Gisteren nog vergeten te vertellen dat ik eindelijk, na
12 dagen nog eens een wasje heb kunnen doen. Ik wist niet dat ik zo
gelukkig kon worden van wassen ;-)
Vanmorgen op tv verontrustend nieuws gehoord over de
weersomstandigheden in Victoria (zuidoosthoek Australië). Er zouden hevige
stormen met veel wateroverlast voorspeld worden met zelfs overstromingen en dit
binnen de 48 uur. Er is op dit moment, en dat is om 21.00 uur
plaatselijke tijd, al zoveel neerslag gevallen als in één maand. No worries,
hoor je mij al denken, ware het net niet dat Melbourne net de bestemming is die
wij aandoen binnen 48 uur. Morgen wordt een heel lange reisdag naar Perth
om van daaruit een vlucht naar Melbourne te nemen. Hopen dus dat het weer zich
bedenkt en de weergoden ons goed gezind zullen zijn!
Vanochtend na het ontbijt willen we een aantal lookouts
bezichtigen. We begonnen met de Coastal Cliffs, die liggen het dichtst bij het Kalbarri
Edge Resort waar we logeren. We hebben zalig mooie fotos genomen. Tegen een
uur of één bedroeg de temperatuur al 31 graden. Gelukkig is er genoeg wind
om de temperatuur draaglijk te maken.
Na de middag bezochten we het Kalbarri National Park en
de Murchison River met zijn uitzichtpunten. We waren gewaarschuwd! Hier was het
nog heter en moesten we zeker water en vliegennetjes meenemen, mochten we een
wandeling doen.
We reden rechtstreeks naar het verste punt, nl. Hawks Head.
Daar konden we immer in de schaduw picknicken. Toen we even gingen verkennen,
ontdekten we dat buiten picknicken geen optie was. In heel Australië leven nl. exemplaren
van een mini‑versie van onze vliegen. Het zijn kleine, irritant zoemende
beestjes die onmiddellijk op je hoofd gaan zitten en absoluut een voorkeur voor
je oren en je neus hebben. Je wordt er gewoon compleet gek van! Daarom hadden
we van onze buren een vliegennetje te leen gekregen zodat je tenminste je
gezicht kan beschermen. Dan maar in de auto gegeten
Heel de namiddag deden we de meest waanzinnige uitzichtpunten
aan. Sommigen waren dadelijk bereikbaar, voor anderen moesten we wel
1,2 km (heen- en terug) stappen, wat helemaal niet zwaar is, mocht het
niet in de brandende zon gebeuren, eerst stijl naar beneden en daarna stijl
naar boven. Vergeet ook niet het vliegennetje dat de zichtbaarheid van de
omgeving hevig beperkte en dat je ook belette om deftig te drinken. Ondertussen
amuseerden de vliegen zich rot
Rond 17 uur besloten we nog even naar de supermarkt te
gaan om water, cola no sugar (want zo heet cola zero hier), crackers en
vochtige doekjes te kopen. Onderweg kruisten we een politiewagen en die deed
teken om te stoppen Meestal betekent dit troubles. En ja, we hadden
prijs een speeding ticket Waar we maar 60 mochten, reden we 72!
Hij vroeg Pauls rijbewijs en verdween voor een paar minuten. Toen hij
terugkwam, deed hij een mooie geste! Hij had de maximumsnelheid verlaagd met
1 punt, zodat we zogezegd maar 71 reden, wat ons een boete van slechts
100 dollar (lees 65) opleverde i.p.v. 300 dollar (lees
200)! Dat was, ondanks alles, toch een meevaller. Even lief gelachen
naar de politieagent en hem ontzettend bedankt voor de kleine boete.
Gedoucht en gegeten in dezelfde eettent zoals gisteren, want
ondertussen is het hier nog altijd low season. Deze keer een heel lekkere
salade gegeten.
