28-03-2008 om 22:26 geschreven door Lotte  

Maandag 17 maart

Aangezien ik wel wat vuile kleren had overgehouden aan het weekendje Quilotoa en ik nog wel wat was had liggen van de week ervoor, ben ik met Tiny ’s morgens naar de wasserette geweest, in de hoop dat onze kleren nog gewassen zouden worden voor dinsdagavond, wanneer we naar de jungle vertrokken.

Terug gekomen van de wasserette zijn Tiny, Sofie en ik ’s middags naar het Ministerie van Onderwijs geweest dat hier niet zo heel ver vandaan ligt, we moesten er wel met de taxi heen (wisten het ook niet liggen, hadden enkel een adres). Wat we er zijn gaan doen? Aangezien we drie kinderen met een beperking terug naar de reguliere school proberen te krijgen, zou het wel makkelijk zijn moesten we de einddoelen kennen die een reguliere school vooropstelt. Op school konden ze ons hier niet echt mee helpen, dus stelde Melanie voor dat we deze informatie eens gingen vragen bij het Ministerie. Bij het Ministerie van Onderwijs waren ze heel behulpzaam, maar ze stuurde ons wel door naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs, dat gelegen was in een ander gebouw. Wij de taxi dus weer gepakt naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs, ze hadden ons een naam van een man gegeven dus vroegen wij daar naar deze man. Hij zat in een vergadering maar we konden wel even wachten… Na een uurtje daar gewacht te hebben kwam zijn secretaresse zeggen dat we de dag er na misschien beter nog eens konden terug komen. Najah, no problem, dan komen we dinsdag nog maar eens terug. We zijn op de terugweg met z’n drietjes bij El Holandes gaan eten. De enige échte frituur, die uitgebaat wordt door een Hollandse vrouw (die we wel niet gezien hebben). Op het menu staan onder andere Hollandse kroketten en BELGISCHE frieten. Ik had jammer genoeg totaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal geen honger, dus had ik enkel Belgische frieten besteld. Kleine porties hebben ze hier hoor, heel kleine porties, maar zelfs dit kreeg ik niet op.

Zonde niet? Nu kreeg ik hier eens echte Belgische frieten voorgeschoteld en dan wilt mijn maag niet mee. Achjah, we zullen er nog wel eens passeren in de komende maanden…

Toen we terug op de stoep voor El Holandes stonden heeft Sofie de taxi naar de wasserette genomen, ze was een T-shirt van haar kwijt en ging eens horen of ze die daar toevallig niet hadden laten slingeren. Tiny moest nog een joggingbroek hebben voor in de jungle, dus ging ik even met haar mee naar Quicentro, het groot winkelcentrum hier niet zo veraf. Ze heeft er eentje gekocht! ’S Avonds hebben we niet echt iets gedaan, beetje in de keuken gezeten en redelijk vroeg ons bed in gekropen. ’S Avonds komen we niet meer echt veel buiten, aangezien dit ook niet zo heel erg veilig is voor ons, dus ligt iedereen hier wel redelijk vroeg in bed.

Dinsdag 18 maart

Nice! Ik heb vannacht weer eens gedroomd dat ik mijn tanden kwijt was… het was al even geleden, maar dat droom ik toch vaak! Ben ik ’s morgens wel altijd blij dat ik er geen mis als ik in de spiegel kijk. Enfin, tegen 11u ben ik weer eens naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs geweest met Tiny en Sofie. Gelukkig was de man die we moesten hebben er deze keer wel, maar na 10 minuten stonden we weer buiten omdat hij ons blijkbaar toch niet echt kon helpen. Alle informatie die hij had was op nationaal vlak en volgens hem hadden we informatie op provinciaal vlak nodig. Hij stuurde ons dus naar de Provinciale Ministerie van Bijzonder Onderwijs. Dit was weer in een heel ander gedeelte van de stad gelegen dus whopah, moesten we een stukje met de bus tot daar. En wat had je gedacht… daar kwamen we ook weer niet veel meer te weten… Die vrouw die ons daar hielp was wel vriendelijk, maar ze zei dat we die drie kinderen eerst nog eens psychologisch moesten testen en we moesten eerst aan een lijst van scholen die eventueel deze kinderen willen toelaten geraken. Daarna kon ze ons pas helpen… Dus met andere woorden: 3 ministeries afgegaan, maar nog steeds niet de nodige informatie!

