Na een rustige vlucht landden we in Australie op de luchthaven van Sydney. Het was bewolkt en een temperatuur van tegen de dertig graden. Met de Schuttlebus gingen we naar ons hotel Park Regis City Center in het hartje van Sydney. Na de rustige vakantie in New Zeeland lijkt daar nu plots een eind aangekomen. Zeer druk verkeer, stank van uitlaatgassen, lawaai en haastig weg en weer geloop van duizenden mensen. Ik wil terug naar New Zeeland….

We checkten in op de 13° verdieping en gingen daarna de stad wat verkennen . We begaven ons naar Darling Harbour om er voor het eerst op Australische bodem te dineren. Weer massa’s volk en honderden eetgelegenheden aan de boorden van de haven. Druk, druk, druk.

Tegen middernacht kropen we vermoeid onder de wol.

9 feb 11… We planden een bezoek aan het Operahuis, Harbour Bridge en nog enkele mooie delen van de haven.



Het weer was nog steeds heel warm maar nog altijd dik bewolkt. Tijdens onze wandeling bezochten we het Aquarium  en  Wildlife World in Darling Harbour. Echt de moeiete!! Niet te geloven wat hier allemaal rond zwemt en kruipt, bbbrrr.

Enkele bezoeken in de mooie parken van Sydney leert ons dat we in een mum van tijd al meer vreemde vogels in het wild hebben gezien dan tijdens ons  drie maanden verblijf in New Zeeland. Die parken zijn dan ook zeker en vast een must!!!!

10 feb 11… een dagje naar Manlybeach, strand en zee,  veel mooi volk op de been (surfers etc…). Manly Beach is de op 2 na populairste beach voor de inwoners van Sydney, na Bondi Beach.

Morgen 11 feb, plannen we een bezoekje aan de Sydney Tower. Deze toren is gelijkaardig aan die van Auckland. En neen, hier springen we niet van af J

Uiteindelijk zullen we ons terug moeten opmaken voor onze laatste verplaatsing richting huis. We gaan het missen, ons avontuur in New Zeeland, maar aan alle mooie liedjes komt een einde . Jammer, duizend maal jammer….

10-02-2011 om 11:25 geschreven door liesbeth_jan  

Christchurch ... eindpunt van onze reis in NZ.
We lieten het niet aan ons hartje komen en genoten van de toch wel mooiste stad van NZ. Na onze wagen opnieuw te hebben afgegeven, verkenden we de stad bij een aangename temperatuur. De Cathedral Square is een heel gezellig plein met uiteraard een kathedraal en mooie kunstwerken. Hier mag men z'n mening vrij uiten over allerhande wereldse problemen.

Bye Bye Nz, en we zien jullie terug in Sydney (Australië)

Cheers Mates!!!!!!

07-02-2011 om 10:50 geschreven door liesbeth_jan  

Volgt met ons mee de aardbevingen die wij voelen in NZ (klik op deze link):

http://www.geonet.org.nz/earthquake/quakes/recent_quakes.html

05-02-2011 om 01:20 geschreven door liesbeth_jan  

Na enkele dagen van rust, werd 2 feb. 11 terug een hoogtepunt in onze reis. We gingen zwemmen met de dolfijnen. Het zijn niet zomaar dolfijnen, maar de bedreigde soort, de Hectordolfijnen. Vol spanning stapten we op 13.30 u aan boort van een jet boot en vaarden we uit richting zee. We waren nog maar een dikke 5 minuten onderweg en al 3 dolfijnen kwamen geïnteresseerd kijken. Na wat leuke foto’s te hebben genomen vertrokken, ze weer richting zee. We vaarden nog iets verder en kregen te horen dat er verderop een groep dolfijnen werd gespot. We vaarden direct die richting uit en sprongen in het water. We maakten allerlei geluidjes en haalden onze beste zangtalenten uit om hen te lokken en … met succes. Ze kwamen met z’n 3 geïnteresseerd  kijken. Ze zwommen heen en weer en passeerden meerdere keren langs ons heen. Je hoorde ze water uitblazen en naar lucht happen. Echt om kippevel van te krijgen!



Om veiligheidsredenen mag je de diertjes niet aanraken, hoe aanlokkelijk ook. Door aanraking zou je hen kunnen kwetsen of bacteriën overbrengen. Jammer want ik zag mij al hangen aan de vinnen, glijdend  door het water zoals in Flipper J

Nadat ze ons langs alle kanten hadden bekeken en wij niet meer interessant werden, zetten ze hun weg verder en dat deden wij ook… op zoek naar andere speelvogels.

We vonden die 15 min later en sprongen terug het water in. We maakten de gekste geluiden, knipperden we met onze vingers, draaiden we in het rond en daar waren ze opnieuw. Met 3 kwamen ze recht op mij af gezwommen en splitsten ze zich juist voor me, één langs rechts en 2 langs links, op amper 10 cm!!!!! Schitterend!





Na ons wateravontuur, vertrokken we richting Oxfort. We hadden een afspraak met de zoon van Malcolm (onze getuige) Graham , z'n vrouw Bronwin en de kleine Lilly. We werden aldaar met open armen ontvangen en tot onze verbazing was Malcolm er ook. Het was een blij weerzien en we werden uitgenodigd om bij hen te logeren.
Graham en z'n vrouw wonen op een boerderij met melkkoeien.

We werden getrakteerd op een echte Kiwi maaltijd met eigengevangen Paua's (zie vorig). Deze werden gemalen, gemengd met fijn gesneden ajuinen, gepanneerd en vervolgens gefrituurd.
Jan paste hiervoor, wanneer hij plots terug het beeld voor ogen zag van de zwarte slak. Ikzelfde probeerde de delicatesse en het beviel mij (al mocht ik er ook niet teveel denken). Na een rijkelijke maaltijd, kropen we in een zacht bedje klaar om de volgende dag te gaan Jetboaten.

Tegen de middag pakten we (Graham, Malcolm, Jan en ikzelf) onze picknick in en vertrokken met de boot richting Waimakariri River. We 'zweefden' aan hoge snelheid stroomopwaarts tussen hoge canyons en grote rotsblokken. Hier en daar zoefden we door de bocht en Graham lachtte in z'n vuistje toen we tijdens z'n bruuske manoeuvres nat gesproeid werden door het opspattende water.

Halverwege stopten we voor een bbq en een teusje.





Daarna raasden we nog harder stoomafwaarts. Net voor het einde maakte Graham een -voor ons onverwachte- Hamilton spin (Hamilton = NZ uitvinder jetboatmotor). Leute alom...

