Woensdag 30 april

Vanmorgen  heb ik met Sebastian een kroon proberen te knutselen voor zijn verjaardag. Hij verjaart op 1 mei, maar omdat ze hier dan ook vrij hebben, dacht ik dat hij het wel leuk zou vinden om vandaag al iets voor zijn verjaardag te maken. Ik had al verschillende vormpjes (sterretjes, driehoekjes, rondjes, ruitjes, …) uit gekleurd papier geknipt, zodat hij deze enkel nog op de kroon moest plakken. De kroon bestond uit gewoon wit papier aangezien dat het enige was wat we thuis in het huis hadden. In het begin ging het goed, hij plakte de vormpjes op het papier, hoewel de helft wel al op de grond lag. Totdat hij het precies wat beu was en hij heel de kroon gewoonweg ineens verfrommelde.  Hij werd weer vervelend dus heb ik hem terug naar z’n klasje gestuurd. Toen had hij wel ineens spijt want hij bleef maar zielig ‘lo siento’ (het spijt me) zeggen. Maar hij moest eigenlijk sowieso terug naar zijn klasje want men had me gevraagd of ik wou mee oefenen met de dansvoorstelling. Dit is nu al de tweede keer dat ik meedeed met de leerkrachtenvoorstelling. Ze oefenen echt veel daar op, terwijl het eigelijk zo simpel is.  Na het oefenen kwam de directeur met de vraag of we alle drie mee wouden dansen tijdens de opening van het nieuwe schoolgebouw, als de ouders allemaal zijn uitgenodigd dus. Lijkt me alleszins wel leuk! Waarschijnlijk krijgen we dan traditionele Ecuadoriaanse kledij aan en worden we fel geschminkt. Ik denk wel dat zowel de ouders als de leerkrachten het zouden appreciëren als wij daar mee meededen. Buitenlanders die meedoen met een typische Ecuadoriaanse dans… ik denk wel dat het gesmaakt word dan

Na het dansen heb ik nog even met Estefany gewerkt. We hebben gepuzzeld samen. We deden zelfs wedstrijdjes, wie voor het eerste een puzzel afhad. Natuurlijk moest ik wel even net doen alsof ik geen inzicht had in het puzzelen. Maar het was wel grappig, ze liet mij vaak echt winnen! Terwijl ik haar natuurlijk wou laten winnen. Of dan wachtte ze met haar laatste stuk, tot dat ze zag dat ik ook aan m’n laatste puzzelstuk zat en liet ze ons tezamen eindigen zodat we allebei wonnen. Hihi.Lief toch?

Na stage heb ik snel mijn valies gemaakt, zijn Tiny en ik onze was gaan halen. Om 18.30u vertrok onze vlucht naar Guayaquil. Het was echt superkort!  Een goei 40 minuten hebben we in het vliegtuig gezeten, daarna stonden we alweer op de grond in Guayaquil. Daar hebben we een taxi genomen naar de bushalte en gelukkig konden we daar meteen een bus nemen naar Salinas. Rond 23.30u kwamen we daar aan…

Donderdag 1 mei

Om 9.30u zijn Tiny en ik opgestaan en hebben we ontbeten. IJseters dat we zijn, hebben we na ons ontbijt ook nog even een ijsje gegeten en op het strand gaan liggen.  Op het strand in Salinas lagen veel oudere mensen of ouders met kinderen. Echt veel jongeren of blanke toeristen waren er niet te zien. Toch had ik niet echt het gevoel dat we erg bekeken werden.

Dat was wel fijn, dat we redelijk met rust gelaten werden. Salinas heeft veel appartementen en hotels naast de zee liggen. Het heeft wel iets van Oostende weg vond ik. Hier heeft Salinas de bijnaam Miami Beach, hoewel dat wel weer iets overdreven is waarschijnlijk. Na een ganse dag op het strand doorgebracht te hebben, hebben we na het eten nog even een wandelingetje gemaakt, alvorens om 22u te gaan slapen. Echt veel viel er in de straat niet meer te beleven en ik weet ook niet of het nog wel zo veilig was om in donker over straat te wandelen.

Vrijdag 2 mei

Om 9u zijn we opgestaan, en hebben we ontbeten. Daarna hebben we onze valies gemaakt om onze reis verder te komen zetten richting Montañita. Montañita staat bekend als The place to be hier aan de kust.  Het uitgaanscentrum voor de jongeren van overal in Ecuador. Aangekomen in Montañita dacht ik jee, waar zijn we nu weer aanbeland.  Montañita is echt niet groot. Ik dacht eerst dat het een grote stad was, maar het is echt maar een klein dorpje met één drukbevolkt straatje. In dit straatje liggen enkel hotelletjes en restaurantjes. Het straatje loopt vol toeristen en ook vol wanna be Bob Marley typkes (Amerikanen waarschijnlijk) die hier zijn komen wonen voor de ‘fake’ sfeer en die hier kettinkjes verkopen en voor de rest van de dan nix anders doen. Ze lijken ook totaal niet over schoenen of over een T-shirt te bezitten, want meer dan een zwemshort hebben ze nooit aan. Dreadlocks en een baard, dat hoort er blijkbaar ook bij. ‘Yah man, where’s tha reggae man…’ dat straalt Montañita uit.

