15 januari... met pak en zak geladen stonden we aan Te Anau Down om aan een 4 daagse trektocht te beginnen langs de Milford Sound. In deze streek hebben ze 200 dagen regen op een jaar... dus duimden we op droog weer. Er worden telkens maar 40 trekkers toegelaten op de track om overbevolking te voorkomen. Die dag waren wij de gelukkige...

Ter hoogte van de pier van Te Anau Down stonden we te wachten op onze ferry die ons aan het begin van de 53,5 kilometerlange track moest afzetten. Om 10u15 stapten we aan boord en vaarden richting Glade Warf. Vandaar wandelden we naar onze 1ste overnachting, Clinton Hut, amper 1,5u verwijdert van de start.



Aldaar aangekomen, kregen we uitleg door de plaatselijke Ranger, alias Paulus de Boskabouter. Een man van meer dan 2 meter met benen van hier tot in Tokio (volledig buiten proportie), maar een vriendelijk man die waarschijnlijk vroeger leraar Natuurkunde was. We kregen van hem wat uitleg over plant en dier die we op de track zouden tegenkomen.
Na een beknopte maaltijd kropen we met z'n 40 samen in één kamertje en kon het snurkorkest beginnen.

Dag 2 was een wandeling tussen de hoge kliffen met 1001 torenhoge watervallen. Ik kan je zeggen dat je je op dat moment heel kleintjes voelt. De wandeling was zo'n 16km lang met een pittige klim naar de 2 de hut, Mintaro Hut.









Bij aankomst werd je gewaarschuwd door de Ranger voor de Kea's, een papegaai die niets liever doet dat schoenen en wandelstokken steelt. 
Bij het wakkerworden de volgende ochtend, stonden ze met z'n drieën door het raam te loeren opzoek naar speelgoed
Die gasten zijn verzot op alles wat losligt en eten het liefste van al rubber!!! 

We vertrokken voor onze 3 de trek. Deze nam ons over de top Mackinonnon Pass , tot op 1069m . Het was er mistig en frisjes, maar oh zo mooi. Ook de Kea's stonden terug op de uitkijk. Alles vasthouden was de boodschap. Vervolgens daalden urenlang af tot aan de 3de hut, Dumpling Hut.
Deze stop is ook voor de Sandflies populair want je kon er geen seconde stilstaan voor ze je met tientallen bestormen en bloed uit je zuigen!!!! Iedereen liep er dan ook met een netje over het hoofd rond en met de handen in de zakken. Deze die dit niet deden konden die avond aardig krabben tot ze er ambetant van werden.
Een lastige dag en ons bedje kwam dan ook niets te vroeg, diep in de slaapzak ... weg van alle Sandflies





Dag 4: Vroeg uit de veren want we dienden een tocht af te leggen van 18km en onze boot te halen tegen 3 uur op Sandfly Point (de naam alleen al!!). Om 7u op en een uurke later waren we alweer op pad. We liepen langs een bosrijke track met hier en daar een waterval om U tegen te zeggen. Ongelooflijk hoeveel kracht op water kan zitten. We liepen over verschillende hangbruggen die door het gewicht van elke trekker heen en weer slingerden.
 




We haalden een aardig tempo en haspelden de track af in 4,5u !!!! Hierdoor konden we een boot vroeger terugnemen en dus vlugger terug in de beschaafde wererld terrechtkomen.

18-01-2011 om 12:23 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag vertrokken we naar Queenstown, de stad van de adrinalinesporten en dus helemaal mijn ding. Onderweg stopten we te Cardrona voor onze morningtea-break in een autentieke Café-hotel uit de tijd van de goudmijnwerkers.



Vervolgens reden we berg op en af tot in Queenstown. Eens geinstalleerd op de camping boekte ik direct een jump om de zwaartekracht te testen. Via een téléferique reisden we de berg op. Veel volk aldaar en er viel vanalles te beleven; parapente, helicoptervluchten, rodelen... en bungy jumpen. Allen daar heen!!!
Om 2pm was het moment van de waarheid, de sprong in het niets. En we hadden geluk vandaag 3 sprongen voor de prijs van 1.
Aarzelend stond ik aan de rand van de afgrond terwijl Jan klaarstond met de camera op zoom.
1,2,3... en take off!!!! Zo'n sprong valt niet te beschrijven en ook de 3 de sprong wende niet.







Daarna was het tijd om terug tot ons zelf te komen en rustig de stad te verkennen.
In Queenstown heerst een gezellig drukte aan Lake Wakatipu. Leuke cafeetjes en toffe winkeltjes. Er is zelf een café, genaamd "Minus 5" waar je een glas kan drinken bij -5°C omgeven door ijssculpturen. Jammergenoeg was deze volboekt.

We maakten dan maar tijd om wat souveniertjes aan te schaffen en een pizza te gaan eten alvorens we met de TSS Earnslaw vertrokken.

De TSS Earnslaw is een boot dat datteert van 1911 en door kolenkracht aangedreven wordt.
Het pareltje zweefde over het Lake alsof het nagelnieuw was.
Heel wat trager dan een jump, maar de omgeving was eens zo mooi. Vanuit de lounge, zie je hoe de kolen worden opgeschept en in de ovens verbrandt worden. Ook de motoren kan je met eigen ogen ontleden.





We vaarden naar de oevers van Farm Walter's Peak waar je het leven op een schapenboerderij kan bekijken.
Bij de terugvaart kropen we dicht bij de ovens... en bij elkaar. Op de achtergrond een pianist in volle glorie en de avond werd gezellig afgesloten.

13-01-2011 om 12:06 geschreven door liesbeth_jan  

Onze rustdag in Wanaka begon maar om 1015uur, lekker lang uitslapen in een zacht bed, hmmm.
Na het ontbijt vertrokken we naar het Wanaka Fighter Pilots Museum, een klein museum over jachtpiloten en hun machines tijdens de beide oorlogen. Daarna een klein toertje met de wagen richting Mount Aspering.
Tijdens de terugweg naar Wanaka liep het mis, plots een anonieme politiewagen achter met, sirenes aan en we werden aan de kant gezet. Een vrouwelijke politieagente kwam me opzoeken en beval me in de wagen te blijven. Ze gaf me een Speeding Ticket, 66km/u waar ik maar 50 mocht. Mijn voorligger ontsnapte aan de boete van 120 NZ dollar= ongeveer 65 Eur.