Bij onze terugkomst bezochten we nog de "Work Mens Club" maw een pub voor werkmensen. We dronken er nog één.

Bij thuiskomst, had Bronwin al aardig gekookt en konden we onze voeten onder tafel schuiven en genieten van een lekkere vegi-quiche en schapevlees.

Uiteindellijk kropen we vroeg in bed, want om 4.30 stonden we terug paraat om Graham te helpen bij het melken van de 720 koeien.
Ikzelf nam het melken voor mijn rekening, terwijl Jan het van op een afstand op foto zette. 
Elke koe dient 2 maal per dag gemolken te worden en zij geeft hierbij gemiddeld 30liter melk per dag.  De vroege melking duurde 2,5u. Daarna hielpen we ze verhuizen van weide en dat deden we met quad en crossmotor, jiiihaaaa!







Na deze klus namen we een douche en vervolgens afscheid van onze nieuwe vrienden. 



We zetten onze reis verder richting Christchurch, tevens eindpunt.
We boekten in op een 'Klein Strand Jabbeke-camping' (dat viel ons pas op na de betaling ) en maakten onze sobere maaltijd klaar. Tijdens het avondeten voelden we plots de grond heen en weer bewegen. We keken elkaar met grote ogen aan en werden ons bewust dat we onze eerste aardbeving meegemaakt hadden. Na info bleek deze een magnitude te hebben van 4.6 en blijkbaar hééééééééél normaal hier in Christchurch!

04-02-2011 om 00:00 geschreven door liesbeth_jan  

Op 29-1-11 gingen we het kerkje gaan bezoeken, gelegen aan de rand van Lake Tekapo en gekend voor de vele huwelijken die daar plaatsvinden.



Daarnaast staat een bronzen beeld ter aandenken aan de vele herdershonden (collies) die onmisbaar zijn voor de vele schapenfokkerijen.

Het was bewolkt weer, maar veel wind en koud. We besloten om iets te gaan eten en zochten een plekje uit waar er geen wind zou zijn. We picknickten aan de oevers van het eerder kleine Lake Alexandrina. De zon scheen volop en uit de wind was het lekker toeven.



In de late middag gingen we naar de camping en na een lekkere douche gingen we Chinees eten in het plaatselijke restaurant.
 
Met ons buikje vol werden we begeleid naar het Mt John Observatorium alwaar de grootste kijker van New Zealand staat. Na een deskundige uitleg te hebben gekregen van enkele universitairen-astrologen, konden we de verschillende kijkers van het observatoriun uitproberen. Echt de moeite waard én een sterrenhemel zoals we nog nooit gezien hebben. De klare lucht en het ontbreken van de lichtvervuiling zorgden mee voor het schouwspel. Efkens een voorbeeld; met het blote oog waren sommige manen van Jupiter te zien...De Melkweg was een heldere streep van biljoenen sterren en planeten met als toetje een passage van het ISS ruimtestation.








Onder de klare sterrenhemel kropen we tegen middernacht in de slaapzak, zzzz

Vanmorgen verlieten we Lake Tekapo met bestemming Akaroa een schiereiland naast Christchurch. Het stukje land is ontstaan na meerdere vulkaanuitbarstingen. Het lieflijke stadje is gelegen aan een rustige baai die eigenlijk een met zeewater volgelopen krater is. De eerste kolonisten waren Fransen en tot op heden hangen hier nog Franse vlaggen. De straatnamen zijn in het Frans, overal boutique's & café's en is er een dijk met wandelpaden . We blijven hier drie dagen in dit lieflijk oord en gaan de derde dag zwemmen met dolfijnen. Eén van Lies haar dromen zal werkelijkheid worden....

30-01-2011 om 08:27 geschreven door liesbeth_jan  

’S Morgens vertrokken we met naar de fietsverhuurcentrum om onze MTB te gaan afhalen. We planden een 43km lange tocht in op een licht heuvelachtig offroad parcours, genaamd the Dusky Trail.

De weergoden waren ons goedgezind en met volle zon en een licht meerbriesje vertrokken we naar de Trail. Het regent hier maar 13 tot 20 dagen op een jaar, waardoor alles hier erg dor oogt. De Trail was heel gezapig met hier en daar een klim en meerdere rivieroversteken. We picknickten op het hoogste punt en konden vervolgens ons eten laten verteren tijdens de afdaling.



We hielden halt aan een leukogende swimminghole en plonsden er dan ook eventjes in.

De laatste km’s waren dan nog de lastigste; tegenwind langs het verbindingskanaal Lake Pukaki – Lake Tekapo… zucht zucht, stamp stamp

’s Avonds maakte ik een lekkere picknick maaltijd klaar, want we zouden die nuttigen op Peters Lookout. Deze lookout heeft een zicht op Mt Cook (de hoogste berg van NZ) en met een ondergaande zon zou dit gewoonweg prachtig zijn. Woorden werden daden en weg waren wij…

Ter plaatse nuttigden we onze maaltijd met een rustig muziekje en een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van Mt Cook.

Wanneer we (na de maaltijd) de plaats wilden verlaten, had plots de auto er geen zin meer in… platte batterij L Jan was in alle staten terwijl ik hartelijk moest lachen. Grappig niet?!

Ergens tussen de rommel vond ik nog m’n gsm, die ik toevallig mee had. Na wat heen en weer gebel, kwam Nigel (garagist vanuit Twizel) ons behelpen. Diagnose was inderdaad platte en zwakke batterij die er al velen km’s op had zitten.

Uiteindelijk waren we rond 23 u pas terug op de camping.

De volgende morgen reden we terug naar Nigel om, met toestemming van de verhuurfirma Nationwide, de batterij te laten vervangen.  Met een nieuwe batterij verlieten we Twizel (uitgesproken TWAIZEL en niet zoals we het uitspraken TWIEZEL waarbij Nigel het geweldig grappig vond)

We reden naar Mt Cook om deze van dichtbij te verkennen. We bezochten er het Edmund Hillary Museum, de eerste Mt Everestbeklimmer en Nieuw Zeelander. Mt Cook was dan ook voor hem het uitgelezen trainingsgebied als voorbereiding op MT Everest. Wij waagden ons er niet aan, maar bezochten enkel de Tasman Glacier.

We zette onze weg verder langs het kanaal richting Lake Tekapo. Langs dit kanaal bevindt er zich een grote zalmkwekerij, gezien er grote stroming zit op dat water.

Net voor Lake Tekapo reden we af naar Mt John Observatorium.  De lucht op deze plaats is het zuiverste op NZ en kan men hier de sterrenstelsels komen bekijken. We reserveerden er een plaatsje voor de 29^ste, als het weer meezit natuurlijk.

