Ik ben Liesbeth, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Beestje.
Ik ben een vrouw en woon in Diksmuide (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 28/03/1980 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: triathlon.
Over mijzelf
Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Scheetje.
Ik ben een man en woon in Diksmuide (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 29/07/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie.
Liesbeth en Jan....Aan de andere kant van de wereld...
18-12-2010
16 tem 18-12-10 Wanganui en Wellington
Vandaag vetrekken we met veel pijn in het hart van WANGANUI naar WELLINGTON de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Wanganui beviel ons opperbest, een mooie en rustige camping en het stadje bekoorde ons met zijn fijne gezellige winkelstraten.
We bezochten een homestead in BUSHYPARK, een prachtig landgoed met een tuin afgesloten zoals Jurassicpark, dubbele poorten, afsluitingen met afgeronde overlopen, echt een plaats om niet uit en in te geraken. In het park leven allerhande vogels en groeien allerhande beschermde planten uit het regenwoud. De bedoeling van de omheining is de knaagdieren waaronder de Opossum buiten te houden. De wandeling in het park en in het landgoed waren echt verrijkend tevens door het toedoen van de uitleg gegeven door de opzichter.
Terug in Wanganui aangekomen, vonden we een leuke Italiaans restaurantje en aten er gerechtje bij een avondtemperatuur van om en bij de 24°. Daarna besloten we om een filmpje mee te pikken in de plaatselijke cinemazaal, het werd de 3D film TRON. Leuk met die zotte 3D bril.
We liepen er ook nog Santa Claus tegen het lijf, hij was zelf in het gezelschap van zijn kortgerokte Santavrouw;
Vooraleer te vertrekken naar WELLINGTON bezochten we nog de Durietoren ( een gedenktoren voor de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. Mooie toren maar toch niet echt de moeite waard.
Onderweg kwamen we weer het slechte weer tegen, regenvlagen en wind, maar we zaten in de auto dus geen gezaag. Bij het naderen van WELLINGTON trok het op en werd het weer zonnig en warm. WELLINGTON is de hoofdstad van Nieuw Zeeland en dus druk. We boekten ons in in het Downtown Backpackers hotel, 4 sterren aub . We kregen er een kamer met drie, Lies, ikke en een kleine gele chinees. Gelukkig een propere kerel tot zover. De kamer staat ons zekers niet aan, enkel een venster die uitkijkt op een muur... een heel verschil met onze vorige overnachting.
WELLINGTON blijkt een hele bruisende stad met overal café's en restaurants die uitpuilen van de klanten. We bezochten er een café met een hele keus aan bieren waaronder ook Belgische. We vroegen of we een echt goed bier van Nieuw Zeeland konden proeven en kregen er een flesje MATA blond schuimend bier en een flesje chocolatestout voorgeschoteld.; Op het eerste flesje stond de vermelding "Belgian Beer brouwed in New Zeeland". Tof he om dat te kunnen meemaken. Eerder vroegen we in een ander café een typisch bier van NZ en werden door de dienster HEINEKEN aangeboden. Ze wist zelf niet dat dit bier van Nederland afkomstig was.... Nieuw Zeelanders zijn van Europa bitter weinig op de hoogte, velen weten zelf Belgie niet liggen en vragen soms hoe Belgium geschreven wordt...
Enfin, we gaan nu in ons bedje kruipen, gezellig met zijn drietjes, lies, ikke en onze chinees...
12-12-10 tem 16-12-10 Taupo - Tongariro - Mt Taranaki (Egmont)
Terug in de bewoonde wereld...
Na ons bezoek in Rotoruo reisden we door naar Taupo. Voor mij een hoogtepunt want daar doen ze jaarlijks de Ironman van NZ. Wonder bij wonder kwamen we toe op de camping (Top 10) en zag dat die druk bevolkt was door atletisch gebouwde mensen met dure triathlonfietsen. Hhmm hier was wat aan de hand. Onmiddellijk sprak ik iemand aan en vroeg hem wat er gaande was. De jongeman had net een halve triathlon uitgelopen in..... Taupo!!! Ik was een dag te laat, dju!
We installeerden ons, op toch wel in de hoek achteraan gedumpt plaatsje. De gezelligheid was ver zoek. Het was de bedoeling om van hieruit te vertrekken naar dé mooiste ééndags wandeling: Tongariro Crossing. We boden ons aan aan de campinguitbater om ons te laten boeken voor deze beauty. Het bleek dat we toch wel nog 2 uur verwijderd waren van de start en besloten om de dag nadien deze richting uit te gaan en pas dan te boeken.
