Woensdag 30 april

Vanmorgen  heb ik met Sebastian een kroon proberen te knutselen voor zijn verjaardag. Hij verjaart op 1 mei, maar omdat ze hier dan ook vrij hebben, dacht ik dat hij het wel leuk zou vinden om vandaag al iets voor zijn verjaardag te maken. Ik had al verschillende vormpjes (sterretjes, driehoekjes, rondjes, ruitjes, …) uit gekleurd papier geknipt, zodat hij deze enkel nog op de kroon moest plakken. De kroon bestond uit gewoon wit papier aangezien dat het enige was wat we thuis in het huis hadden. In het begin ging het goed, hij plakte de vormpjes op het papier, hoewel de helft wel al op de grond lag. Totdat hij het precies wat beu was en hij heel de kroon gewoonweg ineens verfrommelde.  Hij werd weer vervelend dus heb ik hem terug naar z’n klasje gestuurd. Toen had hij wel ineens spijt want hij bleef maar zielig ‘lo siento’ (het spijt me) zeggen. Maar hij moest eigenlijk sowieso terug naar zijn klasje want men had me gevraagd of ik wou mee oefenen met de dansvoorstelling. Dit is nu al de tweede keer dat ik meedeed met de leerkrachtenvoorstelling. Ze oefenen echt veel daar op, terwijl het eigelijk zo simpel is.  Na het oefenen kwam de directeur met de vraag of we alle drie mee wouden dansen tijdens de opening van het nieuwe schoolgebouw, als de ouders allemaal zijn uitgenodigd dus. Lijkt me alleszins wel leuk! Waarschijnlijk krijgen we dan traditionele Ecuadoriaanse kledij aan en worden we fel geschminkt. Ik denk wel dat zowel de ouders als de leerkrachten het zouden appreciëren als wij daar mee meededen. Buitenlanders die meedoen met een typische Ecuadoriaanse dans… ik denk wel dat het gesmaakt word dan

Na het dansen heb ik nog even met Estefany gewerkt. We hebben gepuzzeld samen. We deden zelfs wedstrijdjes, wie voor het eerste een puzzel afhad. Natuurlijk moest ik wel even net doen alsof ik geen inzicht had in het puzzelen. Maar het was wel grappig, ze liet mij vaak echt winnen! Terwijl ik haar natuurlijk wou laten winnen. Of dan wachtte ze met haar laatste stuk, tot dat ze zag dat ik ook aan m’n laatste puzzelstuk zat en liet ze ons tezamen eindigen zodat we allebei wonnen. Hihi.Lief toch?

Na stage heb ik snel mijn valies gemaakt, zijn Tiny en ik onze was gaan halen. Om 18.30u vertrok onze vlucht naar Guayaquil. Het was echt superkort!  Een goei 40 minuten hebben we in het vliegtuig gezeten, daarna stonden we alweer op de grond in Guayaquil. Daar hebben we een taxi genomen naar de bushalte en gelukkig konden we daar meteen een bus nemen naar Salinas. Rond 23.30u kwamen we daar aan…

Donderdag 1 mei

Om 9.30u zijn Tiny en ik opgestaan en hebben we ontbeten. IJseters dat we zijn, hebben we na ons ontbijt ook nog even een ijsje gegeten en op het strand gaan liggen.  Op het strand in Salinas lagen veel oudere mensen of ouders met kinderen. Echt veel jongeren of blanke toeristen waren er niet te zien. Toch had ik niet echt het gevoel dat we erg bekeken werden.

Dat was wel fijn, dat we redelijk met rust gelaten werden. Salinas heeft veel appartementen en hotels naast de zee liggen. Het heeft wel iets van Oostende weg vond ik. Hier heeft Salinas de bijnaam Miami Beach, hoewel dat wel weer iets overdreven is waarschijnlijk. Na een ganse dag op het strand doorgebracht te hebben, hebben we na het eten nog even een wandelingetje gemaakt, alvorens om 22u te gaan slapen. Echt veel viel er in de straat niet meer te beleven en ik weet ook niet of het nog wel zo veilig was om in donker over straat te wandelen.

Vrijdag 2 mei

Om 9u zijn we opgestaan, en hebben we ontbeten. Daarna hebben we onze valies gemaakt om onze reis verder te komen zetten richting Montañita. Montañita staat bekend als The place to be hier aan de kust.  Het uitgaanscentrum voor de jongeren van overal in Ecuador. Aangekomen in Montañita dacht ik jee, waar zijn we nu weer aanbeland.  Montañita is echt niet groot. Ik dacht eerst dat het een grote stad was, maar het is echt maar een klein dorpje met één drukbevolkt straatje. In dit straatje liggen enkel hotelletjes en restaurantjes. Het straatje loopt vol toeristen en ook vol wanna be Bob Marley typkes (Amerikanen waarschijnlijk) die hier zijn komen wonen voor de ‘fake’ sfeer en die hier kettinkjes verkopen en voor de rest van de dan nix anders doen. Ze lijken ook totaal niet over schoenen of over een T-shirt te bezitten, want meer dan een zwemshort hebben ze nooit aan. Dreadlocks en een baard, dat hoort er blijkbaar ook bij. ‘Yah man, where’s tha reggae man…’ dat straalt Montañita uit.

Maar enfin, daar liepen we dan… gepakt en gezakt in de hete zon, door dat straatje waar voor de rest alleen mensen in strandkledij liepen. We zochten een hotel waar we onze zware valies konden dumpen, maar waar moesten we beginnen? Plots sprak ons iemand aan. Het was een vrouw met een grote zonnebril, ook eentje met een redelijk wanna be gehalte vond ik. Ze vroeg of we een hotel zochten en daarna ratelde ze nog vanalles meer in het Spaans af. Dat ging me echter net iets te snel. Ik zei tegen Tiny: ‘WOW, daar verstond ik nu es just nix van!  

Toen zei de vrouw: ‘Oh, jullie spreken Nederlands?’ Nice… Was dat even lekker stom… Daar stond ik dan. Moest ook weer net even lukken dat ze Nederlands sprak. Ze was van Brussel… Ik vroeg haar of ze hier allang woonde. Jah hoor zei ze, al 3 maanden… Ik dacht jee, zolang zijn wij hier nu ondertussen ook al… Een vriend van haar had hier een hotel en zij moest dan heel de dag maar wat rondkuieren door de straat, op zoek naar klanten voor het hotel. In het hotel van haar vriend was er enkel nog maar een kamer voor 6 personen vrij (aangezien het hier ook verlengd weekend was omwille van 1 mei zaten zowat alle hotels bijna vol), dus gingen we toch nog maar even verder op zoek naar een hotel. Uiteindelijk vonden we een kamer voor 2 personen, wel 20 dollar per persoon, per nacht (wegens de drukte waren de prijzen zeker dubbel zo hoog), maar het hotel had wel een zwembad…

De kamer stelde echter niet veel voor, maar het was dit of nada. Na onze valies op de kamer te hebben gedumpt zijn we eerst iets gaan eten en daarna zijn we richting strand gesletst. Het strand in Montañita lag echt overvol. We moesten goed zoeken voor nog een plaatsje tussen de menigte. De golven in Montañita zijn enorm hoooooooooooog. Het staat dan ook niet voor nix bekend als het surfersparadijs. Maar toch viel het me wat tegen wat de surfers betreft. Die zaten wellicht ergens anders aangezien het overal zo druk was in de zee. Na de zonsondergang te hebben bewonderd zijn we ons gaan douchen in onze kamer.Tegen 20u waren we weer gereed om buiten te komen en konden we gaan eten. Er liep weer veel volk op straat en overal klonk muziek. We waren nog maar net klaar met eten toen er een jongen bij ons aan tafel kwam zitten. Hier zijn ze echt niet verlegen eh! Ze vragen het niet eens, ze schuiven gewoon aan en beginnen dan te babbelen. Deze gaf surfles en vroeg of we geïnteresseerd waren. Niet dus… Maar dat maakt hen niets uit eh, ze blijven gewoon zitten en verder babbelen. De surfleraar heette Alejandro en was een typische Ecuadoriaan: een echte player. Maar bij ons pakte het toch schoon niet hoor. Even later kwam er nog een jongen bij ons zitten. Wat leken we toch populair… Deze heette David, was een Ecuadoriaan maar woonde al een hele tijd in Miami, hij was hier op bezoek bij zijn familie. David was wel ok, hij was dan ook ontzettend grappig. Tiny en ik hebben veel plat gelegen! Even later kwamen er nog 2 jongens bij… Paul en Carlos, de twee neven van David. Deze 2 waren heel rustig en misschien zelfs iet wat aan de verlegen kant. Ze vroegen of we met hun 4 mee naar het strand gingen, want op het strand had je nog verschillende barretjes. Aangezien dat het nog goed druk was op het strand (zaten verschillende groepjes mensen op het strand rond een vuurtje, oogde heel gezellig!), leek het ons wel ok en zijn we hen gevolgd naar het strand. David en ik hebben een hele tijd bij één van die barretjes gedanst, met onze blote voeten in het zand. Hij zwierde mij van links naar recht en van voor naar achter. Hemel! Heb nog nooit zoveel rondgetold als toen! Er stond ook bijna niemand op de dansvloer, dus we vielen wel lekker op. Maar het was wel leuk, ik heb goed gelachen en ik denk dat we alle omstaanders ook wel geamuseerd hebben. Om 4u lagen we dan uiteindelijk moe maar voldaan in ons bed…

Zaterdag 3 mei

Pfoeh pfoeh, heb een ontzettend slechte nacht gehad omwille van de muziek die gewoon niet onderbroken is geweest. En hard dat da stond! Lag half mee te denderen in m’n bed! Om 11u ben ik eindelijk m’n bed uitgerold en zijn we gaan brunchen. Heel de namiddag hebben we doorgebracht aan het zwembad van het hotel. Het was er super rustig en een keertje GEEN zand tussen m’n tenen was ook eens niet zo erg. Rond zonsondergang heb ik dan toch even de stap op het strand gewaagd en hebben we daar een Magnum verorberd. Deze avond hebben we niet meer zo lang buiten gezeten want we waren hennig moe aangezien we de nacht voordien niet veel hadden kunnen slapen. We zijn dus vroeg ons bedje ingekropen!

Zondag 4 mei

Aangezien we vroeg zijn gaan slapen konden we er vanmorgen ook redelijk vroeg uit. Om 8.30u zaten we aan ons ontbijt en hebben we de rest van de voormiddag nog aan het zwembad doorgebracht. Om 12u moesten we out checken, dus toen hebben we ook de bus genomen naar Puerto Lopez, onze volgende halte.Een uurtje later waren we er gearriveerd en vonden we redelijk snel een hotel naast het strand dat redelijk aan onze eisen voldeed.

Puerto Lopez is een klein vissersdorpje dat niet echt toeristisch is. Er lag totaal niemand op het strand en ook in de straat langs het strand liepen totaal niet veel mensen. Het was echter wel wat bewolkt, dus misschien had dat er wel iets mee te maken. ’S avonds is er wel totaal niets te beleven hier in Puerto Lopez, alles is hier ook redelijk vroeg toe, dus waren we genoodzaakt om de avond in onze kamer door te brengen. Maar dat was zeker zo gezellig voor een keer. We hadden een voorraad cornflakes ingeslagen en die hebben we opgegeten bij een filmpje op de kamer. Het was echt relaxed om nog eens gewoon een film te zien op TV!

Maandag 5 mei

Al van bij het opstaan om 9u was het heel bewolkt buiten, dus een dagje aan het strand vandaag zit er precies niet echt in. Na het ontbijt heb ik oma even gebeld. Toch leuk om altijd even iemand van het thuisfront te horen. Maakt je dag toch altijd weer net iets leuker! Aangezien er voor de rest hier echt niets te doen valt, hebben we dan maar heel de dag zowat gespendeerd op internet. Ik heb me bezig gehouden met het uploaden van foto’s, maar dat duurt hier altijd een eeuwigheid! Ik kan maar 4 foto’s tegelijk doen en dat duurt dan al 10 minuten. En dan wilt het vaak ook nog es na 8 minuten mislukken… Dus dit is meteen een mooi excuus voor wanneer er in de toekomst lang gewacht moet worden op nieuwe foto’s van hier…  ’S avonds hebben we weer enkele films gekeken op onze kamer. Het in slaap geraken hier is trouwens ook niet zo simpel, het is hier super heet, ook al staat er een ventilator aan m’n voeten te blazen. Resultaat: een ganse nacht liggen draaien en woelen.

Dinsdag 6 mei

Om 7.30u zijn we opgestaan en hebben we ontbeten. Om 9.30u moesten we al klaar staan om naar Isla de la Plata te gaan. We hadden een tour geboekt die ons 30 dollar koste voor de boottocht en de begeleiding + 5 dollar voor de toegang tot het eiland zelf. Voor gewone toeristen kost deze toegang 15 dollar, maar aangezien wij een paspoort van Ecuador hebben en wij dus voor even ook echte Ecuadoriaanse inwoners zijn, krijgen wij ook het tarief van de gewone Ecuadorianen. Tien dollar goedkoper dus, kan toch al tellen eh! Om 10u vertrokken we goed en wel met de boot richting Isla de la Plata. Met ons gingen er nog enkele Amerikanen mee en nog een Belgisch-Italiaans koppel. Het meisje was van Waver, maar sprak ons toch aan in het Nederlands. Er zijn er dus toch nog die de moeite willen doen.

Ze woont nu al anderhalf jaar in Barcelona zei ze en was hier gewoon even op vakantie. Na een uur in de boot gezeten te hebben arriveerden we op Isla de la Plata. Dit is een eiland van ongeveer 4 km lang. Het ligt hoger dan de zee zelf, dus echt veel strand is er niet, wel veel rotsen. We hebben een wandeling gemaakt van 3u, in de hitte, want de zon scheen fel! De vegetatie op het eiland is redelijk pover. Bomen staan er niet echt, wel gras en struiken. Op het eiland leven veel vogels (Albatrossen, Blue Footed Boobies, …)

Soms zijn er ook zeeleeuwen te zien, maar die hebben we jammer genoeg niet kunnen waarnemen. De vogels daar hebben totaal geen schrik van mensen want we hebben ze verschillende keren kunnen benaderen tot op een halve meter afstand.

Na de wandeling zijn we terug in onze boot geklommen om daar ons middagmaal te benuttigen. Stukken fruit en een boterhammeke met tonijn. Na het eten mochten we een plonsje wagen tussen de vissen die langs en onder onze boot zwommen. Echt grote vissen! Met duikbril en snorkel sprong ik volle moed in het water. Maar de eerste minuten had ik het er toch niet zoooooooooooooooooooooo erg op. Die vissen zwommen alle kanten op en maakte bruuske bewegingen. Onze gids gooide wat brood overboord en daar hapten alle vissen dan gretig naar. Ik dacht, zolang ze zich maar niet vergissen van hapje en er sebiet ene aan mne teen hangt te bengelen! Terwijl al die Amerikanen al bijna niet meer in het zicht waren, kwamen Tiny en ik nog niet echt ver van de boot af. De slappe lach, dat hadden wij. Wel niet echt aan te raden, aangezien ik daardoor mij geregeld verslikte en een hele lading zeewater binnenkreeg. Nadat ik de spelregels even had uitgelegd aan de vissen (vinnen thuishouden!), durfde ik mij al wat meer tussen de vissen te begeven. Wanneer de gids nog wat brood in het water gooide en al die vissen daarop afvlogen (zwemmen, want vliegen doen ze natuurlijk niet, tzijn geen vliegvissen ), waagde ik mij aan een zwempartijtje tussen de vissen, echt spannend was dat hoor. Ze zijn dan zo druk heen en weer aan het zwemmen voor dat brood te kunnen bemachtigen dat ze vaak op het laatste ogenblik moesten uitwijken voor die grotere vis: ME! Na een uurtje in het water gedobberd te hebben met ogen gericht op alles wat er ook maar bewoog, zat het snorkelen er alweer op en was het tijd voor onze terugweg naar Puerto Lopez. Na een 10 minuutjes onderweg te zijn zagen we plots enkele vinnetjes uit het water steken. Het was een hele groep dolfijnen die met onze boot mee zwom!  De boot ging trager varen zodat ze ons tegoei konden volgen voor een tijdje. Het waren er echt veel! Zo mooi!  Sommige kwamen ook vlak langs de boot zwemmen. En af en toe waagde er zich eentje aan een spectaculaire sprong uit het water. Tiny en ik hebben er filmpjes van gemaakt. Op mijn filmpje is er een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele mooie sprong van 2 dolfijnen te zien. Heel toevallig dat er dat op staat, want die dolfijnen waren wel redelijk ver weg. Hoog dat die sprongen! Echt su-per mooi! Tiny en ik waren helemaal WOWWWWWWWWWWWWWW zie dittttttttttttttttttttttttttt. Dolfijnen zijn toch echt zo’n mooie en schattige beestjes! Ik vroeg me wel af waarom de boot niet even stopte en we geen duikje mochten nemen tussen de dolfijnen. Hoe zalig zou dat wel niet geweest zijn! Maar enfin, na een tiental minuutjes gevolgd te zijn geweest door de dolfijnengroep, zette we weer verder koers richting kust. Nog geen 2 minuutjes later merkte iedereen tegelijk een enorme vin op die uit het water stak, ongeveer tien meter van onze boot vandaan. Amai! Wat was dat voor iets groots! De gids zei ‘tiburon’, wat HAAI wilt zeggen. Twas ne serieuze grote zei ie. Hallo! Sinds wanneer zitten hier haaien???? Had ik dat geweten, had ik nog wel een tweede keer nagedacht vooraleer ik in het water sprong voor te snorkelen. Er kan altijd een haai verdwaald zijn! En het was maar een kwartiertje af van waar wij hadden gezwommen, en twas daar toch ook hennig diep, dus waarom zouden ze daar niet zitten? Twas echt wel ne vin gelijk in Jaws hoor… Ik hoorde al spontaan het melodietje van de film in m’n hoofd spelen.  Als ik deze week nog maar in de zee durf… Ik zie sowieso al altijd dat ik niet de persoon ben die het verst in de zee zit. Want Birthe zegt altijd: als er ne haai is, dan pakt die toch teminste eerst diegene die het verst in de zee zit, daarna pakt ie u pas, ma dan heb je toch nog een beetje de tijd om je uit de voeten te maken… Om 17.15u waren we terug aan het strand, hebben we gedoucht, gegeten en filmpje gekeken op onze kamer.