Aangekomen in Lake Tekapo, vonden we een camping aan het Lake en op 50m van de hotpools. De tent werd dan ook onmiddellijk opgeslagen. Na het avondmaal gingen we ontspannen in de hotpools. Deze zijn niet natuurlijk en vééééél kleiner dan Hanmersprings.

29-01-2011 om 05:40 geschreven door liesbeth_jan  

Gisteren verlieten we Dunedin, na een duik in het plaatselijk zwembad en reden verder naar Oamaru. Onderweg hielden we halt aan de Moeraki Boulders. Dit zijn rond afgevlakte stenen die op het strand liggen en bij laagtij bezocht kunnen worden. Een kleine attractie die we toch van dichtbij eens wilden zien.







Daarna reden we door naar onze eindbestemming Oamaru. Bij aankomst in de camping, boekten we meteen de uitstap naar de Blue Pengiuns. In afwachting gingen we het dorpje verkennen. In Oamaru zijn diverse openbare gebouwen in witte kalksteen gebouwd met grote zuilen die je doen denken aan Griekenland.







We nuttigden in een plaatselijk restaurantje een pizza en zakten toen af naar het strand van de Yellow Eyed Pengiuns. Naar het verhaal van de campinguitbater kan je er 4 chicks bewonderen. Toen we daar aankwamen, waren we precies niet alleen. Zeker 100 man had hetzelfde verhaal gehoord. Toen we het wandelpad afgingen, hoorden we in de struiken het gekwetter van... jawel jonge pingiuns.



Rond 21u meldde we ons aan aan het centrum van de Blue Pengiuns en mocht meteen plaatsnemen in een tribune. We zaten nog maar net neer of 2 vroege 'vogels' (lees pingiuns) staken al aan wal. We kregen wat uitleg over hun leven.
Bij schemerlicht, kwamen ze met 10 tallen tegelijkertijd uit het water gesparteld en waggelden dan verder naar hun nestje.
Om het ons makkelijk te maken werd een oranje licht aangestoken waardoor wij hen tijdens de donker verder konden bewonderen. Naar het schijnt kunnen de pingiuns noch rood noch oranje licht waarnemen en waanden ze zich volledig in de duister. Jan telde er rond de 100, maar de opzichter telde er maar 67 !? 
Zo'n Blue Pengiun vertrekt rond 5u naar zee en zwemt dan tussen de 20 en 50km op zoek naar vis. Ze slapen enkel 5x 2min in een gans etmaal!!! Doe het hen maar eens na.
We konden jammergenoeg geen foto's nemen omdat de flits schadelijk kan zijn voor hun ogen



Bij het verlaten van het centrum liepen er verschillende over straat, die of van richting gemist waren of een ander nestje zochten. Er wandelden zelf 4 pingiuns op 10 à 20cm van m'n voeten en konden mij niet opmerken door de oranje straatverlichting. Leuke ervaring!

De volgende dag vertrokken we naar Twizel, een gezellig dorpje. We reserveerden 2 fietsen voor morgen (27st) en in afwachting deden we het vandaag kalmpjes aan. Ikzelf sprong in het openlucht zwembad terwijl Jan genoot van de rust. 

26-01-2011 om 06:18 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag een rustig dagje, we gingen de stad Dunedin bezoeken. Dunedin is een Schots ogende stad qua woningbouw, zijn vele kerken en gebouwen in Engelse stijl, de straatnamen enz...
Dunedin is ook de Schotse naam voor de stad Edingbourough gelegen in het UK. De meeste oorspronkelijke bewoners waren dus ook van Schotse afkomst.

Maar eerst gingen we het Larnach Castle bezoeken. Het enige kasteel dat Nieuw Zeeland rijk is. Het is een eerder "klein" kasteel naar Engelse normen, bestaande uit vier verdiepingen en een aangebouwde ballroom. De bemeubeling is nog intact en goed onderhouden. We leerden er zelf dat de stenen bevloering afkomstig is uit Belgie.
Naar Engelse gewoonte is het kasteel omgeven door een prachtige en goed onderhouden tuin.
Hedentendage wordt het kasteel opengesteld voor bezoekers ( ongeveer 15 Eur ingang) en voor feestelijkheden in de ballroom.





Vandaar ging het naar het eindpunt van het Otago Peninsula nl het Royal Albatros Research Center. We bezochten er het centrum maar lieten ons niet begeleiden naar de Albatroskolonie (47 Eur ingang) maar gingen zelf pelsrobben spotten (grote zeehonden).
Tot onze grote verbazing konden we met een paar mensen getuige zijn van het "haantjesgedrag" van die robben. We zagen er een 15 tal robben spelen en ruzie maken onder elkaar. Zware mannekens met grote scherpe tanden. Van de toeschouwers trokken ze zich niets aan, al waren we met zijn vieren maar een paar meter van hen af.











Toen de grote meute ons in het vizier kreeg, trokken we ons terug om uiteindelijk de stad Dunedin te bezoeken.
Een drukke stad maar toch mooi qua bouwwerken.



Vervolgens nog inkopen doen om ons avondeten te verzekeren en kruipen daarna vroeg de slaapzak in want morgen gaan we weer verder. 

24-01-2011 om 08:48 geschreven door liesbeth_jan  

Tijd om weer op pad te gaan, een stapje dichterbij huis J. We zetten zeil via Invercargill richting Dunedin.
We namen de Coastal Route en gingen op zoek naar pengiuns, zeehonden en lichttorens.

Onze eerste stop thv Waipapa Point zagen we het houten lichthuis staan. In fel wit en roodgekleurd stond ze te blinken in de zon met in de achtergrond de staalblauwe lucht.

We vervolgen onze weg naar Curio Bay waar al gauw onze aandacht getrokken werd door een voorbijzwemmende dolfijn die zich heer en meester voelde in het water.  Onmiddellijk schuimden we de zee af, gewapend met een verrekijker. Met succes want we zagen iets verder een zeehond ploeteren.  500 meter verder bevindt zich het versteende bos. Bomen die eeuwen geleden door lava werden geveld en nu terug door de zee worden blootgelegd. Tijdens onze ‘boswandeling’ kwamen we een Yellow Eyed Pengiun tegen, die van de zon aan het genieten was. Het kleine beestje werd bijna door mij vertrappeld.

Onze weg ging verder richting de McLean Falls. Na een kleine wandeling van 15min vanaf de parking, kwamen we bij een 3-delige waterval, die na de Milford track ons wat kleinschalig leek, maar daarom niet minder mooi.