Woorden werden daden...
Na een ochtendzwempie vetrokken we naar Tongariro en vonden er een leuke camping op 6km van de start van de trekking. Helemaal onze meug! Alleen zat het weer nu wat tegen en werd het onzeker of de track mogelijk was. We dienden de dag van de track om 6 uur 's morgen te bellen om na te gaan of het al dan niet ok was. En het was.... NIET OK!
Opnieuw dienden we onze planning te herzien, bij te schaven en nogmaals te herzien. Uiteindelijk besloten we dan maar (door tijdsgebrek) door te reizen naar Mount Egmont, bijgenaamd Mt Taranaki. Hopelijk schijnt daar de zon.
Om het toch wat ludiek te houden, besloten we om niet de kortste weg te nemen, maar dan wel "Forgotten World Highway". Het is idd een weg die door velen vermeden wordt, al vinden de koeien, schapen, geiten, fazanten en tal vogels er hun weg. Uitkijken geblozen voor overstekend (gevleugeld) wild Het is een baan dat loopt van Taumarunui naar Stratford met hier en daar wat gravé.... Mooi maar lang.
Iets na de middag kwamen we toe aan de voet van Mt Egmont. Tijd om in onze trekkingschoenen te kruipen en onze backpack op onze bult te gooien. We meldden ons aan aan DOC (Departement of Conservation) om hen in te lichten over ons vertrek in de bergen. We deelden hen mee dat we aan onze 5 daagse trektocht zouden beginnen rond Mt Egmont. De vrouw van het onthaal gooide wat roet in het eten en liet ons weten dat de weercondities het niet toelieten om aan deze tocht te beginnen, gggrrr regen, regen, regen (precies België). Een alternatief was de 3 daagse trektocht (Pouakai track) in de iets lager gelegen bergen met zicht op Mt Egmont. End of we go....
Kleine raad dat ze ons meegaf: indien het laatste dag regent, neem je best de "Escape route" omdat we dan niet meer over de rivier zouden geraken. Ze had wel niet gezegd hoelang deze route was en we hadden het ook niet gevraagd.
De eerste dag van de track nam ons mee op hoogte naar Holly hut. Deze was zo'n 4 uur staptijd verwijderd. De eerste km's waren er om U tegen te zeggen. Trappen a volonté! Maar vol energie, gaven we geen krimp. We liepen langs de cliffen en dienden hier en daar een stroompje over te steken.
We kwamen uit op de houten berghut, verborgen tussen het groen en biedt plaats aan 32 trampers. We waren er niet alleen en deelden de hut met een Duitse fraulein.
's Morgensvroeg werden we gewekt met de zonnestralen en dachten bij ons zelf.... dit komt goed! Uit de veren dan maar en nuttigden een stevig, maar sober ontbijt. Ter hoogte van de Holly Hut is er een site-track gevestigd van een uurke naar Bells Falls. Zonder rugzak vertrokken we die richting om van het natuurwonder te gaan genieten, en dat was het ook.
Tijd om terug aan het serieuze werk te beginnen en vervolgden onze track naar Pouakai Hut, een uur of 3 stappen. Met de weergoden die ons goedgezind waren, leverde dat prachtige zichten op.
Bij onze aankomst in de Pouakai Hut waren een duidelijk al meer liefhebbers die van het mooie weer profiteerden en we deelden de hut met z'n vijven en een Hollander . Gezien onze stevige stap, waren we vroeg in de namiddag en besloten we om onze beentjes nog maar eens op de proef te stellen. We begonnen aan een uurdurende klim naar de top van de berg Pouakai (1399m) en hoopten op een panoramisch zicht. Het was dat bijna, toen een opkomende mistwolk de pret bedorf.
Vroeg onder de wol want de 3 de dag zou het wel eens kunnen regen en die wilden we voor zijn om de rivieren te kunnen over te steken.
... 16/12/2010, 6.30 AM Regen, regen, regen. Tja moeten we nu de "Escape route" nemen of lukt het ons nog om over de rivieren te geraken??????
We namen het zekerste en kozen voor de "Escape route" . We daalde 2 uur af naar de voet van de bergzone en kwamen uit aan een mooi gegoten tarmac baantje. Dat was simpel... nu nog de weg terugvinden naar het Visitor Center van DOC.