We lieten het niet aan ons hart komen en gingen shoppen voor het avondeten.

Vandaag geen foto's meer, één is al meer dan genoeg...

12-01-2011 om 06:31 geschreven door liesbeth_jan  

We vertrokken van Hotikita naar de gletsjer Franz Jozef, een gletsjer die te voet bereikbaar is via de openbare weg. Wij hadden een heli-hike geboekt naar de kop van de gletsjer. Op de dag van de heli hike was het lichtjes bewolkt maar de vlucht ging door.
Voorzichtjes trokken we met de volgeladen helikopter (6man) naar de kop en werden er afgezet. Na onze ijsspikes te hebben opgezet konden we de wandeling beginnen. Het was nog steeds bewolkt doch iedere stap op de glacier was een foto waard. En plots was de zon er... Een kleurenspel begon zich af te spelen tussen het smeltende sneeuw van de gletsjer. Een voor ons nooit meegemaakte ervaring, we konden onze ogen nauwelijks volgen. We kropen door ijsgangen en diepe spleten, een spectakel om nooit meer te vergeten laat staan de helikoptervlucht.... We voelden ons daar zoooooo nietig........
Geen goedkoop folietje maar zeker de moeite waard en toch een hoogtepunt van onze reis tot nu toe.













Vandaar gingen we naar Fox glacier, een 25 kilometer verderop doch daar hadden we minder geluk omdat de toegang afgesloten was door verschillende instortingen en verschuivingen van de glacier.

We reden dan maar verder naar Haast, alwaar we er zouden overnachten alvorens door te reizen naar Wanaka. Onderweg namen we nog een Duitse lifster mee die we eerder al ontmoet hadden op onze trektocht rond Mount Taranaki (Egmont).  

In Haast aangekomen, namen we onze intrek in de plaatselijke camping die aan de kust gelegen was. Een aftandse camping met ene "Onslow" als uitbater. De camping lag aan het strand maar we konden er op zo goed als geen enkele manier aangeraken. Na een fikse wandeling, konden we op enkele kilometer van de camping, op het strand komen die vol lag met grote stukken hout, bomen enz..... Geen mooi zicht zoals we een tropisch strand voorstellen.
Ook de sandflies waren in massa's aanwezig en konden niet van ons af blijven. Voor het eerst tijdens ons verblijf in Nieuw Zeeland werden we "opgegeten" door die kleine ettertjes.
 
Van Haast ging het naar Wanaka langs prachtige bergen en dalen, de ene top onder de sneeuw, de andere zo groen als de Ardennen bij ons. Grote blauwe meren, kilometers lang, leken oneindig groot. De streek is zo goed als onbewoond met uitzondering van hier en daar een boerderij. Kilometers lang hadden we de weg voor ons alleen, dat is pas vakantie...

In Wanaka aangekomen, een stadje gelegen aan Lake Wanaka, was er een drukte van jewelste. Surfers, zeilers, zwemmers en kajakkers bevolkten het meer. Lies haar hart begon weer over haar toeren te geraken als ze zag dat er komende zaterdag een triathlon doorgaat rond het Lake. Inschrijvingen waren gelukkig afgesloten zodat de verdere planning van onze reis niet in het gedrang kan komen.
Een zwempie in het lake kon er wel vanaf, waar ze ook van volle teugen genoot. Je zou voor minder , een Lake vol met jonge gasten, temperatuur (26°) om U tegen te zeggen, met in de achtergrond de besneeuwde toppen van de mount Aspering en rondom een zicht op hoge bergen badend in de zon, gewoon geweeeeldig!
Ik, de zonnebader, kreeg er zelf warm van of was het van die twee rondborstige deernes die naast me lagen ?







Een leuke BBQ met een fris slaatje op de Top 10 camping sloot onze geweldige dag af. Morgen weer van hetzelfde want we blijven twee dagen rond Lake Wanaka.
   

11-01-2011 om 11:36 geschreven door liesbeth_jan  

Op 06-1-11 kwamen we toe in Greymouth, een klein stadje alwaar de Transalpine Express vertrekt naar Christchurch via de Arthur Pass.



We boekten in Greymouth op een top 10 camping en maakten het ons zelf gemakkelijk in een hutje. Het stormde en regende pijpestelen.

's Morgens maakten we ons zelf klaar voor een 2 daagse trektocht, de Croesustrack. Deze track is een oude spoorwegbedding die Blackball met Barrytown verbindt al over de Croesus Knob (ong 1200m). Deze spoorweg werd vroeger gebruikt om steenkool, goud, hout en quarts te vervoeren.
Wij besloten om enkel naar de top te klimmen en startten vanuit Blackball richting Cres Hut.

We dienden onze wagen iets voor de voorziene parking achter te laten gezien de bergweg er naartoe weggespoeld was, dus... een extra 3km's.
Na een gezapige 5 uur wandelen, in een dicht bebost gebied, kwamen we uit aan een toch wel luxueuze berghut met een prachtig uitzicht op Greymouth en de Tasmanzee.





We installeerden ons, nadat Jan de oude koolkachel in gang werkte. Ikzelf kon dan beginnen aan een lekkere pastamaaltijd en kraakte een flesje witte wijn. Net toen we dachten de hut voor ons alleen te hebben, kwamen 4 trampers ons vergezellen



Na een goeie nachtrust en een stevig ontbijt, trokken we onze wandelschoenen terug aan en liepen verder tot aan de Croesus Knob, de bergtop dus...
Er heerste een stevige wind, maar de zon was van de partij en dat maakte het zicht adembenemend !!
Na genoten te hebben van het zicht daalden we terug af naar Blackball, naar ons voertuig, en dat ging behoorlijk vlotjes berg af





Eens bij onze wagen, zetten we onze weg verder langs de Westkust, naar Hotikita en strijkten er aldaar neer. Hotikita is een zeer leuk dorpje en gekend voor Greenstone (groene Jade) en glasblazerij.

's Avonds stapten wij een plaatselijk bar binnen, alwaar een live optreden was van een rock & blues band. Ambiance verzekerd!!!
We sloten onze avond af met een ondergaande zon aan de Tasman Beach.



Slaapwel Folks!