Toen we terug thuis waren wouden Tiny en ik nog even naar het internetcafé, maar we konden niet op internet. Die man van het internetcafé zei dat het internet overal in de buurt even plat lag. Vreemd… Dan maar naar de wasserette om onze was terug op te halen. Daar aangekomen was mijn was nog niet klaar, ie moest nog in de droger! Lap… ik had mijn was die dag nog wel nodig, want al mijn handdoeken en verschillende kledingstukken die ik wou meenemen naar de jungle zaten er bij en zo kon ik mijn valies ook nog niet maken natuurlijk.

Na de madam van de wasserette even goed duidelijk te hebben gemaakt dat dieje was die avond nog klaar moest zijn, zijn Tiny en ik even snoepjes gaan halen in de Magda (supermarkt). We moesten toch met iets de tijd dooien tot dat de was klaar was eh. Een klein uurtje later was de was nog steeds niet klaar en zijn we nog maar even naar een internetcafé geweest in de buurt van de wasserette. Tegen 18u was mijne was dan toch eindelijk klaar en namen we weer een taxi terug naar huis. Toen snel onze valies gemaakt, wat wel wat tijd in beslag nam. Ik had er wel echt zin in, om naar de jungle te vertrekken.

Tegen 23u vertrokken Tiny, Hannah, Sophia, Nora, Thijs en ik naar Papayanet (groot internetcafé in het toeristisch centrum) waar we hadden afgesproken met David (de man van Melanie én onze gids). Om 24u vertrok onze 7u durende rit met de bus richting Lago Agrio, een stadje in El Oriente (zo heet het jungle gebied hier in Ecuador). Veel heb ik niet van de rit gemerkt, want ik heb het meeste van de tijd geslapen. Tjah, ik en bussen… bussen zijn ook zo slaapverwekkend! Voor mij geen probleem dus om te slapen in een bus. Ik zat langs Tiny en Tiny had er meer moeite mee. Djezes! Gedraaid dat die heeft!  Tiny heeft alle kanten van hare stoel gezien denk ik zo… De zetels in de bus konden we wel redelijk plat leggen, maar kreeg toch hennig zeer in mijne rug op den duur. Woensdag morgen om 7u kwamen we aan in Lago Agrio. De busrit was snel gegaan! In vergelijking met de 11u die we gevlogen hadden van Madrid tot Quito… Toen zag ik elk half uur op mijn horloge! We gingen met ons 6 en David naar een restaurantje waar we ontbeten en nog even moesten wachten op ons verder vervoer. Het stadje oogde heel gezellig, er waren heel veel winkeltjes en terrasjes in de mensen leefden er meer op straat. Het klimaat was er ook veel aangenamer, het was echt lekker warm. Warm maar vochtig, het typisch tropische klimaat. Op deze plaats zaten we trouwens een half uurtje van de Colombiaanse grens vandaan. Er waren nog 4 Amerikanen en een Zwitsers meisje die ons mee zouden vergezellen tijdens onze 4 daagse trip. David was de gids voor ons allemaal. Om 11u konden we eindelijk uit het restaurantje vertrekken met een grotere open jeep naar ‘la puente’ waar we verder de kano zouden nemen naar onze lodge. De rit met de open jeep duurde 3u, waarvan ik echt genoten heb. Eén hoofdweg die door al het groen liep… soms verhard, soms weer zandweg, veel hobbel de bobbel… langs de weg liep een buis die olie transporteerden richting de kust. Het deed me denken aan een film die zich afspeelde in Ecuador, en die ik een paar maanden voor mijn vertrek had gezien. Het ging over de oliemaatschappijen die zich hier in de Ecuadoriaanse amazone hadden gevestigd en iets over de Colombiaanse guerrilla. Veel had ik eigenlijk niet van die film gezien omdat ik redelijk snel in slaap was gevallen geloof ik… Maar toch, ik herinnerde me er iets van en die buizen deden me aan die film denken. Het was er zo rustig in dat gebied… hier en daar stond een paalwoning naast de weg… Heel raar om mijn gevoel dat ik toen had te beschrijven, maar ik werd er zo rustig van… Na drie uur aangekomen aan de brug hebben we nog even gegeten in een klein restaurantje. We kregen eerst soep voorgeschoteld die ik niet heb gegeten. De geur van die soep kwam me bekend voor… Mijn maag begon zich al te keren! Het rook naar de soep die ik elke dag, 7 weken lang, voorgeschoteld kreeg in Panamà. Vies dat die was… en dan nu die geur… Bleih! En zo goed zag de soep er ook niet uit, met die halve aardappelen en weet ik wat nog allemaal er in geklatst. De soep heb ik dus overgeslagen… wat volgde was kip met rijst… Rijst met lekker veel ketchup, anders is het maar droogjes eh.