Woensdag 7 mei

Deze morgen zijn we om 8u opgestaan, zodat we om 10u goed en wel konden vertrekken met een taximotor richting Los Frailes. Los Frailes is een strand, tien minuutjes van Puerto Lopez vandaan. Het strand is heel rustig en er zijn nergens restaurantjes ofzo te bespeuren. Toen we daar aankwamen waren we zogoed als alleen op heel het strand. In heel de dag zijn er misschien tien mensen op het strand geweest. En het was een redelijk lang strand, dus in onze directe omgeving lag niemand. Tot dat we twee Ecuadorianen op ons af zagen komen… En jah hoor, wat had je gedacht, natuurlijk kwamen ze boem bij ons zitten en begonnen tegen ons te praten. Sorry hoor, maar daar hadden we nu écht geen zin in! De snelste manier om ze weer kwijt te spelen dacht ik is door gewoon in het Nederlands terug te babbelen. Als we doen alsof we totaal nix verstaan, dan zullen we toch ook niet meer zo interessant zijn veronderstel ik? Ze probeerde vanalles te vragen of duidelijk te maken in het Spaans en in het gebrekkig Engels, maar wij hebben ons even dom gehouden. Soms was het even moeilijk om niet in het Engels of Spaans terug te babbelen, omdat je ze wel verstaat natuurlijk. Een goei kwartier hebben ze het volgehouden, daarna waren ze het beu en zijn ze het afgetrapt. Gelukkig!

Om 16u kwam de taximotor ons ophalen en bracht ons terug naar ons hotel. Ik heb nog even naar mama en papa gebeld alvorens te gaan eten. Ik had hen nog veel te vertellen! En natuurlijk ben ik ook altijd heel blij om hen te horen en nieuwsgierig naar wat ze te vertellen hebben van het thuisfront.

Donderdag 8 mei

Om 7.30u werden Tiny en ik wakker doordat er buiten harde muziek in de straat weerklonk.Wie heeft er ’s morgens al zoveel kabaal? We hebben de TV toen maar even aangezet en toevallig begon er net een film die we even afgekeken hebben. Daarna hebben we ons klaargemaakt en zijn gaan ontbijten. Tegen de middag hebben we even op het strand gelegen, maar wel onder een palmboom in de schaduw, aangezien ik (Tiny beetje) verbrand was van de dag ervoor en ik dus best even uit de zon kon blijven. Heel m’n rug en achterkant van m’n benen zagen rood, het deed ook enorm veel zeer. Moet ik weer eens hebben…

Voor de rest hebben we niet zo veel gedaan. We hebben foto’s van de zonsondergang gemaakt en nog een ijsje gegeten. Daarna zijn we weer naar onze kamer gegaan en zijn we redelijk vroeg gaan slapen. Mijn rug deed zo’n zeer!

Vrijdag 9 mei

Onze wekker liep af om 9u. Na het ontbijt hebben we onze valies gepakt en zijn we richting bushalte gewandeld. Om kwart voor 12 hadden we onze bus richting Manta, onze laatste halte voordat we terug naar Quito gaan. De bus ging via Jipijapa, Portoviejo en Montecristi, dit zijn toch ook drie stadjes waar ik al regelmatig van gehoord had. We zijn er alleen doorgereden natuurlijk, maar veel was er daar precies ook niet echt te beleven. De busrit duurde 3 uur (moesten één keer overstappen), dus tegen 15u waren we ongeveer in Manta aangekomen. We hadden totaal geen informatie over Manta, dus we hadden al helemaal geen naam of adres van een hotel. Manta was ook redelijk groot had ik de indruk. We wisten dus niet echt welke kant we op moesten toen we daar bij de bushalte afgezet werden. Het was ook zo warm en die valies sneed echt in m’n verbrand velleke. Het eerste beste terrasje dat we tegen kwamen zijn we gestopt en hebben daar even iets gedronken. Daar hebben we gevraagd naar een goed en goedkoop hotel. De man die ons drinken bezorgde was heel behulpzaam en gaf ons de naam van een hotel die volgens hem goed en goedkoop was. Daar hebben we ons dus ook heen laten voeren door de taxi. En ja hoor, het hotel zag er netjes uit, had TV op kamer en een zwembad. 18 dollar per man, per nacht. Viel nog mee, want blijkbaar schommelen de meeste hotels in Manta tussen de 30 en de 80 dollar. We zijn die dag nog alleen onze kamer uit geweest voor te gaan eten, voor de rest hebben we de avond op de kamer doorgebracht. Tiny voelde zich niet zo goed en ik vond het ook niet erg om nix meer te doen, want ik stond nog steeds zo goed als in brand…

Zaterdag 10 mei

TRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR… 7u… de wekker. Opstaan!

Na ontbeten te hebben in het hotel zelf, zijn we snel even naar het vliegveld in Manta gegaan om te informeren naar hoelaat een vliegtuig vertrok richting Quito. Die avond om 17u ging er nog een vliegtuig naar Quito en hoera, er was nog plaats.

Die zouden we dan maar nemen… Terug in het hotel aangekomen hebben we nog enkele uurtjes aan het zwembad gelegen, tot dat het tijd was om uit te checken en stilaan te vertrekken richting vliegveld. Daar hebben we tijdens het wachten nog iets kunnen eten, vooraleer het vliegtuig op steeg rond 17.15u. We waren nog maar goed en wel in de lucht toen we een drankje aangeboden kregen. Toen we dit ophadden, hadden de stewards niet eens meer de tijd om de bekertjes te komen afruimen, want we gingen alweer dalen. We zijn echt een goed half uur onderweg geweest. Echt gek! Bijna de moeite nog niet eens! Met de bus doe je er 8u over. Met het vliegtuig ben je er in een vingerknip, bij wijze van spreken. Echt fijn is het, ging de terugweg naar België ook maar zo snel…

Toen we weer buiten de luchthaven stonden, terug op bekende grond was het toch een beetje vreemd. Ergens heb je dan toch een gevoel van een beetje thuis te komen. Het grote Quito is me nu toch al wel wat bekend. Je weet waar je precies erges bent, welke kant je ‘thuis’ ligt, welke kant je stageplaats, waar dit, waar dat… Bij het nemen van een taxi voelde ik me dan ook verbouwereerd toen de taxichauffeur 5 dollar vroeg om ons naar huis te rijden. Tis niet omdat we net van de vlieger komen en gepakt en gezakt zijn, dat we afgezet mogen worden eh! Kheb het h’m ook es mooi gezegd ook… Ik zei ‘hallo! Doe es effe normaal! Het is echt niet ver eh! Vijf dollar… twas echt nog geen twee waard hoor. Taxichauffeurs vragen aan ons altijd meer dan dat het eigenlijk is. Ze kunnen natuurlijk maar proberen, veel toeristen stemmen met alles in. Maar wij weten wel beter hoor! Vooraleer we naar huis gingen hebben we nog wel even een pitstop gemaakt bij de McDonalds (wat had je gedacht, word stilaan routine als we van een weekendje terug thuis komen ). Tegen 19.30u stonden we weer voor de deur thuis en werden we terug onthaald door Elise, Laurie en Ruud. De rest van het huis was ook foetsie. Baños, Mindo, Guayaquil,… iedereen zat wel ergens. Ik heb nog snel even m’n foto’s op m’n laptop gezet en bekeken, alvorens terug onder mijn eigen, vertrouwde lakens te kruipen.

Zondag 11 mei

Urgh… wat een slechte nacht was dit. Ik heb liggen woelen en draaien dat het niet normaal was. Je zou toch zeggen… want zo warm is het hier ’s nachts echt niet. Maar kreeg het wel warm van al dat gedraai. Om 8u werd ik wakker doordat ik geklop hoorde op de voordeur. Zondag 8u! Wie kan dat nu zijn? Toen hoorde we het al… het was de huisbaas. Ik vertikte het om op te staan hoor. Tiny bleef ook mooi liggen, en boven bleef het ook muisstil. De huisbaas is maar een vreemde man. Hij is al redelijk oud, hoort niet meer zo goed, is ontzettend moeilijk te verstaan en hij vraagt altijd dingen die wij toch niet weten en waarvoor hij bij Melanie moet zijn. Na een tijdje hoorden we hem precies niet meer… Toen heb ik het er op gewaagd en ben naar de douche gespurt. Na het douchen ben ik naar de bakker geweest om brood te gaan halen voor Tiny en mij. Toen ik terug kwam ging de bel van de poort… lap… daar stond ie dan weer: de huisbaas. Aangezien er nog niemand wakker was buiten Tiny en mij, was het aan mij om de deur te openen. Hij heeft lang zitten babbelen, en ik was blij dat ik hem toch nog redelijk goed verstond. Hij zei iets over de hoop vuilniszakken die bij de poort lagen en over de tuin. Hij heeft verschillende planten zitten aanduiden die korter gemaakt moesten worden, terwijl ze totaal niet TE fel gegroeid waren ofzo. Beetje knikken en vriendelijk wezen… meer kan je niet echt doen. En hetgeen wat hij zei doorgeven aan Melanie. Toen hij eindelijk weg was heb ik kunnen ontbijten. Daarna zijn Tiny en ik naar de Mariscal geweest om te bellen naar het thuisfront. Nee hoor! Lotte was het niet vergeten! Het is moederdag vandaag! Ook hier is het moederdag… naast de straten staan veel kraampjes met bloemen. Verschillende keren naar huis gebeld, naar GSM mama, GSM Birthe, maar nix!

Vreemde boel! Toen maar even daar op internet gezeten, mails gecheckt en daarna nog eens geprobeerd. Meer dan 30 minuten heb ik met mama gebeld. Dacht je nu echt dat ik je vergeten was mama? Dan ken je je kleine ukkepuk toch niet zo goed eh! Hoe zou ik dat nu kunnen vergeten… Je passeert wel eens meerdere keren per dag langs in mijn gedachten hoor!

Het wordt ook steeds spannender nu, want het begint echt op te korten! Nog 5 weken en dan sta ik weer op Belgische bodem! Maar allez, ik had dus 30 minuten gebeld… het koste echt nix! 2, 26 dollar heb ik moeten betalen. Het is daar zo goedkoop! Bij andere telefooncabines moet je een dollar per minuut betalen!

Na het bellen zijn we een pannenkoek gaan eten in de buurt en daarna zijn we terug naar huis gegaan. Ik heb de keuken gepoetst (het was mijne tour) en daarna heb ik mij achter m’n laptop gegooid en heb ik mij LANG bezig gehouden met het overtypen van m’n weblog. Ik had al die weken bijgehouden in een schriftje, maar nu moest ik ze nog alleen overtypen.

Nu ik eindelijk weer eens bijgeschreven ben, hoop ik dat ik het een beetje beter kan bijhouden want amai! Het was een hele klus!

Enfin, voor velen was dit misschien te lang, of hadden niet meteen de moed om dit allemaal door te lezen. Is te begrijpen, want mij lijkt het ook enormmmmmmmmmmmmm lang en langdradig.

Dikke kus en knuffel!

Lotte

Foto’s van de zee kan je nog steeds vinden op mijn site:
http://niscua.spaces.live.com/

13-05-2008 om 22:37 geschreven door Lotte  

Vrijdag 25 april

’S morgens hebben we ontbeten, zijn we winkeltjes gaan bekijken, Sofie en Elise hebben verschillende paar sletsen gekocht, daarna hebben we op het strand gelegen. Het strand van Atacames was redelijk druk bevolkt. Het is zeker en vast een toeristische plek. Constant kwamen er mensen langs met de vraag of we jugo de coco, fruitsalade, tattoos, of vlechten in ons haar wouden. Dit is wel wreed ambetant, want echt met rust gelaten wordt je hier nooit.  ‘S middags hebben we even een pizza gegeten voor we vervolgens terug op het strand gingen liggen. De zonsondergang rond 18u hebben we ook nog even kunnen meepikken. Na ons gedoucht te hebben ze we gaan uiteten in een visrestaurant (waar we wel kip hebben gegeten, oeps! ).  ’S avonds zijn we op stap geweest met ons vieren. In een van de vele gezellige bambu-barretjes. Het was wel gezellig, ook wel veel volk, en nog niet eens zo gek veel toeristen. Ik ben zelfs Stephanie tegen het lijf gelopen, dat is een Belgische die hier ook voor haar stage (toerisme) verblijft in Quito. Toevallig toch, dat we elkaar daar in Atacames troffen! Enfin, om 2u kroop ik doodmoe in mijn bed…

Zaterdag 26 april

We zijn opgestaan, hebben ontbeten, zijn naar het strand gegaan en hebben ons daar weer in het zand geploft, ’s middags pizza gegeten, winkeltjes bekeken en op stap geweest. Aangezien m’n ogen echt gewoon zowat dichtvielen, zijn Tiny en ik al om 24u doorgegaan. Elise en Sofie zijn nog een hele tijd blijven doorgaan.

Zondag 27 april

Ontbeten, nog wat winkeltjes bekeken en om 13u de bus terug naar Quito genomen. Om 20u waren we terug in Quito gearriveerd.

Maandag 28 april

Deze morgen heb ik niet met Sebastian kunnen werken omwille van het bezoek van Anita aan ons schooltje. Anita is een Hollandse die voor een jaar aan het rondtrekken is in Latijns-Amerika. Momenteel is ze voor een paar maanden hier in Ecuador en zou ze graag even vrijwilligerswerk doen. Ze is in contact gekomen met Melanie en die had voorgesteld dat ze maar eens een kijkje bij ons op school moest komen nemen. We hebben haar even rondgeleid en wat uitleg gegeven over het reilen en zeilen van de school. Na de speeltijd heb ik nog even met Giuseppe kunnen werken. Ze hebben buiten in het zonnetje boekjes gelezen. Hij kan beter lezen dan ik gedacht had, maar ik moest hem toch nog geregeld verbeteren. In de namiddag heb ik Nora haar vriend ontmoet die momenteel twee weken op visite is. Daarna ben ik m’n was gaan wegbrengen en zijn Tiny en naar het shoppingcenter geweest om een nieuwe GSM voor mij te gaan kopen, aangezien ik m’n andere was kwijtgespeeld op een nog steeds mysterieuze wijze.  Nu we er toch waren hebben we er meteen een filmpje meegepikt in de cinema die daar ook gelegen is.

Dinsdag 29 april

Voor de speeltijd heb ik even met Sebastian gewerkt, maar niet zolang, aangezien ik weer gevraagd werd om mee te dansen met de dansoefening. Na de speeltijd hadden de leerkrachten een vergadering en werd er ons gevraagd of we op de klasjes wouden letten. Sofie en ik stonden in het jongste klasje. Ze hebben zich braaf beziggehouden met de blokken. Tiny stond in het klasje van Klever, en gelukkig waren de stagiaires van fysio er nog om de ADHD klas en het klasje van Marina in toom te houden. ‘S middags zijn Tiny en ik de vliegtickets gaan boeken naar Guayaquil.

13-05-2008 om 22:07 geschreven door Lotte  

Maandag 14 april

De school duurde vandaag maar tot 10.30u omwille van de ‘dag van de leerkacht’. Hier gaan ze op deze dag dan gezellig uiteten, met de leerkrachten, wel tijdens de gewone school uren natuurlijk. Wij werden zoals gewoonlijk pas die morgen verwittigd, dus daar stonden we dan in onze gewone dagelijkse kledij, terwijl alle leerkrachten zich fel hadden opgemaakt en hun beste kledij hadden aangetrokken. Het feestfestijn ging door in een visrestaurant, een kwartiertje rijden van de school (wij mochten mee in de auto van de directeur).

