niet in die bar en toen we Riene, Laurie en Thijs terug tegenkwamen zijn we naar de bar van de ´vuurjongens´ geweest.
Veel viel daar ook niet echt te beleven... Ik was ook totaal niet in de mood die avond. Geen zin om te dansen en ook niet zo veel zin om hele gesprekken te gaan voeren met Ecuadorianen. Zo´n gesprekken zijn ook altijd zo vermoeiend en ik was een beetje moe! Wanneer die Ecuadorianen naar mijn naam vragen moet ik het minstens 10 keer herhalen. Dat word ik ook al zo beu. Het merendeel kan Lotte ook nog niet eens fatsoenlijk uitspreken, dus ik denk dat ik hier een naamsverandering ga ondergaan. Lotte voor de mensen waar ik veel mee in contact ga komen, Joana voor de mensen die achter mijn naam vragen en ik er na toch nooit meer ga zien. Joana is een naam van hier, dus dan zal ik het geen 10 keer meer moeten herhalen. En aangezien Johanna mijn 3de naam is komt het toch al beetje in de buurt eh.
Enfin, tegen half 2 zijn Tiny en ik terug naar ons hotel gegaan. Ik had er echt geen zin meer in. De anderen zijn nog een tijdje gebleven.
Zondag morgen liep de wekker af om 8u, want om 9u stond het raften op het programma!
Met z´n allen werden we een busje ingepropt, op weg naar de rivier. Gepakt met een helm, waterschoentjes en zo´n speciaal pak kwamen we drie kwartiertjes later aan bij de rivier. Per boot konden er 6 man in, en aangezien we met 9 waren moesten er 3 in een andere boot (er waren nog enkele Amerikanen en Zweden ofzo bij). De Hollanders hadden zich al gegroepeerd, dus gingen wij 3 Belgjes in een bootje met 3 Amerikaanse meisjes: Jackie, Leisha en Kailey. Die meisjes waren ook nog wel leuk! Ze waren hier voor 8 maanden in Ecuador en woonden ook in Quito.
Het raften was echt SU-PER leuk! Het water was hennig wild en al bij de eerste serieuze golf die tegen ons bootje aanknalden lagen er al 3 overboord! Sofie (die gans van voor zat), Leisha en de gids... Twas echt heftig! Tiny en ik zaten gans vanachter en wij vlogen (echt vlogen!) naar voor! Gelukkig kregen we Sofie en Leisha snel terug in de boot gehesen. De gids kon zichzelf nog wel redden...
Onze gids zocht het avontuur ook wel op, zo moesten we vaak van hem recht gaan staan, maar hallo! Hoe onstabiel was da! Maar wel leuk... Moest echt mn best doen om niet over boord te vallen. Hij zat achter Tiny en mij, en soms duwde hij ons twee knal naar voor, zodat we op degene voor ons lagen. Geen idee waarom ie het deed, maar het was wel lachen. De omgeving die we tijdens het raften passeerde was ook zo mooi! Overal groen groen en nog eens groen... Het water was heel bruin en best wild, in en langs de rivier lagen grote wit-grijze keien.
Het raften was echt zoooooooooooooooooo sjiek! Voor herhaling vatbaar! Rond 16.30u waren we terug in ons hotel en heb ik me eens flink kunnen wassen, want amai! Overal zat zand! Na het douchen hebben Tiny en ik onszelf een massage kado gedaan voor 20 dollar. Die vrouw van mij deed het wel goed. Alleen heeft ze ene keer serieus mijne rug gekraakt. Ze ging ineens met haar volle gewicht op mn rug hangen. KRAK! Was dat ff onverwacht! Daarna probeerde ze het nog een paar keer, maar toen lukte het niet meer. Ik hield het gekrak ook bewust tegen want ieuw! Ik kan er al niet tegen als iemand zijn vingers kraakt, zwijg stil dat ze dan de hele tijd MIJN rug gaan kraken...
Na dat ze heel mijn lijf heeft gemasseerd (en ik me nadien toch niet helemaal als ´herboren´ voelde), zijn we met de hele bende gaan uiteten.
Toen we na het eten naar de bar vertrokken waren er al enkele goed aangeschoten van de wijn bij het eten. Ik niet natuurlijk... Ik had een jugo de piña gedronken en een cola... Hoewel de anderen het naar hun zin hadden en redelijk druk waren, was ik weeral niet echt in de mood. Het uitgaansleven in Baños vind ik maar een beetje doods... Nora, Tiny en ik zijn tegen 1u naar huis gegaan. De anderen zijn nog lang gebleven, tegen half 5 lagen de meeste er in! Riene en Thijs waren om 2u 's nachts met de bus terug naar Quito gereden, want zij vertrokken de zondagmorgen naar Guayaquil, waar ze 2 weken in een nieuw project van Melanie gaan werken.
Zondagmorgen gingen Nora en Marieke paardrijden en Sofie had afgesproken met een Ecuadoriaan. De overblijvers (Tiny, Laurie en ik - Ruud tel ik niet mee want die lag nog in zijn bed-) gingen dan maar wat winkeltjes bekijken in het dorp. Heb een paar armbandjes gekocht en een klein tasje. Zo hadden we onze voormiddag toch ook goed gevuld. 's Middags hebben we nog snel iets gegeten vooraleer we om 14u de bus terug namen naar Quito. Voilah, ons weekendje Baños zat er weer op... Twas leuk geweest, maar nu heb ik Baños ook wel gezien. Ik vond het niet zo super geweldig dat ik er zeker nog eens terug heen wil. Enfin, nu eens bedenken wat we komend weekend op het program kunnen zetten...

16-04-2008 om 22:41 geschreven door Lotte  

11-04-2008 om 19:04 geschreven door Lotte  

Donderdag

Donderdag morgen stonden Tiny en ik om 8u op school omdat we een vergadering hadden met de ouders van de kinderen waar we mee gaan werken. Blijkbaar was er echter geen oudervergadering gepland (waren ze weer vergeten te regelen), dus stonden we daar weer mooi voor niets. Ergens kwam het misschien ook wel mooi uit omdat we die dag gingen vertrekken naar Canoa, dat aan de zee ligt. Wij dus maar terug naar huis… onderweg in de bus zagen we naast de weg nog een vrouw zitten met haar handen tegen haar voorhoofd en haar voorhoofd helemaal bebloed. Ook op de weg lag een plasje bloed en een paar meter verder lag een motor waar een man met helm naast stond. Waarschijnlijk had de man op de motor de vrouw omver gereden. We passeerden ze redelijk snel dus we hadden de vrouw en de motor maar in de vlucht gezien, maar we vonden het toch wel zielig, zeker hoe die vrouw daar zo zat. Enfin, aangezien we dus tegen half 10 weer thuis stonden konden Tiny en ik onze valies voor de zee al maken. Rond 11.15u vertrokken we met de taxi naar Cumanda waar we de bus konden nemen naar Canoa. Cumanda is een groot busstation waar je bussen naar alle hoeken in Ecuador kunt nemen. Er zijn daar heel veel loketjes van verschillende busmaatschappijen, wij moesten blijkbaar de busmaatschappij ‘Reina del Camino’ (koningin van de weg) hebben. Die hebben bussen die naar Canoa rijden.

Aan het loket hadden we dus gevraagd hoelaat de volgende bus naar Canoa vertrok. De vrouw achter het loket wist ons te vertellen dat de volgende bus naar Canoa om 21u vertrok. Hallo! Wij stonden daar om 12u! Lap! Het begon precies al goed! Gelukkig wees de vrouw ons ook nog op een andere bus die we eventueel konden nemen. Die bus vertrok om 13u en ging via Santa Domingo naar Bahia. Van Bahia zouden we dan een stukje de boot moeten nemen naar San Vicente en van San Vicente nog een stukje de bus nemen naar Canoa.

Zo gezegd, zo gedaan en tegen 13u vertrokken we richting Bahia voor ons weekendje zon, zee en strand… De busrit was wel redelijk heftig omdat de buschauffeur hennig hard en wild reed doorheen de bergen, zeker met al die bochten. Maar hoe dan ook zijn we veilig en wel, na 9u en maar één korte plaspauze, in Bahia aangekomen. Wat een verschil van temperatuur toen we de bus uitstapte! In Quito was het nog slecht weer toen we vertrokken en daar was het echt aangenaam warm, ook al was het toen al 22u! Nu stonden we wel al in Bahia, maar moesten we nog in San Vicente geraken… We hadden geen idee waar we ergens dat bootje naar San Vicente moesten nemen en aangezien het donker was en er niet veel licht in die straatjes aanwezig was, hebben Tiny en ik de eerste de beste taxi aangehouden die er toevallig reed en ons naar de baai laten voeren. Twee minuten later kwamen we daar dus aan en konden we het bootje (de grootte van een roeibootje maar dan met een motor) naar San Vicente nemen. We zaten met ongeveer 15 man in dat bootje denk ik, de rest waren gewone Ecuadorianen, dus we vielen weer lekker op met ons wit velleke en grote rugzakken.  Het bootavontuur duurde ook maar 5 minuutjes, dus we waren snel aan de overkant. Ze hadden ons gezegd dat we vanuit San Vicente de bus konden nemen voor 0,45 dollarcent naar Canoa, maar natuurlijk wisten we niet waar dieje bushalte was, en met ons tweetjes dat even gaan uitzoeken was ook niet echt een optie. Zo donker overal! Kleine straatjes en dan hier en daar wat mensen die ergens op straat zitten, laat maar zijn! Chance dat er aan de overkant van de weg enkele taxi’s stonden die ons naar Canoa konden brengen. Hier waren we wel 5 dollar voor kwijt, maar liever dat dan ontvoerd worden, toch!

Om iets na half 11 stopten de taxi voor ons hotelletje ‘Bambu’. Heel klein hotelletje met 16 kamers, aan het strand en heel gezellig! Canoa is een heel klein dorpje met veel huizen van riet, bambu en palmbladeren op het dak, de straatjes bestaan hoofdzakelijk uit zand zodat het net lijkt of je nog gewoon op het strand loopt. Het is ook nog helemaal niet zo toeristisch dus er hing een rustig sfeertje in het dorpje. Toen we bij de balie gingen inchecken tikte ineens iemand op Tiny haar schouder. Het was het Zwitsers meisje dat ook in de jungle was toen wij er waren, toevallig toch! Vervolgens werden we naar onze kamer gebracht: een hutje met twee bedden, wel geen eigen badkamer, die was gemeenschappelijk. We zijn direct ons bed ingekropen en hoplah, Lotte zat in dromenland!

Vrijdag

Om 7u ging onze wekker af en ontwaakte ik voor de eerste keer onder mijn muskietennetje. Tegen 8u gingen we ontbijten onder een blauwe lucht en ons tafeltje vlak aan het strand. Ons ontbijt konden we kiezen op een menukaart, het werd een pannenkoek met banaan en een jugo de piña (verse ananassap). De bananen op de pannenkoek waren niet zo formidabel, maar het was nog te eten hoor. Ik klaag niet snel. Na het ontbijt vroegen we nog even aan de toog of het mogelijk was om te wisselen van kamer, omdat een kamer met eigen badkamer wel makkelijk zou zijn. Het was geen probleem om te wisselen, dus hebben we meteen onze spullen even verhuisd naar onze nieuwe kamer. Onze eerste kamer met gemeenschappelijke badkamer kostte ons 16 dollar, aan onze nieuwe kamer mét eigen badkamer waren we 22 dollar kwijt per nacht. Ontzettend weinig als je bekijkt dat dit hotelletje vlak aan het strand ligt en het nog veel minder is als je het in euro’s omrekent (ik weet niet hoe de dollar nu precies staat tegenover de euro, maar het zal misschien 14 euro zijn ofzo?)