08-01-2011 om 10:47 geschreven door liesbeth_jan  

We vetrokken vanuit Kaikoura naar Hanmer Springs, een Spa -Thermen oord in de bergen.
Het oord bestaat uit meerdere natuurlijke hotpools en werd vroeger gebruikt als welzijnskliniek. De thermen worden nu publiek opengesteld. Iedere pool heeft een andere temperatuur (gaande van 36° tot 42°) en telkens andere samenstelling. Tijd om ons volledig te ontspannen en lekker te genieten voor de prijs van 10 euro/pp.



Vandaag  reden we door naar de Tasman Sea (westkust), naar Punakaiki. Deze plaats is gekend voor z'n speciale rotsvorming aan de kuststrook. Door de erosie vormen er in het kalksteen laagjes die op pannenkoeken "the Pancake rocks" gelijken en gaten waardoor het water omhoog spuit bij vloed. Heel erg mooi, alleen jammer dat de blue sky wegbleef.





Er was enorm veel wind waardoor de zee stormachtig was en de huizenhoge golven tegen de rotsen te pletter sloegen ... Misschien vindt een surfer hier z'n ultieme golf wel, al zou ik hem een helm aanraden en een paar zwembandjes

06-01-2011 om 09:14 geschreven door liesbeth_jan  

We vertrokken van Collingwood naar Havelock doch we zouden eerst overnachten op de camping van DOC PELORUS BRIDGE. Onderweg zagen we nog her en der de sporen van de overstroming, dit bracht niet veel porbs meer met zich mee.  Toen we aankwamen konden we niet op de camping gezien die twee dagen geleden nog twee meter onder water stond na een rivierstijging van wel 5!!! meter. We trokken ons plan en reden "s anderendaags door naar Havelock, hoofdstad van "The Green Lipped Mussels". Echt lekker als je van mosselen houdt en het zijn hele grote hoor wel driemaal groter dan onze Jumbo's.
 
Na geproefd te hebben van de  lekkernij in  "The Mussel Pot" namen we de watertaxi naar de Nydia Bay om er eindejaar te vieren in de ecolodge TE MAHOERANGI. Een lodge voor groene mensen en vegetariers die van alle rust houden.



De uitbaters, Sarah, David en kleine Theo ( aktieve leden van Greenpeace) verzorgen in de zomerperiode de voorbijtrekkende trampers. Wij gingen er met de boot naartoe en zouden de Nydiatrack, waar de lodge halverwege ligt, langs weerszijden verkennen. We konden er eindejaarsavond vieren met een fles sprankling wine en enkel ons tweetjes (de rest lag al lang te bed, vreemd hé, "t is toch geen dag lijk een andere....)
Het verblijf was uitstekend en we kregen leerrijke inlichtingen toegespeeld door David.
De Nydia track op zich is een bos-bergwandeling met her en der zicht op de Sounds.






Het pad was echter erg toegetakeld door de flooding, omvergevallen bomen (en 't zijn hier geen kleintjes hoor) , grondverschuivingen en rivieren buiten hun oevers... Door het klauterwerk verloren we veel tijd en kracht.
We bezochten tijdens onze wandeling de plaatselijk EEL (Palingachtige). Deze had zijn woning opgericht in een vijvertje nabij de track. Goed gevonden, want elke voorbijganger gaf hem dan ook een stukje brood, chocolade of muesli bar zodat hij vlees of vis nog te min vond.
Onwetend gaf Lies hem wat restjes van ons lunchpakket en hoorde pas achteraf dat hij onlangs nog in een vinger van een vrouw gebeten had wanneer zij hem lekkers gaf.

Een half dagje kajakken op de Sounds bracht dan weer wat ontspanning en blaren op mijn linkerhand. Na enkele aanvallen van een moeder zeemeeuw te hebben afgeslagen met onze roeispanen peddelden we terug naar de thuishaven.



De laatste dag wandelden we de Noordelijke kant van de Nydiatrack richting  Shag Point, eindpunt van de track voor ons. We zouden daar opgehaald worden door Clayton, de zaakvoerder van de gelijknamige vissersboot. Het zou echter niet zonder gevaar zijn om reden er geen steiger aanwezig is. We dienden de boot af te wachten en door het water de boot in te klimmen. Gezien we nog allebei fit waren lukte ons dat, maar zeker de gedachte dat we anders nog 28K's dienden te lopen sterkte ons.

In Havelock aangekomen bleek iemand tegen onze geparkeerde wagen te hebben gereden, na de nodige telefoontjes  konden we vertrekken richting Kaikoura. 

Op weg naar Kaikoura komen we aan de andere kant van het Zuidereiland tercht, aan de Pacific Coast, en bemerken onmiddellijk een heel ander landschap. Bergen zonder begroeiing en zonder scherpe top maar blijkbaar vruchtbare grond voor de vele wijngaarden. De witte wijn is hier dan ook uitstekend.



Volgende stop KAIKOURA een havenstadje waar twee golfstromen op 1500m diepte op elkaar botsen waardoor dit een ideale thuishaven is voor walvissen. Daar zullen we dan ook proberen om ze te spotten

Met de Wale Watchers vaarden we mee richting open zee om met een beetje geluk enkele van die reuzen gade te slaan. We hadden ruwe zee waardoor Lies last kreeg van zeeziekte. Papieren zakjes losten dat op.


 
Plots riep de schipper ons op dek en konden we een walvis de dieperik zien ingaan 
Iets later zagen we een tweede die wat aan de oppervlakte bleef zwemmen om met een zwierige staartslag de diepte in te duiken.

Een mooi zicht maar de encounter was maar van korte duur. Volgens de organisatie was het niet voldoende en kregen we 80% van ons ticket terugbetaald.  Misschien doen we het op het einde van de reis nog eens over.

