Ik ben Liesbeth, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Beestje.
Ik ben een vrouw en woon in Diksmuide (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 28/03/1980 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: triathlon.
Over mijzelf
Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Scheetje.
Ik ben een man en woon in Diksmuide (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 29/07/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie.
Liesbeth en Jan....Aan de andere kant van de wereld...
16-12-2010
12-12-10 tem 16-12-10 Taupo - Tongariro - Mt Taranaki (Egmont)
Terug in de bewoonde wereld...
Na ons bezoek in Rotoruo reisden we door naar Taupo. Voor mij een hoogtepunt want daar doen ze jaarlijks de Ironman van NZ. Wonder bij wonder kwamen we toe op de camping (Top 10) en zag dat die druk bevolkt was door atletisch gebouwde mensen met dure triathlonfietsen. Hhmm hier was wat aan de hand. Onmiddellijk sprak ik iemand aan en vroeg hem wat er gaande was. De jongeman had net een halve triathlon uitgelopen in..... Taupo!!! Ik was een dag te laat, dju!
We installeerden ons, op toch wel in de hoek achteraan gedumpt plaatsje. De gezelligheid was ver zoek. Het was de bedoeling om van hieruit te vertrekken naar dé mooiste ééndags wandeling: Tongariro Crossing. We boden ons aan aan de campinguitbater om ons te laten boeken voor deze beauty. Het bleek dat we toch wel nog 2 uur verwijderd waren van de start en besloten om de dag nadien deze richting uit te gaan en pas dan te boeken.
Woorden werden daden...
Na een ochtendzwempie vetrokken we naar Tongariro en vonden er een leuke camping op 6km van de start van de trekking. Helemaal onze meug! Alleen zat het weer nu wat tegen en werd het onzeker of de track mogelijk was. We dienden de dag van de track om 6 uur 's morgen te bellen om na te gaan of het al dan niet ok was. En het was.... NIET OK!
Opnieuw dienden we onze planning te herzien, bij te schaven en nogmaals te herzien. Uiteindelijk besloten we dan maar (door tijdsgebrek) door te reizen naar Mount Egmont, bijgenaamd Mt Taranaki. Hopelijk schijnt daar de zon.
Om het toch wat ludiek te houden, besloten we om niet de kortste weg te nemen, maar dan wel "Forgotten World Highway". Het is idd een weg die door velen vermeden wordt, al vinden de koeien, schapen, geiten, fazanten en tal vogels er hun weg. Uitkijken geblozen voor overstekend (gevleugeld) wild Het is een baan dat loopt van Taumarunui naar Stratford met hier en daar wat gravé.... Mooi maar lang.
Iets na de middag kwamen we toe aan de voet van Mt Egmont. Tijd om in onze trekkingschoenen te kruipen en onze backpack op onze bult te gooien. We meldden ons aan aan DOC (Departement of Conservation) om hen in te lichten over ons vertrek in de bergen. We deelden hen mee dat we aan onze 5 daagse trektocht zouden beginnen rond Mt Egmont. De vrouw van het onthaal gooide wat roet in het eten en liet ons weten dat de weercondities het niet toelieten om aan deze tocht te beginnen, gggrrr regen, regen, regen (precies België). Een alternatief was de 3 daagse trektocht (Pouakai track) in de iets lager gelegen bergen met zicht op Mt Egmont. End of we go....
Kleine raad dat ze ons meegaf: indien het laatste dag regent, neem je best de "Escape route" omdat we dan niet meer over de rivier zouden geraken. Ze had wel niet gezegd hoelang deze route was en we hadden het ook niet gevraagd.
De eerste dag van de track nam ons mee op hoogte naar Holly hut. Deze was zo'n 4 uur staptijd verwijderd. De eerste km's waren er om U tegen te zeggen. Trappen a volonté! Maar vol energie, gaven we geen krimp. We liepen langs de cliffen en dienden hier en daar een stroompje over te steken.
We kwamen uit op de houten berghut, verborgen tussen het groen en biedt plaats aan 32 trampers. We waren er niet alleen en deelden de hut met een Duitse fraulein.