De bestelling was blijkbaar al op voorhand door gegeven en voor ons hadden ze iets speciaals besteld. Te beginnen met Ceviche: dit is een koude soep die naar azijn smaakt. Er zitten allerlei zeebeestjes in die ik zo niet direct kon benoemen. Lekker was het niet, maar ik heb het met veel moed bijna opgegeten. Tiny en Sofie hebben hun Ceviche aan de fysiotherapeute geschonken, die er wel blij mee was. Wat volgde was een enorm bord met paella. In de paella zaten scampi’s, mosselen en echte schelpjes die je zo ook van het Belgisch strand kan rapen. Als dat nog niet erg genoeg was kregen we ook nog een soep erbij met krabbenpootjes en octopusjes.  Enkele leerkrachten moesten echt met ons lachen omdat wij zo verbijsterd naar ons bord staarden. De soep met krabbenpootjes hebben we alle drie weggegeven. De paella heb ik wel gegeten maar het was zoveel! Uit beleefdheid had ik al meer gegeten dan m’n buik eigenlijk aankon. Regelmatig vroegen ze wat we er van vonden. Ik vond de paella niet mis, maar zo’ne grote viseter ben ik ook weer niet, en zeker niet zo van die speciale dingen gelijk octopussen of krabbenpootjes. ’S middags na internet zijn Tiny en ik nog even wat in de straat gaan wandelen en hebben we ons een ijsje gekocht onderweg. Toen we terug thuis arriveerden hebben we gegeten en hebben Tiny en ik Shrek op m’n laptop gekeken. Leuk toch?

Dinsdag 15 april

Op school heb ik voor de speeltijd met Sebastian gewerkt. Ik heb geoefend op zijn veters. Na de speeltijd heb ik met Joana geoefend op het rekenen. Ze kan rekenen met behulp van een telraam. Maar echt heel goed snapt ze het nog wel niet. ’S avonds zijn Tiny, Sofie, Nora en ik gaan fitnessen in een fitnesscentrum hier niet zo ver vandaan. We hebben ons meteen een 20 beurten kaart aangeschaft.

Van 7u tot 8u was er een aerobic sessie die we mee gevolgd hebben. De aerobic sessie bestond vooral uit oefeningen die gebaseerd waren op danspassen (salsa, mambo,…) Ik vond het wel leuk en het deed deugd om nog eens goed in beweging te zijn geweest!

Woensdag 16 april

In de voormiddag heb ik niets met Sebastian kunnen doen omwille van een dansoefening van de leerkrachten. In midden mei zal de opening van het nieuwe schoolgebouw doorgaan en zullen alle ouders worden uitgenodigd. De leerkrachten doen dan een traditionele Ecuadoriaanse dans waarvoor ze nu vollebak moeten oefenen. De dans bestaat uit het ronddraaien rond een paal die in het midden staat. Iedereen heeft een lint vast dat aan de paal is vastgemaakt. Doordat de helft naar links draait en de andere helft naar rechts, worden de linten om de paal geweven. Na de speeltijd heb ik nog wat met Vladimir gepuzzeld. Het is moeilijk om met Vladimir te werken omdat ie nog zo jong is (kan nog niet lezen, schrijven of tellen) en extra moeilijk maakt het dat hij een spraakprobleem heeft en ik hem dus moeilijk versta. In de namiddag heb ik even op internet gezeten. ’S avonds zijn Tiny, Sofie, Nora, Laurie, Marieke naar de fitness geweest om te gaan spinnen. Halleluja! Dat nooit meer! Ik was zo snel buiten adem! Had weer veel moeite met ademen en kreeg het ook zo benauwd. Ik was echt stikkapot terwijl de rest vrolijk rondtrapte. Ik snapte er nix van, zo onsportief ben ik nu toch ook weer helemaal niet?  Enfin, na het spinnen zijn we ons gaan douchen en omkleden om daarna met de ladies op stap te gaan in de Bungalow. Dit is op woensdag THE place to be voor meisjes, want dan mogen er geen jongens binnen en krijgen meisjes gratis drinken tot 22u.

Donderdag 17 april

Vandaag zijn we met Joana, Estefany en Kassandra naar de winkel geweest. Bedoeling was dat ze leren om zich goed te gedragen op openbare plaatsen. Joana heeft zich goed gedragen, Kassandra liep voortdurend rond en moest je wel even in de gaten houden, Estefany daarentegen had voortdurend vanalles vast in haar handen. Zo liep ze ineens rond met een mandarijn, die ze al half had opgegeten, terwijl ze een minuut daarvoor nog langs ons stond braaf te wezen!  Buiten dat één incidentje ging het gelukkig wel redelijk vlotjes. ‘S avonds hebben Tiny en ik thuis een film gekeken: Secret Love

Vrijdag 18 april

Vandaag was onze wekelijkse vrije dag, die ik deze keer begon met het poetsen van de keuken. Toen ik daar mee klaar was heb ik mij bezig gehouden met het schrijven van enkele brieven. In de namiddag heb ik met Tiny films gekeken: She’s the man

Zaterdag 19 april

Deze morgen zijn Tiny, Sofie, Laurie en ik naar de Teleferico geweest. Dit is het punt op de bergen van waaruit je gans Quito kan bewonderen. Hierna zijn Tiny en ik nog gaan winkelen in het winkelcentrum ‘El Recreo’, dat meer in het zuiden gelegen is. We hebben heel wat nieuwe bloesjes gekocht want we waren onze kleren beetje beu geraakt.  Heb ook 2 paar nieuwe schoenen gekocht want m’n schoenen van nu waren zo versleten geraakt dat er bij het minste water in kwam! Na het winkelen zijn we nog naar de cinema geweest: Escuela por las idiotas. Toen we terug thuis kwamen zijn we nog met z’n allen op stap geweest in de Bungalow. Toen we daar waren kregen we het bericht dat in Nederland iets van een brand in een discotheek hier in Quito op het nieuws was geweest. 15 doden en 25 gewonden…

Zondag 20 april

Vanmorgen is Elise terug gekomen. Elise is een maand terug naar Nederland gegaan om haar daar te laten onderzoeken aangezien ze hier lang ziek is geweest en ze de oorzaak daar van maar niet konden vinden. Het was mooi weer, dus zijn we met z’n allen iets gaan drinken in de Mariscal. We hebben Ruud z’n ouders ontmoet die hier voor een week Ruud kwamen bezoeken. Daar hebben we ook zowat heel de dag doorgebracht; fijn op een terrasje in het zonnetje…

Maandag 21 april

Vandaag heb ik met Sebastian en Giuseppe gewerkt. We hebben vandaag ook een nieuw lokaaltje gekregen, omdat het lokaaltje dat we nu hadden, terug gebruikt gaat worden door de fysiotherapeuten. Nu zitten we in hetzelfde lokaaltje als de logopediste. Dit is wel vervelend aangezien de logopediste ook vaak sessies met kinderen heeft en ze dan ontzettend hard moet praten en ARTICULEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEREN. Irritant is dat, maar gelukkig is de logopediste een heel lieve vrouw, die toch zoveel mogelijk rekening met ons probeert te houden.  We mogen ook al haar materialen gebruiken, wat heel hennig is aangezien wij over geen materialen beschikken. Na de speeltijd is Melanie nog even op school geweest om te checken hoe we er momenteel voor staan. We hebben nog een gesprek gehad met de directeur, maar dit gesprek ging vooral over Anita, het meisje dat Sofie begeleidt. Na stage ben ik nog even naar de post geweest om de brieven te posten, m’n was gaan wegbrengen naar de wasserette en tenslotte ook nog even inkopen gaan doen in de Magda.

Donderdag 24 april

Vandaag zijn we met school naar La Casa de la Cultura geweest. De school was uitgenodigd om te gaan kijken naar een dansvoorstelling. De dansen werden uitgevoerd door allemaal gehandicapten. In de zaal zaten ook enkel scholen voor kinderen met een beperking, of instituten voor gehandicapten. Het was niet zo geweldig, maar het was wel eens fijn om het te zien en voor de kinderen van school was het ook een spannend schooluitstapje met de bus. Eens terug thuis gekomen heb ik m’n valies gemaakt, want Tiny, Sofie, Elise en ik vertrokken die avond naar de zee! Om 18.30u  vertrok onze bus richting Atacames. Rond 2u ’s nachts stopte de bus plots en werden we de bus uitgezet. De chauffeur zei dat de bus niet naar Atacames, ging maar naar Esmeraldas. We moesten hier verder de taxi nemen naar Atacames. Aan de busmaatschappij hadden ze ons nochtans verzekerd dat de bus doorreed naar Atacames. En waar stopte de bus ook!  Zomaar langs de kant van de weg, waar totaal nix of niemand te zien was. Gelukkig was er nog een vrouw die ook moest uitstappen. Ze woonde in Atacames en was even verbaasd als ons dat de bus ons daar zomaar dumpte.We hadden echt geluk dat die vrouw er nog was, want ze had haar man gebeld en die is ons met de auto komen halen. Atacames was nog zo’n drie kwartier rijden van daar. Ze waren zelf zo lief om ons voor ons hotel af te zetten, en ze reden pas door tot we het hotel echt binnen waren. Om 3.30u kon ik eindelijk op bed ploffen.

13-05-2008 om 21:51 geschreven door Lotte  

Woensdag avond ben ik met Tiny vertrokken met het vliegtuig naar Guayaquil, om daar vervolgens de bus naar Salinas te nemen.
Vrijdagmiddag zijn we doorgereisd naar Montañita, THE place to be aan de kust schijnt... Toch viel het een beetje tegen, aangezien er een serieuze fake-sfeer hangt en het er ontzettend toeristisch is... We zijn er gebleven tot zondagmiddag om dan vervolgens weer beetje verder te reizen naar Puerto Lopez. Daar zitten we momenteel nu...
Puerto Lopez is een klein vissersdorpje waar niet zo veel te beleven valt. Het is er niet toeristisch, je ziet er dus ook niet veel blanken lopen.
Morgen gaan we waarschijnlijk een excursie doen naar Isla de la Plata, dit is een beetje te vergelijken met de Galapagoseilanden zeggen ze, maar dan voor de 'arme mensen' (als je weet dat 5 dagen naar de Galapagoseilanden je al minstens 1100 euro kost!!!)
Wanneer we Puerto Lopez gezien hebben zullen we waarschijnlijk nog even verder reizen naar canoa, waarna we de zondag 11 mei terug naar Quito zullen gaan.

Aangezien ik niet veel op internet zal komen, ben ik voorlopig mijn weblog schriftelijk aan het bijhouden en zal het als ik terug in Quito ben online te zien zijn. Wat ik wel al heb kunnen doen is enkele foto's op mijn space (site van msn) plaatsen, daar kan je dus altijd al eens een kijkje nemen. Ook is het mapje van Stageplaats Ecuador een beetje aangevuld.

Dikke kus vanuit Puerto Lopez,

Lotte

06-05-2008 om 00:17 geschreven door Lotte  

29-04-2008 om 22:37 geschreven door Lotte  

Ik ben mijn GSM verloren hier... dus ben ik even niet meer bereikbaar!
Ik ben tot zondag weg (naar de zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee ole oleeeeeeeeeeeeeeeeeeeee), maar maandag heb ik weer een nieuwe.
Het nieuw nummer zal hier dan op komen te staan!

Dikke kus aan allen!

24-04-2008 om 22:21 geschreven door Lotte  

Speciaal voor oma die toch wel iets meer over mijn stage wou weten... Bij deze een beetje uitleg over de kinderen waarmee ik werk!

De voorbije 4 weken heb ik op stage vooral met Sebastian gewerkt. Ik heb met hem verschillende oefeningen gemaakt om te kijken hoever hij staat wat betreft zijn schoolse vaardigheden. Zo kan hij tot 20 tellen, maar de getallen herkennen kan hij nog niet (enkel de 1,2,3 en 8). Ik heb met hem de kleuren overlopen door verschillende voorwerpen aan te duiden en te vragen welke kleur het voorwerp had. Hij kent alle kleuren en kan ook alle voorwerpen benoemen. Bij oefeningen waar verschillende voorwerpen getekend staan en hij 2 dezelfde voorwerpen er uit moet halen of het voorwerp moet aanduiden dat niet in het rijtje past, kan hij het juiste antwoord geven. Soms geeft hij ook expres een verkeerd antwoord of wijst zomaar een voorwerp aan zonder er eerst naar gekeken te hebben. Ik heb eens gevraagd of hij zijn familie wou tekenen, maar meer dan een paar strepen op het blad kwam er niet te staan. Wat het schrijven betreft lukt het hem ook nog niet zo goed. Hij houdt zijn potlood heel ver naar achter vast, waardoor hij enkel heel lichte lijntjes kan trekken. Ik heb hem voorgedaan hoe hij zijn potlood goed moest vastpakken en ik verbeterde hem wanneer hij zijn potlood weer verkeerd vastnam. Na enkele keren had hij het precies toch wel door en hield hij zijn potlood veel beter vast, waardoor hij beter op zijn potloodpunt kon duwen en hij beter zichtbaardere lijnen kon trekken. Wanneer ik hem vroeg om de getallen van 0 tot 3 te overtrekken, eerst samen en dan alleen, deed hij dit niet. Hij trok dan strepen over heel het blad en begon een beetje te kribbelen. Wanneer we het samen deden ging het goed, maar wanneer hij het zelf alleen moest doen deed hij steeds iets heel anders. Langer dan 5 minuten kan hij niet met iets hetzelfde bezig zijn want Sebastian is heel snel afgeleid en geeft vaak een verveelde indruk. Hij begint dan rond te kijken of zakt onderuit in zijn stoel. Soms durft hij ook wel zijn potlood op de grond te gooien of de blaren in zijn schrift te verkreukelen. Als ik hem terug tot de orde roep en zijn aandacht vraag dan gaat het meestal weer heel even goed, maar lang duurt dit meestal niet. Het enige waar hij zijn aandacht wel bij kan blijven houden en wat hij niet beu geraakt is het maken van puzzels. Hij doet dit duidelijk graag en hij heeft een redelijk inzicht. Bij het puzzelen blijft hij geconcentreerd en geeft hij niet snel op. Heel af en toe vraagt hij of ik hem wil helpen wanneer een puzzelstuk niet past op een bepaalde plaats.

Ik heb soms de indruk dat Sebastian meer kan dan dat hij laat zien. Hij is jammer genoeg gewoon veel te snel afgeleid en te ongeconcentreerd. Het is heel anders als een kind iets wel wilt leren maar het gewoon niet kan, bij hem heb ik echter soms het gevoel dat hij het wel kan maar het niet wilt. De laatste 2 weken heb ik me vooral bezig gehouden met het aanleren van veters strikken en de klok te leren herkennen. Bij het veters strikken moet ik hem nog helpen met de handelingen, maar hij weet ondertussen wel al wat er moet gebeuren. Hij kan de stapjes die ik hem heb aangeleerd al zeggen, maar hij kan ze nog niet helemaal uitvoeren. Hij wilt het wel leren, maar na 5 keer proberen merk ik wel dat het weer genoeg is en hij nood heeft aan iets anders. Ik zou hem ook graag de klok willen leren herkennen. De klok leren lezen zal nog wat te moeilijk zijn, maar we kunnen er toch al stilaan naar toe werken.

Die houten klok die bij ons in het huis lag is daar heel goed voor. Het is ook een soort puzzel waarbij je alle getallen op de juiste plaats moet leggen. Ik laat hem dit momenteel veel doen: het opvolgorde leggen van de getallen tot 12, zodat hij de klok leert kennen.

Ik vind het best moeilijk om met hem te werken omdat hij voortdurend is afgeleid. Ik moet hem vaak terug tot de aandacht roepen en moet ook regelmatig ter plekke iets anders bedenken omdat hetgeen wat ik had voorbereid te snel klaar was.

Met Vladimir heb ik nu al 3 keer gewerkt, maar ik heb nog niet zo’n goed zicht op wat hij wel of niet kan. Het is ook moeilijk om dit in te schatten omdat je hem zo goed als niet verstaat.

Bij het inoefenen van de kleuren zei hij alle kleuren voor de eerste keer meteen goed, maar wanneer we ze nog eens overliepen verwisselde hij rood en blauw wel, en dit meerdere keren.

De dag voordien hebben Tiny en Sofie ook de kleuren overlopen met hem, maar toen kon hij blijkbaar geen kleuren benoemen en zei hij tegen alles blauw.

Puzzelen kan hij wel heel goed. Daar heeft hij wel inzicht in. Hij is dan heel geconcentreerd bezig en kijkt ook echt naar de vormen van de puzzelstukken. Vladimir luistert ook heel goed, wanneer hij even afgeleid is en ik hem tot de orde roep, let hij weer terug op.

Het grote probleem bij hem is echter dat hij een serieus spraakprobleem heeft. Dit beperkt hem in de communicatie met anderen. Vladimir is een ontzettend schattig, actief jongetje dat veel onverstaanbare dingen brabbelt, goed luistert en heel netjes is (hij ruimt speelgoed altijd mooi op).