04-01-2011 om 09:18 geschreven door liesbeth_jan  

Abel Tasman National Park goed verteerd en onszelf getrakteerd op een dinner in een mooi restaurant (restaurant van de camping die eerder duur uitviel Het restaurant aan het begin van het park is minder duur en veel gezelliger ).
Kort na onze 4 daagse trektocht, toen we éénmaal terug op de camping te Marahau waren ingechekt begon het te waaien en te regenen. Wat we die namiddag nog niet wisten was dat er een heuse regenstorm op komst was. Gezien het toen al wat aan het miezeren was besloten we in de auto te slapen om onze droge tent niet nodeloos nat te maken een slimme zet leek achteraf.. . (auto = Subaru Lagacy break)
Tijdens de avond en nacht regende het pijpestelen zonder stoppen, waaide er een wind zoals we er nog geen gehad hadden in NZ en we waren al wat gewoon geweest in Wellington .
's Morgens de auto herschikt en klaar om te vertrekken richting Cape Farewell ten Noorden van het park.
Contact en .... batterij plat, achteraf gezien hebben we per abuis de standlichten in werking gesteld en was de batterij dood. Gelukkig zijn de Nieuw Zeelanders behulpzaam en konden we kort nadien vertrekken.
Op de weg richting Noorden bemerkten we her en der omgewaaide bomen die al verzaagd werden en van de baan gehaald werden. Verderop richting Noorden kwamen we vast te zitten in het verkeer daar de hoofdwegen afgesloten werden door overstromingen.

Zonder te weten trapten we bijna op twee luierende zeehonden die voor ons zeker geen plaats gingen maken, ze zijn blijkbaar meer gewoon. We konden hen benaderen tot op ongeveer één meter, dichter durfden we niet gezien ééntje de grootte van zijn hoektanden liet zien en die zijn groter dan die van een Mechelse Herder .

Het lighthouse is in feite een betonnen blok met daarop een licht, meer niet.
Die vakantie mag voor altijd blijven duren al moeten we realistisch blijven om dit te bekostigen moet er geld in het laadje komen.

Morgen nog een herbezoekje aan de streek Marlbourough Sound en daarna naar de Mahoerangi Lodge te Havelock om er de eindejaarsfeesten door te brengen. We verblijven er van 31/12 tot O3/O1 en zullen er waarschijnlijk geen internet- telefoonverbinding hebben. We geraken er enkel met een watertaxi dus afgelegen is het wel.  

Een gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

29-12-2010 om 10:32 geschreven door liesbeth_jan  

Op 24 december vertrokken we vanuit Marahau beach richting Totaranui. We deden die verplaatsing, gepakt en gezakt, met de watertaxi. De boottocht duurde zowat een dik uur dus hadden we alle tijd om wat plaatjes te schieten. Plots zei de schipper ons om de plastieken afdekking rond de boot te sluiten gezien er zware zee op komst was. Raar, had hij dat dan niet voorzien?

De afdekking was nog maar net geplaatst of we wisten niet meer waar we het hadden. De boot kwakte soms enkele meters naar beneden na oever een hoge golf te hebben gevaren, echt geen pretje meer want de smakken kwamen hard aan en  de eens zo vrolijke schipper had plots geen tijd meer voor ons. Alle hens aan dek….

We kwamen aan te Totaranui (geen aanlegsteiger dus met de voetjes in het sop…), het waaide en regende. Geen prettig begin van onze wandeling, temeer ik die eerste dag voorzien had om wat aan het strand te luieren, het is trouwens Kerstmisavond … Gelukkig konden we wat schuilen in het bureel van het Department of Conservation (DOC) en we zaten daar niet alleen  hoor. Kort na de middag trok het weer op, klaarde de hemel helemaal open en verscheen een staalblauwe lucht en stralende zon.  Vlug tentje opslaan en naar het strand. Na wat gestoei was het tijd voor ons avondmaal. Toen pas beseften we hoe hard we onze kids, familie en vrienden misten op deze toch wel gevoelige avond. Veel sfeer was er niet dus kropen we maar vroeg in bed.

Toch aan iedereen een zalig en gelukkig Kerstfeest gewenst!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

“s Anderendaags stonden we op met een stralende zon en liep de weg langs schitterende, onvoorstelbaar nooit eerder geziene mooie stranden. (enkel Kroatie kan daar iets aan tippen) Het ene betoverende strand volgde het andere op. We liepen de track van Totaranui naar Tonga Beach en dienden rekening te houden met de getijden (eb en vloed) om een oversteek te maken  naar Awaroa. We haalden het en hielden onze voeten droog. Aangekomen in Awaroa  konden we onze ogen niet geloven, eerst wandelden we via een landingsstrip en kwamen voorbij een lodge (Awaroa Lodge) een luxeverblijf-restaurant in de bush.  Een laattijdig kerstmaal kon er dus toch nog vanaf.  Met ons buikje vol  op naar Onethahuti alwaar we ook een oversteek dienden te maken  doch die haalden we niet en we zaten er een tijdje vast. Van zodra de mogelijkheid er was waadden we erdoor met de rugzakken op de rug. Lies vond natuurlijk weer een echte vent (van een andere vrouw) om  haar rugzak in veiligheid te brengen. Lies zorgde voor de wandelstokken…We kwamen iets later aan in Tonga Bay.
Na een gezellige avond en een rustige strandwandeling kropen we weer vroeg in bed.

 

 

 



De volgende  morgen konden we uitslapen en dienden te stappen naar Anchorage Beach. In Torrent Beach dienden we wel  opnieuw rekening te houden met de getijden maar er was een vluchtweg bij vloed die we konden gebruiken. Aangekomen op Torrent bay was het strand zodanig mooi dat we besloten  eb af te wachten en ondertussen wat te luieren en te zwemmen in zee, zaaalig!! In de verste verte geen kwal te zien, het is al anders geweest.

  

 

Aangekomen in Anchorage dienden we nog een camping verder om te overnachten naar TE PUKATEA maar gezien we hier drinkwater hadden en de camping zeer proper is ingericht met de broodnodige WC”s bleven we ter plaatse. Later die avond kregen we controle van een opzichter  van DOC doch die maakte er geen spel over en we mochten blijven.

Vandaag de laatste trip van Anchorage terug naar MARAHAU. Zo een dikke vier uren wandelen door de bossen en nu en dan eens een mooi zicht op een baai. Een mens raakt al dat moois ook gewoon hé. Aan de rand van het park is er een leuk restaurant die we onmiddellijk verzochten om een koud glas bier en een lekkere maaltijd voor te schotelen, wat kan dat toch deugd doen hé.

 

De rest van de dag wat luieren en ons opmaken voor een bezoek aan Cape Farewell een 50 k’s verderop naar het Noorden.

To be continued…..    