Maar enfin, daar liepen we dan… gepakt en gezakt in de hete zon, door dat straatje waar voor de rest alleen mensen in strandkledij liepen. We zochten een hotel waar we onze zware valies konden dumpen, maar waar moesten we beginnen? Plots sprak ons iemand aan. Het was een vrouw met een grote zonnebril, ook eentje met een redelijk wanna be gehalte vond ik. Ze vroeg of we een hotel zochten en daarna ratelde ze nog vanalles meer in het Spaans af. Dat ging me echter net iets te snel. Ik zei tegen Tiny: ‘WOW, daar verstond ik nu es just nix van!  

Toen zei de vrouw: ‘Oh, jullie spreken Nederlands?’ Nice… Was dat even lekker stom… Daar stond ik dan. Moest ook weer net even lukken dat ze Nederlands sprak. Ze was van Brussel… Ik vroeg haar of ze hier allang woonde. Jah hoor zei ze, al 3 maanden… Ik dacht jee, zolang zijn wij hier nu ondertussen ook al… Een vriend van haar had hier een hotel en zij moest dan heel de dag maar wat rondkuieren door de straat, op zoek naar klanten voor het hotel. In het hotel van haar vriend was er enkel nog maar een kamer voor 6 personen vrij (aangezien het hier ook verlengd weekend was omwille van 1 mei zaten zowat alle hotels bijna vol), dus gingen we toch nog maar even verder op zoek naar een hotel. Uiteindelijk vonden we een kamer voor 2 personen, wel 20 dollar per persoon, per nacht (wegens de drukte waren de prijzen zeker dubbel zo hoog), maar het hotel had wel een zwembad…

De kamer stelde echter niet veel voor, maar het was dit of nada. Na onze valies op de kamer te hebben gedumpt zijn we eerst iets gaan eten en daarna zijn we richting strand gesletst. Het strand in Montañita lag echt overvol. We moesten goed zoeken voor nog een plaatsje tussen de menigte. De golven in Montañita zijn enorm hoooooooooooog. Het staat dan ook niet voor nix bekend als het surfersparadijs. Maar toch viel het me wat tegen wat de surfers betreft. Die zaten wellicht ergens anders aangezien het overal zo druk was in de zee. Na de zonsondergang te hebben bewonderd zijn we ons gaan douchen in onze kamer.Tegen 20u waren we weer gereed om buiten te komen en konden we gaan eten. Er liep weer veel volk op straat en overal klonk muziek. We waren nog maar net klaar met eten toen er een jongen bij ons aan tafel kwam zitten. Hier zijn ze echt niet verlegen eh! Ze vragen het niet eens, ze schuiven gewoon aan en beginnen dan te babbelen. Deze gaf surfles en vroeg of we geïnteresseerd waren. Niet dus… Maar dat maakt hen niets uit eh, ze blijven gewoon zitten en verder babbelen. De surfleraar heette Alejandro en was een typische Ecuadoriaan: een echte player. Maar bij ons pakte het toch schoon niet hoor. Even later kwam er nog een jongen bij ons zitten. Wat leken we toch populair… Deze heette David, was een Ecuadoriaan maar woonde al een hele tijd in Miami, hij was hier op bezoek bij zijn familie. David was wel ok, hij was dan ook ontzettend grappig. Tiny en ik hebben veel plat gelegen! Even later kwamen er nog 2 jongens bij… Paul en Carlos, de twee neven van David. Deze 2 waren heel rustig en misschien zelfs iet wat aan de verlegen kant. Ze vroegen of we met hun 4 mee naar het strand gingen, want op het strand had je nog verschillende barretjes. Aangezien dat het nog goed druk was op het strand (zaten verschillende groepjes mensen op het strand rond een vuurtje, oogde heel gezellig!), leek het ons wel ok en zijn we hen gevolgd naar het strand. David en ik hebben een hele tijd bij één van die barretjes gedanst, met onze blote voeten in het zand. Hij zwierde mij van links naar recht en van voor naar achter. Hemel! Heb nog nooit zoveel rondgetold als toen! Er stond ook bijna niemand op de dansvloer, dus we vielen wel lekker op. Maar het was wel leuk, ik heb goed gelachen en ik denk dat we alle omstaanders ook wel geamuseerd hebben. Om 4u lagen we dan uiteindelijk moe maar voldaan in ons bed…

Zaterdag 3 mei

Pfoeh pfoeh, heb een ontzettend slechte nacht gehad omwille van de muziek die gewoon niet onderbroken is geweest. En hard dat da stond! Lag half mee te denderen in m’n bed! Om 11u ben ik eindelijk m’n bed uitgerold en zijn we gaan brunchen. Heel de namiddag hebben we doorgebracht aan het zwembad van het hotel. Het was er super rustig en een keertje GEEN zand tussen m’n tenen was ook eens niet zo erg. Rond zonsondergang heb ik dan toch even de stap op het strand gewaagd en hebben we daar een Magnum verorberd. Deze avond hebben we niet meer zo lang buiten gezeten want we waren hennig moe aangezien we de nacht voordien niet veel hadden kunnen slapen. We zijn dus vroeg ons bedje ingekropen!

Zondag 4 mei

Aangezien we vroeg zijn gaan slapen konden we er vanmorgen ook redelijk vroeg uit. Om 8.30u zaten we aan ons ontbijt en hebben we de rest van de voormiddag nog aan het zwembad doorgebracht. Om 12u moesten we out checken, dus toen hebben we ook de bus genomen naar Puerto Lopez, onze volgende halte.Een uurtje later waren we er gearriveerd en vonden we redelijk snel een hotel naast het strand dat redelijk aan onze eisen voldeed.