Voor Giuseppe had ik enkele rekensommen klaarliggen. Hij kan enkel tellen met een telraam en dit met een beetje hulp van mij. De getallen tot 20 kan hij ook voluit schrijven, de getallen boven de 20 herkent hij niet. Hij kan woorden schrijven die ik hem dicteerde, maar hij vergat vaak enkele letters. Lezen kan hij ook, maar wel beperkt. Toen ik hem vroeg om zijn familie te tekenen, tekende hij enkel verschillende lijnen in verschillende kleuren. Toen ik vroeg wat hij zonet had getekend, wist hij het ook niet meer echt te benoemen.

Giuseppe snapt de bedoeling van memory niet goed en ook puzzelen gaat hem moeilijk af. Hier mist hij duidelijk wat inzicht in. Voor de rest is Giuseppe een heel rustige, lieve jongen.

Kassandra kan rekenen met een telraam, maar de echte betekenis van een rekensom kent ze wel niet. Wanneer je haar vraagt hoeveel één plus één is kan ze hier niet op antwoorden. Ze kan een beetje lezen, maar schrijven lukt nog niet zo goed, zo heeft ze veel moeite om haar naam zonder fouten te schrijven. Memory snapt ze goed en daar is ze ook heel listig in. Expres vals spelen is haar niet vreemd. Ze heeft ook een goed inzicht in het puzzelen.

Toen ik haar vroeg om haar familie te tekenen zei ze dat ze dat niet kon.

Omdat ik van haar ongewone thuissituatie afwist (haar vader heeft zijn eigen dochter verkracht toen ze 15 was, waar Kassandra uit geboren werd, haar moeder is dus ook haar halfzus), vroeg ik haar of ze dan zichzelf kon tekenen. Daarna vroeg ik haar of ze kon tekenen wie er nog bij haar thuis woonden. Ze tekenden zichzelf, haar oma en haar papa. Uit zichzelf begon ze ook wel wat over haar mama te vertellen, waar ze dus niet bij woont, maar heel de situatie is nogal onduidelijk, ook voor haar heb ik de indruk. Ze vertelde dat haar mama en papa terug een baby’tje hadden gekregen, maar waarschijnlijk had ze het dan over de vriend van haar mama, en niet haar echte papa. Maar haar echte papa, de man van haar oma noemt ze ook papa. De thuissituatie is ontzettend ingewikkeld heb ik de indruk.

Voor de rest is Kassandra wel een lief meisje. Ze heeft soms wel haar kuren, zeker wanneer ze samen met Estefany is. Kassandra ziet er heel normaal uit en ook fysisch scheelt er niets met haar.

Met Joana heb ik ook rekensommen gemaakt. Dit kan ze, met behulp van een telraam. Ook zij weet de betekenis van een rekensom niet zo goed. Ze kan haar naam schrijven, maar daar blijft het ook bij. Lezen kan ze ook nog niet echt. Memory kan ze goed, ze snapt de bedoeling er van en let ook heel goed op. Vals spelen ligt minder in haar aard. Puzzelen doet ze ook goed en hier is ze heel geconcentreerd in. Joana is het braafste van de drie meisjes, ze luistert ook het beste. Soms wordt ze onder druk van de andere twee meisjes wel meegesleurd in hun vervelend gedrag. Joana is ook redelijk betrouwbaar en behulpzaam, wanneer ik iets moet hebben maar ik niet weet waar het ligt, of ik iets niet weet, dan vraag ik het aan haar. Ze zal me altijd graag helpen. Ze is ook de enige van alle kinderen die mijn naam onthoudt, en dat al na het maar één keer gezegd te hebben! Joana heeft wel een beetje een probleem met praten, ze praat heel stil en onduidelijk. Ze geeft de indruk heel verlegen te zijn en weinig zelfvertrouwen te hebben.

Dan hebben we Estefany nog… Met Estefany heb ik tot nu toe nog maar 1 keer individueel gewerkt en daaruit heb ik kunnen opmaken dat ze enorm snel is afgeleid. Zeker wanneer er meerdere kinderen in het lokaal zijn. Tellen tot 20 kan ze goed, maar bij het rekenen had ze toch heel wat hulp nodig. Lezen en schrijven heeft ze nog niet echt geleerd. Memory had ze niet zo snel door en was ze ook snel beu. Wanneer we met de drie meisjes samen iets doen, is zij degene die het minst luistert en ook de anderen meesleurt in haar negatief gedrag.

Estefany is listig en kan zich echt tegendraads gedragen. Aan de andere kant kan ze ook heel lief zijn en goed luisteren. Door een gesprek met haar moeder weet ik dat ze thuis goed luistert en zich goed gedraagt. Ze krijgt wel medicamenten voor ADHD. Sinds ze deze medicamenten neemt is haar gedrag al erg veranderd in positieve zin zei haar mama.

23-04-2008 om 22:46 geschreven door Lotte  

Vrijdagmiddag rond 16u zijn we (Tiny, Sofie, Nora, Marieke, Laurie, Riene, Thijs, Ruud en ik, met andere woorden dus iedereen die nog in het huis zit) vertrokken naar Baños. Baños is een toeristisch dorpje waar je vanalles kan doen: mountainbiken, klimmen, raften, thermische baden bezoeken,... De reden waarom wij gingen was eigenlijk om er de bloemetjes buiten te gaan zetten...
Na 4u in de bus te hebben gezeten kwamen we vrijdagavond rond 20u aan in Baños. We hebben onze valiezen achtergelaten in ons gezellig en proper hotelletje, waarna ik met Tiny, Sofie, Nora, Marieke en Ruud zijn gaan uiteten. Riene, Laurie en Thijs gingen met een soort 'feestbus' de bergen op om daar naar hun ´vuurjongens´ te gaan kijken. Dit zijn jongens die ze al kende van een vorig verblijf in Baños en die vanalles met vuur doen. Veel is daar niet te zien schijnt, dus gingen wij gezellig op restaurant. Het eten was lekker en het restaurantje was heel leuk ingericht. Na het eten zijn we naar een bar geweest en hebben we daar wat gedronken. Veel volk was er daar nog niet, dus hebben Sofie en Nora zich even op de dansvloer gewaagd met Ecuadorianen. Ik was niet zo in een dansmood dus ik heb even gepast. Later op de avond kwam een groepje optreden en werd het wat drukker. Na een tijdje naar hen geluisterd te hebben zijn we nog naar een andere bar geweest. Daar zaten alleen maar blanken! Lang geleden dat we nog in een kamer zaten met enkel blanken! Buiten ons eigen huis dan natuurlijk...
Zo geweldig was het ook niet in die bar en toen we Riene, Laurie en Thijs terug tegenkwamen zijn we naar de bar van de ´vuurjongens´ geweest.
Veel viel daar ook niet echt te beleven... Ik was ook totaal niet in de mood die avond. Geen zin om te dansen en ook niet zo veel zin om hele gesprekken te gaan voeren met Ecuadorianen. Zo´n gesprekken zijn ook altijd zo vermoeiend en ik was een beetje moe! Wanneer die Ecuadorianen naar mijn naam vragen moet ik het minstens 10 keer herhalen. Dat word ik ook al zo beu. Het merendeel kan Lotte ook nog niet eens fatsoenlijk uitspreken, dus ik denk dat ik hier een naamsverandering ga ondergaan. Lotte voor de mensen waar ik veel mee in contact ga komen, Joana voor de mensen die achter mijn naam vragen en ik er na toch nooit meer ga zien. Joana is een naam van hier, dus dan zal ik het geen 10 keer meer moeten herhalen. En aangezien Johanna mijn 3de naam is komt het toch al beetje in de buurt eh.
Enfin, tegen half 2 zijn Tiny en ik terug naar ons hotel gegaan. Ik had er echt geen zin meer in. De anderen zijn nog een tijdje gebleven.
Zondag morgen liep de wekker af om 8u, want om 9u stond het raften op het programma!
Met z´n allen werden we een busje ingepropt, op weg naar de rivier. Gepakt met een helm, waterschoentjes en zo´n speciaal pak kwamen we drie kwartiertjes later aan bij de rivier. Per boot konden er 6 man in, en aangezien we met 9 waren moesten er 3 in een andere boot (er waren nog enkele Amerikanen en Zweden ofzo bij). De Hollanders hadden zich al gegroepeerd, dus gingen wij 3 Belgjes in een bootje met 3 Amerikaanse meisjes: Jackie, Leisha en Kailey. Die meisjes waren ook nog wel leuk! Ze waren hier voor 8 maanden in Ecuador en woonden ook in Quito.
Het raften was echt SU-PER leuk! Het water was hennig wild en al bij de eerste serieuze golf die tegen ons bootje aanknalden lagen er al 3 overboord! Sofie (die gans van voor zat), Leisha en de gids... Twas echt heftig! Tiny en ik zaten gans vanachter en wij vlogen (echt vlogen!) naar voor! Gelukkig kregen we Sofie en Leisha snel terug in de boot gehesen. De gids kon zichzelf nog wel redden...
Onze gids zocht het avontuur ook wel op, zo moesten we vaak van hem recht gaan staan, maar hallo! Hoe onstabiel was da! Maar wel leuk... Moest echt mn best doen om niet over boord te vallen. Hij zat achter Tiny en mij, en soms duwde hij ons twee knal naar voor, zodat we op degene voor ons lagen. Geen idee waarom ie het deed, maar het was wel lachen. De omgeving die we tijdens het raften passeerde was ook zo mooi! Overal groen groen en nog eens groen... Het water was heel bruin en best wild, in en langs de rivier lagen grote wit-grijze keien.
Het raften was echt zoooooooooooooooooo sjiek! Voor herhaling vatbaar! Rond 16.30u waren we terug in ons hotel en heb ik me eens flink kunnen wassen, want amai! Overal zat zand! Na het douchen hebben Tiny en ik onszelf een massage kado gedaan voor 20 dollar. Die vrouw van mij deed het wel goed. Alleen heeft ze ene keer serieus mijne rug gekraakt. Ze ging ineens met haar volle gewicht op mn rug hangen. KRAK! Was dat ff onverwacht! Daarna probeerde ze het nog een paar keer, maar toen lukte het niet meer. Ik hield het gekrak ook bewust tegen want ieuw! Ik kan er al niet tegen als iemand zijn vingers kraakt, zwijg stil dat ze dan de hele tijd MIJN rug gaan kraken...
Na dat ze heel mijn lijf heeft gemasseerd (en ik me nadien toch niet helemaal als ´herboren´ voelde), zijn we met de hele bende gaan uiteten.
Toen we na het eten naar de bar vertrokken waren er al enkele goed aangeschoten van de wijn bij het eten. Ik niet natuurlijk... Ik had een jugo de piña gedronken en een cola... Hoewel de anderen het naar hun zin hadden en redelijk druk waren, was ik weeral niet echt in de mood. Het uitgaansleven in Baños vind ik maar een beetje doods... Nora, Tiny en ik zijn tegen 1u naar huis gegaan. De anderen zijn nog lang gebleven, tegen half 5 lagen de meeste er in! Riene en Thijs waren om 2u 's nachts met de bus terug naar Quito gereden, want zij vertrokken de zondagmorgen naar Guayaquil, waar ze 2 weken in een nieuw project van Melanie gaan werken.
Zondagmorgen gingen Nora en Marieke paardrijden en Sofie had afgesproken met een Ecuadoriaan. De overblijvers (Tiny, Laurie en ik - Ruud tel ik niet mee want die lag nog in zijn bed-) gingen dan maar wat winkeltjes bekijken in het dorp. Heb een paar armbandjes gekocht en een klein tasje. Zo hadden we onze voormiddag toch ook goed gevuld. 's Middags hebben we nog snel iets gegeten vooraleer we om 14u de bus terug namen naar Quito. Voilah, ons weekendje Baños zat er weer op... Twas leuk geweest, maar nu heb ik Baños ook wel gezien. Ik vond het niet zo super geweldig dat ik er zeker nog eens terug heen wil. Enfin, nu eens bedenken wat we komend weekend op het program kunnen zetten...

16-04-2008 om 22:41 geschreven door Lotte  

11-04-2008 om 19:04 geschreven door Lotte  

Donderdag

Donderdag morgen stonden Tiny en ik om 8u op school omdat we een vergadering hadden met de ouders van de kinderen waar we mee gaan werken. Blijkbaar was er echter geen oudervergadering gepland (waren ze weer vergeten te regelen), dus stonden we daar weer mooi voor niets. Ergens kwam het misschien ook wel mooi uit omdat we die dag gingen vertrekken naar Canoa, dat aan de zee ligt. Wij dus maar terug naar huis… onderweg in de bus zagen we naast de weg nog een vrouw zitten met haar handen tegen haar voorhoofd en haar voorhoofd helemaal bebloed. Ook op de weg lag een plasje bloed en een paar meter verder lag een motor waar een man met helm naast stond. Waarschijnlijk had de man op de motor de vrouw omver gereden. We passeerden ze redelijk snel dus we hadden de vrouw en de motor maar in de vlucht gezien, maar we vonden het toch wel zielig, zeker hoe die vrouw daar zo zat. Enfin, aangezien we dus tegen half 10 weer thuis stonden konden Tiny en ik onze valies voor de zee al maken. Rond 11.15u vertrokken we met de taxi naar Cumanda waar we de bus konden nemen naar Canoa. Cumanda is een groot busstation waar je bussen naar alle hoeken in Ecuador kunt nemen. Er zijn daar heel veel loketjes van verschillende busmaatschappijen, wij moesten blijkbaar de busmaatschappij ‘Reina del Camino’ (koningin van de weg) hebben. Die hebben bussen die naar Canoa rijden.

Aan het loket hadden we dus gevraagd hoelaat de volgende bus naar Canoa vertrok. De vrouw achter het loket wist ons te vertellen dat de volgende bus naar Canoa om 21u vertrok. Hallo! Wij stonden daar om 12u! Lap! Het begon precies al goed! Gelukkig wees de vrouw ons ook nog op een andere bus die we eventueel konden nemen. Die bus vertrok om 13u en ging via Santa Domingo naar Bahia. Van Bahia zouden we dan een stukje de boot moeten nemen naar San Vicente en van San Vicente nog een stukje de bus nemen naar Canoa.

Zo gezegd, zo gedaan en tegen 13u vertrokken we richting Bahia voor ons weekendje zon, zee en strand… De busrit was wel redelijk heftig omdat de buschauffeur hennig hard en wild reed doorheen de bergen, zeker met al die bochten. Maar hoe dan ook zijn we veilig en wel, na 9u en maar één korte plaspauze, in Bahia aangekomen. Wat een verschil van temperatuur toen we de bus uitstapte! In Quito was het nog slecht weer toen we vertrokken en daar was het echt aangenaam warm, ook al was het toen al 22u! Nu stonden we wel al in Bahia, maar moesten we nog in San Vicente geraken… We hadden geen idee waar we ergens dat bootje naar San Vicente moesten nemen en aangezien het donker was en er niet veel licht in die straatjes aanwezig was, hebben Tiny en ik de eerste de beste taxi aangehouden die er toevallig reed en ons naar de baai laten voeren. Twee minuten later kwamen we daar dus aan en konden we het bootje (de grootte van een roeibootje maar dan met een motor) naar San Vicente nemen. We zaten met ongeveer 15 man in dat bootje denk ik, de rest waren gewone Ecuadorianen, dus we vielen weer lekker op met ons wit velleke en grote rugzakken.  Het bootavontuur duurde ook maar 5 minuutjes, dus we waren snel aan de overkant. Ze hadden ons gezegd dat we vanuit San Vicente de bus konden nemen voor 0,45 dollarcent naar Canoa, maar natuurlijk wisten we niet waar dieje bushalte was, en met ons tweetjes dat even gaan uitzoeken was ook niet echt een optie. Zo donker overal! Kleine straatjes en dan hier en daar wat mensen die ergens op straat zitten, laat maar zijn! Chance dat er aan de overkant van de weg enkele taxi’s stonden die ons naar Canoa konden brengen. Hier waren we wel 5 dollar voor kwijt, maar liever dat dan ontvoerd worden, toch!

Om iets na half 11 stopten de taxi voor ons hotelletje ‘Bambu’. Heel klein hotelletje met 16 kamers, aan het strand en heel gezellig! Canoa is een heel klein dorpje met veel huizen van riet, bambu en palmbladeren op het dak, de straatjes bestaan hoofdzakelijk uit zand zodat het net lijkt of je nog gewoon op het strand loopt. Het is ook nog helemaal niet zo toeristisch dus er hing een rustig sfeertje in het dorpje. Toen we bij de balie gingen inchecken tikte ineens iemand op Tiny haar schouder. Het was het Zwitsers meisje dat ook in de jungle was toen wij er waren, toevallig toch! Vervolgens werden we naar onze kamer gebracht: een hutje met twee bedden, wel geen eigen badkamer, die was gemeenschappelijk. We zijn direct ons bed ingekropen en hoplah, Lotte zat in dromenland!