Rond half 10 slenterden we dan eindelijk het strand op voor een rustig dagje luieren op het strand. De zon stond al hoog in de lucht en brandde al fel op m’n wit velleke. Drie dollar moesten we betalen voor een strandtentje, maar dat konden we wel goed gebruiken, dus werd ons een strandtentje toegewezen. Het strand was er redelijk breed, en er stonden een 15tal strandtentjes langs elkaar, belange nog niet allemaal bezet. We waren er nog redelijk vroeg bij, want er was nog niet veel volk op het strand. De zee was nog een stukje van ons tentje verwijderd, maar aan het zand voor ons zag ik dat de zee bij eb (of was het nu vloed ) toch dicht bij ons zou geraken. De zee was helder en er waren al sterke golven. Na een plonsje te hebben gewaagd in de zee, legden we ons languit in onze strandstoelen om te genieten van het lekker zonnetje, de geur van het zout van de zee en het geluid van de golven die omsloegen op het strand. Lang hebben we niet kunnen genieten van de stilte, want er stonden al snel 2 jongens vlak langs ons om een praatje te slaan. Ze heette Manuel en Carlos, woonden beide in Canoa, waren alle twee 23 jaar en fervente surfers. Tiny heeft een heel gesprek met Manuel gevoerd, ik met Carlos. We hebben er toch echt wel lang mee gebabbeld. Carlos wist me onder andere te vertellen welke plekjes ik in Ecuador nog zeker moest bezoeken en welke beesten er nu wel en welke nu niet in de zee rondzwommen . Hij was ook heel geïnteresseerd in hetgeen ik hier in Ecuador doe. Zo’n gesprekjes zijn wel goed voor mijn Spaans! Ik denk dat het 13u was vooraleer we zijn gaan eten bij het hotel (rijst met kip met een koude cola!). Na het eten zijn we weer terug onder ons tentje gaan liggen. Lang duurde het niet vooraleer Manuel en Carlos weer terug bij ons stonden. Ze gingen surfen omdat net na de middag de zee tot vlak voor ons tentje was gekomen en dan de betere golven zijn. Ze hadden wel maar één surfplank voor hun twee, dus moesten ze regelmatig afwisselen. Als de ene aan het surfen was dan wachtte de andere bij ons… Er waren wel meerdere jongens aan het surfen (bijna allemaal jongeren van Canoa zelf, soms waagde een Amerikaan zich ook aan de golven ). Sommige konden het echt goed! Ik vond het wel indrukwekkend om ze te zien surfen, lijkt me zo leuk as ge da echt goed kunt! Er was één jongen die echt heel goed kon surfen, die kwam daarna ook met ons babbelen toen Carlos en Manuel nog bij ons stonden. Hij heette Wilmer, was 21 jaar en was ook van Canoa zelf. De jongens hier zijn wel veel anders als de jongens in Quito. Hier zijn ze veel bruiner, groter, gespierder omdat ze bijna allemaal surfen en ze hebben zo’n leuk haar ! Veel jongens hebben langer haar, typisch surfstijl, meestal krullen of dreadlocks.

Enfin, de drie jongens zaten nog bij ons toen ik aan de toog van ons hotel precies iemand zag staan die ik kende… Goed kon ik het niet zien, omdat ze toch een 100 meter van mij verwijderd was. Ik zei al tegen Tiny: ‘tiens, ziet ge da meiske bij de toog staan? Die lijkt toch precies op Sigrid, nee ?’. Ik even naar daar gelopen en ging langs haar staan. Ze was aan het inchecken en had me nog niet direct zien staan. Ze leek niet meteen verrast mij te zien, ik was nochtans wel verrast om haar te zien. Sigrid heeft hier 6 maanden stage gelopen, ook in hetzelfde huis als mij gewoond dus, maar sinds vorige zaterdag is haar vriend overgevlogen en gaan ze nu nog een maandje samen reizen hier in Ecuador en daarna Peru, vooraleer ze terug naar Nederland vliegt. Wel toevallig zeg, dat ze nu ook net hier in Canoa was.

Tot 5u heb ik nog op het strand gelegen, daarna zijn Tiny en ik ons op de kamer gaan douchen en hebben ons klaargemaakt voor het avondeten. De zonsondergang hebben we wel even gemist, want wanneer de zon onderging om half 7 waren we nog volop bezig met ons haar te fatsoeneren. Ons avondeten (zelf gekozen) bestond uit een sanduche (broodje met groenten en kaas) en een jugo de piña. Bij het eten kwam er ineens een jongen bij ons zitten. We hadden hem nog nooit gezien, dus we vonden het een beetje vreemd waarom ie zomaar, ongevraagd bij ons kwam zitten . Hij heette Alberto en was ook van Canoa zelf. Echt veel zei hij wel niet uit zich zelf, dus nu en dan vroegen we wel iets aan hem omdat het anders ook maar zo stom was. We vroegen hem of hij de Bambu wist liggen, dat moest een soort danscafé zijn waar alle jongeren van hier een beetje samentroepen. Manuel en Carlos hadden gevraagd of we daar heen kwamen die avond, dus we waren wel van plan om er eens te gaan zien.

Alberto zei dat hij ook naar de ‘Bambu’ ging, en wou ons er dus wel de weg naar wijzen. Na onze tandjes flink te hebben gepoetst en ons nog even te hebben gecheckt in de spiegel zijn we tegen 20u al met Alberto naar de ‘Bambu’ geweest. Het danscafé heet dus eigenlijk de Mambo, maar ze noemen het ook de Bambu blijkbaar. Toen we er aan kwamen zat er nog helemaal niemand… Het was er wel gezellig, de muziek stond luid en alle caféetjes liggen daar eigenlijk half buiten. De meeste bestaan uit bamboe en er staan geen ramen ofzo in. Ze zijn dus allemaal redelijk open. We hadden ons aan een tafeltje gezet, waarna de neef van Alberto zich ook bij ons had gevoegd. Daar zaten we dan… met z’n vieren…

De geluidbox stond vlak langs mij, dus echt veel verstond ik niet van wat ze zeiden of vroegen. Echt veel zeiden of vroegen ze niet uit zichzelf, dus vroeg ik maar wat om de stilte te verbreken, maar ik verstond nix van wat ze mij antwoorden. Wel lekker vervelend, want ik wist soms begod niet of ik si moest zeggen en knikken, of dat ze misschien de vraag terug naar mij speelden. Ik hoopte ergens dat Manuel en Carlos snel zouden komen zodat ik verlost werd van deze vervelende situatie. We hebben lang kunnen wachten, want tegen 21u zag ik ze wel buiten staan babbelen met andere mensen, maar naar binnen kwamen ze niet, en ineens waren ze ook weg. Dus daar zaten we dan weer schoon. Met Alberto, zijn neef, ik met mijn Caiperinha’s en Tiny met haar Cuba Libre’s… Het was ganse avond happy hour, dus wanneer we iets bestelde kregen we 2 glazen in plaats van één.

Aangezien we daar op onze stoel haast in slaap vielen zijn we ingegaan op de vraag van de 2 jongens om met hen te dansen. De barman had speciaal voor ons Reggaeton opgezet zodat wij zouden gaan dansen. Tiny heeft met Alberto gedanst, ik met zijn neef. Hij kon echt wel niet dansen zeg, amai. Ik dacht dat ze hier aan de zee nog wel een stuk beter zouden dansen als in Quito, maar dat was bij dedeze toch niet waar. Hij probeerde de hele tijd mijn ritme bij te houden, maar om de één of andere reden lukte het hem precies niet zo goed.

Aangezien er buiten op straat (lees (z)(str)andweg) meer volk stond dan binnen, gingen we even naar buiten en daar kwamen we Manuel en Carlos tegen. Ik vroeg hen waar ze zolang bleven omdat we toch op hen aan het wachten waren binnen. Ze hadden ons dus wel al duidelijk zien zitten in het begin, maar ze durfden blijkbaar niet tot bij ons te komen omdat er andere jongens bij ons zaten. Ze zeiden dat ook, ze hadden nix tegen ons gezegd omdat we al ‘bezet’ waren. Nix bezet zei ik… We hebben even buiten staan dansen, waar het meeste volk stond, samen met Manuel, Carlos, Alberto en diens neef. Toen er binnen op de dansvloer wat meer volk was, zijn Tiny en ik daar weer terug gaan staan en heeft Tiny met Alberto zitten dansen en was ik even overgeschakeld op Wilmer. Ie danste toch al iets beter als die neef van Alberto… Tegen 12u zijn Tiny en ik naar onze kamer gegaan omdat we toch wel wat moe waren…

Tot zover Canoa... het vervolg volgt één van dees!

Kus!

Fotos van Canao kan je vinden op mijn space!
http://niscua.spaces.live.com/

09-04-2008 om 22:15 geschreven door Lotte  

Aangezien ik het de laatste week erg druk heb gehad met schoolwerk, zowel voor school in Hasselt als hier, heb ik nog niet echt de tijd gehad om de laatste week uit te typen. Morgen vertrekken Tiny en ik naar de zee tot zondag, dus het eerst volgende bericht kan je pas verwachten volgende maandag of dinsdag... Maar dan weet je nu ondertussen al dat ik nog gewoon leef hier en dat ik even een paar daagjes lig te relaxen op het strand

Dikke dikke kus voor allen!

Lotte

02-04-2008 om 23:32 geschreven door Lotte  

28-03-2008 om 22:26 geschreven door Lotte  

Maandag 17 maart

Aangezien ik wel wat vuile kleren had overgehouden aan het weekendje Quilotoa en ik nog wel wat was had liggen van de week ervoor, ben ik met Tiny ’s morgens naar de wasserette geweest, in de hoop dat onze kleren nog gewassen zouden worden voor dinsdagavond, wanneer we naar de jungle vertrokken.

Terug gekomen van de wasserette zijn Tiny, Sofie en ik ’s middags naar het Ministerie van Onderwijs geweest dat hier niet zo heel ver vandaan ligt, we moesten er wel met de taxi heen (wisten het ook niet liggen, hadden enkel een adres). Wat we er zijn gaan doen? Aangezien we drie kinderen met een beperking terug naar de reguliere school proberen te krijgen, zou het wel makkelijk zijn moesten we de einddoelen kennen die een reguliere school vooropstelt. Op school konden ze ons hier niet echt mee helpen, dus stelde Melanie voor dat we deze informatie eens gingen vragen bij het Ministerie. Bij het Ministerie van Onderwijs waren ze heel behulpzaam, maar ze stuurde ons wel door naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs, dat gelegen was in een ander gebouw. Wij de taxi dus weer gepakt naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs, ze hadden ons een naam van een man gegeven dus vroegen wij daar naar deze man. Hij zat in een vergadering maar we konden wel even wachten… Na een uurtje daar gewacht te hebben kwam zijn secretaresse zeggen dat we de dag er na misschien beter nog eens konden terug komen. Najah, no problem, dan komen we dinsdag nog maar eens terug. We zijn op de terugweg met z’n drietjes bij El Holandes gaan eten. De enige échte frituur, die uitgebaat wordt door een Hollandse vrouw (die we wel niet gezien hebben). Op het menu staan onder andere Hollandse kroketten en BELGISCHE frieten. Ik had jammer genoeg totaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal geen honger, dus had ik enkel Belgische frieten besteld. Kleine porties hebben ze hier hoor, heel kleine porties, maar zelfs dit kreeg ik niet op.

Zonde niet? Nu kreeg ik hier eens echte Belgische frieten voorgeschoteld en dan wilt mijn maag niet mee. Achjah, we zullen er nog wel eens passeren in de komende maanden…

Toen we terug op de stoep voor El Holandes stonden heeft Sofie de taxi naar de wasserette genomen, ze was een T-shirt van haar kwijt en ging eens horen of ze die daar toevallig niet hadden laten slingeren. Tiny moest nog een joggingbroek hebben voor in de jungle, dus ging ik even met haar mee naar Quicentro, het groot winkelcentrum hier niet zo veraf. Ze heeft er eentje gekocht! ’S Avonds hebben we niet echt iets gedaan, beetje in de keuken gezeten en redelijk vroeg ons bed in gekropen. ’S Avonds komen we niet meer echt veel buiten, aangezien dit ook niet zo heel erg veilig is voor ons, dus ligt iedereen hier wel redelijk vroeg in bed.

Dinsdag 18 maart

Nice! Ik heb vannacht weer eens gedroomd dat ik mijn tanden kwijt was… het was al even geleden, maar dat droom ik toch vaak! Ben ik ’s morgens wel altijd blij dat ik er geen mis als ik in de spiegel kijk. Enfin, tegen 11u ben ik weer eens naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs geweest met Tiny en Sofie. Gelukkig was de man die we moesten hebben er deze keer wel, maar na 10 minuten stonden we weer buiten omdat hij ons blijkbaar toch niet echt kon helpen. Alle informatie die hij had was op nationaal vlak en volgens hem hadden we informatie op provinciaal vlak nodig. Hij stuurde ons dus naar de Provinciale Ministerie van Bijzonder Onderwijs. Dit was weer in een heel ander gedeelte van de stad gelegen dus whopah, moesten we een stukje met de bus tot daar. En wat had je gedacht… daar kwamen we ook weer niet veel meer te weten… Die vrouw die ons daar hielp was wel vriendelijk, maar ze zei dat we die drie kinderen eerst nog eens psychologisch moesten testen en we moesten eerst aan een lijst van scholen die eventueel deze kinderen willen toelaten geraken. Daarna kon ze ons pas helpen… Dus met andere woorden: 3 ministeries afgegaan, maar nog steeds niet de nodige informatie!