's Morgensvroeg werden we gewekt met de zonnestralen en dachten bij ons zelf.... dit komt goed! Uit de veren dan maar en nuttigden een stevig, maar sober ontbijt. Ter hoogte van de Holly Hut is er een site-track gevestigd van een uurke naar Bells Falls. Zonder rugzak vertrokken we die richting om van het natuurwonder te gaan genieten, en dat was het ook.
Tijd om terug aan het serieuze werk te beginnen en vervolgden onze track naar Pouakai Hut, een uur of 3 stappen. Met de weergoden die ons goedgezind waren, leverde dat prachtige zichten op.
Bij onze aankomst in de Pouakai Hut waren een duidelijk al meer liefhebbers die van het mooie weer profiteerden en we deelden de hut met z'n vijven en een Hollander . Gezien onze stevige stap, waren we vroeg in de namiddag en besloten we om onze beentjes nog maar eens op de proef te stellen. We begonnen aan een uurdurende klim naar de top van de berg Pouakai (1399m) en hoopten op een panoramisch zicht. Het was dat bijna, toen een opkomende mistwolk de pret bedorf.
Vroeg onder de wol want de 3 de dag zou het wel eens kunnen regen en die wilden we voor zijn om de rivieren te kunnen over te steken.
... 16/12/2010, 6.30 AM Regen, regen, regen. Tja moeten we nu de "Escape route" nemen of lukt het ons nog om over de rivieren te geraken??????
We namen het zekerste en kozen voor de "Escape route" . We daalde 2 uur af naar de voet van de bergzone en kwamen uit aan een mooi gegoten tarmac baantje. Dat was simpel... nu nog de weg terugvinden naar het Visitor Center van DOC.
Zoals ik als zei, we hadden vergeten te vragen hoelang deze track wel was en de vrouw aan de desk had het ons niet verteld... wel het was 40km!!!!!!!! Na een uur of 3 lopen langs de weg, hopen er bijna te zijn, besloten we om te liften. Het lukte ons in 3 keer, na het tonen van wat blote, bruingebrande benen. (en die waren niet van Jan)
Uiteindelijk dienden we nog de laatste 6,5km's bergop zelf te wandelen..... in de regen
Uitgeregend vertrokken we (met de wagen) naar Wanganui.
Vandaag vetrekken we met veel pijn in het hart van WANGANUI naar WELLINGTON de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wanganui beviel ons opperbest, een mooie en rustige camping en het stadje bekoorde ons met zijn fijne gezellige winkelstraten.
We bezochten een homestead in BUSHYPARK, een prachtig landgoed met een tuin afgesloten zoals Jurassicpark, dubbele poorten, afsluitingen met afgeronde overlopen, echt een plaats om niet uit en in te geraken. In het park leven allerhande vogels en groeien allerhande beschermde planten uit het regenwoud. De bedoeling van de omheining is de knaagdieren waaronder de Opossum buiten te houden. De wandeling in het park en in het landgoed waren echt verrijkend tevens door het toedoen van de uitleg gegeven door de opzichter.
Terug in Wanganui aangekomen, vonden we een leuke Italiaans restaurantje en aten er gerechtje bij een avondtemperatuur van om en bij de 24°. Daarna besloten we om een filmpje mee te pikken in de plaatselijke cinemazaal, het werd de 3D film TRON. Leuk met die zotte 3D bril.
We liepen er ook nog Santa Claus tegen het lijf, hij was zelf in het gezelschap van zijn kortgerokte Santavrouw;
Vooraleer te vertrekken naar WELLINGTON bezochten we nog de Durietoren ( een gedenktoren voor de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. Mooie toren maar toch niet echt de moeite waard.
Onderweg kwamen we weer het slechte weer tegen, regenvlagen en wind, maar we zaten in de auto dus geen gezaag. Bij het naderen van WELLINGTON trok het op en werd het weer zonnig en warm. WELLINGTON is de hoofdstad van Nieuw Zeeland en dus druk. We boekten ons in in het Downtown Backpackers hotel, 4 sterren aub . We kregen er een kamer met drie, Lies, ikke en een kleine gele chinees. Gelukkig een propere kerel tot zover. De kamer staat ons zekers niet aan, enkel een venster die uitkijkt op een muur... een heel verschil met onze vorige overnachting.