Zoals ik als zei, we hadden vergeten te vragen hoelang deze track wel was en de vrouw aan de desk had het ons niet verteld... wel het was 40km!!!!!!!! Na een uur of 3 lopen langs de weg, hopen er bijna te zijn, besloten we om te liften. Het lukte ons in 3 keer, na het tonen van wat blote, bruingebrande benen. (en die waren niet van Jan)
Uiteindelijk dienden we nog de laatste 6,5km's bergop zelf te wandelen..... in de regen
Uitgeregend vertrokken we (met de wagen) naar Wanganui.
Vandaag gaat de rit van Rotorua naar Taupo. Onderweg doen we het Termal Park Wai-O-Taipo aan. Een vallei vol met hete poelen, modderbaden en geisers. Mooi om zien maar de stank van rotte eieren moet je er weer bijnemen.
Verderop kwamen we de Haku Falls tegen. Watervallen op een echt wilde stroom, de overloop van Lake Taupo.
Het weer valt weer tegen, koude wind en dik bewolkt op een ongezellige camping. Zal vlug afsluiten want mijn vingers krijgen koud. Gaan scampi's eten, smakelijk.
Hier zijn we weer met een update vanuit de thermische stad Rotorua. Deze morgen werden we gewekt door een vroege beller uit Belgie, wss het uur uit het oog verloren. Gezien het vroege uur sliepen we terug in doch Liesbeth kon zich weer niet inhouden en ging een loopje doen rond de zwavelstad. Toen ze terugkwam en zorgde voor het ontbijt, want ik lag nog in dromenland, wekte ze me en wist te vertellen dat ze een prachtige ontdekking had gedaan. Tijdens haar loopoefening van wss een uur kwam ze terecht in een park met meerdere opborrelde water-slijkputten. Dit moest ik zekers zien....
Na het onbijt trokken we onmiddellijk naar het bewuste park en idd het was de moeite al was de stank van rotte eieren soms storend.
Daarna een bezoek aan de toch wel mooie stad met veel parken en meren en telkens weer met die borrelende meertjes en modderpoelen. De stank namen we erbij. Begin 19 eeuw kwamen de Engelsen naar hier om warme modderbaden te nemen die het menselijk lichaam een verjongingskuur zouden bezorgen....De spa en thermenhype begon zijn intrede. Overal zijn prachtige gebouwen te zien met duidelijk Engels koloniale stempel inclusief bowlingvelden zo vlak als een biljarttafel. Tot op heden steken ze er nog heel veel werk in.
Na het bezoek was het tijd om wat spanning en spel. We begaven ons net buiten de stad naar een Zorbingsite. Zorbing is een jump in een opgeblazen bal van 3,5m diameter en biedt plaats aan max drie mensen. De bal wordt naar beneden gerold ( van een berghelling). Water in de bal doet de wrijving verdwijnen en hup, off we go..... Echt gezellig om te doen al was het dan wel wat te braafjes voor ons én te kostelijk. Ongeveer 21 eur/pp voor enkele seconden trill.
Eens terug op de camping nog een half uurtje hot wirlpool meepikken en dan naar het hoogtepunt van de dag, een bezoek aan een Maoridorp iets buiten Rotorua. Een ervaring om niet te vergeten, niet echt commercieel maar wel opgezet voor de toeristen. Een avondmaal, op wijze door de Maoris klaargemaakt, werd ons voorgeschoteld. Dit is een maaltijd klaargemaakt en opgewarmd in de grond op hete stenen, afgedekt met doeken en aarde om de warmte binnen te houden. Dit alles werd voorafgegaan door een bezoek aan het dorp en door spel & dans, oa de Haka ( de Maorische strijddans, tot op heden nog iedere keer opgevoerd door de All Blacks rugbyspelers bij aanvang van de match).
Vandaag verlieten we Coromandel in de regen, jammer want dit schiereiland verdiende meer, zonder de zon en de blauwe lucht is Coromandel niets meer dan onze Ardennen in de regen en mist. Onze eerste stop is Cathedral Cove, een door de eeuwen heen uitgeholde rots aan de kust.
Vandaaruit heb je een zicht op een tiental eilanden voor de kust van het Noordereiland in de Stille Zuidzee. Een mooi zicht maar in vergelijking met de plaatjes uit de boekjes tijdens een zonnige dag is dit maar een fractie.