Puerto Lopez is een klein vissersdorpje dat niet echt toeristisch is. Er lag totaal niemand op het strand en ook in de straat langs het strand liepen totaal niet veel mensen. Het was echter wel wat bewolkt, dus misschien had dat er wel iets mee te maken. ’S avonds is er wel totaal niets te beleven hier in Puerto Lopez, alles is hier ook redelijk vroeg toe, dus waren we genoodzaakt om de avond in onze kamer door te brengen. Maar dat was zeker zo gezellig voor een keer. We hadden een voorraad cornflakes ingeslagen en die hebben we opgegeten bij een filmpje op de kamer. Het was echt relaxed om nog eens gewoon een film te zien op TV!

Maandag 5 mei

Al van bij het opstaan om 9u was het heel bewolkt buiten, dus een dagje aan het strand vandaag zit er precies niet echt in. Na het ontbijt heb ik oma even gebeld. Toch leuk om altijd even iemand van het thuisfront te horen. Maakt je dag toch altijd weer net iets leuker! Aangezien er voor de rest hier echt niets te doen valt, hebben we dan maar heel de dag zowat gespendeerd op internet. Ik heb me bezig gehouden met het uploaden van foto’s, maar dat duurt hier altijd een eeuwigheid! Ik kan maar 4 foto’s tegelijk doen en dat duurt dan al 10 minuten. En dan wilt het vaak ook nog es na 8 minuten mislukken… Dus dit is meteen een mooi excuus voor wanneer er in de toekomst lang gewacht moet worden op nieuwe foto’s van hier…  ’S avonds hebben we weer enkele films gekeken op onze kamer. Het in slaap geraken hier is trouwens ook niet zo simpel, het is hier super heet, ook al staat er een ventilator aan m’n voeten te blazen. Resultaat: een ganse nacht liggen draaien en woelen.

Dinsdag 6 mei

Om 7.30u zijn we opgestaan en hebben we ontbeten. Om 9.30u moesten we al klaar staan om naar Isla de la Plata te gaan. We hadden een tour geboekt die ons 30 dollar koste voor de boottocht en de begeleiding + 5 dollar voor de toegang tot het eiland zelf. Voor gewone toeristen kost deze toegang 15 dollar, maar aangezien wij een paspoort van Ecuador hebben en wij dus voor even ook echte Ecuadoriaanse inwoners zijn, krijgen wij ook het tarief van de gewone Ecuadorianen. Tien dollar goedkoper dus, kan toch al tellen eh! Om 10u vertrokken we goed en wel met de boot richting Isla de la Plata. Met ons gingen er nog enkele Amerikanen mee en nog een Belgisch-Italiaans koppel. Het meisje was van Waver, maar sprak ons toch aan in het Nederlands. Er zijn er dus toch nog die de moeite willen doen.

Ze woont nu al anderhalf jaar in Barcelona zei ze en was hier gewoon even op vakantie. Na een uur in de boot gezeten te hebben arriveerden we op Isla de la Plata. Dit is een eiland van ongeveer 4 km lang. Het ligt hoger dan de zee zelf, dus echt veel strand is er niet, wel veel rotsen. We hebben een wandeling gemaakt van 3u, in de hitte, want de zon scheen fel! De vegetatie op het eiland is redelijk pover. Bomen staan er niet echt, wel gras en struiken. Op het eiland leven veel vogels (Albatrossen, Blue Footed Boobies, …)

Soms zijn er ook zeeleeuwen te zien, maar die hebben we jammer genoeg niet kunnen waarnemen. De vogels daar hebben totaal geen schrik van mensen want we hebben ze verschillende keren kunnen benaderen tot op een halve meter afstand.