Toen we terug thuis waren wouden Tiny en ik nog even naar het internetcafé, maar we konden niet op internet. Die man van het internetcafé zei dat het internet overal in de buurt even plat lag. Vreemd… Dan maar naar de wasserette om onze was terug op te halen. Daar aangekomen was mijn was nog niet klaar, ie moest nog in de droger! Lap… ik had mijn was die dag nog wel nodig, want al mijn handdoeken en verschillende kledingstukken die ik wou meenemen naar de jungle zaten er bij en zo kon ik mijn valies ook nog niet maken natuurlijk.

Na de madam van de wasserette even goed duidelijk te hebben gemaakt dat dieje was die avond nog klaar moest zijn, zijn Tiny en ik even snoepjes gaan halen in de Magda (supermarkt). We moesten toch met iets de tijd dooien tot dat de was klaar was eh. Een klein uurtje later was de was nog steeds niet klaar en zijn we nog maar even naar een internetcafé geweest in de buurt van de wasserette. Tegen 18u was mijne was dan toch eindelijk klaar en namen we weer een taxi terug naar huis. Toen snel onze valies gemaakt, wat wel wat tijd in beslag nam. Ik had er wel echt zin in, om naar de jungle te vertrekken.

Tegen 23u vertrokken Tiny, Hannah, Sophia, Nora, Thijs en ik naar Papayanet (groot internetcafé in het toeristisch centrum) waar we hadden afgesproken met David (de man van Melanie én onze gids). Om 24u vertrok onze 7u durende rit met de bus richting Lago Agrio, een stadje in El Oriente (zo heet het jungle gebied hier in Ecuador). Veel heb ik niet van de rit gemerkt, want ik heb het meeste van de tijd geslapen. Tjah, ik en bussen… bussen zijn ook zo slaapverwekkend! Voor mij geen probleem dus om te slapen in een bus. Ik zat langs Tiny en Tiny had er meer moeite mee. Djezes! Gedraaid dat die heeft!  Tiny heeft alle kanten van hare stoel gezien denk ik zo… De zetels in de bus konden we wel redelijk plat leggen, maar kreeg toch hennig zeer in mijne rug op den duur. Woensdag morgen om 7u kwamen we aan in Lago Agrio. De busrit was snel gegaan! In vergelijking met de 11u die we gevlogen hadden van Madrid tot Quito… Toen zag ik elk half uur op mijn horloge! We gingen met ons 6 en David naar een restaurantje waar we ontbeten en nog even moesten wachten op ons verder vervoer. Het stadje oogde heel gezellig, er waren heel veel winkeltjes en terrasjes in de mensen leefden er meer op straat. Het klimaat was er ook veel aangenamer, het was echt lekker warm. Warm maar vochtig, het typisch tropische klimaat. Op deze plaats zaten we trouwens een half uurtje van de Colombiaanse grens vandaan. Er waren nog 4 Amerikanen en een Zwitsers meisje die ons mee zouden vergezellen tijdens onze 4 daagse trip. David was de gids voor ons allemaal. Om 11u konden we eindelijk uit het restaurantje vertrekken met een grotere open jeep naar ‘la puente’ waar we verder de kano zouden nemen naar onze lodge. De rit met de open jeep duurde 3u, waarvan ik echt genoten heb. Eén hoofdweg die door al het groen liep… soms verhard, soms weer zandweg, veel hobbel de bobbel… langs de weg liep een buis die olie transporteerden richting de kust. Het deed me denken aan een film die zich afspeelde in Ecuador, en die ik een paar maanden voor mijn vertrek had gezien. Het ging over de oliemaatschappijen die zich hier in de Ecuadoriaanse amazone hadden gevestigd en iets over de Colombiaanse guerrilla. Veel had ik eigenlijk niet van die film gezien omdat ik redelijk snel in slaap was gevallen geloof ik… Maar toch, ik herinnerde me er iets van en die buizen deden me aan die film denken. Het was er zo rustig in dat gebied… hier en daar stond een paalwoning naast de weg… Heel raar om mijn gevoel dat ik toen had te beschrijven, maar ik werd er zo rustig van… Na drie uur aangekomen aan de brug hebben we nog even gegeten in een klein restaurantje. We kregen eerst soep voorgeschoteld die ik niet heb gegeten. De geur van die soep kwam me bekend voor… Mijn maag begon zich al te keren! Het rook naar de soep die ik elke dag, 7 weken lang, voorgeschoteld kreeg in Panamà. Vies dat die was… en dan nu die geur… Bleih! En zo goed zag de soep er ook niet uit, met die halve aardappelen en weet ik wat nog allemaal er in geklatst. De soep heb ik dus overgeslagen… wat volgde was kip met rijst… Rijst met lekker veel ketchup, anders is het maar droogjes eh.

Na het eten konden we de kano (met motor natuurlijk) instappen voor een 2u durende rit naar onze lodge, midden in de jungle. Vanuit de kano zag ik bomen, bomen en bomen. Grote bomen, bomen half hangend in het water, bomen met lianen en andere planten er rond of er aan, palmbomen die recht omhoog of schuin over het water bogen, … Ik hoorde vele vogels fluiten en andere geluiden die ik niet aan een bepaald dier kon toekennen. En dan die geur… hij was me wel bekend… de geur van de jungle, van natte bladeren, van de regen die de grond was ingesijpeld, van het water en van die typische tropische vochtigheid…

Ik had meerdere keren mijn ogen dicht gedaan, mijn neus in de lucht gestoken en geluisterd naar de geluiden die tot mij door drongen. Als ik mij focuste op het geluid van de motor van de kano en op het geluid van het water dat steeds weg spette en dan die geur van de jungle opsnoof, had ik het gevoel dat Anne en Stefanie weer langs mij zaten…

Alles deed me plots denken aan Playòn Chico. Ik had het even moeilijk om écht te genieten van deze omgeving. Ik was steeds aan het vergelijken met wat ik toen allemaal had gezien.

Echt gek eigenlijk, nu zit ik hier in het mooie Ecuador, en nu verlangde ik weer zo hard terug naar Playòn Chico. Een echt paradijsje, dat was het… Ik heb er veel mooie herinneringen aan overgehouden.

Maar dat zal ik achteraf ongetwijfeld ook wel hebben van Ecuador.

Die 2u in de kano heb ik veel zitten nadenken, over alles zo’n beetje…

Over mijn tijd hier al in Ecuador… Het lijkt al zo lang geleden dat ik daar in Zaventem afscheid nam van de dierbaarste personen in mijn leven. Ik heb het hier nog wel naar mijn zin, maar toch… als ik aan de 16^de juni denk, krijg ik kriebeltjes in mijn buik. Het is fijn om er naar uit te kijken, en dat doe ik ook. Nu pas besef je toch écht wat familie voor je betekent. Er is ook maar één plaats op de hele wereld waar je je écht thuis voelt. De plaats waar je bent opgegroeid, waar zoveel herinneringen aan vast zitten. Heel mijn leven zit eigenlijk in één huis: mijn thuis…

Ik kan me nog niet goed voorstellen hoe het gaat zijn als we gaan verhuizen. Een nieuwe thuis… De gedachte dat er dan andere mensen (Hollanders?!) in ons huis wonen! Weird!

Het scheelt wel dat het huis me niet onbekend is, ook al wordt het gans verbouwt.

Ik vind het wel fijn dat we dan zo dicht bij oma en opa wonen, kan ik vaak even goeiedag gaan zeggen. Ik ben wel echt blij voor mijn ouders, in dit huis zullen ze nog vele gelukkige jaren tegemoet gaan. Hier hebben ze eindelijk de ruimte en de rust waar ze al een hele tijd naar verlangden. Goh, alles gaat nu zo anders worden als ik terug kom…

Ik zal als alles goed is werk moeten gaan zoeken, maar ik weet nog niet goed wat ik precies wil en dat schrikt me dan weer af. En niet te vergeten: er zal een nieuw familielid welkom geheten worden. Daar kijk ik al zo hard naar uit! Spannend vind ik het… Ik moet er hier vaak aan denken, het moet zelfs nog geregeld een beetje doordringen: mijn lieve zus wordt mama!

Ik weet zeker dat ze een geweldige mama zal zijn, Tim zal ook een super papa worden, daar twijfel ik niet aan. De kleine spruit zal ook een heel liefdevolle familie naast zich hebben, zolang de oma’s (en overgrootoma) maar niet te veel gaan vechten om te mogen babysitten hihi. En dan niet te vergeten, ik ben er natuurlijk ook nog altijd… De ontzettend trotse meter, die pijn in het hart zal hebben moest hij/zij niet kunnen wachten tot dat ik terug ben.

Nu dus even goed luisteren naar je meter: ‘ik weet dat je staat te popelen om je ouders en je familie zo snel mogelijk te zien, maar wacht toch nog maar eventjes tot dat je lieve meter terug in het land is. Als je wat op die meter van je lijkt, dan zal dat wel niet zo’n probleem zijn. We hebben geen haast eh, alles maar mooi op het gemakske dus…’   

Enfin, om even terug to the point te komen…

Na een kanotocht van 2u, waarbij we op het einde ook nog even wat rivierdolfijnen gezien hebben (deze zijn roze en hebben een heel spitse snuit), kwamen we rond 16.30u aan in de Jamu Lodge. Het zag er heel mooi en gezellig uit! Na ons geïnstalleerd te hebben in onze ‘kamer’ (Hannah, Sophia, Nora, Tiny en ik lagen op één kamer), kregen we ons avondeten voorgeschoteld en hebben we nog even gebabbeld aan tafel. We zijn redelijk vroeg gaan slapen want donderdagmorgen moesten we er om 6u uit… Toen we op stonden was het nog donker en wel wat vervelend, want ik zag nix! Onze kamer was zowieso al hennig donker en ik had dus moeite met het vinden van de nodige spullen in m’n valies. Fijn was het wel, opstaan met al die leuke geluiden van de jungle op de achtergrond.

Na een heerlijk ontbijt zijn we tegen 7u vertrokken voor een 3u durende wandeling in de jungle. We kregen gelukkig laarzen aan onze voeten, wat ook wel van pas kwam want we hebben regelmatig met ons voetjes in het water gestaan. De wandeling was zeker de moeite!

Zowel David als de lokale gids hebben vaak uitleg gegeven over een bepaalde boom, plant, insecten, … Ik heb een stuk plant gegeten die een verdovend effect heeft en die gebruikt werd bij tandpijn. Ook heb ik mieren ( !) gegeten met een citroensmaak. Deze smaak kregen ze door dat ze leefden op en zich voeden met de schors van een citroenboom.

Er zijn ongelofelijk veel planten die men vroeger gebruikte als één of ander geneesmiddel. Momenteel is er één plant die door wetenschappers getest wordt omdat de plant een positief effect zou kunnen hebben bij de genezing van kanker.

Rond de middag kwamen we terug aan in de lodge en hebben we na het eten eventjes kunnen rusten in de hangmatten (relaxed!) Tegen 15u zijn we met de kano naar lago grande (het grote meer) gegaan en hebben we daar even kunnen zwemmen. David had ons verteld dat de piranha’s (die er wel zitten) geen bedreiging vormden omdat het water daar te diep was. De piranha’s zitten meer aan de kant bij de bomen, net zoals de kaaimannen. Pas toen de Amerikanen al in het water zaten, volgde de rest Je weet maar nooit eh hihi…

Na het zwemmen gingen we een stukje verder, tegen de kant piranha’s vissen.

Dit met een stok die tot hengel was omgetoverd, een draad, een haak en stukjes vies uitziend vlees. Hannah had al redelijk snel beet! Plots hing er een kleine piranha aan haar haak te bengelen. De piranha is netjes terug in het water gegooid, hij zwemt daar dus nog ergens lustig voort. Een tijdje daarna haalde ook Tiny een piranha boven (nadat die piranha eerst aan de haak van de Amerikaanse hing, maar ie had losgelaten waarna ie maar eens bij de haak van Tiny ging proberen). Deze piranha was wat groter en moest er wel aan geloven. Deze zou die avond op ons bord belanden…

Toen het begon te schemeren hebben we nog kunnen genieten van de zonsondergang. De rode zon weerkaatste over het water en wanneer de zon bijna onder was zagen we de maan pal tegenover de zon verschijnen.

Eens terug in de lodge hebben we genoten van ons avondmaal en zijn we na een gezellig avondje in de hangmatten weer onder de wol gekropen.

Vrijdag 21 maart

Bij het ontwaken even een frisse (!) douche genomen en na het ontbijt vertrokken we met de kano naar een Indianendorpje, niet zo heel ver van onze lodge vandaan. Onderweg begon het wel al te regenen, waardoor we zeiknat al in het dorpje arriveerden. We hebben gezien hoe een vrouw ‘brood’ van yuca maakte. Yuca is de wortel van een plant en ziet er wit uit. De yuca werd geraspt en er werd water toegevoegd. De vezelige geraspte yuca werd tot een soort deeg gekneden en uitgesmeerd op een plaat die op het vuur stond. Het brood zag er uit als een pannenkoek en had niet echt een smaak. Het was zelfs een beetje taai.

