15 januari... met pak en zak geladen stonden we aan Te Anau Down om aan een 4 daagse trektocht te beginnen langs de Milford Sound. In deze streek hebben ze 200 dagen regen op een jaar... dus duimden we op droog weer. Er worden telkens maar 40 trekkers toegelaten op de track om overbevolking te voorkomen. Die dag waren wij de gelukkige...

Ter hoogte van de pier van Te Anau Down stonden we te wachten op onze ferry die ons aan het begin van de 53,5 kilometerlange track moest afzetten. Om 10u15 stapten we aan boord en vaarden richting Glade Warf. Vandaar wandelden we naar onze 1ste overnachting, Clinton Hut, amper 1,5u verwijdert van de start.



Aldaar aangekomen, kregen we uitleg door de plaatselijke Ranger, alias Paulus de Boskabouter. Een man van meer dan 2 meter met benen van hier tot in Tokio (volledig buiten proportie), maar een vriendelijk man die waarschijnlijk vroeger leraar Natuurkunde was. We kregen van hem wat uitleg over plant en dier die we op de track zouden tegenkomen.
Na een beknopte maaltijd kropen we met z'n 40 samen in één kamertje en kon het snurkorkest beginnen.

Dag 2 was een wandeling tussen de hoge kliffen met 1001 torenhoge watervallen. Ik kan je zeggen dat je je op dat moment heel kleintjes voelt. De wandeling was zo'n 16km lang met een pittige klim naar de 2 de hut, Mintaro Hut.









Bij aankomst werd je gewaarschuwd door de Ranger voor de Kea's, een papegaai die niets liever doet dat schoenen en wandelstokken steelt. 
Bij het wakkerworden de volgende ochtend, stonden ze met z'n drieën door het raam te loeren opzoek naar speelgoed
Die gasten zijn verzot op alles wat losligt en eten het liefste van al rubber!!! 

We vertrokken voor onze 3 de trek. Deze nam ons over de top Mackinonnon Pass , tot op 1069m . Het was er mistig en frisjes, maar oh zo mooi. Ook de Kea's stonden terug op de uitkijk. Alles vasthouden was de boodschap. Vervolgens daalden urenlang af tot aan de 3de hut, Dumpling Hut.
Deze stop is ook voor de Sandflies populair want je kon er geen seconde stilstaan voor ze je met tientallen bestormen en bloed uit je zuigen!!!! Iedereen liep er dan ook met een netje over het hoofd rond en met de handen in de zakken. Deze die dit niet deden konden die avond aardig krabben tot ze er ambetant van werden.
Een lastige dag en ons bedje kwam dan ook niets te vroeg, diep in de slaapzak ... weg van alle Sandflies





Dag 4: Vroeg uit de veren want we dienden een tocht af te leggen van 18km en onze boot te halen tegen 3 uur op Sandfly Point (de naam alleen al!!). Om 7u op en een uurke later waren we alweer op pad. We liepen langs een bosrijke track met hier en daar een waterval om U tegen te zeggen. Ongelooflijk hoeveel kracht op water kan zitten. We liepen over verschillende hangbruggen die door het gewicht van elke trekker heen en weer slingerden.
 




We haalden een aardig tempo en haspelden de track af in 4,5u !!!! Hierdoor konden we een boot vroeger terugnemen en dus vlugger terug in de beschaafde wererld terrechtkomen.

18-01-2011 om 12:23 geschreven door liesbeth_jan  

Donderdag 20-1-11, we maakten ons op voor het vertrek van Bluff naar Stewart Island, het diepste zuiden van New Zealand en het derde grootse eiland van het land, zo een 33 kilometer van Bluff. We namen de reeds geboekte ferry om de Stait of Favaux over te steken. Normaal een woelig stukje zee met gevaarlijke stromingen. De dag voordien  zagen we enkele boten binnenlopen tijdens zware zee en hoopten vandaag op beter weer… De kapitein ontnam ons deze hoop en zei dat de eerste ferry niet was vertrokken wegens te woelige zee, maar dat hij het wel zou proberen. Naar zijn zeggen zou het er “bumpy” aan toe gaan.

Nog geen kwartier verder en de helft van de passagiers waren zwaar zeeziek, incluis Lies. Op sommige momenten verdween de boot volledig in de golven en zagen we aan weerszijden van de boot alleen nog hoge watergolven. Het bootje hield stand ( een catamaran voor een  vijftigtal personen), maar meerdere magen werden leeggespogen in de voorziene kartonnen zakjes…

Een uur later kwamen we goed en wel( ?) aan in Oban , de hoofdstad van Stewart Island. Het was dik bewolkt, 8° en hevige wind.

We boekten onmiddellijk onze track  in het bureel van de DOC (Department of Conservation) en vertrokken  voor de eerste dag naar North Arm Hut, een track door dichte bossen alwaar we de wind niet meer gewaar werden.