Bij onze laatste stop, Nugget point, zagen we de Yellow Eyed Pengiuns met meerderen, na een dagje visvangen, de zee uitkruipen en waggelen naar huis ‘Iglo’. Fantastische beestjes! Jammer dat we ze vanop een toch wel grote afstand mochten bekijken, maar ja iedereen is gesteld op z’n privacy.

De stormwind was van de partij, dus alles vasthouden en duwen om terug bij ons voertuig te geraken. Jan zag het nog zitten om het lichthuis verderop nog op plaatje te zetten en trok er met een flinke pas heen. Dit huis heeft een prachtig uitzicht op de kliffen en de wilde zee.

Uiteindelijke reden we, met wat vertraging, naar ons eindbestemming Dunedin en boekten opnieuw in op de Top 10 camping.

Dunedin verkennen zal voor morgen zijn.  Zzzzzzz…..

23-01-2011 om 11:46 geschreven door liesbeth_jan  

Donderdag 20-1-11, we maakten ons op voor het vertrek van Bluff naar Stewart Island, het diepste zuiden van New Zealand en het derde grootse eiland van het land, zo een 33 kilometer van Bluff. We namen de reeds geboekte ferry om de Stait of Favaux over te steken. Normaal een woelig stukje zee met gevaarlijke stromingen. De dag voordien  zagen we enkele boten binnenlopen tijdens zware zee en hoopten vandaag op beter weer… De kapitein ontnam ons deze hoop en zei dat de eerste ferry niet was vertrokken wegens te woelige zee, maar dat hij het wel zou proberen. Naar zijn zeggen zou het er “bumpy” aan toe gaan.

Nog geen kwartier verder en de helft van de passagiers waren zwaar zeeziek, incluis Lies. Op sommige momenten verdween de boot volledig in de golven en zagen we aan weerszijden van de boot alleen nog hoge watergolven. Het bootje hield stand ( een catamaran voor een  vijftigtal personen), maar meerdere magen werden leeggespogen in de voorziene kartonnen zakjes…

Een uur later kwamen we goed en wel( ?) aan in Oban , de hoofdstad van Stewart Island. Het was dik bewolkt, 8° en hevige wind.

We boekten onmiddellijk onze track  in het bureel van de DOC (Department of Conservation) en vertrokken  voor de eerste dag naar North Arm Hut, een track door dichte bossen alwaar we de wind niet meer gewaar werden.

Na een mooie berg-en boswandeling en 2 kilometer ploeteren door de modder kwamen we aan in de hut.  In de hut maakten we kennis met twee uitgehongerde Duitsers en konden het niet laten om ons avondeten met hen te delen, toch een mooie geste naar onze oosterburen, niet?

Na een goede nachtrust, gingen we de volgende dag verder naar de Port William hut dat aan de kust gelegen is. Een lange en lastige trek. Tijdens die track konden we nog restanten zien van stoommachines. Deze deden in een vroeger leven dienst  als hefbomen om treintjes te vertrekken over de steile hellingen en de gevelde bomen naar de havens moesten brengen. Ongelooflijk hoe ze het vroeger klaarspeelden om die zware toestellen zo ver in de broesse te krijgen.

Aangekomen in de hut,  zouden we nog eens een poging wagen om een Kiwi te spotten . We kregen een uitvoerige uitleg van de Hutranger over waar, hoe en wanneer. Bij valavond op pad gewapend met een zaklamp en camera, gingen we op zoek naar de mascotte van New Zealand. Na twee uur rondlopen, kwamen we terug zonder een Kiwi, wel werden we verrast door een nieuwsgierige Opossum, dé vijand van de Kiwi. Rangers krijgen de opdracht alle knaagdieren en poezen te verdelgen omdat het naar zeggen ‘ Killing Machines’ zijn. Eerder die avond, liep een  jong poesje rond de hut  en kon Lies het niet laten om het poeslieve diertje wat te eten te geven. Dit was tot ergernis van de Ranger, die het eten afpakte en de poes probeerde te vangen (wat haar niet lukte).

Na teleurgesteld in bed te zijn gekropen, konden we weeral van een goede nachtrust genieten. Twee dagen zonder snurkers in de buurt, al beweert Lies dat ik wel snurkte …

We begonnen aan onze laatste dag van de track, staalblauwe hemel en een lekker zomerse temperatuur. We liepen weeral eens langs droomstranden, al lag er wel veel losgerukt zeewier langs de waterkant door de voorbije stormdagen.

Op Maoribeach vonden we allerlei tropische schelpen zoals we ze bij ons kunnen kopen in de souvenierwinkel.  De St-Jacobsschelpen liggen er gewoon voor het rapen en ze zijn nog gevuld ook.

Aangekomen op ons eindpunt, Oban, MOEST Lies gewoon wat schelpdieren kunnen eten en speelde ze zes oesters naar binnen voor ik één slok aan mijn pint kon doen.

Om zes uur namen we de boot terug naar Bluff. De zee was kalm en dus een zachte overtocht, deze keer zonder volgespogen spuugzakjes…

22-01-2011 om 11:16 geschreven door liesbeth_jan  

15 januari... met pak en zak geladen stonden we aan Te Anau Down om aan een 4 daagse trektocht te beginnen langs de Milford Sound. In deze streek hebben ze 200 dagen regen op een jaar... dus duimden we op droog weer. Er worden telkens maar 40 trekkers toegelaten op de track om overbevolking te voorkomen. Die dag waren wij de gelukkige...

Ter hoogte van de pier van Te Anau Down stonden we te wachten op onze ferry die ons aan het begin van de 53,5 kilometerlange track moest afzetten. Om 10u15 stapten we aan boord en vaarden richting Glade Warf. Vandaar wandelden we naar onze 1ste overnachting, Clinton Hut, amper 1,5u verwijdert van de start.



Aldaar aangekomen, kregen we uitleg door de plaatselijke Ranger, alias Paulus de Boskabouter. Een man van meer dan 2 meter met benen van hier tot in Tokio (volledig buiten proportie), maar een vriendelijk man die waarschijnlijk vroeger leraar Natuurkunde was. We kregen van hem wat uitleg over plant en dier die we op de track zouden tegenkomen.
Na een beknopte maaltijd kropen we met z'n 40 samen in één kamertje en kon het snurkorkest beginnen.

Dag 2 was een wandeling tussen de hoge kliffen met 1001 torenhoge watervallen. Ik kan je zeggen dat je je op dat moment heel kleintjes voelt. De wandeling was zo'n 16km lang met een pittige klim naar de 2 de hut, Mintaro Hut.