Na het eten konden we de kano (met motor natuurlijk) instappen voor een 2u durende rit naar onze lodge, midden in de jungle. Vanuit de kano zag ik bomen, bomen en bomen. Grote bomen, bomen half hangend in het water, bomen met lianen en andere planten er rond of er aan, palmbomen die recht omhoog of schuin over het water bogen, … Ik hoorde vele vogels fluiten en andere geluiden die ik niet aan een bepaald dier kon toekennen. En dan die geur… hij was me wel bekend… de geur van de jungle, van natte bladeren, van de regen die de grond was ingesijpeld, van het water en van die typische tropische vochtigheid…

Ik had meerdere keren mijn ogen dicht gedaan, mijn neus in de lucht gestoken en geluisterd naar de geluiden die tot mij door drongen. Als ik mij focuste op het geluid van de motor van de kano en op het geluid van het water dat steeds weg spette en dan die geur van de jungle opsnoof, had ik het gevoel dat Anne en Stefanie weer langs mij zaten…

Alles deed me plots denken aan Playòn Chico. Ik had het even moeilijk om écht te genieten van deze omgeving. Ik was steeds aan het vergelijken met wat ik toen allemaal had gezien.

Echt gek eigenlijk, nu zit ik hier in het mooie Ecuador, en nu verlangde ik weer zo hard terug naar Playòn Chico. Een echt paradijsje, dat was het… Ik heb er veel mooie herinneringen aan overgehouden.

Maar dat zal ik achteraf ongetwijfeld ook wel hebben van Ecuador.

Die 2u in de kano heb ik veel zitten nadenken, over alles zo’n beetje…

Over mijn tijd hier al in Ecuador… Het lijkt al zo lang geleden dat ik daar in Zaventem afscheid nam van de dierbaarste personen in mijn leven. Ik heb het hier nog wel naar mijn zin, maar toch… als ik aan de 16^de juni denk, krijg ik kriebeltjes in mijn buik. Het is fijn om er naar uit te kijken, en dat doe ik ook. Nu pas besef je toch écht wat familie voor je betekent. Er is ook maar één plaats op de hele wereld waar je je écht thuis voelt. De plaats waar je bent opgegroeid, waar zoveel herinneringen aan vast zitten. Heel mijn leven zit eigenlijk in één huis: mijn thuis…

Ik kan me nog niet goed voorstellen hoe het gaat zijn als we gaan verhuizen. Een nieuwe thuis… De gedachte dat er dan andere mensen (Hollanders?!) in ons huis wonen! Weird!

Het scheelt wel dat het huis me niet onbekend is, ook al wordt het gans verbouwt.

Ik vind het wel fijn dat we dan zo dicht bij oma en opa wonen, kan ik vaak even goeiedag gaan zeggen. Ik ben wel echt blij voor mijn ouders, in dit huis zullen ze nog vele gelukkige jaren tegemoet gaan. Hier hebben ze eindelijk de ruimte en de rust waar ze al een hele tijd naar verlangden. Goh, alles gaat nu zo anders worden als ik terug kom…

Ik zal als alles goed is werk moeten gaan zoeken, maar ik weet nog niet goed wat ik precies wil en dat schrikt me dan weer af. En niet te vergeten: er zal een nieuw familielid welkom geheten worden. Daar kijk ik al zo hard naar uit! Spannend vind ik het… Ik moet er hier vaak aan denken, het moet zelfs nog geregeld een beetje doordringen: mijn lieve zus wordt mama!

Ik weet zeker dat ze een geweldige mama zal zijn, Tim zal ook een super papa worden, daar twijfel ik niet aan. De kleine spruit zal ook een heel liefdevolle familie naast zich hebben, zolang de oma’s (en overgrootoma) maar niet te veel gaan vechten om te mogen babysitten hihi. En dan niet te vergeten, ik ben er natuurlijk ook nog altijd… De ontzettend trotse meter, die pijn in het hart zal hebben moest hij/zij niet kunnen wachten tot dat ik terug ben.

