Ja lap, we waren nog geen uur op of alweer naar de Delhaize. Mama hare logistiek is toch niet dat hoor tijdens de vakantie dus moesten we terug naar de Delhaize. Ik op mijn fiets, papa al joggend langs mij en mama al snelstappend achter de buggy. We leken wel de meest sportieve familie van Oostende maar ik weet wel beter: schijn bedriegt. Toen we terug waren wou ik absoluut een kasteel maken op het strand dus gingen we met ons heel hebben en houden naar het strand. Het weer was niet echt perfect, 't was net iets te fris maar mijn omgekeerd kasteel - lees: een put met zitstoeltje -werd wel gemaakt. Tegen de middag was Haike moe dus die werd in haar bedje gelegd, een uurtje later kwam ik binnen want ik moest nog eens naar WC dus toen hebben we ook maar meteen gegeten.
Omdat mama en papa twijfelden of het wel warm genoeg was voor het strand, stelde papa voor om naar Oostende city te wandelen. Martin en Riet doen daar een klein half uur over maar mijn dertigers, ons peuterneusje Haike en ik doen er meer dan een uur over. Er moet wel bij gezegd worden dat ik bijna de hele weg flink gestapt hebben waardoor de ogen van mama en papa bijna uit hun hoofd vielen van verbazing. Het werd trouwens nog flink warm zodat mama toch een beetje spijt had dat we niet naar het strand geweest zijn. Gelukkig kon papa dit compenseren door een glaasje wijn op een terras, papa kreeg zijn klassiek pintje en wij de meisjes onze Fristi al moest Haike hem voor 1 keer niet hebben. Ze had volgens mij te veel petit beurre koekjes naar binnen gemoffeld.
Mama stelde voor om met de tram terug te gaan maar dat zag ik niet zitten. Ik wil de hele tijd de zee zien en op het strand en de dijk wandelen dus zijn we te voet teruggekeerd. Intussen hadden de mannen van de markt hun kraam opgezet en kregen we een overdosis aan hot-dogkramen, prullaria, modieuze kleding en snoep te zien. Die eerste 3 interesseerden me geen moer maar toen ik snoep mocht gaan kiezen voelde ik me een echte prinses. Terug thuis maakte papa subito presto spaghetti maar die subito presto was voor Haike niet snel genoeg en ze riep de hele tijd 'eeh eeheh eeehehe' en ze stond met haar bord te zwaaien waarop papa Haike tot Oegandese tafelgenoot doopte gezien de klanken recht uit de brousse leken te komen. Haike liet het niet aan haar hart komen en bleef roepen - toen ze eindelijk mocht eten heeft ze dan ook 2 borden leeggegeten. Zo kennen we ze wel!
