Woensdag 06-12, van Port Fairy naar Dunkeld via de Grampians
Vandaag leuke dag gehad. Na een ontbijtje op het prachtige
terras met uitzicht op de plezierhaven van Port Fairy vertrokken naar Hamilton.
Onze host, Richard, van het Oscars Waterfront Boutique Hotel, had voor ons het
adres van een computerwinkel opgezocht in Hamilton, een stad die we zouden
kruisen als we naar Dunkeld, onze volgende bestemming, zouden reizen. Eindelijk
duidelijkheid in het vooruitzicht!
Toen we arriveerden in Hamilton bleek de computerwinkel
gesloten te zijn en ik bedoel daarmee terminaal gesloten. Ik ging informeren
bij de kapper die naast de computerwinkel gelegen was en er bleek een andere pc‑winkel
te bestaan 2 straten verder. Daar werden we vriendelijk geholpen door
Ricky die gelukkig van wanten wist. Het was dan toch niet onze usb‑uitgang die
om zeep was, maar slechts het toestelletje waarmee ik fotos van de SD‑kaart op
de tablet zette. Hij bood dadelijk een ander toestel aan dat over 6 verschillende
uitgangen beschikte. Dat wat de oplossing! Voor $ 40 waren we gesteld en
super blij dat we de volgende 2 maanden verder onze fotos konden opslaan.
Snel een sandwich met heel veel groenten gegeten in een
koffiebar en dadelijk richting hotel gereden. Ondanks het feit dat het adres
alweer geen nummer had, heeft onze gps het hotel feilloos gevonden. Dadelijk
ingecheckt, een reservatie voor het avondeten gemaakt (19.30 uur, want er
is hier niet veel keuze), bagage weggeborgen en vertrokken naar de Grampians.
Grampians National Park is een zandsteengebergte en kreeg
zijn Engelse naam in 1836 van Major Thomas Mitchell, die de Grampians op de
Grampian Mountains in Schotland vond lijken. In 1984 werden 1 672,29 km²
van de Grampians beschermd als nationaal park. Hier moeten we beslist een
aantal lookouts bezichtigen
Op het verste punt liggen de Mackenzie Falls. Het is
ongeveer 90 km rijden, een lange rit dus vooraleer we de parking van de
Falls opreden. De Falls liggen op 2 km afstand van de parking en zijn
ongeveer 25 m hoog en 20 m breed. Die 2 km gaan dus recht naar
beneden via paden en trappen. De Falls waren overweldigend. We hebben er al
verschillende gezien in vorige reizen, maar deze was de wandeling zeker waard.
Mooie fotos genomen en uiteraard ook een selfie. De terugweg was goed voor
37 floors. De dragers van een Samsung Gear II‑horloge weten waarover
ik spreek (voor de leken, 1 floor= 3,5 m stijgen).
De volgende uitzichtpunten waren de Reed Lookout en The
Balconies. The Balconies is rotsformatie die zich boven een diep dal bevindt; als
het ware een stenen balkon Toen we daar arriveerden, bleek dat er een
aantal jongeren zich op de rotsformatie bevonden en daarmee de regels
overtraden want het was verboden terrein. Er stond zelfs duidelijk een bordje
met No Access op die plaats; het was
zelfs onverantwoord! Dit betekende dat je, vanuit de lookout, niet alleen de
rotsformatie zag, maar ook de jongeren die zonder enige verantwoordelijkheid op
het uiterste puntje van de rotsen waren gaan zitten en elkaar onophoudelijk
fotografeerden. Omdat dit maar bleef duren, heb ik hen vriendelijk (inwendig
kokend) toegeroepen dat ik graag een foto van de rotsformatie wilde nemen maar
zonder hen en of ze even opzij wilden stappen. Eén van de meisjes reageerde
heel positief en dreef de hele groep opzij zodat we toch nog een mooie foto
konden nemen.
Volgende lookout, de Boroka Lookout, hebben we moeten
overslaan wegens tijdgebrek. Het lag nog eens 15 km verder van de weg het
binnenland in. Daarna nog het Wonderland Carpark bezocht dat bijzondere
rotsformaties bevatte die op de Grand Canyon leken. Mooie omgeving met een
rotsachtig pad waardoor we alweer moesten klimmen (goed voor mijn bips!).