Nu dus even goed luisteren naar je meter: ‘ik weet dat je staat te popelen om je ouders en je familie zo snel mogelijk te zien, maar wacht toch nog maar eventjes tot dat je lieve meter terug in het land is. Als je wat op die meter van je lijkt, dan zal dat wel niet zo’n probleem zijn. We hebben geen haast eh, alles maar mooi op het gemakske dus…’   

Enfin, om even terug to the point te komen…

Na een kanotocht van 2u, waarbij we op het einde ook nog even wat rivierdolfijnen gezien hebben (deze zijn roze en hebben een heel spitse snuit), kwamen we rond 16.30u aan in de Jamu Lodge. Het zag er heel mooi en gezellig uit! Na ons geïnstalleerd te hebben in onze ‘kamer’ (Hannah, Sophia, Nora, Tiny en ik lagen op één kamer), kregen we ons avondeten voorgeschoteld en hebben we nog even gebabbeld aan tafel. We zijn redelijk vroeg gaan slapen want donderdagmorgen moesten we er om 6u uit… Toen we op stonden was het nog donker en wel wat vervelend, want ik zag nix! Onze kamer was zowieso al hennig donker en ik had dus moeite met het vinden van de nodige spullen in m’n valies. Fijn was het wel, opstaan met al die leuke geluiden van de jungle op de achtergrond.

Na een heerlijk ontbijt zijn we tegen 7u vertrokken voor een 3u durende wandeling in de jungle. We kregen gelukkig laarzen aan onze voeten, wat ook wel van pas kwam want we hebben regelmatig met ons voetjes in het water gestaan. De wandeling was zeker de moeite!

Zowel David als de lokale gids hebben vaak uitleg gegeven over een bepaalde boom, plant, insecten, … Ik heb een stuk plant gegeten die een verdovend effect heeft en die gebruikt werd bij tandpijn. Ook heb ik mieren ( !) gegeten met een citroensmaak. Deze smaak kregen ze door dat ze leefden op en zich voeden met de schors van een citroenboom.

Er zijn ongelofelijk veel planten die men vroeger gebruikte als één of ander geneesmiddel. Momenteel is er één plant die door wetenschappers getest wordt omdat de plant een positief effect zou kunnen hebben bij de genezing van kanker.

Rond de middag kwamen we terug aan in de lodge en hebben we na het eten eventjes kunnen rusten in de hangmatten (relaxed!) Tegen 15u zijn we met de kano naar lago grande (het grote meer) gegaan en hebben we daar even kunnen zwemmen. David had ons verteld dat de piranha’s (die er wel zitten) geen bedreiging vormden omdat het water daar te diep was. De piranha’s zitten meer aan de kant bij de bomen, net zoals de kaaimannen. Pas toen de Amerikanen al in het water zaten, volgde de rest Je weet maar nooit eh hihi…

Na het zwemmen gingen we een stukje verder, tegen de kant piranha’s vissen.

Dit met een stok die tot hengel was omgetoverd, een draad, een haak en stukjes vies uitziend vlees. Hannah had al redelijk snel beet! Plots hing er een kleine piranha aan haar haak te bengelen. De piranha is netjes terug in het water gegooid, hij zwemt daar dus nog ergens lustig voort. Een tijdje daarna haalde ook Tiny een piranha boven (nadat die piranha eerst aan de haak van de Amerikaanse hing, maar ie had losgelaten waarna ie maar eens bij de haak van Tiny ging proberen). Deze piranha was wat groter en moest er wel aan geloven. Deze zou die avond op ons bord belanden…

Toen het begon te schemeren hebben we nog kunnen genieten van de zonsondergang. De rode zon weerkaatste over het water en wanneer de zon bijna onder was zagen we de maan pal tegenover de zon verschijnen.

Eens terug in de lodge hebben we genoten van ons avondmaal en zijn we na een gezellig avondje in de hangmatten weer onder de wol gekropen.

Vrijdag 21 maart

Bij het ontwaken even een frisse (!) douche genomen en na het ontbijt vertrokken we met de kano naar een Indianendorpje, niet zo heel ver van onze lodge vandaan. Onderweg begon het wel al te regenen, waardoor we zeiknat al in het dorpje arriveerden. We hebben gezien hoe een vrouw ‘brood’ van yuca maakte. Yuca is de wortel van een plant en ziet er wit uit. De yuca werd geraspt en er werd water toegevoegd. De vezelige geraspte yuca werd tot een soort deeg gekneden en uitgesmeerd op een plaat die op het vuur stond. Het brood zag er uit als een pannenkoek en had niet echt een smaak. Het was zelfs een beetje taai.