Na onze morning teabreak trokken we verder in de regen naar de hot waterpools. Een putje graven aan de waterkant en met je kont in het opkomende warm water zitten. In de regen en koude wind was dit geen zicht en hielden we het vlug voor bekeken. Mooi zicht, lies in badpak en blootvoets op weg naar de bewuste waterkant. In de aanloop naar het warme water zag ze mooie "blauwe steentjes" in het water. Door het geprikken aan de voetjes werd ze bewust van het feit dat het eigenlijk kleine kwalletjes waren die erg konden prikken....zaag zaaag zaag je weet hoe dat gaat met gekwetste vrouwen. Maar een kusje hier en daar en het gekwel ging over.
Vandaaruit een lange trip naar Rotorua, de zwavelstad van het Noordereiland. Ee mooi stadje waar de stank van zwavel over de hele stad hangt.
Morgenavond een bezoek bij de Maori's en gaan proeven van hun kookkunsten. "s Morgens gaan we de stad verkennen en proberen een Zorbing te doen. Nu tijd om onder de wol te kruipen. Slaapwel.
Vandaag checkten we uit en namen ons voertuig in ontvangst, een Subaru Legacy met .... jawel het stuur aan de rechterkant. We verlieten Auckland en reden naar het schiereiland Coromandel. We werden opnieuw getrakteerd op adembenemende zichten. Enkele foto's willen we jullie niet ontnemen.
07 december 2010, D-Day. 07.30u... onze 2 gsm's en een polshorloge wekten ons uit een goeie nachtrust in een Kingsize bed (ons aangeboden door de hoteldirectie). We mochten ons zeker niet overslapen, want vandaag -voor diegene die eventjes van de planeet waren - geven we elkaar het "I do -woord". Na wat zenuwachtig over en weer geloop in de kamer, sprokkelden we al onze benodigheden bij elkaar en gingen ontbijten. Daarna stapten we beiden naar de AA-building (Departement of Internal Affaires) en troffen er onze getuigen, Christine en Malcolm aan. Het was een blij weerzien en tevens voor ons een opluchting dat onze getuigen kwamen opdagen (niet dat we er aan twijfelen, maar toch...) We kregen een huwelijkszaal ter beschikking waar we onze technisch snufjes, zijnde pc voor het thuisfront en camera, in gereedheid brachten. De internetverbinding verliep jammergenoeg niet vlekkeloos en sommigen verloren de verbinding bij het cruciale moment... Sorry we can't do it over De afgevaardigde van het Aucklands' stadbestuur loodste ons door de vele Engelse termen van de ceremonie, maar we geraakten getrouwd !
Na de nodige documenten te hebben verkregen, om vervolgens thuis weer te laten vertalen naar het Nederlands, was het tijd voor een morning tea in het Sky Center gelegen naast de Sky Tower en tevens de toegang tot die tower. We kregen echter geen groen licht om naar de bar te gaan om reden die maar om 11 uur opende. Om de tijd te doden deed Liesbeth efkens een basejump van de Skytoren, van een hoogte van 192 m. Na ons huwelijk was dat het eerste wat ze deed.....en omdat de organisatie te horen kreeg dat we pas getrouwd waren mocht ze haar sprong gratis overdoen maar dan achterwaarts.
Ondertussen werd het 11 uur en konden we naar boven een om in de loungebar iets te drinken in afwachting we naar het restaurant "Orbit" konden waar we gereserveerd hadden. Een prachtig stylisch restaurant op de bijna hoogste verdieping van de Skytower. Een cirkelvorming restaurant omgeven met glaspartijen die het zicht optimaal weergaf. De plaats waar de tafels staan draait in één uur rond zijn as waardoor je in alle rust Aucklandt en omgeving kan bewonderen. Gewoon een ervaring om nooit meer te vergeten, awesome!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! champagne én zeer lekkere witte wijn bij het eten waren op zijn plaats.
Na de maaltijd dienden we met enige moeite afscheid te nemen van onze twee zeer gastvrije en vriendelijke getuigen Christine en Malcolm.