Ondertussen was het al vrij laat in de namiddag geworden en
op onze terugweg moesten we plots snelheid minderen en stoppen. Net voor ons
stond een vrachtwagen en blijkbaar was er net voor de vrachtwagen een boom
omgevallen. Het Rescue Team moest de boom opruimen, maar daarvoor moest hij
eerst in stukken gezaagd worden. We hebben daar even tijd verloren. Pas rond
19.30 uur terug in het hotel aangekomen en dadelijk de receptie laten
weten dat we wat later zouden komen eten. No worries antwoordde de
receptioniste
Voor het eerst een steak gegeten omdat we er zon zin in
hadden. Gelukkig hadden we frites als side dish, want de steak werd à point
geserveerd, zoals gevraagd, maar zonder groenten. Als ik thuiskom, ga ik massas
groenten eten en nooit meer klagen dat ik ze moet kuisen ;-)
Snel nog het verslag typen en de fotos in de juiste mapjes
steken, want dat is al een paar dagen misgelopen. Blij dat het probleem
opgelost is
Vertrokken vanuit Apollo Bay, na een lekker ontbijt, naar
Port Fairy. Vandaag wordt een dag van vele lookouts langsheen de Great Ocean
Road. Een deel van de bezienswaardigheden speelt zich af in het Great Otway
National Park. Onze eerste stop was Maits Rest. Een wandeling van ongeveer
30 min. Brengt je langs een vallei die deel uitmaakt van het oude
regenwoud. Reuze myrtle‑beuken stijgen hoog boven je hoofd en vormen een luifel
voor het geweldige aanbod van varens en mossen. Veel beuken zijn honderden
jaren oud en vormen een belangrijk onderdeel in dit koel gematigde regenwoud
van het Great Otway National Park. Ondanks het feit dat het weer bewolkt was,
hebben we toch prachtige fotos gemaakt.
Nadien een stop gemaakt aan Cape Otway, waar het Otway
Lightstation gevestigd is. De vuurtoren is de oudste overlevende en
belangrijkste toren op het vasteland in Australië en werd gebouwd in 1848.
Omdat we eerder al een vuurtoren bezochten met gids zijn we gewoon naar de
lookout gewandeld om daar een foto te nemen. De inkom was net iets té duur!
Verder gereden naar Lavers Hill waar we lekker geluncht
hebben met een chicken wrap en een cappuccino. Buiten zagen we een aantal
ontzettend mooie papegaaien de plaatselijke bewoners. Ze waren rood,
blauw en groen van kleur. Echt prachtig!
Vanuit Lavers Hill naar het Great Otway National Park
gereden om de Triplet Falls te bezoeken. Vanaf de parking was het een uur
wandelen heen‑en‑terug. We begonnen met het beklimmen van een oneindig aantal
trappen en wandelden alweer door het regenwoud. Na ongeveer 20 minuten
hoorden we het geluid van neerstortend water en konden we de Triplet Falls
bewonderen. We hebben al mooiere overweldigende watervallen gezien, maar deze
was de wandeling toch waard. Ongeveer 40 minuten gedaan over de wandeling
i.p.v. een uur. Teruggereden naar Lavers Hill om van daaruit onze tocht op de
Great Ocean Road verder te zetten.
Eerste lookout was de Gipson Steps en even later konden we
te voet naar de 12 Apostles wandelen. Deze rotsen zijn van kalkzandsteen
en steken vlak voor het zandstrand van het Port Campbell National Prk uit op
zee. Onder invloed van de alsmaar beukende golven is op 3 juli 2005
een 50‑meter hoge rots uit deze rij ingestort. Sindsdien staan er nog
8 rotsformaties. De Twaalf Apostelen vormen een grote toeristische
attractie (het liep er vol Chinezen die, zoals we gewoon waren, voor elke
attractie een selfie moesten nemen en dit met 8 verschillende
smartphones!). Het is mogelijk om er een scenic flight te doen met een
helikopter. Ze zijn eigenlijk genoemd naar de Twaalf Apostelen van Jezus. Eerst
werden ze de Apostles genoemd, maar uit marketingoverweging werd dit veranderd
in The Twelve Apostles (hoewel er ook toen al geen 12 rotsen stonden).