Na het bakken van het brood zijn we een zeer grote boom gaan bezichtigen die een stukje verder in de jungle stond. De boom was ontzettend hoog en was reeds 600 jaar oud. De lokale bevolking van het dorpje gelooft dat er een vloek heerst rond de boom. Er zou een vrouw in de boom leven die kinderen ontvoert. Dan was er ook iets met elfjes die in die boom zouden wonen, maar hoe dat zat weet ik niet precies. Volgens wetenschappers zouden er dan weer slangen in de boom leven, die in het verleden kinderen hebben gebeten waardoor kinderen ziek werden of stierven.

Op de terugweg regende het nog altijd heel hard, dus had ik het freezing koud in die kano!

Eens terug in de lodge heb ik de hele middag gezellig in een hangmat gelegen. Heb ook even geslapen… Het heeft heel de middag geregend dus echt veel meer konden we ook niet doen.

Tegen 17.30u werd het donker en zijn we met de kano vertrokken voor een nachtwandeling.

Een uurtje hebben we door het donker liggen dwalen. We hebben wel niet echt veel dieren gezien jammer genoeg. Een paar insecten, meer niet… Op de terugweg met de kano gingen we op kaaimannenpad… De gids scheen met een zaklamp op het water aan de rand van de bomen, op zoek naar 2 glinsterende ogen. Eén keer hadden we prijs… Aan de rand van het water, tussen de bomen had hij iets gezien… We voeren met onze kano dichterbij om het beter te kunnen zien. Tiny en ik zaten het achterste in de kano en we zagen op het eerste zicht niets. Terwijl de rest voor ons wel allemaal iets zagen ‘oh whauw! Jah, ik zie het! Hoe mooi seg…’ Tiny en ik maar kijken en kijken in het water, maar we zagen nix! De man die de moter van de kano bestuurde achter ons zag het eerst ook niet, maar was daarna aan het wijzen waar we moesten kijken. Hij wees meer naar omhoog, naar de boom. Ik dacht tiens, wat moet een kaaiman nu in een boom gaan doen… Ik zag echt nix en vroeg mij af waar die anderen de kaaiman zagen. En toen zagen Tiny en ik het pas… hij wees dus naar een slang die zich om een boom gekronkeld had. Als je met de zaklamp op de slang scheen zag je 2 oranje glinsterende oogjes. Geen kaaiman dus, enkel een slang in een boom…

Na een kale reis te zijn terug gekomen in de lodge hebben we genoten van ons avonddiner en kroop ik onder mijn muskietennetje…

Zaterdag 22 maart

Om 6u vertrokken we voor ons laatste uitstapje. Terwijl alles in de jungle ontwaakte voeren wij in onze kano (zonder motor nu) op het water, met links en rechts van ons bomen en planten waar zich vogels, krekels en aapjes in hadden verschanst. We hebben verschillende vogels kunnen waarnemen en zelfs 3 verschillende soorten aapjes (waaronder Capucijnaapjes). Mooi was dat! Hele apengroepen die van de ene boom naar de andere boom slingerden of sprongen. Ander half uur later arriveerden we weer in de lodge, waarna onze lokale gids, die teveneens de president van het dorp in de buurt was én sjamaan, ons een kleine demonstratie gaf van het ritueel hoe je slechte krachten uit iemand drijft. Hij had voor deze gelegenheid zijn traditionele kledij aangetrokken. Het Amerikaans meisje diende even als voorbeeld bij het uitdrijven van de slechte krachten. Hij had een tak met bladeren vast die hij om het meisje zwaaide, daarna schudde hij de ‘slechte krachten’ uit de bladeren. Dit herhaalde hij enkele keren, waarbij hij ook wat begon te zingen. Leuk om eens te zien maar echt heel spectaculair was het wel niet.

Na het middageten vertrokken we rond 12.30u met de kano richting de brug waar we de jeep terug naar Lago Agrio zouden nemen. In de kano begon het weer hard te regenen en aangezien mijn regenjas van Creyf’s toch niet zo heeeeeeeeeeel waterdicht is, was mijn vest en T-shirt die ik aan had dan ook hennig nat. Ik heb in totaal 5u in die natte kleren gezeten, tot dat we aankwamen in Lago Agrio, daar heb ik droge kleren kunnen aandoen. We hebben in Lago Agrio nog wat gegeten omdat we nog 2 uurtjes moesten wachten op de bus. De bus vertrok om 21u richting Quito. Tijdens de busrit zijn we één keer moeten uitstappen voor een controle. De mannen werden gefouilleerd buiten, wij moesten enkel onze identiteitskaart laten zien en aangeven waar we woonden, wat we hier doen en hoe lang we hier blijven. Het was wel spectaculair, bij die post stonden overal zwaar bewapende mannen.

In de bus heb ik weer veel geslapen, dus de rit was voorbij voordat ik het wist. Om 4.30u kwamen we in Quito aan. We namen de taxi naar huis waarna we allen uitgeput op ons bed neervielen. Drie uurtjes later ging mijn wekker af, stond ik op en nam mij een fijne douche.

Iedereen sliep nog, maar het was al zo’n mooi weer buiten! Ik ben naar de bakker geweest en wanneer ik ging ontbijten was Tiny ondertussen ook al opgestaan. Aangezien het Pasen was vond ik dat ik dit ook wat moest vieren. Ik had me een eitje gebakken en nam er de paaseitjes bij die oma mij had opgestuurd. Tegen 9.30u zijn Tiny en ik naar Papayanet vertrokken om daar op internet gegaan. Dit was het enige internetcafé dat open was op zondag. De rest van het huis sliep nog toen wij vertrokken, zonde want het was zo’n mooi weer!

Na even met mama, papa en familie gepraat te hebben via het internet zijn Tiny en ik iets gaan eten in het toeristisch centrum. Daarna gingen we naar het Carolina park en hebben we daar even van het zonnetje genoten. We vielen er natuurlijk wel weer hard op, aangezien er veel volk in het park was, en wij de enige blanke meisjes waren. Denk dat iedereen daar wel wist dat wij aanwezig waren hihi.

Plots werd het echter heeeeeeeeeeeeeel bewolkt en zijn we toch maar snel onderdak gaan zoeken voordat de sluizen in de lucht zich zouden openzetten. Ik heb mezelf getrakteerd op een ijsje in het winkelcentrum naast het park. We hebben er even gezeten, daarna namen we de taxi terug naar huis…

Maandag 24 maart

Na een weekje vakantie te hebben gehad moest ik vandaag weer aan de slag…

Om half 9 waren we op school en ging ik Sebastian halen, om met hem te werken. Tiny nam Mateo mee. Aangezien Sofie nu nog 2 weken gaat rondreizen met Evert, een vriend van haar, zullen Tiny en ik Anita (Sofie haar kindje) even van haar overnemen.

Normaal zou Melanie vandaag naar school komen en zouden we gaan praten met de directeur, maar Melanie stuurde dat er iets tussen was gekomen en dat ze vandaag dus niet meer kon komen. Ik had er wel wat op gerekend, daarom had ik niet zo heel veel voorbereid dat ik met Sebastian zou kunnen doen. Ik heb dan maar wat gepuzzeld, geteld en de woordenschat nog eens geoefend. Hij was wel wat vervelend… Sebastian is zo snel afgeleid en hij is iets snel beu, dan begint hij ook lastig te doen. Hij gooit dan vanalles van de tafel op de grond, staat op, of zakt onderuit op zijn stoel, … Het is echt vermoeiend om met hem bezig te zijn. Mateo is veel rustiger, kan zijn aandacht veel langer bij iets houden, maar weet denk ik wel wat minder dan Sebastian. Sebastian is wel een slim kind, hij zou de gewone school aankunnen denk ik, maar hij is zo druk, zo snel afgeleid. Hij zal nog wel moeten leren om zijn aandacht bij iets te houden en om dingen vol te houden, niet snel iets op te geven.

Ik was dus redelijk blij toen de voormiddag er weer op zat en we terug naar huis konden gaan, hij had me helemaal uitgeput!

’S Middags hebben Tiny en ik onze was van de jungle bij de wasserette binnengebracht en zijn we nog even naar het internetcafé geweest.

’S Avonds heb ik mij een hele tijd bezig gehouden met voorbereidingen voor de volgende dag. Verschillende oefeningen die Sebastian zou kunnen doen. Er kwam veel teken en kleur werk aan te pas. Ik had bv 5 dingen getekend waarvan 2 dezelfde waren, de andere 3 waren dan iets anders (groter, kleiner, gespiegeld, …), hij moest dan aanduiden welke 2 dezelfde waren. Of ik had bv een mes, een vork, een lepel en een appel getekend. Hij moest dan zeggen wat niet in het rijtje thuis paste… Allemaal van die oefeningetjes die je kan vinden in oefenboekjes.

Eens klaar met de voorbereidingen ben ik gaan slapen…

28-03-2008 om 21:29 geschreven door Lotte  

Zaterdagmorgen vertrokken we om 9u met dertien (Tiny, Sofie, Sophia, Hannah, Sigrid, Thijs, Ruud, Elise, Laurie, Nora, Riene, Daniel de gids en ik) richting Cumanda, waar we de bus richting Latacunga zouden nemen. Alleen Marieke was er niet bij want zij was vrijdagavond richting Attacamas aan de zee vertrokken. In Cumanda aangekomen werd het duidelijk dat er nog een Nederlands meisje (Miranda) en een Duits meisje (Sara) ons zouden vergezellen. Riene heeft ze hier ooit leren kennen en blijkbaar gingen ze met ons mee, wat niemand van ons van te voren wist. Het was twee uur rijden met de bus tot Latacunga en daar moesten we overstappen op een andere bus richting Quilotoa. Ook deze rit duurde twee uur. De reis duurde niet echt lang omdat ik even heb liggen doezelen en de omgeving die je passeert was ook zo mooi en indrukwekkend. Er is ook zoveel te zien!

Zielig detail: bij vertrek met de bus was er een man die twee (levende!) kippen bij had, die aan elkaar vastgebonden waren met hun poten. Hij had deze onder in de laadbak van de bus gelegd. We waren al een hele tijd aan het rijden toen we ineens glas hoorden kapot vallen. De bus stopte en iemand ging kijken wat er precies vanuit de bus gevallen was. 100 meter terug lag een krat met flesjes bier ennnnnnnnnn de twee kippen! Om de één of andere reden was die laadbak opengegaan en waren de kippen mee uit de bus gevallen! Zielig! Denk wel dat ze het niet overleefd hadden… Ze zagen er alleszins levenloos uit…

Maar het uitzicht onderweg was dus wel heel subliem… Veel bergen, dallen, kleine dorpjes of hier en daar een huisje, echte Indiaanse Ecuadorianen onderweg,…

Ergens vind ik het wel een beetje jammer dat ik hier vier maanden in Quito zit, omdat Quito naar mijn mening redelijk normaal is. Ik had Quito veel vuiler en veel armer verwacht dan dat het eigenlijk is. In die kleine dorpjes zie je pas het echte Ecuador vind ik. Daar heerst de echte Ecuadoriaanse cultuur die ik hier in Quito een beetje mis. De Indianen van in de bergen hier hebben kleurrijke kleren aan, alle vrouwen hebben een rok, met kleurrijke poncho’s, hun sokken hoog opgetrokken en een hoed op. Mooi vind ik dat… Die typische traditionele kledij.

Moet hier vaak terug aan Panamà denken, daar werd ik wel echt in de Indiaanse cultuur gedompeld. Daar had ik het gevoel dat ik echt bij hen behoorde, ik voelde me daar dan ook totaal geen toerist maar één van hun. Hier heb ik dat wel niet echt, ik voel me niet zo zeer verbonden met de Ecuadorianen. Wellicht omdat ik in zo’n grote stad zit en omdat Quito zo ‘Westers’ is tegenover de typische kleine dorpjes hier.

Maar hoe dan ook ben ik blij dat ik al een beetje gezien heb van de typische Ecuadoriaanse cultuur.

