Deze ochtend wilden we in het hotel ontbijten, want breakfast was not included. Toen we de prijs hoorden, hebben we maar een koffie gedronken in de bar. Meestal vraagt men rond de AUD 15 (= ongeveer € 10) voor een Continental Breakfast, maar AUD 33 was er een beetje over. Vertrokken naar Ayers Rock. Voor de lokale Aboriginals is Uluru (Ayers Rock een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie, de Tjukurpa, ook bekend als de Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa. Verschillende kleine gaten worden geassocieerd met holen gegraven door mythologische mollen. Zo vormt de rots als het ware een bijbel voor de Anangu, die geen schrift hadden om hun mythologie op te schrijven. Er zijn verschillende heilige plekken rondom de rots die een speciale rol spelen bij mannen- of vrouwenrituelen.

Weetje: in 1980 trok Uluru wereldwijde media‑aandacht door de verdwijning van de baby Azaria Chamberlain. Haar moeder Lindy beweerde dat het kind werd weggesleept door een dingo tijdens een kampeeruitje nabij Uluru. De autoriteiten geloofden dit niet en de moeder werd vervolgd voor kindermoord, maar werd later vrijgesproken. Het voorval werd verfilmd in A cry in the dark. Onze gids, Mike, die een paar dagen geleden onze 4x4 tour begeleidde, geloofde niet in het verhaal van de dingo. Hij zegt dat het duidelijk om een moord gaat.

Ayers Rock, een imposante rode rots lijkt één groot blok gesteente dat uit de grond gerezen is, maar niets is minder waar. We wilden graag de Mala Walk doen, 2 km lang. Je loopt hier redelijk beschut want toen we de wandeling begonnen, was het al 36 °C (ondanks de bewolking). Het was een leuke, gevarieerde wandeling waarbij langsheen de rots liepen en we veel kloven, inhammen en uitstulpingen konden bewonderen. Aansluitend wilden we een stuk van de Uluru Base Walk doen (in totaal 10,6 km!), maar de tracks worden gesloten voor het publiek als de temperatuur boven de 36 °C stijgt. Je ben dus verplicht de trails te doen in de vroege ochtend. Toen wij terugkeerden van de Mala Walk was het 11 uur en omdat de zon erdoor kwam, liep de temperatuur op tot 45 °C! Er waren mensen die zich van het verbod (lees: er stonden echt borden Track closed) niets aantrokken. Wij hebben bewust gekozen om geen boete op te lopen, want er staan serieuze penalties op.

Daarna naar de lookout gereden waar je het best de sunrise en de sunset bewondert en uiteraard een aantal mooie foto’s genomen. Aansluitend het Cultureel Centrum bezocht, een iced coffee/iced chocolate gedronken en teruggekeerd naar ons hotel om te lunchen. De andere helft van de wrap van gisteren opgegeten met als aanvulling een stuk fruit.

Nadien richting Kata Tjuta gereden, zo’n 48 km verwijderd van het hotel. Kata Tjuta, wat veel hoofden betekent (een verwijzing naar de 36 ronde toppen), is een rotsformatie die ook bekend staat als de Olga’s. Het lijken afgeronde rotskoepels die uit de woestijn oprijzen en liggen in de Valley of the Winds. Geologisch onderzoek heeft aangetoond dat beide rotsformaties (Uluru en Kata Tjuta) bestaan uit gesteenten van dezelfde geologische ouderdom. Uluru bestaat uit mariene zandsteen en Kata Tjuta bestaat uit conglomeraat, een gesteente met veel grovere fragmenten. Kata Tjuta bleek al even imposant te zijn als Ayers Rock. Mooie foto’s genomen, want de zon scheen volop, van o.a. de 2 hoofden die neus‑aan‑neus staan.

Daarna gewandeld naar de Walpa Gorge. Het was een pittige wandeling over rotsen en gesteente, klimmend en dalend, over bruggetjes, alsmaar verder en verder. Er waaide een felle, doch warme wind. Uiteraard … we bevonden ons in de Valley of the Winds … Hier konden we echt de flynets, die we mochten lenen van onze buren, goed gebruiken. De irritante vliegen kozen weer meedogenloos voor onze oren, neus, mond, ogen … Zeer vervelend, dus hadden we onze vliegennetjes opgezet. De vliegen verdwenen als sneeuw … Ondanks de vermoeidheid toch de hele wandeling volbracht (met bang hartje) zonder ongelukken dankzij mijn ventje die mij haast de hele tocht een hand gaf ter ondersteuning. Toen we bijna aan de auto waren; kwamen we een jong Indisch koppeltje tegen. De jongeman sprak ons aan en zei: You are looking like aliens! Waarop Paul laconiek antwoordde: Daar hebben wij een vliegennetje voor nodig … ;-)

Nog even langs Uluru gereden, dat ondertussen volop in de zon baadde. De foto’s zijn geweldig! Nadien naar het hotel gereden om andere kleren aan te doen en dan weer naar Uluru te rijden voor de sunset. Jammer genoeg konden we niet van een echte zonsondergang genieten door de zware bewolking. Toch een aantal treffende kiekjes geschoten …

Avondmaal genoten in de bistro van ons hotel en dan eindelijk de langverwachte douche! Moe, maar voldaan in bed gekropen.