Het beetje pech blijft blijkbaar duren, want nu werkt de
adapter voor mijn SD‑kaartje niet meer. Dus vandaag geen fotos op de blog. In
Perth kunnen we hopelijk een ander exemplaar kopen. Ik probeer alvast een paar
fotos van mijn gsm te posten.
Na het ontbijt vertrokken richting Kalbarri. Onderweg even
aan de kant gaan staan omdat er een aantal emoes de baan overstaken. Gelukkig
gingen ze de linkerkant op zodat we met de telelens deze prachtige dieren
konden fotograferen. Ik probeerde net nog een foto te posten, maar dat lijkt
weer onmogelijk. Ik probeer later nogmaals.
Rond elven even halt gehouden in Billabongs Roadhouse. Dat
is dan ook het enige dat je vindt in Billabong. Oh ja, naast het Roadhouse is
er nog een benzinestation. Het Roadhouse verkoopt niet alleen eten en drank,
maar ook toiletartikelen, teenslippers, zonnebrillen, handtassen, juwelen,
ijsjes, maar ook speelgoed en porseleinen theepotten met roosjes. Bovendien kan
je er overnachten, want dé Australische roadslogan is Dont drive tired! Na een lekkere cappuccino/chocolademelk onze
reis verder gezet tot aan een verlaten parking, die groter leek dan ze was.
Daar onze lunch opgegeten, maar veel last gehad van vliegen. De parking was
nochtans prachtig gelegen naast water, waarvan ik een zalig mooie foto nam. Ik
probeer die straks nog te uploaden.
Eindelijk aangekomen in het Kalbarri Edge Resort. Eens
rondgereden om de opties voor het avondeten te bekijken, maar haast alle
restaurants zijn dicht. Het is nl. low season Dan maar naar de enige
eettent gegaan waar een boel locals zaten. Het zat er dan ook stampvol.
Blijkbaar is donderdagavond een speciale avond. Iedereen die een drankje koopt
tijdens happy hour, krijgt een nummer toegewezen. Later op de avond worden er
nummers getrokken waarmee je dan iets kan winnen. We besloten hier te eten.
Paul bestelde pizza (n verstandige keuze) en ik wilde
een Asian fishermans basket. Mijn keuze was minder geslaagd maar met een
stukje pizza van Paul was mijn honger toch gestild. Ik denk dat ik morgen
alweer voor sla kies Morgen zullen we enkele prachtige lookouts
bekijken. Benieuwd! Het gaat alvast meer dan 30 °C worden
Om kwart voor 8 vanmorgen stonden we samen met een heleboel
gasten te wachten op de dolfijnen. Natuurlijk krijg je eerst nog heel wat
blabla te verwerken van een jongedame die uitleg gaf door een micro. Héél
moeilijk te verstaan, want de Australiërs praten allemaal binnensmonds.
Articuleren kennen ze hier niet! Ondertussen geprobeerd tussen de hoofden door
een paar deftige fotos te nemen. Uiteindelijk zijn we op de jetty gaan staan;
daar hadden we meer plaats.
Voederen doet men 3x in de voormiddag, maar er zijn per keer
maar 12 visjes voor 7 dolfijnen. Dit gebeurt als sinds de jaren 60.
Op deze gebeurtenis wordt door de overheid zorgvuldig toezicht gehouden. Zij
mogen immers onder geen beding het jagen naar voedsel afleren. Het zijn dus als
het ware snoepjes voor de dolfijnen. Je mag ze ook niet aanraken! Toen het
voederen begon, vroeg men een vrijwilliger, maar Paul werd tot 2x toe
genegeerd. De gegadigden waren jonge vrouwen en vrouwen met kinderen. Zelfs ik
kwam niet in aanmerking ;-)
Omdat er hier verder niets te beleven valt, besloten we
eerst een boardwalk wandeling te doen. We kregen een plannetje dat alweer niet
klopte Toen we eindelijk de juiste richting gevonden hadden, bleek het
een wandeling te zijn langs een eindeloos strand waar niets te zien was dan wit
zand en de zee. Daar hebben we voor gepast. Toen maar besloten om terug naar
Denham te rijden omdat we dachten dat daar meer activiteit was.