Enfin, bijna in Quilotoa aangekomen moesten we de bus verlaten omdat deze niet meer verder kon wegens een slechte weg. We hebben vanaf toen een jeep met grote laadbak genomen tegen betaling om verder tot onze bestemming te geraken. Kreeg die jeep toch geen platte band onderweg zeker… Moesten we even wachten tot dat iemand een andere band kwam brengen, ondertussen begon het ook nog goed te regenen zodat we zeiknat aankwamen in Quilotoa. Quilotoa is een klein dorpje met een tiental huisjes, waaronder de meeste kleine hostelletjes zijn. Veel moet je niet voorstellen bij zo’n hostel, want het zijn kille stenen huisjes waar mensen wonen maar die een extra kamer hebben met een paar bedden waar ‘toeristen’ kunnen overnachten. Wij sliepen bij mensen die David kent, David is de Ecuadoriaanse man van Melanie. Hij is gids en ging ons dit weekend dus ook mee vergezellen. Melanie was trouwens ook mee, samen met Nina, hun dochtertje van pas een jaar!

In het huis was het ontzettend koud! Dus we hebben ons allemaal verzameld rond de houtkachel die in het midden van het huisje stond. Tegen 20u kregen we soep, kip en rijst die de vrouw des huizes voor ons had gemaakt. Voor de rest van de avond hebben we gezellig zitten babbelen bij de houtkachel. We zijn allemaal redelijk vroeg gaan slapen omdat we er de volgende ochtend vroeg uit moesten. Ik sliep op een kamer boven met Tiny, Sophia, Hannah, Ruud en Thijs. Het was wel gezellig, maar koud! Melanie had ons op voorhand gezegd dat het nutteloos was om een pyjama mee te nemen omdat het veel te koud was. Gewoon in je kleren slapen was dus de boodschap. Ik had 2 T-shirten aan, 2 vesten, een lekker warme joggingbroek en 3 paar sokken. Boven mij lagen 2 dikke wollen dekens. Gelukkig dat ik mij zo goed had ingepakt, zo heb ik geen kou geleden. Ik had wel zo goed als nix geslapen… Geen idee hoe het kwam eigenlijk. Om 5.45u ben ik opgestaan omdat ik wat misselijk was. Ik ben naar de wc (buiten!) gegaan en het was nodig hoor. Ik weet niet wat het was maar daar binnen hing zo’n vreemde geur wat me echt misselijk maakte. Denk dat het misschien iets van de kachel was, of van het gasvuur misschien. Ik heb niet kunnen ontbijten omdat ik echt niets binnenkreeg. Ik moest ook verschillende keren naar buiten om een luchtje te scheppen want het ging me echt niet goed daar binnen. Tegen 7.30u zijn we vertrokken voor onze 5uur durende wandeling. Eerst langs het Quilotoa kratermeer, wat ontzettend mooi is! Dat kratermeer is nog niet eens zo’n toeristische trekpleister, wat zonde is want het is echt de moeite! We hebben veel bergop en bergaf gelopen, maar vooral het bergop viel me toch zwaar. Ik was heel snel buiten adem en ik moest echt diep inademen om ook maar wat lucht binnen te krijgen. Beetje beangstigend was het wel, normaal heb ik nergens last van. Het was ook wel wat vervelend omdat ik vaak de misselijkheid weer voelde opkomen. Ik probeerde geregeld wat te eten of wat te drinken, maar telkens als ik ook maar een heel klein beetje at of dronk kwam de misselijkheid weer op. Ik kan dus concluderen wat ik altijd al heb vermoed: ik ben niet voor de bergen gemaakt!

Het was ook ontzettend jammer dat de batterij van mijn fototoestel snel op was, had h’m nochtans heel de vrijdagnacht laten opladen. Dan moet ik maar beroep doen op Tiny haar foto’s…

Na een helse tocht die zeker de moeite waard was kwamen we om 13u aan in het dorpje waar een jeep ons weer opwachtte om ons naar de bus te brengen die ons terug richting Latacunga reed. In de jeep werd ik wel weer terug misselijk, het was dan ook een heel hobbeldebobbel! In de bus ging het gelukkig wel wat beter, ik heb redelijk lang geslapen.

Tegen 18.30u kwamen we thuis aan en heb ik wat brood met een warme choco gedronken. Gelukkig voelde ik me toen weer stukken beter, want ik had voor heel de dag nog niet echt iets fatsoenlijks gegeten of gedronken. Na een frisse douche dook ik moe maar blij dat ik hem weer zag, mijn bedje in…

18-03-2008 om 23:07 geschreven door Lotte  

12-03-2008 om 23:09 geschreven door Lotte  

Hola!

Het is ondertussen alweer even geleden dat ik hier iets heb neergepoot, maar ik heb dan ook zo’n drukbezette agenda (de goesting om iets te schrijven voor op m’n blog ontbreekt regelmatig…) Maar niet getreurd! Bij deze de hoogtepunten van de voorbije week!!

Ondertussen zit ik nu dus al een goei 2 weken in ons huis hier in Noord-Quito en heb ik al 2 weken stage achter de kiezen. Gedurende dees 2 weken heb ik elke dag in een ander klasje gestaan (in totaal zijn er 6 klasjes op school, als je goed kan tellen ben ik inderdaad niet elke dag naar school gemoeten) om te kijken welk klasje mij het beste zou liggen. Ik moet wel zeggen… ik had niet echt een voorkeur, want ik zag het niet zitten om 4 maand lang te helpen in één van die klasjes. Veel doen ze er niet en ik voelde me niet geroepen om het hulpje van de juffrouw te spelen!

Dusssssssssssssssssss, dacht ik… het lijkt me wel iets om misschien enkele kinderen individueel te begeleiden? Want er zijn verschillende kinderen die in staat zijn om meer te leren dan dat ze nu in hun klas doen, maar ze worden vaak opgehouden door andere kinderen die minder kunnen en het niveau naar beneden halen, of andersom… kinderen die niet meekunnen in de klas krijgen de extra begeleiding niet die ze nodig hebben…

Ondertussen hebben we met onze stagebegeleidster hier al een evaluatie gehad van de voorbije 2 weken en hebben Tiny, Sofie en ik voorgesteld om misschien individueel met de kinderen te werken. Ze vond het een goed idee, we hebben ook wat verder gebrainstormd en we zijn tot een nieuw doel gekomen… Zowel Tiny, Sofie als ikzelf gaan ieder een kind individueel begeleiden met als einddoel om deze drie kinderen terug in een normale school te krijgen. Hoe we het precies voor elkaar moeten gaan krijgen is nog een raadsel, maar ik kijk er wel naar uit. Het is een uitdaging en daar hou ik wel van!

We hebben vandaag met de directeur overlegd en we hebben samen 3 kinderen gekozen die het meest in aanmerking komen voor een normale school. Het zijn 3 kinderen met enkel een fysieke beperking, mentaal mankeren ze dus nix & zitten ze daar dus niet op hun plaats. Vanaf volgende maandag zullen Anita (8j), Matteo (7j) en Sebastian (6j) door ons begeleidt worden (we moeten nog beslissen wie wie neemt). Maandag zal de directeur ons nog eerst informeren over hun geschiedenis & thuissituatie en zal hij ons uitleggen wat de eindnormen zijn voor hun leeftijd in een normale school. Dan kunnen we aan de slag en bekijken op welke manier we hen het beste kunnen voorbereiden op de gewone school. Het is wel fijn dat ze alle drie nog jong zijn, zo hebben ze nog niet zo heel veel leerachterstand.

Van maandag tot woensdag zullen we steeds deze drie kinderen begeleiden, op de donderdagen zullen we Estefani, Cassandra en Joanna begeleiden, da zijn drie meiskes uit de ADHD klas. De bedoeling is dat we ze leren omgaan met andere mensen en ze bv. eens meenemen naar de winkel ofzo, zodat ze zich leren gedragen op andere plaatsen waar veel mensen zijn. Cassandra en Joanna zijn twee meisjes (ongeveer 10j) die redelijk slim zijn hoor, kweet eiglijk nie goed wa er mee scheelt. Denk da ze alleen maar te druk waren voor de gewone school en daardoor hier terecht zijn gekomen. Ik had eigenlijk ook graag met hen gewerkt, omda zij de gewone school qua niveau ook zeker en vast aankunnen. Maar we moeten natuurlijk ergens beginnen… kunnen niet iedereen nemen, drie kinderen naar een gewone school proberen te krijgen op 3 maanden tijd is al een grote uitdaging op zich.

Er was nog een meisje die ik graag had begeleidt: Pamela, ze zat in het klasje die ik de eerste dag had en viel mij al meteen op. Ze zegt nix, is heel stil en onopvallend, maar helpt de andere kinderen voortdurend. Ze is ontzettend behulpzaam. Het is meer iemand die alles en iedereen observeert. Aan haar uiterlijk zie je niet dat er iets mee scheelt, dus ik vroeg mij al af waarom ze hier dan precies zat. Achteraf hoorde ik dat ze seksueel is misbruikt. Ik had haar graag begeleidt omdat ik de indruk heb dat ze veel meer kan dan ze op school denken. Ik denk dat ze gewoon zo getraumatiseerd is en omdat niemand zich met haar lijkt bezig te houden gaat het van kwaad naar erger. Denk da ze gewoon niemand vertrouwd en dat ze in zichzelf is gekeerd. Het leek me echt een uitdaging om met haar te werken. Maar de school prefereerde deze 3 kinderen die we nu hebben. Dit zie ik ook wel zitten hoor, maar ik vind het toch wel jammer, want denk echt dat Pamela hier niet op haar plaats zit.

Nu hebben we de rest van de week de tijd om al wat ideetjes te bedenken, want we hebben vrij tot volgende maandag! We hebben nu ook elke vrijdag vrij om voor school of stage te werken…

Tot zover over stage… nu over wat ik de laatste tijd hier zoal buiten stage heb gedaan.

Twee weekenden terug ben ik naar Otovalo geweest, da is de grootste markt van Zuid-Amerika. Het was 2 uurkes rijden van Quito, Otovalo is een heel kleurrijke markt waar je vooral typische Indiaanse kledij kan kopen, sierraden & allerlei kleine souveniertjes.

Heb enkele kleine prulletjes gekocht en ook een trui van Alpacawol, lekker warm!

Niet dat het hier koud is hoor… maar ik vond h’m wel schoon.

De voorbije week was het redelijk slecht weer, veel regen en bewolking, maar echt koud is het hier nooit. De bevolking hier duffelt zich altijd goed in, als je hen over straat ziet lopen zou ge denken dat het hier vriest. Ik denk dat het koudste hier ongeveer 10 graden is, en dit voor ’s avonds of ’s nachts. Overdag is het 15 graden of meer. Ik heb het hier dus nooit echt koud, want 12 graden voor ’s avonds is nie slecht eh!

Vorige zaterdag was het weer uitzonderlijk warm weer. We zijn met een paar naar een groot park geweest hier in de buurt. Het is een sportpark waar vele voetbal-, basket- en volleybalveldjes liggen. Het was ontzettend druk! Alle veldjes waren bezet, twas echt gezellig om er rond te wandelen. We hebben er even op het gras gelegen & na de voetbal gekeken. We vielen er natuurlijk wel heel hard op, 5 blanke dames aant zonnen met zonnebril en open bloeskes… Gelukkig had ik me goed ingesmeerd, want Laurie had haar nie ingesmeerd en zag KNALROOD. Echt pijnlijk om te zien…

Zowel vrijdag als zaterdagavond ben ik op stap geweest met het merendeel van de mensen hier in ons huis. Enkele minuutjes in de taxi en we zijn in het ‘toeristisch centrum’. Hier liggen veel cafeetjes en danscafés. Alle jongeren lijken naar dit toeristisch centrum te komen want tis daar altijd zo druk! Ook hier worden we veel nagekeken en nageroepen, ma we zien toch ook geregeld andere groepjes blanken. Ik had voordat ik naar Ecuador vertrok contact opgenomen met een Belgisch meiske da een maand voor mij vertrok naar Ecuador. Ze had me laten weten dat ze da weekend naar Quito kwam met nog drie andere Belgen. We hadden zowel vrijdag als de zaterdag afgesproken in hetzelfde café. Ook nog eens fijn om omgeven te zijn door andere Belgen, want met al die Nederlanders hier!

Twas wel fijn op stap, hebben enkele cocktails gedronken en goed gedanst. Tiny heeft zich ook wel goed geamuseerd denk ik zo hihi. We waren es op weg naar de toog toen we twee negers tegenkwamen en waar we de hele avond eigenlijk bij zijn blijven plakken. Twaren negers van Ecuador zelf en ze waren hennig breed (gespierd). Waren wel indrukwekkend hoor hihi.Ene neger had het nogal op Tiny gemunt en ie werd zelfs beetje handtastelijk. Het bleef wel tussen de perken hoor, anders had ik wel ingegrepen, maar het was ontzettend grappig haha. Tiny en ik hadden nog de slappe lach gekregen om zoiets debiels… we stonden allebei aan de toog, en ik bestelde 2 cocktails ‘Sex in Quito’… ‘Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee’ zei Tiny, ‘geen Sex in Quito, die hemme we al gehad. Ik wil Sex on the beach!’. Toen moest ik dieje barman terugroepen om de bestelling even te veranderen, maar het ging zo moeilijk, want we lagen allebei zo plat vant lachen! (ik las dit stukje even voor aan Tiny en we moesten er nog allebei hard om lachen lol).