Na het bakken van het brood zijn we een zeer grote boom gaan bezichtigen die een stukje verder in de jungle stond. De boom was ontzettend hoog en was reeds 600 jaar oud. De lokale bevolking van het dorpje gelooft dat er een vloek heerst rond de boom. Er zou een vrouw in de boom leven die kinderen ontvoert. Dan was er ook iets met elfjes die in die boom zouden wonen, maar hoe dat zat weet ik niet precies. Volgens wetenschappers zouden er dan weer slangen in de boom leven, die in het verleden kinderen hebben gebeten waardoor kinderen ziek werden of stierven.

Op de terugweg regende het nog altijd heel hard, dus had ik het freezing koud in die kano!

Eens terug in de lodge heb ik de hele middag gezellig in een hangmat gelegen. Heb ook even geslapen… Het heeft heel de middag geregend dus echt veel meer konden we ook niet doen.

Tegen 17.30u werd het donker en zijn we met de kano vertrokken voor een nachtwandeling.

Een uurtje hebben we door het donker liggen dwalen. We hebben wel niet echt veel dieren gezien jammer genoeg. Een paar insecten, meer niet… Op de terugweg met de kano gingen we op kaaimannenpad… De gids scheen met een zaklamp op het water aan de rand van de bomen, op zoek naar 2 glinsterende ogen. Eén keer hadden we prijs… Aan de rand van het water, tussen de bomen had hij iets gezien… We voeren met onze kano dichterbij om het beter te kunnen zien. Tiny en ik zaten het achterste in de kano en we zagen op het eerste zicht niets. Terwijl de rest voor ons wel allemaal iets zagen ‘oh whauw! Jah, ik zie het! Hoe mooi seg…’ Tiny en ik maar kijken en kijken in het water, maar we zagen nix! De man die de moter van de kano bestuurde achter ons zag het eerst ook niet, maar was daarna aan het wijzen waar we moesten kijken. Hij wees meer naar omhoog, naar de boom. Ik dacht tiens, wat moet een kaaiman nu in een boom gaan doen… Ik zag echt nix en vroeg mij af waar die anderen de kaaiman zagen. En toen zagen Tiny en ik het pas… hij wees dus naar een slang die zich om een boom gekronkeld had. Als je met de zaklamp op de slang scheen zag je 2 oranje glinsterende oogjes. Geen kaaiman dus, enkel een slang in een boom…

Na een kale reis te zijn terug gekomen in de lodge hebben we genoten van ons avonddiner en kroop ik onder mijn muskietennetje…

Zaterdag 22 maart

Om 6u vertrokken we voor ons laatste uitstapje. Terwijl alles in de jungle ontwaakte voeren wij in onze kano (zonder motor nu) op het water, met links en rechts van ons bomen en planten waar zich vogels, krekels en aapjes in hadden verschanst. We hebben verschillende vogels kunnen waarnemen en zelfs 3 verschillende soorten aapjes (waaronder Capucijnaapjes). Mooi was dat! Hele apengroepen die van de ene boom naar de andere boom slingerden of sprongen. Ander half uur later arriveerden we weer in de lodge, waarna onze lokale gids, die teveneens de president van het dorp in de buurt was én sjamaan, ons een kleine demonstratie gaf van het ritueel hoe je slechte krachten uit iemand drijft. Hij had voor deze gelegenheid zijn traditionele kledij aangetrokken. Het Amerikaans meisje diende even als voorbeeld bij het uitdrijven van de slechte krachten. Hij had een tak met bladeren vast die hij om het meisje zwaaide, daarna schudde hij de ‘slechte krachten’ uit de bladeren. Dit herhaalde hij enkele keren, waarbij hij ook wat begon te zingen. Leuk om eens te zien maar echt heel spectaculair was het wel niet.

Na het middageten vertrokken we rond 12.30u met de kano richting de brug waar we de jeep terug naar Lago Agrio zouden nemen. In de kano begon het weer hard te regenen en aangezien mijn regenjas van Creyf’s toch niet zo heeeeeeeeeeel waterdicht is, was mijn vest en T-shirt die ik aan had dan ook hennig nat. Ik heb in totaal 5u in die natte kleren gezeten, tot dat we aankwamen in Lago Agrio, daar heb ik droge kleren kunnen aandoen. We hebben in Lago Agrio nog wat gegeten omdat we nog 2 uurtjes moesten wachten op de bus. De bus vertrok om 21u richting Quito. Tijdens de busrit zijn we één keer moeten uitstappen voor een controle. De mannen werden gefouilleerd buiten, wij moesten enkel onze identiteitskaart laten zien en aangeven waar we woonden, wat we hier doen en hoe lang we hier blijven. Het was wel spectaculair, bij die post stonden overal zwaar bewapende mannen.