Vrijdag

Om 7u ging onze wekker af en ontwaakte ik voor de eerste keer onder mijn muskietennetje. Tegen 8u gingen we ontbijten onder een blauwe lucht en ons tafeltje vlak aan het strand. Ons ontbijt konden we kiezen op een menukaart, het werd een pannenkoek met banaan en een jugo de piña (verse ananassap). De bananen op de pannenkoek waren niet zo formidabel, maar het was nog te eten hoor. Ik klaag niet snel. Na het ontbijt vroegen we nog even aan de toog of het mogelijk was om te wisselen van kamer, omdat een kamer met eigen badkamer wel makkelijk zou zijn. Het was geen probleem om te wisselen, dus hebben we meteen onze spullen even verhuisd naar onze nieuwe kamer. Onze eerste kamer met gemeenschappelijke badkamer kostte ons 16 dollar, aan onze nieuwe kamer mét eigen badkamer waren we 22 dollar kwijt per nacht. Ontzettend weinig als je bekijkt dat dit hotelletje vlak aan het strand ligt en het nog veel minder is als je het in euro’s omrekent (ik weet niet hoe de dollar nu precies staat tegenover de euro, maar het zal misschien 14 euro zijn ofzo?)

Rond half 10 slenterden we dan eindelijk het strand op voor een rustig dagje luieren op het strand. De zon stond al hoog in de lucht en brandde al fel op m’n wit velleke. Drie dollar moesten we betalen voor een strandtentje, maar dat konden we wel goed gebruiken, dus werd ons een strandtentje toegewezen. Het strand was er redelijk breed, en er stonden een 15tal strandtentjes langs elkaar, belange nog niet allemaal bezet. We waren er nog redelijk vroeg bij, want er was nog niet veel volk op het strand. De zee was nog een stukje van ons tentje verwijderd, maar aan het zand voor ons zag ik dat de zee bij eb (of was het nu vloed ) toch dicht bij ons zou geraken. De zee was helder en er waren al sterke golven. Na een plonsje te hebben gewaagd in de zee, legden we ons languit in onze strandstoelen om te genieten van het lekker zonnetje, de geur van het zout van de zee en het geluid van de golven die omsloegen op het strand. Lang hebben we niet kunnen genieten van de stilte, want er stonden al snel 2 jongens vlak langs ons om een praatje te slaan. Ze heette Manuel en Carlos, woonden beide in Canoa, waren alle twee 23 jaar en fervente surfers. Tiny heeft een heel gesprek met Manuel gevoerd, ik met Carlos. We hebben er toch echt wel lang mee gebabbeld. Carlos wist me onder andere te vertellen welke plekjes ik in Ecuador nog zeker moest bezoeken en welke beesten er nu wel en welke nu niet in de zee rondzwommen . Hij was ook heel geïnteresseerd in hetgeen ik hier in Ecuador doe. Zo’n gesprekjes zijn wel goed voor mijn Spaans! Ik denk dat het 13u was vooraleer we zijn gaan eten bij het hotel (rijst met kip met een koude cola!). Na het eten zijn we weer terug onder ons tentje gaan liggen. Lang duurde het niet vooraleer Manuel en Carlos weer terug bij ons stonden. Ze gingen surfen omdat net na de middag de zee tot vlak voor ons tentje was gekomen en dan de betere golven zijn. Ze hadden wel maar één surfplank voor hun twee, dus moesten ze regelmatig afwisselen. Als de ene aan het surfen was dan wachtte de andere bij ons… Er waren wel meerdere jongens aan het surfen (bijna allemaal jongeren van Canoa zelf, soms waagde een Amerikaan zich ook aan de golven ). Sommige konden het echt goed! Ik vond het wel indrukwekkend om ze te zien surfen, lijkt me zo leuk as ge da echt goed kunt! Er was één jongen die echt heel goed kon surfen, die kwam daarna ook met ons babbelen toen Carlos en Manuel nog bij ons stonden. Hij heette Wilmer, was 21 jaar en was ook van Canoa zelf. De jongens hier zijn wel veel anders als de jongens in Quito. Hier zijn ze veel bruiner, groter, gespierder omdat ze bijna allemaal surfen en ze hebben zo’n leuk haar ! Veel jongens hebben langer haar, typisch surfstijl, meestal krullen of dreadlocks.

Enfin, de drie jongens zaten nog bij ons toen ik aan de toog van ons hotel precies iemand zag staan die ik kende… Goed kon ik het niet zien, omdat ze toch een 100 meter van mij verwijderd was. Ik zei al tegen Tiny: ‘tiens, ziet ge da meiske bij de toog staan? Die lijkt toch precies op Sigrid, nee ?’. Ik even naar daar gelopen en ging langs haar staan. Ze was aan het inchecken en had me nog niet direct zien staan. Ze leek niet meteen verrast mij te zien, ik was nochtans wel verrast om haar te zien. Sigrid heeft hier 6 maanden stage gelopen, ook in hetzelfde huis als mij gewoond dus, maar sinds vorige zaterdag is haar vriend overgevlogen en gaan ze nu nog een maandje samen reizen hier in Ecuador en daarna Peru, vooraleer ze terug naar Nederland vliegt. Wel toevallig zeg, dat ze nu ook net hier in Canoa was.

Tot 5u heb ik nog op het strand gelegen, daarna zijn Tiny en ik ons op de kamer gaan douchen en hebben ons klaargemaakt voor het avondeten. De zonsondergang hebben we wel even gemist, want wanneer de zon onderging om half 7 waren we nog volop bezig met ons haar te fatsoeneren. Ons avondeten (zelf gekozen) bestond uit een sanduche (broodje met groenten en kaas) en een jugo de piña. Bij het eten kwam er ineens een jongen bij ons zitten. We hadden hem nog nooit gezien, dus we vonden het een beetje vreemd waarom ie zomaar, ongevraagd bij ons kwam zitten . Hij heette Alberto en was ook van Canoa zelf. Echt veel zei hij wel niet uit zich zelf, dus nu en dan vroegen we wel iets aan hem omdat het anders ook maar zo stom was. We vroegen hem of hij de Bambu wist liggen, dat moest een soort danscafé zijn waar alle jongeren van hier een beetje samentroepen. Manuel en Carlos hadden gevraagd of we daar heen kwamen die avond, dus we waren wel van plan om er eens te gaan zien.

Alberto zei dat hij ook naar de ‘Bambu’ ging, en wou ons er dus wel de weg naar wijzen. Na onze tandjes flink te hebben gepoetst en ons nog even te hebben gecheckt in de spiegel zijn we tegen 20u al met Alberto naar de ‘Bambu’ geweest. Het danscafé heet dus eigenlijk de Mambo, maar ze noemen het ook de Bambu blijkbaar. Toen we er aan kwamen zat er nog helemaal niemand… Het was er wel gezellig, de muziek stond luid en alle caféetjes liggen daar eigenlijk half buiten. De meeste bestaan uit bamboe en er staan geen ramen ofzo in. Ze zijn dus allemaal redelijk open. We hadden ons aan een tafeltje gezet, waarna de neef van Alberto zich ook bij ons had gevoegd. Daar zaten we dan… met z’n vieren…

De geluidbox stond vlak langs mij, dus echt veel verstond ik niet van wat ze zeiden of vroegen. Echt veel zeiden of vroegen ze niet uit zichzelf, dus vroeg ik maar wat om de stilte te verbreken, maar ik verstond nix van wat ze mij antwoorden. Wel lekker vervelend, want ik wist soms begod niet of ik si moest zeggen en knikken, of dat ze misschien de vraag terug naar mij speelden. Ik hoopte ergens dat Manuel en Carlos snel zouden komen zodat ik verlost werd van deze vervelende situatie. We hebben lang kunnen wachten, want tegen 21u zag ik ze wel buiten staan babbelen met andere mensen, maar naar binnen kwamen ze niet, en ineens waren ze ook weg. Dus daar zaten we dan weer schoon. Met Alberto, zijn neef, ik met mijn Caiperinha’s en Tiny met haar Cuba Libre’s… Het was ganse avond happy hour, dus wanneer we iets bestelde kregen we 2 glazen in plaats van één.

Aangezien we daar op onze stoel haast in slaap vielen zijn we ingegaan op de vraag van de 2 jongens om met hen te dansen. De barman had speciaal voor ons Reggaeton opgezet zodat wij zouden gaan dansen. Tiny heeft met Alberto gedanst, ik met zijn neef. Hij kon echt wel niet dansen zeg, amai. Ik dacht dat ze hier aan de zee nog wel een stuk beter zouden dansen als in Quito, maar dat was bij dedeze toch niet waar. Hij probeerde de hele tijd mijn ritme bij te houden, maar om de één of andere reden lukte het hem precies niet zo goed.

Aangezien er buiten op straat (lees (z)(str)andweg) meer volk stond dan binnen, gingen we even naar buiten en daar kwamen we Manuel en Carlos tegen. Ik vroeg hen waar ze zolang bleven omdat we toch op hen aan het wachten waren binnen. Ze hadden ons dus wel al duidelijk zien zitten in het begin, maar ze durfden blijkbaar niet tot bij ons te komen omdat er andere jongens bij ons zaten. Ze zeiden dat ook, ze hadden nix tegen ons gezegd omdat we al ‘bezet’ waren. Nix bezet zei ik… We hebben even buiten staan dansen, waar het meeste volk stond, samen met Manuel, Carlos, Alberto en diens neef. Toen er binnen op de dansvloer wat meer volk was, zijn Tiny en ik daar weer terug gaan staan en heeft Tiny met Alberto zitten dansen en was ik even overgeschakeld op Wilmer. Ie danste toch al iets beter als die neef van Alberto… Tegen 12u zijn Tiny en ik naar onze kamer gegaan omdat we toch wel wat moe waren…

Tot zover Canoa... het vervolg volgt één van dees!

Kus!

Fotos van Canao kan je vinden op mijn space!
http://niscua.spaces.live.com/

09-04-2008 om 22:15 geschreven door Lotte  

Aangezien ik het de laatste week erg druk heb gehad met schoolwerk, zowel voor school in Hasselt als hier, heb ik nog niet echt de tijd gehad om de laatste week uit te typen. Morgen vertrekken Tiny en ik naar de zee tot zondag, dus het eerst volgende bericht kan je pas verwachten volgende maandag of dinsdag... Maar dan weet je nu ondertussen al dat ik nog gewoon leef hier en dat ik even een paar daagjes lig te relaxen op het strand

Dikke dikke kus voor allen!

Lotte

02-04-2008 om 23:32 geschreven door Lotte  

28-03-2008 om 22:26 geschreven door Lotte  

Maandag 17 maart

Aangezien ik wel wat vuile kleren had overgehouden aan het weekendje Quilotoa en ik nog wel wat was had liggen van de week ervoor, ben ik met Tiny ’s morgens naar de wasserette geweest, in de hoop dat onze kleren nog gewassen zouden worden voor dinsdagavond, wanneer we naar de jungle vertrokken.

Terug gekomen van de wasserette zijn Tiny, Sofie en ik ’s middags naar het Ministerie van Onderwijs geweest dat hier niet zo heel ver vandaan ligt, we moesten er wel met de taxi heen (wisten het ook niet liggen, hadden enkel een adres). Wat we er zijn gaan doen? Aangezien we drie kinderen met een beperking terug naar de reguliere school proberen te krijgen, zou het wel makkelijk zijn moesten we de einddoelen kennen die een reguliere school vooropstelt. Op school konden ze ons hier niet echt mee helpen, dus stelde Melanie voor dat we deze informatie eens gingen vragen bij het Ministerie. Bij het Ministerie van Onderwijs waren ze heel behulpzaam, maar ze stuurde ons wel door naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs, dat gelegen was in een ander gebouw. Wij de taxi dus weer gepakt naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs, ze hadden ons een naam van een man gegeven dus vroegen wij daar naar deze man. Hij zat in een vergadering maar we konden wel even wachten… Na een uurtje daar gewacht te hebben kwam zijn secretaresse zeggen dat we de dag er na misschien beter nog eens konden terug komen. Najah, no problem, dan komen we dinsdag nog maar eens terug. We zijn op de terugweg met z’n drietjes bij El Holandes gaan eten. De enige échte frituur, die uitgebaat wordt door een Hollandse vrouw (die we wel niet gezien hebben). Op het menu staan onder andere Hollandse kroketten en BELGISCHE frieten. Ik had jammer genoeg totaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal geen honger, dus had ik enkel Belgische frieten besteld. Kleine porties hebben ze hier hoor, heel kleine porties, maar zelfs dit kreeg ik niet op.

Zonde niet? Nu kreeg ik hier eens echte Belgische frieten voorgeschoteld en dan wilt mijn maag niet mee. Achjah, we zullen er nog wel eens passeren in de komende maanden…

Toen we terug op de stoep voor El Holandes stonden heeft Sofie de taxi naar de wasserette genomen, ze was een T-shirt van haar kwijt en ging eens horen of ze die daar toevallig niet hadden laten slingeren. Tiny moest nog een joggingbroek hebben voor in de jungle, dus ging ik even met haar mee naar Quicentro, het groot winkelcentrum hier niet zo veraf. Ze heeft er eentje gekocht! ’S Avonds hebben we niet echt iets gedaan, beetje in de keuken gezeten en redelijk vroeg ons bed in gekropen. ’S Avonds komen we niet meer echt veel buiten, aangezien dit ook niet zo heel erg veilig is voor ons, dus ligt iedereen hier wel redelijk vroeg in bed.

Dinsdag 18 maart

Nice! Ik heb vannacht weer eens gedroomd dat ik mijn tanden kwijt was… het was al even geleden, maar dat droom ik toch vaak! Ben ik ’s morgens wel altijd blij dat ik er geen mis als ik in de spiegel kijk. Enfin, tegen 11u ben ik weer eens naar het Ministerie van Bijzonder Onderwijs geweest met Tiny en Sofie. Gelukkig was de man die we moesten hebben er deze keer wel, maar na 10 minuten stonden we weer buiten omdat hij ons blijkbaar toch niet echt kon helpen. Alle informatie die hij had was op nationaal vlak en volgens hem hadden we informatie op provinciaal vlak nodig. Hij stuurde ons dus naar de Provinciale Ministerie van Bijzonder Onderwijs. Dit was weer in een heel ander gedeelte van de stad gelegen dus whopah, moesten we een stukje met de bus tot daar. En wat had je gedacht… daar kwamen we ook weer niet veel meer te weten… Die vrouw die ons daar hielp was wel vriendelijk, maar ze zei dat we die drie kinderen eerst nog eens psychologisch moesten testen en we moesten eerst aan een lijst van scholen die eventueel deze kinderen willen toelaten geraken. Daarna kon ze ons pas helpen… Dus met andere woorden: 3 ministeries afgegaan, maar nog steeds niet de nodige informatie!

Toen we terug thuis waren wouden Tiny en ik nog even naar het internetcafé, maar we konden niet op internet. Die man van het internetcafé zei dat het internet overal in de buurt even plat lag. Vreemd… Dan maar naar de wasserette om onze was terug op te halen. Daar aangekomen was mijn was nog niet klaar, ie moest nog in de droger! Lap… ik had mijn was die dag nog wel nodig, want al mijn handdoeken en verschillende kledingstukken die ik wou meenemen naar de jungle zaten er bij en zo kon ik mijn valies ook nog niet maken natuurlijk.

Na de madam van de wasserette even goed duidelijk te hebben gemaakt dat dieje was die avond nog klaar moest zijn, zijn Tiny en ik even snoepjes gaan halen in de Magda (supermarkt). We moesten toch met iets de tijd dooien tot dat de was klaar was eh. Een klein uurtje later was de was nog steeds niet klaar en zijn we nog maar even naar een internetcafé geweest in de buurt van de wasserette. Tegen 18u was mijne was dan toch eindelijk klaar en namen we weer een taxi terug naar huis. Toen snel onze valies gemaakt, wat wel wat tijd in beslag nam. Ik had er wel echt zin in, om naar de jungle te vertrekken.