Na al die drukke bezigheden is het tijd om onze fietsen terug binnen te leveren en een punt te zetten achter een eerste en tweede deel van onze reis. Morgen de auto ophalen en reizen we verder naar Coromandel, benieuwd wat we er te zien zullen krijgen....slaapwel
Vandaag weer eens iets nieuws. We kregen een uitnodiging van Erik, zie vorige dag, om er vandaag op uit te trekken met zijn Toyota Jeep 4x4 3l Vmotor, machtige bak. We zijn zoals we zijn en konden da niet weigeren. We vertrokken deze morgen om 0900 uur richting Tasman Sea (Westkust van NZ) Hij wilde ons iets laten zien wat weinig toeristen te zien krijgen. We reden richting Muriwai Beach. Er was echter één voorwaarde; Jan (ikke dus) zou het voertuig merendeels moeten besturen. Links rijden, voor mij een eerste moeilijke opdracht na het fietsrijden. Maar het ging beter dan gedacht, Liesbeth bestudeerde de kaart (en dat was het...). Ze bestudeerde de kaart, draaide ze en bestudeerde opnieuw. Blij dat ze er was. Erik bediende het majestueuze frontpaneel in zijn voertuig (met camera en al...) en weg waren we. We kwamen aan te Mariwai en nuttigden onze "morning tea " alvorens het strand op te rijden. Een machtig lang zwart zandstrand met duinen huizenhoog en rotspartijen tot in de zee. Lies ging op zoek naar Shellfisch ( een dubbele schelp met daarin een soort mossel- vis) Dit visje graaft zichzelf in het zand bij eb en wordt gretig opgejaagd door meeuwen en nu dus ook door Lies. En met succes, ééntje likte zelf aan haar vingers waardoor deze terug onverwacht de vrijheid kreeg onder de passagierszetel van erik en nooit meer werd teruggevonden, wss ingegraven onder de fluwelen bevloering...
Vis: Snapper
Ondertussen konden we met Erik gaan crossen op het harde zandstrand, echt een toffe ervaring. We waren er echter niet alleen want allerhande bollides reden er op en af. Een sport van de Nieuwzeelanders.
Vandaar vertrokken we naar het strand van Piha, daar aten we een Piha Rescue (ikke) een stevige maaltijd op zijn Brittisch (eiren, bacon, worst en aardappelen) , Lies en Erik aten een Chicken Salad (salade van een kieken)
Vooraleer het strand te betreden moest ik van erik nog een opdracht vervullen waarover ik niet wens uit te wijden.
Het strand was er gewoon weer adembenemend, brute rotspartijen met waterspuiters alom en idd geen toeristen, enkel Nieuwzeelanders op zondagsuitstap. We zwijgen dan nog in alle talen over de wegen die we doorkruisten, machtig mooie wegen (af en toe ook eens een grintweg) tussen het weelderige vreemde groen en weeral overal vreemde vogelgeluiden van oa de inheemse Tui. Die zangvogel geeft een toon aan en een soortgenoot gaat verder in een andere toon en zo verder en zo verder, gewoon een vogelconcert, nog nooit gehoord en soms zeer grappig om ze bezig te horen. Wij noemen hem ondertussen de tuuuttuuutvogel...
We reden terug via Auckland naar onze camping te Orewa en zullen morgen een taxirit van Erik naar Auckland krijgen. Toch lief hé, die van een Hollander afkomstig Nieuw Zeelander.
Ondertussen krijg ik al de zenuwen voor dinsdag de 7 de.
We pakten alles samen, klaar voor de vermoedelijk laatste fietsrit... eindbestemminng Orewa. Orewa??? Ja idd, de fietsrit naar Auckland blijkt onberijdbaar te zijn, gezien de Harbourbridge in Auckland niet voor fietsers toegankelijk is en dit is de enige weg (zonder véééééél km's om te rijden). Orewa, 39k's van Sandspit en dus voor ons 'a piece of cake', maar dat was zonder de 13% hoge en lange klim gerekend net voor Waiwera. Wat was me dade! Op de top van de klim, kwamen we 2 Hollanders tegen, eveneens per fiets, en eveneens puffend. Ze kwamen van de andere kant... al even lastig blijkt. Maar dan kwam de ellelange afdaling richting Orewa City. Een mooi zicht op de baai van Orewa: We boekten opnieuw in op een Top 10 camping. Een camping in de baai van Orewa en aan de vloedlijn van de South Pacific Ocean. Tentje met zicht op zee en een opgaande zon! Bij het uitladen en opzetten van onze tent, sprak een zwemmer ons aan, Erik was zijn naam. De man vroeg ons van waar we kwamen en waar we naartoe gingen. De kennismaking verliep in toffe babbel. Erik is van Hollandse afkomst, maar woont in Auckland. Hij spreekt geen woord Nederlands, maar 'Iek versta a beetje'. Hij heeft een 14-jaar oude caravan van z'n ouders staan op de camping, waar hij zo nu en dan vertoefd. Na de babbel, vertrok hij huiswaarts.
