Ik ben Lotte Fransen
Ik ben een vrouw en woon in Momenteel Quito! (Ecuador) en mijn beroep is Laatste jaarsstudente Orthopedagogie te Hasselt.
Ik ben geboren op 30/06/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Volleybal.
Op deze site kan je al mijn avontuurlijke belevingen hier in Ecuador volgen. Wat houd je tegen een berichtje achter te l
Lotte in Ecuador!
27-05-2008
Weekendje Cuenca
Donderdag 22 mei
Vandaag vertrekken Tiny, Elise en ik naar Cuenca: de derde grootste stad van Ecuador. Cuenca ligt meer in het zuiden van Ecuador en ligt op 10 uur rijden van Quito.
Maar vooraleer we naar Cuenca vertrokken hadden we nog een voormiddag werk voor de boeg. Deze keer zijn we met Joana, Estefany en Kassandra naar een museum geweest waar ze kikkers maar vooral slangen konden bezichtigen. Levenden wel te verstaan. Dit vonden ze duidelijk interessanter dan het dinosaurussenmuseum van de week er voor. Soms was het al een hele kunst om de slang achter het glas te vinden. De meisjes gedragen zich wel steeds beter heb ik de indruk. De eerste keren dat we met hen weg gingen waren ze nog zo druk en luisterden ze vaak totaal niet. Ze daagde ons meer uit en waren soms echt vervelend. Nu luisteren ze veel beter, zijn ze veel braver en weten nu ook dat het voor hen ook veel fijner is als ze zich gewoon mooi gedragen.
Onze reis naar Cuenca begon om 22.30u, want toen stapten we de bus in voor een 10 uur durende rit. Gelukkig slaap ik redelijk goed in een bus, dus heb ik niet echt veel gemerkt van de lange busrit. Om 8.30u kwamen we in Cuenca aan en konden we onze valiezen kwijt in ons hostal. Snel even gedoucht, en daarna zijn we met ons 3 naar een Panamahoedenmuseum geweest. We kregen wat uitleg over hoe het gemaakt wordt en konden ook vele Panamahoeden bezichtigen in het winkeltje. Na ons bezoekje aan dit museum hebben we de stad wat verder verkent. Winkeltjes binnen, winkeltjes buiten Na het shoppen zijn we wat gaan eten in een chocolaterie. Ik bestelde een pizza met chocolat. Ik kon er mij weinig bij voorstellen dus dacht ik laat mij dat eens nemen!. Het bestond uit een droge bodem, in de vorm van een pizza, met daarop aardbeien en enorm veel warme chocolade saus. Het was zo zwaar en machtig! Ik kreeg het belange niet op. Echt su-per lekker vond ik het trouwes ook niet, maar nu had ik er me teminste iets bij kunnen voorstellen
Na het eten zijn we terug naar onze kamer geweest en hebben we ons voor enkele uurtjes op ons bed geploft. Na een weldoend dutje gingen we weer op pad en aten we bij de Mexicaan. Gezellig restaurantje was het, waar we lekkere pizza hebben gegeten. Na het eten zochten we een klein barretje op waar we even gezeten hebben. Lang konden we het echter niet volhouden want onze doppekes vielen zo stilaan dicht.
Middernacht was ons maximum, later konden we het niet maken aangezien we echt doodmoe waren.
Zaterdagmorgen stonden we om 8.30u op om te ontbijten en vervolgens naar de bushalte te gaan. Vandaag stond een wandeling op het programma in Cajas. Cajas is een plaats in de bergen waar vele meren gelegen zijn. Het is een natuurpark waar je veel kan wandelen dus. Daar aangekomen legde een man ons uit dat we een route konden nemen van 2, 3 of 5 uur. We wouden ons wel eens wagen aan de route van 3u Maar blijkbaar moesten we de wandeling op eigen houtje doen. Er was geen gids, we kregen enkel een kaart mee, waar nog niet eens de paadjes op stonden. En zoek daar maar eens paadjes! Er was totaal geen duidelijk pad en na een uur gewandeld te hebben besloten we om niet meer verder te gaan. We stonden op een punt waar we konden uitkijken op de vallei, waar we normaal gezien door moesten, maar we zagen totaal geen pad, nerges een weg, ook nergens geen gebouw of teken van leven te bespeuren over de hele vallei. Hoe moesten wij nu tot het eindpunt geraken? In de bergen is er totaal geen GSM bereik, dus moesten we verdwaald geraken, wat heel reëel was, dan konden we nog niet eens om hulp vragen. Daarbij was het al 13u en in de bergen word het redelijk snel donker. Ik vond het echt onverantwoordelijk om hier zomaar mensen zonder gids te laten ronddwalen, dus zijn we maar teruggedraaid en hebben we wat gewandeld rond het meer dat dicht bij het gebouwtje gelegen lag. Dat was ook avontuurlijk en zwaar genoeg hoor ;) De ingekorte wandeling was ook leuk zat, we hebben veel leuke fotos kunnen maken ennnnnnnnn we leefden nog! (achteraf hoorde ik dat er ooit 2 mensen zijn gestorven in dit natuurpark, omdat ze waarschijnlijk GEEN gids hadden, verdwaald zijn geraakt en zijn gestorven door de kou en de honger ofzo?)