Enfin, op zondag zijn we naar een kleine markt geweest hier in Quito, hier hadden ze ook vooral kleine prulletjes, sierraden en kleren. Op deze markt liepen wel enorm veel Amerikanen! Die vallen ook altijd zo hard op met hun lawijt, amai.

Zondagavond wouden we met ons 12 naar de (ENIGE) frituur hier in Quito gaan, genaamd ‘El Holandes’, deze wordt uitgebaad door een Nederlandse vrouw, ma ze importeert de frieten uit België. Stonden we daar… was ie toch niet gesloten zeker! Zijn we maar ergens anders gaan eten met z’n allen.

Komend weekend gaan Tiny en ik met Laurie, Hannah en Nora naar de Cotopaxi, da is een vulkaan van 5000 meter, waarvan de top besneeuwd is. De vulkaan is nog ‘actief’, maar slaapt momenteel, dus geen nood… Ik zal niet verkoold geraken!

Het is er wel koud zeggen ze, dus heb ik mij ondertussen al een muts, handschoenen, dikke sokken en een sjaal aangeschaft.

Het weekend erna gaan we met alle 12 én Melanie (onze Nederlandse stagebegeleidster) een kratermeer bezoeken, schijnt héél mooi te zijn.

Het weekend daarna gaan er enkele van de Nederlanders hier, naar de jungle. Misschien dat we (Tiny, Sofie en ik) ook wel meegaan, dat moeten we nog bekijken, want we willen gedurende die periode (Pasen) ook naar de zee. Maar in ieder geval… de komende weekenden heb ik zeker iets om handen! Er zijn nog zoveel dingen die we kunnen bezoeken hier!

Voor de rest… ik ben momenteel nog zo gezond als een visje! Heb eigenlijk nog nergens last van gehad (gelukkig maar!). Als ik iets heb, dan is het altijd buikpijn… ik krijg snel buikpijn, zeker op vakantie ofzo, maar in deze eerste maand heb ik nog maar 2 keer even buikpijn gehad (één keer omdat de frietjes en hamburger van Kentucky Fried Chicken mij niet zo goed waren bekomen, en één keer omdat ik al even niet meer naar het toilet was geweest omwille van geen wc-papier of keukenrolpapier…lekker vervelend!).

Ik lig hier op de kamer met Tiny, Sofie, Elise en Laurie . Tiny, Sofie en Elise zijn al langs de dokter gepasseerd…

Tiny had oorontsteking en sinusitis, Elise had ook sinusitis en heeft een parasiet (!) en Sofie is vandaag langs de dokter geweest en blijkbaar heeft zij zelfs last van 2 parasieten…

Ik voel me plots ook niet zo lekker haha! Blijkbaar kan je dat krijgen van eten dat niet goed gewassen is, of wanneer je handen niet goed zijn gewassen voor het eten, …

Nu maar hopen dat ik gezond en wel blijf en ook niet meteen langs de dokter hoef te gaan!

Enfin, tot zover de belangrijkste hoogtepunten van de voorbije week…

Hopelijk heb ik de volgende keer weer een aantal spannende dingen te vertellen haha…

‘Als je van het leven houdt

en durft te blijven dromen,

dan heb je heel veel kans

dat al je wensen uit gaan komen.’

Beso!

Lotte

05-03-2008 om 20:08 geschreven door Lotte  

Hola!

Het is ondertussen alweer even geleden dat ik hier iets heb neergepoot, maar ik heb dan ook zo’n drukbezette agenda (de goesting om iets te schrijven voor op m’n blog ontbreekt regelmatig…) Maar niet getreurd! Bij deze de hoogtepunten van de voorbije week!!

Ondertussen zit ik nu dus al een goei 2 weken in ons huis hier in Noord-Quito en heb ik al 2 weken stage achter de kiezen. Gedurende dees 2 weken heb ik elke dag in een ander klasje gestaan (in totaal zijn er 6 klasjes op school, als je goed kan tellen ben ik inderdaad niet elke dag naar school gemoeten) om te kijken welk klasje mij het beste zou liggen. Ik moet wel zeggen… ik had niet echt een voorkeur, want ik zag het niet zitten om 4 maand lang te helpen in één van die klasjes. Veel doen ze er niet en ik voelde me niet geroepen om het hulpje van de juffrouw te spelen!

Dusssssssssssssssssss, dacht ik… het lijkt me wel iets om misschien enkele kinderen individueel te begeleiden? Want er zijn verschillende kinderen die in staat zijn om meer te leren dan dat ze nu in hun klas doen, maar ze worden vaak opgehouden door andere kinderen die minder kunnen en het niveau naar beneden halen, of andersom… kinderen die niet meekunnen in de klas krijgen de extra begeleiding niet die ze nodig hebben…

Ondertussen hebben we met onze stagebegeleidster hier al een evaluatie gehad van de voorbije 2 weken en hebben Tiny, Sofie en ik voorgesteld om misschien individueel met de kinderen te werken. Ze vond het een goed idee, we hebben ook wat verder gebrainstormd en we zijn tot een nieuw doel gekomen… Zowel Tiny, Sofie als ikzelf gaan ieder een kind individueel begeleiden met als einddoel om deze drie kinderen terug in een normale school te krijgen. Hoe we het precies voor elkaar moeten gaan krijgen is nog een raadsel, maar ik kijk er wel naar uit. Het is een uitdaging en daar hou ik wel van!

We hebben vandaag met de directeur overlegd en we hebben samen 3 kinderen gekozen die het meest in aanmerking komen voor een normale school. Het zijn 3 kinderen met enkel een fysieke beperking, mentaal mankeren ze dus nix & zitten ze daar dus niet op hun plaats. Vanaf volgende maandag zullen Anita (8j), Matteo (7j) en Sebastian (6j) door ons begeleidt worden (we moeten nog beslissen wie wie neemt). Maandag zal de directeur ons nog eerst informeren over hun geschiedenis & thuissituatie en zal hij ons uitleggen wat de eindnormen zijn voor hun leeftijd in een normale school. Dan kunnen we aan de slag en bekijken op welke manier we hen het beste kunnen voorbereiden op de gewone school. Het is wel fijn dat ze alle drie nog jong zijn, zo hebben ze nog niet zo heel veel leerachterstand.

Van maandag tot woensdag zullen we steeds deze drie kinderen begeleiden, op de donderdagen zullen we Estefani, Cassandra en Joanna begeleiden, da zijn drie meiskes uit de ADHD klas. De bedoeling is dat we ze leren omgaan met andere mensen en ze bv. eens meenemen naar de winkel ofzo, zodat ze zich leren gedragen op andere plaatsen waar veel mensen zijn. Cassandra en Joanna zijn twee meisjes (ongeveer 10j) die redelijk slim zijn hoor, kweet eiglijk nie goed wa er mee scheelt. Denk da ze alleen maar te druk waren voor de gewone school en daardoor hier terecht zijn gekomen. Ik had eigenlijk ook graag met hen gewerkt, omda zij de gewone school qua niveau ook zeker en vast aankunnen. Maar we moeten natuurlijk ergens beginnen… kunnen niet iedereen nemen, drie kinderen naar een gewone school proberen te krijgen op 3 maanden tijd is al een grote uitdaging op zich.

Er was nog een meisje die ik graag had begeleidt: Pamela, ze zat in het klasje die ik de eerste dag had en viel mij al meteen op. Ze zegt nix, is heel stil en onopvallend, maar helpt de andere kinderen voortdurend. Ze is ontzettend behulpzaam. Het is meer iemand die alles en iedereen observeert. Aan haar uiterlijk zie je niet dat er iets mee scheelt, dus ik vroeg mij al af waarom ze hier dan precies zat. Achteraf hoorde ik dat ze seksueel is misbruikt. Ik had haar graag begeleidt omdat ik de indruk heb dat ze veel meer kan dan ze op school denken. Ik denk dat ze gewoon zo getraumatiseerd is en omdat niemand zich met haar lijkt bezig te houden gaat het van kwaad naar erger. Denk da ze gewoon niemand vertrouwd en dat ze in zichzelf is gekeerd. Het leek me echt een uitdaging om met haar te werken. Maar de school prefereerde deze 3 kinderen die we nu hebben. Dit zie ik ook wel zitten hoor, maar ik vind het toch wel jammer, want denk echt dat Pamela hier niet op haar plaats zit.

Nu hebben we de rest van de week de tijd om al wat ideetjes te bedenken, want we hebben vrij tot volgende maandag! We hebben nu ook elke vrijdag vrij om voor school of stage te werken…

Tot zover over stage… nu over wat ik de laatste tijd hier zoal buiten stage heb gedaan.

Twee weekenden terug ben ik naar Otovalo geweest, da is de grootste markt van Zuid-Amerika. Het was 2 uurkes rijden van Quito, Otovalo is een heel kleurrijke markt waar je vooral typische Indiaanse kledij kan kopen, sierraden & allerlei kleine souveniertjes.

Heb enkele kleine prulletjes gekocht en ook een trui van Alpacawol, lekker warm!

Niet dat het hier koud is hoor… maar ik vond h’m wel schoon.

De voorbije week was het redelijk slecht weer, veel regen en bewolking, maar echt koud is het hier nooit. De bevolking hier duffelt zich altijd goed in, als je hen over straat ziet lopen zou ge denken dat het hier vriest. Ik denk dat het koudste hier ongeveer 10 graden is, en dit voor ’s avonds of ’s nachts. Overdag is het 15 graden of meer. Ik heb het hier dus nooit echt koud, want 12 graden voor ’s avonds is nie slecht eh!

Vorige zaterdag was het weer uitzonderlijk warm weer. We zijn met een paar naar een groot park geweest hier in de buurt. Het is een sportpark waar vele voetbal-, basket- en volleybalveldjes liggen. Het was ontzettend druk! Alle veldjes waren bezet, twas echt gezellig om er rond te wandelen. We hebben er even op het gras gelegen & na de voetbal gekeken. We vielen er natuurlijk wel heel hard op, 5 blanke dames aant zonnen met zonnebril en open bloeskes… Gelukkig had ik me goed ingesmeerd, want Laurie had haar nie ingesmeerd en zag KNALROOD. Echt pijnlijk om te zien…

Zowel vrijdag als zaterdagavond ben ik op stap geweest met het merendeel van de mensen hier in ons huis. Enkele minuutjes in de taxi en we zijn in het ‘toeristisch centrum’. Hier liggen veel cafeetjes en danscafés. Alle jongeren lijken naar dit toeristisch centrum te komen want tis daar altijd zo druk! Ook hier worden we veel nagekeken en nageroepen, ma we zien toch ook geregeld andere groepjes blanken. Ik had voordat ik naar Ecuador vertrok contact opgenomen met een Belgisch meiske da een maand voor mij vertrok naar Ecuador. Ze had me laten weten dat ze da weekend naar Quito kwam met nog drie andere Belgen. We hadden zowel vrijdag als de zaterdag afgesproken in hetzelfde café. Ook nog eens fijn om omgeven te zijn door andere Belgen, want met al die Nederlanders hier!

Twas wel fijn op stap, hebben enkele cocktails gedronken en goed gedanst. Tiny heeft zich ook wel goed geamuseerd denk ik zo hihi. We waren es op weg naar de toog toen we twee negers tegenkwamen en waar we de hele avond eigenlijk bij zijn blijven plakken. Twaren negers van Ecuador zelf en ze waren hennig breed (gespierd). Waren wel indrukwekkend hoor hihi.Ene neger had het nogal op Tiny gemunt en ie werd zelfs beetje handtastelijk. Het bleef wel tussen de perken hoor, anders had ik wel ingegrepen, maar het was ontzettend grappig haha. Tiny en ik hadden nog de slappe lach gekregen om zoiets debiels… we stonden allebei aan de toog, en ik bestelde 2 cocktails ‘Sex in Quito’… ‘Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee’ zei Tiny, ‘geen Sex in Quito, die hemme we al gehad. Ik wil Sex on the beach!’. Toen moest ik dieje barman terugroepen om de bestelling even te veranderen, maar het ging zo moeilijk, want we lagen allebei zo plat vant lachen! (ik las dit stukje even voor aan Tiny en we moesten er nog allebei hard om lachen lol).

Enfin, op zondag zijn we naar een kleine markt geweest hier in Quito, hier hadden ze ook vooral kleine prulletjes, sierraden en kleren. Op deze markt liepen wel enorm veel Amerikanen! Die vallen ook altijd zo hard op met hun lawijt, amai.