Bij aankomst werd je gewaarschuwd door de Ranger voor de Kea's, een papegaai die niets liever doet dat schoenen en wandelstokken steelt. 
Bij het wakkerworden de volgende ochtend, stonden ze met z'n drieën door het raam te loeren opzoek naar speelgoed
Die gasten zijn verzot op alles wat losligt en eten het liefste van al rubber!!! 

We vertrokken voor onze 3 de trek. Deze nam ons over de top Mackinonnon Pass , tot op 1069m . Het was er mistig en frisjes, maar oh zo mooi. Ook de Kea's stonden terug op de uitkijk. Alles vasthouden was de boodschap. Vervolgens daalden urenlang af tot aan de 3de hut, Dumpling Hut.
Deze stop is ook voor de Sandflies populair want je kon er geen seconde stilstaan voor ze je met tientallen bestormen en bloed uit je zuigen!!!! Iedereen liep er dan ook met een netje over het hoofd rond en met de handen in de zakken. Deze die dit niet deden konden die avond aardig krabben tot ze er ambetant van werden.
Een lastige dag en ons bedje kwam dan ook niets te vroeg, diep in de slaapzak ... weg van alle Sandflies





Dag 4: Vroeg uit de veren want we dienden een tocht af te leggen van 18km en onze boot te halen tegen 3 uur op Sandfly Point (de naam alleen al!!). Om 7u op en een uurke later waren we alweer op pad. We liepen langs een bosrijke track met hier en daar een waterval om U tegen te zeggen. Ongelooflijk hoeveel kracht op water kan zitten. We liepen over verschillende hangbruggen die door het gewicht van elke trekker heen en weer slingerden.
 




We haalden een aardig tempo en haspelden de track af in 4,5u !!!! Hierdoor konden we een boot vroeger terugnemen en dus vlugger terug in de beschaafde wererld terrechtkomen.

18-01-2011 om 12:23 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag vertrokken we naar Queenstown, de stad van de adrinalinesporten en dus helemaal mijn ding. Onderweg stopten we te Cardrona voor onze morningtea-break in een autentieke Café-hotel uit de tijd van de goudmijnwerkers.



Vervolgens reden we berg op en af tot in Queenstown. Eens geinstalleerd op de camping boekte ik direct een jump om de zwaartekracht te testen. Via een téléferique reisden we de berg op. Veel volk aldaar en er viel vanalles te beleven; parapente, helicoptervluchten, rodelen... en bungy jumpen. Allen daar heen!!!
Om 2pm was het moment van de waarheid, de sprong in het niets. En we hadden geluk vandaag 3 sprongen voor de prijs van 1.
Aarzelend stond ik aan de rand van de afgrond terwijl Jan klaarstond met de camera op zoom.
1,2,3... en take off!!!! Zo'n sprong valt niet te beschrijven en ook de 3 de sprong wende niet.







Daarna was het tijd om terug tot ons zelf te komen en rustig de stad te verkennen.
In Queenstown heerst een gezellig drukte aan Lake Wakatipu. Leuke cafeetjes en toffe winkeltjes. Er is zelf een café, genaamd "Minus 5" waar je een glas kan drinken bij -5°C omgeven door ijssculpturen. Jammergenoeg was deze volboekt.

We maakten dan maar tijd om wat souveniertjes aan te schaffen en een pizza te gaan eten alvorens we met de TSS Earnslaw vertrokken.

De TSS Earnslaw is een boot dat datteert van 1911 en door kolenkracht aangedreven wordt.
Het pareltje zweefde over het Lake alsof het nagelnieuw was.
Heel wat trager dan een jump, maar de omgeving was eens zo mooi. Vanuit de lounge, zie je hoe de kolen worden opgeschept en in de ovens verbrandt worden. Ook de motoren kan je met eigen ogen ontleden.





We vaarden naar de oevers van Farm Walter's Peak waar je het leven op een schapenboerderij kan bekijken.
Bij de terugvaart kropen we dicht bij de ovens... en bij elkaar. Op de achtergrond een pianist in volle glorie en de avond werd gezellig afgesloten.

13-01-2011 om 12:06 geschreven door liesbeth_jan  

Onze rustdag in Wanaka begon maar om 1015uur, lekker lang uitslapen in een zacht bed, hmmm.
Na het ontbijt vertrokken we naar het Wanaka Fighter Pilots Museum, een klein museum over jachtpiloten en hun machines tijdens de beide oorlogen. Daarna een klein toertje met de wagen richting Mount Aspering.
Tijdens de terugweg naar Wanaka liep het mis, plots een anonieme politiewagen achter met, sirenes aan en we werden aan de kant gezet. Een vrouwelijke politieagente kwam me opzoeken en beval me in de wagen te blijven. Ze gaf me een Speeding Ticket, 66km/u waar ik maar 50 mocht. Mijn voorligger ontsnapte aan de boete van 120 NZ dollar= ongeveer 65 Eur.

We lieten het niet aan ons hart komen en gingen shoppen voor het avondeten.

Vandaag geen foto's meer, één is al meer dan genoeg...

12-01-2011 om 06:31 geschreven door liesbeth_jan  

We vertrokken van Hotikita naar de gletsjer Franz Jozef, een gletsjer die te voet bereikbaar is via de openbare weg. Wij hadden een heli-hike geboekt naar de kop van de gletsjer. Op de dag van de heli hike was het lichtjes bewolkt maar de vlucht ging door.
Voorzichtjes trokken we met de volgeladen helikopter (6man) naar de kop en werden er afgezet. Na onze ijsspikes te hebben opgezet konden we de wandeling beginnen. Het was nog steeds bewolkt doch iedere stap op de glacier was een foto waard. En plots was de zon er... Een kleurenspel begon zich af te spelen tussen het smeltende sneeuw van de gletsjer. Een voor ons nooit meegemaakte ervaring, we konden onze ogen nauwelijks volgen. We kropen door ijsgangen en diepe spleten, een spectakel om nooit meer te vergeten laat staan de helikoptervlucht.... We voelden ons daar zoooooo nietig........
Geen goedkoop folietje maar zeker de moeite waard en toch een hoogtepunt van onze reis tot nu toe.













Vandaar gingen we naar Fox glacier, een 25 kilometer verderop doch daar hadden we minder geluk omdat de toegang afgesloten was door verschillende instortingen en verschuivingen van de glacier.

We reden dan maar verder naar Haast, alwaar we er zouden overnachten alvorens door te reizen naar Wanaka. Onderweg namen we nog een Duitse lifster mee die we eerder al ontmoet hadden op onze trektocht rond Mount Taranaki (Egmont).  

