Op 29 nov namen we de ferry naar Paihia om daar de intercity bus te nemen naar Waipu. Ongelooflijk hoe rap nu die km's gaan. Op 2 uur stonden we ter plaatse, waar we in het doorgaan er 2 dagen over deden!!
In Waipu stelden we onze fiets weer samen en reden verder naar Wiapu Cove, zo'n 8 k's verder om daar te overnachten.

Vandaag gingen we terug voor het serieuze werk en reden naar Pakiri Beach.
We reden door Whangaripo Valey. Een vallei met lange lanen met aan beide kanten boomhoge varens en zo goed als geen passage... lichtglooiend.         
In Pakiri beach komt er niemand, of het is dat je er echt moet zijn. Pakiri telt amper 3 huizen.
Raar maar daar vonden we toch een camping met zicht op zee. We hadden gezelschap van 2 Duitsers en een koppel eenden.

Morgen hopen we in Orewa aan te komen waar we toch wel enkele dagen rust inlassen.

30-11-2010 om 08:57 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag was het, laat ons zeggen ‘a relaxing day’. We vetrokken deze morgen rond 10u30 richting Orewa, althans dat was de bedoeling…

We verlieten Pakiri en…. Patat! Een stevige klim (op gravée) van ca 3km. De trend was opnieuw gezet!!!

Via een lange afdaling kwamen we dan terecht in een leuk dorpje, Leigh.

Na wat inkopen te hebben gedaan in de plaatselijke kruidenier,  vonden enkele meters verder een gezellig, mooi ingericht café-tearoom. Onmogelijk om die zomaar voorbij te fietsen. Eén pint en een Iced coffee dan maar… hoewel de fish and chips er ook aanlokkelijk klonken. Maar we hebben nog een héél eind te gaan, alle te fietsen.

We fietsen door langs een toch wel - hoe ze het hier noemen- ‘flat’ landschap langs de baai.  Héérlijk eens te kunnen fietsen zonder telkens je versnellingen te versmijten.

We hielden halt in een dorpje Matakana, een kruispunt van 4 wegen en dé vergaderplaats van de streek, vele winkeltjes, bars en restaurants. Wij kozen een leuk restaurant langs de “riverside” zoals een dame het zo mooi kon zeggen. Ze sprak ons zomaar aan en vroeg of we op zoek waren naar iets? Ze stuurde ons naar dit mooie restaurant. We lieten ons dan maar een gastronomisch gaan; oesters, rijkelijk gevulde vissoep en elk een fris slaatje.
 

Met een goed gevulde maag sprongen we terug de fiets op en beslisten al gauw om toch maar dichtbij een overnachting te zoeken.

We kwamen terecht in Sandspit… een landtong nabij Warkworth en vonden er een camping aan een baai. Het is niet zomaar een camping maar precies een klein dorpje die opgericht werd door de eerste kolonisten. We waanden ons direct begin de jaren 1900.

De baai is ook iets speciaals… Elke 6 uur trekt deze leeg en vult zich nadien terug op met zeewater .


We hebben hier 2 nachten geboekt. Eén probleem…de dichtsbijzijnde winkel ligt op 8km van de camping. Dat wordt fietsen morgen, allé voor Liesbeth dan toch…

01-12-2010 om 00:00 geschreven door liesbeth_jan  

03-12-2010 om 23:54 geschreven door liesbeth_jan  

Vandaag weer eens iets nieuws. We kregen een uitnodiging van Erik, zie vorige dag, om er vandaag op uit te trekken met zijn Toyota Jeep 4x4 3l Vmotor, machtige bak. We zijn zoals we zijn en konden da niet weigeren. We vertrokken deze morgen om 0900 uur richting Tasman Sea (Westkust van NZ) Hij wilde ons iets laten zien wat weinig toeristen te zien krijgen. We reden richting Muriwai Beach. Er was echter één voorwaarde; Jan (ikke dus) zou het voertuig merendeels moeten besturen. Links rijden, voor mij een eerste moeilijke opdracht na het fietsrijden. Maar het ging beter dan gedacht, Liesbeth bestudeerde de kaart (en dat was het...). Ze bestudeerde de kaart, draaide ze en bestudeerde opnieuw. Blij dat ze er was. Erik bediende het majestueuze frontpaneel in zijn voertuig (met camera en al...) en weg waren we.
 
We kwamen aan te Mariwai en nuttigden onze "morning tea " alvorens het strand op te rijden. Een machtig lang zwart zandstrand met duinen huizenhoog en rotspartijen tot in de zee. Lies ging op zoek naar Shellfisch ( een dubbele schelp met daarin een soort mossel- vis) Dit visje graaft zichzelf in het zand bij eb en wordt gretig opgejaagd door meeuwen en nu dus ook door Lies. En met succes, ééntje likte zelf aan haar vingers waardoor deze terug onverwacht de vrijheid kreeg onder de passagierszetel van erik en nooit meer werd teruggevonden, wss ingegraven onder de fluwelen bevloering...
 


Vis: Snapper

Ondertussen konden we met Erik gaan crossen op het harde zandstrand, echt een toffe ervaring. We waren er echter niet alleen want allerhande bollides reden er op en af. Een sport van de Nieuwzeelanders. 



Vandaar vertrokken we naar het strand van Piha, daar aten we een Piha Rescue (ikke) een stevige maaltijd op zijn Brittisch (eiren, bacon, worst en aardappelen) ,  Lies en Erik aten een Chicken Salad (salade van een kieken)

Vooraleer het strand te betreden moest ik van erik nog een opdracht vervullen waarover ik niet wens uit te wijden.

Het strand was er gewoon weer adembenemend, brute rotspartijen met waterspuiters alom en idd geen toeristen, enkel Nieuwzeelanders op zondagsuitstap.
We zwijgen dan nog in alle talen over de wegen die we doorkruisten, machtig mooie wegen (af en toe ook eens een grintweg) tussen het weelderige vreemde groen en weeral overal vreemde vogelgeluiden van oa de inheemse Tui. Die zangvogel geeft een toon aan en een soortgenoot gaat verder in een andere toon en zo verder en zo verder, gewoon een vogelconcert, nog nooit gehoord en soms zeer grappig om ze bezig te horen. Wij noemen hem ondertussen de tuuuttuuutvogel...
  

 
We reden terug via Auckland naar onze camping te Orewa en zullen morgen een taxirit van Erik naar Auckland krijgen. Toch lief hé, die van een Hollander afkomstig Nieuw Zeelander.

Ondertussen krijg ik al de zenuwen voor dinsdag de 7 de. 

05-12-2010 om 11:27 geschreven door liesbeth_jan