Na 28 km in Denham aangekomen, maar de enige
hoofdstraat was letterlijk leeg. Het was nochtans al 11 uur in de
voormiddag. Nadat we de auto geparkeerd hadden, begonnen we aan een wandeling
naast de zee. Het was enorm winderig en in tegenstelling tot gisteren was de
wind vrij fris. We waren als snel uitgewandeld en wilden een koffie gaan drinken.
Ook dat was een opgave, want de meeste bars en restaurants waren dicht. Je zag
ook geen mens op straat Heel vreemd Toch een koffiebar ontdekt
waar we, uit de wind, een cappuccino konden drinken. Verschrikkelijk lang
moeten wachten op een simpele koffie Tegen de middag toch een 8‑tal
mensen gespot in Denham! Lunch gekocht in alweer een shop grenzend aan een
benzinepomp. Niet echt veel keuze Dan maar 2 wraps gekocht met ham
en kaas en met biefstuk en ei. Vreemde combinaties als je het mij vraagt.
Terug naar het resort gereden om daar onze lunch te
verorberen op het terras. En, het was nog eens niet lekker want ik heb de helft
laten liggen. Om de middaghitte te mijden, bleven we even in de schaduw op ons
terras zitten. Tegen half 4 nog een wandelingetje langs het strand gedaan.
Eerst op de blote voeten gelopen, maar al snel weer slippers aangetrokken. Die
schelpen, zeg! Nadien lekker iets gedronken op het terras van de bar.
Na een verfrissende douche lekker gaan eten in de Monkey
Bar. Paul had weer een steak en ik heb me tegoed gedaan aan een heerlijke
raketsalade met rode biet, feta, kip en pompoen. Heerlijk! Morgen wordt weer
een reisdag met veel kilometers
Vrij vroeg vertrokken naar Monkey Mia na een Continental
breakfast mét cappuccino! Yeah! Na alweer eindeloze wegen met honderden
kilometers eerst de stromatolieten van Hamelin Pool bezocht. Deze stromatolieten zijn de
oudste en grootste levende fossielen op aarde. Ze worden beschouwd als levende
fossielen, een deel van de evolutionaire geschiedenis van de aarde. Maar hoe
werden de stromatolieten van Hamelin Pool gevormd? Wel, levende microben die de
stromatolieten bouwen, zijn vergelijkbaar met die gevonden in 3 500 miljoen
jaar oude rotsen, die het vroegste levensrecord op aarde zijn. Hamelin Pool is
één van de twee plaatsen op aarde waar levende mariene stromatolieten bestaan.
Stromatolieten groeien succesvol en ongestoord bij Hamelin Pool omdat het
zeewater tweemaal zo veel zout bevat als gebruikelijk zeewater. Dit wordt o.a.
veroorzaakt door de snelle verdamping van ondiep water.
Onderweg ook Shell Beach bezocht. Shell Beach is een strand
in de Shark Bay area en is bedekt met schelpen voor een lengte van 60 km
tot een diepte van 7‑10 m. Het is één van slechts twee stranden in de
wereld dat volledig uit schelpen bestaat. Ongelooflijk mooi!
Nog even een lookout bezocht bij Eagle Bluff. Deze beschikt
over een spectaculaire hoge klif met uitzicht opde Denham Sound in de buurt van Shark Bay.
Uiteindelijk onze route verder gezet naar Monkey Mia. Het
adres leek niet helemaal te kloppen volgens onze gps, maar ze heeft al eerder
kuren gehad. Dan maar, na raadpleging van een ordinaire wegenkaart, de
mogelijke goede richting uitgegaan. Plots, na 26 km kwamen wij een
National Reserve binnen. Buiten een parkeerplaats voor caravans en een
aanlegplaats voor boten vonden we geen resort. We keerden op onze stappen terug
en zagen toevallig een busje rijden van het National Dolphin Resort. Paul
haastte zich uit de auto om de weg te vragen. Bleek het resort net achter het
hoekje te liggen ;-)
Maar toen waren we nog niet in onze kamer! We kregen een plannetje
toegewezen met daarop een plattegrond van het resort, maar het klopte niet
helemaal. Na ongeveer 10 minuten zoeken, vonden we uiteindelijk ons
kamernummer. 71 bleek een lucky number, want we logeerden in een kamer met
zicht op zee en dat met extra mooi weer! Een combinatie die niet meer stuk kon!