In Haast aangekomen, namen we onze intrek in de plaatselijke camping die aan de kust gelegen was. Een aftandse camping met ene "Onslow" als uitbater. De camping lag aan het strand maar we konden er op zo goed als geen enkele manier aangeraken. Na een fikse wandeling, konden we op enkele kilometer van de camping, op het strand komen die vol lag met grote stukken hout, bomen enz..... Geen mooi zicht zoals we een tropisch strand voorstellen.
Ook de sandflies waren in massa's aanwezig en konden niet van ons af blijven. Voor het eerst tijdens ons verblijf in Nieuw Zeeland werden we "opgegeten" door die kleine ettertjes.
 
Van Haast ging het naar Wanaka langs prachtige bergen en dalen, de ene top onder de sneeuw, de andere zo groen als de Ardennen bij ons. Grote blauwe meren, kilometers lang, leken oneindig groot. De streek is zo goed als onbewoond met uitzondering van hier en daar een boerderij. Kilometers lang hadden we de weg voor ons alleen, dat is pas vakantie...

In Wanaka aangekomen, een stadje gelegen aan Lake Wanaka, was er een drukte van jewelste. Surfers, zeilers, zwemmers en kajakkers bevolkten het meer. Lies haar hart begon weer over haar toeren te geraken als ze zag dat er komende zaterdag een triathlon doorgaat rond het Lake. Inschrijvingen waren gelukkig afgesloten zodat de verdere planning van onze reis niet in het gedrang kan komen.
Een zwempie in het lake kon er wel vanaf, waar ze ook van volle teugen genoot. Je zou voor minder , een Lake vol met jonge gasten, temperatuur (26°) om U tegen te zeggen, met in de achtergrond de besneeuwde toppen van de mount Aspering en rondom een zicht op hoge bergen badend in de zon, gewoon geweeeeldig!
Ik, de zonnebader, kreeg er zelf warm van of was het van die twee rondborstige deernes die naast me lagen ?







Een leuke BBQ met een fris slaatje op de Top 10 camping sloot onze geweldige dag af. Morgen weer van hetzelfde want we blijven twee dagen rond Lake Wanaka.
   

11-01-2011 om 11:36 geschreven door liesbeth_jan  

Op 06-1-11 kwamen we toe in Greymouth, een klein stadje alwaar de Transalpine Express vertrekt naar Christchurch via de Arthur Pass.



We boekten in Greymouth op een top 10 camping en maakten het ons zelf gemakkelijk in een hutje. Het stormde en regende pijpestelen.

's Morgens maakten we ons zelf klaar voor een 2 daagse trektocht, de Croesustrack. Deze track is een oude spoorwegbedding die Blackball met Barrytown verbindt al over de Croesus Knob (ong 1200m). Deze spoorweg werd vroeger gebruikt om steenkool, goud, hout en quarts te vervoeren.
Wij besloten om enkel naar de top te klimmen en startten vanuit Blackball richting Cres Hut.

We dienden onze wagen iets voor de voorziene parking achter te laten gezien de bergweg er naartoe weggespoeld was, dus... een extra 3km's.
Na een gezapige 5 uur wandelen, in een dicht bebost gebied, kwamen we uit aan een toch wel luxueuze berghut met een prachtig uitzicht op Greymouth en de Tasmanzee.





We installeerden ons, nadat Jan de oude koolkachel in gang werkte. Ikzelf kon dan beginnen aan een lekkere pastamaaltijd en kraakte een flesje witte wijn. Net toen we dachten de hut voor ons alleen te hebben, kwamen 4 trampers ons vergezellen



Na een goeie nachtrust en een stevig ontbijt, trokken we onze wandelschoenen terug aan en liepen verder tot aan de Croesus Knob, de bergtop dus...
Er heerste een stevige wind, maar de zon was van de partij en dat maakte het zicht adembenemend !!
Na genoten te hebben van het zicht daalden we terug af naar Blackball, naar ons voertuig, en dat ging behoorlijk vlotjes berg af





Eens bij onze wagen, zetten we onze weg verder langs de Westkust, naar Hotikita en strijkten er aldaar neer. Hotikita is een zeer leuk dorpje en gekend voor Greenstone (groene Jade) en glasblazerij.

's Avonds stapten wij een plaatselijk bar binnen, alwaar een live optreden was van een rock & blues band. Ambiance verzekerd!!!
We sloten onze avond af met een ondergaande zon aan de Tasman Beach.



Slaapwel Folks!

08-01-2011 om 10:47 geschreven door liesbeth_jan  

We vetrokken vanuit Kaikoura naar Hanmer Springs, een Spa -Thermen oord in de bergen.
Het oord bestaat uit meerdere natuurlijke hotpools en werd vroeger gebruikt als welzijnskliniek. De thermen worden nu publiek opengesteld. Iedere pool heeft een andere temperatuur (gaande van 36° tot 42°) en telkens andere samenstelling. Tijd om ons volledig te ontspannen en lekker te genieten voor de prijs van 10 euro/pp.



Vandaag  reden we door naar de Tasman Sea (westkust), naar Punakaiki. Deze plaats is gekend voor z'n speciale rotsvorming aan de kuststrook. Door de erosie vormen er in het kalksteen laagjes die op pannenkoeken "the Pancake rocks" gelijken en gaten waardoor het water omhoog spuit bij vloed. Heel erg mooi, alleen jammer dat de blue sky wegbleef.





Er was enorm veel wind waardoor de zee stormachtig was en de huizenhoge golven tegen de rotsen te pletter sloegen ... Misschien vindt een surfer hier z'n ultieme golf wel, al zou ik hem een helm aanraden en een paar zwembandjes

06-01-2011 om 09:14 geschreven door liesbeth_jan  

We vertrokken van Collingwood naar Havelock doch we zouden eerst overnachten op de camping van DOC PELORUS BRIDGE. Onderweg zagen we nog her en der de sporen van de overstroming, dit bracht niet veel porbs meer met zich mee.  Toen we aankwamen konden we niet op de camping gezien die twee dagen geleden nog twee meter onder water stond na een rivierstijging van wel 5!!! meter. We trokken ons plan en reden "s anderendaags door naar Havelock, hoofdstad van "The Green Lipped Mussels". Echt lekker als je van mosselen houdt en het zijn hele grote hoor wel driemaal groter dan onze Jumbo's.
 
Na geproefd te hebben van de  lekkernij in  "The Mussel Pot" namen we de watertaxi naar de Nydia Bay om er eindejaar te vieren in de ecolodge TE MAHOERANGI. Een lodge voor groene mensen en vegetariers die van alle rust houden.