Tijd voor ons om Orewa te verkennen en een hapje te gaan eten. Orewa kan je vergelijken met een typisch Belgische kuststad; gezellig druk, maar dan niet overbevolkt. We aten pizza en gingen nog iets drinken in een Irisch Pub, blijkbaar heel geliefd hier. Bij onze terugkomst aan onze nestje vonden we een 'note from Erik' met volgende vermelding: "Hi, You are welcome to use my caravan if you would like. I'll be back midday tomorrow. Cheers Erik." met daaraan een sleutel bevestigd. Vestomd lazen we z'n briefje, maar maakten wel gebruik van z'n uitnodiging. We versleurden onze slaapzakken en hadden er een geweldige, zachte nacht. Thanks Erik!!!
Vandaag was het, laat ons zeggen a relaxing day. We vetrokken deze morgen rond 10u30 richting Orewa, althans dat was de bedoeling
We verlieten Pakiri en . Patat! Een stevige klim (op gravée) van ca 3km. De trend was opnieuw gezet!!!
Via een lange afdaling kwamen we dan terecht in een leuk dorpje, Leigh. Na wat inkopen te hebben gedaan in de plaatselijke kruidenier,vonden enkele meters verder een gezellig, mooi ingericht café-tearoom. Onmogelijk om die zomaar voorbij te fietsen. Eén pint en een Iced coffee dan maar hoewel de fish and chips er ook aanlokkelijk klonken. Maar we hebben nog een héél eind te gaan, alle te fietsen.
We fietsen door langs een toch wel - hoe ze het hier noemen- flat landschap langs de baai. Héérlijk eens te kunnen fietsen zonder telkens je versnellingen te versmijten.
We hielden halt in een dorpje Matakana, een kruispunt van 4 wegen en dé vergaderplaats van de streek, vele winkeltjes, bars en restaurants. Wij kozen een leuk restaurant langs de riverside zoals een dame het zo mooi kon zeggen. Ze sprak ons zomaar aan en vroeg of we op zoek waren naar iets? Ze stuurde ons naar dit mooie restaurant. We lieten ons dan maar een gastronomisch gaan; oesters, rijkelijk gevulde vissoep en elk een fris slaatje.
Met een goed gevulde maag sprongen we terug de fiets op en beslisten al gauw om toch maar dichtbij een overnachting te zoeken.
We kwamen terecht in Sandspit een landtong nabij Warkworth en vonden er een camping aan een baai. Het is niet zomaar een camping maar precies een klein dorpje die opgericht werd door de eerste kolonisten. We waanden ons direct begin de jaren 1900.
De baai is ook iets speciaals Elke 6 uur trekt deze leeg en vult zich nadien terug op met zeewater .
We hebben hier 2 nachten geboekt. Eén probleem de dichtsbijzijnde winkel ligt op 8km van de camping. Dat wordt fietsen morgen, allé voor Liesbeth dan toch
Op 29 nov namen we de ferry naar Paihia om daar de intercity bus te nemen naar Waipu. Ongelooflijk hoe rap nu die km's gaan. Op 2 uur stonden we ter plaatse, waar we in het doorgaan er 2 dagen over deden!! In Waipu stelden we onze fiets weer samen en reden verder naar Wiapu Cove, zo'n 8 k's verder om daar te overnachten. Vandaag gingen we terug voor het serieuze werk en reden naar Pakiri Beach. We reden door Whangaripo Valey. Een vallei met lange lanen met aan beide kanten boomhoge varens en zo goed als geen passage... lichtglooiend. In Pakiri beach komt er niemand, of het is dat je er echt moet zijn. Pakiri telt amper 3 huizen. Raar maar daar vonden we toch een camping met zicht op zee. We hadden gezelschap van 2 Duitsers en een koppel eenden. Morgen hopen we in Orewa aan te komen waar we toch wel enkele dagen rust inlassen.