Rond 16.30u waren we terug in ons hotel en konden we alle modder van ons afspoelen.
Na de douche zijn we richting restaurant gegaan waar ons volgend avontuur te wachten stond. CAVIA eten Cavia is hier een delicatesse en leek ons toch eens het proberen waard. Niet dat het er lekker uit zag hoor verre van! Het was een open keuken, dus we konden mooi alles volgen. Er hingen verschillende cavias aan een stokske rond te draaien boven het vuur. Tiny, Elise en ik hadden één cavia voor 3. We zagen hem al draaien op zn staafje De staaf ging via zn mond binnen en kwam er bij zn staart terug uit. Zijn mond was ver opengesperd, en zijn vier pootjes staken ver van elkaar uit. Toen ie bruin genoeg was, haalde de kok Edje (we hadden hem Edje genoemd) van zijn staafje en knipte (je leest het goed, knippen doe je inderdaad met een schaar) zijn kopje en pootjes ervan af. Dan werd hij doormidden geknipt, zodat je hem kon openklappen. Zo werd hij geserveerd op ons bord met enkele aardappelen en een eitje erbij. Ik ondernam een poging, maar ik kon niet zeggen dat ik het echt lekker vond hoor. Elise was op zn huid aan het knabbelen en het kraakte enorm. Vies was dat zeg ieuw! Het vlees op zich was ook niet echt aan te raden, ik moest allereerst al echt zoeken naar het vlees. Het zal er wel aangezeten hebben, maar er is nog een verschil tussen vlees en vet eh Echt veel heb ik er niet van gegeten Tiny en Elise ook niet, want die vonden het ook al niet al te geweldig. Maar jah, nu kunnen we toch zeggen dat we het geprobeerd hebben eh Toch?
Die avond hebben we de bus terug naar Quito genomen om 22.30u Onderweg hebben we nog wel iets omgereden, want het ging BONK en een 100 meter verder stopte de bus even en ging de buschauffeur even naar buiten om te kijken of hij iets zag aan zn bus van voor. In plaats van ook even te kijken wat hij geraakt had Maar dat was ons dus ook een raadsel, aangezien het pikkedonker was buiten hadden we totaal nix gezien.
Na weer een busrit van 10u kwamen we zondag morgen weer in Quito aan om 8.30u
Ons weekendje Cuenca zit er weer op Het gaat nu toch ineens ontzettend snel hoor
Dinsdag wou ik mijn pakje gaan halen dat bij de douane lag. Ik dacht het dus binnen een half uurtje gefixt te hebben niet dus! Het gebouw van de douane lag een half uurtje met de taxi van thuis vandaan. De taxichauffeur wist het gebouw ook niet meteen liggen, dus moest ik er nog even naar op zoek. Na het aan een aantal mensen gevraagd te hebben, vond ik de douane en vroeg er naar mijn pakje. De man die me hielp zei dat ik 2 uurtjes later nog maar es moest terugkomen omdat de man die dat regelde er nog niet was. Echt niet! Ik stond er nu en wou het nu dus ook snel geregeld hebben. Ik had de man even vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik niet meteen in de buurt woonde, waarna hij het plots ook zelf kon regelen Ik moest mijn paspoort laten zien en daarna even wachten. Toen riep een bewakingsagent mij en mocht ik hem volgen naar de kamer waar alle pakjes lagen opgebaard. Hij toverde mijn pakje tevoorschijn, dat tegenover de rest nog één van de kleinste was. Hij vroeg wat er in zat
Ik zei dat het een pakje van mijn ouders was en dat er verschillende spulletjes in zaten voor het schooltje waar ik werkte. Hij maakte mijn pakje open en keek er even in. Toen plakte hij het pakje weer mooi dicht en werd het weer aan de kant gezet. Ik moest hem volgen naar een andere vrouw en daar werd me gezegd dat ik binnen de 2 dagen 17 dollar moest overmaken via de bank, daarna mocht ik terug komen met het bewijs van betaling en zou ik mijn pakje mee mogen nemen. Ik was hennig geïrriteerd omdat ik na al dat gezoek naar dat gebouw, het veel wachten, mn pakje nog niet meekreeg. Joy, mocht ik nog es terugkomen
Woensdag was een iets anderse werkdag als normaal We hebben deze dag namelijk niet gewerkt! We waren uitgenodigd door Rosanne, een directrice van een ander schooltje om eens een bezoekje te brengen aan haar schooltje. We moesten op onze school wachten, want daar zou ze ons ophalen en ons naar haar schooltje rijden. Haar school lag nog een half uurtje van onze school vandaan. Onderweg heeft ze even heel de geschiedenis van haar school uitgelegd. Zij heeft het schooltje helemaal alleen uit de grond gestampt. Er zaten 26 kinderen op school, waarvan 7 kinderen met een beperking. Aangekomen op het schooltje stond ik redelijk versteld. Het was een mooi gebouw, het leek meer op een huis eigelijk, van 3 verdiepingen. Op de speelplaats liepen verschillende kleine kindjes die er zooooooooooo schattig uitzagen! Het waren echt brave kindjes die netjes hola tegen ons zeiden. Rosanne stelde alle kindjes aan ons voor en liet alle klaslokaaltjes zien. Rosanne is een vrouw die echt leeft voor haar werk op het schooltje. Dat ze dit in 3 jaar tijd helemaal alleen heeft kunnen opbouwen vind ik ontzettend indrukwekkend. Het lijkt me een vrouw die weet wat ze wil en die doet wat ze zegt. Ze heeft een iets andere mentaliteit als de meeste Ecuadorianen hier. Zo belde ze ons s morgens op om te zeggen dat ze onderweg was maar 5 minuten later zou zijn. Daar zoude andere Ecuadorianen nu niet meteen aan denken denk ik zo.