In de bus heb ik weer veel geslapen, dus de rit was voorbij voordat ik het wist. Om 4.30u kwamen we in Quito aan. We namen de taxi naar huis waarna we allen uitgeput op ons bed neervielen. Drie uurtjes later ging mijn wekker af, stond ik op en nam mij een fijne douche.

Iedereen sliep nog, maar het was al zo’n mooi weer buiten! Ik ben naar de bakker geweest en wanneer ik ging ontbijten was Tiny ondertussen ook al opgestaan. Aangezien het Pasen was vond ik dat ik dit ook wat moest vieren. Ik had me een eitje gebakken en nam er de paaseitjes bij die oma mij had opgestuurd. Tegen 9.30u zijn Tiny en ik naar Papayanet vertrokken om daar op internet gegaan. Dit was het enige internetcafé dat open was op zondag. De rest van het huis sliep nog toen wij vertrokken, zonde want het was zo’n mooi weer!

Na even met mama, papa en familie gepraat te hebben via het internet zijn Tiny en ik iets gaan eten in het toeristisch centrum. Daarna gingen we naar het Carolina park en hebben we daar even van het zonnetje genoten. We vielen er natuurlijk wel weer hard op, aangezien er veel volk in het park was, en wij de enige blanke meisjes waren. Denk dat iedereen daar wel wist dat wij aanwezig waren hihi.

Plots werd het echter heeeeeeeeeeeeeel bewolkt en zijn we toch maar snel onderdak gaan zoeken voordat de sluizen in de lucht zich zouden openzetten. Ik heb mezelf getrakteerd op een ijsje in het winkelcentrum naast het park. We hebben er even gezeten, daarna namen we de taxi terug naar huis…

Maandag 24 maart

Na een weekje vakantie te hebben gehad moest ik vandaag weer aan de slag…

Om half 9 waren we op school en ging ik Sebastian halen, om met hem te werken. Tiny nam Mateo mee. Aangezien Sofie nu nog 2 weken gaat rondreizen met Evert, een vriend van haar, zullen Tiny en ik Anita (Sofie haar kindje) even van haar overnemen.

Normaal zou Melanie vandaag naar school komen en zouden we gaan praten met de directeur, maar Melanie stuurde dat er iets tussen was gekomen en dat ze vandaag dus niet meer kon komen. Ik had er wel wat op gerekend, daarom had ik niet zo heel veel voorbereid dat ik met Sebastian zou kunnen doen. Ik heb dan maar wat gepuzzeld, geteld en de woordenschat nog eens geoefend. Hij was wel wat vervelend… Sebastian is zo snel afgeleid en hij is iets snel beu, dan begint hij ook lastig te doen. Hij gooit dan vanalles van de tafel op de grond, staat op, of zakt onderuit op zijn stoel, … Het is echt vermoeiend om met hem bezig te zijn. Mateo is veel rustiger, kan zijn aandacht veel langer bij iets houden, maar weet denk ik wel wat minder dan Sebastian. Sebastian is wel een slim kind, hij zou de gewone school aankunnen denk ik, maar hij is zo druk, zo snel afgeleid. Hij zal nog wel moeten leren om zijn aandacht bij iets te houden en om dingen vol te houden, niet snel iets op te geven.

Ik was dus redelijk blij toen de voormiddag er weer op zat en we terug naar huis konden gaan, hij had me helemaal uitgeput!

’S Middags hebben Tiny en ik onze was van de jungle bij de wasserette binnengebracht en zijn we nog even naar het internetcafé geweest.

’S Avonds heb ik mij een hele tijd bezig gehouden met voorbereidingen voor de volgende dag. Verschillende oefeningen die Sebastian zou kunnen doen. Er kwam veel teken en kleur werk aan te pas. Ik had bv 5 dingen getekend waarvan 2 dezelfde waren, de andere 3 waren dan iets anders (groter, kleiner, gespiegeld, …), hij moest dan aanduiden welke 2 dezelfde waren. Of ik had bv een mes, een vork, een lepel en een appel getekend. Hij moest dan zeggen wat niet in het rijtje thuis paste… Allemaal van die oefeningetjes die je kan vinden in oefenboekjes.

Eens klaar met de voorbereidingen ben ik gaan slapen…

28-03-2008 om 21:29 geschreven door Lotte