Na de wandeling zijn we terug in onze boot geklommen om daar ons middagmaal te benuttigen. Stukken fruit en een boterhammeke met tonijn. Na het eten mochten we een plonsje wagen tussen de vissen die langs en onder onze boot zwommen. Echt grote vissen! Met duikbril en snorkel sprong ik volle moed in het water. Maar de eerste minuten had ik het er toch niet zoooooooooooooooooooooo erg op. Die vissen zwommen alle kanten op en maakte bruuske bewegingen. Onze gids gooide wat brood overboord en daar hapten alle vissen dan gretig naar. Ik dacht, zolang ze zich maar niet vergissen van hapje en er sebiet ene aan mne teen hangt te bengelen! Terwijl al die Amerikanen al bijna niet meer in het zicht waren, kwamen Tiny en ik nog niet echt ver van de boot af. De slappe lach, dat hadden wij. Wel niet echt aan te raden, aangezien ik daardoor mij geregeld verslikte en een hele lading zeewater binnenkreeg. Nadat ik de spelregels even had uitgelegd aan de vissen (vinnen thuishouden!), durfde ik mij al wat meer tussen de vissen te begeven. Wanneer de gids nog wat brood in het water gooide en al die vissen daarop afvlogen (zwemmen, want vliegen doen ze natuurlijk niet, tzijn geen vliegvissen ), waagde ik mij aan een zwempartijtje tussen de vissen, echt spannend was dat hoor. Ze zijn dan zo druk heen en weer aan het zwemmen voor dat brood te kunnen bemachtigen dat ze vaak op het laatste ogenblik moesten uitwijken voor die grotere vis: ME! Na een uurtje in het water gedobberd te hebben met ogen gericht op alles wat er ook maar bewoog, zat het snorkelen er alweer op en was het tijd voor onze terugweg naar Puerto Lopez. Na een 10 minuutjes onderweg te zijn zagen we plots enkele vinnetjes uit het water steken. Het was een hele groep dolfijnen die met onze boot mee zwom!  De boot ging trager varen zodat ze ons tegoei konden volgen voor een tijdje. Het waren er echt veel! Zo mooi!  Sommige kwamen ook vlak langs de boot zwemmen. En af en toe waagde er zich eentje aan een spectaculaire sprong uit het water. Tiny en ik hebben er filmpjes van gemaakt. Op mijn filmpje is er een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele mooie sprong van 2 dolfijnen te zien. Heel toevallig dat er dat op staat, want die dolfijnen waren wel redelijk ver weg. Hoog dat die sprongen! Echt su-per mooi! Tiny en ik waren helemaal WOWWWWWWWWWWWWWW zie dittttttttttttttttttttttttttt. Dolfijnen zijn toch echt zo’n mooie en schattige beestjes! Ik vroeg me wel af waarom de boot niet even stopte en we geen duikje mochten nemen tussen de dolfijnen. Hoe zalig zou dat wel niet geweest zijn! Maar enfin, na een tiental minuutjes gevolgd te zijn geweest door de dolfijnengroep, zette we weer verder koers richting kust. Nog geen 2 minuutjes later merkte iedereen tegelijk een enorme vin op die uit het water stak, ongeveer tien meter van onze boot vandaan. Amai! Wat was dat voor iets groots! De gids zei ‘tiburon’, wat HAAI wilt zeggen. Twas ne serieuze grote zei ie. Hallo! Sinds wanneer zitten hier haaien???? Had ik dat geweten, had ik nog wel een tweede keer nagedacht vooraleer ik in het water sprong voor te snorkelen. Er kan altijd een haai verdwaald zijn! En het was maar een kwartiertje af van waar wij hadden gezwommen, en twas daar toch ook hennig diep, dus waarom zouden ze daar niet zitten? Twas echt wel ne vin gelijk in Jaws hoor… Ik hoorde al spontaan het melodietje van de film in m’n hoofd spelen.  Als ik deze week nog maar in de zee durf… Ik zie sowieso al altijd dat ik niet de persoon ben die het verst in de zee zit. Want Birthe zegt altijd: als er ne haai is, dan pakt die toch teminste eerst diegene die het verst in de zee zit, daarna pakt ie u pas, ma dan heb je toch nog een beetje de tijd om je uit de voeten te maken… Om 17.15u waren we terug aan het strand, hebben we gedoucht, gegeten en filmpje gekeken op onze kamer.

Woensdag 7 mei

Deze morgen zijn we om 8u opgestaan, zodat we om 10u goed en wel konden vertrekken met een taximotor richting Los Frailes. Los Frailes is een strand, tien minuutjes van Puerto Lopez vandaan. Het strand is heel rustig en er zijn nergens restaurantjes ofzo te bespeuren. Toen we daar aankwamen waren we zogoed als alleen op heel het strand. In heel de dag zijn er misschien tien mensen op het strand geweest. En het was een redelijk lang strand, dus in onze directe omgeving lag niemand. Tot dat we twee Ecuadorianen op ons af zagen komen… En jah hoor, wat had je gedacht, natuurlijk kwamen ze boem bij ons zitten en begonnen tegen ons te praten. Sorry hoor, maar daar hadden we nu écht geen zin in! De snelste manier om ze weer kwijt te spelen dacht ik is door gewoon in het Nederlands terug te babbelen. Als we doen alsof we totaal nix verstaan, dan zullen we toch ook niet meer zo interessant zijn veronderstel ik? Ze probeerde vanalles te vragen of duidelijk te maken in het Spaans en in het gebrekkig Engels, maar wij hebben ons even dom gehouden. Soms was het even moeilijk om niet in het Engels of Spaans terug te babbelen, omdat je ze wel verstaat natuurlijk. Een goei kwartier hebben ze het volgehouden, daarna waren ze het beu en zijn ze het afgetrapt. Gelukkig!

Om 16u kwam de taximotor ons ophalen en bracht ons terug naar ons hotel. Ik heb nog even naar mama en papa gebeld alvorens te gaan eten. Ik had hen nog veel te vertellen! En natuurlijk ben ik ook altijd heel blij om hen te horen en nieuwsgierig naar wat ze te vertellen hebben van het thuisfront.

Donderdag 8 mei

Om 7.30u werden Tiny en ik wakker doordat er buiten harde muziek in de straat weerklonk.Wie heeft er ’s morgens al zoveel kabaal? We hebben de TV toen maar even aangezet en toevallig begon er net een film die we even afgekeken hebben. Daarna hebben we ons klaargemaakt en zijn gaan ontbijten. Tegen de middag hebben we even op het strand gelegen, maar wel onder een palmboom in de schaduw, aangezien ik (Tiny beetje) verbrand was van de dag ervoor en ik dus best even uit de zon kon blijven. Heel m’n rug en achterkant van m’n benen zagen rood, het deed ook enorm veel zeer. Moet ik weer eens hebben…

Voor de rest hebben we niet zo veel gedaan. We hebben foto’s van de zonsondergang gemaakt en nog een ijsje gegeten. Daarna zijn we weer naar onze kamer gegaan en zijn we redelijk vroeg gaan slapen. Mijn rug deed zo’n zeer!