Daguitstap naar Cape Reinga en Kauri forest (27-11-10)
Vandaag maakten we met de bus een uitstap naar Cape Reinga, 90 Mile beach en Kauri forest. De foto's spreken voor zich: Busrit over 90Mile beach Sandboarding Planten van geluksboompje op het hoogste punt van Cape Reigna Coördinaten: S: 34.42974 / E: 172.68216 (via gps of google earth) Cape Reinga: Kauriboom:
We zitten in Okiato, 8 km van Russell. In Opua namen we de ferry naar Okiato na onze maag te hebben gevuld met Green Lipped Mussels and fries. Daarna boekten we in BBH (backpackers Hotel, alwaar de vrouw des huizes niet thuis was. Gans het kot voor ons alleen met een uniek zicht op de baai Enkele weetjes: - We reden in 5 dagen (13,5u) 284km - Totale hoogtemeters 4510 - Veel mensen lopen hier gewoon rond op blote voeten, zelfs al winkelend... - Laat nooit op een camping je voedsel onbeheerd achter, want dan komt deze dief ze stelen:
Na de lange rit van Helensville naar Wellsford, hadden we door dat de kms van NZ net iets langer en hoger waren dan die van België. Daarom besloten we om onze fietstocht een kleine aanpassing te geven. We pakten alles opnieuw in en reden richting Waipu Cove, een klein dorpje aan de Oostkust.Een aangename rit met wat minder cols dan de dag voordien of waren we nu al wat beter getraind???
Voor het eerst dienden we onze regenjas bovente halen voor een stofregen. Na een stevige klim net voor Langs Beach kwamen we uit aan een stukje paradijs. Jammergenoeg was het niet echt een strandweertje. Maar een foto willen we jullie niet onthouden
Na enkele ks verder (in NZ spreekt men over ks ipv kilometers) kwamen we aan in Waipo Cove een dorp aan de rand van een lang, breed zandstrand met daarachter enkele grote rotseilanden in het vizier (waaronderHensand Chicken Island) . We boekten daar in op een prachtige verlaten camping gelegen langs het reusachtige wit zandstrand, echt een plaats om te blijven luieren
Maar met de voorziene ksin het vooruitzicht, beslisten we wijselijk om vroeg onder de wol te kruipen.
Whangarei is de volgende stop op onze kaart. We beslisten om een alternatieve route af te leggen , de zo gezegde witte baantjes op de kaart. Het leverde mooie beelden op maar ook wat schrammen. Tussen Waipu en Springfield hadden ze op bepaalde plaatsen waarschijnlijk een tekort aan tarmac en gooide ze dan maar wat kiezeltjes op de weg om de toch maar wat stabiliteit te geven. Niet gemakkelijk om te klimmen, maar zeker niet om af te dalen!!!!
Na heel wat gevloek en gesakker kwamen we aan in Springfield, een dorp met centen want hier lag er terug gegoten asfalt.W e daalden af naar Oakleigh waar we een laattijdige picknick namen. Vervolgens reden we de laatste 10 ks langs de State Highway (1) naar Whangarei. Een levensgevaarlijke baan waar truckers aan hoge snelheid langs je heen zoeven. Laat ons zeggen dat je de Highway kan vergelijken met de E40 van bij ons, alleen is de pechstrook (gebruikt door de fietsers) maar half zo breed.
Ondertussen zijn we al door een viertal occasionele kennissen er attent op gemaakt dat de highway een levensgevaarlijke weg is met talloze doden onder de fietsers. We zullen die baan dus maar beter mijden
Aangekomen in Whangarei werden we geholpen door een Maori Security agent die ons naar een hele mooie camping stuurde, genaamd Top Ten en die heeft zn naam niet gestolen.
Na een goeie nacht slapen in de achtertuin van Christine, Malcolm en dog Sammy konden we uitgerust aan onze dag beginnen.
Er werd ons een warme douche aangeboden gevolgd door an English cup of tea met een leuk gesprek. Het was er zo gezellig dat we de tijd uit het oog verloren Alvorens ons vertrek kregen we nog wat tips mee en hun telefoonnr indien we in de problemen zouden zitten.
We waren zo verwonderd door het warme onthaal en de bezorgdheid over ons welzijn, zeker door de vrouw des huizes dat we hen vroegen of zij beiden onze getuigen wilden zijn op ons huwelijk in Auckland.
Volmondig stemden zij toe en we maakten een afspraak voor 7 december.