Heel mooie fotos genomen!
Het volgende uitzichtpunt was de Loch en Gorge lookout
(uitgeholde inham). Dit zijn beide prachtige rotsformaties waartegen de kracht
van het water zo intens is dat het erosie veroorzaakt rond de rotsen. Heel indrukwekkend!
Verder nog The Arch (rotspoort), The Grotto en The London Bridge bezocht. Deze
laatste bestaat uit 2 rotsbogen waarvan één is ingestort in 1990.
Uitzonderlijk mooi! Wat is de natuur hier prachtig!
Rond 18.15 uur aangekomen in ons hotel Oscars
Waterfront Boutique Hotel en vriendelijk ontvangen door onze gastheer Richard.
We hebben alweer een prachtige kamer met alle luxe. Snel een douche genomen en
daarna gaan eten bij de Italiaan(op loopafstand). Paul had pizza en ik koos
alweer voor een salade. Die was echter zo pover dat ik een stukje pizza van
Paul kreeg om mijn honger te stillen. Op de kamer nog een paar crackers gegeten
van de grote honger
Voor mijn fitnessvriendjes Vandaag 18 584 stappen
gedaan (in jullie ogen niet zo veel), maar wel 50 trappen gedaan. Mijn
record van 32 trappen is hiermee ruimschoots verbeterd ;-)
Vanmorgen, na het ontbijt, op zoek gegaan naar de pc‑winkel
in Melbourne. In plaats van de tram te nemen (die trouwens gratis is als je
binnen het centrum van de city blijft), toch maar vertrokken met de auto omdat
het ons tijd zou besparen. Tussen 09.00 en 10.00 uur bleek de ochtendspits
nog steeds niet geminderd te zijn zodat we nergens parkeerplaats vonden. Dan
maar doorgereden naar onze volgende bestemming. Het heeft ons heel wat moeite
gekost om Melbourne te verlaten, want de gps was totaal in de war. Maar het
gezond verstand en vooral het oriëntatievermogen van Paul heeft ons weer back
on track gebracht.
Onze bestemming was Apollo Bay met zijn wereldberoemde Great
Ocean Road. Eerst namen we de snelweg tot aan Geelong en van daaruit zijn we
binnendoor afgezakt naar Point Lonsdale met zijn Cape Otway Lightstation. De
vuurtoren is de oudste overlevende en belangrijkste toren op het vasteland in
Australië en werd gebouwd in 1848. Eerst namen we een aantal mooie fotos en omdat
het lunchtijd was, besloten we in het dorpje te eten. Een betaalbare koffiebar
gevonden voor een gezellige lunch. Zoals gebruikelijk in Australië bestel en
betaal je eerst je lunch, krijg je vervolgens een stalen staander met nummer
mee naar de tafel waarna men je bestelling brengt. Toen ik wilde betalen met
Mastercard vroeg de dienster of ik wilde swipen. In België kan je niet swipen
met je creditcard dus zei ik dat dit in België niet kon. Ze was super
enthousiast dat we vanuit België helemaal naar Point Lonsdale kwamen. Ik heb
haar dadelijk met de glimlach erop gewezen dat we eigenlijk op weg waren naar
Apollo Bay en dat dit louter een lunchstop was.
Verder gereden naar Torquay en dan naar Lorne waar het
mooiste deel van de Great Ocean Road begint tot aan Apollo Bay. De kust is hier
vrij ruw en de golven kletsen meedogenloos tegen de kliffen. Zalige fotos
genomen, maar nu moet ik ze ook met de gsm nemen om toch maar iets te kunnen
posten op de blog. Het weer was niet schitterend; het was slechts
16 graden en bewolkt, maar af en toe kwam de zon erdoor en dat leverde dan
weer prachtige plaatjes op.
In de late namiddag gearriveerd in Apollo Bay. Een beetje
moeten zoeken naar ons logement, maar hartelijk verwelkomd door onze gastheer
Duncan. Hij heeft ons dadelijk een plannetje van de omgeving bezorgd en ons attent
gemaakt op alle bezienswaardigheden in de buurt. Tevens was hij bereid een pc‑winkel
op te snorren in Warambool (stad waar we doorrijden naar onze volgende
bestemming) om naar de tablet te laten kijken.
