Het begon met lekker uitslapen, want de avond voordien (incl knieval) was het laat geworden. Vooraleer we goed en wel naar batibouw trokken was er eerst nog een nodige stop in haar huis, omdat er nog wat extra egalisatie nodig was. Anders was het geplande lijmen van de vloertegels zondagvoormiddag niet mogelijk  (ondanks alles deed ik het dus toch nog...).  Soit tegen de middag konden we vertrekken. Film nog online gereserveerd voor 's avonds, anders mss geen plaats meer.

Bezoek aan batibouw stond uiteraard in hoofdzaak in het teken van wat er nog allemaal moest gebeuren in haar huis. Geen probleem mee, ik had het tenslotte ook zelf voorgesteld. Ook een bezoek aan een paar overheidsstands leverde interessante info op i.v.m. in belasting in te brengen bestedingen, en te verkrijgen premies e.a.  Voor de rest heel wat praktische informatiie en indicaties van prijzen en mogelijkheden.

Gezien het al late namiddag wass geworden had het nog weinig zin om naar de sauna te rijden. Daar zag ik nochtans naar uit. Lekker relaxen tussen al die stress en dat werken door... het zou me deugd gedaan hebben.... Niet dus.

Om al naar de film te rijden was het nog wat vroeg. Dan nog maar even bij haar thuis gestopt. Even debatteren over de aanpak van de vloertegelwerken voor de dag erna, en ook het -herinner u de enkel dagen eerder vermelde- nodige gehakketak over in de weg staand gerief tegen dat haar kinderen zouden terugkomen stak weer de kop op. Man, was ik dat beu. Direct actie genomen en gerief zo veel als mogelijk opzij gezet. Ik heb dan ook wel even mijn ongenoegen laten blijken, en dat was niet wel gekomen blijkbaar. Maar, ik vond toch dat ik dat even mocht. Tenslotte was het al de tweede keer werken die dag (die eerst was echt pure noodzaak), daar waar we hadden afgesproken van niet te werken. Genieten was er voor mij dus alleszins nog niet veel geweest.

Hup, terug smiling face op, en naar de film.  Eten voor de film zat er niet in. Alle eetgelegenheden zaten te vol. Dan maar eerst de film. Speciaal filmke wel. Beetje geweldadig van inslag. Het vonnis. Vrolijk wordt je er niet van. Maar toch wel genoten van de acteerprestaties. We praatten er nog even over na op zoek naar een plekje op te eten.

En toen kwam het......

Eten besteld, en wachten op het eten. Wou af en toe nog wat praten over koetjes en kalfjes, maar ze was steeds meer aan 't rond kijken, alsof er wat schortte. Ze keek me amper aan, maar keek vooral rond. Ze ging ook even naar 't toilet, kwam terug en was zo waar nog zenuwachtiger. Toen kwam de kat op de koord: Ze begon op zenuwachige wijze een verhaal af te steken: dat ze, niet de komende week, maar de week er achter (nadat haar kinderen terug weg waren) een afspraak zou hebben met haar dokter en een boekhouder voor haar nieuwe job. Om e.e.a. te bespreken gezien ze zelfstandige zou zijn in die functie.   (jajaja, natuurlijk had ze een afspraak, maar ik wist ondertussen wel dewelke, en zij wist duidelijk niet dat ik het wel wist. Trouwens het verhaal houdt sowieso weinig steek: ze werkte daar al als zelfstandige, dus dat was al in voege. Er was al een vennootschapje annex BTW-nummer voorzien, en ze had al gefactureerd.  Ik hielp haar trouwens nog om de factuur in excel op te stellen...  Dit was het dus dat ze ging gebruiken om haar date in te dekken.... smerig ! )

Mijn reactie had ze niet verwacht: ik vroeg haar waarom ze zenuwachtig was voor dat gesprek...  "Zenuwachtig, ik ben daar helemaal niet zeuwachtig voor" zei ze gespannen, met gefronsd voorhoofd.  Ik vroeg haar daarop waarom ze dan zo zenuwachtig was om me dat te vertellen. Ook dat begon ze vurig af te strijden.  Ik zei haar zo rustig mogelijk dat ik wel zag dat ze zich al de hele tijd zenuwachtig maakte.  Niet waar volgens haar. Ik zei haar kalm dat ik haar verhaal niet geloofde.  Toen begon ze vurig haar vermeende vergadering te verdeden. Inhoudelijk. Dat dat nodig was. En dat het schandalig was dat ik haar niet geloofde.....  Ik ging weerom kapot vanbinnen, maar liet het zo weinig mogelijk merken.

Betalen, en weg hier, was het enige wat ik nog kon bedenken.

Op weg naar de auto vroeg ze plotseling waarom we geen hand gaven.  Misschien gewoon omdat ik er geen zin in had?  Uitendelijk kreeg ik toch een koude hand in de mijne. Op weg naar huis was het stil in de auto;

Er was afgesproken dat ik bij haar bleef slapen, om de volgende morgen aan de vloertegels te starten. Maar bij haar thuis aangekomen, begon ik terug over wat er die avond was gebeurd. En dat ik haar niet geloofde. Ze werd kwaad en trok zich terug. Ging vlug in bed liggen. Ik probeerde nog een gesprek uit te lokken, en zei dat ik zo niet wilde gaan slapen; Als er wat scheelt, moet dat eerst worden uitgeklapt, anders ging ik niet slapen. Doodse stilte. Er kwam uiteraard niks....

Ik heb het licht terug aangedaan, en nog een tijdlang gewacht, met hetzelfde argument: het moet uitgepraat. Maar dat ging dus niet uit haar komen.  Ik ging haar dit keer ook niet meer confronteren. Dat had ik de voorgaande jaren al 2 keer gedaan. Nu niet meer.

Ik heb gezegd en ook gedaan:  Deed mijn kleren terug aan, en ging zelf naar huis. Ik bleef niet slapen....

Slapen deed ik thuis evenmin veel. Maar toch, ik was moe, en sliep met tussenpozen flink door. Maar werd dan evengoed soms weer wakker....

Onze laatste nacht samen was het dus niet... die was al weg.