Uiteindelijk vetrokken we iets voor de middag richting Wellsford. Het was een heel andere rit dan gisteren. Het was er heel wat minder druk en de omgeving was adembenemend., maar het ging er nog steeds op en neer, op en neer (9 tot 11%)
Rond 18u kwamen we toe in Wellsford en daar was Jan maar al te gelukkig mee!! We zochten onmiddellijk een slaapplaats en vonden er één in Motel Red Lion, niet echt luxueus maar wat wil je voor 40 ND (= 2O euro).
Na ons buikje te hebben rondgegeten, rolden we onze slaapzak uit en droomden we weg.
Onze eerste fietsdag zit er op en die ging niet zo vlot dan dat we gehoopt hadden. Na ons overtollig materiaal afgezet hebben bij Bruce Recycling Man reden we verder naar onze bestemming, Helensville. We waren nog maar net de straat uit toen één van de achterassen van de fiets in 2 brak. Gedaan met fietsen. Na wat knutselwerk van één van Bruce zn werknemers konden we opnieuw vertrekken.Kleine baantjes in NZ kennen ze niet en dwongen ons ertoe om een drukke hoofdbaan te nemen. Na een kleine 30km fietsen stopten we in een parkje gelegen langs de Highway. Daar vulden we onze maag met wat pistolétjes met blikjes vis en dat kan smaken.
We vervolgen onze weg richting Helensville, berg op en berg af gevolgd door een trailer met kilos goederen.
In Helensville aangekomen gingen we op zoek naar een camping, motel, hotel niets, nogaballen, rien de kluts kamperen in het wild dan maar en zochten naar een leuk plaatsje en die vonden we in de achtertuin van een NZ-koppel. Ikzelf vond het tijd om aan de maaltijd te beginnen terwijl Jan ons nestje bouwt.
Afhalen fietsen...helemaal niet zo simpel als eerst gedacht!
Vandaag haalden we de fietsen met de trailers af bij fietsenverhuur Adventure Bikes, gelegen zo'n 6km van ons appartement. We maakten er kennis met Bruce, the Recycling Man of Adventure Bikes! Een rustige man met kennis van zaken. Na een korte geheugen opfrissing over ons eerder contact via mail, nam hij ons mee naar z'n atelier en toonde ons z'n 'fietsencollectie'. Hhhhmmm... niet echt wat we gedachten hadden. De besproken fietsen dienden nog een volledige check up te krijgen en de trailers moesten nog uit de verpakking gehaald worden. "It will take a few hours..." klonk het, " ... so look around". Om ons zelf nuttig te maken en wat tijd te sparen, begonnen we zelf aan het in één knutselen van onze trailers en het bijsleutelen van de fietsen.
Op het visitekaartje staat: "Adventure bikes, a way of life"
The hop on and hop off bus, de beste en vlugste manier om Auckland te verkennen. Deze bus rijdt langs de bezienswaardigheden van Auckland en je 'hopt on' of 'hopt off' waar je wilt.
Wij namen de bus thv de Skytower en kochten er een dagticket. Thv Kelly Tarltons "underwaterworld" sprongen we er af. Een zee-aquarium gebouwd in een oud rioolstelsel van Auckland. Van de gekste tot de gevaarlijkste vissen zijn er te zien (niet allemaal bewoners van NZ). Grappig waren de pingiuns op de site rond Antarctica. De 2de hop off was aan het Auckland museum. We leerden er bij over de Moari-cultuur, de eerste bewoners, en de geschiedenis van Nieuw Zeeland.
Om de dag af te sluiten slenterden we nog eens door het centrum en proefden we sushi in één van de honderden Aziatische restaurants. Kleine anecdote: Nieuw Zeelanders steken het kruispunt diagonaal over.
Deze morgen om 5 uur waren we beiden wakker. Morgenstond heeft goud in de mond, dus beslisten we om een vroege ochtendwandeling te maken. Tot onze verbazing waren velen van hetzelfde gedacht en liep er dus al aardig wat volk rond. Zelfs toen we het fitnesscompex in Auckland City passeerden, stelden we vastdat enkele zotten zich al duchtig in het zweet aan het werken waren.. Wij waren ook al wat aan wat lichaamsbeweging begonnen, want Auckland is verre van vlak. In onderstaande foto, zie je de Skytower die zeer typerend is voor de stad. (Let op de waaghals langs de toren )
. 