Eerst in Apollo Bay gaan wandelen om een geschikt restaurant
te vinden, daarna gedoucht en gaan dineren in een bar waar zo ook een Ceasar
Salad, mijn favoriet gerecht, serveerden. Fijne dag gehad!
Gisteravond toch niet zo vroeg gaan slapen dan gepland dus
pikte het een beetje toen we vanmorgen om 03.45 uur het bed uit moesten.
Een uurtje later zaten we al in de auto op weg naar de luchthaven. We
arriveerden rond half 6 aan het bureautje van Hertz, maar op de parking
was niemand te bespeuren om de auto in te leveren. Gepakt en gezakt te voet
naar terminal 4 gestapt (we reisden met Qantas) om daar in het
Hertzkantoor de sleutel van onze auto en gps af te geven. Ook daar bleek
niemand aanwezig te zijn. De balie had ook geen aparte opening waar je iets kon
droppen. Misschien waren we te vroeg? Daarom eerst ingecheckt en onze bagage
afgegeven. Hier vroegen we of we nog van seat konden wisselen, maar blijkbaar
zat het vliegtuig vol. Nogmaals te voet naar de parking gewandeld (met
handbagage) maar er was nog steeds niemand te bespeuren. Toen we uiteindelijk
terugkeerden was het al na zessen en kwamen we onderweg een dame met een
fluogeel jasje tegen. Op haar borst prijkten de letters HERTZ. Yes! Ze heeft de
papieren, de sleutels en de gps met de glimlach in ontvangst genomen
Cappuccino gedronken en naar de andere reizigers gekeken.
Meer kan je niet doen op een luchthaven. Op het vliegtuig zat ik tussen
2 jongemannen. Die aan mijn linkerkant sliep al toen ik arriveerde en die
aan mijn rechterkant was druk berichten naar zijn lief aan t sturen. Kon
het echt niet helpen dat ik toevallig honey
zag verschijnen op het scherm van zijn smartphone ;). Toen iedereen eindelijk
zat, vroeg ik hem langs mijn neus weg of hij alleen reisde. Hij knikte ja en
dat was de ideale moment om hem te vragen van plaats te wisselen met mijn man
die 2 rijen voor mij zat. En weet je wat? Hij zei ja en stelde voor om te
wisselen als we eenmaal waren opgestegen. Dus hadden we alweer chance om de
hele vlucht, zon 3,5 uur, toch weer naast elkaar te zitten.
We landden om 12.30 uur, maar ook hier zitten we in een
andere tijdzone en moeten er nog 3 uur bij geteld worden. Het uurverschil
met België bedraagt ondertussen 10 uur! Vol enthousiasme zochten we het
Hertzkantoor op en alweer vonden we een lege balie. Rechtstreeks naar de
parking gaan, was de boodschap. Onderweg kwamen we een Hertzkantoor tegen en ja
hoor, deze keer werden we met de smile bediend. Waarom de dame ons een andere,
minder grote auto met ingebouwde gps voorstelde, zullen we nooit te weten
komen. We probeerden onze koffers in deze Hyundai i30 te proppen, maar
verkozen toch waarvoor we tenslotte hadden betaald, een Toyota Corolla met
aparte gps.
Dadelijk de gps ingesteld naar Spring Street, maar toen
kregen we een keuze van ongeveer 10 mogelijkheden. Overal stond Spring Street
vermeld en ze lagen allemaal in Melbourne. Dan maar Spring Street North gekozen
(want oh, ja, je had ook nog South, East en West) maar toen kon ik geen
nummer 13 ingeven. Vreemd! Voorstel van de gps was nummer 98 te
kiezen. Voilà, dat was een makkie! We dachten ook dat, als we nummer 98
vonden, we ook nummer 13 zouden vinden. Zo werkt het tenminste bij ons. Waar
we toen belandden, wil je niet weten. Toevallig zagen we een koppel met een
kind en een hond op straat lopen. Dadelijk hulp gevraagd en de vriendelijke
man, die in Melbourne woonde, wist ook niet waar Spring Street 13 gelegen
was. We moesten in Melbourne 3000 zijn en je hebt o.a. ook nog Melbourne 3270
en zo Hij haalde dokter Google erbij, heeft uiteindelijk onze gps
correct ingesteld en mét resultaat!