Na een mooie berg-en boswandeling en 2 kilometer ploeteren door de modder kwamen we aan in de hut.  In de hut maakten we kennis met twee uitgehongerde Duitsers en konden het niet laten om ons avondeten met hen te delen, toch een mooie geste naar onze oosterburen, niet?

Na een goede nachtrust, gingen we de volgende dag verder naar de Port William hut dat aan de kust gelegen is. Een lange en lastige trek. Tijdens die track konden we nog restanten zien van stoommachines. Deze deden in een vroeger leven dienst  als hefbomen om treintjes te vertrekken over de steile hellingen en de gevelde bomen naar de havens moesten brengen. Ongelooflijk hoe ze het vroeger klaarspeelden om die zware toestellen zo ver in de broesse te krijgen.

Aangekomen in de hut,  zouden we nog eens een poging wagen om een Kiwi te spotten . We kregen een uitvoerige uitleg van de Hutranger over waar, hoe en wanneer. Bij valavond op pad gewapend met een zaklamp en camera, gingen we op zoek naar de mascotte van New Zealand. Na twee uur rondlopen, kwamen we terug zonder een Kiwi, wel werden we verrast door een nieuwsgierige Opossum, dé vijand van de Kiwi. Rangers krijgen de opdracht alle knaagdieren en poezen te verdelgen omdat het naar zeggen ‘ Killing Machines’ zijn. Eerder die avond, liep een  jong poesje rond de hut  en kon Lies het niet laten om het poeslieve diertje wat te eten te geven. Dit was tot ergernis van de Ranger, die het eten afpakte en de poes probeerde te vangen (wat haar niet lukte).

Na teleurgesteld in bed te zijn gekropen, konden we weeral van een goede nachtrust genieten. Twee dagen zonder snurkers in de buurt, al beweert Lies dat ik wel snurkte …

We begonnen aan onze laatste dag van de track, staalblauwe hemel en een lekker zomerse temperatuur. We liepen weeral eens langs droomstranden, al lag er wel veel losgerukt zeewier langs de waterkant door de voorbije stormdagen.

Op Maoribeach vonden we allerlei tropische schelpen zoals we ze bij ons kunnen kopen in de souvenierwinkel.  De St-Jacobsschelpen liggen er gewoon voor het rapen en ze zijn nog gevuld ook.

Aangekomen op ons eindpunt, Oban, MOEST Lies gewoon wat schelpdieren kunnen eten en speelde ze zes oesters naar binnen voor ik één slok aan mijn pint kon doen.

Om zes uur namen we de boot terug naar Bluff. De zee was kalm en dus een zachte overtocht, deze keer zonder volgespogen spuugzakjes…

22-01-2011 om 11:16 geschreven door liesbeth_jan  

Tijd om weer op pad te gaan, een stapje dichterbij huis J. We zetten zeil via Invercargill richting Dunedin.
We namen de Coastal Route en gingen op zoek naar pengiuns, zeehonden en lichttorens.

Onze eerste stop thv Waipapa Point zagen we het houten lichthuis staan. In fel wit en roodgekleurd stond ze te blinken in de zon met in de achtergrond de staalblauwe lucht.

We vervolgen onze weg naar Curio Bay waar al gauw onze aandacht getrokken werd door een voorbijzwemmende dolfijn die zich heer en meester voelde in het water.  Onmiddellijk schuimden we de zee af, gewapend met een verrekijker. Met succes want we zagen iets verder een zeehond ploeteren.  500 meter verder bevindt zich het versteende bos. Bomen die eeuwen geleden door lava werden geveld en nu terug door de zee worden blootgelegd. Tijdens onze ‘boswandeling’ kwamen we een Yellow Eyed Pengiun tegen, die van de zon aan het genieten was. Het kleine beestje werd bijna door mij vertrappeld.

Onze weg ging verder richting de McLean Falls. Na een kleine wandeling van 15min vanaf de parking, kwamen we bij een 3-delige waterval, die na de Milford track ons wat kleinschalig leek, maar daarom niet minder mooi.

Bij onze laatste stop, Nugget point, zagen we de Yellow Eyed Pengiuns met meerderen, na een dagje visvangen, de zee uitkruipen en waggelen naar huis ‘Iglo’. Fantastische beestjes! Jammer dat we ze vanop een toch wel grote afstand mochten bekijken, maar ja iedereen is gesteld op z’n privacy.

De stormwind was van de partij, dus alles vasthouden en duwen om terug bij ons voertuig te geraken. Jan zag het nog zitten om het lichthuis verderop nog op plaatje te zetten en trok er met een flinke pas heen. Dit huis heeft een prachtig uitzicht op de kliffen en de wilde zee.

Uiteindelijke reden we, met wat vertraging, naar ons eindbestemming Dunedin en boekten opnieuw in op de Top 10 camping.

Dunedin verkennen zal voor morgen zijn.  Zzzzzzz…..

23-01-2011 om 11:46 geschreven door liesbeth_jan