Tegen 23u vertrokken Tiny, Hannah, Sophia, Nora, Thijs en ik naar Papayanet (groot internetcafé in het toeristisch centrum) waar we hadden afgesproken met David (de man van Melanie én onze gids). Om 24u vertrok onze 7u durende rit met de bus richting Lago Agrio, een stadje in El Oriente (zo heet het jungle gebied hier in Ecuador). Veel heb ik niet van de rit gemerkt, want ik heb het meeste van de tijd geslapen. Tjah, ik en bussen… bussen zijn ook zo slaapverwekkend! Voor mij geen probleem dus om te slapen in een bus. Ik zat langs Tiny en Tiny had er meer moeite mee. Djezes! Gedraaid dat die heeft!  Tiny heeft alle kanten van hare stoel gezien denk ik zo… De zetels in de bus konden we wel redelijk plat leggen, maar kreeg toch hennig zeer in mijne rug op den duur. Woensdag morgen om 7u kwamen we aan in Lago Agrio. De busrit was snel gegaan! In vergelijking met de 11u die we gevlogen hadden van Madrid tot Quito… Toen zag ik elk half uur op mijn horloge! We gingen met ons 6 en David naar een restaurantje waar we ontbeten en nog even moesten wachten op ons verder vervoer. Het stadje oogde heel gezellig, er waren heel veel winkeltjes en terrasjes in de mensen leefden er meer op straat. Het klimaat was er ook veel aangenamer, het was echt lekker warm. Warm maar vochtig, het typisch tropische klimaat. Op deze plaats zaten we trouwens een half uurtje van de Colombiaanse grens vandaan. Er waren nog 4 Amerikanen en een Zwitsers meisje die ons mee zouden vergezellen tijdens onze 4 daagse trip. David was de gids voor ons allemaal. Om 11u konden we eindelijk uit het restaurantje vertrekken met een grotere open jeep naar ‘la puente’ waar we verder de kano zouden nemen naar onze lodge. De rit met de open jeep duurde 3u, waarvan ik echt genoten heb. Eén hoofdweg die door al het groen liep… soms verhard, soms weer zandweg, veel hobbel de bobbel… langs de weg liep een buis die olie transporteerden richting de kust. Het deed me denken aan een film die zich afspeelde in Ecuador, en die ik een paar maanden voor mijn vertrek had gezien. Het ging over de oliemaatschappijen die zich hier in de Ecuadoriaanse amazone hadden gevestigd en iets over de Colombiaanse guerrilla. Veel had ik eigenlijk niet van die film gezien omdat ik redelijk snel in slaap was gevallen geloof ik… Maar toch, ik herinnerde me er iets van en die buizen deden me aan die film denken. Het was er zo rustig in dat gebied… hier en daar stond een paalwoning naast de weg… Heel raar om mijn gevoel dat ik toen had te beschrijven, maar ik werd er zo rustig van… Na drie uur aangekomen aan de brug hebben we nog even gegeten in een klein restaurantje. We kregen eerst soep voorgeschoteld die ik niet heb gegeten. De geur van die soep kwam me bekend voor… Mijn maag begon zich al te keren! Het rook naar de soep die ik elke dag, 7 weken lang, voorgeschoteld kreeg in Panamà. Vies dat die was… en dan nu die geur… Bleih! En zo goed zag de soep er ook niet uit, met die halve aardappelen en weet ik wat nog allemaal er in geklatst. De soep heb ik dus overgeslagen… wat volgde was kip met rijst… Rijst met lekker veel ketchup, anders is het maar droogjes eh.

Na het eten konden we de kano (met motor natuurlijk) instappen voor een 2u durende rit naar onze lodge, midden in de jungle. Vanuit de kano zag ik bomen, bomen en bomen. Grote bomen, bomen half hangend in het water, bomen met lianen en andere planten er rond of er aan, palmbomen die recht omhoog of schuin over het water bogen, … Ik hoorde vele vogels fluiten en andere geluiden die ik niet aan een bepaald dier kon toekennen. En dan die geur… hij was me wel bekend… de geur van de jungle, van natte bladeren, van de regen die de grond was ingesijpeld, van het water en van die typische tropische vochtigheid…

Ik had meerdere keren mijn ogen dicht gedaan, mijn neus in de lucht gestoken en geluisterd naar de geluiden die tot mij door drongen. Als ik mij focuste op het geluid van de motor van de kano en op het geluid van het water dat steeds weg spette en dan die geur van de jungle opsnoof, had ik het gevoel dat Anne en Stefanie weer langs mij zaten…

Alles deed me plots denken aan Playòn Chico. Ik had het even moeilijk om écht te genieten van deze omgeving. Ik was steeds aan het vergelijken met wat ik toen allemaal had gezien.

Echt gek eigenlijk, nu zit ik hier in het mooie Ecuador, en nu verlangde ik weer zo hard terug naar Playòn Chico. Een echt paradijsje, dat was het… Ik heb er veel mooie herinneringen aan overgehouden.

Maar dat zal ik achteraf ongetwijfeld ook wel hebben van Ecuador.

Die 2u in de kano heb ik veel zitten nadenken, over alles zo’n beetje…

Over mijn tijd hier al in Ecuador… Het lijkt al zo lang geleden dat ik daar in Zaventem afscheid nam van de dierbaarste personen in mijn leven. Ik heb het hier nog wel naar mijn zin, maar toch… als ik aan de 16^de juni denk, krijg ik kriebeltjes in mijn buik. Het is fijn om er naar uit te kijken, en dat doe ik ook. Nu pas besef je toch écht wat familie voor je betekent. Er is ook maar één plaats op de hele wereld waar je je écht thuis voelt. De plaats waar je bent opgegroeid, waar zoveel herinneringen aan vast zitten. Heel mijn leven zit eigenlijk in één huis: mijn thuis…

Ik kan me nog niet goed voorstellen hoe het gaat zijn als we gaan verhuizen. Een nieuwe thuis… De gedachte dat er dan andere mensen (Hollanders?!) in ons huis wonen! Weird!

Het scheelt wel dat het huis me niet onbekend is, ook al wordt het gans verbouwt.

Ik vind het wel fijn dat we dan zo dicht bij oma en opa wonen, kan ik vaak even goeiedag gaan zeggen. Ik ben wel echt blij voor mijn ouders, in dit huis zullen ze nog vele gelukkige jaren tegemoet gaan. Hier hebben ze eindelijk de ruimte en de rust waar ze al een hele tijd naar verlangden. Goh, alles gaat nu zo anders worden als ik terug kom…

Ik zal als alles goed is werk moeten gaan zoeken, maar ik weet nog niet goed wat ik precies wil en dat schrikt me dan weer af. En niet te vergeten: er zal een nieuw familielid welkom geheten worden. Daar kijk ik al zo hard naar uit! Spannend vind ik het… Ik moet er hier vaak aan denken, het moet zelfs nog geregeld een beetje doordringen: mijn lieve zus wordt mama!

Ik weet zeker dat ze een geweldige mama zal zijn, Tim zal ook een super papa worden, daar twijfel ik niet aan. De kleine spruit zal ook een heel liefdevolle familie naast zich hebben, zolang de oma’s (en overgrootoma) maar niet te veel gaan vechten om te mogen babysitten hihi. En dan niet te vergeten, ik ben er natuurlijk ook nog altijd… De ontzettend trotse meter, die pijn in het hart zal hebben moest hij/zij niet kunnen wachten tot dat ik terug ben.

Nu dus even goed luisteren naar je meter: ‘ik weet dat je staat te popelen om je ouders en je familie zo snel mogelijk te zien, maar wacht toch nog maar eventjes tot dat je lieve meter terug in het land is. Als je wat op die meter van je lijkt, dan zal dat wel niet zo’n probleem zijn. We hebben geen haast eh, alles maar mooi op het gemakske dus…’   

Enfin, om even terug to the point te komen…

Na een kanotocht van 2u, waarbij we op het einde ook nog even wat rivierdolfijnen gezien hebben (deze zijn roze en hebben een heel spitse snuit), kwamen we rond 16.30u aan in de Jamu Lodge. Het zag er heel mooi en gezellig uit! Na ons geïnstalleerd te hebben in onze ‘kamer’ (Hannah, Sophia, Nora, Tiny en ik lagen op één kamer), kregen we ons avondeten voorgeschoteld en hebben we nog even gebabbeld aan tafel. We zijn redelijk vroeg gaan slapen want donderdagmorgen moesten we er om 6u uit… Toen we op stonden was het nog donker en wel wat vervelend, want ik zag nix! Onze kamer was zowieso al hennig donker en ik had dus moeite met het vinden van de nodige spullen in m’n valies. Fijn was het wel, opstaan met al die leuke geluiden van de jungle op de achtergrond.

Na een heerlijk ontbijt zijn we tegen 7u vertrokken voor een 3u durende wandeling in de jungle. We kregen gelukkig laarzen aan onze voeten, wat ook wel van pas kwam want we hebben regelmatig met ons voetjes in het water gestaan. De wandeling was zeker de moeite!

Zowel David als de lokale gids hebben vaak uitleg gegeven over een bepaalde boom, plant, insecten, … Ik heb een stuk plant gegeten die een verdovend effect heeft en die gebruikt werd bij tandpijn. Ook heb ik mieren ( !) gegeten met een citroensmaak. Deze smaak kregen ze door dat ze leefden op en zich voeden met de schors van een citroenboom.

Er zijn ongelofelijk veel planten die men vroeger gebruikte als één of ander geneesmiddel. Momenteel is er één plant die door wetenschappers getest wordt omdat de plant een positief effect zou kunnen hebben bij de genezing van kanker.

Rond de middag kwamen we terug aan in de lodge en hebben we na het eten eventjes kunnen rusten in de hangmatten (relaxed!) Tegen 15u zijn we met de kano naar lago grande (het grote meer) gegaan en hebben we daar even kunnen zwemmen. David had ons verteld dat de piranha’s (die er wel zitten) geen bedreiging vormden omdat het water daar te diep was. De piranha’s zitten meer aan de kant bij de bomen, net zoals de kaaimannen. Pas toen de Amerikanen al in het water zaten, volgde de rest Je weet maar nooit eh hihi…

Na het zwemmen gingen we een stukje verder, tegen de kant piranha’s vissen.

Dit met een stok die tot hengel was omgetoverd, een draad, een haak en stukjes vies uitziend vlees. Hannah had al redelijk snel beet! Plots hing er een kleine piranha aan haar haak te bengelen. De piranha is netjes terug in het water gegooid, hij zwemt daar dus nog ergens lustig voort. Een tijdje daarna haalde ook Tiny een piranha boven (nadat die piranha eerst aan de haak van de Amerikaanse hing, maar ie had losgelaten waarna ie maar eens bij de haak van Tiny ging proberen). Deze piranha was wat groter en moest er wel aan geloven. Deze zou die avond op ons bord belanden…

Toen het begon te schemeren hebben we nog kunnen genieten van de zonsondergang. De rode zon weerkaatste over het water en wanneer de zon bijna onder was zagen we de maan pal tegenover de zon verschijnen.

Eens terug in de lodge hebben we genoten van ons avondmaal en zijn we na een gezellig avondje in de hangmatten weer onder de wol gekropen.

Vrijdag 21 maart

Bij het ontwaken even een frisse (!) douche genomen en na het ontbijt vertrokken we met de kano naar een Indianendorpje, niet zo heel ver van onze lodge vandaan. Onderweg begon het wel al te regenen, waardoor we zeiknat al in het dorpje arriveerden. We hebben gezien hoe een vrouw ‘brood’ van yuca maakte. Yuca is de wortel van een plant en ziet er wit uit. De yuca werd geraspt en er werd water toegevoegd. De vezelige geraspte yuca werd tot een soort deeg gekneden en uitgesmeerd op een plaat die op het vuur stond. Het brood zag er uit als een pannenkoek en had niet echt een smaak. Het was zelfs een beetje taai.

Na het bakken van het brood zijn we een zeer grote boom gaan bezichtigen die een stukje verder in de jungle stond. De boom was ontzettend hoog en was reeds 600 jaar oud. De lokale bevolking van het dorpje gelooft dat er een vloek heerst rond de boom. Er zou een vrouw in de boom leven die kinderen ontvoert. Dan was er ook iets met elfjes die in die boom zouden wonen, maar hoe dat zat weet ik niet precies. Volgens wetenschappers zouden er dan weer slangen in de boom leven, die in het verleden kinderen hebben gebeten waardoor kinderen ziek werden of stierven.

Op de terugweg regende het nog altijd heel hard, dus had ik het freezing koud in die kano!

Eens terug in de lodge heb ik de hele middag gezellig in een hangmat gelegen. Heb ook even geslapen… Het heeft heel de middag geregend dus echt veel meer konden we ook niet doen.

Tegen 17.30u werd het donker en zijn we met de kano vertrokken voor een nachtwandeling.

Een uurtje hebben we door het donker liggen dwalen. We hebben wel niet echt veel dieren gezien jammer genoeg. Een paar insecten, meer niet… Op de terugweg met de kano gingen we op kaaimannenpad… De gids scheen met een zaklamp op het water aan de rand van de bomen, op zoek naar 2 glinsterende ogen. Eén keer hadden we prijs… Aan de rand van het water, tussen de bomen had hij iets gezien… We voeren met onze kano dichterbij om het beter te kunnen zien. Tiny en ik zaten het achterste in de kano en we zagen op het eerste zicht niets. Terwijl de rest voor ons wel allemaal iets zagen ‘oh whauw! Jah, ik zie het! Hoe mooi seg…’ Tiny en ik maar kijken en kijken in het water, maar we zagen nix! De man die de moter van de kano bestuurde achter ons zag het eerst ook niet, maar was daarna aan het wijzen waar we moesten kijken. Hij wees meer naar omhoog, naar de boom. Ik dacht tiens, wat moet een kaaiman nu in een boom gaan doen… Ik zag echt nix en vroeg mij af waar die anderen de kaaiman zagen. En toen zagen Tiny en ik het pas… hij wees dus naar een slang die zich om een boom gekronkeld had. Als je met de zaklamp op de slang scheen zag je 2 oranje glinsterende oogjes. Geen kaaiman dus, enkel een slang in een boom…

Na een kale reis te zijn terug gekomen in de lodge hebben we genoten van ons avonddiner en kroop ik onder mijn muskietennetje…

Zaterdag 22 maart

Om 6u vertrokken we voor ons laatste uitstapje. Terwijl alles in de jungle ontwaakte voeren wij in onze kano (zonder motor nu) op het water, met links en rechts van ons bomen en planten waar zich vogels, krekels en aapjes in hadden verschanst. We hebben verschillende vogels kunnen waarnemen en zelfs 3 verschillende soorten aapjes (waaronder Capucijnaapjes). Mooi was dat! Hele apengroepen die van de ene boom naar de andere boom slingerden of sprongen. Ander half uur later arriveerden we weer in de lodge, waarna onze lokale gids, die teveneens de president van het dorp in de buurt was én sjamaan, ons een kleine demonstratie gaf van het ritueel hoe je slechte krachten uit iemand drijft. Hij had voor deze gelegenheid zijn traditionele kledij aangetrokken. Het Amerikaans meisje diende even als voorbeeld bij het uitdrijven van de slechte krachten. Hij had een tak met bladeren vast die hij om het meisje zwaaide, daarna schudde hij de ‘slechte krachten’ uit de bladeren. Dit herhaalde hij enkele keren, waarbij hij ook wat begon te zingen. Leuk om eens te zien maar echt heel spectaculair was het wel niet.

Na het middageten vertrokken we rond 12.30u met de kano richting de brug waar we de jeep terug naar Lago Agrio zouden nemen. In de kano begon het weer hard te regenen en aangezien mijn regenjas van Creyf’s toch niet zo heeeeeeeeeeel waterdicht is, was mijn vest en T-shirt die ik aan had dan ook hennig nat. Ik heb in totaal 5u in die natte kleren gezeten, tot dat we aankwamen in Lago Agrio, daar heb ik droge kleren kunnen aandoen. We hebben in Lago Agrio nog wat gegeten omdat we nog 2 uurtjes moesten wachten op de bus. De bus vertrok om 21u richting Quito. Tijdens de busrit zijn we één keer moeten uitstappen voor een controle. De mannen werden gefouilleerd buiten, wij moesten enkel onze identiteitskaart laten zien en aangeven waar we woonden, wat we hier doen en hoe lang we hier blijven. Het was wel spectaculair, bij die post stonden overal zwaar bewapende mannen.

In de bus heb ik weer veel geslapen, dus de rit was voorbij voordat ik het wist. Om 4.30u kwamen we in Quito aan. We namen de taxi naar huis waarna we allen uitgeput op ons bed neervielen. Drie uurtjes later ging mijn wekker af, stond ik op en nam mij een fijne douche.

Iedereen sliep nog, maar het was al zo’n mooi weer buiten! Ik ben naar de bakker geweest en wanneer ik ging ontbijten was Tiny ondertussen ook al opgestaan. Aangezien het Pasen was vond ik dat ik dit ook wat moest vieren. Ik had me een eitje gebakken en nam er de paaseitjes bij die oma mij had opgestuurd. Tegen 9.30u zijn Tiny en ik naar Papayanet vertrokken om daar op internet gegaan. Dit was het enige internetcafé dat open was op zondag. De rest van het huis sliep nog toen wij vertrokken, zonde want het was zo’n mooi weer!

Na even met mama, papa en familie gepraat te hebben via het internet zijn Tiny en ik iets gaan eten in het toeristisch centrum. Daarna gingen we naar het Carolina park en hebben we daar even van het zonnetje genoten. We vielen er natuurlijk wel weer hard op, aangezien er veel volk in het park was, en wij de enige blanke meisjes waren. Denk dat iedereen daar wel wist dat wij aanwezig waren hihi.

Plots werd het echter heeeeeeeeeeeeeel bewolkt en zijn we toch maar snel onderdak gaan zoeken voordat de sluizen in de lucht zich zouden openzetten. Ik heb mezelf getrakteerd op een ijsje in het winkelcentrum naast het park. We hebben er even gezeten, daarna namen we de taxi terug naar huis…

Maandag 24 maart

Na een weekje vakantie te hebben gehad moest ik vandaag weer aan de slag…

Om half 9 waren we op school en ging ik Sebastian halen, om met hem te werken. Tiny nam Mateo mee. Aangezien Sofie nu nog 2 weken gaat rondreizen met Evert, een vriend van haar, zullen Tiny en ik Anita (Sofie haar kindje) even van haar overnemen.