We kwamen uiteindelijk pas tegen 17.00 uur in het hotel
aan. Omdat we allebei hongerig waren, besloten we eerst te gaan eten en dan te
douchen. Even aan de balie van het hotel een restaurantje gevraagd waar we geen
burgers, pizzas en andere fastfoodrommel konden eten, maar een steak of een
slaatje. Ze gaf ons een adres door dat op een halfuur wandelafstand lag. Met
een stadsplan in de hand kom je doorheen heel het land Onderweg begon het
jammer genoeg te regenen; het is hier slechts 17 °C, zon 17 graden
minder warm dan gisteren. Gelukkig hadden we een fleece en een jas aan. We
kozen tenslotte voor een Grieks restaurant waar we een souvlaki aten met kip en
lamsvlees, maar het was niet echt lekker. Je kan precies alleen maar lekker
eten in België! Krijg zon heel klein beetje (lees veel) zin in een slaatje Louisiana van
De Kolonie Of in de Hemingway, of in het vispannetje en ik vergeet de
scampis diabolo nog en de steak en
Morgenvroeg gaan we nog even langs bij een
computerwinkel hier in Melbourne waar ik de enige usb‑uitgang die mijn
formidabele tablet van Microsoft rijk is, laat nakijken. Vermoedelijk is hij
stuk en kan ik dus geen fotos meer van mijn SD‑kaartje op de externe harde
schijf zetten, wat een regelrechte ramp is. Misschien kennen zij een andere
oplossing voor mijn probleem?
Gisteren nog vergeten te vertellen dat ik eindelijk, na
12 dagen nog eens een wasje heb kunnen doen. Ik wist niet dat ik zo
gelukkig kon worden van wassen ;-)
Vanmorgen op tv verontrustend nieuws gehoord over de
weersomstandigheden in Victoria (zuidoosthoek Australië). Er zouden hevige
stormen met veel wateroverlast voorspeld worden met zelfs overstromingen en dit
binnen de 48 uur. Er is op dit moment, en dat is om 21.00 uur
plaatselijke tijd, al zoveel neerslag gevallen als in één maand. No worries,
hoor je mij al denken, ware het net niet dat Melbourne net de bestemming is die
wij aandoen binnen 48 uur. Morgen wordt een heel lange reisdag naar Perth
om van daaruit een vlucht naar Melbourne te nemen. Hopen dus dat het weer zich
bedenkt en de weergoden ons goed gezind zullen zijn!
Vanochtend na het ontbijt willen we een aantal lookouts
bezichtigen. We begonnen met de Coastal Cliffs, die liggen het dichtst bij het Kalbarri
Edge Resort waar we logeren. We hebben zalig mooie fotos genomen. Tegen een
uur of één bedroeg de temperatuur al 31 graden. Gelukkig is er genoeg wind
om de temperatuur draaglijk te maken.
Na de middag bezochten we het Kalbarri National Park en
de Murchison River met zijn uitzichtpunten. We waren gewaarschuwd! Hier was het
nog heter en moesten we zeker water en vliegennetjes meenemen, mochten we een
wandeling doen.
We reden rechtstreeks naar het verste punt, nl. Hawks Head.
Daar konden we immer in de schaduw picknicken. Toen we even gingen verkennen,
ontdekten we dat buiten picknicken geen optie was. In heel Australië leven nl. exemplaren
van een mini‑versie van onze vliegen. Het zijn kleine, irritant zoemende
beestjes die onmiddellijk op je hoofd gaan zitten en absoluut een voorkeur voor
je oren en je neus hebben. Je wordt er gewoon compleet gek van! Daarom hadden
we van onze buren een vliegennetje te leen gekregen zodat je tenminste je
gezicht kan beschermen. Dan maar in de auto gegeten
Heel de namiddag deden we de meest waanzinnige uitzichtpunten
aan. Sommigen waren dadelijk bereikbaar, voor anderen moesten we wel
1,2 km (heen- en terug) stappen, wat helemaal niet zwaar is, mocht het
niet in de brandende zon gebeuren, eerst stijl naar beneden en daarna stijl
naar boven. Vergeet ook niet het vliegennetje dat de zichtbaarheid van de
omgeving hevig beperkte en dat je ook belette om deftig te drinken. Ondertussen
amuseerden de vliegen zich rot
Rond 17 uur besloten we nog even naar de supermarkt te
gaan om water, cola no sugar (want zo heet cola zero hier), crackers en
vochtige doekjes te kopen. Onderweg kruisten we een politiewagen en die deed
teken om te stoppen Meestal betekent dit troubles. En ja, we hadden
prijs een speeding ticket Waar we maar 60 mochten, reden we 72!