Dadelijk het resort gaan verkennen. We ontdekten een
winkeltje, een bar waar je zowel kan drinken als kan eten, een chique
restaurant en vooral veel strand. Toen we, na het uitpakken van onze spullen,
iets gingen drinken in de bar, zagen we in de verte een grote pelikaan op het
strand. Eerst probeerde ik hem vanop het terras van de bar te fotograferen,
maar omdat ik toevallige voorbijgangers de pelikanen zag kruisen, heb ik hen ook
wat dichter benaderd. Zij waren helemaal niet bang en bleven netjes zitten om
een beetje te genieten van de zon én te poseren voor de foto. Echt leuk!
Na een heerlijke douche gaan eten in de Monkey Bar.
Eindelijk nog eens een deftige maaltijd voor een redelijke prijs gegeten. En
het was super lekker! Morgen wordt een rustdag aan het strand, maar eerst het
voederen van de dolfijnen bekijken!
Na het ontbijt vertrokken vanuit Fremantle rond
09.00 uur voor een tocht van 424 km. Eerst nog even getankt, een wrap
en een flesje cola zero sugar gekocht en vertrokken voor een lange autorit.
De eerste stop was in de Pinnacles in Nambung National Park.
Het heeft wel even geduurd vooraleer we dit fenomeen gevonden hadden. Op de
kaart lag dit links van de highway, maar kilometers verder bleek het rechts van
de highway te liggen. Vreemd! In Australië is men niet sterk in het aanduiden
van bezienswaardigheden Het Nambung National Park is een bizar maar erg
bijzonder park. Je kan het best omschrijven als een zanderig stoppelveld van
duizenden kalkstenen pilaren en naalden, de Pinnacles. Sommigen zijn wel tot
5 meter hoog. Hier loopt een schilderachtige wandeling en drive langs de
oude kalksteenpijlers. Ze zijn verspreid over de woestijn en creëren een
prachtig landschap. De vroege Hollandse zeevaarders geloofden in eerste
instantie dat ze hier te maken hadden met een ruïne van een stad. Later kregen
ze door dat het pilaren van fossiele plantenresten waren.
Onze tocht voortgezet op alweer eindeloze wegen met een
eindeloos landschap, hoewel weaf en toe
mochten genieten van de enorm uitgestrekte spierwitte duinen die vanuit het
niets opdoken. Knap!
Koffietje gaan drinken in Cervantes. Eerst werden we
geconfronteerd met het feit dat de koffiebonen zo goed als opgebruikt waren en
dat koffie dus niet echt een optie was. Paul vroeg een hot chocolate en voor
mijn cappuccino hebben ze blijkbaar de laatste bonen gebruikt ;-). Toen vroegen
we de weg naar de Stromatolites, een bezienswaardigheid in Cervantes waarvan de
diensters van het koffiehuis niet echt op de hoogte waren. We werden verder
geholpen in de Post Office die blijkbaar ook dienst deed als Visitor Center. De
stromatolieten lagen amper 1,5 km verder
Stromatolieten zijn een
vorm van afzettingsgesteente dat vaak sterk gelaagd is en veel kalk bevat. Het
ontstaat doordat cyanobacteriën het sediment invangen en vasthouden. Deze
vormen vervolgens laag op laag op een wijze die vergelijkbaar is met de wijze
waarop koraalriffen ontstaan.