Zondagavond wouden we met ons 12 naar de (ENIGE) frituur hier in Quito gaan, genaamd ‘El Holandes’, deze wordt uitgebaad door een Nederlandse vrouw, ma ze importeert de frieten uit België. Stonden we daar… was ie toch niet gesloten zeker! Zijn we maar ergens anders gaan eten met z’n allen.

Komend weekend gaan Tiny en ik met Laurie, Hannah en Nora naar de Cotopaxi, da is een vulkaan van 5000 meter, waarvan de top besneeuwd is. De vulkaan is nog ‘actief’, maar slaapt momenteel, dus geen nood… Ik zal niet verkoold geraken!

Het is er wel koud zeggen ze, dus heb ik mij ondertussen al een muts, handschoenen, dikke sokken en een sjaal aangeschaft.

Het weekend erna gaan we met alle 12 én Melanie (onze Nederlandse stagebegeleidster) een kratermeer bezoeken, schijnt héél mooi te zijn.

Het weekend daarna gaan er enkele van de Nederlanders hier, naar de jungle. Misschien dat we (Tiny, Sofie en ik) ook wel meegaan, dat moeten we nog bekijken, want we willen gedurende die periode (Pasen) ook naar de zee. Maar in ieder geval… de komende weekenden heb ik zeker iets om handen! Er zijn nog zoveel dingen die we kunnen bezoeken hier!

Voor de rest… ik ben momenteel nog zo gezond als een visje! Heb eigenlijk nog nergens last van gehad (gelukkig maar!). Als ik iets heb, dan is het altijd buikpijn… ik krijg snel buikpijn, zeker op vakantie ofzo, maar in deze eerste maand heb ik nog maar 2 keer even buikpijn gehad (één keer omdat de frietjes en hamburger van Kentucky Fried Chicken mij niet zo goed waren bekomen, en één keer omdat ik al even niet meer naar het toilet was geweest omwille van geen wc-papier of keukenrolpapier…lekker vervelend!).

Ik lig hier op de kamer met Tiny, Sofie, Elise en Laurie . Tiny, Sofie en Elise zijn al langs de dokter gepasseerd…

Tiny had oorontsteking en sinusitis, Elise had ook sinusitis en heeft een parasiet (!) en Sofie is vandaag langs de dokter geweest en blijkbaar heeft zij zelfs last van 2 parasieten…

Ik voel me plots ook niet zo lekker haha! Blijkbaar kan je dat krijgen van eten dat niet goed gewassen is, of wanneer je handen niet goed zijn gewassen voor het eten, …

Nu maar hopen dat ik gezond en wel blijf en ook niet meteen langs de dokter hoef te gaan!

Enfin, tot zover de belangrijkste hoogtepunten van de voorbije week…

Hopelijk heb ik de volgende keer weer een aantal spannende dingen te vertellen haha…

‘Als je van het leven houdt

en durft te blijven dromen,

dan heb je heel veel kans

dat al je wensen uit gaan komen.’

Beso!

Lotte

05-03-2008 om 20:06 geschreven door Lotte  

29-02-2008 om 22:00 geschreven door Lotte  

29-02-2008 om 21:36 geschreven door Lotte  

Noggggggggggggggggggg

29-02-2008 om 21:29 geschreven door Lotte  

29-02-2008 om 21:24 geschreven door Lotte  

29-02-2008 om 21:17 geschreven door Lotte  

Dinsdag 19 februari

06.30u… Tiny haar wekker loopt af en wat volgt zijn drie diepe zuchten. Urgh, dit staat ons dus de komende 4 maanden te wachten. We strompelen naar ons ontbijt en gaan tegen 07.30u langs de kant van de weg staan om de bus te pakken naar onze stageplaats. We moeten 2 bussen nemen naar het schooltje, in totaal zitten we een klein half uurtje in de bus.

Hier kan je dus overal de bus nemen, waar je ook staat, je moet je arm maar uitsteken en dan stopt de bus. Het duurde echter een hele tijd voordat onze bus kwam, en ook bij het overstappen op de andere bus duurde het even voordat we tegoei door hadden welke bus we precies moesten nemen. Gevolg: 20 minuutjes te laat op onze eerste werkdag.

Geen nood hoor, is niet erg… In het schooltje zitten 80 kinderen van 4 tot 16 jaar met een mentale beperking. Om 8u komen de kinderen aan en krijgen ze ontbijt op school. Ik ga vandaag mee met juffrouw Marina, in het klasje zitten 11 kinderen van 5 tot 11 jaar. De kinderen moesten bolletjes maken van kleine stukjes papier en die dan op een blad plakken. Op het blad stonden de getallen van 1 tot 20 en op elk cijfer moesten ze een bolletje plakken. In totaal moesten ze dus 20 bolletjes op het blad hebben. Dit was niet simpel voor iedereen, bij sommigen duurden het dus hennig lang. Degene die iets eerder klaar waren mochten even puzzelen (puzzel van 10 stuks). Na het plakken las de juffrouw de helft van de klas een simpel verhaaltje voor, de andere helft van de klas was naar de therapie (geen idee wat ze daar precies doen). Daarna las ze hetzelfde verhaaltje voor aan de groep die het eerst naar de therapie was geweest en ging vervolgens de tweede groep naar de therapie. Na het voorlezen was het ‘speeltijd’. Tijdens de speeltijd ‘voetbalden’ de oudste kinderen, de kleinste liepen maar wat verweesd rond of hingen constant aan ons. De kinderen hier zijn heel aanhankelijk, ze willen voortdurend geknuffeld worden. Na de speeltijd hebben ze nog wat geoefend met schrijven. Echt schrijven kunnen ze niet hoor, bij enkelen moest ik zelfs helpen omdat ze hun potlood niet tegoei konden vasthouden. Tegen 12u kregen ze pasta met tonijn voorgeschoteld. Na het eten mogen de kinderen naar huis en tegen 13u is iedereen weg en zijn wij dus ook afgewerkt. ’S Middags zijn we even naar het internetcafé geweest en hebben we het ’s avonds niet te laat gemaakt want…

06.30u… PIEP PIEP!!! Daar gaat ie weer… met kleine oogjes stappen we weer de bus op richting de school voor onze 2^de stagedag. Vandaag zal ik bij juffrouw Anita in het klasje staan. Hier zitten 6 kinderen van 6 tot 13. Hier heb ik bijna heel de dag alleen gestaan want er was blijkbaar een lerarenvergadering ofzo want Tiny stond ook de hele tijd alleen. ABNORMAAL,  het waren maar 6 kindjes, maar heb zo mijn handen vol gehad! Er waren er een paar hennig vervelend. Express vervelend! Terwijl de één stiften door heel de klas aan het gooien was, en ik hem duidelijk maakte dat dit niet mocht, had een ander de GSM van de juffrouw uit haar tas ontfrutseld en moest ik daar weer achteraan. Ik hoef mijn rug ook maar te draaien of er had weer iemand iets mispeuterd. Zo was ik twee vechtende kindjes uit elkaar aan het trekken, draai ik mij om, staat er daar ene met zn mond vol blauwe glitters… Had hij blijkbaar ergens een potje met blauwe glitters vandaan gehaald en had hij dat in z’n mond gekapt. Heel zijn tong vol glitters… Nice…

Ik probeerde de kinderen maar wat bezig te houden door ze puzzels, tijdschriften en blokken te geven. Ik heb ze ook even laten tekenen, maar dat waren ze al snel beu. Ik ben de dag hoe dan ook heel doorgekomen… Toen we thuis kwamen hebben we wel een hele tijd op ons bed gelegen, we waren stikkapot! We zitten nu ondertussen sinds maandagavond in het appartement (is eiglijk een gewoon huis) hier in Noord-Quito. Er zijn 4 kamers met 12 bedden, 3 badkamers, een living, een kamer met een tv (en veel DVD’s!) en een redelijk grote en moderne keuken. Sofie, Tiny en ik liggen op één kamer en dan komt vrijdag Laurie of Elise er nog bij. Momenteel zijn Rine, Thijs, Hannah en Marieke hier. Maandag komen Sigrid en Sofia terug, maar die zijn nu een week aan het rondreizen, hen hebben we dus nog niet gezien. Vrijdag komen Elise, Laurie en Ruud hier ook aan. Dus dan wordt het hier een stuk drukker

Vrijdag 22 februari…

Vandaag ga ik mee met juffrouw Gypsy en vrijwilligster Fanny. Het klasje bestaat uit 12 kinderen van 4 tot 12. Hier heb ik niet echt veel gedaan, ik zat er maar wat voor spek en bonen bij… ze waren ook al met twee begeleidsters. Net na de speeltijd werd ik gevraagd of ik even kon helpen in een ander klasje. Mij goed… Het was het klasje met de hyperactieve kinderen (maar liefst 12 stuks!). Er stond een vervanglerares (het was haar eerste dag) en ze wist duidelijk met de kinderen geen raad! De lerares was een Ecuadoriaanse maar haar man was een Duitser en ze heeft 25 in Duitsland gewoond. Ze was nu net 5 dagen terug hier in Ecuador. Ze begon tegen mij te praten in het Duits, ik verstond haar wel maar ik kreeg nix terug in het Duits gezegd. Je zit dan ook zo met het Spaans in uw hoofd dat het moeilijk is om zomaar ineens over te schakelen. De kinderen waren superdruk en ze zagen dat ze geen weet met hen wist. Die juffrouw keek mij ook echt aan van wat moet ik doen! Ik dacht hallo! Gij zijt degene met ervaring en degene die vloeiend Spaans spreekt, ik niet! Aangezien de kinderen zo druk waren stelde ik voor om de groep in 2 te verdelen. De juffrouw zei dat ze over ‘familie’ gingen praten vandaag, dat stond toch op het programma blijkbaar. Aangezien mijn Spaans nog niet optimaal is heb ik achter hun familie gevraagd aan de hand van tekeningen. Ze moesten allemaal hun familie tekenen, en dan ging ik rond om te vragen wie ze getekend hadden, hoeveel broers of zussen ze hadden, huisdieren,… Wat je toch allemaal niet kunt bereiken met wat enthousiasme… De kinderen werden plots heel rustig. Allemaal waren ze druk aan het tekenen en wilden ze hun tekening telkens trots aan mij laten zien. Wanneer er een paar klaar waren werden deze weer wat vervelend en begonnen ze overal rond te lopen en zaten ze overal aan. Ik heb wat plaatjes genomen die op de kast lagen en heb ik deze kinderen wat bezig gehouden door te vragen wat ze op dat plaatje zagen. Ik leer zo ook bij, want sommige dingen weet ik ook niet en dan vraag ik wat het is… goed voor mijn Spaans! De kinderen hier in deze school aanvaarden je wel snel, eerst testen ze je wat uit, maar vervolgens eisen ze je aandacht meestal op een positieve manier op. Als ik nu op school aankom vliegen er een heel deel kinderen op mij af om mij hallo te zeggen. Hoewel het niet echt de doelgroep is waar ik in de toekomst mee wil werken, denk ik wel dat ik deze 4 maanden hier kan uithouden. Ik ga niet met tegenzin naar daar en de tijd gaat ook vlug voorbij. Ben eens benieuwd wat het volgende klasje dinsdag voor mij in petto heeft. Nu maandag hebben we vrij blijkbaar want ze hebben dan een soort pedagogische studiedag.

In de namiddag kwamen Elise, Laurie en Ruud aan in het appartement. Laurie en Elise wouden allebei bij ons liggen, en aangezien er maar één bed vrij was hier was het even een dilemma. Wie ging hier liggen en wie boven? Ze hebben het opgelost door hier bij ons nog een bed bij te leggen. Er is toch plaats genoeg… We liggen nu dus gezellig met ons 5 op één kamer.

Het verslag van het weekend volgt nog!