Vrijdag 9 mei

Onze wekker liep af om 9u. Na het ontbijt hebben we onze valies gepakt en zijn we richting bushalte gewandeld. Om kwart voor 12 hadden we onze bus richting Manta, onze laatste halte voordat we terug naar Quito gaan. De bus ging via Jipijapa, Portoviejo en Montecristi, dit zijn toch ook drie stadjes waar ik al regelmatig van gehoord had. We zijn er alleen doorgereden natuurlijk, maar veel was er daar precies ook niet echt te beleven. De busrit duurde 3 uur (moesten één keer overstappen), dus tegen 15u waren we ongeveer in Manta aangekomen. We hadden totaal geen informatie over Manta, dus we hadden al helemaal geen naam of adres van een hotel. Manta was ook redelijk groot had ik de indruk. We wisten dus niet echt welke kant we op moesten toen we daar bij de bushalte afgezet werden. Het was ook zo warm en die valies sneed echt in m’n verbrand velleke. Het eerste beste terrasje dat we tegen kwamen zijn we gestopt en hebben daar even iets gedronken. Daar hebben we gevraagd naar een goed en goedkoop hotel. De man die ons drinken bezorgde was heel behulpzaam en gaf ons de naam van een hotel die volgens hem goed en goedkoop was. Daar hebben we ons dus ook heen laten voeren door de taxi. En ja hoor, het hotel zag er netjes uit, had TV op kamer en een zwembad. 18 dollar per man, per nacht. Viel nog mee, want blijkbaar schommelen de meeste hotels in Manta tussen de 30 en de 80 dollar. We zijn die dag nog alleen onze kamer uit geweest voor te gaan eten, voor de rest hebben we de avond op de kamer doorgebracht. Tiny voelde zich niet zo goed en ik vond het ook niet erg om nix meer te doen, want ik stond nog steeds zo goed als in brand…

Zaterdag 10 mei

TRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR… 7u… de wekker. Opstaan!

Na ontbeten te hebben in het hotel zelf, zijn we snel even naar het vliegveld in Manta gegaan om te informeren naar hoelaat een vliegtuig vertrok richting Quito. Die avond om 17u ging er nog een vliegtuig naar Quito en hoera, er was nog plaats.

Die zouden we dan maar nemen… Terug in het hotel aangekomen hebben we nog enkele uurtjes aan het zwembad gelegen, tot dat het tijd was om uit te checken en stilaan te vertrekken richting vliegveld. Daar hebben we tijdens het wachten nog iets kunnen eten, vooraleer het vliegtuig op steeg rond 17.15u. We waren nog maar goed en wel in de lucht toen we een drankje aangeboden kregen. Toen we dit ophadden, hadden de stewards niet eens meer de tijd om de bekertjes te komen afruimen, want we gingen alweer dalen. We zijn echt een goed half uur onderweg geweest. Echt gek! Bijna de moeite nog niet eens! Met de bus doe je er 8u over. Met het vliegtuig ben je er in een vingerknip, bij wijze van spreken. Echt fijn is het, ging de terugweg naar België ook maar zo snel…

Toen we weer buiten de luchthaven stonden, terug op bekende grond was het toch een beetje vreemd. Ergens heb je dan toch een gevoel van een beetje thuis te komen. Het grote Quito is me nu toch al wel wat bekend. Je weet waar je precies erges bent, welke kant je ‘thuis’ ligt, welke kant je stageplaats, waar dit, waar dat… Bij het nemen van een taxi voelde ik me dan ook verbouwereerd toen de taxichauffeur 5 dollar vroeg om ons naar huis te rijden. Tis niet omdat we net van de vlieger komen en gepakt en gezakt zijn, dat we afgezet mogen worden eh! Kheb het h’m ook es mooi gezegd ook… Ik zei ‘hallo! Doe es effe normaal! Het is echt niet ver eh! Vijf dollar… twas echt nog geen twee waard hoor. Taxichauffeurs vragen aan ons altijd meer dan dat het eigenlijk is. Ze kunnen natuurlijk maar proberen, veel toeristen stemmen met alles in. Maar wij weten wel beter hoor! Vooraleer we naar huis gingen hebben we nog wel even een pitstop gemaakt bij de McDonalds (wat had je gedacht, word stilaan routine als we van een weekendje terug thuis komen ). Tegen 19.30u stonden we weer voor de deur thuis en werden we terug onthaald door Elise, Laurie en Ruud. De rest van het huis was ook foetsie. Baños, Mindo, Guayaquil,… iedereen zat wel ergens. Ik heb nog snel even m’n foto’s op m’n laptop gezet en bekeken, alvorens terug onder mijn eigen, vertrouwde lakens te kruipen.

Zondag 11 mei

Urgh… wat een slechte nacht was dit. Ik heb liggen woelen en draaien dat het niet normaal was. Je zou toch zeggen… want zo warm is het hier ’s nachts echt niet. Maar kreeg het wel warm van al dat gedraai. Om 8u werd ik wakker doordat ik geklop hoorde op de voordeur. Zondag 8u! Wie kan dat nu zijn? Toen hoorde we het al… het was de huisbaas. Ik vertikte het om op te staan hoor. Tiny bleef ook mooi liggen, en boven bleef het ook muisstil. De huisbaas is maar een vreemde man. Hij is al redelijk oud, hoort niet meer zo goed, is ontzettend moeilijk te verstaan en hij vraagt altijd dingen die wij toch niet weten en waarvoor hij bij Melanie moet zijn. Na een tijdje hoorden we hem precies niet meer… Toen heb ik het er op gewaagd en ben naar de douche gespurt. Na het douchen ben ik naar de bakker geweest om brood te gaan halen voor Tiny en mij. Toen ik terug kwam ging de bel van de poort… lap… daar stond ie dan weer: de huisbaas. Aangezien er nog niemand wakker was buiten Tiny en mij, was het aan mij om de deur te openen. Hij heeft lang zitten babbelen, en ik was blij dat ik hem toch nog redelijk goed verstond. Hij zei iets over de hoop vuilniszakken die bij de poort lagen en over de tuin. Hij heeft verschillende planten zitten aanduiden die korter gemaakt moesten worden, terwijl ze totaal niet TE fel gegroeid waren ofzo. Beetje knikken en vriendelijk wezen… meer kan je niet echt doen. En hetgeen wat hij zei doorgeven aan Melanie. Toen hij eindelijk weg was heb ik kunnen ontbijten. Daarna zijn Tiny en ik naar de Mariscal geweest om te bellen naar het thuisfront. Nee hoor! Lotte was het niet vergeten! Het is moederdag vandaag! Ook hier is het moederdag… naast de straten staan veel kraampjes met bloemen. Verschillende keren naar huis gebeld, naar GSM mama, GSM Birthe, maar nix!

