|
Na enkele dagen van rust, werd 2 feb. 11 terug een hoogtepunt in onze reis. We gingen zwemmen met de dolfijnen. Het zijn niet zomaar dolfijnen, maar de bedreigde soort, de Hectordolfijnen. Vol spanning stapten we op 13.30 u aan boort van een jet boot en vaarden we uit richting zee. We waren nog maar een dikke 5 minuten onderweg en al 3 dolfijnen kwamen geïnteresseerd kijken. Na wat leuke fotos te hebben genomen vertrokken, ze weer richting zee. We vaarden nog iets verder en kregen te horen dat er verderop een groep dolfijnen werd gespot. We vaarden direct die richting uit en sprongen in het water. We maakten allerlei geluidjes en haalden onze beste zangtalenten uit om hen te lokken en
met succes. Ze kwamen met zn 3 geïnteresseerd kijken. Ze zwommen heen en weer en passeerden meerdere keren langs ons heen. Je hoorde ze water uitblazen en naar lucht happen. Echt om kippevel van te krijgen!
Om veiligheidsredenen mag je de diertjes niet aanraken, hoe aanlokkelijk ook. Door aanraking zou je hen kunnen kwetsen of bacteriën overbrengen. Jammer want ik zag mij al hangen aan de vinnen, glijdend door het water zoals in Flipper J
Nadat ze ons langs alle kanten hadden bekeken en wij niet meer interessant werden, zetten ze hun weg verder en dat deden wij ook
op zoek naar andere speelvogels.
We vonden die 15 min later en sprongen terug het water in. We maakten de gekste geluiden, knipperden we met onze vingers, draaiden we in het rond en daar waren ze opnieuw. Met 3 kwamen ze recht op mij af gezwommen en splitsten ze zich juist voor me, één langs rechts en 2 langs links, op amper 10 cm!!!!! Schitterend!
Na ons wateravontuur, vertrokken we richting Oxfort. We hadden een afspraak met de zoon van Malcolm (onze getuige) Graham , z'n vrouw Bronwin en de kleine Lilly. We werden aldaar met open armen ontvangen en tot onze verbazing was Malcolm er ook. Het was een blij weerzien en we werden uitgenodigd om bij hen te logeren.
Graham en z'n vrouw wonen op een boerderij met melkkoeien.
We werden getrakteerd op een echte Kiwi maaltijd met eigengevangen Paua's (zie vorig). Deze werden gemalen, gemengd met fijn gesneden ajuinen, gepanneerd en vervolgens gefrituurd.
Jan paste hiervoor, wanneer hij plots terug het beeld voor ogen zag van de zwarte slak. Ikzelfde probeerde de delicatesse en het beviel mij (al mocht ik er ook niet teveel denken). Na een rijkelijke maaltijd, kropen we in een zacht bedje klaar om de volgende dag te gaan Jetboaten.
Tegen de middag pakten we (Graham, Malcolm, Jan en ikzelf) onze picknick in en vertrokken met de boot richting Waimakariri River. We 'zweefden' aan hoge snelheid stroomopwaarts tussen hoge canyons en grote rotsblokken. Hier en daar zoefden we door de bocht en Graham lachtte in z'n vuistje toen we tijdens z'n bruuske manoeuvres nat gesproeid werden door het opspattende water.
Halverwege stopten we voor een bbq en een teusje.
Daarna raasden we nog harder stoomafwaarts. Net voor het einde maakte Graham een -voor ons onverwachte- Hamilton spin (Hamilton = NZ uitvinder jetboatmotor). Leute alom...
Bij onze terugkomst bezochten we nog de "Work Mens Club" maw een pub voor werkmensen. We dronken er nog één.
Bij thuiskomst, had Bronwin al aardig gekookt en konden we onze voeten onder tafel schuiven en genieten van een lekkere vegi-quiche en schapevlees.
Uiteindellijk kropen we vroeg in bed, want om 4.30 stonden we terug paraat om Graham te helpen bij het melken van de 720 koeien.
Ikzelf nam het melken voor mijn rekening, terwijl Jan het van op een afstand op foto zette.
Elke koe dient 2 maal per dag gemolken te worden en zij geeft hierbij gemiddeld 30liter melk per dag. De vroege melking duurde 2,5u. Daarna hielpen we ze verhuizen van weide en dat deden we met quad en crossmotor, jiiihaaaa!
Na deze klus namen we een douche en vervolgens afscheid van onze nieuwe vrienden.
We zetten onze reis verder richting Christchurch, tevens eindpunt.
We boekten in op een 'Klein Strand Jabbeke-camping' (dat viel ons pas op na de betaling  ) en maakten onze sobere maaltijd klaar. Tijdens het avondeten voelden we plots de grond heen en weer bewegen. We keken elkaar met grote ogen aan en werden ons bewust dat we onze eerste aardbeving meegemaakt hadden. Na info bleek deze een magnitude te hebben van 4.6 en blijkbaar hééééééééél normaal hier in Christchurch!
04-02-2011 om 00:00
geschreven door liesbeth_jan 
|