WELLINGTON blijkt een hele bruisende stad met overal café's en restaurants die uitpuilen van de klanten. We bezochten er een café met een hele keus aan bieren waaronder ook Belgische. We vroegen of we een echt goed bier van Nieuw Zeeland konden proeven en kregen er een flesje MATA blond schuimend bier en een flesje chocolatestout voorgeschoteld.; Op het eerste flesje stond de vermelding "Belgian Beer brouwed in New Zeeland". Tof he om dat te kunnen meemaken. Eerder vroegen we in een ander café een typisch bier van NZ en werden door de dienster HEINEKEN aangeboden. Ze wist zelf niet dat dit bier van Nederland afkomstig was.... Nieuw Zeelanders zijn van Europa bitter weinig op de hoogte, velen weten zelf Belgie niet liggen en vragen soms hoe Belgium geschreven wordt...
Enfin, we gaan nu in ons bedje kruipen, gezellig met zijn drietjes, lies, ikke en onze chinees...
Vandaag werden we gewekt door een kleine Chinees die al vroeg uit de veren was. We trokken er ons niets van aan en bleven nog efkens in dromenland. We kregen een stevig ontbijt in de refter van ons hotel ( toast met omelet en voor mij een schel bacon ). Gezien het weer regenachtig was, gingen we er met de wagen op uit. We trokken naar de andere kant van de baai, de Zuid Oostkant van het Noordereiland. Ons plan was om er zeehonden te gaan spotten.
Triestige dag maar toch een mooie weg naar het uiterste Zuiden. Na wat in de wagen de regen te hebben doorstaan, besloten we om toch maar onze regenvest aan te trekken en te voet langs de kustlijn op stap te gaan.
Na enkele k's zagen we enkele mensen tussen de rotsen in het zeewater liggen. Eén ervan was aan de kustlijn een vuurtje aan het stoken tussen de rotsen. We konden onze nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en gingen hem vragen wat hij aan het uitspoken was? De man was een Mauri en op het eerste contact niet echt op zijn gemak. We stelden ons voor en de tongen kwamen los. Ze waren Paua's aan het vangen. Watte? Paua's?? De man legde ons alles uit maar wij verstonden er geen snars van. Uiteindelijk riep hij één van zijn duikers terug en toonde ons een Paua. Dit is een zwarte zeeslak die zich vastzet op de rotsen en zou volgens de Mauritraditie een delicatesse zijn. (7O eur/kilo in de winkel), de vangst is beperkt tot 10 stuks/ pp. Japanners zijn er gek op maar daar zijn ze altijd ingevroren en bijlange niet zo heerlijk als de Nieuw Zeelandse broertjes of zusjes.
Lies nam er één op haar hand die zich onmiddellijk met zijn honderden zuignapjes vastzoog, de sloeber....
De man, Matthew, deed moeite om ons mede te delen dat ze zich volledig aan de wet hielden door de grootte en de hoeveelheid te respecteren, we zijn wel beter gewend.... Hij bood ons zelf twee slakken aan om eens te proeven maar we sloegen het aanbod af, gezien onze onwetendheid.... We namen hartelijk afscheid van de bende en zetten onze weg verder op zoek naar de zeehonden.
Iets verderop zagen we er enkele zitten op een rots aan de waterkant. We slopen dichterbij en konden een er een tiental gadeslaan op een afstand van een tiental meter. In eerste instantie zagen we dat ze onze aanwezigheid gewaar werden omdat ze met hun neus in onze richting aan het snuffelen waren, maar ze bleven op hun plaats. Na een hele tijd die beestjes te hebben gespot, was er zelfs ene die zich kwam aanbieden en zich op een rots plaatste naast onze rots. Men zou kunnen denken dat die gewoon naast ons kwam zitten om zich te presenteren voor een foto.
Zeker een uur zaten we daar, die beesten nog nooit in het wild gezien, echt prachtig...en de regen kon daar geen verandering in brengen.
Daarna terug naar Wellington. Lies maakte daar een lekker Europees (lees 'uit Leke') avondmaal klaar. Ik zorgde voor de wijn. Die kon ik goe gebruiken want deze avond hebben we een nieuwe kamergenoot nl een bijna Chinees, zeker ene met spleetogen en achter zijn rug gezegd toch een vriendelijke gast.
. 