Normaal zou Melanie vandaag naar school komen en zouden we gaan praten met de directeur, maar Melanie stuurde dat er iets tussen was gekomen en dat ze vandaag dus niet meer kon komen. Ik had er wel wat op gerekend, daarom had ik niet zo heel veel voorbereid dat ik met Sebastian zou kunnen doen. Ik heb dan maar wat gepuzzeld, geteld en de woordenschat nog eens geoefend. Hij was wel wat vervelend… Sebastian is zo snel afgeleid en hij is iets snel beu, dan begint hij ook lastig te doen. Hij gooit dan vanalles van de tafel op de grond, staat op, of zakt onderuit op zijn stoel, … Het is echt vermoeiend om met hem bezig te zijn. Mateo is veel rustiger, kan zijn aandacht veel langer bij iets houden, maar weet denk ik wel wat minder dan Sebastian. Sebastian is wel een slim kind, hij zou de gewone school aankunnen denk ik, maar hij is zo druk, zo snel afgeleid. Hij zal nog wel moeten leren om zijn aandacht bij iets te houden en om dingen vol te houden, niet snel iets op te geven.

Ik was dus redelijk blij toen de voormiddag er weer op zat en we terug naar huis konden gaan, hij had me helemaal uitgeput!

’S Middags hebben Tiny en ik onze was van de jungle bij de wasserette binnengebracht en zijn we nog even naar het internetcafé geweest.

’S Avonds heb ik mij een hele tijd bezig gehouden met voorbereidingen voor de volgende dag. Verschillende oefeningen die Sebastian zou kunnen doen. Er kwam veel teken en kleur werk aan te pas. Ik had bv 5 dingen getekend waarvan 2 dezelfde waren, de andere 3 waren dan iets anders (groter, kleiner, gespiegeld, …), hij moest dan aanduiden welke 2 dezelfde waren. Of ik had bv een mes, een vork, een lepel en een appel getekend. Hij moest dan zeggen wat niet in het rijtje thuis paste… Allemaal van die oefeningetjes die je kan vinden in oefenboekjes.

Eens klaar met de voorbereidingen ben ik gaan slapen…

28-03-2008 om 21:29 geschreven door Lotte  

Zaterdagmorgen vertrokken we om 9u met dertien (Tiny, Sofie, Sophia, Hannah, Sigrid, Thijs, Ruud, Elise, Laurie, Nora, Riene, Daniel de gids en ik) richting Cumanda, waar we de bus richting Latacunga zouden nemen. Alleen Marieke was er niet bij want zij was vrijdagavond richting Attacamas aan de zee vertrokken. In Cumanda aangekomen werd het duidelijk dat er nog een Nederlands meisje (Miranda) en een Duits meisje (Sara) ons zouden vergezellen. Riene heeft ze hier ooit leren kennen en blijkbaar gingen ze met ons mee, wat niemand van ons van te voren wist. Het was twee uur rijden met de bus tot Latacunga en daar moesten we overstappen op een andere bus richting Quilotoa. Ook deze rit duurde twee uur. De reis duurde niet echt lang omdat ik even heb liggen doezelen en de omgeving die je passeert was ook zo mooi en indrukwekkend. Er is ook zoveel te zien!

Zielig detail: bij vertrek met de bus was er een man die twee (levende!) kippen bij had, die aan elkaar vastgebonden waren met hun poten. Hij had deze onder in de laadbak van de bus gelegd. We waren al een hele tijd aan het rijden toen we ineens glas hoorden kapot vallen. De bus stopte en iemand ging kijken wat er precies vanuit de bus gevallen was. 100 meter terug lag een krat met flesjes bier ennnnnnnnnn de twee kippen! Om de één of andere reden was die laadbak opengegaan en waren de kippen mee uit de bus gevallen! Zielig! Denk wel dat ze het niet overleefd hadden… Ze zagen er alleszins levenloos uit…

Maar het uitzicht onderweg was dus wel heel subliem… Veel bergen, dallen, kleine dorpjes of hier en daar een huisje, echte Indiaanse Ecuadorianen onderweg,…

Ergens vind ik het wel een beetje jammer dat ik hier vier maanden in Quito zit, omdat Quito naar mijn mening redelijk normaal is. Ik had Quito veel vuiler en veel armer verwacht dan dat het eigenlijk is. In die kleine dorpjes zie je pas het echte Ecuador vind ik. Daar heerst de echte Ecuadoriaanse cultuur die ik hier in Quito een beetje mis. De Indianen van in de bergen hier hebben kleurrijke kleren aan, alle vrouwen hebben een rok, met kleurrijke poncho’s, hun sokken hoog opgetrokken en een hoed op. Mooi vind ik dat… Die typische traditionele kledij.

Moet hier vaak terug aan Panamà denken, daar werd ik wel echt in de Indiaanse cultuur gedompeld. Daar had ik het gevoel dat ik echt bij hen behoorde, ik voelde me daar dan ook totaal geen toerist maar één van hun. Hier heb ik dat wel niet echt, ik voel me niet zo zeer verbonden met de Ecuadorianen. Wellicht omdat ik in zo’n grote stad zit en omdat Quito zo ‘Westers’ is tegenover de typische kleine dorpjes hier.

Maar hoe dan ook ben ik blij dat ik al een beetje gezien heb van de typische Ecuadoriaanse cultuur.

Enfin, bijna in Quilotoa aangekomen moesten we de bus verlaten omdat deze niet meer verder kon wegens een slechte weg. We hebben vanaf toen een jeep met grote laadbak genomen tegen betaling om verder tot onze bestemming te geraken. Kreeg die jeep toch geen platte band onderweg zeker… Moesten we even wachten tot dat iemand een andere band kwam brengen, ondertussen begon het ook nog goed te regenen zodat we zeiknat aankwamen in Quilotoa. Quilotoa is een klein dorpje met een tiental huisjes, waaronder de meeste kleine hostelletjes zijn. Veel moet je niet voorstellen bij zo’n hostel, want het zijn kille stenen huisjes waar mensen wonen maar die een extra kamer hebben met een paar bedden waar ‘toeristen’ kunnen overnachten. Wij sliepen bij mensen die David kent, David is de Ecuadoriaanse man van Melanie. Hij is gids en ging ons dit weekend dus ook mee vergezellen. Melanie was trouwens ook mee, samen met Nina, hun dochtertje van pas een jaar!

In het huis was het ontzettend koud! Dus we hebben ons allemaal verzameld rond de houtkachel die in het midden van het huisje stond. Tegen 20u kregen we soep, kip en rijst die de vrouw des huizes voor ons had gemaakt. Voor de rest van de avond hebben we gezellig zitten babbelen bij de houtkachel. We zijn allemaal redelijk vroeg gaan slapen omdat we er de volgende ochtend vroeg uit moesten. Ik sliep op een kamer boven met Tiny, Sophia, Hannah, Ruud en Thijs. Het was wel gezellig, maar koud! Melanie had ons op voorhand gezegd dat het nutteloos was om een pyjama mee te nemen omdat het veel te koud was. Gewoon in je kleren slapen was dus de boodschap. Ik had 2 T-shirten aan, 2 vesten, een lekker warme joggingbroek en 3 paar sokken. Boven mij lagen 2 dikke wollen dekens. Gelukkig dat ik mij zo goed had ingepakt, zo heb ik geen kou geleden. Ik had wel zo goed als nix geslapen… Geen idee hoe het kwam eigenlijk. Om 5.45u ben ik opgestaan omdat ik wat misselijk was. Ik ben naar de wc (buiten!) gegaan en het was nodig hoor. Ik weet niet wat het was maar daar binnen hing zo’n vreemde geur wat me echt misselijk maakte. Denk dat het misschien iets van de kachel was, of van het gasvuur misschien. Ik heb niet kunnen ontbijten omdat ik echt niets binnenkreeg. Ik moest ook verschillende keren naar buiten om een luchtje te scheppen want het ging me echt niet goed daar binnen. Tegen 7.30u zijn we vertrokken voor onze 5uur durende wandeling. Eerst langs het Quilotoa kratermeer, wat ontzettend mooi is! Dat kratermeer is nog niet eens zo’n toeristische trekpleister, wat zonde is want het is echt de moeite! We hebben veel bergop en bergaf gelopen, maar vooral het bergop viel me toch zwaar. Ik was heel snel buiten adem en ik moest echt diep inademen om ook maar wat lucht binnen te krijgen. Beetje beangstigend was het wel, normaal heb ik nergens last van. Het was ook wel wat vervelend omdat ik vaak de misselijkheid weer voelde opkomen. Ik probeerde geregeld wat te eten of wat te drinken, maar telkens als ik ook maar een heel klein beetje at of dronk kwam de misselijkheid weer op. Ik kan dus concluderen wat ik altijd al heb vermoed: ik ben niet voor de bergen gemaakt!

Het was ook ontzettend jammer dat de batterij van mijn fototoestel snel op was, had h’m nochtans heel de vrijdagnacht laten opladen. Dan moet ik maar beroep doen op Tiny haar foto’s…

Na een helse tocht die zeker de moeite waard was kwamen we om 13u aan in het dorpje waar een jeep ons weer opwachtte om ons naar de bus te brengen die ons terug richting Latacunga reed. In de jeep werd ik wel weer terug misselijk, het was dan ook een heel hobbeldebobbel! In de bus ging het gelukkig wel wat beter, ik heb redelijk lang geslapen.

Tegen 18.30u kwamen we thuis aan en heb ik wat brood met een warme choco gedronken. Gelukkig voelde ik me toen weer stukken beter, want ik had voor heel de dag nog niet echt iets fatsoenlijks gegeten of gedronken. Na een frisse douche dook ik moe maar blij dat ik hem weer zag, mijn bedje in…

18-03-2008 om 23:07 geschreven door Lotte  

12-03-2008 om 23:09 geschreven door Lotte  

Hola!

Het is ondertussen alweer even geleden dat ik hier iets heb neergepoot, maar ik heb dan ook zo’n drukbezette agenda (de goesting om iets te schrijven voor op m’n blog ontbreekt regelmatig…) Maar niet getreurd! Bij deze de hoogtepunten van de voorbije week!!

Ondertussen zit ik nu dus al een goei 2 weken in ons huis hier in Noord-Quito en heb ik al 2 weken stage achter de kiezen. Gedurende dees 2 weken heb ik elke dag in een ander klasje gestaan (in totaal zijn er 6 klasjes op school, als je goed kan tellen ben ik inderdaad niet elke dag naar school gemoeten) om te kijken welk klasje mij het beste zou liggen. Ik moet wel zeggen… ik had niet echt een voorkeur, want ik zag het niet zitten om 4 maand lang te helpen in één van die klasjes. Veel doen ze er niet en ik voelde me niet geroepen om het hulpje van de juffrouw te spelen!

Dusssssssssssssssssss, dacht ik… het lijkt me wel iets om misschien enkele kinderen individueel te begeleiden? Want er zijn verschillende kinderen die in staat zijn om meer te leren dan dat ze nu in hun klas doen, maar ze worden vaak opgehouden door andere kinderen die minder kunnen en het niveau naar beneden halen, of andersom… kinderen die niet meekunnen in de klas krijgen de extra begeleiding niet die ze nodig hebben…

Ondertussen hebben we met onze stagebegeleidster hier al een evaluatie gehad van de voorbije 2 weken en hebben Tiny, Sofie en ik voorgesteld om misschien individueel met de kinderen te werken. Ze vond het een goed idee, we hebben ook wat verder gebrainstormd en we zijn tot een nieuw doel gekomen… Zowel Tiny, Sofie als ikzelf gaan ieder een kind individueel begeleiden met als einddoel om deze drie kinderen terug in een normale school te krijgen. Hoe we het precies voor elkaar moeten gaan krijgen is nog een raadsel, maar ik kijk er wel naar uit. Het is een uitdaging en daar hou ik wel van!

We hebben vandaag met de directeur overlegd en we hebben samen 3 kinderen gekozen die het meest in aanmerking komen voor een normale school. Het zijn 3 kinderen met enkel een fysieke beperking, mentaal mankeren ze dus nix & zitten ze daar dus niet op hun plaats. Vanaf volgende maandag zullen Anita (8j), Matteo (7j) en Sebastian (6j) door ons begeleidt worden (we moeten nog beslissen wie wie neemt). Maandag zal de directeur ons nog eerst informeren over hun geschiedenis & thuissituatie en zal hij ons uitleggen wat de eindnormen zijn voor hun leeftijd in een normale school. Dan kunnen we aan de slag en bekijken op welke manier we hen het beste kunnen voorbereiden op de gewone school. Het is wel fijn dat ze alle drie nog jong zijn, zo hebben ze nog niet zo heel veel leerachterstand.

Van maandag tot woensdag zullen we steeds deze drie kinderen begeleiden, op de donderdagen zullen we Estefani, Cassandra en Joanna begeleiden, da zijn drie meiskes uit de ADHD klas. De bedoeling is dat we ze leren omgaan met andere mensen en ze bv. eens meenemen naar de winkel ofzo, zodat ze zich leren gedragen op andere plaatsen waar veel mensen zijn. Cassandra en Joanna zijn twee meisjes (ongeveer 10j) die redelijk slim zijn hoor, kweet eiglijk nie goed wa er mee scheelt. Denk da ze alleen maar te druk waren voor de gewone school en daardoor hier terecht zijn gekomen. Ik had eigenlijk ook graag met hen gewerkt, omda zij de gewone school qua niveau ook zeker en vast aankunnen. Maar we moeten natuurlijk ergens beginnen… kunnen niet iedereen nemen, drie kinderen naar een gewone school proberen te krijgen op 3 maanden tijd is al een grote uitdaging op zich.

Er was nog een meisje die ik graag had begeleidt: Pamela, ze zat in het klasje die ik de eerste dag had en viel mij al meteen op. Ze zegt nix, is heel stil en onopvallend, maar helpt de andere kinderen voortdurend. Ze is ontzettend behulpzaam. Het is meer iemand die alles en iedereen observeert. Aan haar uiterlijk zie je niet dat er iets mee scheelt, dus ik vroeg mij al af waarom ze hier dan precies zat. Achteraf hoorde ik dat ze seksueel is misbruikt. Ik had haar graag begeleidt omdat ik de indruk heb dat ze veel meer kan dan ze op school denken. Ik denk dat ze gewoon zo getraumatiseerd is en omdat niemand zich met haar lijkt bezig te houden gaat het van kwaad naar erger. Denk da ze gewoon niemand vertrouwd en dat ze in zichzelf is gekeerd. Het leek me echt een uitdaging om met haar te werken. Maar de school prefereerde deze 3 kinderen die we nu hebben. Dit zie ik ook wel zitten hoor, maar ik vind het toch wel jammer, want denk echt dat Pamela hier niet op haar plaats zit.

Nu hebben we de rest van de week de tijd om al wat ideetjes te bedenken, want we hebben vrij tot volgende maandag! We hebben nu ook elke vrijdag vrij om voor school of stage te werken…

Tot zover over stage… nu over wat ik de laatste tijd hier zoal buiten stage heb gedaan.

Twee weekenden terug ben ik naar Otovalo geweest, da is de grootste markt van Zuid-Amerika. Het was 2 uurkes rijden van Quito, Otovalo is een heel kleurrijke markt waar je vooral typische Indiaanse kledij kan kopen, sierraden & allerlei kleine souveniertjes.

Heb enkele kleine prulletjes gekocht en ook een trui van Alpacawol, lekker warm!

Niet dat het hier koud is hoor… maar ik vond h’m wel schoon.

De voorbije week was het redelijk slecht weer, veel regen en bewolking, maar echt koud is het hier nooit. De bevolking hier duffelt zich altijd goed in, als je hen over straat ziet lopen zou ge denken dat het hier vriest. Ik denk dat het koudste hier ongeveer 10 graden is, en dit voor ’s avonds of ’s nachts. Overdag is het 15 graden of meer. Ik heb het hier dus nooit echt koud, want 12 graden voor ’s avonds is nie slecht eh!

Vorige zaterdag was het weer uitzonderlijk warm weer. We zijn met een paar naar een groot park geweest hier in de buurt. Het is een sportpark waar vele voetbal-, basket- en volleybalveldjes liggen. Het was ontzettend druk! Alle veldjes waren bezet, twas echt gezellig om er rond te wandelen. We hebben er even op het gras gelegen & na de voetbal gekeken. We vielen er natuurlijk wel heel hard op, 5 blanke dames aant zonnen met zonnebril en open bloeskes… Gelukkig had ik me goed ingesmeerd, want Laurie had haar nie ingesmeerd en zag KNALROOD. Echt pijnlijk om te zien…

Zowel vrijdag als zaterdagavond ben ik op stap geweest met het merendeel van de mensen hier in ons huis. Enkele minuutjes in de taxi en we zijn in het ‘toeristisch centrum’. Hier liggen veel cafeetjes en danscafés. Alle jongeren lijken naar dit toeristisch centrum te komen want tis daar altijd zo druk! Ook hier worden we veel nagekeken en nageroepen, ma we zien toch ook geregeld andere groepjes blanken. Ik had voordat ik naar Ecuador vertrok contact opgenomen met een Belgisch meiske da een maand voor mij vertrok naar Ecuador. Ze had me laten weten dat ze da weekend naar Quito kwam met nog drie andere Belgen. We hadden zowel vrijdag als de zaterdag afgesproken in hetzelfde café. Ook nog eens fijn om omgeven te zijn door andere Belgen, want met al die Nederlanders hier!