Vreemde boel! Toen maar even daar op internet gezeten, mails gecheckt en daarna nog eens geprobeerd. Meer dan 30 minuten heb ik met mama gebeld. Dacht je nu echt dat ik je vergeten was mama? Dan ken je je kleine ukkepuk toch niet zo goed eh! Hoe zou ik dat nu kunnen vergeten… Je passeert wel eens meerdere keren per dag langs in mijn gedachten hoor!

Het wordt ook steeds spannender nu, want het begint echt op te korten! Nog 5 weken en dan sta ik weer op Belgische bodem! Maar allez, ik had dus 30 minuten gebeld… het koste echt nix! 2, 26 dollar heb ik moeten betalen. Het is daar zo goedkoop! Bij andere telefooncabines moet je een dollar per minuut betalen!

Na het bellen zijn we een pannenkoek gaan eten in de buurt en daarna zijn we terug naar huis gegaan. Ik heb de keuken gepoetst (het was mijne tour) en daarna heb ik mij achter m’n laptop gegooid en heb ik mij LANG bezig gehouden met het overtypen van m’n weblog. Ik had al die weken bijgehouden in een schriftje, maar nu moest ik ze nog alleen overtypen.

Nu ik eindelijk weer eens bijgeschreven ben, hoop ik dat ik het een beetje beter kan bijhouden want amai! Het was een hele klus!

Enfin, voor velen was dit misschien te lang, of hadden niet meteen de moed om dit allemaal door te lezen. Is te begrijpen, want mij lijkt het ook enormmmmmmmmmmmmm lang en langdradig.

Dikke kus en knuffel!

Lotte

Foto’s van de zee kan je nog steeds vinden op mijn site:
http://niscua.spaces.live.com/

13-05-2008 om 22:37 geschreven door Lotte  

Vrijdag 25 april

’S morgens hebben we ontbeten, zijn we winkeltjes gaan bekijken, Sofie en Elise hebben verschillende paar sletsen gekocht, daarna hebben we op het strand gelegen. Het strand van Atacames was redelijk druk bevolkt. Het is zeker en vast een toeristische plek. Constant kwamen er mensen langs met de vraag of we jugo de coco, fruitsalade, tattoos, of vlechten in ons haar wouden. Dit is wel wreed ambetant, want echt met rust gelaten wordt je hier nooit.  ‘S middags hebben we even een pizza gegeten voor we vervolgens terug op het strand gingen liggen. De zonsondergang rond 18u hebben we ook nog even kunnen meepikken. Na ons gedoucht te hebben ze we gaan uiteten in een visrestaurant (waar we wel kip hebben gegeten, oeps! ).  ’S avonds zijn we op stap geweest met ons vieren. In een van de vele gezellige bambu-barretjes. Het was wel gezellig, ook wel veel volk, en nog niet eens zo gek veel toeristen. Ik ben zelfs Stephanie tegen het lijf gelopen, dat is een Belgische die hier ook voor haar stage (toerisme) verblijft in Quito. Toevallig toch, dat we elkaar daar in Atacames troffen! Enfin, om 2u kroop ik doodmoe in mijn bed…

Zaterdag 26 april

We zijn opgestaan, hebben ontbeten, zijn naar het strand gegaan en hebben ons daar weer in het zand geploft, ’s middags pizza gegeten, winkeltjes bekeken en op stap geweest. Aangezien m’n ogen echt gewoon zowat dichtvielen, zijn Tiny en ik al om 24u doorgegaan. Elise en Sofie zijn nog een hele tijd blijven doorgaan.

Zondag 27 april

Ontbeten, nog wat winkeltjes bekeken en om 13u de bus terug naar Quito genomen. Om 20u waren we terug in Quito gearriveerd.

Maandag 28 april

Deze morgen heb ik niet met Sebastian kunnen werken omwille van het bezoek van Anita aan ons schooltje. Anita is een Hollandse die voor een jaar aan het rondtrekken is in Latijns-Amerika. Momenteel is ze voor een paar maanden hier in Ecuador en zou ze graag even vrijwilligerswerk doen. Ze is in contact gekomen met Melanie en die had voorgesteld dat ze maar eens een kijkje bij ons op school moest komen nemen. We hebben haar even rondgeleid en wat uitleg gegeven over het reilen en zeilen van de school. Na de speeltijd heb ik nog even met Giuseppe kunnen werken. Ze hebben buiten in het zonnetje boekjes gelezen. Hij kan beter lezen dan ik gedacht had, maar ik moest hem toch nog geregeld verbeteren. In de namiddag heb ik Nora haar vriend ontmoet die momenteel twee weken op visite is. Daarna ben ik m’n was gaan wegbrengen en zijn Tiny en naar het shoppingcenter geweest om een nieuwe GSM voor mij te gaan kopen, aangezien ik m’n andere was kwijtgespeeld op een nog steeds mysterieuze wijze.  Nu we er toch waren hebben we er meteen een filmpje meegepikt in de cinema die daar ook gelegen is.