27-12-2010 om 05:23 geschreven door liesbeth_jan  

Gisteren verlieten we het Down Town Backpackers hotel te Wellington, uiterste zuiden van het Noordereiland. Via de schuttlebus gingen we in de striemende regen en stormachtige wind van het centrum naar de Interislander overzetboot.

Tijdens de overtocht van de Cook Strait kwamen we in een heuse storm terecht, meerdere mensen dienden over te geven doch wij bleven van zeeziekte gespaard. Bij het binnenvaren van de Marlborrough Sound zagen we gewoon niets van het mooie landschap door de mist en regenvlagen. In Picton aangekomen, nog steeds in de striemende regen, werden we er opgewacht door het team van "The Villa" het backpackershotel waar we twee nachten zullen verblijven. Een oude villa die dienst doet als hotel, echt een verademing vergeleken met ons vorige BBH. We kregen er een eigen kamer met zicht op de Sounds. Weer vele nationaliteiten en rare kwieten aanwezig.
Tijdens onze rondgang begon het weer op te klaren en tegen dat we ons installeerden werd het zonnig en konden we Picton in de zon verkennen. Een leuke rustige stad.

Na een goeie nachtrust stond Lies om acht uur om om een loopje te doen rond de haven terwijl ik verder van mijn nachtrust genoot totdat ze me wekte en zei dat de ontbijttafel gedekt was. Leuk hé, getrouwd zijn. 

Na het lekkere ontbijt, met stokbrood van bij de hollander om de hoek, gingen we onze MTB's huren iets verderop in de straat bij "Wilderness Guide". We kregen er gloednieuwe  Cannondales en vertrokken om een fietstocht langs de Queen Charlote drive om daarna de tweede helft van de rit aan te vangen in de Queen Charlotte Track. Een zeer mooie track die zeker niet gemist mag worden voor iedereen die hier langskomt.  Het weer was weer prachtig, ongeveer 25°, winderig, en licht bewolkt, wat moet een mens nog meer willen ....







Na een MTB tocht langs kronkelende wegen en de zeer technische boswegels van de track kwamen we aan in Mistletoebay alwaar we opgehaald werden door een watertaxi die ons terug naar Picton bracht. 



Terug in Picton werden de fietsen afgegeven, gingen we shoppen en maakte Lies weer een gezonde maaltijd klaar. Tijdens het eten maakten we kennis met enkel bewoners van The Villa. Marco een Amerikaan was hopeloos op zoek naar een alleenstaande vrouw van 35-37 jaar om zich te vestigen in NZ. 
Na wa raad te hebben gekregen van andere trekkers trokken wij ons terug in onze kamer om ons klaar te maken voor onze volgende episode. Morgen weer een auto en verdertrekken naar Abel Tasman National Park om er drie dagen rond te trekken. Hopelijk blijft het weer zoals het is. 



En als we jullie niet meer horen voor Kerstmis, aan iedereen een Gezellig en Gelukkig Kerstfeest toegewenst.  
 

22-12-2010 om 10:01 geschreven door liesbeth_jan  

21-12-2010 om 08:01 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag werden we gewekt door een kleine Chinees die al vroeg uit de veren was. We trokken er ons  niets van aan en bleven nog efkens in dromenland. We kregen een stevig ontbijt in de refter van ons hotel ( toast met omelet en voor mij een schel bacon ). Gezien het weer regenachtig was, gingen we er met de wagen op uit. We trokken naar de andere kant van de baai, de Zuid Oostkant van het Noordereiland. Ons plan was om er zeehonden te gaan spotten.

Triestige dag maar toch een mooie weg naar het uiterste Zuiden. Na wat in de wagen de regen te hebben doorstaan, besloten we om toch maar onze regenvest aan te trekken en te voet langs de kustlijn op stap te gaan.

Na enkele k's zagen we enkele mensen tussen de rotsen in het zeewater liggen. Eén ervan was aan de kustlijn een vuurtje aan het stoken tussen de rotsen. We konden onze nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en gingen hem vragen wat hij aan het uitspoken was? De man was een Mauri en op het eerste contact niet echt op zijn gemak. We stelden ons voor en de tongen kwamen los. Ze waren Paua's aan het vangen. Watte? Paua's??
De man legde ons alles uit maar wij verstonden er geen snars van. Uiteindelijk riep hij één van zijn duikers terug en toonde ons een Paua. Dit is een zwarte zeeslak die zich vastzet op de rotsen en zou volgens de Mauritraditie een delicatesse zijn. (7O eur/kilo in de winkel), de vangst is beperkt tot 10 stuks/ pp. Japanners zijn er gek op maar daar zijn ze altijd ingevroren en bijlange niet zo heerlijk als de Nieuw Zeelandse broertjes of zusjes.

Lies nam er één op haar hand die zich onmiddellijk met zijn honderden zuignapjes vastzoog, de sloeber....





De man, Matthew, deed moeite om ons mede te delen dat ze zich volledig aan de wet hielden door de grootte en de hoeveelheid te respecteren, we zijn wel beter gewend....
Hij bood ons zelf twee slakken aan om eens te proeven maar we sloegen het aanbod af, gezien onze onwetendheid....
We namen hartelijk afscheid van de bende en zetten onze weg verder op zoek naar de zeehonden.

Iets verderop zagen we er enkele zitten op een rots aan de waterkant. We slopen dichterbij en konden een er een tiental gadeslaan op een afstand van een tiental meter. In eerste instantie zagen we dat ze onze aanwezigheid gewaar werden omdat ze met hun neus in onze richting aan het snuffelen waren, maar ze bleven op hun plaats. Na een hele tijd die beestjes te hebben gespot, was er zelfs ene die zich kwam aanbieden en zich op een rots plaatste naast onze rots. Men zou kunnen denken dat die gewoon naast ons kwam zitten om zich te presenteren voor een foto.





Zeker een uur zaten we daar, die beesten nog nooit in het wild gezien, echt prachtig...en de regen kon daar geen verandering in brengen.

Daarna terug naar Wellington. Lies maakte daar een lekker Europees (lees 'uit Leke') avondmaal klaar. Ik zorgde voor de wijn. Die kon ik goe gebruiken want deze avond hebben we een nieuwe kamergenoot nl een bijna Chinees, zeker ene met spleetogen en achter zijn rug gezegd toch een vriendelijke gast.