Stromatolieten
behoren tot de oudste fossielen en worden aangetroffen vanaf circa 3,5 miljard
jaar geleden. Tegenwoordig worden ze nog slechts gevormd in enkele speciale
milieus, in het bijzonder op plekken waar het water zeer zout of alkalisch is.
Dat komt doordat dat in normale milieus een stromatoliet veel sneller door dieren
afgegraasd zou worden dan het opgebouwd kan worden. Een bekende locatie van
stromatolieten is Shark Bay in West-Australië (is onze volgende bestemming!).
Van daaruit verder gereden tot onze eindbestemming in
Geraldton. Ons hotel, een Ibis‑hotel is te vergelijken met een oud Best Western
Hotel. De vervallen kamers zijn een beetje opgekalefaterd maar duidelijk
passé Maar voor één nacht willen we niet klagen. We hebben airco, een
tv, een smal bed, maar tevens een koelkast en de mogelijkheid om al onze
toestellen op te laden. No worries zouden de Australiërs zeggen
Snel nog gaan eten in Geraldton in restaurant de Dôme.
Eindelijk nog eens een volwaardige Caeser Salad gegeten. Toch kregen we geen
glas wijn tenzij we eten bestelden Geen probleem, maar we moesten wel
snel eten, want we hebben de keet gesloten en het was amper 19.30 uur.
Geraldton lijkt en is op een maandag erg verlaten Slaapwel!
Vandaag wordt een luie dag. In Fremantle is niet zoveel te
zien en vermits het zondag is, gedragen we ons zoals de inwoners van Fremantle,
op zijn zondags ;-) Het ontbijt in ons Hotel (Esplanade Hotel by Rydges)
is gigantisch uitgebreid. Doorheen onze reizen hebben we al talrijke keren
ontbeten in hotelketens, maar dit overtreft echt alles! Je vindt hier alle
soorten brood, croissants, muesli, platte kaas en wel 10 verschillende
warme ontbijtmogelijkheden, zoals eieren op allerlei wijzen klaargemaakt, warme
bonen in tomatensaus, bacon, hespenspek, warme tomaten, hashbrowns Je
kan hier ook verse smoothies maken met fruit, wortelen en broccolino. Ik heb na
mijn dagelijkse muesli met vers fruit nog een granenkoekje gegeten, maar dat
was niet voor herhaling vatbaar. Té gezond. Toen we terugkeerden naar onze
kamer, zei een koppel hallo en wuifde. Ik dacht dat het niet voor ons bedoeld
was, maar toen Paul vroeg of we hen moesten kennen, viel onze frank (euro). Het
waren de mensen die we in The Rosewood in Margaret River hadden ontmoet bij het
ontbijt. Zij zaten naast ons aan een aparte tafel. We hebben nog een gezellige
babbel gehad. Jammer genoeg zat hun vakantie erop en keerden ze terug naar
Brisbane, hun woonplaats. Gek dat we die 2 koppels uitgerekend in dit
hotel weer ontmoetten, terwijl er honderden hotels in Fremantle zijn. Tja, het
lot is onvoorspelbaar
Om 09.15 uur zijn we erop uitgetrokken om een
liquorshop te vinden, want we zitten door onze wijnvoorraad. De liquorshop ligt
in een shoppingcenter en helaas zijn de openingsuren op zondagen van
11-17 uur. Anderhalf uur te vroeg dus Straks proberen we nog een
keertje!
Dan maar begonnen aan de bezienswaardigheden van de stad
onder een stralende zon (27 °C). Een kijkje genomen in de Fremantle
Market, een openbare, overdekte markt waar je echt alles kan kopen, van kledij
tot groenten en fruit, vlees, kledij enz. Ook kan je hier overal eten en
drinken. De Australiër is duidelijk een Bourgondiër.
Daarna gewandeld naar het Fremantle Prison. Deze gevangenis
werd gebouw in 1850 en behoorde tot de meest beruchte gevangenissen van het
Britse Rijk. Het werd gebouwd tussen 1851 en 1859 en beslaat een oppervlakte
van circa 6 ha. Sinds november 1991 is deze echter niet meer in
gebruik. Tegenwoordig is het opengesteld voor het publiek en vinden er
regelmatig culturele activiteiten plaats. Je kan hier een rondleiding van
1 uur en 15 minuten doen.