De uitbaters, Sarah, David en kleine Theo ( aktieve leden van Greenpeace) verzorgen in de zomerperiode de voorbijtrekkende trampers. Wij gingen er met de boot naartoe en zouden de Nydiatrack, waar de lodge halverwege ligt, langs weerszijden verkennen. We konden er eindejaarsavond vieren met een fles sprankling wine en enkel ons tweetjes (de rest lag al lang te bed, vreemd hé, "t is toch geen dag lijk een andere....)
Het verblijf was uitstekend en we kregen leerrijke inlichtingen toegespeeld door David.
De Nydia track op zich is een bos-bergwandeling met her en der zicht op de Sounds.






Het pad was echter erg toegetakeld door de flooding, omvergevallen bomen (en 't zijn hier geen kleintjes hoor) , grondverschuivingen en rivieren buiten hun oevers... Door het klauterwerk verloren we veel tijd en kracht.
We bezochten tijdens onze wandeling de plaatselijk EEL (Palingachtige). Deze had zijn woning opgericht in een vijvertje nabij de track. Goed gevonden, want elke voorbijganger gaf hem dan ook een stukje brood, chocolade of muesli bar zodat hij vlees of vis nog te min vond.
Onwetend gaf Lies hem wat restjes van ons lunchpakket en hoorde pas achteraf dat hij onlangs nog in een vinger van een vrouw gebeten had wanneer zij hem lekkers gaf.

Een half dagje kajakken op de Sounds bracht dan weer wat ontspanning en blaren op mijn linkerhand. Na enkele aanvallen van een moeder zeemeeuw te hebben afgeslagen met onze roeispanen peddelden we terug naar de thuishaven.



De laatste dag wandelden we de Noordelijke kant van de Nydiatrack richting  Shag Point, eindpunt van de track voor ons. We zouden daar opgehaald worden door Clayton, de zaakvoerder van de gelijknamige vissersboot. Het zou echter niet zonder gevaar zijn om reden er geen steiger aanwezig is. We dienden de boot af te wachten en door het water de boot in te klimmen. Gezien we nog allebei fit waren lukte ons dat, maar zeker de gedachte dat we anders nog 28K's dienden te lopen sterkte ons.

In Havelock aangekomen bleek iemand tegen onze geparkeerde wagen te hebben gereden, na de nodige telefoontjes  konden we vertrekken richting Kaikoura. 

Op weg naar Kaikoura komen we aan de andere kant van het Zuidereiland tercht, aan de Pacific Coast, en bemerken onmiddellijk een heel ander landschap. Bergen zonder begroeiing en zonder scherpe top maar blijkbaar vruchtbare grond voor de vele wijngaarden. De witte wijn is hier dan ook uitstekend.



Volgende stop KAIKOURA een havenstadje waar twee golfstromen op 1500m diepte op elkaar botsen waardoor dit een ideale thuishaven is voor walvissen. Daar zullen we dan ook proberen om ze te spotten

Met de Wale Watchers vaarden we mee richting open zee om met een beetje geluk enkele van die reuzen gade te slaan. We hadden ruwe zee waardoor Lies last kreeg van zeeziekte. Papieren zakjes losten dat op.


 
Plots riep de schipper ons op dek en konden we een walvis de dieperik zien ingaan 
Iets later zagen we een tweede die wat aan de oppervlakte bleef zwemmen om met een zwierige staartslag de diepte in te duiken.

Een mooi zicht maar de encounter was maar van korte duur. Volgens de organisatie was het niet voldoende en kregen we 80% van ons ticket terugbetaald.  Misschien doen we het op het einde van de reis nog eens over.

04-01-2011 om 09:18 geschreven door liesbeth_jan  

Abel Tasman National Park goed verteerd en onszelf getrakteerd op een dinner in een mooi restaurant (restaurant van de camping die eerder duur uitviel Het restaurant aan het begin van het park is minder duur en veel gezelliger ).
Kort na onze 4 daagse trektocht, toen we éénmaal terug op de camping te Marahau waren ingechekt begon het te waaien en te regenen. Wat we die namiddag nog niet wisten was dat er een heuse regenstorm op komst was. Gezien het toen al wat aan het miezeren was besloten we in de auto te slapen om onze droge tent niet nodeloos nat te maken een slimme zet leek achteraf.. . (auto = Subaru Lagacy break)
Tijdens de avond en nacht regende het pijpestelen zonder stoppen, waaide er een wind zoals we er nog geen gehad hadden in NZ en we waren al wat gewoon geweest in Wellington .
's Morgens de auto herschikt en klaar om te vertrekken richting Cape Farewell ten Noorden van het park.
Contact en .... batterij plat, achteraf gezien hebben we per abuis de standlichten in werking gesteld en was de batterij dood. Gelukkig zijn de Nieuw Zeelanders behulpzaam en konden we kort nadien vertrekken.
Op de weg richting Noorden bemerkten we her en der omgewaaide bomen die al verzaagd werden en van de baan gehaald werden. Verderop richting Noorden kwamen we vast te zitten in het verkeer daar de hoofdwegen afgesloten werden door overstromingen.

Zonder te weten trapten we bijna op twee luierende zeehonden die voor ons zeker geen plaats gingen maken, ze zijn blijkbaar meer gewoon. We konden hen benaderen tot op ongeveer één meter, dichter durfden we niet gezien ééntje de grootte van zijn hoektanden liet zien en die zijn groter dan die van een Mechelse Herder .

Het lighthouse is in feite een betonnen blok met daarop een licht, meer niet.
Die vakantie mag voor altijd blijven duren al moeten we realistisch blijven om dit te bekostigen moet er geld in het laadje komen.

Morgen nog een herbezoekje aan de streek Marlbourough Sound en daarna naar de Mahoerangi Lodge te Havelock om er de eindejaarsfeesten door te brengen. We verblijven er van 31/12 tot O3/O1 en zullen er waarschijnlijk geen internet- telefoonverbinding hebben. We geraken er enkel met een watertaxi dus afgelegen is het wel.  

Een gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

29-12-2010 om 10:32 geschreven door liesbeth_jan  

Op 24 december vertrokken we vanuit Marahau beach richting Totaranui. We deden die verplaatsing, gepakt en gezakt, met de watertaxi. De boottocht duurde zowat een dik uur dus hadden we alle tijd om wat plaatjes te schieten. Plots zei de schipper ons om de plastieken afdekking rond de boot te sluiten gezien er zware zee op komst was. Raar, had hij dat dan niet voorzien?

De afdekking was nog maar net geplaatst of we wisten niet meer waar we het hadden. De boot kwakte soms enkele meters naar beneden na oever een hoge golf te hebben gevaren, echt geen pretje meer want de smakken kwamen hard aan en  de eens zo vrolijke schipper had plots geen tijd meer voor ons. Alle hens aan dek….

