Mama mag vandaag gaan teambuilden in Antwerpen dus is papa Peter pan onze toegewijde oppas. Thuis zitten is niets voor daddy cool dus snorde hij onze abonnementen op en trokken we richting Kerkrade voor een paar uurtjes Gaia-park. Zalig al die aapjes - we geraken maar niet uitgepraat over baby-aap en mama-aap en papa-aap en de giraffen en de neushoorns. Als het aan ons ligt mag mama wel meer gaan teambuilden!
Ik ben in de ban van letters - ik wil absoluut kunnen lezen en het frustreert me enorm dat ik overal letters zie maar deze niet de baas kan ... maar ik heb opeens een sprongetje gemaakt. Opeens maak ik van letters woordjes en als ik met mama en papa in de auto zit, probeer ik de dingen te lezen die op mijn weg passeren. Dat levert toffe dingen op zoals het 'stop'bord of de spar-winkel maar soms ben ik ook heel de kluts kwijt. Waarom moeten de cafés, brasserieën en toestanden ook zo moeilijke namen hebben - dat is gewoon niet kindvriendelijk. In het begin wisten mama en papa niet of ze aan mijn interesse in lezen tegemoet moesten komen ... eigenlijk moet ik nog een jaartje wachten maar ik vroeg er zo vaak achter en begon zelf letters te lezen en woordjes te vormen dat mama en papa besloten hebben mee te gaan in mijn enthousiasme. Ik vond dat het stilaan tijd werd voor een zelf-leesboekje en sinds vandaag ben ik de trotse eigenares van het boekje 'lol op op de boot' - een boekje voor beginnende lezertjes!
Voila na 2 jaar in ons huisje te wonen is ze er eindelijk: de enige echte glazen deur tussen living en hal. Het vastleggen voor een afspraak voor de plaatsing liep niet van een leien dakje maar vorige week liet de glazenman weten dat de deur vandaag geplaatst kon worden. One small problem: 's woensdags volg ik zwemles maar omdat mama wel echt graag die glazen deur geplaatst wou hebben, werd tante Kiki opgetrommeld. Voor de niet ingewijden: tante Kiki is eigenlijk Kirsten, de mama van Katarina en Victoria, onze vriendinnetjes maar omdat we de nichtjes van Katarina en Victoria tante Kiki horen zeggen tegen Kirsten noemen wij ze nu ook tante Kiki. En Kirsten die vind het allemaal goed.
Toen ik terug kwam van de zwemles stond ze daar: onze glazen deur en zo geraakt het huis stap voor stap in orde. De gordijnen zijn besteld, die komen begin volgend jaar en de offertes van de klinkers zijn binnen maar mama en papa moeten zich er nog eens aan zetten en tot bestellen overgaan.
Mijn zwemles is heel goed verlopen, al zeg ik het zelf en mijn mama kan dat alleen maar bevestigen want Kirsten heeft mama goed gebriefd. Ik spring zonder bandjes en zonder blokjes van een klein wipplankje het water in en ik begin meteen te zwemmen zonder dat de juf mij een handje helpt. Natuurlijk doen mijn vriendjes het ook goed. Een paar weken geleden liep het wel wat anders: de armslag was goed volgens de juf, de beenslag was goed volgens de juf maar mijn zelfvetrouwen lag op de bodem van het zwembad dus begon ik vrij snel te wenen. Na 2 weken had mama het wel gehad en wou ze mijn zelfvertrouwen terug naar het wateroppervlak brengen dus haalde ze de niet opvoedkundige truk boven en beloofde ze me een zakje chips als ik een keertje niet zou wenen tijdens de zwemles en sindsdien loopt alles gesmeerd.
Ik heb een groot geheim ... een heel groot geheim ... alleen de juf, mama, papa en Haike weten het en voor de rest mag niemand het weten. Het heeft met een verjaardag te maken ... allé op 1 dagje na want eigenlijk heeft het meer met 17 november te maken dan met 16 november maar meer wil ik er niet over kwijt. Mama vroeg of ze het aan vake en moeke mocht vertellen maar nee, mondje dicht heb ik gezegd. Ze hadden maar bij mij moeten blijven want ik mis ze ... als ze terug zijn van Turkije mogen ze het weten. Voila ik hoop dat ik vake en moeke nieuwsgierig genoeg gemaakt heb want meer ga ik vandaag niet schrijven
Blijkbaar hebben we nog niet voldoende pech gehad ... toen we 's morgens opstonden had Haike koorts maar het ergste was dat ze de hele tijd van hoofd- en nekpijn kloeg. Mama belde naar het werk dat ze andere prioriteiten had, bracht mij naar school en reed toen door naar spoed want die nekpijn verontruste haar. Ze werd heel goed geholpen door een 'arts in opleiding' en een 'assistent pediater' die supervriendelijk waren en mama ervan overtuigde dat er geen hersenvliesontsteking in het spel zat. Mama content en Haike content dat ze aan de school ontsnapt was want dat is voor de moment 'the place to avoid' voor haar.