Beso,

24-02-2008 om 00:00 geschreven door Lotte  

19-02-2008 om 21:50 geschreven door Lotte  

Het is al even geleden... dus moet ik al goed nadenken welke hoogtepunten we deze week nog hebben meegemaakt.
Maandag is er niet veel speciaals gebeurd eiglijk, 's morgens zijn we naar het internetcafé geweest en hebben we 's middags weer Spaanse les gehad. Dinsdagmorgen zijn Tiny, Sofie en ik naar een park gegaan op een klein half uurtje wandelen van hier. Daar hebben we even in de zon liggen bakken, de zon gloeide nog al! Ik had me gelukkig ingesmeerd, dus geen rode wangskes en armpkes voor mij. Tiny en Sofie hadden zich niet ingesmeerd, gevolg: Tiny beetje rood op haar arm, Sofie rood in haar gezicht, nek, hals en beetje op haar amen. Ondertussen is het rood alweer weg en heeft het misschien zelfs al wat plaatsgemaakt voor wat bruin.
Ohjah, grappig detail: op weg naar het park liepen we langs de weg en zagen Tiny en ik ineens een autoband in volle vaart voorbij rollen (straat liep wat naar onder), en 20 meter achter die band liep ne man: Haha, twas echt een grappig zicht... Enfin, kvond het toch de moeite om hier in mn blog te vermelden Dinsdag middag weer Spaanse les en dan komen we bij woensdag...
Woensdagmorgen weer naar het internetcafé en heb 's middags ontzettend lekker gegeten! SUPER lekkere bloemkoolsoep waar ze (jah je leest het goed) POPCORN in doen. Gevolgd door een gerecht van kip, sla, tomaten en puree. Njammie! Woensdagnamiddag weer Spaanse les...
Ik vind het wel fijn, die 4u gaan altijd snel voorbij. Silvana is echt zo'n schatje, je kan met haar over alles babbelen. We babbelen dus ook meer dan dat we echt bezig zijn met de les.
Donderdagmorgen... Sofie, Tiny en ik gaan met mijn gastmama mee naar de universiteit waar ze lesgeeft. Een uurtje met de bus richting noorden. Het was superdruk overal! Kwam door valentijn zei Graciela. Valentijn wordt hier heel hard gevierd, overal op de straat zie je mensen met rozen of ballonnen in de vorm van een hart lopen. Valentijn is hier een feest voor zowel geliefden als vrienden, vriendinnen, familie, ... Graciela had 's middags nog een vergadering op school, dus ging ze niet mee terug naar huis. Ik mocht eten bij haar zus, waar Elise en Laurie verblijven. Kregen frietjes! Mjammie! Toen wou ik nog naar huis om mn Spaans schrift te gaan halen, kreeg ik alleen de deur niet open... lap. Ik moet vier sloten opendoen, ik kreeg er 3 open, maar de 4de niet. Dan maar zonder schrift naar de Spaanse les! Tijdens de Spaanse les kreeg ik een bericht van Graciela met de vraag of ik naar de film wou met die collega van haar, die 35 is... IEUW nee! Alleen als Sofie en Tiny mee mochten: Blijkbaar had ie toen teruggestuurd dat ie niet kon... haha thank god! Des te beter... Op de terugweg van de Spaanse les naar huis regende het En kon ik nog altijd niet binnnen... er was niemand thuis. Vreemd! ant Francis is altijd thuis als ik terug kom. Ik maar mee naar Tiny haar thuis gegaan... Heb Elise gestuurd om te vragen of Francis en Leander misschien bij hun thuis waren, maar dat was niet het geval. Heb toen Silvana gestuurd en ze belde mij even later bij Tiny thuis op. Ze had wat rondgebeld: Leander zat bij de opa en de oma, Francis was niet thuis maar ze wist niet waar ie zat, en ze had naar Graciela gestuurd dat ik niet binnen kon. Ik heb met de familie van Tiny meegegeten (eitortilla mjammie!) en hebben nog even gerummicubd. Tiny en ik zijn er niet zo goed in haha Kunnen niet altijd sjans hebben eh Tiny. Tegen 20u kwam Graciela mij halen en zijn we Leander bij de opa gaan ophalen. Lieve opa wel... Francis zat ondertussen blijkbaar wel bij Lupé, de gastmama van Elise en Laurie, dus die moesten we ook nog even ophalen. Graciela was wel boos op hem, omdat ze niet wist waar ie uithing, en omdat hij nix had laten weten. Francis moest wenen... Enfin, eindelijk terug thuis heb ik mij gedoucht (via warm water in een grote teil, deed me weer beetje terug denken aan Panamà) want de douche was kapot (alleen koud water). Dan nog even snel mn huiswerk maken en tegen 24u kruip ik onder de wol en vallen mn oogjes toe...

15-02-2008 om 18:15 geschreven door Lotte  

Vanmorgen om 5.30u opgestaan om te douchen. Graciela had gezegd dat ze om 6u zou opstaan om mijn ontbijt te maken, hoewel ik ze had gezegd dat ze maar moest uitslapen. Maarjah, ze doet zo hard haar best om het mij gemakkelijk te maken eh.

Enfin, ik heb mij super stil klaargemaakt waardoor Graciela niet is wakker geworden. Ik heb mij rap een banaan genomen en een briefje voor Graciela achter gelaten (waar o.a opstond dat ik een banaan had gegeten, anders zou ze zich nog schuldig gevoelt hebben moest ik nix gegeten hebben). Tegen 6.45u stond ik bij de bushalte. Elise en Laurie stonden er al en even later kwamen ook Tiny, Sofie en Ruud. We hebben eerst een bus moeten nemen en dan nog een stuk de metrobus vooraleer we op de echte bus zaten richting Mindo. Mindo is een klein toeristisch dorpje in de jungle waar je verschillende watervallen en vlindertuinen kan bezoeken. Na een busrit van 2u (waarvan ik de grootste tijd heb liggen slapen, what else did ya expect hihi) kwamen we aan in Mindo. Je merkt het verschil direct. In Quito scheen de zon vollebak, hier in de jungle is het heel vochtig, hangt er veel mist tussen de bergen en miezerd het. Het was 11.30u toen we daar arriveerden, dus hebben we eerst ergens gegeten: Kip, rijst en patacòn (gefrituurde bakbananen). Vervolgens zijn we eerst op zoek gegaan naar een slaapplaats voor die nacht. In Mindo is er één ‘straat’ waar verschillende hostels en restaurantjes liggen. We hebben dus niet ver moeten zoeken naar een bed voor die nacht. Een hotelletje, waar alleen wij aanwezig waren, 5 dollar per persoon voor een kamer van 8 personen. Is dus totaal geen geld eh. Grote luxe was het natuurlijk niet, maar we konden er toch alle 6 slapen en er was een douche met warm water. Wat wil je als een stelletje avonturiers nog meer haha. We konden onze overbodige spullen in de kamer achterlaten en gingen verder op pad, dieper de jungle in, richting watervallen. Het begin van de wandelroute was nog wel een paar kilometer verder omhoog, en aangezien we alle 6 niet zo’n fervente wandelaars zijn, hebben we ons een ‘taxi’ gehuurd voor 10 dollar. Onze taxi was een jeep met een laadbak vanachter, waarin we alle 6 konden staan. De rit duurde een 20 minuutjes en was al een avontuur op zich. Doordat het regende lag er op de (zand)weg veel modder en  moest ie geregeld goed gas geven om z’n wielen uit de modder te krijgen. De weg was ook heel hobbelig dus we werden geregeld heen en weer geslingerd. M’n rug doet er nog zeer van. Uiteindelijk zijn we dan toch goed en wel maar zeiknat boven geraakt en moesten we eerst via een kabellift naar een andere berg gaan. Ik vond de kabellift er toch niet zo stevig uitzien en aangezien we er met 6 inzaten, zo hoog boven de grond had ik het er toch niet zo op, al laat ik dat natuurlijk niet meteen merken haha. Ik moet een beetje aan m’n reputatie denken eh hihi.

Het uitzicht vanuit die kabellift was echter subliem. Overal waar ik kon kijken zag ik dicht beboste bergen en ver onder ons liep een riviertje. En dan die mist zo tussen de bergen… was nice! Aangekomen aan de andere kant, konden we beginnen aan de wandeltocht naar de watervallen. Het regende nog steeds, dus het was uitkijken waar je liep! Kleine paadjes, overal modder, omhoog, omlaag, hindernissen op onze weg,… We zijn in totaal drie verschillende watervallen gepasseerd. Het was jammer genoeg wel wat te koud om er een plonsje in te wagen. Toen we van de eerste waterval naar de tweede waterval gingen liep ik even voorop. Ik moest zien waar we het best onze voeten konden zetten in al dieje modder. Twas echt super glad overal. Maar ik was er precies dus toch niet zo goed in. PATAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAT daar lag ik… En als ik val, dan kan ik precies ook nooit direct stoppen. Ik moet altijd ne meter doorschuiven vooraleer ik tot stilstand kom… Nix gebroken hoor haha. Het deed geen pijn maar kzat wel goed onder de modder en knietje beetje geschaafd.  Moet mij natuurlijk weer overkomen. Onstabiel kind dat ik ben. Enfin, Tiny liep achter mij en heeft het allemaal mooi kunnen zien. Ze moet er nog om lachen als ze er aan denkt… Eens terug bij de kabellift, zijn we weer terug met een jeep naar onder gereden. Deze keer zaten we er wel met 15 in. Wij en nog een stel Amerikaanse meisjes. Djezes, die Amerikanen moeten toch altijd zo overdrijven eh, in hetgeen ze vertellen. En die praten ook zo hard, precies of iedereen het MOET horen.  Sjans da wij hardop over iedereen kunnen roddelen zonder dat ze er iets van merken.  Eens terug onder zijn we eerst een pizza in een restaurantje gaan eten, we zaten nog wel gans vol modder en waren nog doorweekt, maar dat hadden we er nog wel voor over haha. Na de toch wel lekkere pizza zijn we ons gaan douchen in ons hotel. Ik had gelukkig nog een paar extra kleren bij die ik kon aandoen, want we gingen nog een stapje in het nachtleven van Mindo zetten! Elise en Ruud bleven op de kamer… Laurie, Sofie, Tiny en ik zijn eerst iets gaan drinken in een café in de straat. Laurie en ik hebben een paar Cuba Libre’s gedronken, Sofie een paar Caiperiña’s (witte rum met sprite, ijs, limoen en rietsuiker) en Tiny een cola (mededeling aan Silvie en Nele: don’t worry, kga er nog verandering in proberen te brengen hoor, haha ). We hebben even met de uitbater gebabbeld en hebben een tijdje onder ons 4 gekaart. Het was echt gezellig en we hebben goed gelachen. Tegen een uur of half 11 zijn we naar Discotheka Bambu gegaan. Het was nog redelijk druk daar binnen. Iedereen danst daar per twee (meisje-jongen) en ze dansen constant hetzelfde (veel heupbewegingen dus). Daar stonden we dan met ons 4… Maar er kwamen al gauw een hoopje jongens bij ons staan en dansten we ook ma wa gelijk hun eh… Haha, jahjah, we hadden wel wat bekijks. Maar het was plezant geweest. Tegen 1u zijn we richting hotel gegaan en hebben we ons in ons bed gezwierd. Ik heb ganse nacht door geslapen tot de wekker om 8u ging! Eerste keer hier in Ecuador dat ik geen enkele keer wakker werd ’s nachts. (ff het schrijven onderbreken, Leander is hier bij mij op mijn bed komen zitten en is aan het game boy’en, hij is zo ontzettend schattig met z’n stoere kleertjes!!!)

Zondagmorgen zijn we om 9u gaan ontbijten in een restaurantje: een roerei met brood en kaas, echt super lekker was het niet, maarjah. Na het ontbijt zijn we naar het Mariposaria (vlindertuin) geweest, dat was een half uurtje wandelen. Het viel mij wel een beetje tegen, ik had er meer van verwacht. Het was niet echt groot, en echt veel soorten vlinders vlogen er niet rond. In Panamà heb ik mooiere vlinders zien rondvliegen, zo van die hele grote fel blauwe vlinders. We hebben hier wel een geboorte van een vlinder meegemaakt haha. Ie kwam net uit z’n coconnetje gevallen. (Nice, Leander komt mij een koekske met chocolat brengen…)

Ook wel even vermelden: wij zijn hier echt een attractie, we worden veel nageroepen, nagefloten, er wordt veel op ons getoeterd en we worden veel aangestaard. In de vlindertuin waren er zelfs Ecuadorianen die in plaats van de vlinders, ons stiekem aan het fotograferen waren!
Na het bezoekje aan de vlindertuin zijn we terug naar het hotel gewandeld, hebben we onze spullen gepakt en zijn we weer ergens gaan eten. Ze hadden er een hele kaart vol met gerechten, maar ze hadden uiteindelijk maar één gerecht: Gefrituurde scampi’s met rijst.

Thuis eet ik nooit scampi’s, zien er maar vies uit vind ik, maar heb het hier wel gegeten. Er is eigenlijk niet veel dat ik niet lus, dus why not… We hadden nog wel kunnen gaan raften, aangezien we nog wel wat tijd hadden, maar het was wat te koud en we konden moeilijk met natte kleren in de bus gaan zitten natuurlijk. Ik vond het wel wat jammer want ik had er wel zin in gehad! Om 16u hebben we terug de bus genomen richting Quito. Tegen half 8 waren we thuis en ben ik direct m’n bed in gekropen. MOE !!!

13-02-2008 om 16:03 geschreven door Lotte