Aan iedeleen slaapwel.... en tot molgen....mss

19-12-2010 om 10:08 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag vetrekken we met veel pijn in het hart van WANGANUI naar WELLINGTON de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wanganui beviel ons opperbest, een mooie en rustige camping en het stadje bekoorde ons met zijn fijne gezellige winkelstraten.
 
We bezochten een homestead in BUSHYPARK, een prachtig landgoed met een tuin afgesloten zoals Jurassicpark, dubbele poorten, afsluitingen met afgeronde overlopen, echt een plaats om niet uit en in te geraken. In het park leven allerhande vogels en groeien allerhande beschermde planten uit het regenwoud. De bedoeling van de omheining is de knaagdieren waaronder de Opossum buiten te houden. De wandeling in het park en in het landgoed waren echt verrijkend tevens door het toedoen van de uitleg gegeven door de opzichter.



Terug in Wanganui aangekomen, vonden we een leuke Italiaans restaurantje  en aten er gerechtje bij een avondtemperatuur van om en bij de 24°.  
Daarna besloten we om een filmpje mee te pikken in de plaatselijke cinemazaal, het werd de 3D film TRON. Leuk met die zotte 3D bril.



We liepen er ook nog Santa Claus tegen het lijf, hij was zelf in het gezelschap van zijn kortgerokte Santavrouw; 

Vooraleer te vertrekken naar WELLINGTON bezochten we nog de Durietoren ( een gedenktoren voor de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. Mooie toren maar toch niet echt de moeite waard.

Onderweg kwamen we weer het slechte weer tegen, regenvlagen en wind, maar we zaten in de auto dus geen gezaag. Bij het naderen van WELLINGTON trok het op en werd het weer zonnig en warm. WELLINGTON is de hoofdstad van Nieuw Zeeland en dus druk. We boekten ons in in het Downtown Backpackers hotel, 4 sterren aub . We kregen er een kamer met drie, Lies, ikke en een kleine gele chinees. Gelukkig een propere kerel tot zover. De kamer staat ons zekers niet aan, enkel een venster die uitkijkt op een muur... een heel verschil met onze vorige overnachting. 

WELLINGTON blijkt een hele bruisende stad met overal café's en restaurants die uitpuilen van de klanten. We bezochten er een café met een hele keus aan bieren waaronder ook Belgische. We vroegen of we een echt goed bier van Nieuw Zeeland konden proeven en kregen er een flesje MATA blond schuimend bier en een flesje chocolatestout voorgeschoteld.; Op het eerste flesje stond de vermelding "Belgian Beer brouwed in New Zeeland". Tof he om dat te kunnen meemaken. Eerder vroegen we in een ander café een typisch bier van NZ en werden door de dienster HEINEKEN aangeboden. Ze wist zelf niet dat dit bier van Nederland afkomstig was.... Nieuw Zeelanders zijn van Europa bitter weinig op de hoogte, velen weten zelf Belgie niet liggen en vragen soms hoe Belgium geschreven wordt...




Enfin, we gaan nu in ons bedje kruipen, gezellig met zijn drietjes, lies, ikke en onze chinees... 

18-12-2010 om 11:42 geschreven door liesbeth_jan  

Terug in de bewoonde wereld...

Na ons bezoek in Rotoruo reisden we door naar Taupo. Voor mij een hoogtepunt want daar doen ze jaarlijks de Ironman van NZ. Wonder bij wonder kwamen we toe op de camping (Top 10) en zag dat die druk bevolkt was door atletisch gebouwde mensen met dure triathlonfietsen. Hhmm hier was wat aan de hand. Onmiddellijk sprak ik iemand aan en vroeg hem wat er gaande was. De jongeman had net een halve triathlon uitgelopen in..... Taupo!!! Ik was een dag te laat, dju!

We installeerden ons, op toch wel in de hoek achteraan gedumpt plaatsje. De gezelligheid was ver zoek.
Het was de bedoeling om van hieruit te vertrekken naar dé mooiste ééndags wandeling: Tongariro Crossing.
We boden ons aan aan de campinguitbater om ons te laten boeken voor deze beauty. Het bleek dat we toch wel nog 2 uur verwijderd waren van de start en besloten om de dag nadien deze richting uit te gaan en pas dan te boeken.

Woorden werden daden...

Na een ochtendzwempie vetrokken we naar Tongariro en vonden er een leuke camping op 6km van de start van de trekking. Helemaal onze meug! Alleen zat het weer nu wat tegen en werd het onzeker of de track mogelijk was. We dienden de dag van de track om 6 uur 's morgen te bellen om na te gaan of het al dan niet ok was.
En het was.... NIET OK!

Opnieuw dienden we onze planning te herzien, bij te schaven en nogmaals te herzien. Uiteindelijk besloten we dan maar (door tijdsgebrek) door te reizen naar Mount Egmont, bijgenaamd Mt Taranaki.
Hopelijk schijnt daar de zon.

Om het toch wat ludiek te houden, besloten we om niet de kortste weg te nemen, maar dan wel "Forgotten World Highway". Het is idd een weg die door velen vermeden wordt, al vinden de koeien, schapen, geiten, fazanten en tal vogels er hun weg. Uitkijken geblozen voor overstekend (gevleugeld) wild
Het is een baan dat loopt van Taumarunui naar Stratford met hier en daar wat gravé.... Mooi maar lang.



Iets na de middag kwamen we toe aan de voet van Mt Egmont. Tijd om in onze trekkingschoenen te kruipen en onze backpack op onze bult te gooien.
We meldden ons aan aan DOC (Departement of Conservation) om hen in te lichten over ons vertrek in de bergen. We deelden hen mee dat we aan onze 5 daagse trektocht zouden beginnen rond Mt Egmont.
De vrouw van het onthaal gooide wat roet in het eten en liet ons weten dat de weercondities het niet toelieten om aan deze tocht te beginnen, gggrrr regen, regen, regen (precies België).
Een alternatief was de 3 daagse trektocht (Pouakai track) in de iets lager gelegen bergen met zicht op Mt Egmont. End of we go....



Kleine raad dat ze ons meegaf: indien het laatste dag regent, neem je best de "Escape route" omdat we dan niet meer over de rivier zouden geraken. Ze had wel niet gezegd hoelang deze route was en we hadden het ook niet gevraagd.