Dinsdag 29 april

Voor de speeltijd heb ik even met Sebastian gewerkt, maar niet zolang, aangezien ik weer gevraagd werd om mee te dansen met de dansoefening. Na de speeltijd hadden de leerkrachten een vergadering en werd er ons gevraagd of we op de klasjes wouden letten. Sofie en ik stonden in het jongste klasje. Ze hebben zich braaf beziggehouden met de blokken. Tiny stond in het klasje van Klever, en gelukkig waren de stagiaires van fysio er nog om de ADHD klas en het klasje van Marina in toom te houden. ‘S middags zijn Tiny en ik de vliegtickets gaan boeken naar Guayaquil.

13-05-2008 om 22:07 geschreven door Lotte  

Maandag 14 april

De school duurde vandaag maar tot 10.30u omwille van de ‘dag van de leerkacht’. Hier gaan ze op deze dag dan gezellig uiteten, met de leerkrachten, wel tijdens de gewone school uren natuurlijk. Wij werden zoals gewoonlijk pas die morgen verwittigd, dus daar stonden we dan in onze gewone dagelijkse kledij, terwijl alle leerkrachten zich fel hadden opgemaakt en hun beste kledij hadden aangetrokken. Het feestfestijn ging door in een visrestaurant, een kwartiertje rijden van de school (wij mochten mee in de auto van de directeur).

De bestelling was blijkbaar al op voorhand door gegeven en voor ons hadden ze iets speciaals besteld. Te beginnen met Ceviche: dit is een koude soep die naar azijn smaakt. Er zitten allerlei zeebeestjes in die ik zo niet direct kon benoemen. Lekker was het niet, maar ik heb het met veel moed bijna opgegeten. Tiny en Sofie hebben hun Ceviche aan de fysiotherapeute geschonken, die er wel blij mee was. Wat volgde was een enorm bord met paella. In de paella zaten scampi’s, mosselen en echte schelpjes die je zo ook van het Belgisch strand kan rapen. Als dat nog niet erg genoeg was kregen we ook nog een soep erbij met krabbenpootjes en octopusjes.  Enkele leerkrachten moesten echt met ons lachen omdat wij zo verbijsterd naar ons bord staarden. De soep met krabbenpootjes hebben we alle drie weggegeven. De paella heb ik wel gegeten maar het was zoveel! Uit beleefdheid had ik al meer gegeten dan m’n buik eigenlijk aankon. Regelmatig vroegen ze wat we er van vonden. Ik vond de paella niet mis, maar zo’ne grote viseter ben ik ook weer niet, en zeker niet zo van die speciale dingen gelijk octopussen of krabbenpootjes. ’S middags na internet zijn Tiny en ik nog even wat in de straat gaan wandelen en hebben we ons een ijsje gekocht onderweg. Toen we terug thuis arriveerden hebben we gegeten en hebben Tiny en ik Shrek op m’n laptop gekeken. Leuk toch?

Dinsdag 15 april

Op school heb ik voor de speeltijd met Sebastian gewerkt. Ik heb geoefend op zijn veters. Na de speeltijd heb ik met Joana geoefend op het rekenen. Ze kan rekenen met behulp van een telraam. Maar echt heel goed snapt ze het nog wel niet. ’S avonds zijn Tiny, Sofie, Nora en ik gaan fitnessen in een fitnesscentrum hier niet zo ver vandaan. We hebben ons meteen een 20 beurten kaart aangeschaft.

Van 7u tot 8u was er een aerobic sessie die we mee gevolgd hebben. De aerobic sessie bestond vooral uit oefeningen die gebaseerd waren op danspassen (salsa, mambo,…) Ik vond het wel leuk en het deed deugd om nog eens goed in beweging te zijn geweest!

Woensdag 16 april

In de voormiddag heb ik niets met Sebastian kunnen doen omwille van een dansoefening van de leerkrachten. In midden mei zal de opening van het nieuwe schoolgebouw doorgaan en zullen alle ouders worden uitgenodigd. De leerkrachten doen dan een traditionele Ecuadoriaanse dans waarvoor ze nu vollebak moeten oefenen. De dans bestaat uit het ronddraaien rond een paal die in het midden staat. Iedereen heeft een lint vast dat aan de paal is vastgemaakt. Doordat de helft naar links draait en de andere helft naar rechts, worden de linten om de paal geweven. Na de speeltijd heb ik nog wat met Vladimir gepuzzeld. Het is moeilijk om met Vladimir te werken omdat ie nog zo jong is (kan nog niet lezen, schrijven of tellen) en extra moeilijk maakt het dat hij een spraakprobleem heeft en ik hem dus moeilijk versta. In de namiddag heb ik even op internet gezeten. ’S avonds zijn Tiny, Sofie, Nora, Laurie, Marieke naar de fitness geweest om te gaan spinnen. Halleluja! Dat nooit meer! Ik was zo snel buiten adem! Had weer veel moeite met ademen en kreeg het ook zo benauwd. Ik was echt stikkapot terwijl de rest vrolijk rondtrapte. Ik snapte er nix van, zo onsportief ben ik nu toch ook weer helemaal niet?  Enfin, na het spinnen zijn we ons gaan douchen en omkleden om daarna met de ladies op stap te gaan in de Bungalow. Dit is op woensdag THE place to be voor meisjes, want dan mogen er geen jongens binnen en krijgen meisjes gratis drinken tot 22u.

