Happy birthday to me!!!    Jawel, het weer zover: een jaartje ouder! 33 alweer! en dit jaar kan ik helaas niet valsspelen door de cijfertjes om te draaien (Sorry, ik heb dyscalculie! )

Ik heb een verwendagje ingelast vandaag: de kapster is vanmorgen aan huis geweest, straks ga ik bij mijn ouders naar de privé - wellness (haha, zij hebben een infraroodsauna en een crosstrainer staan....geen dure abonnementen voor mij!).

Vanavond gaan we iets eten. Niet te veel gedoe, gewoon lekker genieten!

De lente is nu echt in het land, heerlijk! Alles begint weer in bloei te komen en de zon klopt overuren. Alleen jammer dat ze het net vandaag wat laat afweten. Ach, ik laat het niet aan mijn hartje komen!

Zaterdag vertrekken we op skivakantie en daar kijk ik ook wel naar uit, zeker omdat ik vorig jaar heb moeten overslaan omdat we met het koor op wedstrijdreis waren. Niet dat ik daar spijt van heb, hoor. Integendeel! Ik blik er nog altijd met heel veel plezier op terug.

Voor de rest niets bijzonders te melden, alles gaat zijn gewone gangetje en zo heb ik het eigenlijk ook graag!

Lieve kus en tot snel!

Sarah

Kort berichtje: gisteren ben ik weer in het UZA op bezoek geweest. Dit keer bij de reumatoloog en de...gynaecoloog. Dat laatste was al enkele jaren geleden. Gelukkig maar, want - daar moeten we niet flauw over doen - echt leuk is het toch niet, he. Maar goed, het helpt wel als de dokter in kwestie vriendelijk is en haar tijd neemt. Zoals gisteren het geval was.

Zoals gewoonlijk...volledig goedgekeurd, ik kan er weer even tegen. Ik heb ook terloops even gemeld dat ik de laatste weken heel weinig energie heb. Sja, het is winter natuurlijk. Weinig zonlicht enzo. Daarom zal mijn bloed ook eens extra onderzocht worden, oa de vitamine D waarden.

Verder weinig nieuws te melden eigenlijk,. Des te beter, zeker?

Soms ben ik het zo beu.

Medicatie, dokters, therapie...

Neem me alsjeblieft niet kwalijk,

dat ik er niet altijd het nut van zie.

Ik kan echt niet zonder,

dat weet ik zelf ook wel.

Toch hoop ik op een wonder,

al dat gedoe is voor mij de hel.

Want helemaal 'normaal'

zal mijn leventje nooit zijn.

Chronisch 'anders', mijn verhaal.

Daartegen bestaat geen medicijn.

Met kerst kregen wij van mijn broer allemaal een bijzonder pakje: enkele dvd's met oude familie filmpjes, die hij eigenhandig had gedigitaliseerd. Nu had ik de meesten wel al vrij vaak gezien, maar van sommige was het wel heel lang geleden. En het is toch altijd lachen geblazen op een familiefeest, zo'n oude filmpjes. Die kleren van vroeger, onze gekke fratsen, verbazing over hoe snel de tijd is gevlogen ...

Maar wat mij het meeste is opgevallen: ik was eigenlijk een heel vrolijk en spontaan kind! Dat is me altijd wel verteld, toch schrok ik er nu zelf van: zingen, springen, lachen naar de camera. Totaal zorgeloos!? Nee, dat nu ook weer niet. Ik had ook mijn typische kinderverdrietjes, natuurlijk wel. Ruzie met een vriendinnetje, de juf die boos werd omdat ik weer eens zat te kletsen, dat soort dingen. Ach, zalig is de tijd waarin dat je grootste problemen zijn . Hoe had ik toen kunnen vermoeden dat van dat vrolijke, spontane meisje enkele jaren later niet veel meer zou overblijven? Er gebeurde zoveel dat ik niet bevatten, ik liep verloren. Een onzekere, verdrietige, ietwat schuchtere puber werd ik. En het is lang blijven aanslepen, helaas.

Door de jaren verandert iedereen, dat is niet meer dan normaal. Toch is het ergens jammer, dat we die onbevangenheid voor een groot stuk verliezen. Daarom wil ik dit jaar proberen weer wat van mijn levensvreugde van toen terug te vinden. Niet dat ik helemaal terug kind wil worden, he . Maar ik wil weer leren blij zijn om stomme, kleine dingen, Het leven gewoon nemen zoals het komt, zonder altijd die angst en stress. (Wat als het weer misloopt? Gaan ze mij wel leuk vinden ????? en meer zo van die onzin) Dat is geen simpele opgave voor mij. Maar het is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het kleinste kind kan het, toch?

Een nieuw jaar, een nieuw begin. Elk jaar opnieuw hebben we vele dromen, maken we goede voornemens en wensen we elkaar het beste. Maar als puntje bij paaltje komt, verandert er meestal niet zo veel. De meeste mensen zijn gewoontedieren. We zijn omgeven van patronen die we maar moeilijk kunnen en willen doorbreken. En eerlijk is eerlijk: dat hoeft ook niet altijd. Als je je goed voelt bij de dingen die je doet, dan is dat prima.

Voor mij hoeft er het komende jaar ook niet zoveel te veranderen, eigenlijk. Of misschien een paar kleine dingen, die wel van grote waarde zijn: meer innerlijke rust, minder piekeren of me aantrekken wat anderen van me denken, nog veel meer genieten van wat er op mijn pad komt.

Ik wens de wereld een rustig en vredevol jaar toe, zonder angst en terreur. Maar helaas, ik maak me geen illusies: ook in 2017 zullen er conflicten zijn, zullen er mensen sterven, zullen we bezorgd toekijken en hopen dat we zelf toch een beetje gespaard blijven van ellende.

Mag ik toch stiekem blijven hopen? Nog even in de waan blijven? Zodra de feestroes voorbij is, gaat het leven toch weer zijn gewone gangetje.

Welkom 2017!!!