Hij vroeg Pauls rijbewijs en verdween voor een paar minuten. Toen hij
terugkwam, deed hij een mooie geste! Hij had de maximumsnelheid verlaagd met
1 punt, zodat we zogezegd maar 71 reden, wat ons een boete van slechts
100 dollar (lees 65) opleverde i.p.v. 300 dollar (lees
200)! Dat was, ondanks alles, toch een meevaller. Even lief gelachen
naar de politieagent en hem ontzettend bedankt voor de kleine boete.
Gedoucht en gegeten in dezelfde eettent zoals gisteren, want
ondertussen is het hier nog altijd low season. Deze keer een heel lekkere
salade gegeten.
Het beetje pech blijft blijkbaar duren, want nu werkt de
adapter voor mijn SD‑kaartje niet meer. Dus vandaag geen fotos op de blog. In
Perth kunnen we hopelijk een ander exemplaar kopen. Ik probeer alvast een paar
fotos van mijn gsm te posten.
Na het ontbijt vertrokken richting Kalbarri. Onderweg even
aan de kant gaan staan omdat er een aantal emoes de baan overstaken. Gelukkig
gingen ze de linkerkant op zodat we met de telelens deze prachtige dieren
konden fotograferen. Ik probeerde net nog een foto te posten, maar dat lijkt
weer onmogelijk. Ik probeer later nogmaals.
Rond elven even halt gehouden in Billabongs Roadhouse. Dat
is dan ook het enige dat je vindt in Billabong. Oh ja, naast het Roadhouse is
er nog een benzinestation. Het Roadhouse verkoopt niet alleen eten en drank,
maar ook toiletartikelen, teenslippers, zonnebrillen, handtassen, juwelen,
ijsjes, maar ook speelgoed en porseleinen theepotten met roosjes. Bovendien kan
je er overnachten, want dé Australische roadslogan is Dont drive tired! Na een lekkere cappuccino/chocolademelk onze
reis verder gezet tot aan een verlaten parking, die groter leek dan ze was.
Daar onze lunch opgegeten, maar veel last gehad van vliegen. De parking was
nochtans prachtig gelegen naast water, waarvan ik een zalig mooie foto nam. Ik
probeer die straks nog te uploaden.
Eindelijk aangekomen in het Kalbarri Edge Resort. Eens
rondgereden om de opties voor het avondeten te bekijken, maar haast alle
restaurants zijn dicht. Het is nl. low season Dan maar naar de enige
eettent gegaan waar een boel locals zaten. Het zat er dan ook stampvol.
Blijkbaar is donderdagavond een speciale avond. Iedereen die een drankje koopt
tijdens happy hour, krijgt een nummer toegewezen. Later op de avond worden er
nummers getrokken waarmee je dan iets kan winnen. We besloten hier te eten.
Paul bestelde pizza (n verstandige keuze) en ik wilde
een Asian fishermans basket. Mijn keuze was minder geslaagd maar met een
stukje pizza van Paul was mijn honger toch gestild. Ik denk dat ik morgen
alweer voor sla kies Morgen zullen we enkele prachtige lookouts
bekijken. Benieuwd! Het gaat alvast meer dan 30 °C worden
Onderweg begon het
jammer genoeg te regenen; het is hier slechts 17 °C, zon 17 graden
minder warm dan gisteren. Gelukkig hadden we een fleece en een jas aan. We
kozen tenslotte voor een Grieks restaurant waar we een souvlaki aten met kip en
lamsvlees, maar het was niet echt lekker. Je kan precies alleen maar lekker
eten in België! Krijg zon heel klein beetje (lees veel) zin in een slaatje Louisiana van
De Kolonie
Of in de Hemingway, of in het vispannetje en ik vergeet de
scampis diabolo nog en de steak en