In Fremantle vind je vele oude gebouwen die met de nodige
zorg gerestaureerd werden en die een leuke uitstraling aan de stad geven. Het
is de eerste grotere stad (buiten Perth) die echt bruist. Bars, cafés, restaurants,
je vindt ze hier allemaal op een rij. Of je nu Italiaans, Viëtnamees, Indisch
of Thais wil eten, Fremantle heeft het allemaal. Uiteraard zie je hier ook een
massa aan take away restaurants met veel pizza en burgers. We vonden zelfs een
restaurantje dat healthy burgers serveert. Ik vraag me af waaruit die gemaakt
zijn Onderweg ook een heel mooi kerkje tegengekomen, nl.
St. Patricks Basilica.
Nog even langs de liquorshop gegaan die eerder op de dag
gesloten was. Toen we het shoppingcenter Coles binnen kwamen, hoorden we luid
geroep en getier. Het bleek om een dakloos koppel te gaan die uit het shopping
center werd gezet door iemand van de security. Het ging er hard aan toe en het
koppel riep fuck you naar de beveiligingsagent. Ze wilden immers in het koele
center blijven i.p.v. in de hete zon te gaan zitten. Gelukkig keerde een tijdje
later de rust weer
Geluncht in een Bakery waar je ook een gewone wrap kon
krijgen. Daar konden we gezellig buiten zitten op een terrasje in de zon.
Vanavond zoeken we een restaurantje aan het water!
Op een bepaald moment wandelden we door een straat waar her
en der op de gebouwen links en rechts gele strepen verf waren geschilderd. We
waren op weg naar het Round House, het eerste permanente gebouw van de Swan River
kolonie dat ook werd gebruikt als gevangenis. We vroegen een toevallige
voorbijgangster wat de betekenis van de gele strepen was. Zij raadde ons aan om
tot aan het Round House te lopen, daar de trap op te gaan en dan naar de straat
met de gele strepen te kijken. Dan zag je pas echt dat er gele cirkels waren
geverfd op de straat en omliggende gebouwen op een afstand van 800 meter.
Het geheel is een mooi schouwspel dat een zekere kunstenaar en Fransman Varini
daar uitvoerde ter gelegenheid van één of ander festival.
Nog een beetje verder gestapt richting haven, waar we ook
het prachtige Western Australian Museum fotografeerden. Naast het museum ligt
de Australische duikboot HMAS Ovens
die tussen 1969 en 1995 heeft gevaren voor de Australische marine een indrukwekkend
gevaarte Gewandeld richting jachthaven en daar genoten van lekkere
ijskoffie. Hier staat ook het standbeeld van Bon Scott of Ronald Belford,
zanger en voorman van de bekende Australische hardrockband AC/DC. Scott werd op
1 maart 1980, na een wilde en dronken nacht, gecremeerd en begraven
in Fremantle, het dorp waar hij opgroeide. Geen foto genomen van Scott, ben
niet echt fan van AC/DC ;-)
Verslag getypt op het terras van ons hotel met een lekker
glas wijn. Meer moet dat niet zijn Na een lekkere douche gaan eten aan
de jachthaven. Dat het hier peperduur is om uit te eten, staat vast, maar
alweer moet je 2 gangen bestellen alvorens je genoeg hebt. Wij bestelden
kangoeroe met een tomatensalsa, maar moesten noodgedwongen nog een bijgerecht
nemen. Paul koos voor een sandwich van ijs (chocolade‑caramel) en ik koos voor
een kaastafeltje van 2 kazen. Heel verzorgd, erg lekker, maar als je de
hele maaltijd bijeen telt, valt het weer erg duur uit
Morgen zullen we haast een hele dag in de auto doorbrengen;
lange verplaatsing voor de boeg