Het schooltje was heel netjes en ze hadden meer materialen als wij op ons schooltje ter beschikking hebben. Ik had echt zo iets van wowwwwwwwwww, het zou ook leuk zijn om hier stage te lopen! Ze hadden maar enkele leerkrachten maar die waren zo vriendelijk! En de kindjes waren zo braaf en schattig! Mjah, dat schooltje had echt een goede indruk bij me achtergelaten
We hebben Rosanne haar gegevens aan Melanie doorgegeven, dus wie weet komt er ooit wel een verdere samenwerking uit de bus, want Rosanne heeft nog veel plannen met het schooltje!
Toen Rosanne ons terug naar onze eigen school bracht, zat de werkdag er weer op en gingen we weer met de bus richting huis. Ik heb snel snel mijn spaghetti gegeten, zodat ik om 14u zeker bij de douane stond om mijn pakje op te halen. Ik had ondertussen de betaling gedaan bij de bank en was normaal gezien dus in orde met alles. En jah hoor, gelukkig kreeg ik mijn pakje nu wel mee Ik was benieuwd wat er in zat! Ik heb het in de taxi al wat opengemaakt en er een beetje in zitten te snuffelen. Er zaten leonidas pralinen in, fotos, broccolisoep, een knuffeltje voor mezelf, dan nog pennen, een bordje om op te schrijven, puzzels, memory en nog enkele spulletjes voor school. Ze hadden thuis hun best gedaan! Ik ga het zeker en vast kunnen gebruiken op school met de kindjes. Het waren echt leerrijke dingen!
Dus dank u papa en mama!
Van de douane snel naar huis, het pakje af zetten, om vervolgens snel naar het internetcafé te gaan. Ik had namelijk afgesproken met mama, papa en Birthe. Mama en papa zaten bij Birthe thuis en FINALLY, na een goei 3 maand zag ik ze eindelijk eens via de webcam!
Het was ontzettend leuk om ze na zon lange tijd eens te zien en ik moet zeggen, ze zagen er stralend uit! Het was vreemd om Birthe haar dikke buik te zien, want toen ik vertrok begon ze net een buikje te krijgen. Maar nu was het al een serieuze ballon! Ik vond het echt fijn om ze eens gezien te hebben, ik was daarom ook heel de verdere avond goed gezind en liep ik zelfs op een wolkje.
Die avond zijn we nog met zn allen buiten Ruud (Tiny, Sofie, Nora, Elise, Laurie, Riene, Thijs en ik dus) op stap geweest in de Bungalow. Ik vind de Bungalow wel altijd fijn. Ze draaien er mijn stijl muziek en ok, het zit er wel bijna gans vol met toeristen, maar dat is ook es fijn. Bij het wachten op het toilet kom je zo altijd andere mensen tegen waar je een praatje mee kan slaan, want je hebt altijd een onderwerp: waar kom je vandaan, wat doe je hier en voor hoelang? Het valt nog maar eens op dat Hollanders toch echt overal te vinden zijn eh hoeveel Hollanders ik daar wel niet altijd hoor! En niet die van ons nog niet meegerekend!
Donderdag zijn we met Joana, Kassandra en Estefany naar een dinosaurussenmuseum geweest hier in Quito. Heel veel stelde het wel niet voor het waren nog geen tien dinosaurussen die buiten opgesteld stonden. Ik had skeletten en beenderen verwacht, maar in plaats daarvan waren het machines waarvan je de slijtage al begon te zien. Sommige dinosaurussen konden ook bewegen doordat de gids ze bestuurde via hendels. Wij hadden ons aangesloten bij een klasje met kindjes van rond de 4 jaar. Ocharm die kindjes! Ze stonden heel dicht bij de dinosaurussen, zich van geen kwaad bewust totdat de sabeltandtijger ineens tot leven kwam en met zijn klauw plots richting kindjes graaide. Daar nog eens een hels gegrom bij en dat was genoeg om de kindjes meters achteruit te laten deinzen en tot huilen te brengen Nee, het dinosaurusmuseum viel me toch wel wat tegen hoor
Donderdagavond vertrokken Sofie, Nora en Elise voor een weekend naar Canoa. Tiny en ik zouden dit weekend thuis blijven om wat voor school te werken