Donderdag 17 april

Vandaag zijn we met Joana, Estefany en Kassandra naar de winkel geweest. Bedoeling was dat ze leren om zich goed te gedragen op openbare plaatsen. Joana heeft zich goed gedragen, Kassandra liep voortdurend rond en moest je wel even in de gaten houden, Estefany daarentegen had voortdurend vanalles vast in haar handen. Zo liep ze ineens rond met een mandarijn, die ze al half had opgegeten, terwijl ze een minuut daarvoor nog langs ons stond braaf te wezen!  Buiten dat één incidentje ging het gelukkig wel redelijk vlotjes. ‘S avonds hebben Tiny en ik thuis een film gekeken: Secret Love

Vrijdag 18 april

Vandaag was onze wekelijkse vrije dag, die ik deze keer begon met het poetsen van de keuken. Toen ik daar mee klaar was heb ik mij bezig gehouden met het schrijven van enkele brieven. In de namiddag heb ik met Tiny films gekeken: She’s the man

Zaterdag 19 april

Deze morgen zijn Tiny, Sofie, Laurie en ik naar de Teleferico geweest. Dit is het punt op de bergen van waaruit je gans Quito kan bewonderen. Hierna zijn Tiny en ik nog gaan winkelen in het winkelcentrum ‘El Recreo’, dat meer in het zuiden gelegen is. We hebben heel wat nieuwe bloesjes gekocht want we waren onze kleren beetje beu geraakt.  Heb ook 2 paar nieuwe schoenen gekocht want m’n schoenen van nu waren zo versleten geraakt dat er bij het minste water in kwam! Na het winkelen zijn we nog naar de cinema geweest: Escuela por las idiotas. Toen we terug thuis kwamen zijn we nog met z’n allen op stap geweest in de Bungalow. Toen we daar waren kregen we het bericht dat in Nederland iets van een brand in een discotheek hier in Quito op het nieuws was geweest. 15 doden en 25 gewonden…

Zondag 20 april

Vanmorgen is Elise terug gekomen. Elise is een maand terug naar Nederland gegaan om haar daar te laten onderzoeken aangezien ze hier lang ziek is geweest en ze de oorzaak daar van maar niet konden vinden. Het was mooi weer, dus zijn we met z’n allen iets gaan drinken in de Mariscal. We hebben Ruud z’n ouders ontmoet die hier voor een week Ruud kwamen bezoeken. Daar hebben we ook zowat heel de dag doorgebracht; fijn op een terrasje in het zonnetje…

Maandag 21 april

Vandaag heb ik met Sebastian en Giuseppe gewerkt. We hebben vandaag ook een nieuw lokaaltje gekregen, omdat het lokaaltje dat we nu hadden, terug gebruikt gaat worden door de fysiotherapeuten. Nu zitten we in hetzelfde lokaaltje als de logopediste. Dit is wel vervelend aangezien de logopediste ook vaak sessies met kinderen heeft en ze dan ontzettend hard moet praten en ARTICULEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEREN. Irritant is dat, maar gelukkig is de logopediste een heel lieve vrouw, die toch zoveel mogelijk rekening met ons probeert te houden.  We mogen ook al haar materialen gebruiken, wat heel hennig is aangezien wij over geen materialen beschikken. Na de speeltijd is Melanie nog even op school geweest om te checken hoe we er momenteel voor staan. We hebben nog een gesprek gehad met de directeur, maar dit gesprek ging vooral over Anita, het meisje dat Sofie begeleidt. Na stage ben ik nog even naar de post geweest om de brieven te posten, m’n was gaan wegbrengen naar de wasserette en tenslotte ook nog even inkopen gaan doen in de Magda.

Donderdag 24 april

Vandaag zijn we met school naar La Casa de la Cultura geweest. De school was uitgenodigd om te gaan kijken naar een dansvoorstelling. De dansen werden uitgevoerd door allemaal gehandicapten. In de zaal zaten ook enkel scholen voor kinderen met een beperking, of instituten voor gehandicapten. Het was niet zo geweldig, maar het was wel eens fijn om het te zien en voor de kinderen van school was het ook een spannend schooluitstapje met de bus. Eens terug thuis gekomen heb ik m’n valies gemaakt, want Tiny, Sofie, Elise en ik vertrokken die avond naar de zee! Om 18.30u  vertrok onze bus richting Atacames. Rond 2u ’s nachts stopte de bus plots en werden we de bus uitgezet. De chauffeur zei dat de bus niet naar Atacames, ging maar naar Esmeraldas. We moesten hier verder de taxi nemen naar Atacames. Aan de busmaatschappij hadden ze ons nochtans verzekerd dat de bus doorreed naar Atacames. En waar stopte de bus ook!  Zomaar langs de kant van de weg, waar totaal nix of niemand te zien was. Gelukkig was er nog een vrouw die ook moest uitstappen. Ze woonde in Atacames en was even verbaasd als ons dat de bus ons daar zomaar dumpte.We hadden echt geluk dat die vrouw er nog was, want ze had haar man gebeld en die is ons met de auto komen halen. Atacames was nog zo’n drie kwartier rijden van daar. Ze waren zelf zo lief om ons voor ons hotel af te zetten, en ze reden pas door tot we het hotel echt binnen waren. Om 3.30u kon ik eindelijk op bed ploffen.

13-05-2008 om 21:51 geschreven door Lotte