De eerste dag van de track nam ons mee op hoogte naar Holly hut. Deze was zo'n 4 uur staptijd verwijderd. De eerste km's waren er om U tegen te zeggen. Trappen a volonté! Maar vol energie, gaven we geen krimp. We liepen langs de cliffen en dienden hier en daar een stroompje over te steken.
 


We kwamen uit op de houten berghut, verborgen tussen het groen en biedt plaats aan 32 trampers. We waren er niet alleen en deelden de hut met een Duitse fraulein.



's Morgensvroeg werden we gewekt met de zonnestralen en dachten bij ons zelf.... dit komt goed!
Uit de veren dan maar en nuttigden een stevig, maar sober ontbijt.
Ter hoogte van de Holly Hut is er een site-track gevestigd van een uurke naar Bells Falls. Zonder rugzak vertrokken we die richting om van het natuurwonder te gaan genieten, en dat was het ook.



Tijd om terug aan het serieuze werk te beginnen en vervolgden onze track naar Pouakai Hut, een uur of 3 stappen. Met de weergoden die ons goedgezind waren, leverde dat prachtige zichten op.





Bij onze aankomst in de Pouakai Hut waren een duidelijk al meer liefhebbers die van het mooie weer profiteerden en we deelden de hut met z'n vijven en een Hollander .
Gezien onze stevige stap, waren we vroeg in de namiddag en besloten we om onze beentjes nog maar eens op de proef te stellen. We begonnen aan een uurdurende klim naar de top van de berg Pouakai (1399m) en hoopten op een panoramisch zicht. Het was dat bijna, toen een opkomende mistwolk de pret bedorf.

Vroeg onder de wol want de 3 de dag zou het wel eens kunnen regen en die wilden we voor zijn om de rivieren te kunnen over te steken.

... 16/12/2010, 6.30 AM
Regen, regen, regen. Tja moeten we nu de "Escape route" nemen of  lukt het ons nog om over de rivieren te geraken??????

We namen het zekerste en kozen voor de "Escape route" . We daalde 2 uur af naar de voet van de bergzone en kwamen uit aan een mooi gegoten tarmac baantje. Dat was simpel... nu nog de weg terugvinden naar het Visitor Center van DOC.

Zoals ik als zei, we hadden vergeten te vragen hoelang deze track wel was en de vrouw aan de desk had het ons niet verteld... wel het was 40km!!!!!!!!
Na een uur of 3 lopen langs de weg, hopen er bijna te zijn, besloten we om te liften. Het lukte ons in 3 keer, na het tonen van wat blote, bruingebrande benen. (en die waren niet van Jan)

Uiteindelijk dienden we nog de laatste 6,5km's bergop zelf te wandelen..... in de regen

Uitgeregend vertrokken we (met de wagen) naar Wanganui.

16-12-2010 om 11:00 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag gaat de rit van Rotorua naar Taupo. Onderweg doen we het Termal Park Wai-O-Taipo aan. Een vallei vol met hete poelen, modderbaden en geisers. Mooi om zien maar de stank van rotte eieren moet je er weer bijnemen.







Verderop kwamen we de Haku Falls tegen. Watervallen op een echt wilde stroom, de overloop van Lake Taupo.



Het weer valt weer tegen, koude wind en dik bewolkt op een ongezellige camping. Zal vlug afsluiten want mijn vingers krijgen koud. Gaan scampi's eten, smakelijk.

11-12-2010 om 07:05 geschreven door liesbeth_jan  

Hier zijn we weer met een update vanuit de thermische stad Rotorua. Deze morgen werden we gewekt door een vroege beller uit Belgie, wss het uur uit het oog verloren. Gezien het vroege uur sliepen we terug in doch Liesbeth kon zich weer niet inhouden en ging een loopje doen rond de zwavelstad.
Toen ze terugkwam en zorgde voor het ontbijt, want ik lag nog in dromenland, wekte ze me en wist te vertellen dat ze een prachtige ontdekking had gedaan. Tijdens haar loopoefening van wss een uur kwam ze terecht in een park met meerdere opborrelde water-slijkputten. Dit moest ik zekers zien....



Na het onbijt trokken we onmiddellijk naar het bewuste park en idd het was de moeite al was de stank van rotte eieren soms storend.

Daarna een bezoek aan de toch wel mooie stad met veel parken en meren en telkens weer met die borrelende meertjes en modderpoelen. De stank namen we erbij. Begin 19 eeuw kwamen de Engelsen naar hier om warme modderbaden te nemen die het menselijk lichaam een verjongingskuur zouden bezorgen....De spa en thermenhype begon zijn intrede. Overal zijn prachtige gebouwen te zien met duidelijk Engels koloniale stempel inclusief bowlingvelden zo vlak als een biljarttafel. Tot op heden steken ze er nog heel veel werk in.





Na het bezoek was het tijd om wat spanning en spel. We begaven ons net buiten de stad naar een Zorbingsite. Zorbing is een jump in een opgeblazen bal van 3,5m diameter en biedt plaats aan max drie mensen. De bal wordt naar beneden gerold ( van een berghelling). Water in de bal doet de wrijving verdwijnen en hup, off we go.....
Echt gezellig om te doen al was het dan wel wat te braafjes voor ons én te kostelijk. Ongeveer 21 eur/pp voor enkele seconden trill.





Eens terug op de camping nog een half uurtje hot wirlpool meepikken en dan naar het hoogtepunt van de dag, een bezoek aan een Maoridorp iets buiten Rotorua. Een ervaring om niet te vergeten, niet echt commercieel maar wel opgezet voor de toeristen. Een avondmaal, op wijze door de Maoris klaargemaakt, werd ons voorgeschoteld. Dit is een maaltijd klaargemaakt en opgewarmd in de grond op hete stenen, afgedekt met doeken en aarde om de warmte binnen te houden. Dit alles werd voorafgegaan door een bezoek aan het dorp en door spel & dans, oa de Haka ( de Maorische strijddans, tot op heden nog iedere keer opgevoerd door de All Blacks rugbyspelers bij aanvang van de match).
   

10-12-2010 om 11:16 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag verlieten we Coromandel in de regen, jammer want dit schiereiland verdiende meer, zonder de zon en de blauwe lucht is Coromandel niets meer dan onze Ardennen in de regen en mist. Onze eerste stop is Cathedral Cove, een door de eeuwen heen uitgeholde rots aan de kust.