We kwamen aan te Totaranui (geen aanlegsteiger dus met de voetjes in het sop…), het waaide en regende. Geen prettig begin van onze wandeling, temeer ik die eerste dag voorzien had om wat aan het strand te luieren, het is trouwens Kerstmisavond … Gelukkig konden we wat schuilen in het bureel van het Department of Conservation (DOC) en we zaten daar niet alleen  hoor. Kort na de middag trok het weer op, klaarde de hemel helemaal open en verscheen een staalblauwe lucht en stralende zon.  Vlug tentje opslaan en naar het strand. Na wat gestoei was het tijd voor ons avondmaal. Toen pas beseften we hoe hard we onze kids, familie en vrienden misten op deze toch wel gevoelige avond. Veel sfeer was er niet dus kropen we maar vroeg in bed.

Toch aan iedereen een zalig en gelukkig Kerstfeest gewenst!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

“s Anderendaags stonden we op met een stralende zon en liep de weg langs schitterende, onvoorstelbaar nooit eerder geziene mooie stranden. (enkel Kroatie kan daar iets aan tippen) Het ene betoverende strand volgde het andere op. We liepen de track van Totaranui naar Tonga Beach en dienden rekening te houden met de getijden (eb en vloed) om een oversteek te maken  naar Awaroa. We haalden het en hielden onze voeten droog. Aangekomen in Awaroa  konden we onze ogen niet geloven, eerst wandelden we via een landingsstrip en kwamen voorbij een lodge (Awaroa Lodge) een luxeverblijf-restaurant in de bush.  Een laattijdig kerstmaal kon er dus toch nog vanaf.  Met ons buikje vol  op naar Onethahuti alwaar we ook een oversteek dienden te maken  doch die haalden we niet en we zaten er een tijdje vast. Van zodra de mogelijkheid er was waadden we erdoor met de rugzakken op de rug. Lies vond natuurlijk weer een echte vent (van een andere vrouw) om  haar rugzak in veiligheid te brengen. Lies zorgde voor de wandelstokken…We kwamen iets later aan in Tonga Bay.
Na een gezellige avond en een rustige strandwandeling kropen we weer vroeg in bed.

 

 

 



De volgende  morgen konden we uitslapen en dienden te stappen naar Anchorage Beach. In Torrent Beach dienden we wel  opnieuw rekening te houden met de getijden maar er was een vluchtweg bij vloed die we konden gebruiken. Aangekomen op Torrent bay was het strand zodanig mooi dat we besloten  eb af te wachten en ondertussen wat te luieren en te zwemmen in zee, zaaalig!! In de verste verte geen kwal te zien, het is al anders geweest.

  

 

Aangekomen in Anchorage dienden we nog een camping verder om te overnachten naar TE PUKATEA maar gezien we hier drinkwater hadden en de camping zeer proper is ingericht met de broodnodige WC”s bleven we ter plaatse. Later die avond kregen we controle van een opzichter  van DOC doch die maakte er geen spel over en we mochten blijven.

Vandaag de laatste trip van Anchorage terug naar MARAHAU. Zo een dikke vier uren wandelen door de bossen en nu en dan eens een mooi zicht op een baai. Een mens raakt al dat moois ook gewoon hé. Aan de rand van het park is er een leuk restaurant die we onmiddellijk verzochten om een koud glas bier en een lekkere maaltijd voor te schotelen, wat kan dat toch deugd doen hé.

 

De rest van de dag wat luieren en ons opmaken voor een bezoek aan Cape Farewell een 50 k’s verderop naar het Noorden.

To be continued…..    

27-12-2010 om 05:23 geschreven door liesbeth_jan  

Gisteren verlieten we het Down Town Backpackers hotel te Wellington, uiterste zuiden van het Noordereiland. Via de schuttlebus gingen we in de striemende regen en stormachtige wind van het centrum naar de Interislander overzetboot.

Tijdens de overtocht van de Cook Strait kwamen we in een heuse storm terecht, meerdere mensen dienden over te geven doch wij bleven van zeeziekte gespaard. Bij het binnenvaren van de Marlborrough Sound zagen we gewoon niets van het mooie landschap door de mist en regenvlagen. In Picton aangekomen, nog steeds in de striemende regen, werden we er opgewacht door het team van "The Villa" het backpackershotel waar we twee nachten zullen verblijven. Een oude villa die dienst doet als hotel, echt een verademing vergeleken met ons vorige BBH. We kregen er een eigen kamer met zicht op de Sounds. Weer vele nationaliteiten en rare kwieten aanwezig.
Tijdens onze rondgang begon het weer op te klaren en tegen dat we ons installeerden werd het zonnig en konden we Picton in de zon verkennen. Een leuke rustige stad.

Na een goeie nachtrust stond Lies om acht uur om om een loopje te doen rond de haven terwijl ik verder van mijn nachtrust genoot totdat ze me wekte en zei dat de ontbijttafel gedekt was. Leuk hé, getrouwd zijn. 

Na het lekkere ontbijt, met stokbrood van bij de hollander om de hoek, gingen we onze MTB's huren iets verderop in de straat bij "Wilderness Guide". We kregen er gloednieuwe  Cannondales en vertrokken om een fietstocht langs de Queen Charlote drive om daarna de tweede helft van de rit aan te vangen in de Queen Charlotte Track. Een zeer mooie track die zeker niet gemist mag worden voor iedereen die hier langskomt.  Het weer was weer prachtig, ongeveer 25°, winderig, en licht bewolkt, wat moet een mens nog meer willen ....







Na een MTB tocht langs kronkelende wegen en de zeer technische boswegels van de track kwamen we aan in Mistletoebay alwaar we opgehaald werden door een watertaxi die ons terug naar Picton bracht. 



Terug in Picton werden de fietsen afgegeven, gingen we shoppen en maakte Lies weer een gezonde maaltijd klaar. Tijdens het eten maakten we kennis met enkel bewoners van The Villa. Marco een Amerikaan was hopeloos op zoek naar een alleenstaande vrouw van 35-37 jaar om zich te vestigen in NZ. 
Na wa raad te hebben gekregen van andere trekkers trokken wij ons terug in onze kamer om ons klaar te maken voor onze volgende episode. Morgen weer een auto en verdertrekken naar Abel Tasman National Park om er drie dagen rond te trekken. Hopelijk blijft het weer zoals het is. 



En als we jullie niet meer horen voor Kerstmis, aan iedereen een Gezellig en Gelukkig Kerstfeest toegewenst.  
 

22-12-2010 om 10:01 geschreven door liesbeth_jan