Twas wel fijn op stap, hebben enkele cocktails gedronken en goed gedanst. Tiny heeft zich ook wel goed geamuseerd denk ik zo hihi. We waren es op weg naar de toog toen we twee negers tegenkwamen en waar we de hele avond eigenlijk bij zijn blijven plakken. Twaren negers van Ecuador zelf en ze waren hennig breed (gespierd). Waren wel indrukwekkend hoor hihi.Ene neger had het nogal op Tiny gemunt en ie werd zelfs beetje handtastelijk. Het bleef wel tussen de perken hoor, anders had ik wel ingegrepen, maar het was ontzettend grappig haha. Tiny en ik hadden nog de slappe lach gekregen om zoiets debiels… we stonden allebei aan de toog, en ik bestelde 2 cocktails ‘Sex in Quito’… ‘Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee’ zei Tiny, ‘geen Sex in Quito, die hemme we al gehad. Ik wil Sex on the beach!’. Toen moest ik dieje barman terugroepen om de bestelling even te veranderen, maar het ging zo moeilijk, want we lagen allebei zo plat vant lachen! (ik las dit stukje even voor aan Tiny en we moesten er nog allebei hard om lachen lol).

Enfin, op zondag zijn we naar een kleine markt geweest hier in Quito, hier hadden ze ook vooral kleine prulletjes, sierraden en kleren. Op deze markt liepen wel enorm veel Amerikanen! Die vallen ook altijd zo hard op met hun lawijt, amai.

Zondagavond wouden we met ons 12 naar de (ENIGE) frituur hier in Quito gaan, genaamd ‘El Holandes’, deze wordt uitgebaad door een Nederlandse vrouw, ma ze importeert de frieten uit België. Stonden we daar… was ie toch niet gesloten zeker! Zijn we maar ergens anders gaan eten met z’n allen.

Komend weekend gaan Tiny en ik met Laurie, Hannah en Nora naar de Cotopaxi, da is een vulkaan van 5000 meter, waarvan de top besneeuwd is. De vulkaan is nog ‘actief’, maar slaapt momenteel, dus geen nood… Ik zal niet verkoold geraken!

Het is er wel koud zeggen ze, dus heb ik mij ondertussen al een muts, handschoenen, dikke sokken en een sjaal aangeschaft.

Het weekend erna gaan we met alle 12 én Melanie (onze Nederlandse stagebegeleidster) een kratermeer bezoeken, schijnt héél mooi te zijn.

Het weekend daarna gaan er enkele van de Nederlanders hier, naar de jungle. Misschien dat we (Tiny, Sofie en ik) ook wel meegaan, dat moeten we nog bekijken, want we willen gedurende die periode (Pasen) ook naar de zee. Maar in ieder geval… de komende weekenden heb ik zeker iets om handen! Er zijn nog zoveel dingen die we kunnen bezoeken hier!

Voor de rest… ik ben momenteel nog zo gezond als een visje! Heb eigenlijk nog nergens last van gehad (gelukkig maar!). Als ik iets heb, dan is het altijd buikpijn… ik krijg snel buikpijn, zeker op vakantie ofzo, maar in deze eerste maand heb ik nog maar 2 keer even buikpijn gehad (één keer omdat de frietjes en hamburger van Kentucky Fried Chicken mij niet zo goed waren bekomen, en één keer omdat ik al even niet meer naar het toilet was geweest omwille van geen wc-papier of keukenrolpapier…lekker vervelend!).

Ik lig hier op de kamer met Tiny, Sofie, Elise en Laurie . Tiny, Sofie en Elise zijn al langs de dokter gepasseerd…

Tiny had oorontsteking en sinusitis, Elise had ook sinusitis en heeft een parasiet (!) en Sofie is vandaag langs de dokter geweest en blijkbaar heeft zij zelfs last van 2 parasieten…

Ik voel me plots ook niet zo lekker haha! Blijkbaar kan je dat krijgen van eten dat niet goed gewassen is, of wanneer je handen niet goed zijn gewassen voor het eten, …

Nu maar hopen dat ik gezond en wel blijf en ook niet meteen langs de dokter hoef te gaan!

Enfin, tot zover de belangrijkste hoogtepunten van de voorbije week…

Hopelijk heb ik de volgende keer weer een aantal spannende dingen te vertellen haha…

‘Als je van het leven houdt

en durft te blijven dromen,

dan heb je heel veel kans

dat al je wensen uit gaan komen.’

Beso!

Lotte

05-03-2008 om 20:08 geschreven door Lotte  

Hola!

Het is ondertussen alweer even geleden dat ik hier iets heb neergepoot, maar ik heb dan ook zo’n drukbezette agenda (de goesting om iets te schrijven voor op m’n blog ontbreekt regelmatig…) Maar niet getreurd! Bij deze de hoogtepunten van de voorbije week!!

Ondertussen zit ik nu dus al een goei 2 weken in ons huis hier in Noord-Quito en heb ik al 2 weken stage achter de kiezen. Gedurende dees 2 weken heb ik elke dag in een ander klasje gestaan (in totaal zijn er 6 klasjes op school, als je goed kan tellen ben ik inderdaad niet elke dag naar school gemoeten) om te kijken welk klasje mij het beste zou liggen. Ik moet wel zeggen… ik had niet echt een voorkeur, want ik zag het niet zitten om 4 maand lang te helpen in één van die klasjes. Veel doen ze er niet en ik voelde me niet geroepen om het hulpje van de juffrouw te spelen!

Dusssssssssssssssssss, dacht ik… het lijkt me wel iets om misschien enkele kinderen individueel te begeleiden? Want er zijn verschillende kinderen die in staat zijn om meer te leren dan dat ze nu in hun klas doen, maar ze worden vaak opgehouden door andere kinderen die minder kunnen en het niveau naar beneden halen, of andersom… kinderen die niet meekunnen in de klas krijgen de extra begeleiding niet die ze nodig hebben…

Ondertussen hebben we met onze stagebegeleidster hier al een evaluatie gehad van de voorbije 2 weken en hebben Tiny, Sofie en ik voorgesteld om misschien individueel met de kinderen te werken. Ze vond het een goed idee, we hebben ook wat verder gebrainstormd en we zijn tot een nieuw doel gekomen… Zowel Tiny, Sofie als ikzelf gaan ieder een kind individueel begeleiden met als einddoel om deze drie kinderen terug in een normale school te krijgen. Hoe we het precies voor elkaar moeten gaan krijgen is nog een raadsel, maar ik kijk er wel naar uit. Het is een uitdaging en daar hou ik wel van!

We hebben vandaag met de directeur overlegd en we hebben samen 3 kinderen gekozen die het meest in aanmerking komen voor een normale school. Het zijn 3 kinderen met enkel een fysieke beperking, mentaal mankeren ze dus nix & zitten ze daar dus niet op hun plaats. Vanaf volgende maandag zullen Anita (8j), Matteo (7j) en Sebastian (6j) door ons begeleidt worden (we moeten nog beslissen wie wie neemt). Maandag zal de directeur ons nog eerst informeren over hun geschiedenis & thuissituatie en zal hij ons uitleggen wat de eindnormen zijn voor hun leeftijd in een normale school. Dan kunnen we aan de slag en bekijken op welke manier we hen het beste kunnen voorbereiden op de gewone school. Het is wel fijn dat ze alle drie nog jong zijn, zo hebben ze nog niet zo heel veel leerachterstand.

Van maandag tot woensdag zullen we steeds deze drie kinderen begeleiden, op de donderdagen zullen we Estefani, Cassandra en Joanna begeleiden, da zijn drie meiskes uit de ADHD klas. De bedoeling is dat we ze leren omgaan met andere mensen en ze bv. eens meenemen naar de winkel ofzo, zodat ze zich leren gedragen op andere plaatsen waar veel mensen zijn. Cassandra en Joanna zijn twee meisjes (ongeveer 10j) die redelijk slim zijn hoor, kweet eiglijk nie goed wa er mee scheelt. Denk da ze alleen maar te druk waren voor de gewone school en daardoor hier terecht zijn gekomen. Ik had eigenlijk ook graag met hen gewerkt, omda zij de gewone school qua niveau ook zeker en vast aankunnen. Maar we moeten natuurlijk ergens beginnen… kunnen niet iedereen nemen, drie kinderen naar een gewone school proberen te krijgen op 3 maanden tijd is al een grote uitdaging op zich.

Er was nog een meisje die ik graag had begeleidt: Pamela, ze zat in het klasje die ik de eerste dag had en viel mij al meteen op. Ze zegt nix, is heel stil en onopvallend, maar helpt de andere kinderen voortdurend. Ze is ontzettend behulpzaam. Het is meer iemand die alles en iedereen observeert. Aan haar uiterlijk zie je niet dat er iets mee scheelt, dus ik vroeg mij al af waarom ze hier dan precies zat. Achteraf hoorde ik dat ze seksueel is misbruikt. Ik had haar graag begeleidt omdat ik de indruk heb dat ze veel meer kan dan ze op school denken. Ik denk dat ze gewoon zo getraumatiseerd is en omdat niemand zich met haar lijkt bezig te houden gaat het van kwaad naar erger. Denk da ze gewoon niemand vertrouwd en dat ze in zichzelf is gekeerd. Het leek me echt een uitdaging om met haar te werken. Maar de school prefereerde deze 3 kinderen die we nu hebben. Dit zie ik ook wel zitten hoor, maar ik vind het toch wel jammer, want denk echt dat Pamela hier niet op haar plaats zit.

Nu hebben we de rest van de week de tijd om al wat ideetjes te bedenken, want we hebben vrij tot volgende maandag! We hebben nu ook elke vrijdag vrij om voor school of stage te werken…

Tot zover over stage… nu over wat ik de laatste tijd hier zoal buiten stage heb gedaan.

Twee weekenden terug ben ik naar Otovalo geweest, da is de grootste markt van Zuid-Amerika. Het was 2 uurkes rijden van Quito, Otovalo is een heel kleurrijke markt waar je vooral typische Indiaanse kledij kan kopen, sierraden & allerlei kleine souveniertjes.

Heb enkele kleine prulletjes gekocht en ook een trui van Alpacawol, lekker warm!

Niet dat het hier koud is hoor… maar ik vond h’m wel schoon.

De voorbije week was het redelijk slecht weer, veel regen en bewolking, maar echt koud is het hier nooit. De bevolking hier duffelt zich altijd goed in, als je hen over straat ziet lopen zou ge denken dat het hier vriest. Ik denk dat het koudste hier ongeveer 10 graden is, en dit voor ’s avonds of ’s nachts. Overdag is het 15 graden of meer. Ik heb het hier dus nooit echt koud, want 12 graden voor ’s avonds is nie slecht eh!

Vorige zaterdag was het weer uitzonderlijk warm weer. We zijn met een paar naar een groot park geweest hier in de buurt. Het is een sportpark waar vele voetbal-, basket- en volleybalveldjes liggen. Het was ontzettend druk! Alle veldjes waren bezet, twas echt gezellig om er rond te wandelen. We hebben er even op het gras gelegen & na de voetbal gekeken. We vielen er natuurlijk wel heel hard op, 5 blanke dames aant zonnen met zonnebril en open bloeskes… Gelukkig had ik me goed ingesmeerd, want Laurie had haar nie ingesmeerd en zag KNALROOD. Echt pijnlijk om te zien…

Zowel vrijdag als zaterdagavond ben ik op stap geweest met het merendeel van de mensen hier in ons huis. Enkele minuutjes in de taxi en we zijn in het ‘toeristisch centrum’. Hier liggen veel cafeetjes en danscafés. Alle jongeren lijken naar dit toeristisch centrum te komen want tis daar altijd zo druk! Ook hier worden we veel nagekeken en nageroepen, ma we zien toch ook geregeld andere groepjes blanken. Ik had voordat ik naar Ecuador vertrok contact opgenomen met een Belgisch meiske da een maand voor mij vertrok naar Ecuador. Ze had me laten weten dat ze da weekend naar Quito kwam met nog drie andere Belgen. We hadden zowel vrijdag als de zaterdag afgesproken in hetzelfde café. Ook nog eens fijn om omgeven te zijn door andere Belgen, want met al die Nederlanders hier!

Twas wel fijn op stap, hebben enkele cocktails gedronken en goed gedanst. Tiny heeft zich ook wel goed geamuseerd denk ik zo hihi. We waren es op weg naar de toog toen we twee negers tegenkwamen en waar we de hele avond eigenlijk bij zijn blijven plakken. Twaren negers van Ecuador zelf en ze waren hennig breed (gespierd). Waren wel indrukwekkend hoor hihi.Ene neger had het nogal op Tiny gemunt en ie werd zelfs beetje handtastelijk. Het bleef wel tussen de perken hoor, anders had ik wel ingegrepen, maar het was ontzettend grappig haha. Tiny en ik hadden nog de slappe lach gekregen om zoiets debiels… we stonden allebei aan de toog, en ik bestelde 2 cocktails ‘Sex in Quito’… ‘Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee’ zei Tiny, ‘geen Sex in Quito, die hemme we al gehad. Ik wil Sex on the beach!’. Toen moest ik dieje barman terugroepen om de bestelling even te veranderen, maar het ging zo moeilijk, want we lagen allebei zo plat vant lachen! (ik las dit stukje even voor aan Tiny en we moesten er nog allebei hard om lachen lol).

Enfin, op zondag zijn we naar een kleine markt geweest hier in Quito, hier hadden ze ook vooral kleine prulletjes, sierraden en kleren. Op deze markt liepen wel enorm veel Amerikanen! Die vallen ook altijd zo hard op met hun lawijt, amai.

Zondagavond wouden we met ons 12 naar de (ENIGE) frituur hier in Quito gaan, genaamd ‘El Holandes’, deze wordt uitgebaad door een Nederlandse vrouw, ma ze importeert de frieten uit België. Stonden we daar… was ie toch niet gesloten zeker! Zijn we maar ergens anders gaan eten met z’n allen.

Komend weekend gaan Tiny en ik met Laurie, Hannah en Nora naar de Cotopaxi, da is een vulkaan van 5000 meter, waarvan de top besneeuwd is. De vulkaan is nog ‘actief’, maar slaapt momenteel, dus geen nood… Ik zal niet verkoold geraken!

Het is er wel koud zeggen ze, dus heb ik mij ondertussen al een muts, handschoenen, dikke sokken en een sjaal aangeschaft.

Het weekend erna gaan we met alle 12 én Melanie (onze Nederlandse stagebegeleidster) een kratermeer bezoeken, schijnt héél mooi te zijn.

Het weekend daarna gaan er enkele van de Nederlanders hier, naar de jungle. Misschien dat we (Tiny, Sofie en ik) ook wel meegaan, dat moeten we nog bekijken, want we willen gedurende die periode (Pasen) ook naar de zee. Maar in ieder geval… de komende weekenden heb ik zeker iets om handen! Er zijn nog zoveel dingen die we kunnen bezoeken hier!

Voor de rest… ik ben momenteel nog zo gezond als een visje! Heb eigenlijk nog nergens last van gehad (gelukkig maar!). Als ik iets heb, dan is het altijd buikpijn… ik krijg snel buikpijn, zeker op vakantie ofzo, maar in deze eerste maand heb ik nog maar 2 keer even buikpijn gehad (één keer omdat de frietjes en hamburger van Kentucky Fried Chicken mij niet zo goed waren bekomen, en één keer omdat ik al even niet meer naar het toilet was geweest omwille van geen wc-papier of keukenrolpapier…lekker vervelend!).

Ik lig hier op de kamer met Tiny, Sofie, Elise en Laurie . Tiny, Sofie en Elise zijn al langs de dokter gepasseerd…

Tiny had oorontsteking en sinusitis, Elise had ook sinusitis en heeft een parasiet (!) en Sofie is vandaag langs de dokter geweest en blijkbaar heeft zij zelfs last van 2 parasieten…

Ik voel me plots ook niet zo lekker haha! Blijkbaar kan je dat krijgen van eten dat niet goed gewassen is, of wanneer je handen niet goed zijn gewassen voor het eten, …

Nu maar hopen dat ik gezond en wel blijf en ook niet meteen langs de dokter hoef te gaan!

Enfin, tot zover de belangrijkste hoogtepunten van de voorbije week…

Hopelijk heb ik de volgende keer weer een aantal spannende dingen te vertellen haha…

‘Als je van het leven houdt

en durft te blijven dromen,

dan heb je heel veel kans

dat al je wensen uit gaan komen.’

Beso!

Lotte

05-03-2008 om 20:06 geschreven door Lotte  

29-02-2008 om 22:00 geschreven door Lotte  

29-02-2008 om 21:36 geschreven door Lotte  

Noggggggggggggggggggg

29-02-2008 om 21:29 geschreven door Lotte