Vandaaruit heb je een zicht op een tiental eilanden voor de kust van het Noordereiland in de Stille Zuidzee. Een mooi zicht maar in vergelijking met de plaatjes uit de boekjes tijdens een zonnige dag is dit maar een fractie.





Na onze morning teabreak trokken we verder in de regen naar de hot waterpools. Een putje graven aan de waterkant en met je kont in het opkomende warm water zitten. In de regen en koude wind was dit geen zicht en hielden we het vlug voor bekeken. Mooi zicht, lies in badpak en blootvoets op weg naar de bewuste waterkant. In de aanloop naar het warme water zag ze mooie "blauwe steentjes" in het water. Door het geprikken aan de voetjes werd ze bewust van het feit dat het eigenlijk kleine kwalletjes waren die erg konden prikken....zaag zaaag zaag je weet hoe dat gaat met gekwetste vrouwen. Maar een kusje hier en daar en het gekwel ging over.







Vandaaruit een lange trip naar Rotorua, de zwavelstad van het Noordereiland. Ee mooi stadje waar de stank van zwavel over de hele stad hangt.



Morgenavond een bezoek bij de Maori's en gaan proeven van hun kookkunsten. "s Morgens gaan we de stad verkennen en proberen een Zorbing te doen.  Nu tijd om onder de wol te kruipen. Slaapwel. 
 

09-12-2010 om 11:46 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag checkten we uit en namen ons voertuig in ontvangst, een Subaru Legacy met .... jawel het stuur aan de rechterkant.
We verlieten Auckland en reden naar het schiereiland Coromandel. We werden opnieuw getrakteerd op adembenemende zichten. Enkele foto's willen we jullie niet ontnemen.

08-12-2010 om 09:19 geschreven door liesbeth_jan  

07 december 2010, D-Day.
07.30u... onze 2 gsm's en een polshorloge wekten ons uit een goeie nachtrust in een Kingsize bed (ons aangeboden door de hoteldirectie). We mochten ons zeker niet overslapen, want vandaag -voor diegene die eventjes van de planeet waren - geven we elkaar het "I do -woord".
Na wat zenuwachtig over en weer geloop in de kamer, sprokkelden we al onze benodigheden bij elkaar en gingen ontbijten.
Daarna stapten we beiden naar de AA-building (Departement of Internal Affaires) en troffen er onze getuigen, Christine en Malcolm aan. Het was een blij weerzien en tevens voor ons een opluchting dat onze getuigen kwamen opdagen (niet dat we er aan twijfelen, maar toch...)
We kregen een huwelijkszaal ter beschikking waar we onze technisch snufjes, zijnde pc voor het thuisfront en camera, in gereedheid brachten. De internetverbinding verliep jammergenoeg niet vlekkeloos en sommigen verloren de verbinding bij het cruciale moment... Sorry we can't do it over
De afgevaardigde van het Aucklands' stadbestuur loodste ons door de vele Engelse termen van de ceremonie, maar we geraakten getrouwd !

07-12-2010 om 11:42 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag weer eens iets nieuws. We kregen een uitnodiging van Erik, zie vorige dag, om er vandaag op uit te trekken met zijn Toyota Jeep 4x4 3l Vmotor, machtige bak. We zijn zoals we zijn en konden da niet weigeren. We vertrokken deze morgen om 0900 uur richting Tasman Sea (Westkust van NZ) Hij wilde ons iets laten zien wat weinig toeristen te zien krijgen. We reden richting Muriwai Beach. Er was echter één voorwaarde; Jan (ikke dus) zou het voertuig merendeels moeten besturen. Links rijden, voor mij een eerste moeilijke opdracht na het fietsrijden. Maar het ging beter dan gedacht, Liesbeth bestudeerde de kaart (en dat was het...). Ze bestudeerde de kaart, draaide ze en bestudeerde opnieuw. Blij dat ze er was. Erik bediende het majestueuze frontpaneel in zijn voertuig (met camera en al...) en weg waren we.
 
We kwamen aan te Mariwai en nuttigden onze "morning tea " alvorens het strand op te rijden. Een machtig lang zwart zandstrand met duinen huizenhoog en rotspartijen tot in de zee. Lies ging op zoek naar Shellfisch ( een dubbele schelp met daarin een soort mossel- vis) Dit visje graaft zichzelf in het zand bij eb en wordt gretig opgejaagd door meeuwen en nu dus ook door Lies. En met succes, ééntje likte zelf aan haar vingers waardoor deze terug onverwacht de vrijheid kreeg onder de passagierszetel van erik en nooit meer werd teruggevonden, wss ingegraven onder de fluwelen bevloering...
 


Vis: Snapper

Ondertussen konden we met Erik gaan crossen op het harde zandstrand, echt een toffe ervaring. We waren er echter niet alleen want allerhande bollides reden er op en af. Een sport van de Nieuwzeelanders. 



Vandaar vertrokken we naar het strand van Piha, daar aten we een Piha Rescue (ikke) een stevige maaltijd op zijn Brittisch (eiren, bacon, worst en aardappelen) ,  Lies en Erik aten een Chicken Salad (salade van een kieken)

Vooraleer het strand te betreden moest ik van erik nog een opdracht vervullen waarover ik niet wens uit te wijden.

Het strand was er gewoon weer adembenemend, brute rotspartijen met waterspuiters alom en idd geen toeristen, enkel Nieuwzeelanders op zondagsuitstap.
We zwijgen dan nog in alle talen over de wegen die we doorkruisten, machtig mooie wegen (af en toe ook eens een grintweg) tussen het weelderige vreemde groen en weeral overal vreemde vogelgeluiden van oa de inheemse Tui. Die zangvogel geeft een toon aan en een soortgenoot gaat verder in een andere toon en zo verder en zo verder, gewoon een vogelconcert, nog nooit gehoord en soms zeer grappig om ze bezig te horen. Wij noemen hem ondertussen de tuuuttuuutvogel...
  

 
We reden terug via Auckland naar onze camping te Orewa en zullen morgen een taxirit van Erik naar Auckland krijgen. Toch lief hé, die van een Hollander afkomstig Nieuw Zeelander.

Ondertussen krijg ik al de zenuwen voor dinsdag de 7 de. 

05-12-2010 om 11:27 geschreven door liesbeth_jan